Je kind overleven en verder..

Al een poosje blijf ik steeds twijfelen tussen dit topic wel of niet openen. Toch maar wel dus, ik hoop dat het mij helpt om van me af te schrijven en misschien zijn er wel meer schrijfsters hier die het herkennen en er iets aan hebben, in dat geval schrijf gerust mee!



4 maanden en 22 dagen geleden heb ik na een zwangerschap van bijna 23 weken mijn dochtertje verloren. De zwangerschap zelf verliep zonder problemen, ons dochtertje was kerngezond. Ik heb een infectie opgelopen die vroegtijdige weeën heeft veroorzaakt. Ik heb niet doorgehad dat er iets mis was. De twee dagen voor de bevalling voelde ik me niet lekker, pijn in mijn rug en heel moe, maar we waren op vakantie en ik dacht dat ik gewoon een beetje teveel gedaan had. En dagje rust maakte dat ik me veel beter voelde en verder leek er niets bijzonders. Onze laatste vakantiedag wilden de kinderen nog iets gaan doen en dus gingen we er nog een dagje op uit. Rustig tempo dan ging het prima. Rond de middag leek het alsof ik koorts kreeg een weer ontzettend moe. Besloten terug naar ons vakantiehuisje te gaan en onderweg daarnaartoe ging het mis. Ik begon te bloedden, na overleg met de verloskundige zijn we met spoed naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gegaan. Daar bleek dat ik aan het behalen was en dat het al te laat was om de bevalling te stoppen. Ons meisje, wat we op dat moment nog niet wisten, ging geboren worden. De bevalling ging (met als bij mijn andere kinderen) razendsnel. Om 15.32 werd onze dochter geboren en om 16.10 is ze in mijn armen overleden. Ze was net onder de 24-wekengrens, waardoor ze niet behandeld werd.



De dagen erna werden we geleefd. Spullen ophalen van ons vakantie-adres, terug naar huis, de crematie regelen, iedereen op de hoogte brengen en uiteindelijk het afscheid. We hebben na het afscheid nog een kleine week onszelf afgeschermd, maar daarna moesten de kinderen weer naar school en begon het normale leven weer.



En dat is waar ik vastloop. Ik doe wat er verwacht wordt. Ben twee weken na de crematie van onze dochter weer begonnen met mijn studie, na mijn bevallingsverlof weer gaan werken (en met een tussenpoze omdat het niet lukte nu weer echt begonnen), zorg voor mijn kinderen. Oftewel ik functioneer, maar mijn hart ligt in allemaal scherven. Ik heb ruim 14 jaar geleden mijn oudste zoon op 8-jarige leeftijd verloren en ik boek mee compleet verloren. Ik heb deze weg door deze hel al een keer bewandeld en ik kan het niet nog een keer. Ik heb geen idee hoe je twee kinderen overleefd en ben er totaal kapot van.

Maar er is weinig ruimte voor mijn gevoel. Mijn kinderen hebben een sterke moeder nodig, zij hebben ook verdriet om hun zusje. Mijn man vlucht in zijn werk en als dat niet kan (kerstvakantie) dan loopt hij als een zombie rond. Mensen om ons heen gaan die, want het is al... geleden. En ik snap het, de wereld stopt niet, voor niemand, ook niet voor mijn kleine meisje. En toch heb ik een plekje nodig om de wereld soms even stil te mogen zetten, want ik verdrink vanbinnen in het verdriet en deze pijn.

De kinderen waren aan het spoken gisteravond. Beiden niet lekker, onrustig slapen, roepen. Na de vijfde keer dat ik bij ze geweest was ben ik bij hun op de verdieping op het matras gaan slapen ik kon het niet meer opbrengen om weer naar beneden naar onze eigen slaapkamer te gaan met het idee dat ik doe trap dan vast nog vaker op moest. Beiden konden nog een aantal keer gehoord vannacht. En nu kom ik net beneden en is man gewoon alweer weg, hij is niet eens bij ons komen kijken. Bed is wel beslapen. Ik wilde vooral gewoon even een knuffel, maar geen briefje of berichtje of wat dan ook



Ontbijt maken en de dag weer aangaan

Dank je Snoesje

Ik hoop het ook. Zo zoontje naar school brengen en vanmiddag een groot toernooi op de vereniging. Ik zie heel erg op tegen de drukte vanmiddag, maar de kinderen kijken er enorm naar uit. De rest de dag maar rustig houden en hopen dat het een beetje te doen is vanmiddag.

Ik ben bang dat je gelijk hebt dat ie collega's vriendelijker behandeld . Ik voel me er heel eenzaam instaan. De kinderen vroegen vanmorgen ook waar papa was (meestal werkt ie op woensdag vanuit huis) en ik vind het dan heel rot dat ik het antwoord schuldig moet blijven. Ik heb hem wel een berichtje gestuurd inmiddels, maar geen reactie. Voor de kinderen probeer ik er dan nog wel iets van te maken, maar het kost me zoveel moeite. De optie om iemand anders met hem te laten praten heb ik al een keer aangeboden, maar van welke vorm van therapie (of contact met mijn therapeut) wil hij niets weten. Onze huisarts is net nieuw, wel een fijne doortastende man, dus wellicht een optie. Al weet ik niet helemaal hoe ik man daar moet krijgen, meesturen met een van de kinderen lijkt me dan nog de meest plausibele versie.



Ik heb het eten voor vanavond voorbereid en lunch gemaakt en nu even op de bank met de laptop en mijn kleurboek. Ik ben nog niet over gisteren heen merk ik. Eigenlijk was het eten voorbereiden al 'heel veel', maar anders moet ik het vanmiddag na een hele middag sporthal doen en dat zag ik nog veel minder zitten.

Rasonkel misschien wel, maar hij was nog niet thuis toen en ik heb niet meer gewacht tot hij thuis kwam (was al rond middernacht toen ik bij de kinderen bleef).



Soundofsunshine dat is op zich wel een optie. Mijn vriendin heeft ook al eens voorgesteld met hem te gaan praten. Ik ga het eerst van het weekend zelf nog maar eens proberen. Ik wil gewoon had contact met hem maken, zonder veel verwachtingen of verplichtingen van beide kanten, gewoon omdat we een gezin zijn (en zo graag willen blijven).