Je kind overleven en verder..

Al een poosje blijf ik steeds twijfelen tussen dit topic wel of niet openen. Toch maar wel dus, ik hoop dat het mij helpt om van me af te schrijven en misschien zijn er wel meer schrijfsters hier die het herkennen en er iets aan hebben, in dat geval schrijf gerust mee!



4 maanden en 22 dagen geleden heb ik na een zwangerschap van bijna 23 weken mijn dochtertje verloren. De zwangerschap zelf verliep zonder problemen, ons dochtertje was kerngezond. Ik heb een infectie opgelopen die vroegtijdige weeën heeft veroorzaakt. Ik heb niet doorgehad dat er iets mis was. De twee dagen voor de bevalling voelde ik me niet lekker, pijn in mijn rug en heel moe, maar we waren op vakantie en ik dacht dat ik gewoon een beetje teveel gedaan had. En dagje rust maakte dat ik me veel beter voelde en verder leek er niets bijzonders. Onze laatste vakantiedag wilden de kinderen nog iets gaan doen en dus gingen we er nog een dagje op uit. Rustig tempo dan ging het prima. Rond de middag leek het alsof ik koorts kreeg een weer ontzettend moe. Besloten terug naar ons vakantiehuisje te gaan en onderweg daarnaartoe ging het mis. Ik begon te bloedden, na overleg met de verloskundige zijn we met spoed naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gegaan. Daar bleek dat ik aan het behalen was en dat het al te laat was om de bevalling te stoppen. Ons meisje, wat we op dat moment nog niet wisten, ging geboren worden. De bevalling ging (met als bij mijn andere kinderen) razendsnel. Om 15.32 werd onze dochter geboren en om 16.10 is ze in mijn armen overleden. Ze was net onder de 24-wekengrens, waardoor ze niet behandeld werd.



De dagen erna werden we geleefd. Spullen ophalen van ons vakantie-adres, terug naar huis, de crematie regelen, iedereen op de hoogte brengen en uiteindelijk het afscheid. We hebben na het afscheid nog een kleine week onszelf afgeschermd, maar daarna moesten de kinderen weer naar school en begon het normale leven weer.



En dat is waar ik vastloop. Ik doe wat er verwacht wordt. Ben twee weken na de crematie van onze dochter weer begonnen met mijn studie, na mijn bevallingsverlof weer gaan werken (en met een tussenpoze omdat het niet lukte nu weer echt begonnen), zorg voor mijn kinderen. Oftewel ik functioneer, maar mijn hart ligt in allemaal scherven. Ik heb ruim 14 jaar geleden mijn oudste zoon op 8-jarige leeftijd verloren en ik boek mee compleet verloren. Ik heb deze weg door deze hel al een keer bewandeld en ik kan het niet nog een keer. Ik heb geen idee hoe je twee kinderen overleefd en ben er totaal kapot van.

Maar er is weinig ruimte voor mijn gevoel. Mijn kinderen hebben een sterke moeder nodig, zij hebben ook verdriet om hun zusje. Mijn man vlucht in zijn werk en als dat niet kan (kerstvakantie) dan loopt hij als een zombie rond. Mensen om ons heen gaan die, want het is al... geleden. En ik snap het, de wereld stopt niet, voor niemand, ook niet voor mijn kleine meisje. En toch heb ik een plekje nodig om de wereld soms even stil te mogen zetten, want ik verdrink vanbinnen in het verdriet en deze pijn.

Dat fysieke stuk daar loop ik al mijn hele volwassen leven met een gigantische boog omheen. Er zijn weinig mensen van wie ik het kan hebben als ze me aanraken. Ik heb twee vriendinnen van wie ik het echt prettig vind als ik een knuffel krijg, bij de ene (mijn vriendin) kan ik er zelfs echt behoefte aan hebben een om vragen. Maar verder kan ik het buiten ons gezin bijna niet verdragen. Mijn lijf draagt letterlijk een boel fysieke herinneringen. Ik weet niet of ik dat iets mee durf te doen.



Sparood

Hoe is het met je? Gaat het lichamelijk een beetje en psychisch?

De avonden/nachten zijn letterlijk het meest donker. Heel veel sterkte!



Vandaag heb ik heel veel peuterspullen weggebracht naar goede vrienden voor kun kindjes. Super om te zien dat die kinderen er heel blij mee waren, maar ik ben er ook zo vreselijk verdrietig van. Het is zo'n zichtbaar teken dat er hier echt geen kindje meer gaat komen. Ben ik toch wel behoorlijk ondersteboven van eigenlijk

Sparood dat alles veel moeite kost is logisch hé. Ook herkenbaar hoor. Ik had minder bloed verloren, maar wel een laag hb na de bevalling, en ben lang ziek gebleven. Ik had bij alles wat ik deed het gevoel de mount Everest te moeten beklimmen.

Fijn dat de pillen tegen de borstvoeding aanslaan. Zo nutteloos voelde de stuwing terwijl er geen baby is die het erg kan drinken.

Ik hoop dat jij een je man elkaar een beetje blijven begrijpen.

Ik hoop dat je een beetje hebt kunnen slapen Sparood



Ik heb vannacht heel veel gedroomd. Nu ik in therapie heel erg bezig ben met de bevalling van ons dochtertje blijft zich dat in mijn dromen steeds herhalen. Ik word daar dan steeds verdrietig en met een heel zwaar lijf van wakker.



Vandeweek als ik terug moet maar de huisarts maar eens rustig bespreken wat de mogelijkheden zijn. Het is heel dubbel aan de ene kant wil ik iets met mijn lijf, iets positiefs omdat ik er zoveel last van heb aan de andere voelt het helemaal niet als mijn lijf en draagt het de littekens en pijn van mijn jeugd waarbij in de confrontatie als enorm heftig ervaar.

Aanraking door mijn man vermijd ik. De angst dat hij eigenlijk meer wil is te groot. De enige aanraking die ik fijn vind is knuffelen met mijn kinderen en een knuffel van mijn vriendin. Dat zijn de drie mensen wiens lichamelijke warmte me op de been houdt. Even een moment van verbondenheid. En van veiligheid en geborgenheid als mijn vriendin me een knuffel geeft.

Dat gevoel je kinderen nog niet alleen aan te kunnen herken ik heel erg. Zeker in het begin, maar nu nog weleens. Hoe zijn je kinderen eronder, beseffen ze wat er is gebeurd?



Praten is lastig tussen ons. Ik ben gewoon moeilijk denk ik ook daarom. Intimiteit is zo'n issue.

Ja dat ze daarvan uit hun doen zijn is hartstikke begrijpelijk (en nu helemaal), maar dat maakt het werk extra zwaar. Heb je hulp de komende tijd?



Voor peuters en jonge kinderen is het we anders denk ik inderdaad. Mijn kinderen zijn 10 en 8 dan is het toch allemaal beter uit te leggen, hoewel het nadeel daarvan ook is dat ze zoveel meer meekrijgen.

Wat betreft het spelen, misschien zo'n vloerkleed voor de auto's (met wegen enz erop) op de eettafel leggen. Dan kun je misschien af en toe toch even meespelen.



Ik probeer heel voorzichtig toenadering te zoeken, maar man pakt dat dan of niet op of wil gelijk 'alles' en dan trek ik me terug. Praten ontloopt hij, terwijl ik dat wel behoefte aan heb. Best lastig om elkaar te vinden dus.

Ik heb man een maand of twee geleden een brief geschreven. Inderdaad heel erg vanuit mezelf en hoe ik me voelde en eigenlijk met vooral de strekking dat ik hem nodig had en zo miste. Zijn reactie was vooral dat hij er niets mee kon, zijn best deed en hij niet wilde praten, ook niet via brieven



Ik vind het doodeng om dat te proberen Snoesje. Voor mij is ook iets als masseren heel erg verweven met intimiteit. Ik wil hem geen hoop geven op iets dat ik nu helemaal niet aankan. Waardoor onze verwijdering alleen maar groter wordt, want man vind dat het zo langzamerhand wel weer hoort, terwijl ik er echt niet aan moet denken. Ik heb last van mijn lijf, het voelt letterlijk niet ok, en heel erg laat van mijn misbruikverleden. Alles doet pijn. Daarbij raak ik in paniek van het idee dat we dan maatregelen moeten nemen om niet zwanger te kunnen worden, terwijl ik zo verlang naar nog een kindje.

Ik vindt ook wel dat het hoort. Er is me al eerder verweten dat ik niet goed voor mijn man zorg. Meestal in periodes dat het niet zo lekker gaat en ik laat heb van mijn verleden doe ik het gewoon omdat het hoort. Ik laat het gebeuren, maar voel niets. De angst zit nu zo hoog dat ik het niet durf te laten gebeuren. Ik ben bang mezelf kwijt te raken.



Soms kijken we een film samen of proberen dat in ieder geval. Mijn onrust is vaak te groot om echt een film af te kijken. Wat we wel samen doen is het team van onze oudste dochter samen regelen. Opstellingen maken, voorbereiden, statistieken bijhouden. Dat doen we samen, zo houden we nog iets van contact.



Vanavond met ons gezin uit eten geweest. Komende week is onze trouwdag en de kinderen wilden graag uit eten. Op de dag zelf zou het heel erg rennen en vliegen worden, dus vanavond gegaan. Het was fijn en moeilijk tegelijk. Genieten van onze twee heerlijke kinderen en tegelijk maakt het het gemis zichtbaar en voelbaar. Ik voel me zou incompleet.

Vind je dat echt Snoesje?

Als ik teruglees zie ik allemaal dingen die ik helemaal niet (meer) kan. Ik heb amper contact met mijn man, kan intimiteit met hem niet verdragen. Mis mijn kinderen. Heb straks geen baan meer, faal in mijn studie. Voel constante angst, sta stijf van de nachtmerries als ik eindelijk slaap.

Ik probeer wel goed voor mijn kinderen te zorgen en het zo goed mogelijk te doorstaan, maar ik zie zoveel misgaan ik wordt soms zo totaal wanhopig van hoe mijn/ons leven er nu uitziet.



Ik weet niet waar ik de kracht om door te vechten vandaan moet halen, de leegte is zo enorm.