Psyche
alle pijlers
Je kind overleven en verder..
dinsdag 5 januari 2016 om 11:53
Al een poosje blijf ik steeds twijfelen tussen dit topic wel of niet openen. Toch maar wel dus, ik hoop dat het mij helpt om van me af te schrijven en misschien zijn er wel meer schrijfsters hier die het herkennen en er iets aan hebben, in dat geval schrijf gerust mee!
4 maanden en 22 dagen geleden heb ik na een zwangerschap van bijna 23 weken mijn dochtertje verloren. De zwangerschap zelf verliep zonder problemen, ons dochtertje was kerngezond. Ik heb een infectie opgelopen die vroegtijdige weeën heeft veroorzaakt. Ik heb niet doorgehad dat er iets mis was. De twee dagen voor de bevalling voelde ik me niet lekker, pijn in mijn rug en heel moe, maar we waren op vakantie en ik dacht dat ik gewoon een beetje teveel gedaan had. En dagje rust maakte dat ik me veel beter voelde en verder leek er niets bijzonders. Onze laatste vakantiedag wilden de kinderen nog iets gaan doen en dus gingen we er nog een dagje op uit. Rustig tempo dan ging het prima. Rond de middag leek het alsof ik koorts kreeg een weer ontzettend moe. Besloten terug naar ons vakantiehuisje te gaan en onderweg daarnaartoe ging het mis. Ik begon te bloedden, na overleg met de verloskundige zijn we met spoed naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gegaan. Daar bleek dat ik aan het behalen was en dat het al te laat was om de bevalling te stoppen. Ons meisje, wat we op dat moment nog niet wisten, ging geboren worden. De bevalling ging (met als bij mijn andere kinderen) razendsnel. Om 15.32 werd onze dochter geboren en om 16.10 is ze in mijn armen overleden. Ze was net onder de 24-wekengrens, waardoor ze niet behandeld werd.
De dagen erna werden we geleefd. Spullen ophalen van ons vakantie-adres, terug naar huis, de crematie regelen, iedereen op de hoogte brengen en uiteindelijk het afscheid. We hebben na het afscheid nog een kleine week onszelf afgeschermd, maar daarna moesten de kinderen weer naar school en begon het normale leven weer.
En dat is waar ik vastloop. Ik doe wat er verwacht wordt. Ben twee weken na de crematie van onze dochter weer begonnen met mijn studie, na mijn bevallingsverlof weer gaan werken (en met een tussenpoze omdat het niet lukte nu weer echt begonnen), zorg voor mijn kinderen. Oftewel ik functioneer, maar mijn hart ligt in allemaal scherven. Ik heb ruim 14 jaar geleden mijn oudste zoon op 8-jarige leeftijd verloren en ik boek mee compleet verloren. Ik heb deze weg door deze hel al een keer bewandeld en ik kan het niet nog een keer. Ik heb geen idee hoe je twee kinderen overleefd en ben er totaal kapot van.
Maar er is weinig ruimte voor mijn gevoel. Mijn kinderen hebben een sterke moeder nodig, zij hebben ook verdriet om hun zusje. Mijn man vlucht in zijn werk en als dat niet kan (kerstvakantie) dan loopt hij als een zombie rond. Mensen om ons heen gaan die, want het is al... geleden. En ik snap het, de wereld stopt niet, voor niemand, ook niet voor mijn kleine meisje. En toch heb ik een plekje nodig om de wereld soms even stil te mogen zetten, want ik verdrink vanbinnen in het verdriet en deze pijn.
4 maanden en 22 dagen geleden heb ik na een zwangerschap van bijna 23 weken mijn dochtertje verloren. De zwangerschap zelf verliep zonder problemen, ons dochtertje was kerngezond. Ik heb een infectie opgelopen die vroegtijdige weeën heeft veroorzaakt. Ik heb niet doorgehad dat er iets mis was. De twee dagen voor de bevalling voelde ik me niet lekker, pijn in mijn rug en heel moe, maar we waren op vakantie en ik dacht dat ik gewoon een beetje teveel gedaan had. En dagje rust maakte dat ik me veel beter voelde en verder leek er niets bijzonders. Onze laatste vakantiedag wilden de kinderen nog iets gaan doen en dus gingen we er nog een dagje op uit. Rustig tempo dan ging het prima. Rond de middag leek het alsof ik koorts kreeg een weer ontzettend moe. Besloten terug naar ons vakantiehuisje te gaan en onderweg daarnaartoe ging het mis. Ik begon te bloedden, na overleg met de verloskundige zijn we met spoed naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gegaan. Daar bleek dat ik aan het behalen was en dat het al te laat was om de bevalling te stoppen. Ons meisje, wat we op dat moment nog niet wisten, ging geboren worden. De bevalling ging (met als bij mijn andere kinderen) razendsnel. Om 15.32 werd onze dochter geboren en om 16.10 is ze in mijn armen overleden. Ze was net onder de 24-wekengrens, waardoor ze niet behandeld werd.
De dagen erna werden we geleefd. Spullen ophalen van ons vakantie-adres, terug naar huis, de crematie regelen, iedereen op de hoogte brengen en uiteindelijk het afscheid. We hebben na het afscheid nog een kleine week onszelf afgeschermd, maar daarna moesten de kinderen weer naar school en begon het normale leven weer.
En dat is waar ik vastloop. Ik doe wat er verwacht wordt. Ben twee weken na de crematie van onze dochter weer begonnen met mijn studie, na mijn bevallingsverlof weer gaan werken (en met een tussenpoze omdat het niet lukte nu weer echt begonnen), zorg voor mijn kinderen. Oftewel ik functioneer, maar mijn hart ligt in allemaal scherven. Ik heb ruim 14 jaar geleden mijn oudste zoon op 8-jarige leeftijd verloren en ik boek mee compleet verloren. Ik heb deze weg door deze hel al een keer bewandeld en ik kan het niet nog een keer. Ik heb geen idee hoe je twee kinderen overleefd en ben er totaal kapot van.
Maar er is weinig ruimte voor mijn gevoel. Mijn kinderen hebben een sterke moeder nodig, zij hebben ook verdriet om hun zusje. Mijn man vlucht in zijn werk en als dat niet kan (kerstvakantie) dan loopt hij als een zombie rond. Mensen om ons heen gaan die, want het is al... geleden. En ik snap het, de wereld stopt niet, voor niemand, ook niet voor mijn kleine meisje. En toch heb ik een plekje nodig om de wereld soms even stil te mogen zetten, want ik verdrink vanbinnen in het verdriet en deze pijn.
vrijdag 22 januari 2016 om 11:03
Vanmorgen therapie gehad, dat was best heftig. Er loopt zoveel door elkaar in mijn leven, maar vooral in mijn hoofd. De conclusie is toch zoveel mogelijk laten vallen voor nu, begeleiding door de huisarts en twee keer per week therapie in plaats van een keer.
Ik begrijp best dat het zoals het nu gaat niet langer kan, maar ik voel me zo'n mislukking
Ik begrijp best dat het zoals het nu gaat niet langer kan, maar ik voel me zo'n mislukking
vrijdag 22 januari 2016 om 13:00
Zwakte zou zijn als je het wel aan kón gaat, maar moedwillig niet deed.
Wat je nu doet, is kracht, Sunemom. Dit aangaan is moedig. En sterk. En dapper.
Al kan ik me aan alle kanten voorstellen dat het voor jou voelt als falen.
Maar laat het maar even mislukken, lieve Sunemom.
Je kunt er alleen maar beter van worden.
Wat je nu doet, is kracht, Sunemom. Dit aangaan is moedig. En sterk. En dapper.
Al kan ik me aan alle kanten voorstellen dat het voor jou voelt als falen.
Maar laat het maar even mislukken, lieve Sunemom.
Je kunt er alleen maar beter van worden.
vrijdag 22 januari 2016 om 13:04
Je bent geen mislukking, je bent een dappere vrouw die veel op haar bordje heeft gekregen.
En je bent stoer omdat je ermee aan de slag gaat. De huisarts en de therapeut willen je helpen, neem die hulp aan. Ik hoop dat je binnenkort je hoofd wat hebt kunnen opruimen, alles netjes in de laatjes, waar het hoort.
En je bent stoer omdat je ermee aan de slag gaat. De huisarts en de therapeut willen je helpen, neem die hulp aan. Ik hoop dat je binnenkort je hoofd wat hebt kunnen opruimen, alles netjes in de laatjes, waar het hoort.
Betty White: "Once you go blackberry... Hmmmmmhmmmm"
vrijdag 22 januari 2016 om 13:28
We hebben besloten dat ik mijn studie aanhoudt, maar enkel die wat ik kan. Naar colleges ga indien ik het gevoel heb dat het op dat moment goed voor me is. Als ik al angstig/paniekerig/verdrietig ben ga ik niet. Vandaag dus niet..
Mijn naam houdt per 1 april op te bestaan en we moeten als het ware terugsolliciteren. Dat ga ik niet doen en na augustus ga ik verder kijken om iets te gaan zoeken in de richting van mijn huidige studie. Ook omdat het een minder zwaar vak is (ik kom uit het onderwijs/jeugdzorg en ga richting de juridische sector).
De extra tijd en ruimte moet in eerste instantie rust en uiteindelijk de mogelijkheid bieden om te gaan verwerken.
Moeilijk vind ik het, toegeven dat ik niet meer verder kan. Dat ik te 'ziek' ben om normaal te functioneren. Voelt inderdaad als falen
Mijn naam houdt per 1 april op te bestaan en we moeten als het ware terugsolliciteren. Dat ga ik niet doen en na augustus ga ik verder kijken om iets te gaan zoeken in de richting van mijn huidige studie. Ook omdat het een minder zwaar vak is (ik kom uit het onderwijs/jeugdzorg en ga richting de juridische sector).
De extra tijd en ruimte moet in eerste instantie rust en uiteindelijk de mogelijkheid bieden om te gaan verwerken.
Moeilijk vind ik het, toegeven dat ik niet meer verder kan. Dat ik te 'ziek' ben om normaal te functioneren. Voelt inderdaad als falen
vrijdag 22 januari 2016 om 14:20
Toen ik ooit op de bodem zat, was er iemand die me vertelde dat het ook nieuwe kansen gaf. Dat zag ik toen helemaal niet zo (ik was alleen maar bang en verdrietig), maar intussen weet ik dat het wel zo is.
Als ik je zo lees, heb je een goed plan. Even een stapje terug om straks, als het weer wat rustiger is in je hoofd, een grote sprong voorwaarts te kunnen maken. Maar nu eerst even rust. Even in je overvolle laatjes rommelen en belangrijker: aan je fundament werken. Zodat je straks, als je weer op kunt bouwen in plaats van afbreken, een steviger fundament hebt om je huis opnieuw op te bouwen.
Als ik je zo lees, heb je een goed plan. Even een stapje terug om straks, als het weer wat rustiger is in je hoofd, een grote sprong voorwaarts te kunnen maken. Maar nu eerst even rust. Even in je overvolle laatjes rommelen en belangrijker: aan je fundament werken. Zodat je straks, als je weer op kunt bouwen in plaats van afbreken, een steviger fundament hebt om je huis opnieuw op te bouwen.
vrijdag 22 januari 2016 om 14:32
Rouwen is geen ziekte, het is verwerken van verdriet. En dat is heel hard werken, ook al zit je stil op de ank. Het is dodelijk vermoeiend. Nog nooit heb ik ervaren hoe een lichaam en geest één zijn als in die periode. Je bent niet gek, je bent niet ziek, ondanks alle lichamelijke verschijnselen, je hebt verdriet.
Soms kan een behandeling door een fysio ook goed helpen. Alles hardhandig los masseren. Dat doet pijn, echte pijn. Mij gaf dat toch even een gevoel van rust. En goed op je ademhaling letten. Dat helpt ook. Er zijn oefeningen te vinden op internet.
Sterkte, op een keer zijn de scherpe randjes er af.
Soms kan een behandeling door een fysio ook goed helpen. Alles hardhandig los masseren. Dat doet pijn, echte pijn. Mij gaf dat toch even een gevoel van rust. En goed op je ademhaling letten. Dat helpt ook. Er zijn oefeningen te vinden op internet.
Sterkte, op een keer zijn de scherpe randjes er af.
vrijdag 22 januari 2016 om 15:15
Ziek bedoelde ik eigenlijk in psychische vorm. Het hele idee niet meer te kunnen functioneren zoals ik geacht wordt te doen vind ik heel ingewikkeld. En inderdaad de angst om gek te worden. Hoe stom dat ook klinkt.
Het stapje terug kan ik gewoon niet meer tegenhouden. Het lukt me niet. Ik kan de wereld niet bijhouden op dit moment.
Dit hele proces is inderdaad doodvermoeiend. Ook lichamelijk uitputtend. Lichamelijke klachten die maar niet over controle komen ook. Mijn doel is te kunnen blijven zorgen voor mijn andere kinderen. Dat is het allerbelangrijkste. Dat ons gezin blijft (be)staan.
Ik zie het nu ook niet zo Beeldig. Angstig, benauwd, lichamelijk rot, verdrietig allemaal, maar de kansen vind ik vrij onzichtbaar.
Therapeut gaf ook aan dat vanmorgen dat ik nu echt met mijn ptss aan de slag moet, dat mijn jeugd zo verweven is met mijn angst en gevoel nu en het verlies van mijn zoon zo verweven met het verlies van onze dochter. Dat het niet los kan staan en dat ik er echt mee aan de slag moet. En dat is voor iemand die altijd alles heeft geparkeerd en gewoon is boven ademen heel onwerkelijk. Ik wil zo graag verder en het idee dat ik daarvoor door alle pijn en verdriet moet.. Ik ben letterlijk doodsbang, benauwd, bij het idee.
Het stapje terug kan ik gewoon niet meer tegenhouden. Het lukt me niet. Ik kan de wereld niet bijhouden op dit moment.
Dit hele proces is inderdaad doodvermoeiend. Ook lichamelijk uitputtend. Lichamelijke klachten die maar niet over controle komen ook. Mijn doel is te kunnen blijven zorgen voor mijn andere kinderen. Dat is het allerbelangrijkste. Dat ons gezin blijft (be)staan.
Ik zie het nu ook niet zo Beeldig. Angstig, benauwd, lichamelijk rot, verdrietig allemaal, maar de kansen vind ik vrij onzichtbaar.
Therapeut gaf ook aan dat vanmorgen dat ik nu echt met mijn ptss aan de slag moet, dat mijn jeugd zo verweven is met mijn angst en gevoel nu en het verlies van mijn zoon zo verweven met het verlies van onze dochter. Dat het niet los kan staan en dat ik er echt mee aan de slag moet. En dat is voor iemand die altijd alles heeft geparkeerd en gewoon is boven ademen heel onwerkelijk. Ik wil zo graag verder en het idee dat ik daarvoor door alle pijn en verdriet moet.. Ik ben letterlijk doodsbang, benauwd, bij het idee.
vrijdag 22 januari 2016 om 16:00
Heftig sunemom,
Maar ik vind je helemaal niet falen! Je stelt alles in het werk om door te kunnen voor je kinderen. En dat houdt in dat je die super heftige confrontatie aan moet gaan. Dat vergt heel veel moed, en je kunt er echt trots op zijn dat je dat doet. En dat de moed je soms in de schoenen zakt hoort daar natuurlijk helemaal bij.
Probeer het stapje voor stapje te doen en niet sprong voor sprong. Hoe gaat het nu tussen jou en je man? Is hij wat vaker thuis?
Maar ik vind je helemaal niet falen! Je stelt alles in het werk om door te kunnen voor je kinderen. En dat houdt in dat je die super heftige confrontatie aan moet gaan. Dat vergt heel veel moed, en je kunt er echt trots op zijn dat je dat doet. En dat de moed je soms in de schoenen zakt hoort daar natuurlijk helemaal bij.
Probeer het stapje voor stapje te doen en niet sprong voor sprong. Hoe gaat het nu tussen jou en je man? Is hij wat vaker thuis?
vrijdag 22 januari 2016 om 16:01
vrijdag 22 januari 2016 om 16:10
Ik durf je niet te zeggen wat wel of niet zou werken, want wat bij de één werkt, doet niets bij de ander.
Misschien zou je eerst eens een gewone massage, zonder medische/therapeutische inslag kunnen proberen, bijvoorbeeld bij een Chinese salon ? Je kunt aangeven of je zacht of stevig gemasseerd wil worden. Na een sessie voel ik mijn lichaam weer, op een positieve manier. Alleen een voetenbad met voetmassage kan ook. Of een stoelmassage, dan hoef je jezelf niet letterlijk bloot te geven, want je houdt je kleren aan.
Misschien zou je eerst eens een gewone massage, zonder medische/therapeutische inslag kunnen proberen, bijvoorbeeld bij een Chinese salon ? Je kunt aangeven of je zacht of stevig gemasseerd wil worden. Na een sessie voel ik mijn lichaam weer, op een positieve manier. Alleen een voetenbad met voetmassage kan ook. Of een stoelmassage, dan hoef je jezelf niet letterlijk bloot te geven, want je houdt je kleren aan.
Betty White: "Once you go blackberry... Hmmmmmhmmmm"
vrijdag 22 januari 2016 om 16:30
vrijdag 22 januari 2016 om 17:51
