Psyche
alle pijlers
Je kind overleven en verder..
dinsdag 5 januari 2016 om 11:53
Al een poosje blijf ik steeds twijfelen tussen dit topic wel of niet openen. Toch maar wel dus, ik hoop dat het mij helpt om van me af te schrijven en misschien zijn er wel meer schrijfsters hier die het herkennen en er iets aan hebben, in dat geval schrijf gerust mee!
4 maanden en 22 dagen geleden heb ik na een zwangerschap van bijna 23 weken mijn dochtertje verloren. De zwangerschap zelf verliep zonder problemen, ons dochtertje was kerngezond. Ik heb een infectie opgelopen die vroegtijdige weeën heeft veroorzaakt. Ik heb niet doorgehad dat er iets mis was. De twee dagen voor de bevalling voelde ik me niet lekker, pijn in mijn rug en heel moe, maar we waren op vakantie en ik dacht dat ik gewoon een beetje teveel gedaan had. En dagje rust maakte dat ik me veel beter voelde en verder leek er niets bijzonders. Onze laatste vakantiedag wilden de kinderen nog iets gaan doen en dus gingen we er nog een dagje op uit. Rustig tempo dan ging het prima. Rond de middag leek het alsof ik koorts kreeg een weer ontzettend moe. Besloten terug naar ons vakantiehuisje te gaan en onderweg daarnaartoe ging het mis. Ik begon te bloedden, na overleg met de verloskundige zijn we met spoed naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gegaan. Daar bleek dat ik aan het behalen was en dat het al te laat was om de bevalling te stoppen. Ons meisje, wat we op dat moment nog niet wisten, ging geboren worden. De bevalling ging (met als bij mijn andere kinderen) razendsnel. Om 15.32 werd onze dochter geboren en om 16.10 is ze in mijn armen overleden. Ze was net onder de 24-wekengrens, waardoor ze niet behandeld werd.
De dagen erna werden we geleefd. Spullen ophalen van ons vakantie-adres, terug naar huis, de crematie regelen, iedereen op de hoogte brengen en uiteindelijk het afscheid. We hebben na het afscheid nog een kleine week onszelf afgeschermd, maar daarna moesten de kinderen weer naar school en begon het normale leven weer.
En dat is waar ik vastloop. Ik doe wat er verwacht wordt. Ben twee weken na de crematie van onze dochter weer begonnen met mijn studie, na mijn bevallingsverlof weer gaan werken (en met een tussenpoze omdat het niet lukte nu weer echt begonnen), zorg voor mijn kinderen. Oftewel ik functioneer, maar mijn hart ligt in allemaal scherven. Ik heb ruim 14 jaar geleden mijn oudste zoon op 8-jarige leeftijd verloren en ik boek mee compleet verloren. Ik heb deze weg door deze hel al een keer bewandeld en ik kan het niet nog een keer. Ik heb geen idee hoe je twee kinderen overleefd en ben er totaal kapot van.
Maar er is weinig ruimte voor mijn gevoel. Mijn kinderen hebben een sterke moeder nodig, zij hebben ook verdriet om hun zusje. Mijn man vlucht in zijn werk en als dat niet kan (kerstvakantie) dan loopt hij als een zombie rond. Mensen om ons heen gaan die, want het is al... geleden. En ik snap het, de wereld stopt niet, voor niemand, ook niet voor mijn kleine meisje. En toch heb ik een plekje nodig om de wereld soms even stil te mogen zetten, want ik verdrink vanbinnen in het verdriet en deze pijn.
4 maanden en 22 dagen geleden heb ik na een zwangerschap van bijna 23 weken mijn dochtertje verloren. De zwangerschap zelf verliep zonder problemen, ons dochtertje was kerngezond. Ik heb een infectie opgelopen die vroegtijdige weeën heeft veroorzaakt. Ik heb niet doorgehad dat er iets mis was. De twee dagen voor de bevalling voelde ik me niet lekker, pijn in mijn rug en heel moe, maar we waren op vakantie en ik dacht dat ik gewoon een beetje teveel gedaan had. En dagje rust maakte dat ik me veel beter voelde en verder leek er niets bijzonders. Onze laatste vakantiedag wilden de kinderen nog iets gaan doen en dus gingen we er nog een dagje op uit. Rustig tempo dan ging het prima. Rond de middag leek het alsof ik koorts kreeg een weer ontzettend moe. Besloten terug naar ons vakantiehuisje te gaan en onderweg daarnaartoe ging het mis. Ik begon te bloedden, na overleg met de verloskundige zijn we met spoed naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gegaan. Daar bleek dat ik aan het behalen was en dat het al te laat was om de bevalling te stoppen. Ons meisje, wat we op dat moment nog niet wisten, ging geboren worden. De bevalling ging (met als bij mijn andere kinderen) razendsnel. Om 15.32 werd onze dochter geboren en om 16.10 is ze in mijn armen overleden. Ze was net onder de 24-wekengrens, waardoor ze niet behandeld werd.
De dagen erna werden we geleefd. Spullen ophalen van ons vakantie-adres, terug naar huis, de crematie regelen, iedereen op de hoogte brengen en uiteindelijk het afscheid. We hebben na het afscheid nog een kleine week onszelf afgeschermd, maar daarna moesten de kinderen weer naar school en begon het normale leven weer.
En dat is waar ik vastloop. Ik doe wat er verwacht wordt. Ben twee weken na de crematie van onze dochter weer begonnen met mijn studie, na mijn bevallingsverlof weer gaan werken (en met een tussenpoze omdat het niet lukte nu weer echt begonnen), zorg voor mijn kinderen. Oftewel ik functioneer, maar mijn hart ligt in allemaal scherven. Ik heb ruim 14 jaar geleden mijn oudste zoon op 8-jarige leeftijd verloren en ik boek mee compleet verloren. Ik heb deze weg door deze hel al een keer bewandeld en ik kan het niet nog een keer. Ik heb geen idee hoe je twee kinderen overleefd en ben er totaal kapot van.
Maar er is weinig ruimte voor mijn gevoel. Mijn kinderen hebben een sterke moeder nodig, zij hebben ook verdriet om hun zusje. Mijn man vlucht in zijn werk en als dat niet kan (kerstvakantie) dan loopt hij als een zombie rond. Mensen om ons heen gaan die, want het is al... geleden. En ik snap het, de wereld stopt niet, voor niemand, ook niet voor mijn kleine meisje. En toch heb ik een plekje nodig om de wereld soms even stil te mogen zetten, want ik verdrink vanbinnen in het verdriet en deze pijn.
maandag 18 januari 2016 om 15:44
Overal moet bezuinigd worden, bij ons vliegt 40% eruit.
Dat neem ik mijn leidinggevende niet kwalijk.
Jouw medewerkers kunnen je dat ook niet kwalijk nemen.
Je schiet er niets mee op door jezelf wijs te maken dat "alles jouw fout is". Dat IS het niet.
Overal vliegen momenteel mensen eruit. Onder mijn collega's zijn mensen van wie de partner of het kind bij V&D, Scapino etc. werken. En dan staan ze zelf óók nog op de nominatie om eruit te vliegen.
Dat is de huidige tijd, en dat heb jij niet veroorzaakt.
Ik hoop dat de huisarts je verder kan helpen.
Dat neem ik mijn leidinggevende niet kwalijk.
Jouw medewerkers kunnen je dat ook niet kwalijk nemen.
Je schiet er niets mee op door jezelf wijs te maken dat "alles jouw fout is". Dat IS het niet.
Overal vliegen momenteel mensen eruit. Onder mijn collega's zijn mensen van wie de partner of het kind bij V&D, Scapino etc. werken. En dan staan ze zelf óók nog op de nominatie om eruit te vliegen.
Dat is de huidige tijd, en dat heb jij niet veroorzaakt.
Ik hoop dat de huisarts je verder kan helpen.
Betty White: "Once you go blackberry... Hmmmmmhmmmm"
maandag 18 januari 2016 om 17:18
Huisarts was fijn, begripvol en ondersteunend. En stom genoeg is het fijn als een professional zegt dat je niet gek aan het worden bent, dat het best normaal is dat ik het als heel zwaar voel.
Jullie hebben een punt, maar ik denk dan ja die crisis duurt al jaren een normaal jak ik het werk gewoon binnen. Maar de geldstroom is n.a.v het nieuwe jeugdstelsel week drastisch veranderd, dat ligt misschien ook wel een oorzaak in.
Straks maar kijken hoe collega's reageren. Ik kan er nu in elk geval niets meer aan veranderen.
Jullie hebben een punt, maar ik denk dan ja die crisis duurt al jaren een normaal jak ik het werk gewoon binnen. Maar de geldstroom is n.a.v het nieuwe jeugdstelsel week drastisch veranderd, dat ligt misschien ook wel een oorzaak in.
Straks maar kijken hoe collega's reageren. Ik kan er nu in elk geval niets meer aan veranderen.
maandag 18 januari 2016 om 18:14
maandag 18 januari 2016 om 19:37
Fijn, hopelijk heb je er baat bij. Het doet me pijn om te zien hoe erg je in paniek bent soms. Het werpt me terug naar de afschuwelijke periode in mijn leven waarin ik ook zo in paniek was en in de war, ik kan dat gevoel dat je letterlijk denkt te verzuipen nog zó oproepen. De spanning in mijn rug en schouders, het letterlijk naar lucht happen door chronische hyperventilatie, ik lees het bij jou en ik herken het zo van hoe ik me toen voelde! Bij mij is het gelukkig voorbij. Ik hoop zo dat jij ook weer snel stapjes vooruit kunt zetten. Het scheelt al zo als je uit die paniek bent en alleen nog maar "gewoon" verschrikkelijk verdrietig.
Wat ik ook nog weet is dat ik echt niet meer rationeel kon nadenken. Ik was in de war, maar ook had alles wat ik dacht een donker randje en kon ik alleen maar richting doemscenario redeneren. Ik wíst dat mijn brein een loopje met me nam, maar ik kon er niets aan veranderen op dat moment. Gelukkig kan je brein ook weer normaal worden. Kan je leven weer je normale leven worden waarin jij je normaal voelt. Met een extra gaatje in je hart weliswaar, maar wel normaal.
Ik denk elke dag wel even aan je.
Wat ik ook nog weet is dat ik echt niet meer rationeel kon nadenken. Ik was in de war, maar ook had alles wat ik dacht een donker randje en kon ik alleen maar richting doemscenario redeneren. Ik wíst dat mijn brein een loopje met me nam, maar ik kon er niets aan veranderen op dat moment. Gelukkig kan je brein ook weer normaal worden. Kan je leven weer je normale leven worden waarin jij je normaal voelt. Met een extra gaatje in je hart weliswaar, maar wel normaal.
Ik denk elke dag wel even aan je.
maandag 18 januari 2016 om 20:09
Nee, maar dat ombuigen komt wel weer dus. Als je weer wat hersteld bent. Maar daar gaat tijd overheen, nu is het echt nog veel te vroeg daarvoor. Nu ben je nog gewoon kapot stuk van verdriet. Letterlijk. En dat mag. Het is ook heel erg en heel groot, je verdriet. Om daar overheen te kunnen komen, moet je er eerst echt middenin gezeten hebben. En dat is nu.
maandag 18 januari 2016 om 20:55
Eens met wat de anderen zeggen. Niet alles heeft met jou te maken. Wellicht reageerden ze afstandelijk omdat ze van te voren al wisten dat het er niet in zat.
Ik denk ook dat je zelf een nieuwe datum moet voorstellen aan je vriendin. Alles bij haar laten helpt haar niet en jou ook niet. Geef gewoon een stuk of wat mogelijkheden door en laat haar kiezen.
Je bent helemaal normaal lieverd en je kunt herstellen hiervan. Laat je gedachten er maar zijn, ook al zijn ze negatief. Wanneer ga je met de medicatie beginnen? Of wil je dat niet?
Ik denk ook dat je zelf een nieuwe datum moet voorstellen aan je vriendin. Alles bij haar laten helpt haar niet en jou ook niet. Geef gewoon een stuk of wat mogelijkheden door en laat haar kiezen.
Je bent helemaal normaal lieverd en je kunt herstellen hiervan. Laat je gedachten er maar zijn, ook al zijn ze negatief. Wanneer ga je met de medicatie beginnen? Of wil je dat niet?
Het is zoals het is
maandag 18 januari 2016 om 20:59
Helemaal waar wat beeldig zegt. Letterlijk stuk van verdriet, dat kan gewoon. En dat kan lang duren, helen van zulk groot verdriet kun je niet haasten. En helen betekent ook niet dat het een soort constante stijgende lijn is, eerder een stapje vooruit en dan twee grote terug. Maar jij komt er wel, vertrouw daar op.
maandag 18 januari 2016 om 21:34
Wat fijn dat je bij de huisarts een prettig gesprek had. Medicatie kan je ook helpen om wat beter te slapen, wat meer momenten van een stilstand in je hoofd te krijgen. Dat hebben je geest, je lijf en ook je hart nodig.
Hoe is het gesprek gegaan met je collega's? En misschien hele stomme vraag, maar kan je gezin het financieel aan als jij even niet werkt? Want dat zou misschien ook wel even heel fijn zijn. Enerzijds ben je dan je structuur kwijt wat je nu natuurlijk houvast geeft, anderzijds kun je misschien wat meer tijd voor jezelf nemen om deze vreselijke rouw te doorlopen en even stil te staan...
Hoe is het gesprek gegaan met je collega's? En misschien hele stomme vraag, maar kan je gezin het financieel aan als jij even niet werkt? Want dat zou misschien ook wel even heel fijn zijn. Enerzijds ben je dan je structuur kwijt wat je nu natuurlijk houvast geeft, anderzijds kun je misschien wat meer tijd voor jezelf nemen om deze vreselijke rouw te doorlopen en even stil te staan...
maandag 18 januari 2016 om 21:52
Collega's reageerden emotioneel. We hadden het duidelijk geen van allen aan zien komen.
Financieel kunnen we het aan als ik even niet werk. Het is krap, maar we zouden geen hele grote aanpassingen hoeven doen.
Ik hoop dat de medicijnen iets van verlichting zullen brengen.
Mijn vriendin stelde voor om morgenavond even te bellen om samen agenda's om te keren en een nieuwe afspraak te maken. Het is een enorme lieverd.
dank jullie allemaal
Financieel kunnen we het aan als ik even niet werk. Het is krap, maar we zouden geen hele grote aanpassingen hoeven doen.
Ik hoop dat de medicijnen iets van verlichting zullen brengen.
Mijn vriendin stelde voor om morgenavond even te bellen om samen agenda's om te keren en een nieuwe afspraak te maken. Het is een enorme lieverd.
dank jullie allemaal
maandag 18 januari 2016 om 22:27
Kun je wel aan je man vertellen hoe het met jou gaat? Of is daar ook geen ruimte voor?
Fijn dat hij de kinderen voorgelezen heeft. Ook die kleine dingetjes zijn al heel fijn. Misschien komt hij ook langzaamaan in een andere fase van rouw. Hopelijk komt er in zijn belevingswereld wat meer ruimte voor zijn gezin. Dit is in ieder geval al een mooi stapje.
Fijn dat hij de kinderen voorgelezen heeft. Ook die kleine dingetjes zijn al heel fijn. Misschien komt hij ook langzaamaan in een andere fase van rouw. Hopelijk komt er in zijn belevingswereld wat meer ruimte voor zijn gezin. Dit is in ieder geval al een mooi stapje.
maandag 18 januari 2016 om 22:41
Jammer, maar het kan inderdaad weer terug komen. Hopelijk voor jou zullen er vaker van dit soort lichtpuntjes komen. Maar ik kan me voorstellen dat je man ook verkrampt is van verdriet en dat hij, net als jij, daar de sores van een ander simpelweg niet bij kan hebben.
Heb je hem wel eens gevraagd, hoe het met hem ging? (nieuwsgierigheid, geen onuitgesproken verwijt, ik weet dat de kans op ruimte voor zo'n vraag, of eigenlijk: voor het antwoord, bij jou waarschijnlijk ook niet aanwezig is)
Heb je hem wel eens gevraagd, hoe het met hem ging? (nieuwsgierigheid, geen onuitgesproken verwijt, ik weet dat de kans op ruimte voor zo'n vraag, of eigenlijk: voor het antwoord, bij jou waarschijnlijk ook niet aanwezig is)
maandag 18 januari 2016 om 23:15
Dat ben je altijd rond dit uur, toch? Komt door het vallen van de nacht.
Ik zou het ook zeker nog niet als verloren beschouwen allemaal. Jullie zitten allebei in heel diepe rouw. Het is heel normaal dat je dat op verschillende manieren verwerkt. Het belangrijkste is nu denk ik om elkaar niet te verwijten dat die er niet voor de ander is. En om niet aan elkaar te gaan trekken.
Geef je je man wel af en toe een aai over zijn bol? Een hand op zijn schouder? Een kus bij binnenkomst of voor het slapen gaan? Een knuffel? Zo'n klein gebaar kan al genoeg zijn om het waakvlammetje brandende te houden. Als je het niet meer doet, misschien toch weer gaan doen. Dat is ook al een "ik zie je".
Ik zou het ook zeker nog niet als verloren beschouwen allemaal. Jullie zitten allebei in heel diepe rouw. Het is heel normaal dat je dat op verschillende manieren verwerkt. Het belangrijkste is nu denk ik om elkaar niet te verwijten dat die er niet voor de ander is. En om niet aan elkaar te gaan trekken.
Geef je je man wel af en toe een aai over zijn bol? Een hand op zijn schouder? Een kus bij binnenkomst of voor het slapen gaan? Een knuffel? Zo'n klein gebaar kan al genoeg zijn om het waakvlammetje brandende te houden. Als je het niet meer doet, misschien toch weer gaan doen. Dat is ook al een "ik zie je".
maandag 18 januari 2016 om 23:23
Er zijn dagen dat we dat wel doen, ook dagen dat we elkaar helemaal niet 'zien'.
Vandaag wel bewust contact gezocht, de ruimte is er niet heel erg, maar het leverde een fijn moment tussen man en de kinderen. Even een glimp van het gezin dat we waren.
Deze tijd van de avond, de nachten, vind ik moeilijk inderdaad
Slaap lekker lieve Snoesje
Vandaag wel bewust contact gezocht, de ruimte is er niet heel erg, maar het leverde een fijn moment tussen man en de kinderen. Even een glimp van het gezin dat we waren.
Deze tijd van de avond, de nachten, vind ik moeilijk inderdaad
Slaap lekker lieve Snoesje
