Je kind overleven en verder..

Al een poosje blijf ik steeds twijfelen tussen dit topic wel of niet openen. Toch maar wel dus, ik hoop dat het mij helpt om van me af te schrijven en misschien zijn er wel meer schrijfsters hier die het herkennen en er iets aan hebben, in dat geval schrijf gerust mee!



4 maanden en 22 dagen geleden heb ik na een zwangerschap van bijna 23 weken mijn dochtertje verloren. De zwangerschap zelf verliep zonder problemen, ons dochtertje was kerngezond. Ik heb een infectie opgelopen die vroegtijdige weeën heeft veroorzaakt. Ik heb niet doorgehad dat er iets mis was. De twee dagen voor de bevalling voelde ik me niet lekker, pijn in mijn rug en heel moe, maar we waren op vakantie en ik dacht dat ik gewoon een beetje teveel gedaan had. En dagje rust maakte dat ik me veel beter voelde en verder leek er niets bijzonders. Onze laatste vakantiedag wilden de kinderen nog iets gaan doen en dus gingen we er nog een dagje op uit. Rustig tempo dan ging het prima. Rond de middag leek het alsof ik koorts kreeg een weer ontzettend moe. Besloten terug naar ons vakantiehuisje te gaan en onderweg daarnaartoe ging het mis. Ik begon te bloedden, na overleg met de verloskundige zijn we met spoed naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gegaan. Daar bleek dat ik aan het behalen was en dat het al te laat was om de bevalling te stoppen. Ons meisje, wat we op dat moment nog niet wisten, ging geboren worden. De bevalling ging (met als bij mijn andere kinderen) razendsnel. Om 15.32 werd onze dochter geboren en om 16.10 is ze in mijn armen overleden. Ze was net onder de 24-wekengrens, waardoor ze niet behandeld werd.



De dagen erna werden we geleefd. Spullen ophalen van ons vakantie-adres, terug naar huis, de crematie regelen, iedereen op de hoogte brengen en uiteindelijk het afscheid. We hebben na het afscheid nog een kleine week onszelf afgeschermd, maar daarna moesten de kinderen weer naar school en begon het normale leven weer.



En dat is waar ik vastloop. Ik doe wat er verwacht wordt. Ben twee weken na de crematie van onze dochter weer begonnen met mijn studie, na mijn bevallingsverlof weer gaan werken (en met een tussenpoze omdat het niet lukte nu weer echt begonnen), zorg voor mijn kinderen. Oftewel ik functioneer, maar mijn hart ligt in allemaal scherven. Ik heb ruim 14 jaar geleden mijn oudste zoon op 8-jarige leeftijd verloren en ik boek mee compleet verloren. Ik heb deze weg door deze hel al een keer bewandeld en ik kan het niet nog een keer. Ik heb geen idee hoe je twee kinderen overleefd en ben er totaal kapot van.

Maar er is weinig ruimte voor mijn gevoel. Mijn kinderen hebben een sterke moeder nodig, zij hebben ook verdriet om hun zusje. Mijn man vlucht in zijn werk en als dat niet kan (kerstvakantie) dan loopt hij als een zombie rond. Mensen om ons heen gaan die, want het is al... geleden. En ik snap het, de wereld stopt niet, voor niemand, ook niet voor mijn kleine meisje. En toch heb ik een plekje nodig om de wereld soms even stil te mogen zetten, want ik verdrink vanbinnen in het verdriet en deze pijn.

Opvang voor de kinderen hebben we eigenlijk niet, zeker niet iets waar ze kunnen logeren en zoon zou dat ook niet durven. Dinsdag heb ik in alle rust met mijn vriendin afgesproken. Ik hoop eigenlijk dat ik me dan durf te laten gaan. Ik ben er zo bang voor, maar als er iemand is die door mijn muur kan breken en bij wie ik durf te laten zien hoe ik me diep van binnen voel is zij de eerste aan wie ik denk.



Ik heb het verhaal wat ik tijdens nanowrimo geschreven heb uiteindelijk wel afgemaakt. Ik heb het nog niet durven laten lezen.



Ik voel me wel heel erg schuldig en heb het gevoel te falen in alles. Vroeger lag het ook aan mij volgens mijn vader. Ik lokte hem uit, ik had hem verleid of ik maakte hem kwaad en dan ging hij slaan.

Ik heb ook heel veel moeite met mijn ouders nu. Ik weet niet hoe het nu met mijn vader is, blijkbaar leeft hij nog wel, en dat roept ook veel op. Veel dubbele gevoelens. Pijn over vroeger, angst van dat kleine meisje dat ik was, gemis van van een thuis, een basis, ouders..



Ik had zo graag een heel ander leven voor mijn kinderen gewild. Een fijne jeugd zonder verdriet.

Ik hoop het Youk, zo onzettend. Ik hoop zo dat zij wel het gevoel zullen hebben dat ze geliefd zijn, dat er van ze gehouden wordt, dat ze altijd ergens terecht kunnen. Dat ze gewoon een basis zullen voelen als ze straks volwassen zijn.

Ik weet niet of dat mij zo anders maakt EV.

Ik denk dat mijn ouders ook echt hun best deden op hun manier. Zeker mijn moeder heeft het wel geprobeerd. Het was alleen bij lange na niet genoeg. Ik hoop zo dat het bij mij wel genoeg is.

En ja er zijn grote verschillen. We slaan de kinderen niet, ze krijgen altijd gewoon te eten, worden niet gedwongen tot het eten van idiote dingen, hoeven niet bang te zijn dat ze buitengesloten worden en meer van dat soort dingen.

En toch vraag ik me constant af of ik het goed doe, ik weet niet wat goed genoeg is. Heb die basis zelf niet en vind dat echt moeilijk.

Ik denk het niet EV, ze zijn nog steeds overtuigd dat ze zo vreselijk hun best hebben gedaan mij goed op te voeden. Toen ik vandeweek in het ziekenhuis niet naar mijn vader toe wilde vroeg mijn moeder ook waar ze dat toch ooit aan verdiend hadden daar hun enige kind heb contact meer wilde. Ik voel me dan zo lullig, anderen kijken dan ook van ach die arme vrouw, helemaal toen we weggingen.



Dat huilen is ook zo'n dingetje, dat kan ik bijna niet. Ik hoop dat ik dat dinsdag ook eens een beetje kan loslaten, want ik voel de spanning en pijn in mijn lijf steeds hoger opbouwen en misschien zou het iets ontlasten.

Mijn vriendin heeft afgezegd voor morgen en ik begrijp de reden, maar ik voel me er heel rot over. Stom want ze kan er niets aan doen enz, maar het is mijn eigen gevoel van afwijzing wat dan toch naar boven komt.



Ik heb vandaag nog twee lastige gesprekken staan, vanmiddag bij de huisarts en vanavond moet ik mijn collega's vertellen dat ons team opgeheven wordt en dat we wel binnen de organisatie kunnen solliciteren maar voor 2 of heel misschien 3 banen, terwijl we met zijn 5-en zijn. Ik ga het ze in zoverre makelijk maken dat ik niet mee zal solliciteren, maar dan moet er nog steeds iemand (of waarschijnlijk 2 mensen) uit.



Ik ga nu naar de begraafplaats waar een plekje voor mijn zoontje is. Even proberen rust in mijn kop te krijgen, want de storm raar maar door en door en ik weet niet meer hoe ik hem moet doorstaan.

Eigenlijk wel gedanst. Ik heb de onderhandelingen over budget voor aankomend jaar verklooit en daardoor is dit nu de uitkomst. Dan vind ik zelf mee solliciteren niet netjes. Had ik mijn werk maar beter moeten doen.



Ik heb mijn vriendin gevraagd om zelf aan te geven wanneer ze wel af kan (en wil) spreken.



Even de rust van de begraafplaats opzoeken was fijn. Vreemd soort rust, het doet me altijd heel veel om daar te zijn. Toch een soort troost. Er liggen ook veel mensen die mee dierbaar zijn, ik maak dan een rondje en voel me even niet zo eenzaam.

Mijn omgeving doet grotendeels inderdaad alsof er niets gebeurd is. De meeste mensen gaan de confrontatie uit de weg. Ik heb heel in het begin wel een paar mensen in vertrouwen genomen, maar daar hoor je dan inderdaad niets meer van. Een van hen had pas aan mijn vriendin gevraagd hoe het met ons ging en was boos geworden dat mijn vriendin zei dat ze dat aan mij moest vragen.

Naast mijn vriendin heb ik een aantal kennissen die ik weleens zie en wel een aantal lieve mensen om me heen die verspreid over het land wonen, waardoor er weinig echt contact is, maar in de dagelijkse gang van zaken nauwelijks.

Op dinsdagen zie ik mijn vriendin in ieder geval heel even op het schoolplein (ook als we verder niet kunnen afspreken) en ik ben zo blij dat we ze dan even die stoeptegel met me wil delen, de rest van de week sta ik sinds dit jaar meestal alleen, mensen vermijden het contact gewoon.



@konijn misschien heb je daar wel gelijk in. Het valt nogal rauw op mijn dak eigenlijk. Ik doe dit al 5 jaar en ga altijd weg met de nieuwe toezegging en dit jaar werd er heel afstandelijk gereageerd. Geen toezeggingen en twee dagen later de mededeling dat de huidige vorm opgezegd wordt en dat we op plaatsen binnen de organisatie kunnen solliciteren, maar dat daar maar 2 of 3 mensen voor worden aangenomen.



Nu naar de huisarts