Psyche
alle pijlers
Je kind overleven en verder..
dinsdag 5 januari 2016 om 11:53
Al een poosje blijf ik steeds twijfelen tussen dit topic wel of niet openen. Toch maar wel dus, ik hoop dat het mij helpt om van me af te schrijven en misschien zijn er wel meer schrijfsters hier die het herkennen en er iets aan hebben, in dat geval schrijf gerust mee!
4 maanden en 22 dagen geleden heb ik na een zwangerschap van bijna 23 weken mijn dochtertje verloren. De zwangerschap zelf verliep zonder problemen, ons dochtertje was kerngezond. Ik heb een infectie opgelopen die vroegtijdige weeën heeft veroorzaakt. Ik heb niet doorgehad dat er iets mis was. De twee dagen voor de bevalling voelde ik me niet lekker, pijn in mijn rug en heel moe, maar we waren op vakantie en ik dacht dat ik gewoon een beetje teveel gedaan had. En dagje rust maakte dat ik me veel beter voelde en verder leek er niets bijzonders. Onze laatste vakantiedag wilden de kinderen nog iets gaan doen en dus gingen we er nog een dagje op uit. Rustig tempo dan ging het prima. Rond de middag leek het alsof ik koorts kreeg een weer ontzettend moe. Besloten terug naar ons vakantiehuisje te gaan en onderweg daarnaartoe ging het mis. Ik begon te bloedden, na overleg met de verloskundige zijn we met spoed naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gegaan. Daar bleek dat ik aan het behalen was en dat het al te laat was om de bevalling te stoppen. Ons meisje, wat we op dat moment nog niet wisten, ging geboren worden. De bevalling ging (met als bij mijn andere kinderen) razendsnel. Om 15.32 werd onze dochter geboren en om 16.10 is ze in mijn armen overleden. Ze was net onder de 24-wekengrens, waardoor ze niet behandeld werd.
De dagen erna werden we geleefd. Spullen ophalen van ons vakantie-adres, terug naar huis, de crematie regelen, iedereen op de hoogte brengen en uiteindelijk het afscheid. We hebben na het afscheid nog een kleine week onszelf afgeschermd, maar daarna moesten de kinderen weer naar school en begon het normale leven weer.
En dat is waar ik vastloop. Ik doe wat er verwacht wordt. Ben twee weken na de crematie van onze dochter weer begonnen met mijn studie, na mijn bevallingsverlof weer gaan werken (en met een tussenpoze omdat het niet lukte nu weer echt begonnen), zorg voor mijn kinderen. Oftewel ik functioneer, maar mijn hart ligt in allemaal scherven. Ik heb ruim 14 jaar geleden mijn oudste zoon op 8-jarige leeftijd verloren en ik boek mee compleet verloren. Ik heb deze weg door deze hel al een keer bewandeld en ik kan het niet nog een keer. Ik heb geen idee hoe je twee kinderen overleefd en ben er totaal kapot van.
Maar er is weinig ruimte voor mijn gevoel. Mijn kinderen hebben een sterke moeder nodig, zij hebben ook verdriet om hun zusje. Mijn man vlucht in zijn werk en als dat niet kan (kerstvakantie) dan loopt hij als een zombie rond. Mensen om ons heen gaan die, want het is al... geleden. En ik snap het, de wereld stopt niet, voor niemand, ook niet voor mijn kleine meisje. En toch heb ik een plekje nodig om de wereld soms even stil te mogen zetten, want ik verdrink vanbinnen in het verdriet en deze pijn.
4 maanden en 22 dagen geleden heb ik na een zwangerschap van bijna 23 weken mijn dochtertje verloren. De zwangerschap zelf verliep zonder problemen, ons dochtertje was kerngezond. Ik heb een infectie opgelopen die vroegtijdige weeën heeft veroorzaakt. Ik heb niet doorgehad dat er iets mis was. De twee dagen voor de bevalling voelde ik me niet lekker, pijn in mijn rug en heel moe, maar we waren op vakantie en ik dacht dat ik gewoon een beetje teveel gedaan had. En dagje rust maakte dat ik me veel beter voelde en verder leek er niets bijzonders. Onze laatste vakantiedag wilden de kinderen nog iets gaan doen en dus gingen we er nog een dagje op uit. Rustig tempo dan ging het prima. Rond de middag leek het alsof ik koorts kreeg een weer ontzettend moe. Besloten terug naar ons vakantiehuisje te gaan en onderweg daarnaartoe ging het mis. Ik begon te bloedden, na overleg met de verloskundige zijn we met spoed naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gegaan. Daar bleek dat ik aan het behalen was en dat het al te laat was om de bevalling te stoppen. Ons meisje, wat we op dat moment nog niet wisten, ging geboren worden. De bevalling ging (met als bij mijn andere kinderen) razendsnel. Om 15.32 werd onze dochter geboren en om 16.10 is ze in mijn armen overleden. Ze was net onder de 24-wekengrens, waardoor ze niet behandeld werd.
De dagen erna werden we geleefd. Spullen ophalen van ons vakantie-adres, terug naar huis, de crematie regelen, iedereen op de hoogte brengen en uiteindelijk het afscheid. We hebben na het afscheid nog een kleine week onszelf afgeschermd, maar daarna moesten de kinderen weer naar school en begon het normale leven weer.
En dat is waar ik vastloop. Ik doe wat er verwacht wordt. Ben twee weken na de crematie van onze dochter weer begonnen met mijn studie, na mijn bevallingsverlof weer gaan werken (en met een tussenpoze omdat het niet lukte nu weer echt begonnen), zorg voor mijn kinderen. Oftewel ik functioneer, maar mijn hart ligt in allemaal scherven. Ik heb ruim 14 jaar geleden mijn oudste zoon op 8-jarige leeftijd verloren en ik boek mee compleet verloren. Ik heb deze weg door deze hel al een keer bewandeld en ik kan het niet nog een keer. Ik heb geen idee hoe je twee kinderen overleefd en ben er totaal kapot van.
Maar er is weinig ruimte voor mijn gevoel. Mijn kinderen hebben een sterke moeder nodig, zij hebben ook verdriet om hun zusje. Mijn man vlucht in zijn werk en als dat niet kan (kerstvakantie) dan loopt hij als een zombie rond. Mensen om ons heen gaan die, want het is al... geleden. En ik snap het, de wereld stopt niet, voor niemand, ook niet voor mijn kleine meisje. En toch heb ik een plekje nodig om de wereld soms even stil te mogen zetten, want ik verdrink vanbinnen in het verdriet en deze pijn.
vrijdag 15 januari 2016 om 22:51
Maar lieverd, je faalt niet in je studie (nergens in trouwens). Nu lukt het even niet, door omstandigheden. Later pak je het weer op. Ik begrijp heel erg je wens, wat omschrijf je dat ook goed. Maar het kan nu niet. Wat jij hebt meegemaakt is de mentale en emotionele variant van een heftig auto-ongeluk. Als je nu met gebroken botten in het ziekenhuis zou liggen zou je ook niet falen bij je studie. Dan zou je tijdelijk stoppen, en het later weer oppakken als je botten weer aan elkaar zijn gegroeid.
Geef jezelf de tijd om weer te herstellen. Over een of twee jaar zit jij gewoon weer in een studiegroepje super slimme dingen te zeggen. Samen met een stel mensen die geen idee hebben van wat je hebt meegemaakt en er dus ook niet naar vragen (heerlijk! Dat snap ik heel goed). Maar nu even niet. Nu verwerkt jouw lichaam alles wat er de afgelopen jaren en in je jeugd allemaal gebeurd is. Dat is niet niks dus daar heeft je lichaam tijd voor nodig. Wees lief voor je lichaam en geef het die tijd.
Ik gun het je van harte dat je paniek afneemt. Het lijkt me vreselijk om je steeds zo te voelen.
Ook deze nacht gaat voorbij. Veel sterkte!
Geef jezelf de tijd om weer te herstellen. Over een of twee jaar zit jij gewoon weer in een studiegroepje super slimme dingen te zeggen. Samen met een stel mensen die geen idee hebben van wat je hebt meegemaakt en er dus ook niet naar vragen (heerlijk! Dat snap ik heel goed). Maar nu even niet. Nu verwerkt jouw lichaam alles wat er de afgelopen jaren en in je jeugd allemaal gebeurd is. Dat is niet niks dus daar heeft je lichaam tijd voor nodig. Wees lief voor je lichaam en geef het die tijd.
Ik gun het je van harte dat je paniek afneemt. Het lijkt me vreselijk om je steeds zo te voelen.
Ook deze nacht gaat voorbij. Veel sterkte!
Het is zoals het is
vrijdag 15 januari 2016 om 23:16
Ik heb het gevoel te falen in het leven. Er is niets dat ik nog gewoon kan. En ik begrijp de opmerkingen van als je op de bodem bent kun je rustig opklimmen. Ik heb er ook beeld bij (letterlijk, ik denk in beelden). Maar als ik instort is er niemand meer die voor mijn kinderen zorgt. Sorry ik blijf herhalen, mijn gedachten gaan in cirkeltjes en elk rondje wordt de paniek erger. Ik ga douchen en proberen te slapen. Wegkruipen, ik ben zo kapot
vrijdag 15 januari 2016 om 23:20
Als eerste een
Heb je topic een paar dagen geleden voor het eerst gelezen, wist niet of ik wel of niet moest reageren, nu nog eigenlijk niet maar ga het toch doen.
Ik heb 12 jaar geleden mijn dochtertje verloren met 23+5 ook aan een infectie in me baarmoeder.
Alles wat je schrijft is zo herkenbaar en brengt bij mij weer veel gevoel naar boven, de lastige nachten, ik werd s'nachts wakker omdat ik haar hoorde huilen en dan stond ik op om naar haar toe te gaan, pas op de gang besefte ik dan dat ze er helemaal niet was, zelfs met slaapmedicatie gebeurde het nog, wel wat minder. De mensen in je omgeving die het niet snappen dat je na twee maanden weer gezellig leuk mee gaat doen, ik ben een aantal goede vrienden daardoor kwijtgeraakt.
Op bepaalde momenten van de dag in eens door je hoofd flitsen, ik zou nu meisje de borst moeten geven.
Goed van je dat je naar de dokter gaat, vertel wel alles ik heb dat toen niet gedaan alleen dat ik moeite met slapen had. Achteraf gezien had ik veel meer hulp/ondersteuning moeten hebben, nu had ik ook niet een echt meelevende huisarts hij heeft ook nooit gevraagd hoe het verder ging.
Een maand of vier nadat ze was overleden heb ik een mooi kistje gekocht en daar al haar spulletjes in gedaan, alle gegevens van ziekenhuis en verloskunde, foto's,alle kaartjes die we hadden gekregen paar sokjes en een knuffeltje, dat hebben we een mooi plekje in huis gegeven en daar staat het nog. Als zus of broertje er in wil kijken kunnen ze dat doen.
We hebben haar laten cremeren en haar as uitlaten strooien op het kinderveldje, als het mij allemaal te veel werd ging ik daar heen en rustig op een bankje zitten en tegen haar praten, ik heb daar zoveel gehuild heb dat de boom die naast het bankje staat genoeg water heeft gehad voor de komende 20 jaar, maar het gaf mij veel troost om daar heen te gaan.
Mijn dochter was 8 jaar op dat moment en had het er ook erg moeilijk mee, gelukkig kon ze op school heel goed haar ding kwijt als ze het heel moeilijk kreeg werden wij gebeld en haalden we haar op, of ze mocht in het kamertje van de remedial teacher samen met een vriendinnetje werken.
Mijn zoontje was nog niet geboren, die is twee jaar na meisje geboren maar hij weet alles en vraagt ook nog wel eens naar haar.
Het heeft bij mij ruim een jaar geduurd voordat het ergste verdriet weg ebde maar mede doordat ik er tegen bleef vechten om voor de omgeving maar weer die mei-dag zonder verdriet te zijn, en eigenlijk pas sins een jaar of drie heb ik het echt een plekje kunnen geven, mijn man sloot zich er ook voor af in het begin, pas na de geboorte van zoon kon hij er mee omgaan, hij ging ook niet mee naar het kinderveldje is er na het uitstrooien 1 keer geweest en toen pas na een jaar of drie weer, nu gaat hij wel wat vaker mee.
Laat het verdriet er gewoon zijn en vecht er niet tegen, er is niemand die voor jouw bepaald of het genoeg is geweest.
Heb je topic een paar dagen geleden voor het eerst gelezen, wist niet of ik wel of niet moest reageren, nu nog eigenlijk niet maar ga het toch doen.
Ik heb 12 jaar geleden mijn dochtertje verloren met 23+5 ook aan een infectie in me baarmoeder.
Alles wat je schrijft is zo herkenbaar en brengt bij mij weer veel gevoel naar boven, de lastige nachten, ik werd s'nachts wakker omdat ik haar hoorde huilen en dan stond ik op om naar haar toe te gaan, pas op de gang besefte ik dan dat ze er helemaal niet was, zelfs met slaapmedicatie gebeurde het nog, wel wat minder. De mensen in je omgeving die het niet snappen dat je na twee maanden weer gezellig leuk mee gaat doen, ik ben een aantal goede vrienden daardoor kwijtgeraakt.
Op bepaalde momenten van de dag in eens door je hoofd flitsen, ik zou nu meisje de borst moeten geven.
Goed van je dat je naar de dokter gaat, vertel wel alles ik heb dat toen niet gedaan alleen dat ik moeite met slapen had. Achteraf gezien had ik veel meer hulp/ondersteuning moeten hebben, nu had ik ook niet een echt meelevende huisarts hij heeft ook nooit gevraagd hoe het verder ging.
Een maand of vier nadat ze was overleden heb ik een mooi kistje gekocht en daar al haar spulletjes in gedaan, alle gegevens van ziekenhuis en verloskunde, foto's,alle kaartjes die we hadden gekregen paar sokjes en een knuffeltje, dat hebben we een mooi plekje in huis gegeven en daar staat het nog. Als zus of broertje er in wil kijken kunnen ze dat doen.
We hebben haar laten cremeren en haar as uitlaten strooien op het kinderveldje, als het mij allemaal te veel werd ging ik daar heen en rustig op een bankje zitten en tegen haar praten, ik heb daar zoveel gehuild heb dat de boom die naast het bankje staat genoeg water heeft gehad voor de komende 20 jaar, maar het gaf mij veel troost om daar heen te gaan.
Mijn dochter was 8 jaar op dat moment en had het er ook erg moeilijk mee, gelukkig kon ze op school heel goed haar ding kwijt als ze het heel moeilijk kreeg werden wij gebeld en haalden we haar op, of ze mocht in het kamertje van de remedial teacher samen met een vriendinnetje werken.
Mijn zoontje was nog niet geboren, die is twee jaar na meisje geboren maar hij weet alles en vraagt ook nog wel eens naar haar.
Het heeft bij mij ruim een jaar geduurd voordat het ergste verdriet weg ebde maar mede doordat ik er tegen bleef vechten om voor de omgeving maar weer die mei-dag zonder verdriet te zijn, en eigenlijk pas sins een jaar of drie heb ik het echt een plekje kunnen geven, mijn man sloot zich er ook voor af in het begin, pas na de geboorte van zoon kon hij er mee omgaan, hij ging ook niet mee naar het kinderveldje is er na het uitstrooien 1 keer geweest en toen pas na een jaar of drie weer, nu gaat hij wel wat vaker mee.
Laat het verdriet er gewoon zijn en vecht er niet tegen, er is niemand die voor jouw bepaald of het genoeg is geweest.
vrijdag 15 januari 2016 om 23:38
Mei-dag
Dat wakker worden en denken dat je haar hoort een fan het verlammende besef dat dat niet kan
Zo vaak.. Of dat ik wakker wordt een denk dat ik haar voel bewegen in mijn buik, al wordt dat nu de uitgerekende datum geweest is langzaam minder gelukkig. Überhaupt wakker worden en even nodig hebben om te beseffen dat ze dood is. Dat heb ik met zoon ook heel erg lang gehad en zelfs nu na ruim 14 jaar gebeurd dat nog weleens. Daar ben ik dan de hele dag van slag van, het voelt als opnieuw je kind verliezen in die ene seconde.
Dat wakker worden en denken dat je haar hoort een fan het verlammende besef dat dat niet kan
Zo vaak.. Of dat ik wakker wordt een denk dat ik haar voel bewegen in mijn buik, al wordt dat nu de uitgerekende datum geweest is langzaam minder gelukkig. Überhaupt wakker worden en even nodig hebben om te beseffen dat ze dood is. Dat heb ik met zoon ook heel erg lang gehad en zelfs nu na ruim 14 jaar gebeurd dat nog weleens. Daar ben ik dan de hele dag van slag van, het voelt als opnieuw je kind verliezen in die ene seconde.
zaterdag 16 januari 2016 om 00:07
Sun heel herkenbaar wat je over je zoon schrijft, wat ik ook nog wel eens heb is als ik naar een pretpark of iets ben dat ik dan om me heen sta te zoeken naar mijn kind, die staat dan gewoon letterlijk naast me en ik zie zoon wel maar toch zoek ik nog, gewoon een gevoel dat je iemand mist/kwijt bent en dat is natuurlijk ook zo want eigenlijk zou ze er gewoon bij moeten zijn.
zaterdag 16 januari 2016 om 00:10
Ja altijd iets missen, kwijt zijn, tekort hebben. Dat heb ik bij mijn zoon inmiddels heel sterk. Dat is anders geworden door de jaren heen. Het gemis is gebleven, maar heeft een vorm gekregen. Wel een vorm die nu stuk is, het verdriet over heen zit ook weer zo aan de oppervlakte. Doet mee in de pijn van dit verlies. Het zoeken, missen, de leegte, pijn, wanhoop, het put me zo uit
zaterdag 16 januari 2016 om 00:31
Je verdriet is nu dubbel zo groot geworden, maar je hebt al een goede stap gezet door een afspraak met de huisarts te maken. Dit is zo groot hier heb je echt hulp bij nodig, dit kan je niet alleen.
Hoe gaat het nu met je man, ziet hij dat je aan het instorten bent of sluit hij zich daar ook voor af.
Toen ik er eindelijk met mijn man over kon praten kwam er bij hem uit dat hij zich afsloot van alles omdat hij mijn verdriet niet aankon, was pure zelfbescherming van hem omdat als hij ook zou instorten het gezin niet meer kon door draaien.
Hoe gaat het nu met je man, ziet hij dat je aan het instorten bent of sluit hij zich daar ook voor af.
Toen ik er eindelijk met mijn man over kon praten kwam er bij hem uit dat hij zich afsloot van alles omdat hij mijn verdriet niet aankon, was pure zelfbescherming van hem omdat als hij ook zou instorten het gezin niet meer kon door draaien.
zaterdag 16 januari 2016 om 07:44
Hij ziet het niet. Ik heb geprobeerd het aan te geven, maar hij zegt dat ik het prima doe een het heus wel volhoudt. Dat ik alles aankan. En dat vertrouwen bedoelt hij best goed, maar hij ziet niet dat mijn grens echt bereikt is een hij wel het ook niet zien volgens mij.
Ik draai het gezin, hij niet. Ik regel alles. Breng ze maar school, ben voor en na school thuis. Zorg dat er eten is en dat er gekookt wordt. Help bij huiswerk, ben er voor de begeleiding meer vriendjes meenemen enz. Troost ze bij verdriet en nachtmerries enz.
We deden het altijd echt samen. Nu niet meer. Man is amper thuis, gaat bijna elke avond nog aan het werk of is op de sportvereniging. De enige middag dat hij normaal meedraait is vrijdag. Als ik er niet ben een dan nog vraagt ie vaak of de kinderen dan niet naar een vriendje kunnen ofzo. Het voelt op het moment niet als ons gezin meer en dat doet pijn. We houden wel van elkaar, of in ieder geval ik hou nog wel van hem.
Het verdriet is inderdaad Dubbel zo groot, omdat nu zo duidelijk voelbaar is dat je de dood van je kind nooit echt afsluit. Zoon vecht mee in zijn aandacht voor zijn gemis. Pas droomde ik van een weiland en was ik daar met vier kinderen bij elkaar, wakker worden en door moeten meer twee is gewoon zo ondraaglijk.
Ik vind dat soort "mooie" dromen erger dan de nachtmerries. Daarin boven zee in ieder geval dood. Wakker worden en het heel even niet weten verscheurd me zoveel meer dan welke nachtmerrie dan ook.
Vannacht was heel onrustig. Mijn zoontje slaapt slecht, dochter is twee keer bij me geweest en man kwam pas heel laat thuis. Ik heb wel wat geslapen, maar steeds onderbroken en ik val dan heel moeilijk weer terug in slaap. En keer tegen man gezegd dat ik zo vreselijk moe ben een toen zei hij dat hij dat wel snapte, maar ja met een baby hadden we nu ook slecht geslapen en dat hebben we al twee keer eerder volgehouden dus die vermoeidheid gaat wel weer over. Maar ik heb me na dochter en zoon nooit een seconde zo uitgeput gevoeld als nu
Ik draai het gezin, hij niet. Ik regel alles. Breng ze maar school, ben voor en na school thuis. Zorg dat er eten is en dat er gekookt wordt. Help bij huiswerk, ben er voor de begeleiding meer vriendjes meenemen enz. Troost ze bij verdriet en nachtmerries enz.
We deden het altijd echt samen. Nu niet meer. Man is amper thuis, gaat bijna elke avond nog aan het werk of is op de sportvereniging. De enige middag dat hij normaal meedraait is vrijdag. Als ik er niet ben een dan nog vraagt ie vaak of de kinderen dan niet naar een vriendje kunnen ofzo. Het voelt op het moment niet als ons gezin meer en dat doet pijn. We houden wel van elkaar, of in ieder geval ik hou nog wel van hem.
Het verdriet is inderdaad Dubbel zo groot, omdat nu zo duidelijk voelbaar is dat je de dood van je kind nooit echt afsluit. Zoon vecht mee in zijn aandacht voor zijn gemis. Pas droomde ik van een weiland en was ik daar met vier kinderen bij elkaar, wakker worden en door moeten meer twee is gewoon zo ondraaglijk.
Ik vind dat soort "mooie" dromen erger dan de nachtmerries. Daarin boven zee in ieder geval dood. Wakker worden en het heel even niet weten verscheurd me zoveel meer dan welke nachtmerrie dan ook.
Vannacht was heel onrustig. Mijn zoontje slaapt slecht, dochter is twee keer bij me geweest en man kwam pas heel laat thuis. Ik heb wel wat geslapen, maar steeds onderbroken en ik val dan heel moeilijk weer terug in slaap. En keer tegen man gezegd dat ik zo vreselijk moe ben een toen zei hij dat hij dat wel snapte, maar ja met een baby hadden we nu ook slecht geslapen en dat hebben we al twee keer eerder volgehouden dus die vermoeidheid gaat wel weer over. Maar ik heb me na dochter en zoon nooit een seconde zo uitgeput gevoeld als nu
zaterdag 16 januari 2016 om 07:55
Oh lieve Sun. Rouw geeft zo'n andere vermoeidheid dan een pasgeboren baby. Dat is vermoeidheid waar je doorheen gaat omdat het zoveel leuks met zich meebrengt. Rouw is een leegte die energie van je trekt en waar alleen maar verdriet in zit. Ook herkenbaar voor mij nu.
Ik wens je veel kracht voor vandaag Sun. We denken allemaal aan je.
Ik wens je veel kracht voor vandaag Sun. We denken allemaal aan je.
zaterdag 16 januari 2016 om 07:56
Ach, geen goede nacht dus.
Ik denk wel dat je man het allemaal niet slecht bedoeld maar die opmerking zou ik zelf heel erg vinden. Dat hij helemaal niet meer meedoet en alles aan jou overlaat vind ik (hoewel uit onmacht) ook heel naar.
Heb je vandaag een drukke dag voor de boeg Sune? Kun je af en toe wat rust pakken?
Ik denk wel dat je man het allemaal niet slecht bedoeld maar die opmerking zou ik zelf heel erg vinden. Dat hij helemaal niet meer meedoet en alles aan jou overlaat vind ik (hoewel uit onmacht) ook heel naar.
Heb je vandaag een drukke dag voor de boeg Sune? Kun je af en toe wat rust pakken?
Het is zoals het is
zaterdag 16 januari 2016 om 08:48
Zoon heeft zijn allereerste officiële wedstrijd vandaag en stuitert door het huis van de zenuwen (en hij mag pas om 12.30 beginnen). Dochter heeft twee wedstrijden en moet heen een weer gebracht worden. Met zoon ga ik mee, dus de hele dag wel bezig. En vooral veel mensen om me heen, dat geeft veel prikkels en drukte in mijn hoofd.
Die opmerking deed inderdaad pijn Youk. Sowieso raken dingen keihard, gisteren een medestudent die zei joh komt goed als je eind van het jaar een extra herkansing nodig hebt mag dat heus wel, een dode baby valt wel onder de bijzondere omstandigheden. Ze bedoelde het goed maar het voelt als een stomp in mijn maag. Toen ik dat tegen mijn man zei kreeg ik de reactie dat ik lichtgeraakt ben. Verder nul begrip.
Man is ook al vertrokken, hij vind onze zoon te druk en wil zich rustig op de wedstrijd voorbereiden. Dus ik moet straks zelf met de kinderen naar de wedstrijden. En ze nu bezig zien te houden tot vertrektijd.
Ik ga maar even boodschappen doen met ze, dan hoeft dat eind van de middag niet meer, kan ik naar buiten en is er wat afleiding.
Die opmerking deed inderdaad pijn Youk. Sowieso raken dingen keihard, gisteren een medestudent die zei joh komt goed als je eind van het jaar een extra herkansing nodig hebt mag dat heus wel, een dode baby valt wel onder de bijzondere omstandigheden. Ze bedoelde het goed maar het voelt als een stomp in mijn maag. Toen ik dat tegen mijn man zei kreeg ik de reactie dat ik lichtgeraakt ben. Verder nul begrip.
Man is ook al vertrokken, hij vind onze zoon te druk en wil zich rustig op de wedstrijd voorbereiden. Dus ik moet straks zelf met de kinderen naar de wedstrijden. En ze nu bezig zien te houden tot vertrektijd.
Ik ga maar even boodschappen doen met ze, dan hoeft dat eind van de middag niet meer, kan ik naar buiten en is er wat afleiding.
zaterdag 16 januari 2016 om 08:58
Fleetfox
Het is inderdaad een totaal andere vermoeidheid. Ik heb me bij de kinderen heel moe gevoeld, vooral toen babyzoon slecht sliep en ik een peuterdochter had die prima sliep maar wel welke ochtend tussen 5 en 6 klaar was met slapen.
Heel moe, maar niet vanbinnenuit totaal uitgeput. Er zit ook niets moois in rouw. Geen warmte, alleen maar ijzige kou vanbinnenuit. Hoe moe ik ook was als zoon naar me lachte, als de dochter me kwam knuffelen dan gaf dat energie en gingen we er een fijne dag van maken. Het was vermoeidheid die je bij kon slapen. Nu niet, slapen geeft geen echte verlichting. De vermoeidheid, kou, pijn, verdriet het zit in me.
Jij ook heel veel sterkte lieverd. Rouwen is al hartstikke zwaar, maar zeker met je zwangerschaps erbij. Zorg goed voor jezelf en je meiden lieverd
Het is inderdaad een totaal andere vermoeidheid. Ik heb me bij de kinderen heel moe gevoeld, vooral toen babyzoon slecht sliep en ik een peuterdochter had die prima sliep maar wel welke ochtend tussen 5 en 6 klaar was met slapen.
Heel moe, maar niet vanbinnenuit totaal uitgeput. Er zit ook niets moois in rouw. Geen warmte, alleen maar ijzige kou vanbinnenuit. Hoe moe ik ook was als zoon naar me lachte, als de dochter me kwam knuffelen dan gaf dat energie en gingen we er een fijne dag van maken. Het was vermoeidheid die je bij kon slapen. Nu niet, slapen geeft geen echte verlichting. De vermoeidheid, kou, pijn, verdriet het zit in me.
Jij ook heel veel sterkte lieverd. Rouwen is al hartstikke zwaar, maar zeker met je zwangerschaps erbij. Zorg goed voor jezelf en je meiden lieverd
zaterdag 16 januari 2016 om 09:14
Een knuffel voor jou Sune!
Geef jezelf de tijd. Het is nog zo vers. En zeker als met dit trauma van het verlies van je dochtertje het trauma van het verlies van je zoon ook weer boven komt.
Die opmerking van je studiegenoot was gewoon onhandig. Uit ervaring (2,5 jaar geleden na 23 weken zwangerschap ons kindje verloren) weet ik hoe pijnlijk het is als anderen (waar je niet heel close mee bent) het er zo direct over hebben. Nog steeds vind ik dat moeilijk.
En ik snap ook hoe fijn het is om bij je studie even geen moeder te zijn. Maar geef jezelf de tijd. Je komt jezelf nu al tegen en als je zo doorrent wordt dat niet beter. Is het een optie (misschien ben ik al mosterd hoor) om bijvoorbeeld wat van je vrijwilligerstaken on hold te zetten? Dat geeft misschien wat extra ruimte voor jezelf (en je studie als je dat wilt).
Veel sterkte gewenst Dit is zo'n inktzwarte tijd en dat 2x moeten meemaken lijkt me een bijna onmenselijke opgave. Je klinkt als een heel sterke vrouw, je gaat hier doorheen komen. Alleen zit je er nu nog middenin... Pas op jezelf.
Geef jezelf de tijd. Het is nog zo vers. En zeker als met dit trauma van het verlies van je dochtertje het trauma van het verlies van je zoon ook weer boven komt.
Die opmerking van je studiegenoot was gewoon onhandig. Uit ervaring (2,5 jaar geleden na 23 weken zwangerschap ons kindje verloren) weet ik hoe pijnlijk het is als anderen (waar je niet heel close mee bent) het er zo direct over hebben. Nog steeds vind ik dat moeilijk.
En ik snap ook hoe fijn het is om bij je studie even geen moeder te zijn. Maar geef jezelf de tijd. Je komt jezelf nu al tegen en als je zo doorrent wordt dat niet beter. Is het een optie (misschien ben ik al mosterd hoor) om bijvoorbeeld wat van je vrijwilligerstaken on hold te zetten? Dat geeft misschien wat extra ruimte voor jezelf (en je studie als je dat wilt).
Veel sterkte gewenst Dit is zo'n inktzwarte tijd en dat 2x moeten meemaken lijkt me een bijna onmenselijke opgave. Je klinkt als een heel sterke vrouw, je gaat hier doorheen komen. Alleen zit je er nu nog middenin... Pas op jezelf.
zaterdag 16 januari 2016 om 09:24
In je hok, peecee!
Spreek je uit ervaring?? Zo nee, dan zou ik je vreselijk onaardige 'voorspellingen' maar voor je houden. Mensen rouwen op verschillende manieren en dat trekt vask een wissel op je relatie. Daar zal TO met haar man een weg in moeten vinden, eventueel met hulp. Maar zomaar over je verdriet heenstappen lukt de meeste mensen niet en is bovendien een recipe for disaster, want dan kom je jezelf later keihard tegen. Dat is ook niet goed voor je relatie.
Spreek je uit ervaring?? Zo nee, dan zou ik je vreselijk onaardige 'voorspellingen' maar voor je houden. Mensen rouwen op verschillende manieren en dat trekt vask een wissel op je relatie. Daar zal TO met haar man een weg in moeten vinden, eventueel met hulp. Maar zomaar over je verdriet heenstappen lukt de meeste mensen niet en is bovendien een recipe for disaster, want dan kom je jezelf later keihard tegen. Dat is ook niet goed voor je relatie.
zaterdag 16 januari 2016 om 10:35
Soundofsunshine (en mei-dag ook) het is fijn om te lezen dat het 'erbij hoort'. Herkenning helpt om de angst dat ik gek wordt een beetje in toom te houden.
Ik heb even gevoetbald op het veldje met de kinderen, boodschappen gedaan en ga nu met ze naar de sporthal.
dank voor jullie lieve woorden, jullie warmte helpt om de dag(en) door te komen
Ik heb even gevoetbald op het veldje met de kinderen, boodschappen gedaan en ga nu met ze naar de sporthal.
dank voor jullie lieve woorden, jullie warmte helpt om de dag(en) door te komen
zaterdag 16 januari 2016 om 11:44
Ik heb lang getwijfeld of ik zou reageren, wil je zo graag een hart onder de riem steken maar kan de woorden moeilijk vinden.
1x een kind verliezen is al te vaak en hartverscheurend, 2x Is helemaal verschrikkelijk.
Wij hebben in juli een kindje verloren bij 31 weken en ik heb maanden lang elke dag lopen huilen. Ik heb mezelf zoals jij in het begin aangeeft niet te willen doen wel opgesloten en afgezonderd van de hele wereld. Er Is niet 1 "goede" manier om hier mee om te gaan.
Doe wat voor jou GOED voelt, niet wat de omgeving van jou verwacht of wat ze er van vinden. Als je graag wil werken, ga werken, Is het te veel? Geef het aan en blijf thuis en zorg alleen voor je kindjes, zo ook met je studie, jij en je gezin zijn zelf het belangrijkst, niet je werk of andere mensen.
Het verdriet mag er zijn en zal nooit overgaan, het wordt langzaam aan iets dragelijker maar jouw meisje draag je altijd bij je net als zoon.
Het verdriet mag ook gewoon naast elkaar bestaan, voel je daar niet schuldig over!
Ik heb zelf een ketting om met haar initiaal, zoiets "kleins" voelt enorm fijn om bij me te hebben de hele dag, ik weet niet of je ook zoiets hebt maar mss Is zoiets kleins voor je gevoel al heel fijn om gewoon dichtbij te hebben en aanwezig te zijn.
Dit klinkt misschien ook heel stom maar ik schrijf af en toe brieven naar ons meisje, ik kan hierin alles kwijt wat ik niet tegen iemand anders zou zeggen of niet kwijt kan over mijn gevoelens en kan haar dan vertellen dat ik haar mis en het voelt alsof je dan toch nog een beetje contact hebt. Dit soort dingen helpen mij enorm.
Iedereen rouwt anders maar het Is ontzettend moeilijk als je hier niet goed samen met je partner over kan praten en samen kan rouwen. Je kan je dan zo alleen voelen ook, ik hoop dat hier verandering in kan komen en dat je samen met partner kan praten en er begrip is. Goed dat je therapie hebt! Ben je ook al eens samen met je man naar een soort maatschappelijk werkster geweest? Wij hadden deze vanuit het ziekenhuis en zij heeft ons een heel eind samen opweg geholpen.
Er Is zoveel dat ik wel zou willen zeggen maar ik weet simpelweg niet hoe. Ik hoop dat je steun kan vinden ook op het forum, er gewoon over praten Is soms zo fijn en helaas kunnen mensen ontzettend lomp reageren op van alles, ze hebben geen idee.
Weet dat je alles mag voelen en dat gevoel nie verkeerd is, wees boos, verdrietig, bang, onzeker maar ook vooral voel je niet schuldig als er eens een goede dag Is, of als je even niet enorm ellendig voelt.
zaterdag 16 januari 2016 om 13:35
MayThisBeLove
Sunemom, Ik hoop dat je de dag een beetje goed doorkomt, ik snap wat je bedoelt met veel mensen en prikkels, ik heb (gelukkig maar één keer gebeurt) een paniekaanval gehad in de winkel en heb echt letterlijk de boel laten vallen en ben de winkel uitgegaan, daarna was ik zo bang om weer ergens heen te moeten gaan waar het druk zou zijn.
Dit gebeurde pas een maand of zes na de geboorte op de een of andere manier kon ik het toen niet meer aan, heb me toen een maand of twee min of meer opgesloten in huis.
Mijn vriendin heeft mij toen heel erg goed geholpen, als ik boodschappen of ergens anders heen moest ging ze met me mee en zo heb ik het weer op kunnen bouwen om op drukke plaatsen te komen.
Denk je dat je man er voor openstaat om samen een keer met de therapeut te gaan praten, zoals het nu gaat is ook niet goed, hij vlucht weg voor zijn eigen verdriet maar ook voor dat van jouw en de kinderen.
Sunemom, Ik hoop dat je de dag een beetje goed doorkomt, ik snap wat je bedoelt met veel mensen en prikkels, ik heb (gelukkig maar één keer gebeurt) een paniekaanval gehad in de winkel en heb echt letterlijk de boel laten vallen en ben de winkel uitgegaan, daarna was ik zo bang om weer ergens heen te moeten gaan waar het druk zou zijn.
Dit gebeurde pas een maand of zes na de geboorte op de een of andere manier kon ik het toen niet meer aan, heb me toen een maand of twee min of meer opgesloten in huis.
Mijn vriendin heeft mij toen heel erg goed geholpen, als ik boodschappen of ergens anders heen moest ging ze met me mee en zo heb ik het weer op kunnen bouwen om op drukke plaatsen te komen.
Denk je dat je man er voor openstaat om samen een keer met de therapeut te gaan praten, zoals het nu gaat is ook niet goed, hij vlucht weg voor zijn eigen verdriet maar ook voor dat van jouw en de kinderen.
zaterdag 16 januari 2016 om 18:30
Lief van je, Youk!
Het is ook erg en ik zou het mijn ergste vijand nog niet toewensen, maar na 2,5 jaar durf ik wel weer te zeggen dat ik me weer min of meer normaal voel
Ik denk nog elke dag aan onze dochter en de urn heeft een mooi plekje thuis, maar de scherpe randjes zijn er zeker af. Ik voel nu vooral liefde en dankbaarheid dat dit meisje even in ons leven was en ons zoveel heeft geleerd en laten zien. Bijvoorbeeld dat ik veel sterker ben dan ik dacht, dat mijn man en ik zo'n life changing event aan kunnen en dat we geweldige vrienden hebben. Door het verlies van ons meisje heb ik ook geleerd om open te zijn naar vrienden en hulp te accepteren, iets wat ik daarvoor niet kon.
Ik hoop voor TO en de andere dames hier waarvoor het verlies veel verser is, dat het verdriet op termijn ook minder scherp wordt. Ook al is dat nu nog totaal niet voor te stellen .
En inderdaad, hoe was je dag To?
Het is ook erg en ik zou het mijn ergste vijand nog niet toewensen, maar na 2,5 jaar durf ik wel weer te zeggen dat ik me weer min of meer normaal voel
Ik denk nog elke dag aan onze dochter en de urn heeft een mooi plekje thuis, maar de scherpe randjes zijn er zeker af. Ik voel nu vooral liefde en dankbaarheid dat dit meisje even in ons leven was en ons zoveel heeft geleerd en laten zien. Bijvoorbeeld dat ik veel sterker ben dan ik dacht, dat mijn man en ik zo'n life changing event aan kunnen en dat we geweldige vrienden hebben. Door het verlies van ons meisje heb ik ook geleerd om open te zijn naar vrienden en hulp te accepteren, iets wat ik daarvoor niet kon. Ik hoop voor TO en de andere dames hier waarvoor het verlies veel verser is, dat het verdriet op termijn ook minder scherp wordt. Ook al is dat nu nog totaal niet voor te stellen .
En inderdaad, hoe was je dag To?
