Psyche
alle pijlers
Je kind overleven en verder..
dinsdag 5 januari 2016 om 11:53
Al een poosje blijf ik steeds twijfelen tussen dit topic wel of niet openen. Toch maar wel dus, ik hoop dat het mij helpt om van me af te schrijven en misschien zijn er wel meer schrijfsters hier die het herkennen en er iets aan hebben, in dat geval schrijf gerust mee!
4 maanden en 22 dagen geleden heb ik na een zwangerschap van bijna 23 weken mijn dochtertje verloren. De zwangerschap zelf verliep zonder problemen, ons dochtertje was kerngezond. Ik heb een infectie opgelopen die vroegtijdige weeën heeft veroorzaakt. Ik heb niet doorgehad dat er iets mis was. De twee dagen voor de bevalling voelde ik me niet lekker, pijn in mijn rug en heel moe, maar we waren op vakantie en ik dacht dat ik gewoon een beetje teveel gedaan had. En dagje rust maakte dat ik me veel beter voelde en verder leek er niets bijzonders. Onze laatste vakantiedag wilden de kinderen nog iets gaan doen en dus gingen we er nog een dagje op uit. Rustig tempo dan ging het prima. Rond de middag leek het alsof ik koorts kreeg een weer ontzettend moe. Besloten terug naar ons vakantiehuisje te gaan en onderweg daarnaartoe ging het mis. Ik begon te bloedden, na overleg met de verloskundige zijn we met spoed naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gegaan. Daar bleek dat ik aan het behalen was en dat het al te laat was om de bevalling te stoppen. Ons meisje, wat we op dat moment nog niet wisten, ging geboren worden. De bevalling ging (met als bij mijn andere kinderen) razendsnel. Om 15.32 werd onze dochter geboren en om 16.10 is ze in mijn armen overleden. Ze was net onder de 24-wekengrens, waardoor ze niet behandeld werd.
De dagen erna werden we geleefd. Spullen ophalen van ons vakantie-adres, terug naar huis, de crematie regelen, iedereen op de hoogte brengen en uiteindelijk het afscheid. We hebben na het afscheid nog een kleine week onszelf afgeschermd, maar daarna moesten de kinderen weer naar school en begon het normale leven weer.
En dat is waar ik vastloop. Ik doe wat er verwacht wordt. Ben twee weken na de crematie van onze dochter weer begonnen met mijn studie, na mijn bevallingsverlof weer gaan werken (en met een tussenpoze omdat het niet lukte nu weer echt begonnen), zorg voor mijn kinderen. Oftewel ik functioneer, maar mijn hart ligt in allemaal scherven. Ik heb ruim 14 jaar geleden mijn oudste zoon op 8-jarige leeftijd verloren en ik boek mee compleet verloren. Ik heb deze weg door deze hel al een keer bewandeld en ik kan het niet nog een keer. Ik heb geen idee hoe je twee kinderen overleefd en ben er totaal kapot van.
Maar er is weinig ruimte voor mijn gevoel. Mijn kinderen hebben een sterke moeder nodig, zij hebben ook verdriet om hun zusje. Mijn man vlucht in zijn werk en als dat niet kan (kerstvakantie) dan loopt hij als een zombie rond. Mensen om ons heen gaan die, want het is al... geleden. En ik snap het, de wereld stopt niet, voor niemand, ook niet voor mijn kleine meisje. En toch heb ik een plekje nodig om de wereld soms even stil te mogen zetten, want ik verdrink vanbinnen in het verdriet en deze pijn.
4 maanden en 22 dagen geleden heb ik na een zwangerschap van bijna 23 weken mijn dochtertje verloren. De zwangerschap zelf verliep zonder problemen, ons dochtertje was kerngezond. Ik heb een infectie opgelopen die vroegtijdige weeën heeft veroorzaakt. Ik heb niet doorgehad dat er iets mis was. De twee dagen voor de bevalling voelde ik me niet lekker, pijn in mijn rug en heel moe, maar we waren op vakantie en ik dacht dat ik gewoon een beetje teveel gedaan had. En dagje rust maakte dat ik me veel beter voelde en verder leek er niets bijzonders. Onze laatste vakantiedag wilden de kinderen nog iets gaan doen en dus gingen we er nog een dagje op uit. Rustig tempo dan ging het prima. Rond de middag leek het alsof ik koorts kreeg een weer ontzettend moe. Besloten terug naar ons vakantiehuisje te gaan en onderweg daarnaartoe ging het mis. Ik begon te bloedden, na overleg met de verloskundige zijn we met spoed naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gegaan. Daar bleek dat ik aan het behalen was en dat het al te laat was om de bevalling te stoppen. Ons meisje, wat we op dat moment nog niet wisten, ging geboren worden. De bevalling ging (met als bij mijn andere kinderen) razendsnel. Om 15.32 werd onze dochter geboren en om 16.10 is ze in mijn armen overleden. Ze was net onder de 24-wekengrens, waardoor ze niet behandeld werd.
De dagen erna werden we geleefd. Spullen ophalen van ons vakantie-adres, terug naar huis, de crematie regelen, iedereen op de hoogte brengen en uiteindelijk het afscheid. We hebben na het afscheid nog een kleine week onszelf afgeschermd, maar daarna moesten de kinderen weer naar school en begon het normale leven weer.
En dat is waar ik vastloop. Ik doe wat er verwacht wordt. Ben twee weken na de crematie van onze dochter weer begonnen met mijn studie, na mijn bevallingsverlof weer gaan werken (en met een tussenpoze omdat het niet lukte nu weer echt begonnen), zorg voor mijn kinderen. Oftewel ik functioneer, maar mijn hart ligt in allemaal scherven. Ik heb ruim 14 jaar geleden mijn oudste zoon op 8-jarige leeftijd verloren en ik boek mee compleet verloren. Ik heb deze weg door deze hel al een keer bewandeld en ik kan het niet nog een keer. Ik heb geen idee hoe je twee kinderen overleefd en ben er totaal kapot van.
Maar er is weinig ruimte voor mijn gevoel. Mijn kinderen hebben een sterke moeder nodig, zij hebben ook verdriet om hun zusje. Mijn man vlucht in zijn werk en als dat niet kan (kerstvakantie) dan loopt hij als een zombie rond. Mensen om ons heen gaan die, want het is al... geleden. En ik snap het, de wereld stopt niet, voor niemand, ook niet voor mijn kleine meisje. En toch heb ik een plekje nodig om de wereld soms even stil te mogen zetten, want ik verdrink vanbinnen in het verdriet en deze pijn.
dinsdag 12 januari 2016 om 23:13
Ben zelf geen moeder dus misschien zeg ik iets raars, maar zou je dochter geen halve dagen naar school kunnen? Die gedachte viel me in toen je schreef dat zij in het dagboek had gezet dat het tegenhouden van haar tranen haar de hele dag zoveel energie kost. Met halve dagen houd je een ritme, houd je aansluiting bij vriendinnen, maar geef je haar tegelijkertijd ook wat rust. Tzt kan je dat dan weer een beetje opbouwen met af en toe een middag erbij tot ze weer hele dagen naar school kan. Zoiets doe je immers ook bij een werknemer die het allemaal even niet meer trekt, zou toch voor kinderen ook zoiets te organiseren moeten zijn?
Verder een dikke knuffel voor jou en je gezinsleden. Wat hebben jullie het voor je kiezen gekregen.
Verder een dikke knuffel voor jou en je gezinsleden. Wat hebben jullie het voor je kiezen gekregen.
dinsdag 12 januari 2016 om 23:13
Het laatste schoolbezoek gedaan vanavond. Ik denk dat dochter haar nieuwe school gevonden heeft. Ik vond het ook (veruit) de leukste van de drie. Eng want het is een categoraal gymnasium en ik vraag me dan toch een beetje af gaat ze dat redden, maar zelf is ze overtuigd.
Haar beste vriendin was er ook met d'r moeder. Die vroeg aan dochter of ze het naar d'r zin had en dochter kwam niet verder dan schoudersophalen. Even later vroeg ze aan dochter of het een beetje ging en toen kwamen de tranen, ik hoefde het niet meer te vragen. Ze nodigde dochter voor donderdag uit en ze zei meteen zelf al en als je niet naar school kunt donderdag dan mag je alsnog komen. Dat vind ik zo fijn voor d'r, want mijn hart breekt als ik mijn meisje zo zie vechten
Man is thuis vannacht, maar ik merk dat ik zelf teveel in de war ben, weglopen is nu denk ik even heel onverstandig. Big bang dan maar en hopen dat het heel snel weer ochtend is.
Haar beste vriendin was er ook met d'r moeder. Die vroeg aan dochter of ze het naar d'r zin had en dochter kwam niet verder dan schoudersophalen. Even later vroeg ze aan dochter of het een beetje ging en toen kwamen de tranen, ik hoefde het niet meer te vragen. Ze nodigde dochter voor donderdag uit en ze zei meteen zelf al en als je niet naar school kunt donderdag dan mag je alsnog komen. Dat vind ik zo fijn voor d'r, want mijn hart breekt als ik mijn meisje zo zie vechten
Man is thuis vannacht, maar ik merk dat ik zelf teveel in de war ben, weglopen is nu denk ik even heel onverstandig. Big bang dan maar en hopen dat het heel snel weer ochtend is.
woensdag 13 januari 2016 om 06:16
Sunemom, als je dochter aangeeft een dagje thuis te willen blijven, dan zou ik dat serieus nemen (zoals je ook al doet). In principe is school gewoon iets wat doorloopt, maar dat wil niet zeggen dat het soms even te veel wordt en een dag of een paar uur weer even wat lucht kan geven. Jij kent je dochter het best, de leerkracht ziet waarschijnlijk alleen je dochter, die zich groot houdt.
Ik hoop dat je nog een beetje hebt kunnen slapen. En ik ben het met Beeldig en anderen eens wat betreffende de huisarts. Nu redt je het alleen, maar je geeft zelf de angst al aan voor wat er zou kunnen komen. Nu is het niet gezegd dat die grote klap gaat komen, maar ook dan hoef je dit niet alleen te doen en is het goed als er mensen op de hoogte zijn van wat er speelt.
Sterkte (je doet het heel goed).
Ik hoop dat je nog een beetje hebt kunnen slapen. En ik ben het met Beeldig en anderen eens wat betreffende de huisarts. Nu redt je het alleen, maar je geeft zelf de angst al aan voor wat er zou kunnen komen. Nu is het niet gezegd dat die grote klap gaat komen, maar ook dan hoef je dit niet alleen te doen en is het goed als er mensen op de hoogte zijn van wat er speelt.
Sterkte (je doet het heel goed).
woensdag 13 januari 2016 om 20:45
Ik neem dochter inderdaad serieus anky, ik wil eigenlijk ook voorkomen dat ze (net als ik) niet leert dat ze haar grenzen mag respecteren. Ik vind het al heel goed dat ze ziet dat ze grenzen heeft. Vandaag is ze wel gegaan, maar morgen gaat ze een dagje naar de moeder van haar beste vriendin. Even aandacht van iemand waar ze minder het gevoel heeft dat ze kwetst als ze bepaalde dingen zegt en tegelijk even rust, andere omgeving en toch de mogelijkheid om even bij te komen.
Ik heb een afspraak gemaakt bij de huisarts, een driedubbele....., een dubbele voor mezelf en een voor dochter. Wel 'pas' maandag, maar het is een stap.
Vannacht was slecht, alleen tv krijgt de paniek er niet onder en ik vond het niet verstandig om weg te gaan. Uiteindelijk wel in slaap gevallen, maar pas ergens rond 3-en en met een wekker om 6 uur is dat gewoon niet handig.
De dag was een kleine ramp. De ochtend ging wel, al heb ik de hele ochtend over het maken van de huisartsenafspraak en twee werkmailtjes gedaan. Begin van de middag werd ik gebeld dat mijn vader bewusteloos op de seh was binnengebracht met een ambulance. Door omstandigheden hebben we geen contact met mijn ouders, maar schijnbaar stond ik als enige ice-contact in zijn telefoon. Mijn moeder was onbereikbaar, althans ze was werken, maar ik weet inmiddels niet meer waar (dat is het nadeel van geen contact). We zijn toch maar even gaan kijken, gelukkig waren de kinderen beiden bij vriendjes. Ik heb mijn moeder opgespoord via hun buren en toen zij er was zijn we weggegaan, maar toch raakt het me. We hebben elkaar al ruim een jaar niet gezien en ik vond het zien van mijn moeder echt heel moeilijk. Nou ja, heel veel dubbele gevoelens.
Ik heb een afspraak gemaakt bij de huisarts, een driedubbele....., een dubbele voor mezelf en een voor dochter. Wel 'pas' maandag, maar het is een stap.
Vannacht was slecht, alleen tv krijgt de paniek er niet onder en ik vond het niet verstandig om weg te gaan. Uiteindelijk wel in slaap gevallen, maar pas ergens rond 3-en en met een wekker om 6 uur is dat gewoon niet handig.
De dag was een kleine ramp. De ochtend ging wel, al heb ik de hele ochtend over het maken van de huisartsenafspraak en twee werkmailtjes gedaan. Begin van de middag werd ik gebeld dat mijn vader bewusteloos op de seh was binnengebracht met een ambulance. Door omstandigheden hebben we geen contact met mijn ouders, maar schijnbaar stond ik als enige ice-contact in zijn telefoon. Mijn moeder was onbereikbaar, althans ze was werken, maar ik weet inmiddels niet meer waar (dat is het nadeel van geen contact). We zijn toch maar even gaan kijken, gelukkig waren de kinderen beiden bij vriendjes. Ik heb mijn moeder opgespoord via hun buren en toen zij er was zijn we weggegaan, maar toch raakt het me. We hebben elkaar al ruim een jaar niet gezien en ik vond het zien van mijn moeder echt heel moeilijk. Nou ja, heel veel dubbele gevoelens.
woensdag 13 januari 2016 om 23:15
Ik heb jullie allebei een pb gestuurd Youk en beeldig
Ik heb de op een sommige reacties onder elkaar geplakt. Ook voor mijn therapeut, maar dat ga ik de huisarts ook maar laten lezen. Ik zie het even niet meer
Een dikke knuffel Beeldig. Ik hoop dat je kunt slapen
Ik ben ook heel erg moe, ben ook al vroeg naar bed gegaan, maar man is nog niet thuis en ik ben zo onrustig. Heb the big bang maar weer aangezet. Al drie keer een huilend kind getroost ook.
Ik heb de op een sommige reacties onder elkaar geplakt. Ook voor mijn therapeut, maar dat ga ik de huisarts ook maar laten lezen. Ik zie het even niet meer
Een dikke knuffel Beeldig. Ik hoop dat je kunt slapen
Ik ben ook heel erg moe, ben ook al vroeg naar bed gegaan, maar man is nog niet thuis en ik ben zo onrustig. Heb the big bang maar weer aangezet. Al drie keer een huilend kind getroost ook.
donderdag 14 januari 2016 om 04:22
Lieve sunemom,
Ik zie je topic nu pas. Wat goed dat je een eigen topic hebt geopend. Ik lees dat je hier veel steun en tips krijgt en dat vind ik heel fijn.
Blijf vooral van je afschrijven.
Ik gun je zo een geluksmomentje, even een oprechte lach, even alle ellende vergeten.
Mijn pb staat altijd voor je open.
Liefs
Ik zie je topic nu pas. Wat goed dat je een eigen topic hebt geopend. Ik lees dat je hier veel steun en tips krijgt en dat vind ik heel fijn.
Blijf vooral van je afschrijven.
Ik gun je zo een geluksmomentje, even een oprechte lach, even alle ellende vergeten.
Mijn pb staat altijd voor je open.
Liefs
donderdag 14 januari 2016 om 06:05
Heel erg goed van je dat je de stap hebt genomen en een afsoraak hebt gemaakt bij de huisarts, dat was vast niet makkelijk. Slim ook om prints van hier mee te nemen.
Ik hoop dat je dochter opknapt vandaag, even in een hele andere omgeving.
Wat een schrik van je ouders. "Houdt het nooit op?"was ook mijn eerste gedachte.
Vandaag weer een dag, ik hoop dat het een iets betere wordt dan gisteren.
Ik hoop dat je dochter opknapt vandaag, even in een hele andere omgeving.
Wat een schrik van je ouders. "Houdt het nooit op?"was ook mijn eerste gedachte.
Vandaag weer een dag, ik hoop dat het een iets betere wordt dan gisteren.
donderdag 14 januari 2016 om 07:59
Vannacht maar wel een slaappil genomen, dan maar nachtmerries, maar ik moest slapen. Dat ging in ieder geval redelijk en dan kan ik toch altijd iets meer hebben. Vandaag een lange drukke dag en dan morgen en zaterdag ook nog. Vandaag werken op een locatie waar ik sinds het begin van mijn vakantie en het overlijden van mijn dochtertje niet meer geweest ben, wel een hele fijne locatie met fijne collega's gelukkig, maar ben er toch wel weer een beetje gespannen voor. Na deze moet ik over 3 weken er nog 1 en dan heb ik ze allemaal weer een keer bezocht. Vanavond nog een avondvergadering, maar daartussen kan ik wel een uurtje of twee/drie naar huis. Morgen nar mijn therapeut en een afspraak bij de studieadviseur, daarna colleges als ik het volhoud anders ga ik naar huis heb ik besloten en zaterdag hebben de kinderen tegelijk hun wedstrijden en zoon is nog te jong om alleen te gaan dus dan moet ik ook mee. Ik zal blij zijn als het zaterdagmiddag is.
Ik heb wel een afspraak met mijn vriendin kunnen maken om echt rustig met elkaar te kunnen praten, dat is wel heel erg fijn!
Stom hoe dingen in je hoofd werken eigenlijk. Ik heb vanmorgen toch gedacht 'goh schijnbaar is pa de nacht goed doorgekomen'. Terwijl we dus geen contact meer hebben en mijn gevoelens voor hem wel ergens diep onder het vriespunt liggen, maar toch ben ik ermee bezig. En ik heb gedroomd over mijn moeder vannacht, dat ik haar kennis liet maken met ons minimeisje. Dubbel verdrietig wakker worden, het besef dat ons meisje er niet was (ik dacht haar te horen huilen, maar dat was zoon die ook niet bepaald lekker rustig sliep) en ik merk weer even hoe erg ik mijn moeder mis. Dat was al wel zo sinds we geen contact meer hadden, maar na het verlies van ons meisje nog zoveel meer en nu ik haar gezien heb helemaal. Die behoefte om van gehouden te worden zit dan toch heel diep schijnbaar.
We gaan de dag maar weer aan, ik hoop dat ie een beetje door te komen gaat zijn. Een voor iedereen dat de dag maar een beetje fijn mag zijn
Ik heb wel een afspraak met mijn vriendin kunnen maken om echt rustig met elkaar te kunnen praten, dat is wel heel erg fijn!
Stom hoe dingen in je hoofd werken eigenlijk. Ik heb vanmorgen toch gedacht 'goh schijnbaar is pa de nacht goed doorgekomen'. Terwijl we dus geen contact meer hebben en mijn gevoelens voor hem wel ergens diep onder het vriespunt liggen, maar toch ben ik ermee bezig. En ik heb gedroomd over mijn moeder vannacht, dat ik haar kennis liet maken met ons minimeisje. Dubbel verdrietig wakker worden, het besef dat ons meisje er niet was (ik dacht haar te horen huilen, maar dat was zoon die ook niet bepaald lekker rustig sliep) en ik merk weer even hoe erg ik mijn moeder mis. Dat was al wel zo sinds we geen contact meer hadden, maar na het verlies van ons meisje nog zoveel meer en nu ik haar gezien heb helemaal. Die behoefte om van gehouden te worden zit dan toch heel diep schijnbaar.
We gaan de dag maar weer aan, ik hoop dat ie een beetje door te komen gaat zijn. Een voor iedereen dat de dag maar een beetje fijn mag zijn
