Psyche
alle pijlers
Je kind overleven en verder..
dinsdag 5 januari 2016 om 11:53
Al een poosje blijf ik steeds twijfelen tussen dit topic wel of niet openen. Toch maar wel dus, ik hoop dat het mij helpt om van me af te schrijven en misschien zijn er wel meer schrijfsters hier die het herkennen en er iets aan hebben, in dat geval schrijf gerust mee!
4 maanden en 22 dagen geleden heb ik na een zwangerschap van bijna 23 weken mijn dochtertje verloren. De zwangerschap zelf verliep zonder problemen, ons dochtertje was kerngezond. Ik heb een infectie opgelopen die vroegtijdige weeën heeft veroorzaakt. Ik heb niet doorgehad dat er iets mis was. De twee dagen voor de bevalling voelde ik me niet lekker, pijn in mijn rug en heel moe, maar we waren op vakantie en ik dacht dat ik gewoon een beetje teveel gedaan had. En dagje rust maakte dat ik me veel beter voelde en verder leek er niets bijzonders. Onze laatste vakantiedag wilden de kinderen nog iets gaan doen en dus gingen we er nog een dagje op uit. Rustig tempo dan ging het prima. Rond de middag leek het alsof ik koorts kreeg een weer ontzettend moe. Besloten terug naar ons vakantiehuisje te gaan en onderweg daarnaartoe ging het mis. Ik begon te bloedden, na overleg met de verloskundige zijn we met spoed naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gegaan. Daar bleek dat ik aan het behalen was en dat het al te laat was om de bevalling te stoppen. Ons meisje, wat we op dat moment nog niet wisten, ging geboren worden. De bevalling ging (met als bij mijn andere kinderen) razendsnel. Om 15.32 werd onze dochter geboren en om 16.10 is ze in mijn armen overleden. Ze was net onder de 24-wekengrens, waardoor ze niet behandeld werd.
De dagen erna werden we geleefd. Spullen ophalen van ons vakantie-adres, terug naar huis, de crematie regelen, iedereen op de hoogte brengen en uiteindelijk het afscheid. We hebben na het afscheid nog een kleine week onszelf afgeschermd, maar daarna moesten de kinderen weer naar school en begon het normale leven weer.
En dat is waar ik vastloop. Ik doe wat er verwacht wordt. Ben twee weken na de crematie van onze dochter weer begonnen met mijn studie, na mijn bevallingsverlof weer gaan werken (en met een tussenpoze omdat het niet lukte nu weer echt begonnen), zorg voor mijn kinderen. Oftewel ik functioneer, maar mijn hart ligt in allemaal scherven. Ik heb ruim 14 jaar geleden mijn oudste zoon op 8-jarige leeftijd verloren en ik boek mee compleet verloren. Ik heb deze weg door deze hel al een keer bewandeld en ik kan het niet nog een keer. Ik heb geen idee hoe je twee kinderen overleefd en ben er totaal kapot van.
Maar er is weinig ruimte voor mijn gevoel. Mijn kinderen hebben een sterke moeder nodig, zij hebben ook verdriet om hun zusje. Mijn man vlucht in zijn werk en als dat niet kan (kerstvakantie) dan loopt hij als een zombie rond. Mensen om ons heen gaan die, want het is al... geleden. En ik snap het, de wereld stopt niet, voor niemand, ook niet voor mijn kleine meisje. En toch heb ik een plekje nodig om de wereld soms even stil te mogen zetten, want ik verdrink vanbinnen in het verdriet en deze pijn.
4 maanden en 22 dagen geleden heb ik na een zwangerschap van bijna 23 weken mijn dochtertje verloren. De zwangerschap zelf verliep zonder problemen, ons dochtertje was kerngezond. Ik heb een infectie opgelopen die vroegtijdige weeën heeft veroorzaakt. Ik heb niet doorgehad dat er iets mis was. De twee dagen voor de bevalling voelde ik me niet lekker, pijn in mijn rug en heel moe, maar we waren op vakantie en ik dacht dat ik gewoon een beetje teveel gedaan had. En dagje rust maakte dat ik me veel beter voelde en verder leek er niets bijzonders. Onze laatste vakantiedag wilden de kinderen nog iets gaan doen en dus gingen we er nog een dagje op uit. Rustig tempo dan ging het prima. Rond de middag leek het alsof ik koorts kreeg een weer ontzettend moe. Besloten terug naar ons vakantiehuisje te gaan en onderweg daarnaartoe ging het mis. Ik begon te bloedden, na overleg met de verloskundige zijn we met spoed naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gegaan. Daar bleek dat ik aan het behalen was en dat het al te laat was om de bevalling te stoppen. Ons meisje, wat we op dat moment nog niet wisten, ging geboren worden. De bevalling ging (met als bij mijn andere kinderen) razendsnel. Om 15.32 werd onze dochter geboren en om 16.10 is ze in mijn armen overleden. Ze was net onder de 24-wekengrens, waardoor ze niet behandeld werd.
De dagen erna werden we geleefd. Spullen ophalen van ons vakantie-adres, terug naar huis, de crematie regelen, iedereen op de hoogte brengen en uiteindelijk het afscheid. We hebben na het afscheid nog een kleine week onszelf afgeschermd, maar daarna moesten de kinderen weer naar school en begon het normale leven weer.
En dat is waar ik vastloop. Ik doe wat er verwacht wordt. Ben twee weken na de crematie van onze dochter weer begonnen met mijn studie, na mijn bevallingsverlof weer gaan werken (en met een tussenpoze omdat het niet lukte nu weer echt begonnen), zorg voor mijn kinderen. Oftewel ik functioneer, maar mijn hart ligt in allemaal scherven. Ik heb ruim 14 jaar geleden mijn oudste zoon op 8-jarige leeftijd verloren en ik boek mee compleet verloren. Ik heb deze weg door deze hel al een keer bewandeld en ik kan het niet nog een keer. Ik heb geen idee hoe je twee kinderen overleefd en ben er totaal kapot van.
Maar er is weinig ruimte voor mijn gevoel. Mijn kinderen hebben een sterke moeder nodig, zij hebben ook verdriet om hun zusje. Mijn man vlucht in zijn werk en als dat niet kan (kerstvakantie) dan loopt hij als een zombie rond. Mensen om ons heen gaan die, want het is al... geleden. En ik snap het, de wereld stopt niet, voor niemand, ook niet voor mijn kleine meisje. En toch heb ik een plekje nodig om de wereld soms even stil te mogen zetten, want ik verdrink vanbinnen in het verdriet en deze pijn.
zondag 10 januari 2016 om 13:58
quote:Sunemom schreef op 05 januari 2016 @ 13:01:
Ik moet mijn zoontje naar school brengen en heb daar een aantal dingen te doen, ik kom hier vanmiddag/vanavond terug. Dank jullie in elk geval voor het reageren, dat helpt al tegen het 'alleen voelen'.Lieve sunemom, natuurlijk reageren mensen op jouw verhaal. Wat jij meemaakt en hebt meegemaakt is zo erg, daar zijn geen woorden voor. Ik heb zo veel respect voor jou hoe jij hier op reageert. Jij bent er voor je andere twee kinderen. Wat een supervrouw ben jij.
Ik moet mijn zoontje naar school brengen en heb daar een aantal dingen te doen, ik kom hier vanmiddag/vanavond terug. Dank jullie in elk geval voor het reageren, dat helpt al tegen het 'alleen voelen'.Lieve sunemom, natuurlijk reageren mensen op jouw verhaal. Wat jij meemaakt en hebt meegemaakt is zo erg, daar zijn geen woorden voor. Ik heb zo veel respect voor jou hoe jij hier op reageert. Jij bent er voor je andere twee kinderen. Wat een supervrouw ben jij.
zondag 10 januari 2016 om 18:40
dank jullie.
Vanmiddag een stuk gefietst met de kinderen en met ze in het park gespeeld. Daarna soep gekookt met m'n dochter (ze houdt heel erg van koken en bakken). We hebben net gegeten, met een film aan.
Mijn man is naar zijn eigen sporttraining en ik zie er tegenop om de kinderen straks naar bed te brengen en weer een avond alleen te zitten.
Vanmiddag een stuk gefietst met de kinderen en met ze in het park gespeeld. Daarna soep gekookt met m'n dochter (ze houdt heel erg van koken en bakken). We hebben net gegeten, met een film aan.
Mijn man is naar zijn eigen sporttraining en ik zie er tegenop om de kinderen straks naar bed te brengen en weer een avond alleen te zitten.
zondag 10 januari 2016 om 18:47
Je bent de dag doorgekomen en dan ook nog zo dat je kinderen een fijne dag hadden. Dat heb je echt goed gedaan. Daar mag je trots op zijn als je aan het overleven bent.
De avond gaat ook voorbij. Kan je een plan verzinnen voor de avond, mij hielp dat in mijn moeilijke tijd heel goed. Een plan verzinnen en mezelf dwingen het uit te voeren. Anders kon ik een dag niet overzien en kwam ik niet van de bank af. Bijvoorbeeld iets koken voor deze week of de strijk doen of de badkamer schoonmaken.
De avond gaat ook voorbij. Kan je een plan verzinnen voor de avond, mij hielp dat in mijn moeilijke tijd heel goed. Een plan verzinnen en mezelf dwingen het uit te voeren. Anders kon ik een dag niet overzien en kwam ik niet van de bank af. Bijvoorbeeld iets koken voor deze week of de strijk doen of de badkamer schoonmaken.
zondag 10 januari 2016 om 19:06
Wat een onmenselijk verdriet. Ik kan geen andere woorden vinden. Ik denk regelmatig aan je, en ook aan je zoon en dochter.
Ik weet niet of ik nu iets ongepast zeg,maar ik bedoel het goed : ik weet zeker dat jouw zoon en dochter in de gedachten en harten zijn van ieder die jouw verhaal hier gelezen heeft.
Ik weet niet of ik nu iets ongepast zeg,maar ik bedoel het goed : ik weet zeker dat jouw zoon en dochter in de gedachten en harten zijn van ieder die jouw verhaal hier gelezen heeft.
zondag 10 januari 2016 om 19:29
zondag 10 januari 2016 om 19:51
Oh lieve Fleetfox, ik had het nog niet gelezen van je mama. Gecondoleerd. Een hele hele dikke warme lieverd. Mijn pb staat altijd open als je een lezend oog nodig hebt. Heel veel sterkte
De behoefte om niet alleen te zijn is heel erg groot. Het wordt afleiding als het een beetje wil lukken. Ik heb al de hele dag het gevoel tegen een muur aan te lopen, mijn lijf doet pijn en mijn hoofd ontploft zo ongeveer. Ik kan het niet aan om er dichterbij te komen, het doet al zoveel pijn.
Ik hoop mijn vriendin dinsdag even te spreken, anders wordt het volgende week pas dat we echt iets kunnen plannen
Deze twee weken staan hier in het teken van scholen bezoeken en adviesgesprekken enz (we hebben beiden een kind in groep 8).
De behoefte om niet alleen te zijn is heel erg groot. Het wordt afleiding als het een beetje wil lukken. Ik heb al de hele dag het gevoel tegen een muur aan te lopen, mijn lijf doet pijn en mijn hoofd ontploft zo ongeveer. Ik kan het niet aan om er dichterbij te komen, het doet al zoveel pijn.
Ik hoop mijn vriendin dinsdag even te spreken, anders wordt het volgende week pas dat we echt iets kunnen plannen
Deze twee weken staan hier in het teken van scholen bezoeken en adviesgesprekken enz (we hebben beiden een kind in groep 8).
zondag 10 januari 2016 om 21:17
maandag 11 januari 2016 om 22:10
Youk
Gisterenavond allemaal oude afleveringen van the big bang theory zitten kijken. Ik merk dat ik mezelf heel slecht af kan leiden er is zo'n enorme onrust.
Vandaag meegeweest met mijn dochters klas naar een open ochtend van het VO. Doodmoe was ik daarna totaal overprikkeld. Ik wilde vanmiddag eigenlijk sporten,maar dat lukte me echt niet meer. Ik kon gewoon niets meer. Vanavond weer een informatieavond gehad en morgen dan de laatste.
Ik sta echt in overleefstand, ik trek het zo slecht, maar ben totaal niet in staat het duidelijk te maken / aan te geven irl.
Gisterenavond allemaal oude afleveringen van the big bang theory zitten kijken. Ik merk dat ik mezelf heel slecht af kan leiden er is zo'n enorme onrust.
Vandaag meegeweest met mijn dochters klas naar een open ochtend van het VO. Doodmoe was ik daarna totaal overprikkeld. Ik wilde vanmiddag eigenlijk sporten,maar dat lukte me echt niet meer. Ik kon gewoon niets meer. Vanavond weer een informatieavond gehad en morgen dan de laatste.
Ik sta echt in overleefstand, ik trek het zo slecht, maar ben totaal niet in staat het duidelijk te maken / aan te geven irl.
maandag 11 januari 2016 om 22:24
maandag 11 januari 2016 om 22:39
Dochter heeft zelf een school op het oog, die waar we morgen gaan kijken. Ze heeft er wel zin in gelukkig.
Ik voel me net als toen ik een klein kind was, toen kon ik ook zo vreselijk verlangen naar een heel klein beetje warmte. Ik ben zo blij dat het morgen dinsdag is en ik mijn vriendin even zie. De uren en dagen duren zo eindeloos lang. Het is zo'n dubbel gevoel, aan de ene kant blij dat de tijd verstrijkt aan de andere kant wordt de angst en paniek alleen maar groter.
Slapen gaat heel moeizaam. Ik heb wel medicijnen en dan slaap ik wel, maar de nachtmerries komen er dwars doorheen en dan kan ik niet echt wakker worden, waardoor de paniek en angst daarvan de hele dag blijft hangen en de dag nog zwaarder wordt.
Ik voel me net als toen ik een klein kind was, toen kon ik ook zo vreselijk verlangen naar een heel klein beetje warmte. Ik ben zo blij dat het morgen dinsdag is en ik mijn vriendin even zie. De uren en dagen duren zo eindeloos lang. Het is zo'n dubbel gevoel, aan de ene kant blij dat de tijd verstrijkt aan de andere kant wordt de angst en paniek alleen maar groter.
Slapen gaat heel moeizaam. Ik heb wel medicijnen en dan slaap ik wel, maar de nachtmerries komen er dwars doorheen en dan kan ik niet echt wakker worden, waardoor de paniek en angst daarvan de hele dag blijft hangen en de dag nog zwaarder wordt.
maandag 11 januari 2016 om 22:59
Contact opnemen met de huisarts en vragen om andere medicijnen ? Melatonine slikt Snoezeman in een grote dosis, dat helpt hem het beste.
Van "pammetjes" slaapt hij wel, in de zin van knock-out, maar rust hij niet uit. Hij ligt daarvan de hele nacht luid te snurken en te woelen en is dáár vervolgens moe van.
Van "pammetjes" slaapt hij wel, in de zin van knock-out, maar rust hij niet uit. Hij ligt daarvan de hele nacht luid te snurken en te woelen en is dáár vervolgens moe van.
Betty White: "Once you go blackberry... Hmmmmmhmmmm"
maandag 11 januari 2016 om 23:15
Ik voel me zo'n zeikerd (we hebben net een nieuwe huisarts) .
Misschien toch maar weer doen, ik wil ook wel weten of er iets te doen is aan de oneindige kou die ik voel. De kachel staat aan, ik heb een shirt met een wintertrui erover aan een ik heb het continu zo koud .
Ik ga douchen en profeteren om te gaan slapen, morgen nog zo'n enorm lange dag door te worstelen.
's
Misschien toch maar weer doen, ik wil ook wel weten of er iets te doen is aan de oneindige kou die ik voel. De kachel staat aan, ik heb een shirt met een wintertrui erover aan een ik heb het continu zo koud .
Ik ga douchen en profeteren om te gaan slapen, morgen nog zo'n enorm lange dag door te worstelen.
's
dinsdag 12 januari 2016 om 00:09
Melatonine kan juist heel nare, levensechte nachtmerries opwekken. Dat zou ik dus zeker niet nemen nu. Gewoon bij de pammetjes blijven en rouwen. Tegen rouw bestaat geen pil, was het maar zo...
Wel zou ik bij de huisarts aan de bel blijven trekken. Je bént geen zeikerd, Sunemom. Jij hebt meer op je bordje liggen dan meningeen in een mensenleven te verwerken krijgt. Het daar moeilijk mee hebben is niet meer dan normaal. Je paniek, je standje overleven, je gevoel dat het verdriet te groot is om aan te kunnen: het past allemaal bij wat zich nu afspeelt in jouw realiteit. Je reageert op een heel normale manier op extreme omstandigheden. Als je wilt kijken wat er nog meer mogelijk is via je huisarts, zou ik dat zeker vragen. Je mág dat vragen. (Je móet dat misschien ook wel gewoon vragen. )
Youk, lief dat je erom vraagt. Ik ga je een PB antwoorden!
Wel zou ik bij de huisarts aan de bel blijven trekken. Je bént geen zeikerd, Sunemom. Jij hebt meer op je bordje liggen dan meningeen in een mensenleven te verwerken krijgt. Het daar moeilijk mee hebben is niet meer dan normaal. Je paniek, je standje overleven, je gevoel dat het verdriet te groot is om aan te kunnen: het past allemaal bij wat zich nu afspeelt in jouw realiteit. Je reageert op een heel normale manier op extreme omstandigheden. Als je wilt kijken wat er nog meer mogelijk is via je huisarts, zou ik dat zeker vragen. Je mág dat vragen. (Je móet dat misschien ook wel gewoon vragen. )
Youk, lief dat je erom vraagt. Ik ga je een PB antwoorden!
dinsdag 12 januari 2016 om 07:17
Ik ben al bijna twee uur wakker en het is me nog niet gelukt om echt op te staan . De kinderen zijn inmiddels wakker en ik heb met ze geknuffeld (ook tegen ze gezegd dat ik even op ze gewacht had om met z'n drietjes de dag te kunnen beginnen) en die zijn bijna klaar dus ik moet er wel uit. Man moest om 5 uur weg, dan durf ik niet weg te gaan, als ik naar buiten ga om de ergste paniek te bestrijden let ik niet op de tijd dat lukt me dan niet meer. Ik ben dus thuis gebleven en de paniek zit zo ontzettend hoog, krijg m'n ademhaling ook niet rustig.
dinsdag 12 januari 2016 om 07:25
dinsdag 12 januari 2016 om 07:38
Helpt de trap op en af rennen om de adrenaline te laten zakken? En je bent echt geen zeikerd, sterker nog, je geeft te weinig aan naar bijvoorbeeld je huisarts. En hoewel er geen pillen bestaan tegen rouw, bestaan er wel pillen tegen angst en paniekaanvallen en bij depressie. Maar dan moet je wel eerlijk zijn bij je huisarts en niet de schijn ophouden dat je het zwaar hebt, maar je er wel doorheen slaat.
dinsdag 12 januari 2016 om 09:28
