Psyche
alle pijlers
Je kind overleven en verder..
dinsdag 5 januari 2016 om 11:53
Al een poosje blijf ik steeds twijfelen tussen dit topic wel of niet openen. Toch maar wel dus, ik hoop dat het mij helpt om van me af te schrijven en misschien zijn er wel meer schrijfsters hier die het herkennen en er iets aan hebben, in dat geval schrijf gerust mee!
4 maanden en 22 dagen geleden heb ik na een zwangerschap van bijna 23 weken mijn dochtertje verloren. De zwangerschap zelf verliep zonder problemen, ons dochtertje was kerngezond. Ik heb een infectie opgelopen die vroegtijdige weeën heeft veroorzaakt. Ik heb niet doorgehad dat er iets mis was. De twee dagen voor de bevalling voelde ik me niet lekker, pijn in mijn rug en heel moe, maar we waren op vakantie en ik dacht dat ik gewoon een beetje teveel gedaan had. En dagje rust maakte dat ik me veel beter voelde en verder leek er niets bijzonders. Onze laatste vakantiedag wilden de kinderen nog iets gaan doen en dus gingen we er nog een dagje op uit. Rustig tempo dan ging het prima. Rond de middag leek het alsof ik koorts kreeg een weer ontzettend moe. Besloten terug naar ons vakantiehuisje te gaan en onderweg daarnaartoe ging het mis. Ik begon te bloedden, na overleg met de verloskundige zijn we met spoed naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gegaan. Daar bleek dat ik aan het behalen was en dat het al te laat was om de bevalling te stoppen. Ons meisje, wat we op dat moment nog niet wisten, ging geboren worden. De bevalling ging (met als bij mijn andere kinderen) razendsnel. Om 15.32 werd onze dochter geboren en om 16.10 is ze in mijn armen overleden. Ze was net onder de 24-wekengrens, waardoor ze niet behandeld werd.
De dagen erna werden we geleefd. Spullen ophalen van ons vakantie-adres, terug naar huis, de crematie regelen, iedereen op de hoogte brengen en uiteindelijk het afscheid. We hebben na het afscheid nog een kleine week onszelf afgeschermd, maar daarna moesten de kinderen weer naar school en begon het normale leven weer.
En dat is waar ik vastloop. Ik doe wat er verwacht wordt. Ben twee weken na de crematie van onze dochter weer begonnen met mijn studie, na mijn bevallingsverlof weer gaan werken (en met een tussenpoze omdat het niet lukte nu weer echt begonnen), zorg voor mijn kinderen. Oftewel ik functioneer, maar mijn hart ligt in allemaal scherven. Ik heb ruim 14 jaar geleden mijn oudste zoon op 8-jarige leeftijd verloren en ik boek mee compleet verloren. Ik heb deze weg door deze hel al een keer bewandeld en ik kan het niet nog een keer. Ik heb geen idee hoe je twee kinderen overleefd en ben er totaal kapot van.
Maar er is weinig ruimte voor mijn gevoel. Mijn kinderen hebben een sterke moeder nodig, zij hebben ook verdriet om hun zusje. Mijn man vlucht in zijn werk en als dat niet kan (kerstvakantie) dan loopt hij als een zombie rond. Mensen om ons heen gaan die, want het is al... geleden. En ik snap het, de wereld stopt niet, voor niemand, ook niet voor mijn kleine meisje. En toch heb ik een plekje nodig om de wereld soms even stil te mogen zetten, want ik verdrink vanbinnen in het verdriet en deze pijn.
4 maanden en 22 dagen geleden heb ik na een zwangerschap van bijna 23 weken mijn dochtertje verloren. De zwangerschap zelf verliep zonder problemen, ons dochtertje was kerngezond. Ik heb een infectie opgelopen die vroegtijdige weeën heeft veroorzaakt. Ik heb niet doorgehad dat er iets mis was. De twee dagen voor de bevalling voelde ik me niet lekker, pijn in mijn rug en heel moe, maar we waren op vakantie en ik dacht dat ik gewoon een beetje teveel gedaan had. En dagje rust maakte dat ik me veel beter voelde en verder leek er niets bijzonders. Onze laatste vakantiedag wilden de kinderen nog iets gaan doen en dus gingen we er nog een dagje op uit. Rustig tempo dan ging het prima. Rond de middag leek het alsof ik koorts kreeg een weer ontzettend moe. Besloten terug naar ons vakantiehuisje te gaan en onderweg daarnaartoe ging het mis. Ik begon te bloedden, na overleg met de verloskundige zijn we met spoed naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gegaan. Daar bleek dat ik aan het behalen was en dat het al te laat was om de bevalling te stoppen. Ons meisje, wat we op dat moment nog niet wisten, ging geboren worden. De bevalling ging (met als bij mijn andere kinderen) razendsnel. Om 15.32 werd onze dochter geboren en om 16.10 is ze in mijn armen overleden. Ze was net onder de 24-wekengrens, waardoor ze niet behandeld werd.
De dagen erna werden we geleefd. Spullen ophalen van ons vakantie-adres, terug naar huis, de crematie regelen, iedereen op de hoogte brengen en uiteindelijk het afscheid. We hebben na het afscheid nog een kleine week onszelf afgeschermd, maar daarna moesten de kinderen weer naar school en begon het normale leven weer.
En dat is waar ik vastloop. Ik doe wat er verwacht wordt. Ben twee weken na de crematie van onze dochter weer begonnen met mijn studie, na mijn bevallingsverlof weer gaan werken (en met een tussenpoze omdat het niet lukte nu weer echt begonnen), zorg voor mijn kinderen. Oftewel ik functioneer, maar mijn hart ligt in allemaal scherven. Ik heb ruim 14 jaar geleden mijn oudste zoon op 8-jarige leeftijd verloren en ik boek mee compleet verloren. Ik heb deze weg door deze hel al een keer bewandeld en ik kan het niet nog een keer. Ik heb geen idee hoe je twee kinderen overleefd en ben er totaal kapot van.
Maar er is weinig ruimte voor mijn gevoel. Mijn kinderen hebben een sterke moeder nodig, zij hebben ook verdriet om hun zusje. Mijn man vlucht in zijn werk en als dat niet kan (kerstvakantie) dan loopt hij als een zombie rond. Mensen om ons heen gaan die, want het is al... geleden. En ik snap het, de wereld stopt niet, voor niemand, ook niet voor mijn kleine meisje. En toch heb ik een plekje nodig om de wereld soms even stil te mogen zetten, want ik verdrink vanbinnen in het verdriet en deze pijn.
zaterdag 9 januari 2016 om 23:47
Ik heb hier geen woorden voor, ik wil je wel laten weten dat je een hele lieve mama bent, die trots mag zijn op haar vier kinderen.
Misschien zou je in de toekomst een hanger kunnen laten laseren met foto's van je kinderen ?
Dan kun je ze altijd bij je dragen aan een ketting.
Betty White: "Once you go blackberry... Hmmmmmhmmmm"
zondag 10 januari 2016 om 00:13
Ik heb een kraal laten maken met as van ons kleine meisje erin verwerkt. Dan kan ik haar een beetje meenemen. Van mijn oudste heb ik niets, geen normale foto's of as of wat dan ook. Van mijn kleine meisje heb ik gelukkig beide en tegelijk maakt dat het gemis van de oudste zoveel groter. Het gat met hem is enorm, ik leef al langer zonder hem dan dat hij heeft mogen leven. Ik zie hem wel terug in mijn zoontje, ze lijken erg op elkaar, maar over een paar maanden is mijn zoontje ouder dan zijn "grote" broer ooit geweest is. Al het gevoel loopt zo door elkaar heen, ik mis ze allebei zo. Alleen maar even een knuffel zou ik ze willen geven, ze aanraken, zien van mijn part. Wat dan ook, maar niet deze leegte
zondag 10 januari 2016 om 00:21
Ik heb na zitten denken over de berg, of je daar inderdaad iets mee moet nu. En over of je "normale" schema volgen nou wel of niet handig is. Youk zegt over het eerste van wel en over het tweede van niet. Maar voor mij ligt dat toch andersom. Bij mijn grote verdriet liet ik de berg juist nadrukkelijk liggen. Te groot om aan te pakken. Pas toen ik niet meer in paniek was, ging ik eens rustig naar mijn berg kijken. (En huilen en nog een keer kijken en nog een keer huilen, etc., nog geen sneeuwvlokjes eten dus ). En ik vond het ook juist fijn om mijn normale schema te volgen, juist omdat ik daar niet bij na hoefde te denken. Het sloeg misschien wel nergens op, dat ik het volgde, maar dat maakte niet uit. Het gaf me de zekerheid dat ik aan het lopen was en dat ik niet stil kwam te staan bij de berg. Juist toen ik in paniek was, was voor mij het állerbelangrijkste dat ik níet stil kwam te staan bij de berg.
Ik heb veel gehad aan mindfullness trouwens. Gewoon in het moment leven en niets anders in mijn hoofd. En dat is wat ik nog steeds doe: ik leef per dag en als dat niet lukt per uur. Niet meer om verdriet nu, maar het principe is hetzelfde.
Ik wil nog veel meer zeggen, maar dat wordt na het weekend en in pb. Sterkte met huilen, Sunemom. En onthoud dat ze niet verdwijnt als je de map met foto's afsluit. Als je de map weer opent, dan is ze daar nog gewoon. En veel belangrijker: ze zit in je hart, in je mans hart en in het hart van je middelste kinderen. En in het tastgeheugen van je handen en in je buik. Dat weet je denk ik ook wel, dat je handen nog heel goed weten hoe ze voelde. En je buik ook. Ze verdwijnt echt niet hoor. Daarvoor heeft ze een te diepe indruk achtergelaten.
Ik heb veel gehad aan mindfullness trouwens. Gewoon in het moment leven en niets anders in mijn hoofd. En dat is wat ik nog steeds doe: ik leef per dag en als dat niet lukt per uur. Niet meer om verdriet nu, maar het principe is hetzelfde.
Ik wil nog veel meer zeggen, maar dat wordt na het weekend en in pb. Sterkte met huilen, Sunemom. En onthoud dat ze niet verdwijnt als je de map met foto's afsluit. Als je de map weer opent, dan is ze daar nog gewoon. En veel belangrijker: ze zit in je hart, in je mans hart en in het hart van je middelste kinderen. En in het tastgeheugen van je handen en in je buik. Dat weet je denk ik ook wel, dat je handen nog heel goed weten hoe ze voelde. En je buik ook. Ze verdwijnt echt niet hoor. Daarvoor heeft ze een te diepe indruk achtergelaten.
zondag 10 januari 2016 om 00:39
Snoesje... Ik heb in de afgelopen jaren (vooral in het begin) vanalles geprobeerd, maar hier nog nooit bij stilgestaan (en dat voor iemand uit het onderwijs..). Geen idee waar hij op school zat, maar ik weet wel waar hij woonde, dus scholen zoeken zou nog kunnen alleen het is inmiddels best lang geleden (15 jaar aankomende zomer). Wel iets om over na te denken.
Ik heb nog geen foto laten afdrukken van mijn kleine meisje. Mijn man vind de urn al zo confronterend. We hebben al eens ruzie gehad over wel of niet de as uitstrooien. Ik wil het niet en nu uiteindelijk accepteerd hij dat voorlopig, maar de urn in de woonkamer blijft een discussiepunt.
Hij wil geen foto, wil de foto's ook niet zien. Ik durfde niet, maar wil dus wel. Constant eigenlijk,omdat ik niet dichterbij kan komen. Of ik een foto wil laten afdrukken, ik weet het niet. Eigenlijk wel, een laptop tegen je aandrukken, het voelt alsnog als een enorme afstand.
Ik zie zo duidelijk hoe klein ze was, maar ook hoe erg ze op onze andere dochter lijkt. Zo klein, zo mooi, zo compleet. Mijn dochtertje
Ik heb nog geen foto laten afdrukken van mijn kleine meisje. Mijn man vind de urn al zo confronterend. We hebben al eens ruzie gehad over wel of niet de as uitstrooien. Ik wil het niet en nu uiteindelijk accepteerd hij dat voorlopig, maar de urn in de woonkamer blijft een discussiepunt.
Hij wil geen foto, wil de foto's ook niet zien. Ik durfde niet, maar wil dus wel. Constant eigenlijk,omdat ik niet dichterbij kan komen. Of ik een foto wil laten afdrukken, ik weet het niet. Eigenlijk wel, een laptop tegen je aandrukken, het voelt alsnog als een enorme afstand.
Ik zie zo duidelijk hoe klein ze was, maar ook hoe erg ze op onze andere dochter lijkt. Zo klein, zo mooi, zo compleet. Mijn dochtertje
zondag 10 januari 2016 om 00:57
Beeldig dat is precies wat ik doe, blijven lopen. Ik weet dat die berg er is, maar ik doe zo gewoon mogelijk, ik al is er niets meer gewoon. Helemaal niets. Ik moet nog nadenken hoe ademen nou toch ook alweer moet, er is geen gewoon meer. Zolang ik doe wat ik altijd hoorde te doen leef ik nog wel. En dat moet, voor de andere kinderen. Ik weet niet hoe ik moet leven als ik dit ga voelen. Tegelijk wil ik het aanpakken, wil ik verdwijnen in dit alles,misschien kom ik dan iets dichterbij mijn kinderen. Ik voel me verscheurd tussen mijn kinderen hier een mijn kinderen die er niet meer zijn.
Soms als ik net wakker ben of als ik bijna in slaap val voelt het of ik haar kan voelen. Dat moment zou ik willen bevriezen, dat lichamelijke gevoel waarin het lijkt of ze er nog is.
Mijn man is er niet vannacht, ik kan niet eens naar buiten nu, zou willen lopen. Weg van dit alles, de koude nacht in een gewoon weglopen. De kinderen slapen en er is niemand, weggaan is geen mogelijkheid. Ik moet deze nacht aangaan waarvan ik niet weet hoe. Ik denk dat ik maar het licht ga uitdoen en op de bank blijf vannacht. Bij de laptop, bij de foto's van mijn kleine meisje. Uitzetten en naar boven gaan ik kan het gewoon echt niet. Ik begrijp wat je zegt over dat ze niet verder weg gaat als ik de foto's afsluit beeldig, maar ik kan het niet voelen. Alleen maar wanhoop en paniek over het gevoel dat ik haar nog verder kwijtraak.
De tranen blijven lopen. Het is net als vroeger als kind ik ben te bang om aan dit verdriet toe te geven, de angst en de paniek zijn te groot. Huilen mocht niet, nooit. Op huilen stond straf, maar soms kon ik niet stoppen als klein meisje. Zo klein en wanhopig voel ik me nu ook. Ik de pijn niet meer aan en laat de tranen lopen, volkomen geluidloos, niet te stoppen, doodsbang voor de volgende minuut.
Soms als ik net wakker ben of als ik bijna in slaap val voelt het of ik haar kan voelen. Dat moment zou ik willen bevriezen, dat lichamelijke gevoel waarin het lijkt of ze er nog is.
Mijn man is er niet vannacht, ik kan niet eens naar buiten nu, zou willen lopen. Weg van dit alles, de koude nacht in een gewoon weglopen. De kinderen slapen en er is niemand, weggaan is geen mogelijkheid. Ik moet deze nacht aangaan waarvan ik niet weet hoe. Ik denk dat ik maar het licht ga uitdoen en op de bank blijf vannacht. Bij de laptop, bij de foto's van mijn kleine meisje. Uitzetten en naar boven gaan ik kan het gewoon echt niet. Ik begrijp wat je zegt over dat ze niet verder weg gaat als ik de foto's afsluit beeldig, maar ik kan het niet voelen. Alleen maar wanhoop en paniek over het gevoel dat ik haar nog verder kwijtraak.
De tranen blijven lopen. Het is net als vroeger als kind ik ben te bang om aan dit verdriet toe te geven, de angst en de paniek zijn te groot. Huilen mocht niet, nooit. Op huilen stond straf, maar soms kon ik niet stoppen als klein meisje. Zo klein en wanhopig voel ik me nu ook. Ik de pijn niet meer aan en laat de tranen lopen, volkomen geluidloos, niet te stoppen, doodsbang voor de volgende minuut.
zondag 10 januari 2016 om 08:45
Wat vreselijk wat je hebt meegemaakt. De tip van de foto opvragen bij een eventuele basisschool lijkt me heel mooi. Misschien kan je vriendin je hier bij helpen.
Wat betreft het afdrukken van de foto. Misschien is het een idee om de foto in een bedeltje aan een ketting te doen. Zo een die je kunt sluiten. Waarbij je eventueel 2 foto's er in kunt doen mocht het nog lukken iets van je zoon terug te vinden. Zo wordt je er niet mee geconfronteerd de hele tijd en draag je ze wel dicht bij je hart.
Wat betreft het afdrukken van de foto. Misschien is het een idee om de foto in een bedeltje aan een ketting te doen. Zo een die je kunt sluiten. Waarbij je eventueel 2 foto's er in kunt doen mocht het nog lukken iets van je zoon terug te vinden. Zo wordt je er niet mee geconfronteerd de hele tijd en draag je ze wel dicht bij je hart.
zondag 10 januari 2016 om 09:12
Heb je nog geslapen? Ik begrijp wat beeldig zegt (al zie ik het inderdaad wat anders, maar dat mag het zal ook voor iedereen anders zijn).
Huilen is volgens mij altijd goed bij verdriet. Dat smelt ook sneeuwvlokjes.
Je jeugd zit je volgens mij erg in de weg nu en dat vind ik heel erg voor je.
Huilen is volgens mij altijd goed bij verdriet. Dat smelt ook sneeuwvlokjes.
Je jeugd zit je volgens mij erg in de weg nu en dat vind ik heel erg voor je.
Het is zoals het is
zondag 10 januari 2016 om 09:54
In theorie ben ik het met je eens hoor, Youk. Ik vind wat jij oppert misschien zelfs een betere manier. Maar in de praktijk volgde ik precies dezelfde aanpak als Sunemom. Ik was volstrekt niet in staat om het anders te doen.
Sunemom, ik hoop dat het huilen je opgelucht heeft, al is het maar een beetje. Heb je nog kunnen slapen?
Sunemom, ik hoop dat het huilen je opgelucht heeft, al is het maar een beetje. Heb je nog kunnen slapen?
zondag 10 januari 2016 om 09:56
Uiteindelijk ben ik in slaap gevallen. Toen ik vanmorgen wakker werd was de laptop uit zichzelf uitgegaan. Ik ben ook een een beetje uit, totale leegte.
Mijn jeugd zit me heel erg in de weg nu. Op een bepaalde manier verval ik in patronen van vroeger. Ik doe dingen en zie mechanismen terugkomen die ik al jaren onder controle had. Op vol automatisch overleef je schijnbaar toch 'steeds hetzelfde'
Mijn jeugd zit me heel erg in de weg nu. Op een bepaalde manier verval ik in patronen van vroeger. Ik doe dingen en zie mechanismen terugkomen die ik al jaren onder controle had. Op vol automatisch overleef je schijnbaar toch 'steeds hetzelfde'
zondag 10 januari 2016 om 11:07
Natuurlijk overleef je altijd op dezelfde manier. In extreme situaties schieten we allemaal weer in de houding die ons ooit eerder 'gered' heeft. Ook al was dat misschien een heel schadelijke houding die ons uiteindelijk meer kostte dan opbracht, ooit heeft het gewerkt, ooit heb je het daarop overleefd. Je klampt je vast aan het eerste stuk drijfhout dat je ziet.
Ik wil je een verhaal meegeven dat iemand mij ooit, in de zwartste periode van mijn leven, vertelde. De periode waarin ik ook alsmaar probeerde te vluchten voor het onpeilbare verdriet en gemis, twee dingen die me op dat moment letterlijk doodsangst aanjoegen. Misschien heb je er iets aan, en anders leg je het gewoon naast je neer.
'Er was eens een man die zo bang was voor het donker, dat hij besloot te vluchten. Hij liep in het licht naar het westen, met de zon mee, zodat hij die niet hoefde te zien ondergaan. Maar de zon was sneller dan hij, en de man moest steeds harder lopen. Hij rende en rende maar en werd alsmaar vermoeider, terwijl de zon tergend langzaam achter de horizon verdween. Het werd steeds donkerder en kouder, maar hij bleef rennen. Op een gegeven moment hield een ander de uitgeputte man tegen, en vroeg hem wat hij aan het doen was, zo in het schemerduister. De man legde uit dat hij geen afscheid durfde te nemen van het warme zonlicht. Daarop zei de ander: als je zo op de vlucht blijft, zal het heel langzaam steeds donkerder worden. De dagen zullen voorbij gaan zonder dat je nog een streepje locht ziet, en het zal uitzichtloos lijken. Blijf toch waar je nu bent. Probeer het te verdragen. Als je hier blijft en het donker laat worden, wordt het ook veel eerder weer licht. De man besloot ondanks zijn angst het advies op te volgen. Hij ging zitten en liet de duisternis over zich heenkomen. Het was een koude, zwarte nacht. Hij voelde een vreselijke angst en huilde bittere tranen, maar hij merkte gaandeweg dat hij het kon verdragen. Dat de angst voor het donker nog erger was geweest dan het donker zelf. En na die inktzwarte nacht zag hij in het oosten dat wat hij in het westen al dagenlang niet meer had gezien: de eerste zonnestralen.'
Ik wil je een verhaal meegeven dat iemand mij ooit, in de zwartste periode van mijn leven, vertelde. De periode waarin ik ook alsmaar probeerde te vluchten voor het onpeilbare verdriet en gemis, twee dingen die me op dat moment letterlijk doodsangst aanjoegen. Misschien heb je er iets aan, en anders leg je het gewoon naast je neer.
'Er was eens een man die zo bang was voor het donker, dat hij besloot te vluchten. Hij liep in het licht naar het westen, met de zon mee, zodat hij die niet hoefde te zien ondergaan. Maar de zon was sneller dan hij, en de man moest steeds harder lopen. Hij rende en rende maar en werd alsmaar vermoeider, terwijl de zon tergend langzaam achter de horizon verdween. Het werd steeds donkerder en kouder, maar hij bleef rennen. Op een gegeven moment hield een ander de uitgeputte man tegen, en vroeg hem wat hij aan het doen was, zo in het schemerduister. De man legde uit dat hij geen afscheid durfde te nemen van het warme zonlicht. Daarop zei de ander: als je zo op de vlucht blijft, zal het heel langzaam steeds donkerder worden. De dagen zullen voorbij gaan zonder dat je nog een streepje locht ziet, en het zal uitzichtloos lijken. Blijf toch waar je nu bent. Probeer het te verdragen. Als je hier blijft en het donker laat worden, wordt het ook veel eerder weer licht. De man besloot ondanks zijn angst het advies op te volgen. Hij ging zitten en liet de duisternis over zich heenkomen. Het was een koude, zwarte nacht. Hij voelde een vreselijke angst en huilde bittere tranen, maar hij merkte gaandeweg dat hij het kon verdragen. Dat de angst voor het donker nog erger was geweest dan het donker zelf. En na die inktzwarte nacht zag hij in het oosten dat wat hij in het westen al dagenlang niet meer had gezien: de eerste zonnestralen.'
zondag 10 januari 2016 om 11:39
dank jullie voor het er zijn.
Hebjehaarookweer dat zegt mijn therapeut ook, dat de enige manier om eruit te komen is door het te ondergaan, dwars door de pijn heen, net zolang tot dat het dragelijk wordt. Alleen elk moment van proberen iets aan te gaan doet zoveel pijn dat ik oprecht bang ben dit niet te overleven. Elke golf ga ik kopje onder en ik heb amper nog kracht genoeg omme boven de golf uit te worstelen.
Vanmorgen de kinderen nog even geholpen met hun huiswerk. Nu is man thuis en loopt alleen maar chagerijnig te doen. We gaan zo lunchen en dan ga ik een stuk fietsen met de kinderen. Even naar buiten met z'n drieën.
De dag aangaan zo voelt het inderdaad reisa
Hebjehaarookweer dat zegt mijn therapeut ook, dat de enige manier om eruit te komen is door het te ondergaan, dwars door de pijn heen, net zolang tot dat het dragelijk wordt. Alleen elk moment van proberen iets aan te gaan doet zoveel pijn dat ik oprecht bang ben dit niet te overleven. Elke golf ga ik kopje onder en ik heb amper nog kracht genoeg omme boven de golf uit te worstelen.
Vanmorgen de kinderen nog even geholpen met hun huiswerk. Nu is man thuis en loopt alleen maar chagerijnig te doen. We gaan zo lunchen en dan ga ik een stuk fietsen met de kinderen. Even naar buiten met z'n drieën.
De dag aangaan zo voelt het inderdaad reisa
zondag 10 januari 2016 om 12:21
quote:Beeldig schreef op 10 januari 2016 @ 09:54:
In theorie ben ik het met je eens hoor, Youk. Ik vind wat jij oppert misschien zelfs een betere manier. Maar in de praktijk volgde ik precies dezelfde aanpak als Sunemom. Ik was volstrekt niet in staat om het anders te doen.
Dan is dat op dat moment de beste manier. Ik denk dat we het wel ongeveer eens zijn, het is verder ook een kwestie van timing en manier van verwoorden.
Off topic: hoe is het met je gezondheid Beeldig?
In theorie ben ik het met je eens hoor, Youk. Ik vind wat jij oppert misschien zelfs een betere manier. Maar in de praktijk volgde ik precies dezelfde aanpak als Sunemom. Ik was volstrekt niet in staat om het anders te doen.
Dan is dat op dat moment de beste manier. Ik denk dat we het wel ongeveer eens zijn, het is verder ook een kwestie van timing en manier van verwoorden.
Off topic: hoe is het met je gezondheid Beeldig?
Het is zoals het is
zondag 10 januari 2016 om 13:50
Sunemom, wat goed dat je een topic hebt geopend.
Ook ik wil je heel veel sterkte wensen, ook al heb je daar niet veel aan, dat weet ik.
Het verdriet blijft en daar moet je inderdaad doorheen. Hoe verschrikkelijk veel pijn dat ook doet.
Jouw kinderen mogen blij zijn dat jij hun moeder bent. Je komt over als een hele lieve en sterke vrouw,
Jouw verhaal wordt hier gelezen.
Ook ik wil je heel veel sterkte wensen, ook al heb je daar niet veel aan, dat weet ik.
Het verdriet blijft en daar moet je inderdaad doorheen. Hoe verschrikkelijk veel pijn dat ook doet.
Jouw kinderen mogen blij zijn dat jij hun moeder bent. Je komt over als een hele lieve en sterke vrouw,
Jouw verhaal wordt hier gelezen.
