Psyche
alle pijlers
Je kind overleven en verder..
dinsdag 5 januari 2016 om 11:53
Al een poosje blijf ik steeds twijfelen tussen dit topic wel of niet openen. Toch maar wel dus, ik hoop dat het mij helpt om van me af te schrijven en misschien zijn er wel meer schrijfsters hier die het herkennen en er iets aan hebben, in dat geval schrijf gerust mee!
4 maanden en 22 dagen geleden heb ik na een zwangerschap van bijna 23 weken mijn dochtertje verloren. De zwangerschap zelf verliep zonder problemen, ons dochtertje was kerngezond. Ik heb een infectie opgelopen die vroegtijdige weeën heeft veroorzaakt. Ik heb niet doorgehad dat er iets mis was. De twee dagen voor de bevalling voelde ik me niet lekker, pijn in mijn rug en heel moe, maar we waren op vakantie en ik dacht dat ik gewoon een beetje teveel gedaan had. En dagje rust maakte dat ik me veel beter voelde en verder leek er niets bijzonders. Onze laatste vakantiedag wilden de kinderen nog iets gaan doen en dus gingen we er nog een dagje op uit. Rustig tempo dan ging het prima. Rond de middag leek het alsof ik koorts kreeg een weer ontzettend moe. Besloten terug naar ons vakantiehuisje te gaan en onderweg daarnaartoe ging het mis. Ik begon te bloedden, na overleg met de verloskundige zijn we met spoed naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gegaan. Daar bleek dat ik aan het behalen was en dat het al te laat was om de bevalling te stoppen. Ons meisje, wat we op dat moment nog niet wisten, ging geboren worden. De bevalling ging (met als bij mijn andere kinderen) razendsnel. Om 15.32 werd onze dochter geboren en om 16.10 is ze in mijn armen overleden. Ze was net onder de 24-wekengrens, waardoor ze niet behandeld werd.
De dagen erna werden we geleefd. Spullen ophalen van ons vakantie-adres, terug naar huis, de crematie regelen, iedereen op de hoogte brengen en uiteindelijk het afscheid. We hebben na het afscheid nog een kleine week onszelf afgeschermd, maar daarna moesten de kinderen weer naar school en begon het normale leven weer.
En dat is waar ik vastloop. Ik doe wat er verwacht wordt. Ben twee weken na de crematie van onze dochter weer begonnen met mijn studie, na mijn bevallingsverlof weer gaan werken (en met een tussenpoze omdat het niet lukte nu weer echt begonnen), zorg voor mijn kinderen. Oftewel ik functioneer, maar mijn hart ligt in allemaal scherven. Ik heb ruim 14 jaar geleden mijn oudste zoon op 8-jarige leeftijd verloren en ik boek mee compleet verloren. Ik heb deze weg door deze hel al een keer bewandeld en ik kan het niet nog een keer. Ik heb geen idee hoe je twee kinderen overleefd en ben er totaal kapot van.
Maar er is weinig ruimte voor mijn gevoel. Mijn kinderen hebben een sterke moeder nodig, zij hebben ook verdriet om hun zusje. Mijn man vlucht in zijn werk en als dat niet kan (kerstvakantie) dan loopt hij als een zombie rond. Mensen om ons heen gaan die, want het is al... geleden. En ik snap het, de wereld stopt niet, voor niemand, ook niet voor mijn kleine meisje. En toch heb ik een plekje nodig om de wereld soms even stil te mogen zetten, want ik verdrink vanbinnen in het verdriet en deze pijn.
4 maanden en 22 dagen geleden heb ik na een zwangerschap van bijna 23 weken mijn dochtertje verloren. De zwangerschap zelf verliep zonder problemen, ons dochtertje was kerngezond. Ik heb een infectie opgelopen die vroegtijdige weeën heeft veroorzaakt. Ik heb niet doorgehad dat er iets mis was. De twee dagen voor de bevalling voelde ik me niet lekker, pijn in mijn rug en heel moe, maar we waren op vakantie en ik dacht dat ik gewoon een beetje teveel gedaan had. En dagje rust maakte dat ik me veel beter voelde en verder leek er niets bijzonders. Onze laatste vakantiedag wilden de kinderen nog iets gaan doen en dus gingen we er nog een dagje op uit. Rustig tempo dan ging het prima. Rond de middag leek het alsof ik koorts kreeg een weer ontzettend moe. Besloten terug naar ons vakantiehuisje te gaan en onderweg daarnaartoe ging het mis. Ik begon te bloedden, na overleg met de verloskundige zijn we met spoed naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gegaan. Daar bleek dat ik aan het behalen was en dat het al te laat was om de bevalling te stoppen. Ons meisje, wat we op dat moment nog niet wisten, ging geboren worden. De bevalling ging (met als bij mijn andere kinderen) razendsnel. Om 15.32 werd onze dochter geboren en om 16.10 is ze in mijn armen overleden. Ze was net onder de 24-wekengrens, waardoor ze niet behandeld werd.
De dagen erna werden we geleefd. Spullen ophalen van ons vakantie-adres, terug naar huis, de crematie regelen, iedereen op de hoogte brengen en uiteindelijk het afscheid. We hebben na het afscheid nog een kleine week onszelf afgeschermd, maar daarna moesten de kinderen weer naar school en begon het normale leven weer.
En dat is waar ik vastloop. Ik doe wat er verwacht wordt. Ben twee weken na de crematie van onze dochter weer begonnen met mijn studie, na mijn bevallingsverlof weer gaan werken (en met een tussenpoze omdat het niet lukte nu weer echt begonnen), zorg voor mijn kinderen. Oftewel ik functioneer, maar mijn hart ligt in allemaal scherven. Ik heb ruim 14 jaar geleden mijn oudste zoon op 8-jarige leeftijd verloren en ik boek mee compleet verloren. Ik heb deze weg door deze hel al een keer bewandeld en ik kan het niet nog een keer. Ik heb geen idee hoe je twee kinderen overleefd en ben er totaal kapot van.
Maar er is weinig ruimte voor mijn gevoel. Mijn kinderen hebben een sterke moeder nodig, zij hebben ook verdriet om hun zusje. Mijn man vlucht in zijn werk en als dat niet kan (kerstvakantie) dan loopt hij als een zombie rond. Mensen om ons heen gaan die, want het is al... geleden. En ik snap het, de wereld stopt niet, voor niemand, ook niet voor mijn kleine meisje. En toch heb ik een plekje nodig om de wereld soms even stil te mogen zetten, want ik verdrink vanbinnen in het verdriet en deze pijn.
donderdag 7 januari 2016 om 01:19
heel veel sterkte...
Mijn moeder is haar eerste kindje verloren tijdens/vlak na de bevalling in 1970. Het is nu 2016 en ze is dement. En ze heeft het hele dagen over hem. Ik denk dat het iets is waar je nooit echt overheen komt. Mijn moeder heeft na hem nog 6 kinderen gekregen maar als ik foto's van haar zie voor en na zijn overlijden lacht ze nooit meer zoals ze voor zijn overlijden deed.
Mijn moeder is haar eerste kindje verloren tijdens/vlak na de bevalling in 1970. Het is nu 2016 en ze is dement. En ze heeft het hele dagen over hem. Ik denk dat het iets is waar je nooit echt overheen komt. Mijn moeder heeft na hem nog 6 kinderen gekregen maar als ik foto's van haar zie voor en na zijn overlijden lacht ze nooit meer zoals ze voor zijn overlijden deed.
donderdag 7 januari 2016 om 05:50
quote:Sunemom schreef op 06 januari 2016 @ 23:01:
Vanavond zijn de voorlichtingen voor het VO hier begonnen, dat zijn we met onze oudste dochter naartoe geweest. Dan merk ik ook hoe vreselijk ongeconcentreerd en moe ik eigenlijk ben. Ik ervaar ik zo'n enorme onrust, wil eigenlijk steeds weglopen en dat kan dan helemaal niet.
Er zijn zoveel dingen die ineens veel groter en moeilijker aanvoelen. Ik weet amper de gewone dagen die te komen, hoe ik dit soort 'extra's' aan moet vliegen weet ik gewoon niet meer.Dit gaat wel over lieve sunemom. Ik heb dit ook erg gehad. Je hersenen krijgen zoveel te verwerken dat er eigenlijk niets meer bij past. Ik vergat alles en ik heb een tijdje wat medicatie gekregen vanwege de enorme onrust. Dit heeft echt even geduurd en ik ervaar nog steeds concentratie problemen.
Vanavond zijn de voorlichtingen voor het VO hier begonnen, dat zijn we met onze oudste dochter naartoe geweest. Dan merk ik ook hoe vreselijk ongeconcentreerd en moe ik eigenlijk ben. Ik ervaar ik zo'n enorme onrust, wil eigenlijk steeds weglopen en dat kan dan helemaal niet.
Er zijn zoveel dingen die ineens veel groter en moeilijker aanvoelen. Ik weet amper de gewone dagen die te komen, hoe ik dit soort 'extra's' aan moet vliegen weet ik gewoon niet meer.Dit gaat wel over lieve sunemom. Ik heb dit ook erg gehad. Je hersenen krijgen zoveel te verwerken dat er eigenlijk niets meer bij past. Ik vergat alles en ik heb een tijdje wat medicatie gekregen vanwege de enorme onrust. Dit heeft echt even geduurd en ik ervaar nog steeds concentratie problemen.
donderdag 7 januari 2016 om 09:39
Lieve Sunemon, ik ken je natuurlijk helemaal niet maar wat zou ik je graag willen helpen. Je wanhoop en verdriet zijn bijna voelbaar en ik vind het vreselijk dat je bijna nergens de ruimte krijgt om dit te uiten. Ik zou graag een arm om je heenslaan, je je verhaal laten doen en je een schouder bieden om op uit te huilen. Het enige wat ik voor je kan doen is een digitale knuffel en je laten weten dat je verhaal me ontzettend raakt.
donderdag 7 januari 2016 om 11:53
Lovely ik denk dat dat inderdaad zo is, dat je nooit meer echt hetzelfde wordt. Ik zie het bij mezelf niet van voor of na mijn zoontje, maar dat komt vooral omdat ik als kind al not lachend op foto's stond een ik zo jong was dat er niet zoveel voor was. Ik heb het wel heel erg met mijn trouwfoto's van mijn eerste huwelijk (we trouwden in dezelfde maand als dat mijn zoontje overleed), daar niemand daar toen iets van gezegd heeft is me een raadsel. Huwelijk hield ook geen stand juist hierdoor, ik was op slag zo anders daar was onze relatie niet tegen bestand. En die angst heb ik nu ook wel ik moet proberen in contact te boven met mijn man, wil niet dat dit ons huwelijk stuk maakt, maar ik weet niet hoe en ik weet al helemaal niet waar ik de energie vandaan moet halen.
Een voor jou en je moeder.
Ollekebollekeknolleke ik hoop echt dat dat 'over' gaat, ik wordt er helemaal naar van sinds. Het voelt ook alsof ik mezelf totaal kwijt raak. Ik herken mezelf niet meer.
Vandaag is een slechte dag. Ik ben al vier uur bezig om op te starten (kids naar school, maar verder lukt er niets) en ben nog niet verder gekomen dan een kaarsje branden en een kop thee zetten, die inmiddels alweer zeker een uur steenkoud staat te zijn
voor jullie lieve reacties en dank jullie dat jullie er zijn.
Een voor jou en je moeder.
Ollekebollekeknolleke ik hoop echt dat dat 'over' gaat, ik wordt er helemaal naar van sinds. Het voelt ook alsof ik mezelf totaal kwijt raak. Ik herken mezelf niet meer.
Vandaag is een slechte dag. Ik ben al vier uur bezig om op te starten (kids naar school, maar verder lukt er niets) en ben nog niet verder gekomen dan een kaarsje branden en een kop thee zetten, die inmiddels alweer zeker een uur steenkoud staat te zijn
voor jullie lieve reacties en dank jullie dat jullie er zijn.
donderdag 7 januari 2016 om 14:58
Het schuldgevoel over het overlijden van je dochtertje dat je beschrijft lijkt me zo erg, zoals zovelen hier ook al geschreven hebben.
Misschien helpt het als je het voor jezelf anders benoemt: van: ik was schuldig, naar: ik stond machteloos.
Jij moest het namelijk ook zo goed mogelijk doen naar de omstandigheden, en dat heb je gedaan.
Misschien helpt het als je het voor jezelf anders benoemt: van: ik was schuldig, naar: ik stond machteloos.
Jij moest het namelijk ook zo goed mogelijk doen naar de omstandigheden, en dat heb je gedaan.
donderdag 7 januari 2016 om 18:38
donderdag 7 januari 2016 om 21:05
Dat niets is het gebleven vandaag. Alleen jongste zoon gebracht en gehaald van school, met z'n vriendje en uiteindelijk vanavond met ze naar hun sporttraining geweest.
Ik vind dat inderdaad heel erg moeilijk Youk. Ik voel me al totaal nutteloos, als er dan zo weinig uit mijn handen komt weet ik helemaal niet waar ik het moet zoeken
Ik vind dat inderdaad heel erg moeilijk Youk. Ik voel me al totaal nutteloos, als er dan zo weinig uit mijn handen komt weet ik helemaal niet waar ik het moet zoeken
donderdag 7 januari 2016 om 21:53
quote:Sunemom schreef op 07 januari 2016 @ 11:53:
Vandaag is een slechte dag. Ik ben al vier uur bezig om op te starten (kids naar school, maar verder lukt er niets) en ben nog niet verder gekomen dan een kaarsje branden en een kop thee zetten, die inmiddels alweer zeker een uur steenkoud staat te zijn
Noem dat maar eens niets.
Je hebt je kinderen naar school gebracht, je hebt een kaarsje gebrand, je hebt een kop thee gezet en je bent verdrietig geweest. En daarna heb je je zoon van school gehaald en ben je met hem naar zijn sporttraining geweest. Leest voor mij als een volle, vermoeiende dag.
Heb je ook gegeten? Dat is belangrijk, dat je wel iets eet. En iets drinkt, je was met het zetten van de thee al heel goed op weg. Eten, drinken en ademen. Als je dat allemaal lukt op een dag, heb je het goed gedaan.
Vandaag is een slechte dag. Ik ben al vier uur bezig om op te starten (kids naar school, maar verder lukt er niets) en ben nog niet verder gekomen dan een kaarsje branden en een kop thee zetten, die inmiddels alweer zeker een uur steenkoud staat te zijn
Noem dat maar eens niets.
Je hebt je kinderen naar school gebracht, je hebt een kaarsje gebrand, je hebt een kop thee gezet en je bent verdrietig geweest. En daarna heb je je zoon van school gehaald en ben je met hem naar zijn sporttraining geweest. Leest voor mij als een volle, vermoeiende dag.
Heb je ook gegeten? Dat is belangrijk, dat je wel iets eet. En iets drinkt, je was met het zetten van de thee al heel goed op weg. Eten, drinken en ademen. Als je dat allemaal lukt op een dag, heb je het goed gedaan.
donderdag 7 januari 2016 om 22:21
Helpt het als je twee glazen water bij je eten zet, als je met de kinderen aan tafel zit?
Maak het jezelf niet te moeilijk, het is echt heel zwaar, waar je nu doorheen gaat. Dat lukt het beste als je een beetje lief bent voor jezelf. Niets doen is in deze situatie wel degelijk iets doen: namelijk verdoofd, murw en wellicht ook kapot verdrietig zitten zijn. Het is zó belangrijk dat je daar doorheen gaat. Dat je de tijd neemt om dat te zijn en te voelen, in plaats van dat je dat maar gewoon ergens parkeert en alleen maar probeert normaal te doen. Terwijl niets normaal is nu. Dus je dag hoeft ook helemaal niet normaal te verlopen.
Maak het jezelf niet te moeilijk, het is echt heel zwaar, waar je nu doorheen gaat. Dat lukt het beste als je een beetje lief bent voor jezelf. Niets doen is in deze situatie wel degelijk iets doen: namelijk verdoofd, murw en wellicht ook kapot verdrietig zitten zijn. Het is zó belangrijk dat je daar doorheen gaat. Dat je de tijd neemt om dat te zijn en te voelen, in plaats van dat je dat maar gewoon ergens parkeert en alleen maar probeert normaal te doen. Terwijl niets normaal is nu. Dus je dag hoeft ook helemaal niet normaal te verlopen.
donderdag 7 januari 2016 om 22:30
En dat vind ik zo moeilijk, want dat niet doen voelt en heel nutteloos en het maakt me doodsbang. Het verdriet, gevoelens in het algemeen ik weet niet hoe ik ermee om moet gaan. Ik parkeer al mijn hele leven alles. Het is misschien een raar voorbeeld, maar ik kan nog steeds heel kwaad worden om wat mijn oudste zoon is aangedaan, maar heb geen enkel gevoel van boosheid over mijn eigen jeugd. Dat was gewoon zo, niet zeuren en doorgaan, zo erg was het niet, terwijl ik het voor mijn zoon (en anderen) wel erg vind.
Dat lief voor mezelf zijn is ook zoiets wat ik eigenlijk nooit ben. Het voelt heel onverdiend, zeker als ik niets doe, dan vind ik het mezelf totaal niet waard om moeite voor te doen. Eten en drinken vind ik heel moeilijk en doe ik eigenlijk alleen, omdat mijn lieve vriendin na twee weken de opmerking maakte dat ik moest stoppen met zo slecht voor mezelf zorgen en het aan de kinderen verplicht was voor hun mama te zorgen. Dat is precies wat ik wel kan, voor de moeder van mijn kinderen zorgen (zolang ik dat maar een soort los van mezelf plaats).
Dat lief voor mezelf zijn is ook zoiets wat ik eigenlijk nooit ben. Het voelt heel onverdiend, zeker als ik niets doe, dan vind ik het mezelf totaal niet waard om moeite voor te doen. Eten en drinken vind ik heel moeilijk en doe ik eigenlijk alleen, omdat mijn lieve vriendin na twee weken de opmerking maakte dat ik moest stoppen met zo slecht voor mezelf zorgen en het aan de kinderen verplicht was voor hun mama te zorgen. Dat is precies wat ik wel kan, voor de moeder van mijn kinderen zorgen (zolang ik dat maar een soort los van mezelf plaats).
donderdag 7 januari 2016 om 22:48
Als dat de manier is waarop je het nu redt, is dat voor jou nu de goede manier. Goed zorgen voor de moeder van je kinderen. Ik vind het mooi dat je het zo los kunt zien, zodat het wél lukt, in plaats van dat je blijft hangen in wat je nog nooit gelukt is en wat je nu in dit grote verdriet gegarandeerd niet gaat lukken.
Ik zie je vooral schrijven over de dingen die niet lukken, maar weet je hoe bijzonder en goed het is wat wel allemaal lukt? De manier waarop verdient misschien geen schoonheidsprijs, maar hey, het lúkt zo wel. Het lukt je om middenin deze allesomvattende paniek, waarin je instinct het liefste gewoon stil in de koplampen wil blijven staren, voet voor voet te zetten om ervoor te zorgen dat je dit overleeft. Geef jezelf credits voor de stappen die je wél zet. Die zijn echt zo veel belangrijker dan de momenten waarop je even stil blijft staan!
Dat je bepaalde emoties niet kunt (wilt? durft te?) voelen, lijkt me niet meer dan normaal. De berg met verdriet is gewoon te groot. Heb je mijn PB gelezen? Parkeren is een heel normale overlevingsstrategie. Daar is echt niets mis mee als het je helpt om hier nu doorheen te komen. Met die emoties om leren gaan, daar heb je je hele leven nog voor. Voor nu is het belangrijk dat je uit dit diepe gat vol paniek komt. En dat doe je hartstikke goed, door in ieder geval op de momenten waarop het nodig is (bijvoorbeeld voor je kinderen) stappen te zetten. En door te eten, te drinken en te ademen. Accepteer voor nu dat dit is wat je kunt. Volgens mij heb je dan al zo veel gewonnen!
Ik zie je vooral schrijven over de dingen die niet lukken, maar weet je hoe bijzonder en goed het is wat wel allemaal lukt? De manier waarop verdient misschien geen schoonheidsprijs, maar hey, het lúkt zo wel. Het lukt je om middenin deze allesomvattende paniek, waarin je instinct het liefste gewoon stil in de koplampen wil blijven staren, voet voor voet te zetten om ervoor te zorgen dat je dit overleeft. Geef jezelf credits voor de stappen die je wél zet. Die zijn echt zo veel belangrijker dan de momenten waarop je even stil blijft staan!
Dat je bepaalde emoties niet kunt (wilt? durft te?) voelen, lijkt me niet meer dan normaal. De berg met verdriet is gewoon te groot. Heb je mijn PB gelezen? Parkeren is een heel normale overlevingsstrategie. Daar is echt niets mis mee als het je helpt om hier nu doorheen te komen. Met die emoties om leren gaan, daar heb je je hele leven nog voor. Voor nu is het belangrijk dat je uit dit diepe gat vol paniek komt. En dat doe je hartstikke goed, door in ieder geval op de momenten waarop het nodig is (bijvoorbeeld voor je kinderen) stappen te zetten. En door te eten, te drinken en te ademen. Accepteer voor nu dat dit is wat je kunt. Volgens mij heb je dan al zo veel gewonnen!
donderdag 7 januari 2016 om 23:29
donderdag 7 januari 2016 om 23:39
Je bent jongleur en er zijn ballen. Je doet er zelfs iets mee: je gooit ze in de lucht. Zie je wel dat er wel iets lukt?
Dat je dat nu niet ziet, vind ik ook niet gek. Dat herken ik wel. Daarom vertel ik het je. En ik hoop dat er meer mensen zijn die het je vertellen. Misschien dat het je lukt om dat zelf ook weer te gaan zien of voelen. Maar dat komt nog wel.
Dat je dat nu niet ziet, vind ik ook niet gek. Dat herken ik wel. Daarom vertel ik het je. En ik hoop dat er meer mensen zijn die het je vertellen. Misschien dat het je lukt om dat zelf ook weer te gaan zien of voelen. Maar dat komt nog wel.
vrijdag 8 januari 2016 om 14:59
Ik heb college vandaag en verplicht mezelf om aanwezig te zijn, maar kan er geen touw aan vastknopen en zit me vooral erg dom te voelen. Gelukkig hebben we elke 45 minuten pauze, want ik kan het bijna niet opbrengen om te blijven zitten.
Man is aan het werk en dat kan ik in ieder geval iets beter aan dan dat ik hem ook nog moet zien te activeren. Dat lukt me gewoon niet.
Man is aan het werk en dat kan ik in ieder geval iets beter aan dan dat ik hem ook nog moet zien te activeren. Dat lukt me gewoon niet.
vrijdag 8 januari 2016 om 15:08
Natuurlijk heeft je man ook zijn verdriet en ieder gaat er anders mee om. De een kan zichzelf beter herpakken en motiveren dan de ander.
Maar wanneer ik terugdenk aan hoe jullie de kerstdagen door hebben gebracht dan word ik bijna plaatsvervangend kwaad. Niet fair misschien, want zoals ik zei; het is voor hem allemaal ook niet makkelijk.
Maar door zijn onmacht (onwil) schuift hij alles wel op jouw bordje.
Jij bent nog de kurk waar dit gezin kennelijk op drijft.
Prima wanneer jij dat kan en het geeft je ook een reden om iedere dag weer uit je bed te komen. Maar toch ik vind je man hierin toch wel erg makkelijk voor zijn verantwoordelijkheid weglopen. En dat geeft jou zorgen (en moeiten) die je er eigenlijk niet bij moet/kunt hebben.
Wil je niet meer de nadruk leggen op het feit dat jullie hier samen een oplossing voor moeten zien te vinden?
Maar wanneer ik terugdenk aan hoe jullie de kerstdagen door hebben gebracht dan word ik bijna plaatsvervangend kwaad. Niet fair misschien, want zoals ik zei; het is voor hem allemaal ook niet makkelijk.
Maar door zijn onmacht (onwil) schuift hij alles wel op jouw bordje.
Jij bent nog de kurk waar dit gezin kennelijk op drijft.
Prima wanneer jij dat kan en het geeft je ook een reden om iedere dag weer uit je bed te komen. Maar toch ik vind je man hierin toch wel erg makkelijk voor zijn verantwoordelijkheid weglopen. En dat geeft jou zorgen (en moeiten) die je er eigenlijk niet bij moet/kunt hebben.
Wil je niet meer de nadruk leggen op het feit dat jullie hier samen een oplossing voor moeten zien te vinden?
I have neither the time nor the crayons to explain this to you.
vrijdag 8 januari 2016 om 18:23
Vanmorgen ben ik bij mijn therapeut geweest en ook dat merk ik dat ik vooral elk overzicht mis. Er overheerst angst en paniek en een totaal gemis aan hoe moet ik dit aanpakken. Het is ook zo dubbel. Doodop ben ik nu, therapie en daarna college en ik ben totaal op.en tegelijk voel ik me zo'n mislukking omdat ik geen idee met heb waar het college over ging. Er is ook zo'n enorm gat geslagen met mijn medestudenten. De afgelopen twee jaar waren we echt maatjes. En zware deeltijdstudie en we sleepten elkaar er doorheen. Nu voel ik zo'n afstand, onbegrip en ik ben de aansluiting kwijt. Met mijn studie, de stof, maar ook de mensen die ik tot mijn vrienden rekende.
Het voelt totaal nutteloos allemaal een ik voelt me ook totaal nutteloos. Nu onderweg naar huis in de hoop dat ik op tijd ben om de kinderen nog even te knuffelen. Ik heb even contact nodig ofzo
Het voelt totaal nutteloos allemaal een ik voelt me ook totaal nutteloos. Nu onderweg naar huis in de hoop dat ik op tijd ben om de kinderen nog even te knuffelen. Ik heb even contact nodig ofzo
