Psyche
alle pijlers
Je kind overleven en verder..
dinsdag 5 januari 2016 om 11:53
Al een poosje blijf ik steeds twijfelen tussen dit topic wel of niet openen. Toch maar wel dus, ik hoop dat het mij helpt om van me af te schrijven en misschien zijn er wel meer schrijfsters hier die het herkennen en er iets aan hebben, in dat geval schrijf gerust mee!
4 maanden en 22 dagen geleden heb ik na een zwangerschap van bijna 23 weken mijn dochtertje verloren. De zwangerschap zelf verliep zonder problemen, ons dochtertje was kerngezond. Ik heb een infectie opgelopen die vroegtijdige weeën heeft veroorzaakt. Ik heb niet doorgehad dat er iets mis was. De twee dagen voor de bevalling voelde ik me niet lekker, pijn in mijn rug en heel moe, maar we waren op vakantie en ik dacht dat ik gewoon een beetje teveel gedaan had. En dagje rust maakte dat ik me veel beter voelde en verder leek er niets bijzonders. Onze laatste vakantiedag wilden de kinderen nog iets gaan doen en dus gingen we er nog een dagje op uit. Rustig tempo dan ging het prima. Rond de middag leek het alsof ik koorts kreeg een weer ontzettend moe. Besloten terug naar ons vakantiehuisje te gaan en onderweg daarnaartoe ging het mis. Ik begon te bloedden, na overleg met de verloskundige zijn we met spoed naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gegaan. Daar bleek dat ik aan het behalen was en dat het al te laat was om de bevalling te stoppen. Ons meisje, wat we op dat moment nog niet wisten, ging geboren worden. De bevalling ging (met als bij mijn andere kinderen) razendsnel. Om 15.32 werd onze dochter geboren en om 16.10 is ze in mijn armen overleden. Ze was net onder de 24-wekengrens, waardoor ze niet behandeld werd.
De dagen erna werden we geleefd. Spullen ophalen van ons vakantie-adres, terug naar huis, de crematie regelen, iedereen op de hoogte brengen en uiteindelijk het afscheid. We hebben na het afscheid nog een kleine week onszelf afgeschermd, maar daarna moesten de kinderen weer naar school en begon het normale leven weer.
En dat is waar ik vastloop. Ik doe wat er verwacht wordt. Ben twee weken na de crematie van onze dochter weer begonnen met mijn studie, na mijn bevallingsverlof weer gaan werken (en met een tussenpoze omdat het niet lukte nu weer echt begonnen), zorg voor mijn kinderen. Oftewel ik functioneer, maar mijn hart ligt in allemaal scherven. Ik heb ruim 14 jaar geleden mijn oudste zoon op 8-jarige leeftijd verloren en ik boek mee compleet verloren. Ik heb deze weg door deze hel al een keer bewandeld en ik kan het niet nog een keer. Ik heb geen idee hoe je twee kinderen overleefd en ben er totaal kapot van.
Maar er is weinig ruimte voor mijn gevoel. Mijn kinderen hebben een sterke moeder nodig, zij hebben ook verdriet om hun zusje. Mijn man vlucht in zijn werk en als dat niet kan (kerstvakantie) dan loopt hij als een zombie rond. Mensen om ons heen gaan die, want het is al... geleden. En ik snap het, de wereld stopt niet, voor niemand, ook niet voor mijn kleine meisje. En toch heb ik een plekje nodig om de wereld soms even stil te mogen zetten, want ik verdrink vanbinnen in het verdriet en deze pijn.
4 maanden en 22 dagen geleden heb ik na een zwangerschap van bijna 23 weken mijn dochtertje verloren. De zwangerschap zelf verliep zonder problemen, ons dochtertje was kerngezond. Ik heb een infectie opgelopen die vroegtijdige weeën heeft veroorzaakt. Ik heb niet doorgehad dat er iets mis was. De twee dagen voor de bevalling voelde ik me niet lekker, pijn in mijn rug en heel moe, maar we waren op vakantie en ik dacht dat ik gewoon een beetje teveel gedaan had. En dagje rust maakte dat ik me veel beter voelde en verder leek er niets bijzonders. Onze laatste vakantiedag wilden de kinderen nog iets gaan doen en dus gingen we er nog een dagje op uit. Rustig tempo dan ging het prima. Rond de middag leek het alsof ik koorts kreeg een weer ontzettend moe. Besloten terug naar ons vakantiehuisje te gaan en onderweg daarnaartoe ging het mis. Ik begon te bloedden, na overleg met de verloskundige zijn we met spoed naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gegaan. Daar bleek dat ik aan het behalen was en dat het al te laat was om de bevalling te stoppen. Ons meisje, wat we op dat moment nog niet wisten, ging geboren worden. De bevalling ging (met als bij mijn andere kinderen) razendsnel. Om 15.32 werd onze dochter geboren en om 16.10 is ze in mijn armen overleden. Ze was net onder de 24-wekengrens, waardoor ze niet behandeld werd.
De dagen erna werden we geleefd. Spullen ophalen van ons vakantie-adres, terug naar huis, de crematie regelen, iedereen op de hoogte brengen en uiteindelijk het afscheid. We hebben na het afscheid nog een kleine week onszelf afgeschermd, maar daarna moesten de kinderen weer naar school en begon het normale leven weer.
En dat is waar ik vastloop. Ik doe wat er verwacht wordt. Ben twee weken na de crematie van onze dochter weer begonnen met mijn studie, na mijn bevallingsverlof weer gaan werken (en met een tussenpoze omdat het niet lukte nu weer echt begonnen), zorg voor mijn kinderen. Oftewel ik functioneer, maar mijn hart ligt in allemaal scherven. Ik heb ruim 14 jaar geleden mijn oudste zoon op 8-jarige leeftijd verloren en ik boek mee compleet verloren. Ik heb deze weg door deze hel al een keer bewandeld en ik kan het niet nog een keer. Ik heb geen idee hoe je twee kinderen overleefd en ben er totaal kapot van.
Maar er is weinig ruimte voor mijn gevoel. Mijn kinderen hebben een sterke moeder nodig, zij hebben ook verdriet om hun zusje. Mijn man vlucht in zijn werk en als dat niet kan (kerstvakantie) dan loopt hij als een zombie rond. Mensen om ons heen gaan die, want het is al... geleden. En ik snap het, de wereld stopt niet, voor niemand, ook niet voor mijn kleine meisje. En toch heb ik een plekje nodig om de wereld soms even stil te mogen zetten, want ik verdrink vanbinnen in het verdriet en deze pijn.
woensdag 6 januari 2016 om 11:15
Daarom heb ik mijn vriendin gevraagd en keer af te spreken op een plek en tijd dat dat echt zou kunnen. Zij is de enige die me af en toe een knuffel geeft en waar ik het gevoel heb dat het zou kunnen.
Fleetfox , dank je voor je lieve woorden en weet alsjeblieft dat mijn pb altijd open staat. Waar jij nu doorheen gaat is ook hartstikke moeilijk.
Die leegte inderdaad ollekebollekeknolleke. Fysiek totaal leeg en niets dat echt binnen komt. Ik heb zo het gevoel vanachter glas te leven. Ik doe het wel, ik zie het gebeuren, maar ik hoor er niet echt bij, doe niet echt mee, kan er steeds niet bijkomen. Ik zie het gevoel en verdriet ook bij mezelf maar ook daar lijkt een glazen kastje omheen te staan waar ik de sleutel van mis.
Ik haal adem, zorg voor de kinderen, eet en slaap net genoeg om niet om te vallen en dat is een soort eindeloze reeks die maar steeds doorgaat, meer is er niet
Fleetfox , dank je voor je lieve woorden en weet alsjeblieft dat mijn pb altijd open staat. Waar jij nu doorheen gaat is ook hartstikke moeilijk.
Die leegte inderdaad ollekebollekeknolleke. Fysiek totaal leeg en niets dat echt binnen komt. Ik heb zo het gevoel vanachter glas te leven. Ik doe het wel, ik zie het gebeuren, maar ik hoor er niet echt bij, doe niet echt mee, kan er steeds niet bijkomen. Ik zie het gevoel en verdriet ook bij mezelf maar ook daar lijkt een glazen kastje omheen te staan waar ik de sleutel van mis.
Ik haal adem, zorg voor de kinderen, eet en slaap net genoeg om niet om te vallen en dat is een soort eindeloze reeks die maar steeds doorgaat, meer is er niet
woensdag 6 januari 2016 om 12:46
Ik heb hier geen ervaring mee... Het klinkt in ieder geval vreselijk! Ik lees dat je probeert zo goed als mogelijk door te gaan, wellicht is dat nu juist even teveel? Heb je daardoor minder ruimte om het verdriet toe te laten? En vanuit daar te verwerken? Je wilt sterk zijn voor je man en kinderen en pakt de draad op door kind elke dag naar school te brengen, studie, vrijwilligerswerk etc. Heb je niet wat (meer) ruimte voor jezelf nodig nu? Kan vrijwilligerswerk bijv. even op pauze? Of kunnen de kinderen tijdelijk structreel een middag per week bij een vriendje spelen na schooltijd? Zodat jij op die momenten toe komt aan jezelf? En aan de verwerking? Dat je adem kan halen? Ruimte hebt om jouw gedachten nog eens te laten gaan wat er in de therapie is besproken? Eventueel in een dagboek schrijft? Een lange wandeling maakt of idd een taart bakt?
Het leven gaat inderdaad verder maar dat betekent niet dat je weer in alle stromen mee moet draaien. Je hoeft je naar niemand te bewijzen. Het is naar mijn idee juist sterk als je aangeeft dat het nog niet zo goed met je gaat, dat je er aan werkt om stabiel te worden en dat daar tijd voor nodig is. Iedereen zal dat begrijpen.
En EMDR heeft mij ook zeer goed geholpen in traumaverwerking. Absoluut aan the raden.
Sterkte
Het leven gaat inderdaad verder maar dat betekent niet dat je weer in alle stromen mee moet draaien. Je hoeft je naar niemand te bewijzen. Het is naar mijn idee juist sterk als je aangeeft dat het nog niet zo goed met je gaat, dat je er aan werkt om stabiel te worden en dat daar tijd voor nodig is. Iedereen zal dat begrijpen.
En EMDR heeft mij ook zeer goed geholpen in traumaverwerking. Absoluut aan the raden.
Sterkte
woensdag 6 januari 2016 om 12:53
dat verschilt dus per persoon. Ik vond EMDR echt geldklopperij. Het verdriet was in mijn eigen omgeving het ergst. Thuis dus. Of in mijn eigen auto. In mijn eigen badkamer. In mijn eigen leven. Als ik dan bij die EMDR zat leek alles best anders, keek ik er op een andere manier tegenaan, voelde het anders, voelde ik me anders. Kwam ik thuis kwam alles als de hel weer over me heen. drong de realiteit weer tot me door.
woensdag 6 januari 2016 om 13:06
Oh echt? Wat naar huidprobleem, ik begrijp dat het dan teleurstellend is gebleken. Zo zie je ook dat voor iedereen iets anders wel/niet werkt. Het is bij heftig verdriet/pijn ook zoeken. Mijn vriend heeft 5 theapeuten 'versleten' en is nu pas bij de, voor hem, goede uitgekomen. Hopelijk voor jou Sunemom (en anderen die steun zoeken) geeft het topic en ieders advies inzicht/handvatten waar je kracht uit kan putten.
woensdag 6 januari 2016 om 13:10
Ik wil aan mijn dochter kunnen denken zonder dat ik het gevoel heb (ook) te stikken, daarom wil ik EMDR proberen.
Het enige wat me een beetje ruimte lijkt te geven is letterlijk overal voor weglopen. Ik heb letterlijk kilometers en kilometers gelopen in de afgelopen weken. Binnen, thuis, op werk, studie, ik voel me gevangen, opgesloten.
Thuis heb ik er nog het meeste laat van. Ik heb moeite met boven zijn, de confrontatie dat ze er niet meer is, dat er geen kamertje voor haar is, dat de plek waar de opgebaard is geweest leeg is, dat doet telkens zet. Te gelijk lukt het me niet om die plek voorbij te lopen, als ik alleen ben kan ik de drang niet weerstaan daar te gaan zitten. Het is gewoon een gevecht om verder dan die kamer te komen. Alles is een gevecht dat moeite kost.
Mijn dochter heeft een paar vriendinnen waar ze graag komt, met ouders die haar heel veel ruimte geven zichzelf te zijn. Ze heeft fijne mensen om zich heen.
Mijn zoontje heeft maar een vriendje. Hij maakt inmiddels wel contact op school, maar spelen bij anderen wel hij niet, alleen met zijn beste vriend. De moeder van zijn beste vriendje is mijn liefste vriendin, dat zit dus wel goed. Op dagen dat ze vrij is kan zoon altijd bij haar terecht (en andersom). Zij geeft daarmee inderdaad soms ruimte om even niet te hoeven zorgen. Zelfs zoal nu (vriendje idd hier aan het spelen), doordat de jongens zijn twee-eenheid zijn dat ik er eigenlijk geen omkijken naar heb. Af en toe wat te eten/drinken/lekkers erin en ze vermaken zich makkelijk de hele middag.
Het enige wat me een beetje ruimte lijkt te geven is letterlijk overal voor weglopen. Ik heb letterlijk kilometers en kilometers gelopen in de afgelopen weken. Binnen, thuis, op werk, studie, ik voel me gevangen, opgesloten.
Thuis heb ik er nog het meeste laat van. Ik heb moeite met boven zijn, de confrontatie dat ze er niet meer is, dat er geen kamertje voor haar is, dat de plek waar de opgebaard is geweest leeg is, dat doet telkens zet. Te gelijk lukt het me niet om die plek voorbij te lopen, als ik alleen ben kan ik de drang niet weerstaan daar te gaan zitten. Het is gewoon een gevecht om verder dan die kamer te komen. Alles is een gevecht dat moeite kost.
Mijn dochter heeft een paar vriendinnen waar ze graag komt, met ouders die haar heel veel ruimte geven zichzelf te zijn. Ze heeft fijne mensen om zich heen.
Mijn zoontje heeft maar een vriendje. Hij maakt inmiddels wel contact op school, maar spelen bij anderen wel hij niet, alleen met zijn beste vriend. De moeder van zijn beste vriendje is mijn liefste vriendin, dat zit dus wel goed. Op dagen dat ze vrij is kan zoon altijd bij haar terecht (en andersom). Zij geeft daarmee inderdaad soms ruimte om even niet te hoeven zorgen. Zelfs zoal nu (vriendje idd hier aan het spelen), doordat de jongens zijn twee-eenheid zijn dat ik er eigenlijk geen omkijken naar heb. Af en toe wat te eten/drinken/lekkers erin en ze vermaken zich makkelijk de hele middag.
woensdag 6 januari 2016 om 14:09
Wat vreselijk....
Voor jou en je man is samen therapie misschien toch ook wel een goed idee, zodat het verschillend omgaan met dit vreselijke verdriet niet tussen jullie in komt te staan. Hij kan er uiteindelijk toch ook niet omheen dat dit voor jou de tweede keer is dat je een kind verliest, en dat je het verlies van jullie dochter daar niet los van kunt zien.
Ik heb nooit een kind verloren. In je beschrijvingen van hoe je je voelt, hoor ik hier en daar wel dingen die ik herken van toen ik een postnatale depressie had. Dus heel goed dat je therapie hebt, ik hoop heel erg dat het je helpt.
Voor je schoonfamilie heb ik geen woorden... hoe durven ze!
Pas op jezelf, blijf zoeken naar dingen die je helpen (bijv. gesprek met verpleegster), doe het voor jezelf en je gezin.
Voor jou en je man is samen therapie misschien toch ook wel een goed idee, zodat het verschillend omgaan met dit vreselijke verdriet niet tussen jullie in komt te staan. Hij kan er uiteindelijk toch ook niet omheen dat dit voor jou de tweede keer is dat je een kind verliest, en dat je het verlies van jullie dochter daar niet los van kunt zien.
Ik heb nooit een kind verloren. In je beschrijvingen van hoe je je voelt, hoor ik hier en daar wel dingen die ik herken van toen ik een postnatale depressie had. Dus heel goed dat je therapie hebt, ik hoop heel erg dat het je helpt.
Voor je schoonfamilie heb ik geen woorden... hoe durven ze!
Pas op jezelf, blijf zoeken naar dingen die je helpen (bijv. gesprek met verpleegster), doe het voor jezelf en je gezin.
woensdag 6 januari 2016 om 14:38
Lieve Sunemom,
Het is natuurlijk nog heel erg vers allemaal, geef en gun jezelf de tijd om het te verwerken en het een plekje te geven. Afschuwelijk dat je het 2x hebt moeten meemaken, het is ook niet niks!
Een vroegere vriendin van mij heeft (inmiddels heel wat jaren geleden) 4 vroeggeboortes gehad (bevallen tussen 6 en 7 mnd zwangerschap) en gelukkig daarna nog 3 kinderen mogen krijgen. Verwerking is voor iedereen anders, waar de 1 zich goed bij voelt, is voor een ander helemaal niks! Ook zij heeft heel veel baat gehad bij EMDR, dus wellicht geldt dit voor jou ook.
Ik wens je heel erg veel sterkte
Het is natuurlijk nog heel erg vers allemaal, geef en gun jezelf de tijd om het te verwerken en het een plekje te geven. Afschuwelijk dat je het 2x hebt moeten meemaken, het is ook niet niks!
Een vroegere vriendin van mij heeft (inmiddels heel wat jaren geleden) 4 vroeggeboortes gehad (bevallen tussen 6 en 7 mnd zwangerschap) en gelukkig daarna nog 3 kinderen mogen krijgen. Verwerking is voor iedereen anders, waar de 1 zich goed bij voelt, is voor een ander helemaal niks! Ook zij heeft heel veel baat gehad bij EMDR, dus wellicht geldt dit voor jou ook.
Ik wens je heel erg veel sterkte
woensdag 6 januari 2016 om 15:37
Op dit moment staat mijn man niet open voor therapie. Hij heeft het idee het zelf wel aan te kunnen. Hij begreep ook niet dat ik heel snel al mijn therapeut ingeschakeld heb, zijn idee is eerst zelf proberen. Voor mij was dat geen optie, ik heb ergens een uitlaatklep nodig waarbij ik niet de constante angst heb teveel te zijn.
Soms geef ik wel aan dat het inderdaad gewoon niet goed gaat, maar als er niet op gereageerd wordt moet je toch door.
De dag heeft inderdaad 24 uur en dat is nu elke dag weer een groot gevecht. Ik heb na mijn zoons overlijden uiteindelijk wel weer lol in mijn leven gevonden. En mooi gezin opgebouwd, en fijn leven. Ja het gemis blijft, mijn oudste zit in mijn hart en alles is nu eenmaal met elkaar verweven. Maar ik zie nu absoluut niet hoe ik weet een beetje een fijn gevoel terug kan krijgen. Ik lach wel, maar voel het niet en ik voel me er nog schuldig over dat ik het doe ook. Het is belachelijk om te lachen zo zonder de kinderen, althans zo voelt het.
Soms geef ik wel aan dat het inderdaad gewoon niet goed gaat, maar als er niet op gereageerd wordt moet je toch door.
De dag heeft inderdaad 24 uur en dat is nu elke dag weer een groot gevecht. Ik heb na mijn zoons overlijden uiteindelijk wel weer lol in mijn leven gevonden. En mooi gezin opgebouwd, en fijn leven. Ja het gemis blijft, mijn oudste zit in mijn hart en alles is nu eenmaal met elkaar verweven. Maar ik zie nu absoluut niet hoe ik weet een beetje een fijn gevoel terug kan krijgen. Ik lach wel, maar voel het niet en ik voel me er nog schuldig over dat ik het doe ook. Het is belachelijk om te lachen zo zonder de kinderen, althans zo voelt het.
woensdag 6 januari 2016 om 15:45
quote:Sunemom schreef op 06 januari 2016 @ 15:37:
Op dit moment staat mijn man niet open voor therapie. Hij heeft het idee het zelf wel aan te kunnen. Hij begreep ook niet dat ik heel snel al mijn therapeut ingeschakeld heb, zijn idee is eerst zelf proberen. Voor mij was dat geen optie, ik heb ergens een uitlaatklep nodig waarbij ik niet de constante angst heb teveel te zijn.
Soms geef ik wel aan dat het inderdaad gewoon niet goed gaat, maar als er niet op gereageerd wordt moet je toch door.
De dag heeft inderdaad 24 uur en dat is nu elke dag weer een groot gevecht. Ik heb na mijn zoons overlijden uiteindelijk wel weer lol in mijn leven gevonden. En mooi gezin opgebouwd, en fijn leven. Ja het gemis blijft, mijn oudste zit in mijn hart en alles is nu eenmaal met elkaar verweven. Maar ik zie nu absoluut niet hoe ik weet een beetje een fijn gevoel terug kan krijgen. Ik lach wel, maar voel het niet en ik voel me er nog schuldig over dat ik het doe ook. Het is belachelijk om te lachen zo zonder de kinderen, althans zo voelt het.
Het moeilijkste van rouw, en van de depressieve gevoelens die daar vaak mee gepaard gaan, is dat je je niet kunt voorstellen dat je je ooit nog weer beter gaat voelen. Daarom belangrijk dat je (naast hulp inschakelen, wat je al doet) probeert om echt bij de dag te leven. Of desnoods per uur. Dat is genoeg.
Heel veel sterkte.
Op dit moment staat mijn man niet open voor therapie. Hij heeft het idee het zelf wel aan te kunnen. Hij begreep ook niet dat ik heel snel al mijn therapeut ingeschakeld heb, zijn idee is eerst zelf proberen. Voor mij was dat geen optie, ik heb ergens een uitlaatklep nodig waarbij ik niet de constante angst heb teveel te zijn.
Soms geef ik wel aan dat het inderdaad gewoon niet goed gaat, maar als er niet op gereageerd wordt moet je toch door.
De dag heeft inderdaad 24 uur en dat is nu elke dag weer een groot gevecht. Ik heb na mijn zoons overlijden uiteindelijk wel weer lol in mijn leven gevonden. En mooi gezin opgebouwd, en fijn leven. Ja het gemis blijft, mijn oudste zit in mijn hart en alles is nu eenmaal met elkaar verweven. Maar ik zie nu absoluut niet hoe ik weet een beetje een fijn gevoel terug kan krijgen. Ik lach wel, maar voel het niet en ik voel me er nog schuldig over dat ik het doe ook. Het is belachelijk om te lachen zo zonder de kinderen, althans zo voelt het.
Het moeilijkste van rouw, en van de depressieve gevoelens die daar vaak mee gepaard gaan, is dat je je niet kunt voorstellen dat je je ooit nog weer beter gaat voelen. Daarom belangrijk dat je (naast hulp inschakelen, wat je al doet) probeert om echt bij de dag te leven. Of desnoods per uur. Dat is genoeg.
Heel veel sterkte.
woensdag 6 januari 2016 om 17:23
ik heb eigenlijk alleen wat gehad aan therapeuten die hetzelfde hebben meegemaakt. misschien is dat iets voor to dat ze daarnaar op zoek gaat. ik zat ook weleens huilend mijn verhaal te vertellen tegen een therapeute die een gezellige gezinsfoto op haar bureau had en alleen maar zat te knikken en laat het los riep. ja dan voel je je wel zwaar klote. ik wel tenminste.
woensdag 6 januari 2016 om 18:12
quote:hebjehaarookweer schreef op 06 januari 2016 @ 15:45:
[...]Daarom belangrijk dat je (naast hulp inschakelen, wat je al doet) probeert om echt bij de dag te leven. Of desnoods per uur. Dat is genoeg.
Inmiddels het gevoel dat het per uur is, maar dat voelt soms nog heel groot. Ik heb echt moeite met overzicht houden waar ik altijd supergeorganiseerd ben, weet ik soms 's ochtends amper wat er in de middag van me verwacht wordt *schaam*
Hetzelfde met concentratie, het lukt me gewoon niet. Soms moet ik hetzelfde stukje drie keer lezen voordat er iets begint te dagen en sommige dingen die ik altijd logisch vond snap ik niet meer. Dat is met studeren ook zo lastig.
Huidprobleem daar heb ik verder geen laat van eigenlijk. De therapeut waar ik kom heeft ook een gezin maar is gelukkig niet van het knikken en roepen los te laten. Hij heeft vorige keer vooral als kompas gefungeerd en dat is wat hij nu ook probeert. En het is voor mij ook het gevoel dat ik me niet schuldig hoef te voelen als ik steeds mezelf herhaal
Ik heb het zo nodig om sommige dingen te blijven vertellen en dat doe ik irl nooit want dat vind ik vervelend voor degene die het aan moet horen, maar in therapie 'mag' dat wel.
[...]Daarom belangrijk dat je (naast hulp inschakelen, wat je al doet) probeert om echt bij de dag te leven. Of desnoods per uur. Dat is genoeg.
Inmiddels het gevoel dat het per uur is, maar dat voelt soms nog heel groot. Ik heb echt moeite met overzicht houden waar ik altijd supergeorganiseerd ben, weet ik soms 's ochtends amper wat er in de middag van me verwacht wordt *schaam*
Hetzelfde met concentratie, het lukt me gewoon niet. Soms moet ik hetzelfde stukje drie keer lezen voordat er iets begint te dagen en sommige dingen die ik altijd logisch vond snap ik niet meer. Dat is met studeren ook zo lastig.
Huidprobleem daar heb ik verder geen laat van eigenlijk. De therapeut waar ik kom heeft ook een gezin maar is gelukkig niet van het knikken en roepen los te laten. Hij heeft vorige keer vooral als kompas gefungeerd en dat is wat hij nu ook probeert. En het is voor mij ook het gevoel dat ik me niet schuldig hoef te voelen als ik steeds mezelf herhaal
Ik heb het zo nodig om sommige dingen te blijven vertellen en dat doe ik irl nooit want dat vind ik vervelend voor degene die het aan moet horen, maar in therapie 'mag' dat wel.
woensdag 6 januari 2016 om 18:26
woensdag 6 januari 2016 om 21:07
woensdag 6 januari 2016 om 21:53
Heb je topic gevonden Sune.
Ik wist uit het andere topic natuurlijk al van je verlies maar ik was er daarbij vanuit gegaan dat je twee vroeggeboortes hebt gehad. Lees hier nu pas hoe de situatie werkelijk is/was. Wat ontzettend schrijnend.
Echt, ik kreeg koude rillingen toen ik je Posts las.
Ik ben altijd van mening dat iedereen boven de dertig zo onderhand wel ervaring heeft met ernstig verdriet en verlies (sommigen helaas al veel eerder). Maar daarin zijn kennelijk toch ook gradaties.
Ook ik heb donkere kanten van het leven gezien. Vind zelf dat ik er sterker uit gekomen ben. Dat alle pijn me kennelijk toch iets goeds heeft gebracht. Heeft me doen ervaren dat ik na tegenslag weer de kracht in mezelf vind om weer op te staan. Maar als ik jou verhaal lees dan vraag ik me oprecht af of ik dat had kunnen handelen. Ik vrees van niet.
Dit verdriet is zo immens. Dat je ondanks dat nog een goede moeder voor je andere kinderen kunt zijn vind ik bewonderenswaardig.
Woorden van troost kan ik moeilijk vinden. Ja, dat het schuldgevoel niet terecht is. Maar dat weet je inwendig ook wel. Is de stichting Ouders van een Overleden Kind misschien iets voor je?
Ik vind het zo erg dat je bij je naasten zo weinig steun vindt. Misschien dat contact met andere lotgenoten je steun kan bieden?
Heel veel sterkte..
Ik wist uit het andere topic natuurlijk al van je verlies maar ik was er daarbij vanuit gegaan dat je twee vroeggeboortes hebt gehad. Lees hier nu pas hoe de situatie werkelijk is/was. Wat ontzettend schrijnend.
Echt, ik kreeg koude rillingen toen ik je Posts las.
Ik ben altijd van mening dat iedereen boven de dertig zo onderhand wel ervaring heeft met ernstig verdriet en verlies (sommigen helaas al veel eerder). Maar daarin zijn kennelijk toch ook gradaties.
Ook ik heb donkere kanten van het leven gezien. Vind zelf dat ik er sterker uit gekomen ben. Dat alle pijn me kennelijk toch iets goeds heeft gebracht. Heeft me doen ervaren dat ik na tegenslag weer de kracht in mezelf vind om weer op te staan. Maar als ik jou verhaal lees dan vraag ik me oprecht af of ik dat had kunnen handelen. Ik vrees van niet.
Dit verdriet is zo immens. Dat je ondanks dat nog een goede moeder voor je andere kinderen kunt zijn vind ik bewonderenswaardig.
Woorden van troost kan ik moeilijk vinden. Ja, dat het schuldgevoel niet terecht is. Maar dat weet je inwendig ook wel. Is de stichting Ouders van een Overleden Kind misschien iets voor je?
Ik vind het zo erg dat je bij je naasten zo weinig steun vindt. Misschien dat contact met andere lotgenoten je steun kan bieden?
Heel veel sterkte..
I have neither the time nor the crayons to explain this to you.
woensdag 6 januari 2016 om 22:57
Ik heb via estrellas een hele fijne lotgenotengroep gevonden. Dat is prettig, dat is een half woord genoeg om begrip te krijgen. En toch voel ik me ook heel erg bezwaard daar, iedereen heeft zelf zo'n enorm verdriet te dragen dat ik niet teveel wel schrijven.
Een goede mama voor de andere twee kinderen zijn is het enige dat ik nog wel goed kan doen. Zij verdienen zoveel mogelijk liefde en fijne jeugdherinneringen als ze mogelijkerwijs kunnen krijgen. Ik vind het al zo erg dat ze zoveel verdriet voor hun kiezen krijgen, hun wereld zou nog puur en onschuldig moeten zijn
Dank je reisa
Snoesje ik zet alles in mijn telefoonagenda en we hebben zo'n gezinsplanner liggen en nog vergeet ik dingen, mis afspraken. Ik schaam me dat echt voor, kan het niet uitleggen, maar mijn hersens lijken gewoon zes stranden lager te functioneren.
Een goede mama voor de andere twee kinderen zijn is het enige dat ik nog wel goed kan doen. Zij verdienen zoveel mogelijk liefde en fijne jeugdherinneringen als ze mogelijkerwijs kunnen krijgen. Ik vind het al zo erg dat ze zoveel verdriet voor hun kiezen krijgen, hun wereld zou nog puur en onschuldig moeten zijn
Dank je reisa
Snoesje ik zet alles in mijn telefoonagenda en we hebben zo'n gezinsplanner liggen en nog vergeet ik dingen, mis afspraken. Ik schaam me dat echt voor, kan het niet uitleggen, maar mijn hersens lijken gewoon zes stranden lager te functioneren.
woensdag 6 januari 2016 om 23:01
Vanavond zijn de voorlichtingen voor het VO hier begonnen, dat zijn we met onze oudste dochter naartoe geweest. Dan merk ik ook hoe vreselijk ongeconcentreerd en moe ik eigenlijk ben. Ik ervaar ik zo'n enorme onrust, wil eigenlijk steeds weglopen en dat kan dan helemaal niet.
Er zijn zoveel dingen die ineens veel groter en moeilijker aanvoelen. Ik weet amper de gewone dagen die te komen, hoe ik dit soort 'extra's' aan moet vliegen weet ik gewoon niet meer.
Er zijn zoveel dingen die ineens veel groter en moeilijker aanvoelen. Ik weet amper de gewone dagen die te komen, hoe ik dit soort 'extra's' aan moet vliegen weet ik gewoon niet meer.
woensdag 6 januari 2016 om 23:50
Die voorlichtingen zijn knettervermoeiend en nergens wordt zoveel bij elkaar gelogen als daar.
Als er leuke bijvakken zijn, controleer dan of ze voor iedereen zijn en niet voor een "select gezelschap". Waarom zou toneel alleen voor atheneum zijn en niet voor vmbo ?
Sorry, off topic, kleine frustratie van mijn kant.
Ik hoop dat je vannacht kunt slapen.
Als er leuke bijvakken zijn, controleer dan of ze voor iedereen zijn en niet voor een "select gezelschap". Waarom zou toneel alleen voor atheneum zijn en niet voor vmbo ?
Sorry, off topic, kleine frustratie van mijn kant.
Ik hoop dat je vannacht kunt slapen.
Betty White: "Once you go blackberry... Hmmmmmhmmmm"
