Psyche
alle pijlers
Je kind overleven en verder..
dinsdag 5 januari 2016 om 11:53
Al een poosje blijf ik steeds twijfelen tussen dit topic wel of niet openen. Toch maar wel dus, ik hoop dat het mij helpt om van me af te schrijven en misschien zijn er wel meer schrijfsters hier die het herkennen en er iets aan hebben, in dat geval schrijf gerust mee!
4 maanden en 22 dagen geleden heb ik na een zwangerschap van bijna 23 weken mijn dochtertje verloren. De zwangerschap zelf verliep zonder problemen, ons dochtertje was kerngezond. Ik heb een infectie opgelopen die vroegtijdige weeën heeft veroorzaakt. Ik heb niet doorgehad dat er iets mis was. De twee dagen voor de bevalling voelde ik me niet lekker, pijn in mijn rug en heel moe, maar we waren op vakantie en ik dacht dat ik gewoon een beetje teveel gedaan had. En dagje rust maakte dat ik me veel beter voelde en verder leek er niets bijzonders. Onze laatste vakantiedag wilden de kinderen nog iets gaan doen en dus gingen we er nog een dagje op uit. Rustig tempo dan ging het prima. Rond de middag leek het alsof ik koorts kreeg een weer ontzettend moe. Besloten terug naar ons vakantiehuisje te gaan en onderweg daarnaartoe ging het mis. Ik begon te bloedden, na overleg met de verloskundige zijn we met spoed naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gegaan. Daar bleek dat ik aan het behalen was en dat het al te laat was om de bevalling te stoppen. Ons meisje, wat we op dat moment nog niet wisten, ging geboren worden. De bevalling ging (met als bij mijn andere kinderen) razendsnel. Om 15.32 werd onze dochter geboren en om 16.10 is ze in mijn armen overleden. Ze was net onder de 24-wekengrens, waardoor ze niet behandeld werd.
De dagen erna werden we geleefd. Spullen ophalen van ons vakantie-adres, terug naar huis, de crematie regelen, iedereen op de hoogte brengen en uiteindelijk het afscheid. We hebben na het afscheid nog een kleine week onszelf afgeschermd, maar daarna moesten de kinderen weer naar school en begon het normale leven weer.
En dat is waar ik vastloop. Ik doe wat er verwacht wordt. Ben twee weken na de crematie van onze dochter weer begonnen met mijn studie, na mijn bevallingsverlof weer gaan werken (en met een tussenpoze omdat het niet lukte nu weer echt begonnen), zorg voor mijn kinderen. Oftewel ik functioneer, maar mijn hart ligt in allemaal scherven. Ik heb ruim 14 jaar geleden mijn oudste zoon op 8-jarige leeftijd verloren en ik boek mee compleet verloren. Ik heb deze weg door deze hel al een keer bewandeld en ik kan het niet nog een keer. Ik heb geen idee hoe je twee kinderen overleefd en ben er totaal kapot van.
Maar er is weinig ruimte voor mijn gevoel. Mijn kinderen hebben een sterke moeder nodig, zij hebben ook verdriet om hun zusje. Mijn man vlucht in zijn werk en als dat niet kan (kerstvakantie) dan loopt hij als een zombie rond. Mensen om ons heen gaan die, want het is al... geleden. En ik snap het, de wereld stopt niet, voor niemand, ook niet voor mijn kleine meisje. En toch heb ik een plekje nodig om de wereld soms even stil te mogen zetten, want ik verdrink vanbinnen in het verdriet en deze pijn.
4 maanden en 22 dagen geleden heb ik na een zwangerschap van bijna 23 weken mijn dochtertje verloren. De zwangerschap zelf verliep zonder problemen, ons dochtertje was kerngezond. Ik heb een infectie opgelopen die vroegtijdige weeën heeft veroorzaakt. Ik heb niet doorgehad dat er iets mis was. De twee dagen voor de bevalling voelde ik me niet lekker, pijn in mijn rug en heel moe, maar we waren op vakantie en ik dacht dat ik gewoon een beetje teveel gedaan had. En dagje rust maakte dat ik me veel beter voelde en verder leek er niets bijzonders. Onze laatste vakantiedag wilden de kinderen nog iets gaan doen en dus gingen we er nog een dagje op uit. Rustig tempo dan ging het prima. Rond de middag leek het alsof ik koorts kreeg een weer ontzettend moe. Besloten terug naar ons vakantiehuisje te gaan en onderweg daarnaartoe ging het mis. Ik begon te bloedden, na overleg met de verloskundige zijn we met spoed naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gegaan. Daar bleek dat ik aan het behalen was en dat het al te laat was om de bevalling te stoppen. Ons meisje, wat we op dat moment nog niet wisten, ging geboren worden. De bevalling ging (met als bij mijn andere kinderen) razendsnel. Om 15.32 werd onze dochter geboren en om 16.10 is ze in mijn armen overleden. Ze was net onder de 24-wekengrens, waardoor ze niet behandeld werd.
De dagen erna werden we geleefd. Spullen ophalen van ons vakantie-adres, terug naar huis, de crematie regelen, iedereen op de hoogte brengen en uiteindelijk het afscheid. We hebben na het afscheid nog een kleine week onszelf afgeschermd, maar daarna moesten de kinderen weer naar school en begon het normale leven weer.
En dat is waar ik vastloop. Ik doe wat er verwacht wordt. Ben twee weken na de crematie van onze dochter weer begonnen met mijn studie, na mijn bevallingsverlof weer gaan werken (en met een tussenpoze omdat het niet lukte nu weer echt begonnen), zorg voor mijn kinderen. Oftewel ik functioneer, maar mijn hart ligt in allemaal scherven. Ik heb ruim 14 jaar geleden mijn oudste zoon op 8-jarige leeftijd verloren en ik boek mee compleet verloren. Ik heb deze weg door deze hel al een keer bewandeld en ik kan het niet nog een keer. Ik heb geen idee hoe je twee kinderen overleefd en ben er totaal kapot van.
Maar er is weinig ruimte voor mijn gevoel. Mijn kinderen hebben een sterke moeder nodig, zij hebben ook verdriet om hun zusje. Mijn man vlucht in zijn werk en als dat niet kan (kerstvakantie) dan loopt hij als een zombie rond. Mensen om ons heen gaan die, want het is al... geleden. En ik snap het, de wereld stopt niet, voor niemand, ook niet voor mijn kleine meisje. En toch heb ik een plekje nodig om de wereld soms even stil te mogen zetten, want ik verdrink vanbinnen in het verdriet en deze pijn.
dinsdag 5 januari 2016 om 14:35
Beste Sunemom,
Het is niet makkelijk om 2 kinderen te verliezen. Ik heb het ook niet makkelijk gehad.
In 2014 zijn wij 2 kinderen kwijtgeraakt.
Wij waren na lang proberen zwanger geraakt, eindelijk zwanger geworden na 1e IVF behandeling. Wat waren wij blij. Na 15 weken ging het mis. We waren heel verdrietig.
We moesten snel verder met onze leven. Wij hebben een zorg intensieve kind thuis die al onze aandacht nodig had.
Helaas kwam zij in augustus van 2014 te overlijden. Onze leven werd opeens heel stil. Het was heel hard. Ze heeft mijn leven heel erg veranderd. Eigenlijk moet ik zeggen onze leven.
Soms denk ik hoeveel kan een mens nog hebben. Iedereen verwerkt het op zijn of haar manier. Ik probeer mij doorheen te komen door veel afleiding te zoeken. Dat doe ik nog steeds.
Je mag mij een persoonlijk bericht sturen. Als je daar behoefte aan hebt.
Veel sterkte.
Het is niet makkelijk om 2 kinderen te verliezen. Ik heb het ook niet makkelijk gehad.
In 2014 zijn wij 2 kinderen kwijtgeraakt.
Wij waren na lang proberen zwanger geraakt, eindelijk zwanger geworden na 1e IVF behandeling. Wat waren wij blij. Na 15 weken ging het mis. We waren heel verdrietig.
We moesten snel verder met onze leven. Wij hebben een zorg intensieve kind thuis die al onze aandacht nodig had.
Helaas kwam zij in augustus van 2014 te overlijden. Onze leven werd opeens heel stil. Het was heel hard. Ze heeft mijn leven heel erg veranderd. Eigenlijk moet ik zeggen onze leven.
Soms denk ik hoeveel kan een mens nog hebben. Iedereen verwerkt het op zijn of haar manier. Ik probeer mij doorheen te komen door veel afleiding te zoeken. Dat doe ik nog steeds.
Je mag mij een persoonlijk bericht sturen. Als je daar behoefte aan hebt.
Veel sterkte.
dinsdag 5 januari 2016 om 14:42
Lieve sunemom,
Dit verdriet zou niemand mogen dragen, ik heb geen woorden of tips voor je maar ik wil wel kwijt dat ik het kersttopic heb gevolgd.
Jou heb gevolgd, het verdriet, de onmacht, het toneelspel en je KRACHT. Wellicht heeft het je teveel gekost maar wat ben jij een geweldige moeder zeg.
Terwijl je man zijn bed niet wilde verlaten heb jij ervoor gezorgd dat je kinderen een heerlijke kerst hebben gehad. Heb me zo verwondert over je intense liefde en kracht dat ik alleen kan zeggen wauw!!!!
Ik hoop dat je dmv lotgenoten en alle lieve mensen hier een manier vind die jou helpt door te kunnen gaan.
Je bent sterk, heel sterk lieve sunemom.
Liefs
Dit verdriet zou niemand mogen dragen, ik heb geen woorden of tips voor je maar ik wil wel kwijt dat ik het kersttopic heb gevolgd.
Jou heb gevolgd, het verdriet, de onmacht, het toneelspel en je KRACHT. Wellicht heeft het je teveel gekost maar wat ben jij een geweldige moeder zeg.
Terwijl je man zijn bed niet wilde verlaten heb jij ervoor gezorgd dat je kinderen een heerlijke kerst hebben gehad. Heb me zo verwondert over je intense liefde en kracht dat ik alleen kan zeggen wauw!!!!
Ik hoop dat je dmv lotgenoten en alle lieve mensen hier een manier vind die jou helpt door te kunnen gaan.
Je bent sterk, heel sterk lieve sunemom.
Liefs
dinsdag 5 januari 2016 om 14:54
4 maanden is niks... Je bent je kind 4 maanden geleden verloren. Natuurlijk loop je vast en ben je nog niet in staat om je dagelijkse leven volop te hervatten. Je bent het rouwproces nog nauwelijks begonnen. Geef je zelf de tijd en wees lief voor je zelf.
Misschien kan je inderdaad hier met iemand over gaan spreken (hoewel het voor echte therapie waarschijnlijk nog te vroeg is). Je kan ook contact zoeken met lotgenotengroepen. Daar kan je misschien steun bij vinden.
Verwacht niet van jezelf dat je gewoon door kan gaan. Het is niet gewoon. Het wordt ook nooit meer gewoon. Met de tijd komt er een nieuw gewoon zoals je misschien de eerste keer ook ervaren hebt na het verlies van je zoontje. Maar het zal nooit meer hetzelfde worden.
Maar nu zit je nog volop in die eerste periode van verdriet en ongetwijfeld komt het verdriet om je zoon ook weer naar boven. Met 4 maanden heb je nog nauwelijks de tijd gehad om ook maar te beginnen aan je verdriet te verwerken.
Heel veel sterkte
Misschien kan je inderdaad hier met iemand over gaan spreken (hoewel het voor echte therapie waarschijnlijk nog te vroeg is). Je kan ook contact zoeken met lotgenotengroepen. Daar kan je misschien steun bij vinden.
Verwacht niet van jezelf dat je gewoon door kan gaan. Het is niet gewoon. Het wordt ook nooit meer gewoon. Met de tijd komt er een nieuw gewoon zoals je misschien de eerste keer ook ervaren hebt na het verlies van je zoontje. Maar het zal nooit meer hetzelfde worden.
Maar nu zit je nog volop in die eerste periode van verdriet en ongetwijfeld komt het verdriet om je zoon ook weer naar boven. Met 4 maanden heb je nog nauwelijks de tijd gehad om ook maar te beginnen aan je verdriet te verwerken.
Heel veel sterkte
dinsdag 5 januari 2016 om 14:54
quote:JJJ79 schreef op 05 januari 2016 @ 14:35:
Beste Sunemom,
Het is niet makkelijk om 2 kinderen te verliezen. Ik heb het ook niet makkelijk gehad.
In 2014 zijn wij 2 kinderen kwijtgeraakt.
Wij waren na lang proberen zwanger geraakt, eindelijk zwanger geworden na 1e IVF behandeling. Wat waren wij blij. Na 15 weken ging het mis. We waren heel verdrietig.
We moesten snel verder met onze leven. Wij hebben een zorg intensieve kind thuis die al onze aandacht nodig had.
Helaas kwam zij in augustus van 2014 te overlijden. Onze leven werd opeens heel stil. Het was heel hard. Ze heeft mijn leven heel erg veranderd. Eigenlijk moet ik zeggen onze leven.
Soms denk ik hoeveel kan een mens nog hebben. Iedereen verwerkt het op zijn of haar manier. Ik probeer mij doorheen te komen door veel afleiding te zoeken. Dat doe ik nog steeds.
Je mag mij een persoonlijk bericht sturen. Als je daar behoefte aan hebt.
Veel sterkte.Wat een verhaal. Ik ben er even stil van...
Beste Sunemom,
Het is niet makkelijk om 2 kinderen te verliezen. Ik heb het ook niet makkelijk gehad.
In 2014 zijn wij 2 kinderen kwijtgeraakt.
Wij waren na lang proberen zwanger geraakt, eindelijk zwanger geworden na 1e IVF behandeling. Wat waren wij blij. Na 15 weken ging het mis. We waren heel verdrietig.
We moesten snel verder met onze leven. Wij hebben een zorg intensieve kind thuis die al onze aandacht nodig had.
Helaas kwam zij in augustus van 2014 te overlijden. Onze leven werd opeens heel stil. Het was heel hard. Ze heeft mijn leven heel erg veranderd. Eigenlijk moet ik zeggen onze leven.
Soms denk ik hoeveel kan een mens nog hebben. Iedereen verwerkt het op zijn of haar manier. Ik probeer mij doorheen te komen door veel afleiding te zoeken. Dat doe ik nog steeds.
Je mag mij een persoonlijk bericht sturen. Als je daar behoefte aan hebt.
Veel sterkte.Wat een verhaal. Ik ben er even stil van...
dinsdag 5 januari 2016 om 15:16
Iemand zeer dicht bij mij is haar dochter verloren. Doorgaan moet inderdaad, voor de andere kinderen.
Maar naast het doorgaan kiest zij heel bewust voor momenten van diepe rouw. En er zijn ook veel "dingetjes" waar ze zich aan vast houd en aan op kan trekken. Met oud en nieuw gaat de eerste pijl omhoog voor haar dochter, niet alleen bij hun, maar bij ons allemaal ( in de kring rondom haar, ook als we niet fysiek bij elkaar zijn, gedenken wij haar dochter op heftige/familie momenten ). Op wereld lichtjesdag, brand er een kaarsje voor het meisje, en dat laten we ook weten. Ook staat haar dochter nog op de verstuurde kerstkaartjes en zo, zijnde het als engel of ster. Bij bepaalde dingetjes ( bijv een kleur of als je een bepaald dier ziet, of bij haar lievelingseten ) staat de wereld van velen die het meisje hebben gekend wel weer even stil.
En dat doorgaan hoeft ze niet alleen, familie, vrienden, buren, de school, alles en iedereen helpt daarbij. We praten er veel over. We gaan het lieve meisje niet vergeten en verdriet en janken en gillen mag. Altijd, ook na een paar maanden, een jaar, een paar jaar, tijd maakt het niet minder erg, hooguit wat minder rauw.
En inderdaad een fijne gedenkplek, zowel thuis als ergens in de natuur.
Je kunt zelfs een herrineringsboom planten via natuurmonumenten
Of een ster kopen....
Dan hebben ze "iets" wat voortleeft namens hen.
Veel sterkte
Maar naast het doorgaan kiest zij heel bewust voor momenten van diepe rouw. En er zijn ook veel "dingetjes" waar ze zich aan vast houd en aan op kan trekken. Met oud en nieuw gaat de eerste pijl omhoog voor haar dochter, niet alleen bij hun, maar bij ons allemaal ( in de kring rondom haar, ook als we niet fysiek bij elkaar zijn, gedenken wij haar dochter op heftige/familie momenten ). Op wereld lichtjesdag, brand er een kaarsje voor het meisje, en dat laten we ook weten. Ook staat haar dochter nog op de verstuurde kerstkaartjes en zo, zijnde het als engel of ster. Bij bepaalde dingetjes ( bijv een kleur of als je een bepaald dier ziet, of bij haar lievelingseten ) staat de wereld van velen die het meisje hebben gekend wel weer even stil.
En dat doorgaan hoeft ze niet alleen, familie, vrienden, buren, de school, alles en iedereen helpt daarbij. We praten er veel over. We gaan het lieve meisje niet vergeten en verdriet en janken en gillen mag. Altijd, ook na een paar maanden, een jaar, een paar jaar, tijd maakt het niet minder erg, hooguit wat minder rauw.
En inderdaad een fijne gedenkplek, zowel thuis als ergens in de natuur.
Je kunt zelfs een herrineringsboom planten via natuurmonumenten
Of een ster kopen....
Dan hebben ze "iets" wat voortleeft namens hen.
Veel sterkte
dinsdag 5 januari 2016 om 15:47
Lieve Sune,
Ik heb je gevonden
Je posts over je schuldgevoel geven mij veel inzicht. Als je zelf denk dat dit jouw schuld is en dit vreselijke gevoel jouw straf dan is het heel erg logisch dat je je verdriet niet kunt doorvoelen en er dus ook niet doorheen komt. Je houdt er in feite zelf aan vast om jezelf te straffen.
Ergens weet je rationeel wel dat dit niet goed is zo, maar jouw gevoel van schuld en straf zit zo diep dat je er zelf niet uit komt.
Ik vind het vreselijk voor je dat je dit voelt en als ik kon dan liet ik je zien wat een geweldig mooi en lief mens je bent en dat je alle rechten hebt te proberen gelukkig te zijn, net als iedereen.
In je huidige situatie is rouw en verdriet meer dan logisch. Het is de schuld die maakt dat je wel doorgaat maar niet verder komt. Al klinkt het raar, ik wens je toe dat je je verdriet puur kunt gaan voelen. Zonder schuld. Dat verdriet zal ook vreselijk zijn, maar op een andere manier en op een bepaalde manier ook mooi door alle liefde die erin verweven zit.
Is het een idee om dagelijks een heel bewust gedenk moment te houden? Een moment waarin je denk aan je overleden kinderen en iets symbolisch voor ze doet? Ik denk dat dat heel helend kan zijn.
Ik heb je gevonden
Je posts over je schuldgevoel geven mij veel inzicht. Als je zelf denk dat dit jouw schuld is en dit vreselijke gevoel jouw straf dan is het heel erg logisch dat je je verdriet niet kunt doorvoelen en er dus ook niet doorheen komt. Je houdt er in feite zelf aan vast om jezelf te straffen.
Ergens weet je rationeel wel dat dit niet goed is zo, maar jouw gevoel van schuld en straf zit zo diep dat je er zelf niet uit komt.
Ik vind het vreselijk voor je dat je dit voelt en als ik kon dan liet ik je zien wat een geweldig mooi en lief mens je bent en dat je alle rechten hebt te proberen gelukkig te zijn, net als iedereen.
In je huidige situatie is rouw en verdriet meer dan logisch. Het is de schuld die maakt dat je wel doorgaat maar niet verder komt. Al klinkt het raar, ik wens je toe dat je je verdriet puur kunt gaan voelen. Zonder schuld. Dat verdriet zal ook vreselijk zijn, maar op een andere manier en op een bepaalde manier ook mooi door alle liefde die erin verweven zit.
Is het een idee om dagelijks een heel bewust gedenk moment te houden? Een moment waarin je denk aan je overleden kinderen en iets symbolisch voor ze doet? Ik denk dat dat heel helend kan zijn.
Het is zoals het is
dinsdag 5 januari 2016 om 16:16
Lieve Sunemom, ik kan je niet helpen. Ik heb iets dergelijks van heel dicht mee gemaakt (mijn zusje). En vind het vreselijk, voor iedereen die zo iets mee maakt. Wat ik wel denk dat het heel erg belangrijk is om met je partner in contact te blijven, ook al rouwt iedereen verschillend.....
Sunemom en JJJ79 Ik wens jullie heel veel sterkte toe......
Sunemom en JJJ79 Ik wens jullie heel veel sterkte toe......
dinsdag 5 januari 2016 om 17:52
JJJ79 ik ga je vandeweek even rustig een privé berichtje sturen, dank je wel, je mag mij ook altijd pb-en!
Ik heb vanmiddag aan mijn liefste vriendin gevraagd of we af kunnen spreken op een moment dat we niet op de tijd hoeven te letten en dat we daarna niet meer in mamamodus hoeven te stappen. Sommige dingen zou ik zo graag willen uitspreken, maar ik ben ik zo bang om niet meer te kunnen stoppen met huilen en dat wil ik niet als ik daarna de kinderen om me heen heb.
Pruttel wat een mooie reactie en wat spreekt er een liefde uit! Wat zou ik graag een omgeving hebben waar ons meisje zo wordt meegenomen. Mijn schoonmoeder vatte haar gevoel samen met dat ze nog te klein was om echt als een kindje te beschouwen en dat we niet moeten denken dat ze nu vind dat ze 3 kleinkinderen heeft.
We hebben wel een aantal lieve vrienden en wat kennissen die reageren zoals jullie ook doen en waar ik mag zeggen dat ik er nog niet klaar mee ben, maar er zijn geen mensen die ons kleine meisje meenemen in hun gedachten. En mijn zoontje wordt gewoon niet over gepraat, hij staat buiten ieders gedachten, ik ken ook niemand meer uit die tijd, dus het is geen onderwerp voor de mensen om me heen.
We hebben de urn thuis en ik heb een kraal laten maken met as van ons dochtertje erin verwerkt, die draag ik om mijn pols. Elke avond brand er (even) en kaars bij haar urn. In het begin brandde die veel meer, maar ik voel me zo rot bij het idee dat die kaars bijna op is. Ik weet gewoon niet wat ik moet als ik die niet meer kan branden. Ja de praktische oplossing snap ik wel hoor, nieuwe kopen, maar ik heb het met dat soort tastbare dingen heel moeilijk.
We hebben gelukkig wel foto's, maar verder weinig tastbaars. Ik had 1 setje kleding voor haar gekocht samen met mijn oudste dochter, maar haar kamertje enz zouden we allemaal aan beginnen na onze vakantie. Spulletjes die we al besteld hadden hebben we afgezegd.
Ik voel me ontzettend schuldig.
Mijn lijf heeft haar te vroeg geboren laten worden en ik heb niet op tijd doorgehad dat er iets echt mis was. Ik had haar moeten beschermen.
We wisten ook pas laat (met 14 weken) dat ik zwanger was. Geen idee wat de datum van mijn laatste menstruatie geweest is, we hadden alleen een indicatie op basis van de termijnecho. Tijdens de bevalling schijnt er discussie geweest te zijn over de precieze zwangerschapsduur en na de geboorte is het schijnbaar ik nog gevraagd of we zeker wisten dat de termijn klopte. Ik heb dat totaal niet meegekregen. Bij het nagesprek bij de gyn werd gezegd dat er getwijfeld is haar toch te behandelen, maar dat ze niet mochten vanwege de duur van de zwangerschap. We hadden dus veel duidelijker moeten zijn. Ik had moeten aangeven dat we het niet zeker wisten. Ze heeft zo gevochten, dan had ze misschien een kansje gehad. Als moeder had ik moeten zorgen dat ze een kans kreeg
Ik heb vanmiddag aan mijn liefste vriendin gevraagd of we af kunnen spreken op een moment dat we niet op de tijd hoeven te letten en dat we daarna niet meer in mamamodus hoeven te stappen. Sommige dingen zou ik zo graag willen uitspreken, maar ik ben ik zo bang om niet meer te kunnen stoppen met huilen en dat wil ik niet als ik daarna de kinderen om me heen heb.
Pruttel wat een mooie reactie en wat spreekt er een liefde uit! Wat zou ik graag een omgeving hebben waar ons meisje zo wordt meegenomen. Mijn schoonmoeder vatte haar gevoel samen met dat ze nog te klein was om echt als een kindje te beschouwen en dat we niet moeten denken dat ze nu vind dat ze 3 kleinkinderen heeft.
We hebben wel een aantal lieve vrienden en wat kennissen die reageren zoals jullie ook doen en waar ik mag zeggen dat ik er nog niet klaar mee ben, maar er zijn geen mensen die ons kleine meisje meenemen in hun gedachten. En mijn zoontje wordt gewoon niet over gepraat, hij staat buiten ieders gedachten, ik ken ook niemand meer uit die tijd, dus het is geen onderwerp voor de mensen om me heen.
We hebben de urn thuis en ik heb een kraal laten maken met as van ons dochtertje erin verwerkt, die draag ik om mijn pols. Elke avond brand er (even) en kaars bij haar urn. In het begin brandde die veel meer, maar ik voel me zo rot bij het idee dat die kaars bijna op is. Ik weet gewoon niet wat ik moet als ik die niet meer kan branden. Ja de praktische oplossing snap ik wel hoor, nieuwe kopen, maar ik heb het met dat soort tastbare dingen heel moeilijk.
We hebben gelukkig wel foto's, maar verder weinig tastbaars. Ik had 1 setje kleding voor haar gekocht samen met mijn oudste dochter, maar haar kamertje enz zouden we allemaal aan beginnen na onze vakantie. Spulletjes die we al besteld hadden hebben we afgezegd.
Ik voel me ontzettend schuldig.
Mijn lijf heeft haar te vroeg geboren laten worden en ik heb niet op tijd doorgehad dat er iets echt mis was. Ik had haar moeten beschermen.
We wisten ook pas laat (met 14 weken) dat ik zwanger was. Geen idee wat de datum van mijn laatste menstruatie geweest is, we hadden alleen een indicatie op basis van de termijnecho. Tijdens de bevalling schijnt er discussie geweest te zijn over de precieze zwangerschapsduur en na de geboorte is het schijnbaar ik nog gevraagd of we zeker wisten dat de termijn klopte. Ik heb dat totaal niet meegekregen. Bij het nagesprek bij de gyn werd gezegd dat er getwijfeld is haar toch te behandelen, maar dat ze niet mochten vanwege de duur van de zwangerschap. We hadden dus veel duidelijker moeten zijn. Ik had moeten aangeven dat we het niet zeker wisten. Ze heeft zo gevochten, dan had ze misschien een kansje gehad. Als moeder had ik moeten zorgen dat ze een kans kreeg
dinsdag 5 januari 2016 om 18:16
quote:Sunemom schreef op 05 januari 2016 @ 17:52:
JJJ79 ik ga je vandeweek even rustig een privé berichtje sturen, dank je wel, je mag mij ook altijd pb-en!
Ik heb vanmiddag aan mijn liefste vriendin gevraagd of we af kunnen spreken op een moment dat we niet op de tijd hoeven te letten en dat we daarna niet meer in mamamodus hoeven te stappen. Sommige dingen zou ik zo graag willen uitspreken, maar ik ben ik zo bang om niet meer te kunnen stoppen met huilen en dat wil ik niet als ik daarna de kinderen om me heen heb.
Pruttel wat een mooie reactie en wat spreekt er een liefde uit! Wat zou ik graag een omgeving hebben waar ons meisje zo wordt meegenomen. Mijn schoonmoeder vatte haar gevoel samen met dat ze nog te klein was om echt als een kindje te beschouwen en dat we niet moeten denken dat ze nu vind dat ze 3 kleinkinderen heeft.
We hebben wel een aantal lieve vrienden en wat kennissen die reageren zoals jullie ook doen en waar ik mag zeggen dat ik er nog niet klaar mee ben, maar er zijn geen mensen die ons kleine meisje meenemen in hun gedachten. En mijn zoontje wordt gewoon niet over gepraat, hij staat buiten ieders gedachten, ik ken ook niemand meer uit die tijd, dus het is geen onderwerp voor de mensen om me heen.
We hebben de urn thuis en ik heb een kraal laten maken met as van ons dochtertje erin verwerkt, die draag ik om mijn pols. Elke avond brand er (even) en kaars bij haar urn. In het begin brandde die veel meer, maar ik voel me zo rot bij het idee dat die kaars bijna op is. Ik weet gewoon niet wat ik moet als ik die niet meer kan branden. Ja de praktische oplossing snap ik wel hoor, nieuwe kopen, maar ik heb het met dat soort tastbare dingen heel moeilijk.
We hebben gelukkig wel foto's, maar verder weinig tastbaars. Ik had 1 setje kleding voor haar gekocht samen met mijn oudste dochter, maar haar kamertje enz zouden we allemaal aan beginnen na onze vakantie. Spulletjes die we al besteld hadden hebben we afgezegd.
Ik voel me ontzettend schuldig.
Mijn lijf heeft haar te vroeg geboren laten worden en ik heb niet op tijd doorgehad dat er iets echt mis was. Ik had haar moeten beschermen.
We wisten ook pas laat (met 14 weken) dat ik zwanger was. Geen idee wat de datum van mijn laatste menstruatie geweest is, we hadden alleen een indicatie op basis van de termijnecho. Tijdens de bevalling schijnt er discussie geweest te zijn over de precieze zwangerschapsduur en na de geboorte is het schijnbaar ik nog gevraagd of we zeker wisten dat de termijn klopte. Ik heb dat totaal niet meegekregen. Bij het nagesprek bij de gyn werd gezegd dat er getwijfeld is haar toch te behandelen, maar dat ze niet mochten vanwege de duur van de zwangerschap. We hadden dus veel duidelijker moeten zijn. Ik had moeten aangeven dat we het niet zeker wisten. Ze heeft zo gevochten, dan had ze misschien een kansje gehad. Als moeder had ik moeten zorgen dat ze een kans kreeg
Ach, wat verdrietig en zwaar!
Maar de liefde voor je dochter spreekt uit je posts, dus als je haar had kunnen helpen had je dat zeker gedaan. Natuurlijk had je gedaan wat je kon! Maar dit kon je niet voorkomen, het is niet jouw schuld!
Ik denk zelf dat professionele hulp wel goed voor je kan zijn om hiermee om te gaan.
Maar ook fijn dat je met je vriendin hebt afgesproken! Geef gewoon aan wat je nodig hebt, ik denk dat mensen er dan zeker voor je willen zijn. Het is voor buitenstaanders niet altijd makkelijk om te weten hoe ze om moeten gaan met zo'n heftige situatie...
JJJ79 ik ga je vandeweek even rustig een privé berichtje sturen, dank je wel, je mag mij ook altijd pb-en!
Ik heb vanmiddag aan mijn liefste vriendin gevraagd of we af kunnen spreken op een moment dat we niet op de tijd hoeven te letten en dat we daarna niet meer in mamamodus hoeven te stappen. Sommige dingen zou ik zo graag willen uitspreken, maar ik ben ik zo bang om niet meer te kunnen stoppen met huilen en dat wil ik niet als ik daarna de kinderen om me heen heb.
Pruttel wat een mooie reactie en wat spreekt er een liefde uit! Wat zou ik graag een omgeving hebben waar ons meisje zo wordt meegenomen. Mijn schoonmoeder vatte haar gevoel samen met dat ze nog te klein was om echt als een kindje te beschouwen en dat we niet moeten denken dat ze nu vind dat ze 3 kleinkinderen heeft.
We hebben wel een aantal lieve vrienden en wat kennissen die reageren zoals jullie ook doen en waar ik mag zeggen dat ik er nog niet klaar mee ben, maar er zijn geen mensen die ons kleine meisje meenemen in hun gedachten. En mijn zoontje wordt gewoon niet over gepraat, hij staat buiten ieders gedachten, ik ken ook niemand meer uit die tijd, dus het is geen onderwerp voor de mensen om me heen.
We hebben de urn thuis en ik heb een kraal laten maken met as van ons dochtertje erin verwerkt, die draag ik om mijn pols. Elke avond brand er (even) en kaars bij haar urn. In het begin brandde die veel meer, maar ik voel me zo rot bij het idee dat die kaars bijna op is. Ik weet gewoon niet wat ik moet als ik die niet meer kan branden. Ja de praktische oplossing snap ik wel hoor, nieuwe kopen, maar ik heb het met dat soort tastbare dingen heel moeilijk.
We hebben gelukkig wel foto's, maar verder weinig tastbaars. Ik had 1 setje kleding voor haar gekocht samen met mijn oudste dochter, maar haar kamertje enz zouden we allemaal aan beginnen na onze vakantie. Spulletjes die we al besteld hadden hebben we afgezegd.
Ik voel me ontzettend schuldig.
Mijn lijf heeft haar te vroeg geboren laten worden en ik heb niet op tijd doorgehad dat er iets echt mis was. Ik had haar moeten beschermen.
We wisten ook pas laat (met 14 weken) dat ik zwanger was. Geen idee wat de datum van mijn laatste menstruatie geweest is, we hadden alleen een indicatie op basis van de termijnecho. Tijdens de bevalling schijnt er discussie geweest te zijn over de precieze zwangerschapsduur en na de geboorte is het schijnbaar ik nog gevraagd of we zeker wisten dat de termijn klopte. Ik heb dat totaal niet meegekregen. Bij het nagesprek bij de gyn werd gezegd dat er getwijfeld is haar toch te behandelen, maar dat ze niet mochten vanwege de duur van de zwangerschap. We hadden dus veel duidelijker moeten zijn. Ik had moeten aangeven dat we het niet zeker wisten. Ze heeft zo gevochten, dan had ze misschien een kansje gehad. Als moeder had ik moeten zorgen dat ze een kans kreeg
Ach, wat verdrietig en zwaar!
Maar de liefde voor je dochter spreekt uit je posts, dus als je haar had kunnen helpen had je dat zeker gedaan. Natuurlijk had je gedaan wat je kon! Maar dit kon je niet voorkomen, het is niet jouw schuld!
Ik denk zelf dat professionele hulp wel goed voor je kan zijn om hiermee om te gaan.
Maar ook fijn dat je met je vriendin hebt afgesproken! Geef gewoon aan wat je nodig hebt, ik denk dat mensen er dan zeker voor je willen zijn. Het is voor buitenstaanders niet altijd makkelijk om te weten hoe ze om moeten gaan met zo'n heftige situatie...
dinsdag 5 januari 2016 om 18:26
Huil niet aan mijn graf
Daar ben ik niet
Ik slaap niet
Ik ben duizend winden die waaien
Ik ben de diamanten schitteringen op sneeuw
Ik ben het zonlicht op rijp graan
Ik ben de zachte regen in de herfst
Als je wakker wordt
In de stilte van de ochtend
Ben ik de zwerm vogels
Die in een vlaag opstijgen
Ik ben de zachte ster
Die ’s nachts schijnt
Huil niet aan mijn graf
Daar ben ik niet
Dit gedicht koos ik voor mijn dochter, ze was 38+4. Haar hart had een bouw fout. Ik heb haar niet levend gezien, ik heb heel lang gewacht tot ze ging huilen
Daar ben ik niet
Ik slaap niet
Ik ben duizend winden die waaien
Ik ben de diamanten schitteringen op sneeuw
Ik ben het zonlicht op rijp graan
Ik ben de zachte regen in de herfst
Als je wakker wordt
In de stilte van de ochtend
Ben ik de zwerm vogels
Die in een vlaag opstijgen
Ik ben de zachte ster
Die ’s nachts schijnt
Huil niet aan mijn graf
Daar ben ik niet
Dit gedicht koos ik voor mijn dochter, ze was 38+4. Haar hart had een bouw fout. Ik heb haar niet levend gezien, ik heb heel lang gewacht tot ze ging huilen
dinsdag 5 januari 2016 om 18:36
Niet om lullig te zijn, maar ik begrijp dat alleen zijn heel goed. Want de wereld draait door maar zonder jou, in jouw wereld is alles stuk. En ik begrijp peecee ook, je kunt niet je leven leiden, niemand begrijpt dat diepe snijdende verdriet. Hartpijn is het ergste wat er is.
Ik zag vandaag bloeiende narcissen op haar graf.
Ik zag vandaag bloeiende narcissen op haar graf.
dinsdag 5 januari 2016 om 18:37
Als je dat gekund had, dan had je dat gedaan. Maar je kon dat toen niet en het is ook helemaal niet zeker dat het anders beter was gegaan.
Ik herken de neiging om schuld naar je toe te trekken en vast te houden. Nu het niet om mijzelf gaat kan ik goed zien hoe onredelijk dat is en dat het tegen je werkt. Maar ik weet uit ervaring dat het heel moeilijk is om los te laten. Bij jou gaat het er (denk ik) om er op te gaan vertrouwen dat je intrinsiek goed bent. Jij ziet jezelf als slecht en daar zoek je bewijs bij. Ik vind dat heel verdrietig voor je.
Wat goed die afspraak met je vriendin!! Ik hoop dat je je dan vrij voelt om je emoties te beleven.
Ik herken de neiging om schuld naar je toe te trekken en vast te houden. Nu het niet om mijzelf gaat kan ik goed zien hoe onredelijk dat is en dat het tegen je werkt. Maar ik weet uit ervaring dat het heel moeilijk is om los te laten. Bij jou gaat het er (denk ik) om er op te gaan vertrouwen dat je intrinsiek goed bent. Jij ziet jezelf als slecht en daar zoek je bewijs bij. Ik vind dat heel verdrietig voor je.
Wat goed die afspraak met je vriendin!! Ik hoop dat je je dan vrij voelt om je emoties te beleven.
Het is zoals het is
dinsdag 5 januari 2016 om 18:46
Het probleem is denk ik ook dat je nog aan het ontzwangeren bent,je hormonen werken ook niet mee,je kunt echt niet verwachten dat je al de oude bent,lichamelijk en geestelijk.Ik vind het heel knap wat je allemaal al doet!!!!En wat vreselijk wat je schoonmoeder zei.....En inderdaad het idee dat je twee keer zoiets kan/moet meemaken....Je kinderen zullen jouw verdriet echt wel begrijpen,mijn kinderen vonden het juist raar dat ik niet kon huilen na de dood van mijn broer....
dinsdag 5 januari 2016 om 18:53
quote:pomona-struik schreef op 05 januari 2016 @ 18:36:
Niet om lullig te zijn, maar ik begrijp dat alleen zijn heel goed. Want de wereld draait door maar zonder jou, in jouw wereld is alles stuk. En ik begrijp peecee ook, je kunt niet je leven leiden, niemand begrijpt dat diepe snijdende verdriet. Hartpijn is het ergste wat er is.
Ik zag vandaag bloeiende narcissen op haar graf.Ik begrijp dat alleen zijn ook heel goed. Ik bedoelde dat ze hier niet alleen is, dat ze hier haar verhaal en verdriet mag en kan delen en dat wij er voor haar zijn.
Niet om lullig te zijn, maar ik begrijp dat alleen zijn heel goed. Want de wereld draait door maar zonder jou, in jouw wereld is alles stuk. En ik begrijp peecee ook, je kunt niet je leven leiden, niemand begrijpt dat diepe snijdende verdriet. Hartpijn is het ergste wat er is.
Ik zag vandaag bloeiende narcissen op haar graf.Ik begrijp dat alleen zijn ook heel goed. Ik bedoelde dat ze hier niet alleen is, dat ze hier haar verhaal en verdriet mag en kan delen en dat wij er voor haar zijn.
dinsdag 5 januari 2016 om 19:37
Neem de tijd om dit te verwerken. Een kind verliezen is het ergste wat een ouder kan overkomen. Het is bij mij nu 3,5 jaar geleden en er zijn nog steeds momenten dat ik het niet trek. Ik heb maanden als een zombie rondgelopen. Ieder die dit overkomt heeft een eigen weg te gaan. Er is geen script voor.
Sterkte ermee.
Sterkte ermee.
dinsdag 5 januari 2016 om 19:55
Zwanger zijn gaat gepaard met veel kwaaltjes,hoe had je nou kunnen weten dat je je niet lekker voelde door een infectie?
En op het moment dat het allemaal misging was je vast ook gewoon te overrompeld om alles op een rijtje te hebben wat betreft de zwangerschapstermijn! Ik heb een halfjaar geleden met 8 maanden een spoedkeizersnede gehad,ik had niet eens in de gaten dat de baby die -zoef- voorbij kwam van mij was!
En wie weet wat er was gebeurt als ze wel een kans gekregen had,dan was ze er misschien uitendelijk ook niet beter van geworden,en had je je daarover weer schuldig gevoeld.Je weet het gewoon niet.
Maar ik denk dat je dat allemaal zelf ook wel weet,het is gewoon nog zo kort geleden allemaal dat je het nog niet zo kunt voelen.
Ik vind het heel erg dat mensen zo lomp zijn tegen je,dat maakt het zo eenzaam denk ik.
Jouw zoon is belangrijk,en je dochter is belangrijk,hoe kort ze er ook waren,ze waren allebei helemaal jouw kinderen!
En dat gaat ook nooit meer weg, het blijft een gemis,maar de liefde blijft ook,daardoor zullen ze altijd bij je horen.
Mensen in je omgeving doen alsof je dochter er niet toe gedaan heeft,omdat ze zo klein was toen ze stierf,maar als je hier de reacties leest dan zie je dat ook haar leven ertoe gedaan heeft,daarom raakt het mensen dat je haar moet missen! Mij in ieder geval.
En op het moment dat het allemaal misging was je vast ook gewoon te overrompeld om alles op een rijtje te hebben wat betreft de zwangerschapstermijn! Ik heb een halfjaar geleden met 8 maanden een spoedkeizersnede gehad,ik had niet eens in de gaten dat de baby die -zoef- voorbij kwam van mij was!
En wie weet wat er was gebeurt als ze wel een kans gekregen had,dan was ze er misschien uitendelijk ook niet beter van geworden,en had je je daarover weer schuldig gevoeld.Je weet het gewoon niet.
Maar ik denk dat je dat allemaal zelf ook wel weet,het is gewoon nog zo kort geleden allemaal dat je het nog niet zo kunt voelen.
Ik vind het heel erg dat mensen zo lomp zijn tegen je,dat maakt het zo eenzaam denk ik.
Jouw zoon is belangrijk,en je dochter is belangrijk,hoe kort ze er ook waren,ze waren allebei helemaal jouw kinderen!
En dat gaat ook nooit meer weg, het blijft een gemis,maar de liefde blijft ook,daardoor zullen ze altijd bij je horen.
Mensen in je omgeving doen alsof je dochter er niet toe gedaan heeft,omdat ze zo klein was toen ze stierf,maar als je hier de reacties leest dan zie je dat ook haar leven ertoe gedaan heeft,daarom raakt het mensen dat je haar moet missen! Mij in ieder geval.
dinsdag 5 januari 2016 om 20:39
