Psyche
alle pijlers
Je kind overleven en verder..
dinsdag 5 januari 2016 om 11:53
Al een poosje blijf ik steeds twijfelen tussen dit topic wel of niet openen. Toch maar wel dus, ik hoop dat het mij helpt om van me af te schrijven en misschien zijn er wel meer schrijfsters hier die het herkennen en er iets aan hebben, in dat geval schrijf gerust mee!
4 maanden en 22 dagen geleden heb ik na een zwangerschap van bijna 23 weken mijn dochtertje verloren. De zwangerschap zelf verliep zonder problemen, ons dochtertje was kerngezond. Ik heb een infectie opgelopen die vroegtijdige weeën heeft veroorzaakt. Ik heb niet doorgehad dat er iets mis was. De twee dagen voor de bevalling voelde ik me niet lekker, pijn in mijn rug en heel moe, maar we waren op vakantie en ik dacht dat ik gewoon een beetje teveel gedaan had. En dagje rust maakte dat ik me veel beter voelde en verder leek er niets bijzonders. Onze laatste vakantiedag wilden de kinderen nog iets gaan doen en dus gingen we er nog een dagje op uit. Rustig tempo dan ging het prima. Rond de middag leek het alsof ik koorts kreeg een weer ontzettend moe. Besloten terug naar ons vakantiehuisje te gaan en onderweg daarnaartoe ging het mis. Ik begon te bloedden, na overleg met de verloskundige zijn we met spoed naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gegaan. Daar bleek dat ik aan het behalen was en dat het al te laat was om de bevalling te stoppen. Ons meisje, wat we op dat moment nog niet wisten, ging geboren worden. De bevalling ging (met als bij mijn andere kinderen) razendsnel. Om 15.32 werd onze dochter geboren en om 16.10 is ze in mijn armen overleden. Ze was net onder de 24-wekengrens, waardoor ze niet behandeld werd.
De dagen erna werden we geleefd. Spullen ophalen van ons vakantie-adres, terug naar huis, de crematie regelen, iedereen op de hoogte brengen en uiteindelijk het afscheid. We hebben na het afscheid nog een kleine week onszelf afgeschermd, maar daarna moesten de kinderen weer naar school en begon het normale leven weer.
En dat is waar ik vastloop. Ik doe wat er verwacht wordt. Ben twee weken na de crematie van onze dochter weer begonnen met mijn studie, na mijn bevallingsverlof weer gaan werken (en met een tussenpoze omdat het niet lukte nu weer echt begonnen), zorg voor mijn kinderen. Oftewel ik functioneer, maar mijn hart ligt in allemaal scherven. Ik heb ruim 14 jaar geleden mijn oudste zoon op 8-jarige leeftijd verloren en ik boek mee compleet verloren. Ik heb deze weg door deze hel al een keer bewandeld en ik kan het niet nog een keer. Ik heb geen idee hoe je twee kinderen overleefd en ben er totaal kapot van.
Maar er is weinig ruimte voor mijn gevoel. Mijn kinderen hebben een sterke moeder nodig, zij hebben ook verdriet om hun zusje. Mijn man vlucht in zijn werk en als dat niet kan (kerstvakantie) dan loopt hij als een zombie rond. Mensen om ons heen gaan die, want het is al... geleden. En ik snap het, de wereld stopt niet, voor niemand, ook niet voor mijn kleine meisje. En toch heb ik een plekje nodig om de wereld soms even stil te mogen zetten, want ik verdrink vanbinnen in het verdriet en deze pijn.
4 maanden en 22 dagen geleden heb ik na een zwangerschap van bijna 23 weken mijn dochtertje verloren. De zwangerschap zelf verliep zonder problemen, ons dochtertje was kerngezond. Ik heb een infectie opgelopen die vroegtijdige weeën heeft veroorzaakt. Ik heb niet doorgehad dat er iets mis was. De twee dagen voor de bevalling voelde ik me niet lekker, pijn in mijn rug en heel moe, maar we waren op vakantie en ik dacht dat ik gewoon een beetje teveel gedaan had. En dagje rust maakte dat ik me veel beter voelde en verder leek er niets bijzonders. Onze laatste vakantiedag wilden de kinderen nog iets gaan doen en dus gingen we er nog een dagje op uit. Rustig tempo dan ging het prima. Rond de middag leek het alsof ik koorts kreeg een weer ontzettend moe. Besloten terug naar ons vakantiehuisje te gaan en onderweg daarnaartoe ging het mis. Ik begon te bloedden, na overleg met de verloskundige zijn we met spoed naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gegaan. Daar bleek dat ik aan het behalen was en dat het al te laat was om de bevalling te stoppen. Ons meisje, wat we op dat moment nog niet wisten, ging geboren worden. De bevalling ging (met als bij mijn andere kinderen) razendsnel. Om 15.32 werd onze dochter geboren en om 16.10 is ze in mijn armen overleden. Ze was net onder de 24-wekengrens, waardoor ze niet behandeld werd.
De dagen erna werden we geleefd. Spullen ophalen van ons vakantie-adres, terug naar huis, de crematie regelen, iedereen op de hoogte brengen en uiteindelijk het afscheid. We hebben na het afscheid nog een kleine week onszelf afgeschermd, maar daarna moesten de kinderen weer naar school en begon het normale leven weer.
En dat is waar ik vastloop. Ik doe wat er verwacht wordt. Ben twee weken na de crematie van onze dochter weer begonnen met mijn studie, na mijn bevallingsverlof weer gaan werken (en met een tussenpoze omdat het niet lukte nu weer echt begonnen), zorg voor mijn kinderen. Oftewel ik functioneer, maar mijn hart ligt in allemaal scherven. Ik heb ruim 14 jaar geleden mijn oudste zoon op 8-jarige leeftijd verloren en ik boek mee compleet verloren. Ik heb deze weg door deze hel al een keer bewandeld en ik kan het niet nog een keer. Ik heb geen idee hoe je twee kinderen overleefd en ben er totaal kapot van.
Maar er is weinig ruimte voor mijn gevoel. Mijn kinderen hebben een sterke moeder nodig, zij hebben ook verdriet om hun zusje. Mijn man vlucht in zijn werk en als dat niet kan (kerstvakantie) dan loopt hij als een zombie rond. Mensen om ons heen gaan die, want het is al... geleden. En ik snap het, de wereld stopt niet, voor niemand, ook niet voor mijn kleine meisje. En toch heb ik een plekje nodig om de wereld soms even stil te mogen zetten, want ik verdrink vanbinnen in het verdriet en deze pijn.
dinsdag 5 januari 2016 om 13:00
Jij hebt niet gefaald lieverd. Echt niet.
Echt niet.
Echt niet.
Geloof daar geen woord van.
En je zit nu toch nog ook midden in de periode waarin je anders zwanger/uitgerekend/kraamweek/vrolijk en blij zou zijn geweest? Mag je dan niet rouwen om wat nu een periode vol blijheid en vrolijkheid had moeten zijn, nu een zwarte periode is? Hoe anders had jij Kerst, Oud en Nieuw en januari voorgesteld! Ook dat is verdriet.
Ken je het topic van Estrellas2? Zij is haar tweeling verloren rond dezelfde aantal weken als jij. Al een kind rondlopen en plots met 23 weken in het ziekenhuis beland. Zij deed er álles aan om haar kinderen te behouden, wij hier met glitterplaatjes en hoop dat ze het tot 26 weken mocht halen. Het is niet gelukt en ook zij moest toen de crematie en alles regelen. Wellicht vind je in haar verhaal wat herkenning en erkenning. Handvatten om door te kunnen gaan.
Je mag verdrietig zijn. Een sterke moeder is óók een moeder die huilt om haar meisje en daarna om haar oudste zoon. Laat je kinderen zien dat huilen niet angstig, eng of negatief is, maar dat huilen ook iets moois kan zijn, omdat je het zo graag anders had gewild. Sterkte, echt, ontzettend veel sterkte.
Echt niet.
Echt niet.
Geloof daar geen woord van.
En je zit nu toch nog ook midden in de periode waarin je anders zwanger/uitgerekend/kraamweek/vrolijk en blij zou zijn geweest? Mag je dan niet rouwen om wat nu een periode vol blijheid en vrolijkheid had moeten zijn, nu een zwarte periode is? Hoe anders had jij Kerst, Oud en Nieuw en januari voorgesteld! Ook dat is verdriet.
Ken je het topic van Estrellas2? Zij is haar tweeling verloren rond dezelfde aantal weken als jij. Al een kind rondlopen en plots met 23 weken in het ziekenhuis beland. Zij deed er álles aan om haar kinderen te behouden, wij hier met glitterplaatjes en hoop dat ze het tot 26 weken mocht halen. Het is niet gelukt en ook zij moest toen de crematie en alles regelen. Wellicht vind je in haar verhaal wat herkenning en erkenning. Handvatten om door te kunnen gaan.
Je mag verdrietig zijn. Een sterke moeder is óók een moeder die huilt om haar meisje en daarna om haar oudste zoon. Laat je kinderen zien dat huilen niet angstig, eng of negatief is, maar dat huilen ook iets moois kan zijn, omdat je het zo graag anders had gewild. Sterkte, echt, ontzettend veel sterkte.
dinsdag 5 januari 2016 om 13:01
quote:Sunemom schreef op 05 januari 2016 @ 12:59:
[...]
En daar heb je wel een stuk van mijn angst, want op een bepaalde manier dringt het nu pas door dat je ook na het verlies van een kind niet 'beschermd' bent en dat heeft de angst om mijn andere kinderen wel exponentieel vergrootDat herken ik wel.
[...]
En daar heb je wel een stuk van mijn angst, want op een bepaalde manier dringt het nu pas door dat je ook na het verlies van een kind niet 'beschermd' bent en dat heeft de angst om mijn andere kinderen wel exponentieel vergrootDat herken ik wel.
dinsdag 5 januari 2016 om 13:06
quote:Sunemom schreef op 05 januari 2016 @ 12:59:
[...]
En daar heb je wel een stuk van mijn angst, want op een bepaalde manier dringt het nu pas door dat je ook na het verlies van een kind niet 'beschermd' bent en dat heeft de angst om mijn andere kinderen wel exponentieel vergroot
Snap ik, en angst is zo ontzettend rot.
Sterkte!
[...]
En daar heb je wel een stuk van mijn angst, want op een bepaalde manier dringt het nu pas door dat je ook na het verlies van een kind niet 'beschermd' bent en dat heeft de angst om mijn andere kinderen wel exponentieel vergroot
Snap ik, en angst is zo ontzettend rot.
Sterkte!
dinsdag 5 januari 2016 om 13:10
quote:peecee schreef op 05 januari 2016 @ 12:00:
Wat je mee heb gemaakt Is vreselijk. Ik lees je al een tijdje en je blijft hangen in je ellende. Dat Is een keus die je zelf maakt. jij kiest ervoor om niet verder te willen.Jij kiest ervoor om niet verder te gaan met je leven. Vreselijk voor je kinderen. Die doe je tekort. IN het leven gebeuren soms vreselijke dingen
.....wat jij meemaakt Is heel erg. Toch moet je verder.
Wauw!!! Hoe durf jij zeg!? 4 maanden is niets als het gaat om een rouwproces om je kind...
Het is niet een kwestie van 'kiezen om niet verder te willen' ... Het doet pijn, zo'n verschrikkelijke pijn dat als je er maar aan denkt je misselijk wordt van verdriet, de tranen branden achter je ogen, je voelt je zo leeg van binnen, de wereld gaat door maar jij blijft stil staan.
Dat is geen keuze ... alleen tijd en heel veel praten helpt je om de scherpe randjes te doen verdwijnen, de pijn en het verdriet gaan nooit en te nimmer weg.
TO; Ik wil je heel veel sterkte wensen, neem je tijd en denk goed om jezelf ...
Wat je mee heb gemaakt Is vreselijk. Ik lees je al een tijdje en je blijft hangen in je ellende. Dat Is een keus die je zelf maakt. jij kiest ervoor om niet verder te willen.Jij kiest ervoor om niet verder te gaan met je leven. Vreselijk voor je kinderen. Die doe je tekort. IN het leven gebeuren soms vreselijke dingen
.....wat jij meemaakt Is heel erg. Toch moet je verder.
Wauw!!! Hoe durf jij zeg!? 4 maanden is niets als het gaat om een rouwproces om je kind...
Het is niet een kwestie van 'kiezen om niet verder te willen' ... Het doet pijn, zo'n verschrikkelijke pijn dat als je er maar aan denkt je misselijk wordt van verdriet, de tranen branden achter je ogen, je voelt je zo leeg van binnen, de wereld gaat door maar jij blijft stil staan.
Dat is geen keuze ... alleen tijd en heel veel praten helpt je om de scherpe randjes te doen verdwijnen, de pijn en het verdriet gaan nooit en te nimmer weg.
TO; Ik wil je heel veel sterkte wensen, neem je tijd en denk goed om jezelf ...
dinsdag 5 januari 2016 om 13:20
quote:Sunemom schreef op 05 januari 2016 @ 12:45:
Als ik erin was blijven hangen, of zou blijven hangen, dan had ik de deur gewoon op slot gelaten was onder mijn dekbed gekropen en had blijven huilen. Dat is het gevoel, maar doe ik dus niet. Ik durf toch wel te zeggen dat ik doorga, dat ik dat vanaf het begin gedaan heb ook. Ik breng mijn zoontje naar school elke dag (dochter is daar te groot voor), ga met ze mee naar sport, doe vrijwilligerswerk op school, werk en studeer. Ik weet niet hoe ik meer verder moet gaan, maar het lijkt me best op doorgaan lijken.
Ik heb hulp ingeroepen, eigenlijk vrijwel meteen. De therapeut die me ook begeleid heeft na het overlijden van mijn zoontje. En we zijn aan het bespreken of EMDR misschien zou kunnen helpen, omdat ik vooral heel veel last heb van het moment dat ons dochtertje overleed. Haar zien overlijden heeft mijn hart gebroken. Daar blijf ik nachtmerries over hebben en daar wil ik mee verder, omdat dat opbreekt.
Ik begrijp ook wel dat het een keuze is hoe met dingen om te gaan, maar ik heb echt niet het idee dat ik zo'n slecht voorbeeld voor mijn andere kinderen ben. Ik ben er voor ze, doe alles met ze wat ik altijd deed, ze kunnen en mogen over hun zusje praten, maar het hoeft niet. Ik ben niet steeds aan het huilen, ze zien een moeder die weer alles doet. Ik weet niet wat daar zo slecht aan is.
Naast dat ik mijn leven heb opgepakt is er mijn gevoel. Ik mis de aansluiting met mijn man, we gaan hier totaal verschillend mee om. Ik heb een heel beperkt netwerk waarmee ik dit kan delen en naast de therapie is er amper ruimte om mijn verdriet en angst te uitten. Dat is wat ik hier graag mee wil, ergens laten zien dat ik ook gevoel heb en misschien een plekje waar dat gevoel er mag zijn.Sterkte Sunemom!! Wat een verdrietige situatie. Volgens mij doe je het heel goed, je gaat door voor je kinderen en bent er voor hen. Maar je zoekt een plekje voor je verdriet en dat mag er ook zijn! Dat zal er ook nog zijn de komende tijd, de uitgerekende datum, wanneer het een jaar geleden is, je kinderen ziet van haar leeftijd, met haar naam of andere confronterende situaties... Natuurlijk doet dat pijn! Jammer dat daar in je omgeving weinig ruimte voor is of lijkt te zijn... Ik hoop dat je dat hier wel vind.
Als ik erin was blijven hangen, of zou blijven hangen, dan had ik de deur gewoon op slot gelaten was onder mijn dekbed gekropen en had blijven huilen. Dat is het gevoel, maar doe ik dus niet. Ik durf toch wel te zeggen dat ik doorga, dat ik dat vanaf het begin gedaan heb ook. Ik breng mijn zoontje naar school elke dag (dochter is daar te groot voor), ga met ze mee naar sport, doe vrijwilligerswerk op school, werk en studeer. Ik weet niet hoe ik meer verder moet gaan, maar het lijkt me best op doorgaan lijken.
Ik heb hulp ingeroepen, eigenlijk vrijwel meteen. De therapeut die me ook begeleid heeft na het overlijden van mijn zoontje. En we zijn aan het bespreken of EMDR misschien zou kunnen helpen, omdat ik vooral heel veel last heb van het moment dat ons dochtertje overleed. Haar zien overlijden heeft mijn hart gebroken. Daar blijf ik nachtmerries over hebben en daar wil ik mee verder, omdat dat opbreekt.
Ik begrijp ook wel dat het een keuze is hoe met dingen om te gaan, maar ik heb echt niet het idee dat ik zo'n slecht voorbeeld voor mijn andere kinderen ben. Ik ben er voor ze, doe alles met ze wat ik altijd deed, ze kunnen en mogen over hun zusje praten, maar het hoeft niet. Ik ben niet steeds aan het huilen, ze zien een moeder die weer alles doet. Ik weet niet wat daar zo slecht aan is.
Naast dat ik mijn leven heb opgepakt is er mijn gevoel. Ik mis de aansluiting met mijn man, we gaan hier totaal verschillend mee om. Ik heb een heel beperkt netwerk waarmee ik dit kan delen en naast de therapie is er amper ruimte om mijn verdriet en angst te uitten. Dat is wat ik hier graag mee wil, ergens laten zien dat ik ook gevoel heb en misschien een plekje waar dat gevoel er mag zijn.Sterkte Sunemom!! Wat een verdrietige situatie. Volgens mij doe je het heel goed, je gaat door voor je kinderen en bent er voor hen. Maar je zoekt een plekje voor je verdriet en dat mag er ook zijn! Dat zal er ook nog zijn de komende tijd, de uitgerekende datum, wanneer het een jaar geleden is, je kinderen ziet van haar leeftijd, met haar naam of andere confronterende situaties... Natuurlijk doet dat pijn! Jammer dat daar in je omgeving weinig ruimte voor is of lijkt te zijn... Ik hoop dat je dat hier wel vind.
dinsdag 5 januari 2016 om 13:22
Lieve Sunemom, wat ontzettend verdrietig om jouw verhaal te lezen. Pijn en verdriet gaan nooit weg, maar ooit gaan de scherpe randjes ervan af. Geef jezelf de ruimte om te rouwen en je gevoel er te laten zijn. Zonder oordeel. Alleen zo kun je het langzaam een plekje gaan geven. 4 maanden is nog zo kort. Jouw gevoel mag er zeker zijn. Ik vind het knap hoe je je er doorheen sleept. Maar ook jij moet kunnen rouwen op jouw manier. Heel veel sterkte
dinsdag 5 januari 2016 om 13:41
Lieve Sunemom.
Dit mag geen enkele moeder mee maken. Ik ben van mening dat een mens niet is gemaakt om zijn / haar kinderen te overleven.
Hier een soort van lotgenootje; mijn dochter is na een voldragen zwangerschap 7 uur na haar geboorte overleden. Haar hartje was niet sterk genoeg (niet gezien op eerdere echo's). Waar ik veel aan heb gehad is stichting lieve engeltjes. Een mailing groep met mama's die hetzelfde (ongeveer) hebben meegemaakt. Lieve Engletjes. Vrouwen die je snappen en je praktische maar ook emotionele adviezen kunnen geven.
Veel, heel veel sterkte. En neem alle tijd om te rouwen die je nodig hebt.
Dit mag geen enkele moeder mee maken. Ik ben van mening dat een mens niet is gemaakt om zijn / haar kinderen te overleven.
Hier een soort van lotgenootje; mijn dochter is na een voldragen zwangerschap 7 uur na haar geboorte overleden. Haar hartje was niet sterk genoeg (niet gezien op eerdere echo's). Waar ik veel aan heb gehad is stichting lieve engeltjes. Een mailing groep met mama's die hetzelfde (ongeveer) hebben meegemaakt. Lieve Engletjes. Vrouwen die je snappen en je praktische maar ook emotionele adviezen kunnen geven.
Veel, heel veel sterkte. En neem alle tijd om te rouwen die je nodig hebt.
Life is a fairytale told by an idiot
dinsdag 5 januari 2016 om 13:56
Ach sunemom
Alles lijkt zo leeg en betekenisloos wat ik wil opschrijven. Zoals op die cliché rouwkaarten staat: Woorden schieten tekort.
Ik vind dat je jezelf hard valt en dat het een wonder is dat je functioneert zoals je nu doet. Klinkt als een motor die half in elkaar is geschopt en toch nog je dochter brengt waar ze moet zijn.
Gun jezelf tijd en ruimte.
Alles lijkt zo leeg en betekenisloos wat ik wil opschrijven. Zoals op die cliché rouwkaarten staat: Woorden schieten tekort.
Ik vind dat je jezelf hard valt en dat het een wonder is dat je functioneert zoals je nu doet. Klinkt als een motor die half in elkaar is geschopt en toch nog je dochter brengt waar ze moet zijn.
Gun jezelf tijd en ruimte.
dinsdag 5 januari 2016 om 14:07
misschien een tip is om alles wat je van haar hebt zoveel mogelijk te verzamelen. ik had niet veel, maar uiteindelijk nog wel dingen bij elkaar geschraapt en zo alles mooi in kaart brengen. een mooi boekje van maken met alle foto's die je hebt dat ze in je buik zit, de echo, maar ook waar je de kleertjes bv had gekocht en foto's ervan. wie de verloskundige was bij wie je afspraken had enzo. zo wordt het beeldend en dat kan helpen.
dinsdag 5 januari 2016 om 14:12
quote:peecee schreef op 05 januari 2016 @ 12:00:
Wat je mee heb gemaakt Is vreselijk. Ik lees je al een tijdje en je blijft hangen in je ellende. Dat Is een keus die je zelf maakt. jij kiest ervoor om niet verder te willen.Jij kiest ervoor om niet verder te gaan met je leven. Vreselijk voor je kinderen. Die doe je tekort. IN het leven gebeuren soms vreselijke dingen
.....wat jij meemaakt Is heel erg. Toch moet je verder.Oké je hebt het voor elkaar gekregen om mijn kin op de tafel te laten klappen.... Hoe durf je?! Je kind overleven is een van de meest verschrikkelijkste dingen die een mens ooit kan meemaken. Laat staan 2... Man man man echt hé! Als je niets beters te melden hebt blijf dan met je poten van dat toetsenbord af
Wat je mee heb gemaakt Is vreselijk. Ik lees je al een tijdje en je blijft hangen in je ellende. Dat Is een keus die je zelf maakt. jij kiest ervoor om niet verder te willen.Jij kiest ervoor om niet verder te gaan met je leven. Vreselijk voor je kinderen. Die doe je tekort. IN het leven gebeuren soms vreselijke dingen
.....wat jij meemaakt Is heel erg. Toch moet je verder.Oké je hebt het voor elkaar gekregen om mijn kin op de tafel te laten klappen.... Hoe durf je?! Je kind overleven is een van de meest verschrikkelijkste dingen die een mens ooit kan meemaken. Laat staan 2... Man man man echt hé! Als je niets beters te melden hebt blijf dan met je poten van dat toetsenbord af
dinsdag 5 januari 2016 om 14:35
quote:Sunemom schreef op 05 januari 2016 @ 12:54:
Mijn oudste zoontje was niet van mijn man, we kunnen daar slecht over praten sinds we samen kinderen hebben en nu hij zelf een kind verloren heeft is het gesprek helemaal verstomd. Hij weet zich geen weg met zijn gevoelens (niet alleen hiermee, praten/gevoel uitten is voor hem sowieso heel erg moeilijk) en wil het al niet over ons meisje hebben, laat staan over mijn oudste.
Dat strenge wat je schrijft Anky daar zit wel een kern in denk ik. Ik neem het mezelf heel erg kwalijk. Ik weet dat ik er niets aan had kunnen veranderen, dat het niet mijn 'schuld' is, maar ik heb het gevoel ontzettend te falen in het enige dat echt belangrijk is, de bescherming van mijn kinderen. In die zin mag ik van mezelf niet verdrietig zijn. Ik heb gefaald dit gevoel is de straf daarvoor en ik moet gewoon zorgen dat ons gezin doordraait, geen recht om te klagen. Dit is ook iets waar ik met mijn therapeut wel over praat. Ik voel me schuldig.
Dat schuldige proefde ik al een beetje uit je post, maar ik wou er niet zo rechtstreeks naar vragen. Het is een heel begrijpelijk gevoel en ik denk dat je zelf ook wel weet dat het niet terecht is. Maar die wetenschap neemt het gevoel natuurlijk niet weg. Wat je wel kunt proberen te doen is af te stappen van het gevoel dat je niet het recht hebt om te klagen en verdrietig te zijn.
Ik vind het heel vervelend dat je er niet goed met je man over kunt praten. Jullie hebben een andere manier van verwerken en dat knelt, hoewel de ene manier niet beter of geschikter is dan de andere.
Kijk ook naar de dingen die je ondertussen wel bereikt hebt: je hebt alweer grote stappen gemaakt om het dagelijks leven op te pakken en alhoewel het voelt als een struggle en nog niet altijd gaat zoals je zou willlen, heb je het toch maar mooi gedaan!
Mijn oudste zoontje was niet van mijn man, we kunnen daar slecht over praten sinds we samen kinderen hebben en nu hij zelf een kind verloren heeft is het gesprek helemaal verstomd. Hij weet zich geen weg met zijn gevoelens (niet alleen hiermee, praten/gevoel uitten is voor hem sowieso heel erg moeilijk) en wil het al niet over ons meisje hebben, laat staan over mijn oudste.
Dat strenge wat je schrijft Anky daar zit wel een kern in denk ik. Ik neem het mezelf heel erg kwalijk. Ik weet dat ik er niets aan had kunnen veranderen, dat het niet mijn 'schuld' is, maar ik heb het gevoel ontzettend te falen in het enige dat echt belangrijk is, de bescherming van mijn kinderen. In die zin mag ik van mezelf niet verdrietig zijn. Ik heb gefaald dit gevoel is de straf daarvoor en ik moet gewoon zorgen dat ons gezin doordraait, geen recht om te klagen. Dit is ook iets waar ik met mijn therapeut wel over praat. Ik voel me schuldig.
Dat schuldige proefde ik al een beetje uit je post, maar ik wou er niet zo rechtstreeks naar vragen. Het is een heel begrijpelijk gevoel en ik denk dat je zelf ook wel weet dat het niet terecht is. Maar die wetenschap neemt het gevoel natuurlijk niet weg. Wat je wel kunt proberen te doen is af te stappen van het gevoel dat je niet het recht hebt om te klagen en verdrietig te zijn.
Ik vind het heel vervelend dat je er niet goed met je man over kunt praten. Jullie hebben een andere manier van verwerken en dat knelt, hoewel de ene manier niet beter of geschikter is dan de andere.
Kijk ook naar de dingen die je ondertussen wel bereikt hebt: je hebt alweer grote stappen gemaakt om het dagelijks leven op te pakken en alhoewel het voelt als een struggle en nog niet altijd gaat zoals je zou willlen, heb je het toch maar mooi gedaan!
