Psyche
alle pijlers
Je kind overleven en verder..
dinsdag 5 januari 2016 om 11:53
Al een poosje blijf ik steeds twijfelen tussen dit topic wel of niet openen. Toch maar wel dus, ik hoop dat het mij helpt om van me af te schrijven en misschien zijn er wel meer schrijfsters hier die het herkennen en er iets aan hebben, in dat geval schrijf gerust mee!
4 maanden en 22 dagen geleden heb ik na een zwangerschap van bijna 23 weken mijn dochtertje verloren. De zwangerschap zelf verliep zonder problemen, ons dochtertje was kerngezond. Ik heb een infectie opgelopen die vroegtijdige weeën heeft veroorzaakt. Ik heb niet doorgehad dat er iets mis was. De twee dagen voor de bevalling voelde ik me niet lekker, pijn in mijn rug en heel moe, maar we waren op vakantie en ik dacht dat ik gewoon een beetje teveel gedaan had. En dagje rust maakte dat ik me veel beter voelde en verder leek er niets bijzonders. Onze laatste vakantiedag wilden de kinderen nog iets gaan doen en dus gingen we er nog een dagje op uit. Rustig tempo dan ging het prima. Rond de middag leek het alsof ik koorts kreeg een weer ontzettend moe. Besloten terug naar ons vakantiehuisje te gaan en onderweg daarnaartoe ging het mis. Ik begon te bloedden, na overleg met de verloskundige zijn we met spoed naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gegaan. Daar bleek dat ik aan het behalen was en dat het al te laat was om de bevalling te stoppen. Ons meisje, wat we op dat moment nog niet wisten, ging geboren worden. De bevalling ging (met als bij mijn andere kinderen) razendsnel. Om 15.32 werd onze dochter geboren en om 16.10 is ze in mijn armen overleden. Ze was net onder de 24-wekengrens, waardoor ze niet behandeld werd.
De dagen erna werden we geleefd. Spullen ophalen van ons vakantie-adres, terug naar huis, de crematie regelen, iedereen op de hoogte brengen en uiteindelijk het afscheid. We hebben na het afscheid nog een kleine week onszelf afgeschermd, maar daarna moesten de kinderen weer naar school en begon het normale leven weer.
En dat is waar ik vastloop. Ik doe wat er verwacht wordt. Ben twee weken na de crematie van onze dochter weer begonnen met mijn studie, na mijn bevallingsverlof weer gaan werken (en met een tussenpoze omdat het niet lukte nu weer echt begonnen), zorg voor mijn kinderen. Oftewel ik functioneer, maar mijn hart ligt in allemaal scherven. Ik heb ruim 14 jaar geleden mijn oudste zoon op 8-jarige leeftijd verloren en ik boek mee compleet verloren. Ik heb deze weg door deze hel al een keer bewandeld en ik kan het niet nog een keer. Ik heb geen idee hoe je twee kinderen overleefd en ben er totaal kapot van.
Maar er is weinig ruimte voor mijn gevoel. Mijn kinderen hebben een sterke moeder nodig, zij hebben ook verdriet om hun zusje. Mijn man vlucht in zijn werk en als dat niet kan (kerstvakantie) dan loopt hij als een zombie rond. Mensen om ons heen gaan die, want het is al... geleden. En ik snap het, de wereld stopt niet, voor niemand, ook niet voor mijn kleine meisje. En toch heb ik een plekje nodig om de wereld soms even stil te mogen zetten, want ik verdrink vanbinnen in het verdriet en deze pijn.
4 maanden en 22 dagen geleden heb ik na een zwangerschap van bijna 23 weken mijn dochtertje verloren. De zwangerschap zelf verliep zonder problemen, ons dochtertje was kerngezond. Ik heb een infectie opgelopen die vroegtijdige weeën heeft veroorzaakt. Ik heb niet doorgehad dat er iets mis was. De twee dagen voor de bevalling voelde ik me niet lekker, pijn in mijn rug en heel moe, maar we waren op vakantie en ik dacht dat ik gewoon een beetje teveel gedaan had. En dagje rust maakte dat ik me veel beter voelde en verder leek er niets bijzonders. Onze laatste vakantiedag wilden de kinderen nog iets gaan doen en dus gingen we er nog een dagje op uit. Rustig tempo dan ging het prima. Rond de middag leek het alsof ik koorts kreeg een weer ontzettend moe. Besloten terug naar ons vakantiehuisje te gaan en onderweg daarnaartoe ging het mis. Ik begon te bloedden, na overleg met de verloskundige zijn we met spoed naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gegaan. Daar bleek dat ik aan het behalen was en dat het al te laat was om de bevalling te stoppen. Ons meisje, wat we op dat moment nog niet wisten, ging geboren worden. De bevalling ging (met als bij mijn andere kinderen) razendsnel. Om 15.32 werd onze dochter geboren en om 16.10 is ze in mijn armen overleden. Ze was net onder de 24-wekengrens, waardoor ze niet behandeld werd.
De dagen erna werden we geleefd. Spullen ophalen van ons vakantie-adres, terug naar huis, de crematie regelen, iedereen op de hoogte brengen en uiteindelijk het afscheid. We hebben na het afscheid nog een kleine week onszelf afgeschermd, maar daarna moesten de kinderen weer naar school en begon het normale leven weer.
En dat is waar ik vastloop. Ik doe wat er verwacht wordt. Ben twee weken na de crematie van onze dochter weer begonnen met mijn studie, na mijn bevallingsverlof weer gaan werken (en met een tussenpoze omdat het niet lukte nu weer echt begonnen), zorg voor mijn kinderen. Oftewel ik functioneer, maar mijn hart ligt in allemaal scherven. Ik heb ruim 14 jaar geleden mijn oudste zoon op 8-jarige leeftijd verloren en ik boek mee compleet verloren. Ik heb deze weg door deze hel al een keer bewandeld en ik kan het niet nog een keer. Ik heb geen idee hoe je twee kinderen overleefd en ben er totaal kapot van.
Maar er is weinig ruimte voor mijn gevoel. Mijn kinderen hebben een sterke moeder nodig, zij hebben ook verdriet om hun zusje. Mijn man vlucht in zijn werk en als dat niet kan (kerstvakantie) dan loopt hij als een zombie rond. Mensen om ons heen gaan die, want het is al... geleden. En ik snap het, de wereld stopt niet, voor niemand, ook niet voor mijn kleine meisje. En toch heb ik een plekje nodig om de wereld soms even stil te mogen zetten, want ik verdrink vanbinnen in het verdriet en deze pijn.
dinsdag 5 januari 2016 om 20:49
quote:moonpoppy schreef op 05 januari 2016 @ 19:55:
Zwanger zijn gaat gepaard met veel kwaaltjes,hoe had je nou kunnen weten dat je je niet lekker voelde door een infectie?
En op het moment dat het allemaal misging was je vast ook gewoon te overrompeld om alles op een rijtje te hebben wat betreft de zwangerschapstermijn! Ik heb een halfjaar geleden met 8 maanden een spoedkeizersnede gehad,ik had niet eens in de gaten dat de baby die -zoef- voorbij kwam van mij was!
En wie weet wat er was gebeurt als ze wel een kans gekregen had,dan was ze er misschien uitendelijk ook niet beter van geworden,en had je je daarover weer schuldig gevoeld.Je weet het gewoon niet.
Maar ik denk dat je dat allemaal zelf ook wel weet,het is gewoon nog zo kort geleden allemaal dat je het nog niet zo kunt voelen.
Ik vind het heel erg dat mensen zo lomp zijn tegen je,dat maakt het zo eenzaam denk ik.
Jouw zoon is belangrijk,en je dochter is belangrijk,hoe kort ze er ook waren,ze waren allebei helemaal jouw kinderen!
En dat gaat ook nooit meer weg, het blijft een gemis,maar de liefde blijft ook,daardoor zullen ze altijd bij je horen.
Mensen in je omgeving doen alsof je dochter er niet toe gedaan heeft,omdat ze zo klein was toen ze stierf,maar als je hier de reacties leest dan zie je dat ook haar leven ertoe gedaan heeft,daarom raakt het mensen dat je haar moet missen! Mij in ieder geval.Ik denk dat dit ook een belangrijke opmerking is. En natuurlijk voel je je schuldig, maar zo moet je het niet zien. Tijdens een zwangerschap vormen moeder en ongeboren kind samen een eenheid. En in die eenheid is onverhoopt iets misgegaan. Niet aan jouw kant, maar in het geheel. Het is niet jouw schuld dat je dochter nu niet meer leeft.
Zwanger zijn gaat gepaard met veel kwaaltjes,hoe had je nou kunnen weten dat je je niet lekker voelde door een infectie?
En op het moment dat het allemaal misging was je vast ook gewoon te overrompeld om alles op een rijtje te hebben wat betreft de zwangerschapstermijn! Ik heb een halfjaar geleden met 8 maanden een spoedkeizersnede gehad,ik had niet eens in de gaten dat de baby die -zoef- voorbij kwam van mij was!
En wie weet wat er was gebeurt als ze wel een kans gekregen had,dan was ze er misschien uitendelijk ook niet beter van geworden,en had je je daarover weer schuldig gevoeld.Je weet het gewoon niet.
Maar ik denk dat je dat allemaal zelf ook wel weet,het is gewoon nog zo kort geleden allemaal dat je het nog niet zo kunt voelen.
Ik vind het heel erg dat mensen zo lomp zijn tegen je,dat maakt het zo eenzaam denk ik.
Jouw zoon is belangrijk,en je dochter is belangrijk,hoe kort ze er ook waren,ze waren allebei helemaal jouw kinderen!
En dat gaat ook nooit meer weg, het blijft een gemis,maar de liefde blijft ook,daardoor zullen ze altijd bij je horen.
Mensen in je omgeving doen alsof je dochter er niet toe gedaan heeft,omdat ze zo klein was toen ze stierf,maar als je hier de reacties leest dan zie je dat ook haar leven ertoe gedaan heeft,daarom raakt het mensen dat je haar moet missen! Mij in ieder geval.Ik denk dat dit ook een belangrijke opmerking is. En natuurlijk voel je je schuldig, maar zo moet je het niet zien. Tijdens een zwangerschap vormen moeder en ongeboren kind samen een eenheid. En in die eenheid is onverhoopt iets misgegaan. Niet aan jouw kant, maar in het geheel. Het is niet jouw schuld dat je dochter nu niet meer leeft.
dinsdag 5 januari 2016 om 21:54
Sunemom, wat goed van je dat je dit topic bent begonnen. Ik las ergens dat je twijfelde of je dat wilde. Ik hoop dat je hier wat herkenning vindt en van je af kan schrijven. Mijn zoon is nu twee jaar geleden overleden en mij heeft het schrijven over zijn korte leven en het verdriet dat ik had, erg goed gedaan. Ik schreef ook bij Lieve Engeltjes. Je wordt daarbij ingedeeld in een mailgroep bij -vooral- moeders die in ongeveer dezelfde periode hun kind zijn verloren. Al weet ik niet hoe dat in jouw situatie zal zijn, vanwege je verlies van je oudere zoon en kleinere meisje.
Ik vond het in mijn situatie prettig om 'gewoon' door te gaan, werken weer opbouwen, voor mijn andere kind zorgen, dingen oppakken in huis. Maar ik deed alles in mijn tempo. Misschien zit daar nog een probleem voor je? Dat alles zo snel, veel en gelijk weer 'normaal' moet. Misschien dat minder werken, je studie wat laten vertragen ofzo nog een oplossing is?
Ik hoop dat je vanavond nog wat steun van je vriendin ervaart? Of was je afspraak niet vanavond?
Ik vond het in mijn situatie prettig om 'gewoon' door te gaan, werken weer opbouwen, voor mijn andere kind zorgen, dingen oppakken in huis. Maar ik deed alles in mijn tempo. Misschien zit daar nog een probleem voor je? Dat alles zo snel, veel en gelijk weer 'normaal' moet. Misschien dat minder werken, je studie wat laten vertragen ofzo nog een oplossing is?
Ik hoop dat je vanavond nog wat steun van je vriendin ervaart? Of was je afspraak niet vanavond?
dinsdag 5 januari 2016 om 21:57
De kinderen begrijpen het verdriet inderdaad wel. Ze geven zelf, vooral onze dochter van 10, mooie uitingen aan de liefde voor hun zusje. Akten ik wil niet dat ze opgroeien in een huis waar verdriet de heersende emotie is. Ze mogen best soms zien dat ik het er moeilijk mee heb, maar niet te overheersend. Zo vond ik oud en nieuw echt vreselijk moeilijk en dat hebben ze wel gezien en dat hebben we het over gehad met elkaar, maar ze hoeven niet te zien dat soms een pak suiker oppakken al vreselijk pijn doet omdat ik me dan een split seconde realiseer dat dat stomme pak suiker meer weegt dan ons mooie meisje deed.
Verstandelijk weet ik dat de kansen van extreme prematuurtjes heel klein zijn en dat de kindjes die het halen het veelal ook heel zwaar hebben. Maar het idee dat ze zo vocht en niemand iets wilde doen om haar te helpen. Daar ben ik heel boos en verdrietig over. Misschien ook niet eens terecht, maar die de opmerking dat er getwijfeld is blijft dat gevoel er wel.
Pruttel wederom een heel mooi idee. Het lijken misschien kleine dingen, maar het raakt zo. Het idee dat dat weinig dat ik als 'van haar' beschouw op/weg gaat
Tot het moment dat ik haar voelde indalen kon ik me oprecht niet voorstellen dat ik aan het bevallen was. Het voelde totaal anders dan mijn andere bevallingen. Door de snelheid was ik ook totaal de weg kwijt. Om 12.00 was er niet aan de hand twee uur later waren we onderweg naar het ziekenhuis en om 15.32 is ze geboren. Ik kon er letterlijk met m'n hoofd niet bij wat er gebeurde. Binnen drie uur ging ik van niet lekker, naar je gaat bevallen en jullie kindje gaat het niet halen, maar ze is geboren en ze leeft nog om haar vervolgens vast te houden terwijl ze stierf. Dat stukje, dat totale volledige machteloze dat je eigen kindje vecht voor haar leven en dat je niets kunt doen. Hopen op steeds weer een hartslag, een ademteug terwijl je weet dat ze de strijd alleen maar kan verliezen. Daar heb ik zoveel moeite mee.
Verstandelijk weet ik dat de kansen van extreme prematuurtjes heel klein zijn en dat de kindjes die het halen het veelal ook heel zwaar hebben. Maar het idee dat ze zo vocht en niemand iets wilde doen om haar te helpen. Daar ben ik heel boos en verdrietig over. Misschien ook niet eens terecht, maar die de opmerking dat er getwijfeld is blijft dat gevoel er wel.
Pruttel wederom een heel mooi idee. Het lijken misschien kleine dingen, maar het raakt zo. Het idee dat dat weinig dat ik als 'van haar' beschouw op/weg gaat
Tot het moment dat ik haar voelde indalen kon ik me oprecht niet voorstellen dat ik aan het bevallen was. Het voelde totaal anders dan mijn andere bevallingen. Door de snelheid was ik ook totaal de weg kwijt. Om 12.00 was er niet aan de hand twee uur later waren we onderweg naar het ziekenhuis en om 15.32 is ze geboren. Ik kon er letterlijk met m'n hoofd niet bij wat er gebeurde. Binnen drie uur ging ik van niet lekker, naar je gaat bevallen en jullie kindje gaat het niet halen, maar ze is geboren en ze leeft nog om haar vervolgens vast te houden terwijl ze stierf. Dat stukje, dat totale volledige machteloze dat je eigen kindje vecht voor haar leven en dat je niets kunt doen. Hopen op steeds weer een hartslag, een ademteug terwijl je weet dat ze de strijd alleen maar kan verliezen. Daar heb ik zoveel moeite mee.
dinsdag 5 januari 2016 om 22:04
Dat machteloze gevoel is als ouder echt heel heftig en past helemaal niet bij het zorgende gevoel dat je als moeder juist hebt. Je wil je er voor je kindje zijn en kunnen beschermen. Heftig.
Heb je later in het ziekenhuis nog wel kunnen praten over je schuldgevoel over het 'niet behandelen' en de vraag die hierover werd gesteld?
Heb je later in het ziekenhuis nog wel kunnen praten over je schuldgevoel over het 'niet behandelen' en de vraag die hierover werd gesteld?
dinsdag 5 januari 2016 om 22:07
Mijn zoontje was een totaal andere situatie. Ik was, ruim, minderjarig toen hij geboren werd. Ik zat niet in een vrijwillige relatie en heb ook niet gekozen om hem af te staan er werd gewoon bepaald dat ik te jong was en dat ik mijn kindje niet mocht houden. Hij kwam bij 'ouders' terecht die niet goed voor hem waren en toen ik meerderjarig was een de situatie aan ben gaan kaarten (aangiften e.d) was het feitelijk al te laat. Hij is uiteindelijk op 8 jarige leeftijd door kindermishandeling om het leven gekomen.
En hoewel hij dus niet bij mij woonde was hij wel heel sterk mijn kind. Hij heeft mij moeder gemaakt, me veranderd. Hem verliezen is de moeilijkste weg geweest die ik heb afgelegd, zowel dat ik hem moest afstaan (waarbij niemand wist dat ik een kindje had gekregen) als na zijn overlijden.
Er is geen script voor je kind verliezen, maar als het je nog een keer overkomt zie je zelf wel een soort script. Je weet wat je de vorige keer overeind heeft gehouden en wat je om liet gaan. En in plaats van houvast geeft het angst, want ik weet oprecht niet hoe ik dit moet doen. Ik heb na mijn zoontjes overlijden weer een leuk leven opgebouwd, maar het heeft me veel gekost en het is nooit met helemaal 'ok' geworden. En nu, het is zo hartverscheurend moeilijk om de helft van mijn kinderen op aarde te hebben en de helft niet. Ik ben moeder van vier, maar mag maar mama van twee zijn en ik weet niet hoe ik dat moet doen.
Wel praktisch, gewoon doen, maar ik heb het geboekt dat ik vanbinnen elke dag een stukje verder doodga.
En hoewel hij dus niet bij mij woonde was hij wel heel sterk mijn kind. Hij heeft mij moeder gemaakt, me veranderd. Hem verliezen is de moeilijkste weg geweest die ik heb afgelegd, zowel dat ik hem moest afstaan (waarbij niemand wist dat ik een kindje had gekregen) als na zijn overlijden.
Er is geen script voor je kind verliezen, maar als het je nog een keer overkomt zie je zelf wel een soort script. Je weet wat je de vorige keer overeind heeft gehouden en wat je om liet gaan. En in plaats van houvast geeft het angst, want ik weet oprecht niet hoe ik dit moet doen. Ik heb na mijn zoontjes overlijden weer een leuk leven opgebouwd, maar het heeft me veel gekost en het is nooit met helemaal 'ok' geworden. En nu, het is zo hartverscheurend moeilijk om de helft van mijn kinderen op aarde te hebben en de helft niet. Ik ben moeder van vier, maar mag maar mama van twee zijn en ik weet niet hoe ik dat moet doen.
Wel praktisch, gewoon doen, maar ik heb het geboekt dat ik vanbinnen elke dag een stukje verder doodga.
dinsdag 5 januari 2016 om 22:09
@havermoutje nee eigenlijk niet. Het ziekenhuis waar ze geboren is is goed 2,5 uur rijden van onze woonplaats. We zijn na zes weken wel terug geweest voor dat nagesprek, maar toen bleek dat het feit dat ik ziek bleef kwam door ontstoken placentaresten en ben ik alsnog gecurreteerd. De tijd en ruimte (ook in mijn hoofd) om verder te praten daarna ontbraken. En de drempel om er nog een keer naartoe te gaan is heel erg hoog.
dinsdag 5 januari 2016 om 22:12
dinsdag 5 januari 2016 om 22:17
Poeh, wat heftig wat er met jou en je zoontje is gebeurd. Ik kan me voorstellen dat hem verliezen (op twee manieren) je moeilijkste weg is geweest om af te leggen.
Voor mij is het praten, ook later met de artsen, over de behandeling van mijn kind en te horen hoe de artsen en verpleegkundigen hun best hebben gedaan, voor mij heel belangrijk geweest. Om te weten dat ook anderen het beste met hem voor hadden. Misschien dat het je toch nog kan helpen om de betrokken artsen/verpleegkundigen te bellen/mailen of spreken. Ik heb gemerkt dat ze daar wel voor open staan. Ook voor hen is het overlijden van een patient vaak moeilijk, ook al maken ze het regelmatig mee.
Voor mij is het praten, ook later met de artsen, over de behandeling van mijn kind en te horen hoe de artsen en verpleegkundigen hun best hebben gedaan, voor mij heel belangrijk geweest. Om te weten dat ook anderen het beste met hem voor hadden. Misschien dat het je toch nog kan helpen om de betrokken artsen/verpleegkundigen te bellen/mailen of spreken. Ik heb gemerkt dat ze daar wel voor open staan. Ook voor hen is het overlijden van een patient vaak moeilijk, ook al maken ze het regelmatig mee.
dinsdag 5 januari 2016 om 22:22
Was er bij de geboorte iemand waar je vertrouwen in hebt? Iemand waarvan je denkt dat je er voldoende klik mee hebt om hierover te praten? Zo ja, dan zou ik zeker teruggaan naar het ziekenhuis en je gedachten bespreken. Dat zal zo veel ophelderen voor je.
Hoe is je gezindheid nu? Ben je fysiek weer wat hersteld?
Hoe is je gezindheid nu? Ben je fysiek weer wat hersteld?
Het is zoals het is
dinsdag 5 januari 2016 om 22:26
Er is een verpleegkundige geweest die vanaf de echo tot na het overlijden bij ons is gebleven en die zich ook over onze andere twee kinderen heeft ontfermd. Mijn dochter zou haar ook graag nog een keertje willen zien, maar ik weet eigenlijk helemaal niet of dat 'kan'
Mijn eigen gezondheid is nog steeds op en neer. In principe zou alles ontstekingsvrij moeten zijn, maar nog regelmatig heb ik toch weer een paar dagen achter elkaar koorts, zeker in de avonden. De huisarts houdt het op overbelasting, maar het is wel heel lastig.En ik heb moeite om mijn lijf te vertrouwen. Het is me inmiddels wel duidelijk dat ik in de weken na de bevalling echt wel behoorlijk ziek geweest ben, maar dat heb ik me helemaal niet zo gerealiseerd en het vertrouwen op wat ik voel en hoe ik dat inschat ben ik een beetje kwijt.
Mijn eigen gezondheid is nog steeds op en neer. In principe zou alles ontstekingsvrij moeten zijn, maar nog regelmatig heb ik toch weer een paar dagen achter elkaar koorts, zeker in de avonden. De huisarts houdt het op overbelasting, maar het is wel heel lastig.En ik heb moeite om mijn lijf te vertrouwen. Het is me inmiddels wel duidelijk dat ik in de weken na de bevalling echt wel behoorlijk ziek geweest ben, maar dat heb ik me helemaal niet zo gerealiseerd en het vertrouwen op wat ik voel en hoe ik dat inschat ben ik een beetje kwijt.
dinsdag 5 januari 2016 om 22:29
Tuurlijk kan dat! Gewoon bellen en het uitleggen (ik begrijp dat dit niet 'gewoon' voelt voor je en dat het uitleggen juist erg emotioneel is). Zoals iemand anders ook al schreef: verpleegkundigen en artsen zijn zelf vaak ook aangegrepen door een overlijden. Voor de dochter zal het zeker goed zijn, maar zorg dat je deze persoon ook zonder haar kunt spreken.
Het is zoals het is
dinsdag 5 januari 2016 om 22:30
quote:Sunemom schreef op 05 januari 2016 @ 22:26:
Er is een verpleegkundige geweest die vanaf de echo tot na het overlijden bij ons is gebleven en die zich ook over onze andere twee kinderen heeft ontfermd. Mijn dochter zou haar ook graag nog een keertje willen zien, maar ik weet eigenlijk helemaal niet of dat 'kan'Sunemom, je zou dat kunnen proberen.. Er is bv ook geregeld dat mensen die op een IC hebben gelegen, teruggaan voor een nagesprek.
Er is een verpleegkundige geweest die vanaf de echo tot na het overlijden bij ons is gebleven en die zich ook over onze andere twee kinderen heeft ontfermd. Mijn dochter zou haar ook graag nog een keertje willen zien, maar ik weet eigenlijk helemaal niet of dat 'kan'Sunemom, je zou dat kunnen proberen.. Er is bv ook geregeld dat mensen die op een IC hebben gelegen, teruggaan voor een nagesprek.
dinsdag 5 januari 2016 om 22:46
dinsdag 5 januari 2016 om 22:56
Wat afschuwelijk Sunemom. Zoals je het beschrijft is de machteloosheid en wanhoop bij beide keren zo groot geweest, het 'toe' moeten kijken, niets kunnen doen en (misschien?) ook het vertrouwen verliezen in anderen. Ik zou, aansluitend bij de rest, echt kijken of je een gesprek kan hebben met het zh.
dinsdag 5 januari 2016 om 23:08
quote:pruttel schreef op 05 januari 2016 @ 21:08:
Weet je wat het mooie is van een kaars? Die hoeft nooit op te gaan. Als hij bijna op is, dan kun je een nieuwe kaars maken. Je smelt een nieuwe kaars met de oude en maakt daar dan een nieuwe kaars van, met de echte erin. Dan hou je altijd haar kaars
Heel mooi.
Lieve Sunemom, ik denk aan jou, je man en je kinderen en ik hoop dat je je draai weer gaat vinden.
Niemand kan voor jou, of je man of je kinderen en andere geliefden bepalen hoe er gerouwd mag worden.
Schrijf van je af als je de behoefte voelt, en voel je de behoefte niet, doe het dan even niet.
Weet je wat het mooie is van een kaars? Die hoeft nooit op te gaan. Als hij bijna op is, dan kun je een nieuwe kaars maken. Je smelt een nieuwe kaars met de oude en maakt daar dan een nieuwe kaars van, met de echte erin. Dan hou je altijd haar kaars
Heel mooi.
Lieve Sunemom, ik denk aan jou, je man en je kinderen en ik hoop dat je je draai weer gaat vinden.
Niemand kan voor jou, of je man of je kinderen en andere geliefden bepalen hoe er gerouwd mag worden.
Schrijf van je af als je de behoefte voelt, en voel je de behoefte niet, doe het dan even niet.
Betty White: "Once you go blackberry... Hmmmmmhmmmm"
woensdag 6 januari 2016 om 00:01
Ik zou willen dat ik je een stukje "dragen"kon,zodat je even uit kan rusten,maar dat kan ik niet.
Ik kan me je machteloosheid zo goed voorstellen,vooral als ze zeggen dat er twijfel was,dan denk je de hele tijd "wat als"
Maar het "wat als"is een vraag die nooit beantwoord word,je zult het nooit weten.
Ik denk dat het pas beter met je gaat als je dat kunt accepteren,dat er gewoon geen antwoord is,en dat je de tijd niet terug kunt draaien.Maar 4 maanden is erg kort,logisch dat je dat nog niet kunt.
En misschien kun je het wel nooit helemaal accepteren,maar vind je er toch een weg in.
Dat hoop ik voor je.
Ik wou dat ik meer voor je had dan woorden,ik voel met je mee,maar dat veranderd niets aan wat gebeurd is.
Ik kan me je machteloosheid zo goed voorstellen,vooral als ze zeggen dat er twijfel was,dan denk je de hele tijd "wat als"
Maar het "wat als"is een vraag die nooit beantwoord word,je zult het nooit weten.
Ik denk dat het pas beter met je gaat als je dat kunt accepteren,dat er gewoon geen antwoord is,en dat je de tijd niet terug kunt draaien.Maar 4 maanden is erg kort,logisch dat je dat nog niet kunt.
En misschien kun je het wel nooit helemaal accepteren,maar vind je er toch een weg in.
Dat hoop ik voor je.
Ik wou dat ik meer voor je had dan woorden,ik voel met je mee,maar dat veranderd niets aan wat gebeurd is.
woensdag 6 januari 2016 om 10:22
Ik heb vooral het vertrouwen in mezelf verloren denk ik. Mijn gevoel, mijn mening, mijn angst het doet er alternatief niet echt toe, niemand die er rekening mee houdt. En ik blijk niet in staat om daar adequaat me om te gaan. Er zit ook een stukje mezelf niet meer serieus nemen in, wat doet het er toe wat ik vindt of voel.
Ik blijk het dus niet zo goed aan te kunnen snoopylynn. Ik heb het gevoel met m'n rug tegen de muur te staan. Ik ga wel door met wat ik denk dat er moet een verwacht wordt, maar dat is uiterlijk. Een masker. En niet eens omdat ik sterk wil zijn (of lijken), maar omdat het een overlevingsmechanisme is. Al van heel kleins af aan heb ik altijd gewoon door moeten gaan. Mishandeld, jammer dan je moet naar school, geen eten thuis precies hetzelfde je moet naar school. Ziek zijn, bestaat niet gewoon doorgaan, zolang je niet omvalt gaat het dus best nog. Ik weet heel letterlijk niet wat ik met mezelf moet als ik niet doorga.
Dat machteloze maakt me heel klein, als kind kon ik ook alleen maar slikken en doorgaan. Zo voelt dit ook, ik kan het niet veranderen, maar niet weer wel weer mee verder leven. En dat vaker me zwaar, door moeten leven zonder mijn kinderen.het gemis doet zoveel pijn.
Fysiek ook. Ik kan mijn liefde voor hen niet kwijt. Het knuffelen met een baby is zo anders. Natuurlijk kan ik mijn kinderen platknuffelen en dat doen we ook regelmatig, maar de enorme behoefte te zorgen (misschien ook nog wel deels hormonaal) die ik voel kan ik niet op een 8 en 10-jarige kwijt. Ik mis mijn kleine meisje fysiek ook gewoon. Het duurt sinds nog steeds even voor ik besef dat ze er niet meer is. Dan wordt ik wakker en probeer haar beweging in mijn buik te voelen, en paar seconden, en dan divers het besef dat ze er echt niet meer is weer binnen. Elke keer weer doet dat pijn.
Ik blijk het dus niet zo goed aan te kunnen snoopylynn. Ik heb het gevoel met m'n rug tegen de muur te staan. Ik ga wel door met wat ik denk dat er moet een verwacht wordt, maar dat is uiterlijk. Een masker. En niet eens omdat ik sterk wil zijn (of lijken), maar omdat het een overlevingsmechanisme is. Al van heel kleins af aan heb ik altijd gewoon door moeten gaan. Mishandeld, jammer dan je moet naar school, geen eten thuis precies hetzelfde je moet naar school. Ziek zijn, bestaat niet gewoon doorgaan, zolang je niet omvalt gaat het dus best nog. Ik weet heel letterlijk niet wat ik met mezelf moet als ik niet doorga.
Dat machteloze maakt me heel klein, als kind kon ik ook alleen maar slikken en doorgaan. Zo voelt dit ook, ik kan het niet veranderen, maar niet weer wel weer mee verder leven. En dat vaker me zwaar, door moeten leven zonder mijn kinderen.het gemis doet zoveel pijn.
Fysiek ook. Ik kan mijn liefde voor hen niet kwijt. Het knuffelen met een baby is zo anders. Natuurlijk kan ik mijn kinderen platknuffelen en dat doen we ook regelmatig, maar de enorme behoefte te zorgen (misschien ook nog wel deels hormonaal) die ik voel kan ik niet op een 8 en 10-jarige kwijt. Ik mis mijn kleine meisje fysiek ook gewoon. Het duurt sinds nog steeds even voor ik besef dat ze er niet meer is. Dan wordt ik wakker en probeer haar beweging in mijn buik te voelen, en paar seconden, en dan divers het besef dat ze er echt niet meer is weer binnen. Elke keer weer doet dat pijn.
woensdag 6 januari 2016 om 10:35
Oh Sun, wat komt je post hard binnen hier. Is er íémand die jou in zijn armen kan nemen waar je even geheel jezelf mag zijn en de tranen mag huilen die je zo hard binnen probeert te houden? Hier iemand op het forum die je in het echte leven spreekt? Of een lieve vriendin? Ik lees in je posts die innige behoefte om een keer te mogen gillen, te schreeuwen en te janken, dat moet toch iemand voor je mogelijk kunnen maken? Anders stuur me een PB, ook al heb ik geen ervaring met het verlies van kinderen, als je die schouder nodig hebt, wil ik je die graag geven.
woensdag 6 januari 2016 om 10:37
Lieve Sunemom,
Knuffel. Ik herken het tegen een muur aanstaan, het gevoel hebben alsof je stilstaat, terwijl de aarde door draait. Gevoelens van verdriet, van schuld, van boosheid, maar misschien nog wel het ergste, van leegte. Letterlijk en figuurlijk. Ik had een knuffelbeer in mijn bed gelegd om van pure ellende iets te hebben om tegenaan te liggen. Maar die kon ik niet verzorgen, dat waar ik zoveel behoefte aan had. Het is het meest lege gevoel wat ik ooit heb mogen voelen en ik hoop het dan ook nooit meer te voelen. Na 4 maanden kreeg het verdriet pas bij mij de kans om echt binnen te komen. Daarvoor stond ik in een overlevingsstandje. Een soort van waakvlam van een boiler. Ik werd niet warm of koud. Ik at en sliep. Dat was alles. De scherpe randjes gaan er vanaf, maar herinneringen blijven.
Knuffel. Ik herken het tegen een muur aanstaan, het gevoel hebben alsof je stilstaat, terwijl de aarde door draait. Gevoelens van verdriet, van schuld, van boosheid, maar misschien nog wel het ergste, van leegte. Letterlijk en figuurlijk. Ik had een knuffelbeer in mijn bed gelegd om van pure ellende iets te hebben om tegenaan te liggen. Maar die kon ik niet verzorgen, dat waar ik zoveel behoefte aan had. Het is het meest lege gevoel wat ik ooit heb mogen voelen en ik hoop het dan ook nooit meer te voelen. Na 4 maanden kreeg het verdriet pas bij mij de kans om echt binnen te komen. Daarvoor stond ik in een overlevingsstandje. Een soort van waakvlam van een boiler. Ik werd niet warm of koud. Ik at en sliep. Dat was alles. De scherpe randjes gaan er vanaf, maar herinneringen blijven.
