Psyche
alle pijlers
Je kind overleven en verder..
dinsdag 5 januari 2016 om 11:53
Al een poosje blijf ik steeds twijfelen tussen dit topic wel of niet openen. Toch maar wel dus, ik hoop dat het mij helpt om van me af te schrijven en misschien zijn er wel meer schrijfsters hier die het herkennen en er iets aan hebben, in dat geval schrijf gerust mee!
4 maanden en 22 dagen geleden heb ik na een zwangerschap van bijna 23 weken mijn dochtertje verloren. De zwangerschap zelf verliep zonder problemen, ons dochtertje was kerngezond. Ik heb een infectie opgelopen die vroegtijdige weeën heeft veroorzaakt. Ik heb niet doorgehad dat er iets mis was. De twee dagen voor de bevalling voelde ik me niet lekker, pijn in mijn rug en heel moe, maar we waren op vakantie en ik dacht dat ik gewoon een beetje teveel gedaan had. En dagje rust maakte dat ik me veel beter voelde en verder leek er niets bijzonders. Onze laatste vakantiedag wilden de kinderen nog iets gaan doen en dus gingen we er nog een dagje op uit. Rustig tempo dan ging het prima. Rond de middag leek het alsof ik koorts kreeg een weer ontzettend moe. Besloten terug naar ons vakantiehuisje te gaan en onderweg daarnaartoe ging het mis. Ik begon te bloedden, na overleg met de verloskundige zijn we met spoed naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gegaan. Daar bleek dat ik aan het behalen was en dat het al te laat was om de bevalling te stoppen. Ons meisje, wat we op dat moment nog niet wisten, ging geboren worden. De bevalling ging (met als bij mijn andere kinderen) razendsnel. Om 15.32 werd onze dochter geboren en om 16.10 is ze in mijn armen overleden. Ze was net onder de 24-wekengrens, waardoor ze niet behandeld werd.
De dagen erna werden we geleefd. Spullen ophalen van ons vakantie-adres, terug naar huis, de crematie regelen, iedereen op de hoogte brengen en uiteindelijk het afscheid. We hebben na het afscheid nog een kleine week onszelf afgeschermd, maar daarna moesten de kinderen weer naar school en begon het normale leven weer.
En dat is waar ik vastloop. Ik doe wat er verwacht wordt. Ben twee weken na de crematie van onze dochter weer begonnen met mijn studie, na mijn bevallingsverlof weer gaan werken (en met een tussenpoze omdat het niet lukte nu weer echt begonnen), zorg voor mijn kinderen. Oftewel ik functioneer, maar mijn hart ligt in allemaal scherven. Ik heb ruim 14 jaar geleden mijn oudste zoon op 8-jarige leeftijd verloren en ik boek mee compleet verloren. Ik heb deze weg door deze hel al een keer bewandeld en ik kan het niet nog een keer. Ik heb geen idee hoe je twee kinderen overleefd en ben er totaal kapot van.
Maar er is weinig ruimte voor mijn gevoel. Mijn kinderen hebben een sterke moeder nodig, zij hebben ook verdriet om hun zusje. Mijn man vlucht in zijn werk en als dat niet kan (kerstvakantie) dan loopt hij als een zombie rond. Mensen om ons heen gaan die, want het is al... geleden. En ik snap het, de wereld stopt niet, voor niemand, ook niet voor mijn kleine meisje. En toch heb ik een plekje nodig om de wereld soms even stil te mogen zetten, want ik verdrink vanbinnen in het verdriet en deze pijn.
4 maanden en 22 dagen geleden heb ik na een zwangerschap van bijna 23 weken mijn dochtertje verloren. De zwangerschap zelf verliep zonder problemen, ons dochtertje was kerngezond. Ik heb een infectie opgelopen die vroegtijdige weeën heeft veroorzaakt. Ik heb niet doorgehad dat er iets mis was. De twee dagen voor de bevalling voelde ik me niet lekker, pijn in mijn rug en heel moe, maar we waren op vakantie en ik dacht dat ik gewoon een beetje teveel gedaan had. En dagje rust maakte dat ik me veel beter voelde en verder leek er niets bijzonders. Onze laatste vakantiedag wilden de kinderen nog iets gaan doen en dus gingen we er nog een dagje op uit. Rustig tempo dan ging het prima. Rond de middag leek het alsof ik koorts kreeg een weer ontzettend moe. Besloten terug naar ons vakantiehuisje te gaan en onderweg daarnaartoe ging het mis. Ik begon te bloedden, na overleg met de verloskundige zijn we met spoed naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gegaan. Daar bleek dat ik aan het behalen was en dat het al te laat was om de bevalling te stoppen. Ons meisje, wat we op dat moment nog niet wisten, ging geboren worden. De bevalling ging (met als bij mijn andere kinderen) razendsnel. Om 15.32 werd onze dochter geboren en om 16.10 is ze in mijn armen overleden. Ze was net onder de 24-wekengrens, waardoor ze niet behandeld werd.
De dagen erna werden we geleefd. Spullen ophalen van ons vakantie-adres, terug naar huis, de crematie regelen, iedereen op de hoogte brengen en uiteindelijk het afscheid. We hebben na het afscheid nog een kleine week onszelf afgeschermd, maar daarna moesten de kinderen weer naar school en begon het normale leven weer.
En dat is waar ik vastloop. Ik doe wat er verwacht wordt. Ben twee weken na de crematie van onze dochter weer begonnen met mijn studie, na mijn bevallingsverlof weer gaan werken (en met een tussenpoze omdat het niet lukte nu weer echt begonnen), zorg voor mijn kinderen. Oftewel ik functioneer, maar mijn hart ligt in allemaal scherven. Ik heb ruim 14 jaar geleden mijn oudste zoon op 8-jarige leeftijd verloren en ik boek mee compleet verloren. Ik heb deze weg door deze hel al een keer bewandeld en ik kan het niet nog een keer. Ik heb geen idee hoe je twee kinderen overleefd en ben er totaal kapot van.
Maar er is weinig ruimte voor mijn gevoel. Mijn kinderen hebben een sterke moeder nodig, zij hebben ook verdriet om hun zusje. Mijn man vlucht in zijn werk en als dat niet kan (kerstvakantie) dan loopt hij als een zombie rond. Mensen om ons heen gaan die, want het is al... geleden. En ik snap het, de wereld stopt niet, voor niemand, ook niet voor mijn kleine meisje. En toch heb ik een plekje nodig om de wereld soms even stil te mogen zetten, want ik verdrink vanbinnen in het verdriet en deze pijn.
vrijdag 8 januari 2016 om 18:50
Och, wat een zware dag weer voor je. Je gevoelens zijn zo herkenbaar in mijn eerste half jaar van rouw. Alles wat meer energie vroeg dan ademhalen en voor mijn dochter zorgen, kon ik maar net aan. En ook de aansluiting missen met mensen waarbij je voorheen wel
aansluiting voelde, zo herkenbaar. En dat is inderdaad een ontzettend klote gevoel. heel veel sterkte, sterke moeder!
aansluiting voelde, zo herkenbaar. En dat is inderdaad een ontzettend klote gevoel. heel veel sterkte, sterke moeder!
vrijdag 8 januari 2016 om 20:03
quote:Beeldig schreef op 07 januari 2016 @ 21:53:
[...]
Noem dat maar eens niets.
Je hebt je kinderen naar school gebracht, je hebt een kaarsje gebrand, je hebt een kop thee gezet en je bent verdrietig geweest. En daarna heb je je zoon van school gehaald en ben je met hem naar zijn sporttraining geweest. Leest voor mij als een volle, vermoeiende dag.
Heb je ook gegeten? Dat is belangrijk, dat je wel iets eet. En iets drinkt, je was met het zetten van de thee al heel goed op weg. Eten, drinken en ademen. Als je dat allemaal lukt op een dag, heb je het goed gedaan.
Heel erg eens!! En ik denk dat je ook nog er voor je dochter bent geweest en voor een vorm van avondeten hebt gezorgd. Dat zijn allemaal dingen en jij doet ze. En zelfs al doe je dat niet eens, dan nog ben je helemaal de moeite waard
(Nu snel verder lezen)
[...]
Noem dat maar eens niets.
Je hebt je kinderen naar school gebracht, je hebt een kaarsje gebrand, je hebt een kop thee gezet en je bent verdrietig geweest. En daarna heb je je zoon van school gehaald en ben je met hem naar zijn sporttraining geweest. Leest voor mij als een volle, vermoeiende dag.
Heb je ook gegeten? Dat is belangrijk, dat je wel iets eet. En iets drinkt, je was met het zetten van de thee al heel goed op weg. Eten, drinken en ademen. Als je dat allemaal lukt op een dag, heb je het goed gedaan.
Heel erg eens!! En ik denk dat je ook nog er voor je dochter bent geweest en voor een vorm van avondeten hebt gezorgd. Dat zijn allemaal dingen en jij doet ze. En zelfs al doe je dat niet eens, dan nog ben je helemaal de moeite waard
(Nu snel verder lezen)
Het is zoals het is
vrijdag 8 januari 2016 om 20:19
Ook eens met de rest van wat Beeldig schrijft. Lees dat alsjeblief nog een keer en ik zou je zo gunnen dat je voelt dat het klopt wat ze zegt.
Dat je totaal het overzicht kwijt bent en je mergens op kunt concentreren vind ik niet raar. Ik had dat al een beetje toen mijn moeder overleed en wat jij meemaakt is wel een paar tandjes heftiger. Wat ik moeilijker te begrijpen vind is dat je nog naar college gaat. Ik lees hoe moeilijk je het vind om voor jezelf te zorgen en hoe nutteloos je jezelf voelt en ik weet dat het daar uit voorkomt. Maar ik denk dat het totaal niet goed voor je is. Het put je alleen maar uit en je hebt nu geen energie. Natuurlijk kun je niet meer op dezelfde manier omgaan met mensen die niet net een traumatische ervaring hebben gehad en die niet in de rouw zijn. Dat is volledig logisch. En waarom zou dat moeten? Het gaat nu niet. Je kunt nu niet studeren en dat zou niemand kunnen. De meeste mensen zouden het niet eens zover en goed getrokken hebben als jij. Je hebt het al zover gebracht onder zulke moeilijke omstandigheden. Geef jezelf nu de ruimte om gewoon verdrietig te zijn. Jouw probleem is niet dat je 'te lang' of 'te veel' verdrietig bent, maar dat je nog niet echt verdrietig bent geweest omdat dat niet mag van jezelf.
Ik zou zo graag willen dat je doet wat Beeldig schreef: eten, drinken, ademhalen en verdrietig zijn. Een beetje voor je kinderen zorgen nog. Dat is alles wat nu op je programma staat. De rest komt in 2017 wel weer, of nog later.
Heel veel liefs Sune! Weet dat er aan jou en aan alle vier je kinderen gedacht wordt
Dat je totaal het overzicht kwijt bent en je mergens op kunt concentreren vind ik niet raar. Ik had dat al een beetje toen mijn moeder overleed en wat jij meemaakt is wel een paar tandjes heftiger. Wat ik moeilijker te begrijpen vind is dat je nog naar college gaat. Ik lees hoe moeilijk je het vind om voor jezelf te zorgen en hoe nutteloos je jezelf voelt en ik weet dat het daar uit voorkomt. Maar ik denk dat het totaal niet goed voor je is. Het put je alleen maar uit en je hebt nu geen energie. Natuurlijk kun je niet meer op dezelfde manier omgaan met mensen die niet net een traumatische ervaring hebben gehad en die niet in de rouw zijn. Dat is volledig logisch. En waarom zou dat moeten? Het gaat nu niet. Je kunt nu niet studeren en dat zou niemand kunnen. De meeste mensen zouden het niet eens zover en goed getrokken hebben als jij. Je hebt het al zover gebracht onder zulke moeilijke omstandigheden. Geef jezelf nu de ruimte om gewoon verdrietig te zijn. Jouw probleem is niet dat je 'te lang' of 'te veel' verdrietig bent, maar dat je nog niet echt verdrietig bent geweest omdat dat niet mag van jezelf.
Ik zou zo graag willen dat je doet wat Beeldig schreef: eten, drinken, ademhalen en verdrietig zijn. Een beetje voor je kinderen zorgen nog. Dat is alles wat nu op je programma staat. De rest komt in 2017 wel weer, of nog later.
Heel veel liefs Sune! Weet dat er aan jou en aan alle vier je kinderen gedacht wordt
Het is zoals het is
vrijdag 8 januari 2016 om 21:18
vrijdag 8 januari 2016 om 22:04
quote:Sunemom schreef op 08 januari 2016 @ 21:18:
Youk
Ik ben zo vreselijk bang dat als ik alles echt uit mijn handen laat vallen en het echt ga voelen dat ik kopje onder ga. Nog nooit heb ik stil gestaan en ik ben doodsbang om te stoppen met rennen, dan is er helemaal niets meer. Hoe moet het dan ooit einde van een dag worden
Ik snap je angst daarvoor, echt. Maar volgens mij is dat alleen omdat je het totaal niet gewend bent om dat te doen. Je gaat echt niet meteen kopje onder, en de dag gaat hoe dan ook voorbij.
Wat mij helpt bij dingen die te groot zijn is het voor jezelf in hele kleine stapjes opdelen. Bijvoorbeeld je verdriet waarvan je bang bent om het helemaal te voelen. Stel je dat verdriet voor als een enorme berg. Het is onmogelijk om die hele berg ineens te bedwingen. Neem daarom per keer een heel klein stukje. Stel het jezelf heel fysiek voor, bijvoorbeeld als een grote berg sneeuw. Elke keer als je even tijd alleen hebt voor je verdriet neem je in gedachten een hand sneeuw van de berg. Dit stukje verdriet ga je nu voelen. Laat de sneeuw in gedachten smelten in je hand en beleef dit kleine stukje van je verdriet. Hopelijk voelt het zo hanteerbaarder. Uiteindelijk wordt de berg ook kleiner, maar omdat je maar een klein beetje sneeuw per keer laat smelten duurt dit wel lang. Dat is niet erg, je weet dat je er mee bezig bent en elk handje sneeuw is er een.
Ik hoop voor jou op een goede of in ieder geval redelijke nacht.
Youk
Ik ben zo vreselijk bang dat als ik alles echt uit mijn handen laat vallen en het echt ga voelen dat ik kopje onder ga. Nog nooit heb ik stil gestaan en ik ben doodsbang om te stoppen met rennen, dan is er helemaal niets meer. Hoe moet het dan ooit einde van een dag worden
Ik snap je angst daarvoor, echt. Maar volgens mij is dat alleen omdat je het totaal niet gewend bent om dat te doen. Je gaat echt niet meteen kopje onder, en de dag gaat hoe dan ook voorbij.
Wat mij helpt bij dingen die te groot zijn is het voor jezelf in hele kleine stapjes opdelen. Bijvoorbeeld je verdriet waarvan je bang bent om het helemaal te voelen. Stel je dat verdriet voor als een enorme berg. Het is onmogelijk om die hele berg ineens te bedwingen. Neem daarom per keer een heel klein stukje. Stel het jezelf heel fysiek voor, bijvoorbeeld als een grote berg sneeuw. Elke keer als je even tijd alleen hebt voor je verdriet neem je in gedachten een hand sneeuw van de berg. Dit stukje verdriet ga je nu voelen. Laat de sneeuw in gedachten smelten in je hand en beleef dit kleine stukje van je verdriet. Hopelijk voelt het zo hanteerbaarder. Uiteindelijk wordt de berg ook kleiner, maar omdat je maar een klein beetje sneeuw per keer laat smelten duurt dit wel lang. Dat is niet erg, je weet dat je er mee bezig bent en elk handje sneeuw is er een.
Ik hoop voor jou op een goede of in ieder geval redelijke nacht.
Het is zoals het is
zaterdag 9 januari 2016 om 10:11
Lieve Sune
Bij toeval vind ik je topic. Wat goed dat je een eigen topic hebt gemaakt om van je af te schrijven. Iets wat mij ook erg heeft geholpen (en nog steeds). Vooral om het overzicht te vinden wat je kwijt bent. Even iemand die nuchter met je mee kan kijken.
Ik herken heel veel van wat je schrijft. En er zijn hele goede adviezen gegeven. (Beeldig, je schrijft mooi, jouw woorden hebben mij destijds ook erg geholpen)
Heel herkenbaar ook wat je schrijft over je man. Ik vind het jammer om te lezen dat jij het idee hebt hem ook aan te moeten sporen. Er ligt genoeg op je eigen bord, dat kan je er niet bij hebben.
Mijn man ging na het verlies van onze dochters maar door en door. Waar ik heel erg met angst worstelde, heb ik zo snel mogelijk hulp voor mezelf gehad, ik had immers een zoontje van 11 maanden waar ik nog voor moest zorgen.
Bij mijn man kwam de klap ruim een jaar later. Voor hem heeft EMDR goed gewerkt.
Ik kon ook nooit echt met hem over de meiden praten alsof het voor hem een gesloten boek was. Later begreep ik dat hij er gewoon niet aan toe was. Zijn manier van verwerken was gewoon heel anders.
Dat zal voor jouw man ook zo zijn, probeer het een beetje los te laten. Het klinkt misschien rot maar hopelijk komt de "klap" voor hem nog en kunnen jullie dan wel over jullie mooie meisje praten.
Ik heb ook EMDR gehad, voor mij werkte het niet omdat er te veel andere dingen gaande waren in mijn leven.
Ik hoop dat het voor jou wel gaat werken zodat je met iets minder pijn en een iets minder verstikkend gevoel aan je dochter kan denken.
Wat je schrijft over de vlindersite, dat gevoel heb ik ook. Heel fijn dat je er begrepen word en een half woord genoeg is. Maar ik voel daar ook zo veel verdriet dat ik me dat soms ook aantrek.
Lieverd, wat ook geschreven word, kijk per dag, desnoods per uur. Zoek het in de kleine dingen die wel goed gaan en probeer daar trots op te zijn.
En je weet me te vinden hè
Bij toeval vind ik je topic. Wat goed dat je een eigen topic hebt gemaakt om van je af te schrijven. Iets wat mij ook erg heeft geholpen (en nog steeds). Vooral om het overzicht te vinden wat je kwijt bent. Even iemand die nuchter met je mee kan kijken.
Ik herken heel veel van wat je schrijft. En er zijn hele goede adviezen gegeven. (Beeldig, je schrijft mooi, jouw woorden hebben mij destijds ook erg geholpen)
Heel herkenbaar ook wat je schrijft over je man. Ik vind het jammer om te lezen dat jij het idee hebt hem ook aan te moeten sporen. Er ligt genoeg op je eigen bord, dat kan je er niet bij hebben.
Mijn man ging na het verlies van onze dochters maar door en door. Waar ik heel erg met angst worstelde, heb ik zo snel mogelijk hulp voor mezelf gehad, ik had immers een zoontje van 11 maanden waar ik nog voor moest zorgen.
Bij mijn man kwam de klap ruim een jaar later. Voor hem heeft EMDR goed gewerkt.
Ik kon ook nooit echt met hem over de meiden praten alsof het voor hem een gesloten boek was. Later begreep ik dat hij er gewoon niet aan toe was. Zijn manier van verwerken was gewoon heel anders.
Dat zal voor jouw man ook zo zijn, probeer het een beetje los te laten. Het klinkt misschien rot maar hopelijk komt de "klap" voor hem nog en kunnen jullie dan wel over jullie mooie meisje praten.
Ik heb ook EMDR gehad, voor mij werkte het niet omdat er te veel andere dingen gaande waren in mijn leven.
Ik hoop dat het voor jou wel gaat werken zodat je met iets minder pijn en een iets minder verstikkend gevoel aan je dochter kan denken.
Wat je schrijft over de vlindersite, dat gevoel heb ik ook. Heel fijn dat je er begrepen word en een half woord genoeg is. Maar ik voel daar ook zo veel verdriet dat ik me dat soms ook aantrek.
Lieverd, wat ook geschreven word, kijk per dag, desnoods per uur. Zoek het in de kleine dingen die wel goed gaan en probeer daar trots op te zijn.
En je weet me te vinden hè
There is no footprint too small to leave an imprint on this world!
zaterdag 9 januari 2016 om 10:20
quote:Youk79 schreef op 08 januari 2016 @ 22:04:
[...]Ik snap je angst daarvoor, echt. Maar volgens mij is dat alleen omdat je het totaal niet gewend bent om dat te doen. Je gaat echt niet meteen kopje onder, en de dag gaat hoe dan ook voorbij.
Wat mij helpt bij dingen die te groot zijn is het voor jezelf in hele kleine stapjes opdelen. Bijvoorbeeld je verdriet waarvan je bang bent om het helemaal te voelen. Stel je dat verdriet voor als een enorme berg. Het is onmogelijk om die hele berg ineens te bedwingen. Neem daarom per keer een heel klein stukje. Stel het jezelf heel fysiek voor, bijvoorbeeld als een grote berg sneeuw. Elke keer als je even tijd alleen hebt voor je verdriet neem je in gedachten een hand sneeuw van de berg. Dit stukje verdriet ga je nu voelen. Laat de sneeuw in gedachten smelten in je hand en beleef dit kleine stukje van je verdriet. Hopelijk voelt het zo hanteerbaarder. Uiteindelijk wordt de berg ook kleiner, maar omdat je maar een klein beetje sneeuw per keer laat smelten duurt dit wel lang. Dat is niet erg, je weet dat je er mee bezig bent en elk handje sneeuw is er een.
Ik hoop voor jou op een goede of in ieder geval redelijke nacht.
wat heb je dat mooi geschreven Youk. Ik hoop dat TO er iets aan heeft. Het klinkt als een praktische en troostende manier om met zoveel verdriet om te kunnen gaan.
Sunemom: wat een verdriet! Het klinkt zwaar en alleen. Ik hoop dat dit topic je helpt om ruimte voor jezelf te creeren. Ik dacht een tijdje terug ook dat als ik los zou laten, dat ik dan helemaal in elkaar zou storten, terwijl ik juist zo hard bezig was om alles draaiende te houden. Maar na een flinke huilbui bleek alles nog door te draaien. En hoewel ik zo ontzettend moe was, en zo ontzettend verdrietig, bleek ik toch nog een beetje te functioneren.
Ik wil mijn verdriet niet met dat van jou vergelijken. Ik hoop niet mee te hoeven maken wat jij nu door maakt. Maar probeer toch maar los te laten. Wie weet blijf je gewoon staan.
[...]Ik snap je angst daarvoor, echt. Maar volgens mij is dat alleen omdat je het totaal niet gewend bent om dat te doen. Je gaat echt niet meteen kopje onder, en de dag gaat hoe dan ook voorbij.
Wat mij helpt bij dingen die te groot zijn is het voor jezelf in hele kleine stapjes opdelen. Bijvoorbeeld je verdriet waarvan je bang bent om het helemaal te voelen. Stel je dat verdriet voor als een enorme berg. Het is onmogelijk om die hele berg ineens te bedwingen. Neem daarom per keer een heel klein stukje. Stel het jezelf heel fysiek voor, bijvoorbeeld als een grote berg sneeuw. Elke keer als je even tijd alleen hebt voor je verdriet neem je in gedachten een hand sneeuw van de berg. Dit stukje verdriet ga je nu voelen. Laat de sneeuw in gedachten smelten in je hand en beleef dit kleine stukje van je verdriet. Hopelijk voelt het zo hanteerbaarder. Uiteindelijk wordt de berg ook kleiner, maar omdat je maar een klein beetje sneeuw per keer laat smelten duurt dit wel lang. Dat is niet erg, je weet dat je er mee bezig bent en elk handje sneeuw is er een.
Ik hoop voor jou op een goede of in ieder geval redelijke nacht.
wat heb je dat mooi geschreven Youk. Ik hoop dat TO er iets aan heeft. Het klinkt als een praktische en troostende manier om met zoveel verdriet om te kunnen gaan.
Sunemom: wat een verdriet! Het klinkt zwaar en alleen. Ik hoop dat dit topic je helpt om ruimte voor jezelf te creeren. Ik dacht een tijdje terug ook dat als ik los zou laten, dat ik dan helemaal in elkaar zou storten, terwijl ik juist zo hard bezig was om alles draaiende te houden. Maar na een flinke huilbui bleek alles nog door te draaien. En hoewel ik zo ontzettend moe was, en zo ontzettend verdrietig, bleek ik toch nog een beetje te functioneren.
Ik wil mijn verdriet niet met dat van jou vergelijken. Ik hoop niet mee te hoeven maken wat jij nu door maakt. Maar probeer toch maar los te laten. Wie weet blijf je gewoon staan.
zaterdag 9 januari 2016 om 11:06
Estrellas
Je beschrijft precies wat ik bij mijn man voel, het lijkt voor hem afgesloten. Tegelijk dus niet bleek in de kerstvakantie, als hij niet door en door kan gaan en kan vluchten in zijn werk komt hij helemaal nergens meer toe een ligt alleen maar boos en afstandelijk te zijn in bed, maar zo voelt het wel. Het is onbespreekbaar met hem. Ik laat hem daar wel vrij in, probeer het ook buiten onze relatie te zoeken (de mogelijkheid om wel te praten), maar door het onbegrip in onze omgeving lukt dat vaak ook niet echt en voel ik me gewoon ontzettend eenzaam.
Ik hoop dat emdr iets gaat doen, ik heb het ooit geprobeerd voor mijn jeugd,maar dat werkte niet er was inderdaad veel teveel. Wat ik nu vooral heb is dat ik de ontzettende heftigheid van dat ene moment af zou willen laten nemen. Ik heb vannacht ook bijna twee uur buiten gelopen, omdat ik in paniek wakker werd en het zo vreselijk benauwd had dat ik dacht te stikken. De laatste paar minuten met ons meisje bleven zich maar herhalen in mijn hoofd en ik ben echt naar buiten gevlucht, dat in de buitenlucht krijg ik dan letterlijk iets meer lucht, maar ik wordt daar zo bang en verdrietig van. Hou dat amper vol.
Youk dank je voor je vergelijking en je lieve woorden. Je hebt denk ik gelijk dat de angst me tegenhoud het echt te voelen, maar als het afhouden van het gevoel al zoveel pijn doet hoe moet ik het dan aangaan
toverspiegel
Je beschrijft precies wat ik bij mijn man voel, het lijkt voor hem afgesloten. Tegelijk dus niet bleek in de kerstvakantie, als hij niet door en door kan gaan en kan vluchten in zijn werk komt hij helemaal nergens meer toe een ligt alleen maar boos en afstandelijk te zijn in bed, maar zo voelt het wel. Het is onbespreekbaar met hem. Ik laat hem daar wel vrij in, probeer het ook buiten onze relatie te zoeken (de mogelijkheid om wel te praten), maar door het onbegrip in onze omgeving lukt dat vaak ook niet echt en voel ik me gewoon ontzettend eenzaam.
Ik hoop dat emdr iets gaat doen, ik heb het ooit geprobeerd voor mijn jeugd,maar dat werkte niet er was inderdaad veel teveel. Wat ik nu vooral heb is dat ik de ontzettende heftigheid van dat ene moment af zou willen laten nemen. Ik heb vannacht ook bijna twee uur buiten gelopen, omdat ik in paniek wakker werd en het zo vreselijk benauwd had dat ik dacht te stikken. De laatste paar minuten met ons meisje bleven zich maar herhalen in mijn hoofd en ik ben echt naar buiten gevlucht, dat in de buitenlucht krijg ik dan letterlijk iets meer lucht, maar ik wordt daar zo bang en verdrietig van. Hou dat amper vol.
Youk dank je voor je vergelijking en je lieve woorden. Je hebt denk ik gelijk dat de angst me tegenhoud het echt te voelen, maar als het afhouden van het gevoel al zoveel pijn doet hoe moet ik het dan aangaan
toverspiegel
zaterdag 9 januari 2016 om 12:17
Ik snap je gedachte, maar juist door het niet te proberen blijft de angst ervoor en wordt deze oo groter. Je kunt niet ontdekken dat het ook mee kan vallen, je gaat er alleen maar mee tegenop zien. Bovendien kan het nooit minder worden als je het niet aan gaat.
Hiermee wil ik het niet bagatelliseren, want het zal zeker zwaar zijn om dit verdriet aan te gaan. Maar het afhouden wat je nu doet is nog erger.
Probeer anders vanacht als je buiten loopt een half handje sneeuw. Of zelfs maar een vlokje. Elk vlokje is er een.
Hiermee wil ik het niet bagatelliseren, want het zal zeker zwaar zijn om dit verdriet aan te gaan. Maar het afhouden wat je nu doet is nog erger.
Probeer anders vanacht als je buiten loopt een half handje sneeuw. Of zelfs maar een vlokje. Elk vlokje is er een.
Het is zoals het is
zaterdag 9 januari 2016 om 12:38
Vlokje voor Vlokje.. Ik ga het proberen.
Ik heb een verzoek voor een afspraak met de studie-adviseur ingediend en heb mijn therapeut gevraagd of hij wil helpen nagaan wat de mogelijkheden zijn om e.e.a nog eens door te spreken in het ziekenhuis. Sommige dingen kan ik gewoon niet plaatsen en ik hoop een beetje dat begrijpen wat er gebeurde helpt om het te gaan plaatsen. Om er een stukje grip op te krijgen.
Vanmorgen boodschappen gedaan, maar ik ben zo ontzettend moe. Ik heb een kop thee gezet en heb mezelf teruggetrokken in een hoekje van de bank met een kop thee en ga Netflix opstarten, proberen de middag door te komen.
Ik heb een verzoek voor een afspraak met de studie-adviseur ingediend en heb mijn therapeut gevraagd of hij wil helpen nagaan wat de mogelijkheden zijn om e.e.a nog eens door te spreken in het ziekenhuis. Sommige dingen kan ik gewoon niet plaatsen en ik hoop een beetje dat begrijpen wat er gebeurde helpt om het te gaan plaatsen. Om er een stukje grip op te krijgen.
Vanmorgen boodschappen gedaan, maar ik ben zo ontzettend moe. Ik heb een kop thee gezet en heb mezelf teruggetrokken in een hoekje van de bank met een kop thee en ga Netflix opstarten, proberen de middag door te komen.
zaterdag 9 januari 2016 om 13:52
Lieve schat, van hier uit weer een knuffel.
Kan zo weinig doen.. konden we hier allemaal maar een sneeuwvlok van je overnemen, zodat je berg wat minder hoog wordt..
Ken je dit..
het leven is als sneeuw,
je kunt het niet bewaren
troost is dat jij er was
uren, maanden, jaren.
Het staat/stond op het monument voor het onbekende kind in Arnhem, waar inmiddels de vlammen overheen zijn gegaan, maar voor mij staat het in grote letters geschreven, onaantastbaar.
Het ziekenhuis..was niet toevallig mijn ziekenhuis he? Want dan kan ik evt een voorzet geven..
Kan zo weinig doen.. konden we hier allemaal maar een sneeuwvlok van je overnemen, zodat je berg wat minder hoog wordt..
Ken je dit..
het leven is als sneeuw,
je kunt het niet bewaren
troost is dat jij er was
uren, maanden, jaren.
Het staat/stond op het monument voor het onbekende kind in Arnhem, waar inmiddels de vlammen overheen zijn gegaan, maar voor mij staat het in grote letters geschreven, onaantastbaar.
Het ziekenhuis..was niet toevallig mijn ziekenhuis he? Want dan kan ik evt een voorzet geven..
zaterdag 9 januari 2016 om 14:04
Wel aan jullie kant van het land, maar niet in jou ziekenhuis (helaas).
Mooie tekst. Het is ook gewoon zo natuurlijk. Ik heb al heel lang (vanaf dat ik mijn zoontje moest afstaan) een motto: change is the only thing that lasts (forever).
Ik weet hoe waar het is, ik leef erbij en ermee, maar wat oneerlijk voelt het.
Mooie tekst. Het is ook gewoon zo natuurlijk. Ik heb al heel lang (vanaf dat ik mijn zoontje moest afstaan) een motto: change is the only thing that lasts (forever).
Ik weet hoe waar het is, ik leef erbij en ermee, maar wat oneerlijk voelt het.
zaterdag 9 januari 2016 om 20:09
Ik ben er nog..
Ik heb samen met mijn dochter gekookt en zoon op weg geholpen met zijn eerste spreekbeurt. De rest van de middag heb ik in dit hoekje van de bank gezeten, mijn thee koud laten worden en ik had en film aangezet, maar ik wist niet wat die over ging en uiteindelijk heb ik die uitgezet. Nu heb ik net de kinderen in bed gelegd en er een deken bijgepakt. Even in stilte, alles komt zo hard binnen en het is al zo druk in mijn hoofd
Ik heb samen met mijn dochter gekookt en zoon op weg geholpen met zijn eerste spreekbeurt. De rest van de middag heb ik in dit hoekje van de bank gezeten, mijn thee koud laten worden en ik had en film aangezet, maar ik wist niet wat die over ging en uiteindelijk heb ik die uitgezet. Nu heb ik net de kinderen in bed gelegd en er een deken bijgepakt. Even in stilte, alles komt zo hard binnen en het is al zo druk in mijn hoofd
zaterdag 9 januari 2016 om 22:54
Sunemom, ik kan niet zomaar dit topic lezen en niets zeggen. Ook al heb ik geen woorden die je kunnen helpen. Maar ik lees je verdriet en machteloosheid, en ook ik zou graag wat van je willen overnemen..
Ik lees je als een heel sterk persoon, ook al voelt dit voor jou nu niet zo. Ook ik hoop dat dit topic je op weg helpt naar betere tijden. Die tijd komt echt!
Ook al ken ik je niet, ik denk sinds het lezen van dit topic regelmatig aan je. Je hebt er nu wel niks aan. Maar wilde het je toch laten weten.
zaterdag 9 januari 2016 om 23:36
Ondanks de deken heb ik het zo ontzettend koud. Al een hele tijd heb ik de foto's van ons meisje openstaan. Het heeft weken geduurd voordat ik ze durfde te bekijken. Samen met mijn vriendin durfde ik het aan en daarna heb ik ze nog een keer aan iemand laten zien, maar dat kwam zo ontzettend binnen dat ik het daarna eigenlijk niet meer durfde. Steeds wil ik ze zien, maar lukt het niet ze te openen, zo bang voor de confrontatie. En toch steeds een enorm verlangen om haar te zien. Nu ik de foto's open heb staan weet ik niet waar ik het moet zoeken. Ik mis haar zo vreselijk en ik zie haar wel, maar ik kan haar nooit meer aanraken en dat kan ik helemaal niet. Ik kan niet zonder m'n kinderen. Ik zou weg willen vluchtten, weglopen van dit afschuwelijke gevoel. Tegelijk ook just niet. De map met foto's afsluiten lukt me ook niet meer, ik kan alleen nog maar huilen bij het idee dat ze dan weer verdwijnt
