Psyche
alle pijlers
Je kind overleven en verder..
dinsdag 5 januari 2016 om 11:53
Al een poosje blijf ik steeds twijfelen tussen dit topic wel of niet openen. Toch maar wel dus, ik hoop dat het mij helpt om van me af te schrijven en misschien zijn er wel meer schrijfsters hier die het herkennen en er iets aan hebben, in dat geval schrijf gerust mee!
4 maanden en 22 dagen geleden heb ik na een zwangerschap van bijna 23 weken mijn dochtertje verloren. De zwangerschap zelf verliep zonder problemen, ons dochtertje was kerngezond. Ik heb een infectie opgelopen die vroegtijdige weeën heeft veroorzaakt. Ik heb niet doorgehad dat er iets mis was. De twee dagen voor de bevalling voelde ik me niet lekker, pijn in mijn rug en heel moe, maar we waren op vakantie en ik dacht dat ik gewoon een beetje teveel gedaan had. En dagje rust maakte dat ik me veel beter voelde en verder leek er niets bijzonders. Onze laatste vakantiedag wilden de kinderen nog iets gaan doen en dus gingen we er nog een dagje op uit. Rustig tempo dan ging het prima. Rond de middag leek het alsof ik koorts kreeg een weer ontzettend moe. Besloten terug naar ons vakantiehuisje te gaan en onderweg daarnaartoe ging het mis. Ik begon te bloedden, na overleg met de verloskundige zijn we met spoed naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gegaan. Daar bleek dat ik aan het behalen was en dat het al te laat was om de bevalling te stoppen. Ons meisje, wat we op dat moment nog niet wisten, ging geboren worden. De bevalling ging (met als bij mijn andere kinderen) razendsnel. Om 15.32 werd onze dochter geboren en om 16.10 is ze in mijn armen overleden. Ze was net onder de 24-wekengrens, waardoor ze niet behandeld werd.
De dagen erna werden we geleefd. Spullen ophalen van ons vakantie-adres, terug naar huis, de crematie regelen, iedereen op de hoogte brengen en uiteindelijk het afscheid. We hebben na het afscheid nog een kleine week onszelf afgeschermd, maar daarna moesten de kinderen weer naar school en begon het normale leven weer.
En dat is waar ik vastloop. Ik doe wat er verwacht wordt. Ben twee weken na de crematie van onze dochter weer begonnen met mijn studie, na mijn bevallingsverlof weer gaan werken (en met een tussenpoze omdat het niet lukte nu weer echt begonnen), zorg voor mijn kinderen. Oftewel ik functioneer, maar mijn hart ligt in allemaal scherven. Ik heb ruim 14 jaar geleden mijn oudste zoon op 8-jarige leeftijd verloren en ik boek mee compleet verloren. Ik heb deze weg door deze hel al een keer bewandeld en ik kan het niet nog een keer. Ik heb geen idee hoe je twee kinderen overleefd en ben er totaal kapot van.
Maar er is weinig ruimte voor mijn gevoel. Mijn kinderen hebben een sterke moeder nodig, zij hebben ook verdriet om hun zusje. Mijn man vlucht in zijn werk en als dat niet kan (kerstvakantie) dan loopt hij als een zombie rond. Mensen om ons heen gaan die, want het is al... geleden. En ik snap het, de wereld stopt niet, voor niemand, ook niet voor mijn kleine meisje. En toch heb ik een plekje nodig om de wereld soms even stil te mogen zetten, want ik verdrink vanbinnen in het verdriet en deze pijn.
4 maanden en 22 dagen geleden heb ik na een zwangerschap van bijna 23 weken mijn dochtertje verloren. De zwangerschap zelf verliep zonder problemen, ons dochtertje was kerngezond. Ik heb een infectie opgelopen die vroegtijdige weeën heeft veroorzaakt. Ik heb niet doorgehad dat er iets mis was. De twee dagen voor de bevalling voelde ik me niet lekker, pijn in mijn rug en heel moe, maar we waren op vakantie en ik dacht dat ik gewoon een beetje teveel gedaan had. En dagje rust maakte dat ik me veel beter voelde en verder leek er niets bijzonders. Onze laatste vakantiedag wilden de kinderen nog iets gaan doen en dus gingen we er nog een dagje op uit. Rustig tempo dan ging het prima. Rond de middag leek het alsof ik koorts kreeg een weer ontzettend moe. Besloten terug naar ons vakantiehuisje te gaan en onderweg daarnaartoe ging het mis. Ik begon te bloedden, na overleg met de verloskundige zijn we met spoed naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gegaan. Daar bleek dat ik aan het behalen was en dat het al te laat was om de bevalling te stoppen. Ons meisje, wat we op dat moment nog niet wisten, ging geboren worden. De bevalling ging (met als bij mijn andere kinderen) razendsnel. Om 15.32 werd onze dochter geboren en om 16.10 is ze in mijn armen overleden. Ze was net onder de 24-wekengrens, waardoor ze niet behandeld werd.
De dagen erna werden we geleefd. Spullen ophalen van ons vakantie-adres, terug naar huis, de crematie regelen, iedereen op de hoogte brengen en uiteindelijk het afscheid. We hebben na het afscheid nog een kleine week onszelf afgeschermd, maar daarna moesten de kinderen weer naar school en begon het normale leven weer.
En dat is waar ik vastloop. Ik doe wat er verwacht wordt. Ben twee weken na de crematie van onze dochter weer begonnen met mijn studie, na mijn bevallingsverlof weer gaan werken (en met een tussenpoze omdat het niet lukte nu weer echt begonnen), zorg voor mijn kinderen. Oftewel ik functioneer, maar mijn hart ligt in allemaal scherven. Ik heb ruim 14 jaar geleden mijn oudste zoon op 8-jarige leeftijd verloren en ik boek mee compleet verloren. Ik heb deze weg door deze hel al een keer bewandeld en ik kan het niet nog een keer. Ik heb geen idee hoe je twee kinderen overleefd en ben er totaal kapot van.
Maar er is weinig ruimte voor mijn gevoel. Mijn kinderen hebben een sterke moeder nodig, zij hebben ook verdriet om hun zusje. Mijn man vlucht in zijn werk en als dat niet kan (kerstvakantie) dan loopt hij als een zombie rond. Mensen om ons heen gaan die, want het is al... geleden. En ik snap het, de wereld stopt niet, voor niemand, ook niet voor mijn kleine meisje. En toch heb ik een plekje nodig om de wereld soms even stil te mogen zetten, want ik verdrink vanbinnen in het verdriet en deze pijn.
dinsdag 12 januari 2016 om 09:56
Ik heb mijn therapeut gemaild. De huisarts vind ik enorm lastig, te onbekend nog en geen idee hoe ik het uit moet leggen. Naar mijn therapeut heb ik stukjes van hier gecopypaste en gevraagd om het alsjeblieft te bespreken. Hij vraagt altijd waar ik het over wil hebben en ik merk dat ik heel veel niet aan durf te geven, we bespreken wel veel, maar ik laat ook heel veel toch achter die muur zitten. Vrijdagochtend hebben we een afspraak en op deze manier kan ik me niet meer verstoppen.
Mijn vriendin heb ik vanmorgen even gesproken op het schoolplein (nu mocht zij 'gezellig' mee op scholenbezoek, leuk joh deze tijd als je kind in groep 8 zit). Ze vroeg of we vanmiddag nog afspreken voor thee en dat vind ik superlief van d'r, maar ik weet het gewoon niet. Ik weet niet wat ik moet zeggen en het is niet of ik erg fijn gezelschap ben vandaag. Ik wil haar tijd niet verdoen en heb ook zelf niets te bieden op het moment.
Mijn vriendin heb ik vanmorgen even gesproken op het schoolplein (nu mocht zij 'gezellig' mee op scholenbezoek, leuk joh deze tijd als je kind in groep 8 zit). Ze vroeg of we vanmiddag nog afspreken voor thee en dat vind ik superlief van d'r, maar ik weet het gewoon niet. Ik weet niet wat ik moet zeggen en het is niet of ik erg fijn gezelschap ben vandaag. Ik wil haar tijd niet verdoen en heb ook zelf niets te bieden op het moment.
dinsdag 12 januari 2016 om 10:01
[quote]Sunemom schreef op 12 januari 2016 @ 09:56:
Ik heb mijn therapeut gemaild. De huisarts vind ik enorm lastig, te onbekend nog en geen idee hoe ik het uit moet leggen. Naar mijn therapeut heb ik stukjes van hier gecopypaste en gevraagd om het alsjeblieft te bespreken. Hij vraagt altijd waar ik het over wil hebben en ik merk dat ik heel veel niet aan durf te geven, we bespreken wel veel, maar ik laat ook heel veel toch achter die muur zitten. Vrijdagochtend hebben we een afspraak en op deze manier kan ik me niet meer verstoppen.
Mijn vriendin heb ik vanmorgen even gesproken op het schoolplein (nu mocht zij 'gezellig' mee op scholenbezoek, leuk joh deze tijd als je kind in groep 8 zit). Ze vroeg of we vanmiddag nog afspreken voor thee en dat vind ik superlief van d'r, maar ik weet het gewoon niet. Ik weet niet wat ik moet zeggen en het is niet of ik erg fijn gezelschap ben vandaag. Ik wil haar tijd niet verdoen en heb ook zelf niets te bieden op het moment.[/quote]
Ik denk niet dat zij verwacht dat jij fijn gezelschap bent, ze wil er voor je zijn, dat is niet je tijd verdoen, er zijn voor iemand is voor beide goed.
Als je niet helemaal eerlijk bent, kan je ook niet echt geholpen worden. En echt heel eerlijk zijn is heel moeilijk. Ik schaamde me heel erg voor het feit dat ik als nieuwbakken moeder mijn auto tegen een boom wilde rijden, want die baby die wilde ik toch zo graag? Maar als je de schijn op blijft houden, en daar was ik echt heel goed in, kom je niet verder.
Ik heb mijn therapeut gemaild. De huisarts vind ik enorm lastig, te onbekend nog en geen idee hoe ik het uit moet leggen. Naar mijn therapeut heb ik stukjes van hier gecopypaste en gevraagd om het alsjeblieft te bespreken. Hij vraagt altijd waar ik het over wil hebben en ik merk dat ik heel veel niet aan durf te geven, we bespreken wel veel, maar ik laat ook heel veel toch achter die muur zitten. Vrijdagochtend hebben we een afspraak en op deze manier kan ik me niet meer verstoppen.
Mijn vriendin heb ik vanmorgen even gesproken op het schoolplein (nu mocht zij 'gezellig' mee op scholenbezoek, leuk joh deze tijd als je kind in groep 8 zit). Ze vroeg of we vanmiddag nog afspreken voor thee en dat vind ik superlief van d'r, maar ik weet het gewoon niet. Ik weet niet wat ik moet zeggen en het is niet of ik erg fijn gezelschap ben vandaag. Ik wil haar tijd niet verdoen en heb ook zelf niets te bieden op het moment.[/quote]
Ik denk niet dat zij verwacht dat jij fijn gezelschap bent, ze wil er voor je zijn, dat is niet je tijd verdoen, er zijn voor iemand is voor beide goed.
Als je niet helemaal eerlijk bent, kan je ook niet echt geholpen worden. En echt heel eerlijk zijn is heel moeilijk. Ik schaamde me heel erg voor het feit dat ik als nieuwbakken moeder mijn auto tegen een boom wilde rijden, want die baby die wilde ik toch zo graag? Maar als je de schijn op blijft houden, en daar was ik echt heel goed in, kom je niet verder.
dinsdag 12 januari 2016 om 10:03
Och Sun, wat heb ik het toch met je te doen. Weet dat ik vind dat je het ontzettend goed doet. Het zal nu helemaal niet zo voelen, maar ik vind het zó knap dat je iedere ochtend je bed uitkomt en er zo kunt zijn voor je andere twee kinderen.
En je weet dat het helemaal niets uitmaakt dat je het over mijn moeder nog niet wist. Je hebt al genoeg aan jezelf nu. Een knuffel waardeer ik altijd, maar wetende dat jij er eentje aan mij geeft als je er zelf eentje nóg harder nodig hebt, daar teer ik nu extra hard op. Dank je Sun.
En je weet dat het helemaal niets uitmaakt dat je het over mijn moeder nog niet wist. Je hebt al genoeg aan jezelf nu. Een knuffel waardeer ik altijd, maar wetende dat jij er eentje aan mij geeft als je er zelf eentje nóg harder nodig hebt, daar teer ik nu extra hard op. Dank je Sun.
dinsdag 12 januari 2016 om 10:03
Misschien kan dit je ook een beetje helpen:
https://www.youtube.com/watch?v=9Rxn0RroigA
uitleg:
Een manier om meer rust in je lichaam te krijgen is de hartcoherentie methode. Deze methode gaat ervan uit dat je hartritme je emotionele toestand weerspiegelt, beter dan welk ander orgaan dan ook. Bij verstoring (stress, negatieve emoties) zie je een chaotisch patroon in het ritme, bij een positieve emotionele toestand is je hartslag in een goed (coherent)ritme. Je hart slaat anders en je denkt anders, wanneer je bang of gelukkig bent.
Hartcoherentie verlaagt je bloeddruk, versterkt je immuunsysteem en vermindert het cortisolgehalte (stresshormoon)in je bloed met 23%(!), wat kan helpen bij het verminderen van PMS (premenstruaal syndroom) bij vrouwen, vermindering van irritatie, depressieve gevoelens en vermoeidheid. Een hoog cortisolgehalte wordt ook in verband gebracht met huidveroudering, acné en verlies van geheugen en concentratie. Kortom, hartcoherentie kan je vele voordelen opleveren, op zowel fysiek, mentaal als emotioneel vlak, wat positieve gevolgen heeft voor je gezondheid en welzijn. http://onestepcoaching.nl ... chaam-via-hartcoherentie/
https://www.youtube.com/watch?v=9Rxn0RroigA
uitleg:
Een manier om meer rust in je lichaam te krijgen is de hartcoherentie methode. Deze methode gaat ervan uit dat je hartritme je emotionele toestand weerspiegelt, beter dan welk ander orgaan dan ook. Bij verstoring (stress, negatieve emoties) zie je een chaotisch patroon in het ritme, bij een positieve emotionele toestand is je hartslag in een goed (coherent)ritme. Je hart slaat anders en je denkt anders, wanneer je bang of gelukkig bent.
Hartcoherentie verlaagt je bloeddruk, versterkt je immuunsysteem en vermindert het cortisolgehalte (stresshormoon)in je bloed met 23%(!), wat kan helpen bij het verminderen van PMS (premenstruaal syndroom) bij vrouwen, vermindering van irritatie, depressieve gevoelens en vermoeidheid. Een hoog cortisolgehalte wordt ook in verband gebracht met huidveroudering, acné en verlies van geheugen en concentratie. Kortom, hartcoherentie kan je vele voordelen opleveren, op zowel fysiek, mentaal als emotioneel vlak, wat positieve gevolgen heeft voor je gezondheid en welzijn. http://onestepcoaching.nl ... chaam-via-hartcoherentie/
dinsdag 12 januari 2016 om 12:02
Wat Reisa zegt. Zonder je probleem te vertellen, kan niemand je helpen bij het zoeken naar een oplossing. En huisartsen zijn niet gek hè. De mijne zei "eindelijk, dat heeft lang geduurd" toen ik na maanden mijn mond pas open durfde te doen.
En ook wat Reisa zegt over je vriendin. Ze wil thee met je drinken juist omdát je geen gezellige klets bent nu. Dat heet helpen. Dat is vriendschap. Zij zegt: hier is mijn schouder. Aan jou de vraag of je daar vanmiddag je hoofd op wil leggen.
Sterkte weer vandaag, mooie vrouw.
En ook wat Reisa zegt over je vriendin. Ze wil thee met je drinken juist omdát je geen gezellige klets bent nu. Dat heet helpen. Dat is vriendschap. Zij zegt: hier is mijn schouder. Aan jou de vraag of je daar vanmiddag je hoofd op wil leggen.
Sterkte weer vandaag, mooie vrouw.
dinsdag 12 januari 2016 om 12:50
Willen wel, ik heb haar net ook geappt. Dat ik wel wil, maar dat ze even moet bedenken of ze daar echt zin in heeft, na een hele drukke ochtend met 30 groep 8-ers. Ik wil niet dat ze zich verplicht voelt.
Dat helemaal eerlijk zijn vind ik zo vreselijk moeilijk. Daarom heb ik mijn therapeut ook gemaild, want sommige dingen krijg ik mijn mond gewoon niet uit. Hoe diep het gevoel echt zit kan ik niet eens opschrijven, ik weet niet hoe ik zou moeten beginnen
Dat helemaal eerlijk zijn vind ik zo vreselijk moeilijk. Daarom heb ik mijn therapeut ook gemaild, want sommige dingen krijg ik mijn mond gewoon niet uit. Hoe diep het gevoel echt zit kan ik niet eens opschrijven, ik weet niet hoe ik zou moeten beginnen
dinsdag 12 januari 2016 om 12:55
dinsdag 12 januari 2016 om 13:03
dinsdag 12 januari 2016 om 15:02
quote:Sunemom schreef op 12 januari 2016 @ 12:50:
Willen wel, ik heb haar net ook geappt. Dat ik wel wil, maar dat ze even moet bedenken of ze daar echt zin in heeft, na een hele drukke ochtend met 30 groep 8-ers. Ik wil niet dat ze zich verplicht voelt.
Dat helemaal eerlijk zijn vind ik zo vreselijk moeilijk. Daarom heb ik mijn therapeut ook gemaild, want sommige dingen krijg ik mijn mond gewoon niet uit. Hoe diep het gevoel echt zit kan ik niet eens opschrijven, ik weet niet hoe ik zou moeten beginnen Ik begon met het hardop zeggen als er niemand was, dus eigenlijk tegen niemand.
Willen wel, ik heb haar net ook geappt. Dat ik wel wil, maar dat ze even moet bedenken of ze daar echt zin in heeft, na een hele drukke ochtend met 30 groep 8-ers. Ik wil niet dat ze zich verplicht voelt.
Dat helemaal eerlijk zijn vind ik zo vreselijk moeilijk. Daarom heb ik mijn therapeut ook gemaild, want sommige dingen krijg ik mijn mond gewoon niet uit. Hoe diep het gevoel echt zit kan ik niet eens opschrijven, ik weet niet hoe ik zou moeten beginnen Ik begon met het hardop zeggen als er niemand was, dus eigenlijk tegen niemand.
dinsdag 12 januari 2016 om 16:14
We hebben de hele middag over schoolkeuzes en onze grote kinderen gepraat en verder alleen afgesproken dat we een datum gaan zoeken dat we echt in totale rust met elkaar kunnen praten, zonder kansen dat we de kinderen moeten opvangen enz. Ze heeft het alleen heel druk, dus we moeten echt even zoeken, maar de afspraak dat we dat gaan doen is al fijn. En bij haar zin even samen de ruimte delen ipv de enorme eenzaamheid die ik voel was al prettig. Ik wilde er ook niets over zeggen, ik voel me teveel wankelen en ik ben heel bang dan de kinderen niet meer op te kunnen vangen en dat is wel heel hard nodig .
Dochter lijkt wel overspannen, heeft ook tegen de juf gezegd dat ze morgen niet meer naar school wil komen. En zoon had in een boekje de vraag gekregen of hij een kleiner broertje of zusje heeft of zou willen en of hij die (net als het jongetje in het bijbehorende verhaal) weleens was kwijtgeraakt. Die is dat helemaal ondersteboven en verdrietig van, want hij heeft gejokt in zijn werkboek, omdat ie niet wist wat ie moest antwoorden.
Zelf dat vind ik moeilijk Reisa, ik vind dat ik het niet eens mag denken
Dochter lijkt wel overspannen, heeft ook tegen de juf gezegd dat ze morgen niet meer naar school wil komen. En zoon had in een boekje de vraag gekregen of hij een kleiner broertje of zusje heeft of zou willen en of hij die (net als het jongetje in het bijbehorende verhaal) weleens was kwijtgeraakt. Die is dat helemaal ondersteboven en verdrietig van, want hij heeft gejokt in zijn werkboek, omdat ie niet wist wat ie moest antwoorden.
Zelf dat vind ik moeilijk Reisa, ik vind dat ik het niet eens mag denken
dinsdag 12 januari 2016 om 17:12
Oh, reguliere schoolopdrachten kunnen soms zó rottig binnenkomen....
Ging het om kwijtraken in de zin van "even niet kunnen vinden" of "voor altijd verloren" ?
Knuffels voor iedereen.
Als je dochter eens een dagje thuis wil zijn, kan dat volgens mij best. Gewoon ziekmelden.
Ging het om kwijtraken in de zin van "even niet kunnen vinden" of "voor altijd verloren" ?
Knuffels voor iedereen.
Als je dochter eens een dagje thuis wil zijn, kan dat volgens mij best. Gewoon ziekmelden.
Betty White: "Once you go blackberry... Hmmmmmhmmmm"
dinsdag 12 januari 2016 om 18:14
Een dagje thuis blijven mag best inderdaad. Al was ons uitgangspunt dat school juist gewoon doorging. We hadden een kort lijntje met de juf en als kind iets extra's nodig had om het op school vol te houden, dan was daar altijd ruimte voor.
Hebben je kinderen al een zorgendoosje of een zorgenknuffel (of rouwdoosje of verdrietdoosje)? Waar ze briefjes in kunnen doen met hun gevoelens en gedachten als ze dat even kwijt willen? Zo iets kan ook op school neergezet worden, mochten ze daar behoefte aan hebben. Jouw kinderen zijn al wat ouder, maar mijn kind had bijvoorbeeld haar knuffel mee naar school. Soms gewoon in haar tas, alleen de gedachte dat het er wás, was vaak al voldoende.
Over zo'n doosje kun je afspreken dat je er juist wel of juist niet in kijkt. Of dat je er twee hebt, een voor henzelf, waar je niet in kijkt, en een waarin jullie briefjes uit kunnen wisselen over dingen die te moeilijk zijn om uit te spreken.
Hebben je kinderen al een zorgendoosje of een zorgenknuffel (of rouwdoosje of verdrietdoosje)? Waar ze briefjes in kunnen doen met hun gevoelens en gedachten als ze dat even kwijt willen? Zo iets kan ook op school neergezet worden, mochten ze daar behoefte aan hebben. Jouw kinderen zijn al wat ouder, maar mijn kind had bijvoorbeeld haar knuffel mee naar school. Soms gewoon in haar tas, alleen de gedachte dat het er wás, was vaak al voldoende.
Over zo'n doosje kun je afspreken dat je er juist wel of juist niet in kijkt. Of dat je er twee hebt, een voor henzelf, waar je niet in kijkt, en een waarin jullie briefjes uit kunnen wisselen over dingen die te moeilijk zijn om uit te spreken.
dinsdag 12 januari 2016 om 18:18
Beeldig, zoon heeft vanwege andere problematiek al psychologische begeleiding, voor hem is dat dus al geregeld. Dochter is er heel wisselend in en ik weet eigenlijk niet zo goed te beginnen bij haar.
Heel lastig gesprek met de juf van dochter gehad. Zij ziet geen noodzaak in dochter thuishoren. Volgens haar is dochter gewoon wat moe van de late avonden en haar het verder prima met haar. Ik zie een kind dat slecht eet (neemt ineens veel eten mee terug van de overblijf, ontbijt met moeite en eet 's avonds muizenbeetjes), slechter slaapt en heel snel huilt. Dochter heeft zelf ook aan dat ze probeert op school niet te gaan huilen, dat ze dat de hele dag mee bezig is, en dat ze steeds een onprettig gevoel in haar buik heeft waardoor ze niet zoveel wil eten. Ik maak me dus inderdaad best zorgen en ik weet het niet goed over te brengen. En dochter weet het wel goed te verstoppen..
Maar niet thuishoren hoor was het advies van de juf, want ze doet het zo leuk met haar vriendinnen, goede afleiding.
Ik ga maar aan de ouders van haar beste vriendin vragen of ze er met haar over willen praten, ik heb het gevoel dat buitenstaanders even fijn zou kunnen zijn voor haar. En ik weet het even niet zo goed.
Voor zoon vind ik het heel vervelend. Hij vind niet eerlijk zijn heel moeilijk, maar wil het ook niet vertellen in de klas. De strekking was kwijt in de zin van niet kunnen vinden, maar zo kwam het niet binnen bij zoon. En 's middags had hij ook nog verteld over de plek waar we waren toen het misging met de zwangerschap, maar dat had hij ook niet willen vertellen, dus nog een half verhaal en hij was helemaal van slag van alles wat er in zijn hoofd niet klopte.
Beeldig ik weet niet of ik het mag denken, eigenlijk vind ik van niet. Ik durf niet eerlijk te zijn over de diepte van dit gevoel omdat ik heel bang voor de reacties ben. Dat aanwijzen probeert ik langzaam wel, ik voel dat ik niet lang meer blijf staan op deze manier. Zeker niet als de kids het zo zwaar houden, ik heb de kracht niet meer voor deze storm
Heel lastig gesprek met de juf van dochter gehad. Zij ziet geen noodzaak in dochter thuishoren. Volgens haar is dochter gewoon wat moe van de late avonden en haar het verder prima met haar. Ik zie een kind dat slecht eet (neemt ineens veel eten mee terug van de overblijf, ontbijt met moeite en eet 's avonds muizenbeetjes), slechter slaapt en heel snel huilt. Dochter heeft zelf ook aan dat ze probeert op school niet te gaan huilen, dat ze dat de hele dag mee bezig is, en dat ze steeds een onprettig gevoel in haar buik heeft waardoor ze niet zoveel wil eten. Ik maak me dus inderdaad best zorgen en ik weet het niet goed over te brengen. En dochter weet het wel goed te verstoppen..
Maar niet thuishoren hoor was het advies van de juf, want ze doet het zo leuk met haar vriendinnen, goede afleiding.
Ik ga maar aan de ouders van haar beste vriendin vragen of ze er met haar over willen praten, ik heb het gevoel dat buitenstaanders even fijn zou kunnen zijn voor haar. En ik weet het even niet zo goed.
Voor zoon vind ik het heel vervelend. Hij vind niet eerlijk zijn heel moeilijk, maar wil het ook niet vertellen in de klas. De strekking was kwijt in de zin van niet kunnen vinden, maar zo kwam het niet binnen bij zoon. En 's middags had hij ook nog verteld over de plek waar we waren toen het misging met de zwangerschap, maar dat had hij ook niet willen vertellen, dus nog een half verhaal en hij was helemaal van slag van alles wat er in zijn hoofd niet klopte.
Beeldig ik weet niet of ik het mag denken, eigenlijk vind ik van niet. Ik durf niet eerlijk te zijn over de diepte van dit gevoel omdat ik heel bang voor de reacties ben. Dat aanwijzen probeert ik langzaam wel, ik voel dat ik niet lang meer blijf staan op deze manier. Zeker niet als de kids het zo zwaar houden, ik heb de kracht niet meer voor deze storm
dinsdag 12 januari 2016 om 18:24
Zoon heeft zijn knuffel ook heel vaak mee naar school. Gelukkig wordt hij daar nooit mee gepest, dat was best een zorg toen hij in een combinatieklas met een hogere groep geplaatst werd. Vaak heeft ie hem in zijn tas, soms ook echt bij zich /onder zijn trui.
Dochter heeft een dubbel dagboek, een dat ze met mij heen en weer schrijft, daar zet ze in wat ze kwijt wil. Daar kwam ook de opmerking uit dat ze zo verdrietig is dat ze de schooldagen niet meer volhoudt. En een deel voor zichzelf. Zoon tekent veel een soms mogen we dat zien en soms niet.
Lijntje met zoon's juf is heel kort, die met dochters juf valt dus wat tegen
Dochter heeft een dubbel dagboek, een dat ze met mij heen en weer schrijft, daar zet ze in wat ze kwijt wil. Daar kwam ook de opmerking uit dat ze zo verdrietig is dat ze de schooldagen niet meer volhoudt. En een deel voor zichzelf. Zoon tekent veel een soms mogen we dat zien en soms niet.
Lijntje met zoon's juf is heel kort, die met dochters juf valt dus wat tegen
dinsdag 12 januari 2016 om 18:34
Ouders van haar beste vriendin inschakelen lijkt me een goede zet. Wij hadden, mede op advies met de therapeut, ook andere volwassenen ingeschakeld bij wie ze haar verhaal kwijt kon.
Jammer dat de juf het niet goed ziet. Als de hele dag van je dochter bestaat uit zich groot houden, dan is het misschien inderdaad beter om wel even een dagje thuis te blijven, om gewoon even klein te zijn, bij mama te zijn en verdrietig te zijn.
Het is jammer dat je niet naar de huisarts wilt. Dat zou een stap zijn die ik zou zetten (heb gezet) in een dergelijke situatie. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor mijn kind. Ik ging soms ook gewoon naar de huisarts om even te vertellen hoe het ging, met mij en met mijn gezin. Daar was gelukkig ook ruimte voor.
Jammer dat de juf het niet goed ziet. Als de hele dag van je dochter bestaat uit zich groot houden, dan is het misschien inderdaad beter om wel even een dagje thuis te blijven, om gewoon even klein te zijn, bij mama te zijn en verdrietig te zijn.
Het is jammer dat je niet naar de huisarts wilt. Dat zou een stap zijn die ik zou zetten (heb gezet) in een dergelijke situatie. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor mijn kind. Ik ging soms ook gewoon naar de huisarts om even te vertellen hoe het ging, met mij en met mijn gezin. Daar was gelukkig ook ruimte voor.
dinsdag 12 januari 2016 om 20:05
Juffen zien ook niet altijd alles. Als jij ziet dat het nodig is om dochter thuis te houden gewoon doen. Dochter kan zich ook goed uitdrukken toch? Ik zou het met haar bespreken en haar serieus nemen.
Dat van je zoon is heel naar. Ik snap zijn gevoel hierbij. Hij is ook erg gevoelig voor dingen fout doen toch?
Fijn dat je toch bij je vriendin bent geweest! Klinkt als een fijne middag. Echt praten komt later wel weer.
Goed dat je hulp inroept bij de ouders van vriendin van dochter. Voor haar heel fijn en niet alles hoeft op jouw bordje te liggen.
Ik denk ook dat de huisarts een goed idee is, maar je moet er wel aan toe zijn en ik snap dat juist dat het een onbekende is lastig is.
Sterkte vanavond en vannacht. Kun je gaan wandelen? Anders lekker Big Bang kijken. Dat vind ik ook heel leuk altijd.
Ik lees ook over je gedachten. Natuurlijk mag je dat denken. Denken staat vrij. Juist jezelf vrij laten in denken kan je nu erg helpen. Ken je de boeken van René Diekstra? Ik denk dat je 'Als leven pijn doet' mooi zult vinden.
Dat van je zoon is heel naar. Ik snap zijn gevoel hierbij. Hij is ook erg gevoelig voor dingen fout doen toch?
Fijn dat je toch bij je vriendin bent geweest! Klinkt als een fijne middag. Echt praten komt later wel weer.
Goed dat je hulp inroept bij de ouders van vriendin van dochter. Voor haar heel fijn en niet alles hoeft op jouw bordje te liggen.
Ik denk ook dat de huisarts een goed idee is, maar je moet er wel aan toe zijn en ik snap dat juist dat het een onbekende is lastig is.
Sterkte vanavond en vannacht. Kun je gaan wandelen? Anders lekker Big Bang kijken. Dat vind ik ook heel leuk altijd.
Ik lees ook over je gedachten. Natuurlijk mag je dat denken. Denken staat vrij. Juist jezelf vrij laten in denken kan je nu erg helpen. Ken je de boeken van René Diekstra? Ik denk dat je 'Als leven pijn doet' mooi zult vinden.
Het is zoals het is
