Psyche
alle pijlers
Je kind overleven en verder..
dinsdag 5 januari 2016 om 11:53
Al een poosje blijf ik steeds twijfelen tussen dit topic wel of niet openen. Toch maar wel dus, ik hoop dat het mij helpt om van me af te schrijven en misschien zijn er wel meer schrijfsters hier die het herkennen en er iets aan hebben, in dat geval schrijf gerust mee!
4 maanden en 22 dagen geleden heb ik na een zwangerschap van bijna 23 weken mijn dochtertje verloren. De zwangerschap zelf verliep zonder problemen, ons dochtertje was kerngezond. Ik heb een infectie opgelopen die vroegtijdige weeën heeft veroorzaakt. Ik heb niet doorgehad dat er iets mis was. De twee dagen voor de bevalling voelde ik me niet lekker, pijn in mijn rug en heel moe, maar we waren op vakantie en ik dacht dat ik gewoon een beetje teveel gedaan had. En dagje rust maakte dat ik me veel beter voelde en verder leek er niets bijzonders. Onze laatste vakantiedag wilden de kinderen nog iets gaan doen en dus gingen we er nog een dagje op uit. Rustig tempo dan ging het prima. Rond de middag leek het alsof ik koorts kreeg een weer ontzettend moe. Besloten terug naar ons vakantiehuisje te gaan en onderweg daarnaartoe ging het mis. Ik begon te bloedden, na overleg met de verloskundige zijn we met spoed naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gegaan. Daar bleek dat ik aan het behalen was en dat het al te laat was om de bevalling te stoppen. Ons meisje, wat we op dat moment nog niet wisten, ging geboren worden. De bevalling ging (met als bij mijn andere kinderen) razendsnel. Om 15.32 werd onze dochter geboren en om 16.10 is ze in mijn armen overleden. Ze was net onder de 24-wekengrens, waardoor ze niet behandeld werd.
De dagen erna werden we geleefd. Spullen ophalen van ons vakantie-adres, terug naar huis, de crematie regelen, iedereen op de hoogte brengen en uiteindelijk het afscheid. We hebben na het afscheid nog een kleine week onszelf afgeschermd, maar daarna moesten de kinderen weer naar school en begon het normale leven weer.
En dat is waar ik vastloop. Ik doe wat er verwacht wordt. Ben twee weken na de crematie van onze dochter weer begonnen met mijn studie, na mijn bevallingsverlof weer gaan werken (en met een tussenpoze omdat het niet lukte nu weer echt begonnen), zorg voor mijn kinderen. Oftewel ik functioneer, maar mijn hart ligt in allemaal scherven. Ik heb ruim 14 jaar geleden mijn oudste zoon op 8-jarige leeftijd verloren en ik boek mee compleet verloren. Ik heb deze weg door deze hel al een keer bewandeld en ik kan het niet nog een keer. Ik heb geen idee hoe je twee kinderen overleefd en ben er totaal kapot van.
Maar er is weinig ruimte voor mijn gevoel. Mijn kinderen hebben een sterke moeder nodig, zij hebben ook verdriet om hun zusje. Mijn man vlucht in zijn werk en als dat niet kan (kerstvakantie) dan loopt hij als een zombie rond. Mensen om ons heen gaan die, want het is al... geleden. En ik snap het, de wereld stopt niet, voor niemand, ook niet voor mijn kleine meisje. En toch heb ik een plekje nodig om de wereld soms even stil te mogen zetten, want ik verdrink vanbinnen in het verdriet en deze pijn.
4 maanden en 22 dagen geleden heb ik na een zwangerschap van bijna 23 weken mijn dochtertje verloren. De zwangerschap zelf verliep zonder problemen, ons dochtertje was kerngezond. Ik heb een infectie opgelopen die vroegtijdige weeën heeft veroorzaakt. Ik heb niet doorgehad dat er iets mis was. De twee dagen voor de bevalling voelde ik me niet lekker, pijn in mijn rug en heel moe, maar we waren op vakantie en ik dacht dat ik gewoon een beetje teveel gedaan had. En dagje rust maakte dat ik me veel beter voelde en verder leek er niets bijzonders. Onze laatste vakantiedag wilden de kinderen nog iets gaan doen en dus gingen we er nog een dagje op uit. Rustig tempo dan ging het prima. Rond de middag leek het alsof ik koorts kreeg een weer ontzettend moe. Besloten terug naar ons vakantiehuisje te gaan en onderweg daarnaartoe ging het mis. Ik begon te bloedden, na overleg met de verloskundige zijn we met spoed naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gegaan. Daar bleek dat ik aan het behalen was en dat het al te laat was om de bevalling te stoppen. Ons meisje, wat we op dat moment nog niet wisten, ging geboren worden. De bevalling ging (met als bij mijn andere kinderen) razendsnel. Om 15.32 werd onze dochter geboren en om 16.10 is ze in mijn armen overleden. Ze was net onder de 24-wekengrens, waardoor ze niet behandeld werd.
De dagen erna werden we geleefd. Spullen ophalen van ons vakantie-adres, terug naar huis, de crematie regelen, iedereen op de hoogte brengen en uiteindelijk het afscheid. We hebben na het afscheid nog een kleine week onszelf afgeschermd, maar daarna moesten de kinderen weer naar school en begon het normale leven weer.
En dat is waar ik vastloop. Ik doe wat er verwacht wordt. Ben twee weken na de crematie van onze dochter weer begonnen met mijn studie, na mijn bevallingsverlof weer gaan werken (en met een tussenpoze omdat het niet lukte nu weer echt begonnen), zorg voor mijn kinderen. Oftewel ik functioneer, maar mijn hart ligt in allemaal scherven. Ik heb ruim 14 jaar geleden mijn oudste zoon op 8-jarige leeftijd verloren en ik boek mee compleet verloren. Ik heb deze weg door deze hel al een keer bewandeld en ik kan het niet nog een keer. Ik heb geen idee hoe je twee kinderen overleefd en ben er totaal kapot van.
Maar er is weinig ruimte voor mijn gevoel. Mijn kinderen hebben een sterke moeder nodig, zij hebben ook verdriet om hun zusje. Mijn man vlucht in zijn werk en als dat niet kan (kerstvakantie) dan loopt hij als een zombie rond. Mensen om ons heen gaan die, want het is al... geleden. En ik snap het, de wereld stopt niet, voor niemand, ook niet voor mijn kleine meisje. En toch heb ik een plekje nodig om de wereld soms even stil te mogen zetten, want ik verdrink vanbinnen in het verdriet en deze pijn.
donderdag 14 januari 2016 om 16:33
donderdag 14 januari 2016 om 19:58
En ik heb gedroomd over mijn moeder vannacht, dat ik haar kennis liet maken met ons minimeisje. Dubbel verdrietig wakker worden, het besef dat ons meisje er niet was (ik dacht haar te horen huilen, maar dat was zoon die ook niet bepaald lekker rustig sliep) en ik merk weer even hoe erg ik mijn moeder mis. Dat was al wel zo sinds we geen contact meer hadden, maar na het verlies van ons meisje nog zoveel meer en nu ik haar gezien heb helemaal. Die behoefte om van gehouden te worden zit dan toch heel diep schijnbaar.
Misschien gaat je minimeisje een bruggetje naar je moeder vormen.
Loop er voorzichtig over, of wacht nog even tot het bruggetje sterker is.
Misschien gaat je minimeisje een bruggetje naar je moeder vormen.
Loop er voorzichtig over, of wacht nog even tot het bruggetje sterker is.
Betty White: "Once you go blackberry... Hmmmmmhmmmm"
donderdag 14 januari 2016 om 22:52
Die vergadering kon ik gewoon niet meer. Ik heb m'n werk vanmorgen zo verschrikkelijk keihard verkloot . Nog een keer onderuit gaan in een professionele omgeving kon ik niet meer aan. Ik voel me een enorme mislukking. Heb ook besloten morgen alleen naar therapie en de studie-adviseur te gaan, niet naar de colleges. Ik ben zo erg in de war sinds gisteren, zo bekaf ook.
vrijdag 15 januari 2016 om 14:30
Therapie was vanmorgen behoorlijk lastig. Stikconfronterend. Ook het studieadviesgesprek was confronterend. Waarschijnlijk krijgen we begin van de avond de cijfers van het tentamen dat ik eind december moest doen
Ik ga er vanuit dat ik het niet gehaald heb, maar ik ben er toch nieuwsgierig naar.
College lukte me niet. De verwarring is te groot en na therapie ziet mijn hoofd er helemaal als een omgevallen bibliotheek. Ik ben gaan lopen, blijf voorlopig lopen denk ik. De spanning zit hoog, pijn in mijn schouders en hoofd, benauwd, rusteloos. Wanhopig gevoel van leegte, ik zou erin willen verdwijnen.
Ik ga er vanuit dat ik het niet gehaald heb, maar ik ben er toch nieuwsgierig naar.
College lukte me niet. De verwarring is te groot en na therapie ziet mijn hoofd er helemaal als een omgevallen bibliotheek. Ik ben gaan lopen, blijf voorlopig lopen denk ik. De spanning zit hoog, pijn in mijn schouders en hoofd, benauwd, rusteloos. Wanhopig gevoel van leegte, ik zou erin willen verdwijnen.
vrijdag 15 januari 2016 om 18:11
M'n tentamencijfer binnen en het vak niet gehaald. En iedereen zegt joh boeiend, een herkansing, maar het gaat niet om die onvoldoende. Het gaat erom dat ik nooit onvoldoendes haal, want ik kan altijd in ieder geval nadenken. En dat lukt me dus niet. Het wordt zichtbaar dat ik instort en dat maakt me zo ongelooflijk bang.
Sorry ik ben zo verdrietig, bang en in de war
Sorry ik ben zo verdrietig, bang en in de war
vrijdag 15 januari 2016 om 19:29
Ach Sunemom wat klote
Het is ook ontzettend beangstigend en k*t als je ook nog eens niet meer kan rekenen op die dingen die een zekerheid waren. Dat geeft een enorme knauw! En ja, dat komt weer terug, maar daar heb je nu helemaal niets aan.
Wat een heftige dag. Ik hoop dat het wandelen je een beetje heeft geholpen en dat de nacht straks niet zo donker is.
Ik heb helaas geen woorden voor je die verzachten of helpen, maar wil je in ieder geval laten weten dat ik aan je denk
Het is ook ontzettend beangstigend en k*t als je ook nog eens niet meer kan rekenen op die dingen die een zekerheid waren. Dat geeft een enorme knauw! En ja, dat komt weer terug, maar daar heb je nu helemaal niets aan.
Wat een heftige dag. Ik hoop dat het wandelen je een beetje heeft geholpen en dat de nacht straks niet zo donker is.
Ik heb helaas geen woorden voor je die verzachten of helpen, maar wil je in ieder geval laten weten dat ik aan je denk
vrijdag 15 januari 2016 om 19:56
Is het mogelijk om je studie een (half) jaartje op te schorten ?
Ja, het wordt zichtbaar dat je verdriet hebt, en dat verdriet MAG je laten zien.
Je MAG huilen, je MAG verdriet hebben.
Ik kan je verdriet niet verlichten, maar ik denk aan jullie en hoop dat er binnenkort weer wat zonneschijn in je leven komt.
Ja, het wordt zichtbaar dat je verdriet hebt, en dat verdriet MAG je laten zien.
Je MAG huilen, je MAG verdriet hebben.
Ik kan je verdriet niet verlichten, maar ik denk aan jullie en hoop dat er binnenkort weer wat zonneschijn in je leven komt.
Betty White: "Once you go blackberry... Hmmmmmhmmmm"
vrijdag 15 januari 2016 om 20:34
Lieve Sune,
Wat rot dat je het tentamen niet gehaald hebt. Ik snap de angst die dat bij je oproept. Je blijft wanhopig vasthouden aan je oude leven en wat je altijd kon. Maar je lichaam probeert je al een tijdje te vertellen dat dat nu niet gaat. En hoe langer jij dat negeert hoe heftiger je lichaam gaat roepen. Je bent bang om de bodem te bereiken maar als je constant omhoog blijft klimmen blijft je ook terug storten en heb je nooit genoeg energie om bij de rand te komen. Het gaat nu niet, je kunt nu niet studeren. Later wel weer, maar nu niet. Laat het los. Ga zelf op de bodem zitten en rust uit. Dat is vreselijk en heel erg rot en moeilijk. Maar als je daar een tijdje hebt gezeten kun je langzaam gaan denken aan af en toe een stukje klimmen.
Ik vind het heel erg voor je dat je nu zo in de war bent. Ik hoop dat je genoeg rust vindt in het wandelen en dat je ook nog een beetje kunt slapen. Kun je nog een pil nemen?
Weet dat ik aan je denk. Pb-en mag ook altijd als dat goed voelt.
Heel veel sterkte!
Wat rot dat je het tentamen niet gehaald hebt. Ik snap de angst die dat bij je oproept. Je blijft wanhopig vasthouden aan je oude leven en wat je altijd kon. Maar je lichaam probeert je al een tijdje te vertellen dat dat nu niet gaat. En hoe langer jij dat negeert hoe heftiger je lichaam gaat roepen. Je bent bang om de bodem te bereiken maar als je constant omhoog blijft klimmen blijft je ook terug storten en heb je nooit genoeg energie om bij de rand te komen. Het gaat nu niet, je kunt nu niet studeren. Later wel weer, maar nu niet. Laat het los. Ga zelf op de bodem zitten en rust uit. Dat is vreselijk en heel erg rot en moeilijk. Maar als je daar een tijdje hebt gezeten kun je langzaam gaan denken aan af en toe een stukje klimmen.
Ik vind het heel erg voor je dat je nu zo in de war bent. Ik hoop dat je genoeg rust vindt in het wandelen en dat je ook nog een beetje kunt slapen. Kun je nog een pil nemen?
Weet dat ik aan je denk. Pb-en mag ook altijd als dat goed voelt.
Heel veel sterkte!
Het is zoals het is
vrijdag 15 januari 2016 om 20:59
Heel veel sterkte, ik heb met tranen in mijn ogen jou verhaal gelezen. Ik ken helaas wat mensen die dit mee hebben gemaakt en wat ik daarover kwijt wil is dat 2 van die vaders er ook zo instonden zoals jou man en de urn/foto's. Nu jaren later is dat niet meer zo, de kindjes hebben allemaal een mooi plekje incl foto's en/of herinneringen en kaarsjes.
Ik hoop dat jou man ook ooit zover komt.
Nogmaals heel veel sterkte & kracht om een weg te vinden om hier mee om te gaan, je hebt heel veel op je bordje gehad!
Ik hoop dat jou man ook ooit zover komt.
Nogmaals heel veel sterkte & kracht om een weg te vinden om hier mee om te gaan, je hebt heel veel op je bordje gehad!
vrijdag 15 januari 2016 om 22:18
Jenima dank je voor die opmerking. Het idee dat man er klaar mee is en ons meisje geen ruimte/plek zal houden in ons gezin vind ik zo erg. Het is fijn te lezen dat dat misschien met de tijd nog zou kunnen veranderen.
Bij mijn therapeut vanmorgen ook gehad over het vasthouden aan studie en waarom ik dat zo krampachtig doe. Het is de enige plek waar ik echt iets anders ben dan mama van. Natuurlijk ben ik op mijn werk ook gewoon 'mezelf', maar wel altijd met kinderen bezig en mijn vrijwilligerswerken commissies doe ik doe draaien allemaal om kinderen/jeugd/onderwijs. Op mijn studie, in ons groepje, ben ik bijna de enige met een gezin. Dat ben ik puur de volwassene. Mijn angst als dat wegvalt volledig ten onder te gaan is heel groot. Daar hoef ik nooit uit te leggen wat ik voel ofzo. Ik wordt alleen maar bekeken op basis van wat ik weet, kennis is het enige wat er echt toe doet op die vrijdagen. En dat brokkelt af, want ik weet nu helemaal niets, ik begrijp het niet meer, kan het niet volgen, kortom ik pas er niet meer. De enige plek waar ik nog niet faalde is nu ook weg en als ik stop of mijn studie helemaal on hold zet dan ben ik helemaal niets anders meer dan die rouwende moeder die haar kindje zo mist dat ze het niet meer trekt.
Ik voel me verloren. Ken deze vrouw niet, vind haar ook helemaal niet leuk. Het doet teveel pijn al dit loslaten.
Bij mijn therapeut vanmorgen ook gehad over het vasthouden aan studie en waarom ik dat zo krampachtig doe. Het is de enige plek waar ik echt iets anders ben dan mama van. Natuurlijk ben ik op mijn werk ook gewoon 'mezelf', maar wel altijd met kinderen bezig en mijn vrijwilligerswerken commissies doe ik doe draaien allemaal om kinderen/jeugd/onderwijs. Op mijn studie, in ons groepje, ben ik bijna de enige met een gezin. Dat ben ik puur de volwassene. Mijn angst als dat wegvalt volledig ten onder te gaan is heel groot. Daar hoef ik nooit uit te leggen wat ik voel ofzo. Ik wordt alleen maar bekeken op basis van wat ik weet, kennis is het enige wat er echt toe doet op die vrijdagen. En dat brokkelt af, want ik weet nu helemaal niets, ik begrijp het niet meer, kan het niet volgen, kortom ik pas er niet meer. De enige plek waar ik nog niet faalde is nu ook weg en als ik stop of mijn studie helemaal on hold zet dan ben ik helemaal niets anders meer dan die rouwende moeder die haar kindje zo mist dat ze het niet meer trekt.
Ik voel me verloren. Ken deze vrouw niet, vind haar ook helemaal niet leuk. Het doet teveel pijn al dit loslaten.
vrijdag 15 januari 2016 om 22:21
Ik ben maar huis gaan lopen uiteindelijk, rond etenstijd was ik thuis. Niet echt eerder of later dan na college. Man heeft er niet eens naar gevraagd.
Ik heb last van mijn benen, het blijven lopen helpt tegen de angst wel maar tegelijk is het teveel. Ik hoop met de huisarts te kunnen komen tot iets waardoor de allerergste paniek /onrust/angst iets afneemt. Nog even vol zien te houden tot maandag
Ik heb last van mijn benen, het blijven lopen helpt tegen de angst wel maar tegelijk is het teveel. Ik hoop met de huisarts te kunnen komen tot iets waardoor de allerergste paniek /onrust/angst iets afneemt. Nog even vol zien te houden tot maandag
vrijdag 15 januari 2016 om 22:30
Misschien heb je hier iets aan?
Artikel Volkskrant
Saris besteedt daarin ook aandacht aan een probleem waar nogal wat ouders die een kind verliezen mee te maken krijgen: relatiemoeilijkheden. Ouders kunnen heel verschillend op het verlies reageren, verklaart Dijkstra. 'Zo zijn vaders minder met de dood van hun kind bezig dan moeders. Toch betekent dat niet dat zij er minder onder lijden. Het lijkt erop dat ze hun rouw uitstellen totdat het beter gaat met hun partner. Als we alle ouders vijf jaar na de dood van hun kind nogmaals zouden ondervragen, zouden we waarschijnlijk zien dat het met de moeders beter gaat en met de vaders niet.
http://www.volkskrant.nl/ ... d-slijt-langzaam~a548260/
Artikel Volkskrant
Saris besteedt daarin ook aandacht aan een probleem waar nogal wat ouders die een kind verliezen mee te maken krijgen: relatiemoeilijkheden. Ouders kunnen heel verschillend op het verlies reageren, verklaart Dijkstra. 'Zo zijn vaders minder met de dood van hun kind bezig dan moeders. Toch betekent dat niet dat zij er minder onder lijden. Het lijkt erop dat ze hun rouw uitstellen totdat het beter gaat met hun partner. Als we alle ouders vijf jaar na de dood van hun kind nogmaals zouden ondervragen, zouden we waarschijnlijk zien dat het met de moeders beter gaat en met de vaders niet.
http://www.volkskrant.nl/ ... d-slijt-langzaam~a548260/
