Psyche
alle pijlers
Je meest intense jeugdherinneringen
vrijdag 7 juni 2024 om 15:45
Aangezien het vorige topic straks verwijderd wordt door de Mods (vanwege de TO), hierbij opnieuw een poging.
De titel zegt het al: je meest intense jeugdherinneringen - zowel positief als negatief en hoe deze je gevormd hebben als mens en of deze herinneringen nog steeds van invloed zijn op je leven.
De titel zegt het al: je meest intense jeugdherinneringen - zowel positief als negatief en hoe deze je gevormd hebben als mens en of deze herinneringen nog steeds van invloed zijn op je leven.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
vrijdag 7 juni 2024 om 15:52
TO trapt af.
Ergens in midden jaren ‘80. De dag dat mijn vader thuiskwam uit Amsterdam voor de volledige verwijdering van zijn tanden (een deel brokkelde af na de bestraling en de rest moest getrokken worden) en hij heel droevig op de bank in slaap viel. De eerste keer dat ik mijn ouders heb zien huilen overigens. Voelde sindsdien dat ik het goed moest maken en moest fixen op de een of andere manier.
Waarom deze herinnering: omdat die het meest heftig was en ik had mijn ouders nooit zien huilen. Begreep ook niet helemaal wat er aan de hand was, maar wel dat het ernstig was. De aftermath na de diagnose heeft een stempel gedrukt op ons gezin. Ik ging als 3 jarige opeens naar school (want mijn moeder ging met mijn vader mee voor de behandelingen en had niet meteen opvang) en wij aten tussen de middag soms bij anderen. Alles was eng en onzeker en ik wilde mijn ouders vooral niet tot last zijn.
Conclusie: het leven is niet maakbaar en het leven is niet eerlijk. Er kunnen zoveel dingen gebeuren waar je totaal geen invloed op hebt.
Ergens in midden jaren ‘80. De dag dat mijn vader thuiskwam uit Amsterdam voor de volledige verwijdering van zijn tanden (een deel brokkelde af na de bestraling en de rest moest getrokken worden) en hij heel droevig op de bank in slaap viel. De eerste keer dat ik mijn ouders heb zien huilen overigens. Voelde sindsdien dat ik het goed moest maken en moest fixen op de een of andere manier.
Waarom deze herinnering: omdat die het meest heftig was en ik had mijn ouders nooit zien huilen. Begreep ook niet helemaal wat er aan de hand was, maar wel dat het ernstig was. De aftermath na de diagnose heeft een stempel gedrukt op ons gezin. Ik ging als 3 jarige opeens naar school (want mijn moeder ging met mijn vader mee voor de behandelingen en had niet meteen opvang) en wij aten tussen de middag soms bij anderen. Alles was eng en onzeker en ik wilde mijn ouders vooral niet tot last zijn.
Conclusie: het leven is niet maakbaar en het leven is niet eerlijk. Er kunnen zoveel dingen gebeuren waar je totaal geen invloed op hebt.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
vrijdag 7 juni 2024 om 16:09
Goeie, Baggal! Ik heb in dat andere topic meegelezen, maar niks geschreven toen ik zag welke kant het opging.
Ik heb al eens een berg slechte herinneringen gedeeld in een ander topic, mijn jeugd was niet altijd even gezellig en dat heeft me gevormd.
En toch heb ik ook wel leuke herinneringen, de logeerpartijtjes bij mijn oma bijvoorbeeld. Zij was gek op haar tuin en had groene vingers. 1x raden waar ik mijn voorliefde voor tuinieren en kamerplanten van heb!
En verder was ik gek op hutten bouwen en huisjes maken van grote kartonnen dozen. De hutten waren in de zomer altijd buiten, in de tuin of stiekem verstopt in de bosjes bij mij in de wijk. Uren kon ik er zoet mee zijn! De kartonnen huizen (waar ik zelf in paste) hadden ramen met luikjes aan de buitenkant, zelf geknutselde gordijntjes en behang (van stalen die ik bietste in de verf/behangwinkel), zelf gebreide kussentjes, schilderijtjes aan de ‘muren’ en zelfs een vloerkleed. Ik had geen bergen speelgoed, maar kon me vermaken met niks of zelfgemaakt. Ik heb er in de zomer zelfs wel in geslapen in de tuin. Ik was op jonge leeftijd al creatief, dat is nooit meer over gegaan. Nog steeds haak en borduur ik, maak ik schilderijtjes en ben veel aan het knutselen. Van niks iets maken en tevreden zijn met weinig, dat heb ik er voor de rest van mijn leven van geleerd. Helemaal niets mis mee!
Ik was als kind veel buiten, had mijn eigen tuintje in de tuin thuis, daar maakte ik minivijvers met in een kuil een vuilniszak als vijverfolie. Bij een vriendinnetje thuis hadden ze een moestuin, daar kon je heerlijk snoepen van verse worteltjes en bessen. En een zandbak van een tractorband. En een trampoline van een oude bedspiraal, gelegd over een kuil, zodat je lekker kon spingen. Ik klom in bomen, viel me tientallen builen… Er was weinig controle, als je maar op tijd thuis was voor het eten, anders zwaaide er wat. Best kattenkwaad uitgehaald. Jammer dat veel kinderen nu die ruimte niet meer hebben. Tis ook een andere tijd, dit was in de jaren 70.
Ik heb al eens een berg slechte herinneringen gedeeld in een ander topic, mijn jeugd was niet altijd even gezellig en dat heeft me gevormd.
En toch heb ik ook wel leuke herinneringen, de logeerpartijtjes bij mijn oma bijvoorbeeld. Zij was gek op haar tuin en had groene vingers. 1x raden waar ik mijn voorliefde voor tuinieren en kamerplanten van heb!
En verder was ik gek op hutten bouwen en huisjes maken van grote kartonnen dozen. De hutten waren in de zomer altijd buiten, in de tuin of stiekem verstopt in de bosjes bij mij in de wijk. Uren kon ik er zoet mee zijn! De kartonnen huizen (waar ik zelf in paste) hadden ramen met luikjes aan de buitenkant, zelf geknutselde gordijntjes en behang (van stalen die ik bietste in de verf/behangwinkel), zelf gebreide kussentjes, schilderijtjes aan de ‘muren’ en zelfs een vloerkleed. Ik had geen bergen speelgoed, maar kon me vermaken met niks of zelfgemaakt. Ik heb er in de zomer zelfs wel in geslapen in de tuin. Ik was op jonge leeftijd al creatief, dat is nooit meer over gegaan. Nog steeds haak en borduur ik, maak ik schilderijtjes en ben veel aan het knutselen. Van niks iets maken en tevreden zijn met weinig, dat heb ik er voor de rest van mijn leven van geleerd. Helemaal niets mis mee!
Ik was als kind veel buiten, had mijn eigen tuintje in de tuin thuis, daar maakte ik minivijvers met in een kuil een vuilniszak als vijverfolie. Bij een vriendinnetje thuis hadden ze een moestuin, daar kon je heerlijk snoepen van verse worteltjes en bessen. En een zandbak van een tractorband. En een trampoline van een oude bedspiraal, gelegd over een kuil, zodat je lekker kon spingen. Ik klom in bomen, viel me tientallen builen… Er was weinig controle, als je maar op tijd thuis was voor het eten, anders zwaaide er wat. Best kattenkwaad uitgehaald. Jammer dat veel kinderen nu die ruimte niet meer hebben. Tis ook een andere tijd, dit was in de jaren 70.
vrijdag 7 juni 2024 om 16:11
De herinnering is als een film
Ik ben 9 en zit aan de grote tafel met lego te spelen. Mijn vader en moeder zitten achter me op de bank, mijn vader heeft last van zijn schouder. Ik voel dat er iets helemaal niet goed is, er gaat iets gebeuren maar ik weet niet wat. Ik kijk steeds om naar papa en hij probeert mij gerust te stellen
Mijn vader heeft het koud en ik haal zijn vest voor hem uit de gang. Dankjewel lieverd glimlacht hij. Als ik weer aan tafel zit hoor ik hem opeens heel zwaar ademen. Ik draai me om en zie hoe hij zijn hoofd achterover heeft en mijn moeder in paniek bij hem staat. Ik word heel bang en ren de trap op naar mijn kamer.
Een vriendin van mijn ouders komt mij halen en neemt me mee naar haar huis. Daar hang ik met haar kinderen boven uit het raam en we zien de blauwe lichten van de ambulance tegen de flat tegenover ons huis.
Later komt mijn moeder binnen, haar gezicht is strak en wit. Ze neemt mij op schoot en zegt we hebben geen papa meer. Ik begrijp het niet en ze zegt papa is dood gegaan. Ik begin meteen heel hard te huilen en denk (heel raar); we moeten nu op straat gaan wonen want papa verdiende toch het geld voor ons huis en eten?
Op die avond is er een gat in mij ontstaan dat nooit meer door wat of wie dan ook gevuld kon en kan worden. Waardoor ik onrealistische verwachtingen heb van de mannen in mijn leven en veel te heftig reageer op afscheid en verlies. En nog een aantal dingen.
Ik zal me altijd af blijven vragen wie ik was geweest als ik een vader had gehad tot in de volwassenheid. Waarschijnlijk idealiseer ik dat idee, ik heb natuurlijk een eigen karakter. Maar ik ben nu bijna 50 en heb het gevoel dat ik vooral toen ik jong was mijn tijd behoorlijk heb verspild aan het zoeken naar iets of iemand die dat gat kon dichten. Dus als het anders was gelopen had ik me bezig kunnen houden met dingen waar ik echt iets aan had.
Ik ben 9 en zit aan de grote tafel met lego te spelen. Mijn vader en moeder zitten achter me op de bank, mijn vader heeft last van zijn schouder. Ik voel dat er iets helemaal niet goed is, er gaat iets gebeuren maar ik weet niet wat. Ik kijk steeds om naar papa en hij probeert mij gerust te stellen
Mijn vader heeft het koud en ik haal zijn vest voor hem uit de gang. Dankjewel lieverd glimlacht hij. Als ik weer aan tafel zit hoor ik hem opeens heel zwaar ademen. Ik draai me om en zie hoe hij zijn hoofd achterover heeft en mijn moeder in paniek bij hem staat. Ik word heel bang en ren de trap op naar mijn kamer.
Een vriendin van mijn ouders komt mij halen en neemt me mee naar haar huis. Daar hang ik met haar kinderen boven uit het raam en we zien de blauwe lichten van de ambulance tegen de flat tegenover ons huis.
Later komt mijn moeder binnen, haar gezicht is strak en wit. Ze neemt mij op schoot en zegt we hebben geen papa meer. Ik begrijp het niet en ze zegt papa is dood gegaan. Ik begin meteen heel hard te huilen en denk (heel raar); we moeten nu op straat gaan wonen want papa verdiende toch het geld voor ons huis en eten?
Op die avond is er een gat in mij ontstaan dat nooit meer door wat of wie dan ook gevuld kon en kan worden. Waardoor ik onrealistische verwachtingen heb van de mannen in mijn leven en veel te heftig reageer op afscheid en verlies. En nog een aantal dingen.
Ik zal me altijd af blijven vragen wie ik was geweest als ik een vader had gehad tot in de volwassenheid. Waarschijnlijk idealiseer ik dat idee, ik heb natuurlijk een eigen karakter. Maar ik ben nu bijna 50 en heb het gevoel dat ik vooral toen ik jong was mijn tijd behoorlijk heb verspild aan het zoeken naar iets of iemand die dat gat kon dichten. Dus als het anders was gelopen had ik me bezig kunnen houden met dingen waar ik echt iets aan had.
Je wordt pas nat als het regent
vrijdag 7 juni 2024 om 17:17
Ik had je post in het andere topic gelezen. Intens verdrietig en zo ontzettend plotseling ook. Hoe heeft je moeder zich staande gehouden? Heb je broers/zusjes?
Ik herken de vraag wel een beetje hoe het geweest zou zijn als dit niet gebeurt was: hoe zou het leven er dan uitgezien hebben.
Mijn vader was er fysiek natuurlijk nog wel, maar eigenlijk depressief, dwingend en was compleet veranderd, zowel als partner en als vader naar ons toe. En zelf ben ik met een veel oudere man getrouwd die vooral voor mij zorgde. Vraag mij soms af of daar een verband tussen zit.
TuinGravin: Dat matras als trampoline klinkt idyllisch, maar ook een oma met groene vingers.
Ik herken de vraag wel een beetje hoe het geweest zou zijn als dit niet gebeurt was: hoe zou het leven er dan uitgezien hebben.
Mijn vader was er fysiek natuurlijk nog wel, maar eigenlijk depressief, dwingend en was compleet veranderd, zowel als partner en als vader naar ons toe. En zelf ben ik met een veel oudere man getrouwd die vooral voor mij zorgde. Vraag mij soms af of daar een verband tussen zit.
TuinGravin: Dat matras als trampoline klinkt idyllisch, maar ook een oma met groene vingers.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
vrijdag 7 juni 2024 om 17:41
Dit schreef ik in het andere topic:
Ik was op de begrafenis van mijn vader en werd door iemand aangespoord om een schepje zand in het gat met zijn kist te gooien.
Ik was 3, en kan me niet herinneren dat ik verdrietig was. De herinnering an sich is natuurlijk wel bijzonder naar.
Natuurlijk heeft het overlijden van mijn vader en de periode van zijn ziekte een grote invloed op mijn leven, maar niet specifiek deze herinnering. Ik heb nog veel meer herinneringen van voor zijn overlijden, ook geen negatieve dingen.
Een van de eerste echt leuke dingen die ik me herinner;
Ik speelde buiten met mijn denkbeeldige vriendjes. We waren een klas en ik speelde op de loopauto. Toen ging ik terug naar ons huis en kwam langs de paarse viooltjes die mijn moeder net in een border had gezet. Ik vond de roze en paarse kleuren door elkaar heel erg mooi.
Ik was/ben enig kind en speelde veel alleen. Ik had het altijd hartstikke leuk en vind alleen zijn nogsteeds heel erg prettig.
Ik was op de begrafenis van mijn vader en werd door iemand aangespoord om een schepje zand in het gat met zijn kist te gooien.
Ik was 3, en kan me niet herinneren dat ik verdrietig was. De herinnering an sich is natuurlijk wel bijzonder naar.
Natuurlijk heeft het overlijden van mijn vader en de periode van zijn ziekte een grote invloed op mijn leven, maar niet specifiek deze herinnering. Ik heb nog veel meer herinneringen van voor zijn overlijden, ook geen negatieve dingen.
Een van de eerste echt leuke dingen die ik me herinner;
Ik speelde buiten met mijn denkbeeldige vriendjes. We waren een klas en ik speelde op de loopauto. Toen ging ik terug naar ons huis en kwam langs de paarse viooltjes die mijn moeder net in een border had gezet. Ik vond de roze en paarse kleuren door elkaar heel erg mooi.
Ik was/ben enig kind en speelde veel alleen. Ik had het altijd hartstikke leuk en vind alleen zijn nogsteeds heel erg prettig.
vrijdag 7 juni 2024 om 17:53
Dan zet ik de mijne ook nog eens hier.
Even een leuke dan. Als wij (mijn 2 broers en ik) jarig waren dan werd er voor we naar school gingen lang zal ze leven gezongen in een kringetje. Aan het eind van het lied, bij de 3x hoera, gooide mijn vader ons dan in de lucht zo hoog mogelijk en ving ons weer op. Denk ik nog heel vaak aan, kleine noot mijn vader was blind.
Even een leuke dan. Als wij (mijn 2 broers en ik) jarig waren dan werd er voor we naar school gingen lang zal ze leven gezongen in een kringetje. Aan het eind van het lied, bij de 3x hoera, gooide mijn vader ons dan in de lucht zo hoog mogelijk en ving ons weer op. Denk ik nog heel vaak aan, kleine noot mijn vader was blind.
Niemand is onmisbaar
vrijdag 7 juni 2024 om 18:18
Nee, geen broers of zussen. Mijn moeder hield zich groot maar kon dat natuurlijk ook niet echt met mij delen. Heb nooit geweten hoe ze het nou precies heeft beleefd of verwerkt.
Je wordt pas nat als het regent
vrijdag 7 juni 2024 om 18:26
bojoti schreef: ↑07-06-2024 17:53Dan zet ik de mijne ook nog eens hier.
Even een leuke dan. Als wij (mijn 2 broers en ik) jarig waren dan werd er voor we naar school gingen lang zal ze leven gezongen in een kringetje. Aan het eind van het lied, bij de 3x hoera, gooide mijn vader ons dan in de lucht zo hoog mogelijk en ving ons weer op. Denk ik nog heel vaak aan, kleine noot mijn vader was blind.
Je vader had in ieder geval veel vertrouwen in zichzelf dat hij je niet zou laten vallen! Was hij altijd al blind?
Verjaardagen begonnen bij mij ook altijd leuk, ik mocht s ochtends op het bed van mijn ouders kadootjes uitpakken. Beneden hingen er slingers en was mijn stoel versierd.
Je wordt pas nat als het regent
vrijdag 7 juni 2024 om 18:35
Wat een nare herinneringen. Geen persoonlijke ervaring gelukkig, maar als jong kind een ouder verliezen is heel ingrijpend, van wat ik bij anderen gezien heb 
Mijn meest intense herinnering is denk ik dat ik als tiener min of meer op straat kwam te staan. Het voelde echt als puur overleven, en alsof eigenlijk alles mogelijk was. En dat bedoel ik niet in goede zin, meer als in: het is niet gegarandeerd dat ik in mijn basisbehoeften voorzien ga worden. Ik ben daar best wel angstig en minder zorgeloos van geworden.
Mijn meest intense herinnering is denk ik dat ik als tiener min of meer op straat kwam te staan. Het voelde echt als puur overleven, en alsof eigenlijk alles mogelijk was. En dat bedoel ik niet in goede zin, meer als in: het is niet gegarandeerd dat ik in mijn basisbehoeften voorzien ga worden. Ik ben daar best wel angstig en minder zorgeloos van geworden.
vrijdag 7 juni 2024 om 18:37
Milestone schreef: ↑07-06-2024 16:11De herinnering is als een film
Ik ben 9 en zit aan de grote tafel met lego te spelen. Mijn vader en moeder zitten achter me op de bank, mijn vader heeft last van zijn schouder. Ik voel dat er iets helemaal niet goed is, er gaat iets gebeuren maar ik weet niet wat. Ik kijk steeds om naar papa en hij probeert mij gerust te stellen
Mijn vader heeft het koud en ik haal zijn vest voor hem uit de gang. Dankjewel lieverd glimlacht hij. Als ik weer aan tafel zit hoor ik hem opeens heel zwaar ademen. Ik draai me om en zie hoe hij zijn hoofd achterover heeft en mijn moeder in paniek bij hem staat. Ik word heel bang en ren de trap op naar mijn kamer.
Een vriendin van mijn ouders komt mij halen en neemt me mee naar haar huis. Daar hang ik met haar kinderen boven uit het raam en we zien de blauwe lichten van de ambulance tegen de flat tegenover ons huis.
Later komt mijn moeder binnen, haar gezicht is strak en wit. Ze neemt mij op schoot en zegt we hebben geen papa meer. Ik begrijp het niet en ze zegt papa is dood gegaan. Ik begin meteen heel hard te huilen en denk (heel raar); we moeten nu op straat gaan wonen want papa verdiende toch het geld voor ons huis en eten?
Op die avond is er een gat in mij ontstaan dat nooit meer door wat of wie dan ook gevuld kon en kan worden. Waardoor ik onrealistische verwachtingen heb van de mannen in mijn leven en veel te heftig reageer op afscheid en verlies. En nog een aantal dingen.
Ik zal me altijd af blijven vragen wie ik was geweest als ik een vader had gehad tot in de volwassenheid. Waarschijnlijk idealiseer ik dat idee, ik heb natuurlijk een eigen karakter. Maar ik ben nu bijna 50 en heb het gevoel dat ik vooral toen ik jong was mijn tijd behoorlijk heb verspild aan het zoeken naar iets of iemand die dat gat kon dichten. Dus als het anders was gelopen had ik me bezig kunnen houden met dingen waar ik echt iets aan had.
Wat ontzettend verdrietig.
Op die leeftijd een van je ouders verliezen is heel erg. Ik kan me goed voorstellen dat je altijd hebt geprobeerd om dat gat te dichten. Leeft je moeder nog? Kon je er met haar over praten?
vrijdag 7 juni 2024 om 18:40
En dat hij een rots vertrouwen had in zijn skills in de zin dat hij je in de lucht gooide en “gewoon” weer opving
.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
vrijdag 7 juni 2024 om 18:53
Ik heb ook wel een aantal herinneringen van voordat mijn vader ziek (en verbitterd) werd. Hij is er overigens nog steeds fysiek, tegen alle verwachtingen in, maar vaak teleurgesteld en dwingend naar mijn moeder.
Leuke jeugdherinneringen bestonden in ons gezin uit kamperen in Frankrijk bijvoorbeeld, met de kinderen uit de buurt spelen gedurende lange zomeravonden en uitgebreid verjaardagen vieren: mijn broer en ik schelen precies 2 jaar en 13 dagen. En tegelijkertijd was er altijd “druk” en “stress”. Zowel mijn broer en ik kunnen nog steeds helemaal in paniek raken soms.
Een specifieke herinnering die ik koester was met mijn moeder naar Het Zwanenmeer gaan in de Stopera als 7 jarig meisje (en het idee dat ik later ook eerste solist zou worden bij het ballet. Dat laatste was compleet kansloos, maar daar droomde ik wel van als kind
).
Leuke jeugdherinneringen bestonden in ons gezin uit kamperen in Frankrijk bijvoorbeeld, met de kinderen uit de buurt spelen gedurende lange zomeravonden en uitgebreid verjaardagen vieren: mijn broer en ik schelen precies 2 jaar en 13 dagen. En tegelijkertijd was er altijd “druk” en “stress”. Zowel mijn broer en ik kunnen nog steeds helemaal in paniek raken soms.
Een specifieke herinnering die ik koester was met mijn moeder naar Het Zwanenmeer gaan in de Stopera als 7 jarig meisje (en het idee dat ik later ook eerste solist zou worden bij het ballet. Dat laatste was compleet kansloos, maar daar droomde ik wel van als kind
).
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
vrijdag 7 juni 2024 om 19:42
Ik heb deze herinnering ook, maar heel niet heftig. Ik vond het een heel fijn gevoel, helemaal vrij.Muggle22 schreef: ↑07-06-2024 18:35Wat een nare herinneringen. Geen persoonlijke ervaring gelukkig, maar als jong kind een ouder verliezen is heel ingrijpend, van wat ik bij anderen gezien heb
Mijn meest intense herinnering is denk ik dat ik als tiener min of meer op straat kwam te staan. Het voelde echt als puur overleven, en alsof eigenlijk alles mogelijk was. En dat bedoel ik niet in goede zin, meer als in: het is niet gegarandeerd dat ik in mijn basisbehoeften voorzien ga worden. Ik ben daar best wel angstig en minder zorgeloos van geworden.
Achteraf was de negativiteit die ik 'thuis' kreeg en de dreiging veel ernstiger dan ik toen zelf zag. Een veeg teken dat ik nog liever op een bankje op straat zat de hele nacht dan naar huis te gaan.
Het is wel zo dat ik een bepaalde baan gedag heb gezegd omdat die me teveel deed denken aan die periode, bepaalde soorten vakanties niet ambieer.
En op reis bijvoorbeeld als een panische mijn paspoort bij me hou, en altijd die gekke verhalen van mensen die op een reis niet meer naar huis mogen/land is ineens in oorlog dus statenloos zijn etc in mijn achterhoofd heb.
vrijdag 7 juni 2024 om 19:55
Hmm, ik werd met mijn familie op straat gezet, misschien dat dat een belangrijk detail is. Het voelde voor mij alsof ik vooral niet op de volwassenen in mijn leven hoefde te rekenen om ervoor te zorgen dat ik kreeg wat ik nodig had.Surebaby schreef: ↑07-06-2024 19:42Ik heb deze herinnering ook, maar heel niet heftig. Ik vond het een heel fijn gevoel, helemaal vrij.
Achteraf was de negativiteit die ik 'thuis' kreeg en de dreiging veel ernstiger dan ik toen zelf zag. Een veeg teken dat ik nog liever op een bankje op straat zat de hele nacht dan naar huis te gaan.
Het is wel zo dat ik een bepaalde baan gedag heb gezegd omdat die me teveel deed denken aan die periode, bepaalde soorten vakanties niet ambieer.
En op reis bijvoorbeeld als een panische mijn paspoort bij me hou, en altijd die gekke verhalen van mensen die op een reis niet meer naar huis mogen/land is ineens in oorlog dus statenloos zijn etc in mijn achterhoofd heb.
Maar ik herken dat gevoel van dat het achteraf eigenlijk erger is dan je toen doorhad. Ik had iedere keer dat er iets naars gebeurde in mijn leven zoiets van "oh, dat was stom, maar ja, weer door". Het is eigenlijk pas als volwassene dat ik na ben gaan denken over hoe onstabiel die jaren waren.
Ik denk dat je een zekere afstand moet hebben, en als volwassene naar de situatie moet kunnen kijken. Als tiener vind je jezelf al snel heel stoer en heel volwassen, maar als ik nu als volwassene tieners van diezelfde leeftijd zie besef ik wat een kind ik toen eigenlijk moest zijn geweest.
Ik denk dat ik eerst begon te beseffen dat het wel degelijk erg was, toen ik op mezelf ging wonen en alles ineens een stuk relaxter leek. En nu zijn de kinderen van een goede vriendin ongeveer van die leeftijd, en ik zie dat zij emotionele ondersteuning en materiële dingen hebben die ik echt niet had, besef ik ook dat het een stuk beter had gekund. En zo zijn er nog wel veel meer momenten waarop ik als volwassene dacht dat ik gewoon echt beter verdiende.
vrijdag 7 juni 2024 om 21:01
Wat heftig voor je dat je dat met je familie hebt moeten meemakenMuggle22 schreef: ↑07-06-2024 19:55Hmm, ik werd met mijn familie op straat gezet, misschien dat dat een belangrijk detail is. Het voelde voor mij alsof ik vooral niet op de volwassenen in mijn leven hoefde te rekenen om ervoor te zorgen dat ik kreeg wat ik nodig had.
Maar ik herken dat gevoel van dat het achteraf eigenlijk erger is dan je toen doorhad. Ik had iedere keer dat er iets naars gebeurde in mijn leven zoiets van "oh, dat was stom, maar ja, weer door". Het is eigenlijk pas als volwassene dat ik na ben gaan denken over hoe onstabiel die jaren waren.
Ik denk dat je een zekere afstand moet hebben, en als volwassene naar de situatie moet kunnen kijken. Als tiener vind je jezelf al snel heel stoer en heel volwassen, maar als ik nu als volwassene tieners van diezelfde leeftijd zie besef ik wat een kind ik toen eigenlijk moest zijn geweest.
Ik denk dat ik eerst begon te beseffen dat het wel degelijk erg was, toen ik op mezelf ging wonen en alles ineens een stuk relaxter leek. En nu zijn de kinderen van een goede vriendin ongeveer van die leeftijd, en ik zie dat zij emotionele ondersteuning en materiële dingen hebben die ik echt niet had, besef ik ook dat het een stuk beter had gekund. En zo zijn er nog wel veel meer momenten waarop ik als volwassene dacht dat ik gewoon echt beter verdiende.
Ik heb dat in mijn buurt meegemaakt. De kinderen die eromheen woonden hebben daar zelfs last van gehad.
Er was een ontruiming, het gezin zelf was al weg maar de spullen werden aan de straat gezet.
Er stonden kinderen huilend bij, spulletjes te pakken om te bewaren voor hun vriendjes.
Kun je nagaan als je het zelf betreft.
vrijdag 7 juni 2024 om 21:09
Nee, mijn moeder is 11 jaar na mijn vader overleden. Zij was heel lang ziek dat is weer een ander verhaal. Ook niet makkelijk maar ik heb dat toch als minder heftig ervaren als dat van mijn vader. Dat gebeurde compleet uit het niets.
Je wordt pas nat als het regent
vrijdag 7 juni 2024 om 21:21
Daar word ik akelig verdrietig van. Wat een totale ontreddering bij de kinderen die op straat werden gezet (en de ouders en de buurt).Surebaby schreef: ↑07-06-2024 21:01Wat heftig voor je dat je dat met je familie hebt moeten meemaken
Ik heb dat in mijn buurt meegemaakt. De kinderen die eromheen woonden hebben daar zelfs last van gehad.
Er was een ontruiming, het gezin zelf was al weg maar de spullen werden aan de straat gezet.
Er stonden kinderen huilend bij, spulletjes te pakken om te bewaren voor hun vriendjes.
Kun je nagaan als je het zelf betreft.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
vrijdag 7 juni 2024 om 22:11
Ik heb een nare jeugd gehad waarin ondervoeding, verwaarlozing en mishandeling elke dag plaats vond.
Dus daarom deel ik graag herinneringen van mijn jeugd bij mijn pleegouders!!. Elke zomer kamperen in een grote tent, leuke museums bezoeken, liefde, liefde, liefde.
En mijn pleegouders die op zondag altijd dansten door de woonkamer.
Ik heb veel van mijn jeugd geleerd (vooral omdat sommige dingen ook bij mijn pleegouders misging) en dankbaar voor ons blije en sterke gezin
Dus daarom deel ik graag herinneringen van mijn jeugd bij mijn pleegouders!!. Elke zomer kamperen in een grote tent, leuke museums bezoeken, liefde, liefde, liefde.
En mijn pleegouders die op zondag altijd dansten door de woonkamer.
Ik heb veel van mijn jeugd geleerd (vooral omdat sommige dingen ook bij mijn pleegouders misging) en dankbaar voor ons blije en sterke gezin
zaterdag 8 juni 2024 om 07:00
Een paar dingen rondom het overlijden van mijn oma zijn in mijn herinneringen gebrand. We gingen naar het ziekenhuis en ik zie haar bij de balie staan, met heel fel licht achter haar. Ik kan de geur van haar hoestsnoepjes nog ruiken en zie hoe haar handen ze open maken. De deken die thuis over haar heenlag, kan ik nog steeds uittekenen. Ik was nog geen 3 jaar oud en er zitten geen verdrietige emoties van mezelf bij. Eigenlijk ben ik vooral blij dat ik überhaupt herinneringen aan haar heb, omdat zij zo belangrijk was voor mijn moeder.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
