Je nergens echt thuis voelen

Hallo,

Herkent iemand dit, dat je altijd het gevoel hebt dat je, je nergens echt thuis voelt?

Altijd een gevoel wat je soms gewoon misselijk kan maken, dat je helemaal alleen bent en nergens echt hoort te zijn of bij hoort. Een leeg gevoel van binnen en het maakt je soms zo immens verdrietig
Wat je dan ineens aangrijpt,het kan dan soms ineens de kop op steken.
Soms is het er continu en soms grijpt het je ineens aan...als je over straat loopt of wat dan ook..

dansenindewind schreef: ↑

30-12-2021 23:59

Ik denk dat jouw gevoelens heel normaal zijn voor iemand die is opgegroeid in een abnormale situatie.

Heb je je als kind ooit thuis gevoeld in het huis waar je woonde? Heb je mogen voelen wie jij bent en wat voor jou belangrijk is? Heb je liefhebbende ouders gehad die jou steunden en vertrouwen gaven op jouw weg naar volwassenheid?

Als het antwoord nee is, dan zijn jouw gevoelens volstrekt normaal.

Wat ik denk is dat jij niet weet hoe je thuis bij jezelf kunt zijn, in liefde met jezelf kunt zijn. En die buitenwereld spiegelt jouw innerlijke overtuiging.

Al opgroeiende krijg je als kind continu principes, overtuigingen, normen en waarden van anderen met de paplepel ingegoten. Zo vaak en zo lang dat je niet eens meer weet dat ze niet van jou zijn. Dat ze niet bij jou horen. Je gelooft ze als waarheid, want ze zijn je kaders, de zwarte lijntjes van de kleurplaat. En wanneer je ermee geconfronteerd wordt, zul je ze vast eerst nog verdedigen. Die overtuigingen van anderen zijn jouw waarheid. Denk je.

Of misschien toch niet?

Jouw pijn is als een ui. Laagje voor laagje afpellen en janken. Wat zijn jouw overtuigingen en waarom geloof je daarin? En wat zit eronder?

dansenindewind je verhaal raakt me echt wel zeg! Ik ben emotioneel ervan

En klopt ik voelde me vroeger nooit thuis, m'n moeder had altijd last van psychische klachten en was meer met zichzelf bezig als met ons.
M'n ouders zijn gescheiden en m'n vader,als de schat die hij is,wilde er wel voor me zijn maar eigenlijk was hij best een watje,is rot om te zeggen maar is wel zo
Om in z'n mannelijke kracht te gaan staan en zodoende zoals hij zei er voor ons te zijn er ook echt kon zijn voor ons.
Er was geen ruimte voor persoonlijke groei en ik had eigenlijk m'n moeder heel erg nodig voor te kunnen praten en sparren over alles er gebeurde bij me toen ik opgroeide en nee ik voel me van binnen niet oké.
En weet ik echt wie ik ben,nee
Het komt stilaan maar het is een verschrikkelijk lange weg
Ik heb ook nu pas echt goede psychische hulp,ik ben 35 en heb al hulp vanaf dat ik denk ik een jaar of 16 of 17 ben. Nu pas denk ik met deze persoon kan ik iets gaan bereiken
Maar het is verschrikkelijk laat
Ik heb dromen en deze zijn er huisje, boompje, beestje...heel erg
Ik ben ook pas uit huis op m'n 28ste kon m'n moeder niet in de steek laten voor mijn gevoel en sindsdien heb ik al twee keer samengewoond en dit was heel erg moeilijk voor me
Nu ga ik alweer uit elkaar en er is van alles gebeurt,en daar schaam ik me voor.zo erg
Maar vecht echt ervoor om het te laten slagen,relaties maar vind het zo moeilijk en zou op een dag zo graag zelf mama zijn.maar wil die persoon alles kunnen geven echt letterlijk alles
En de aller aller beste versie van mij
Ook al denk ik misschien haal ik me zoveel onzin in m'n hoofd.ik ben 35 jaar en nog steeds aan het tobben met mezelf en hoe ik me voel van binnen en met relaties...voel me ook heel egoïstisch dat ik deze dromen heb want hoe kun je ze verwezenlijken als je,je naar 35 jaar nog zo voelt als toen je een kind was..

Sorry maar ik heb zoveel in mij,echt veel, en soms door alles voel ik me alleen helemaal verlamt
Niets meer en niets minder en voel ik alleen leegte,complete leegte

Bedankt voor iedereen die naar me wil luisteren
Zo lief van jullie!!

Strawberry_shortcake schreef: ↑

31-12-2021 00:19

Ik heb echt heel erg met je te doen, zo een gevoel gun je niemand..dikke knuffel voor jou

Ik heb mij een tijd zo gevoeld na het overlijden van mijn moeder maar gelukkig is dat nu een stuk minder. Ik hoop dat je hulp krijgt om hiermee te dealen

Dank je wel voor je woorden! Ben blij dat het bij jou nu wat beter gaat!

LaFolie schreef: ↑

30-12-2021 23:18

Nee, ik voel me heel erg sterk thuis bij mezelf. En die neem ik gelukkig overal mee naar toe. Daarnaast voel ik altijd een sterke connectie met plekken en de natuur en dieren om mij heen. Dus die basis 'deel-van-een-geheel' is er altijd. En soms kom je dan groepen of mensen tegen bij wie dat gevoel versterkt of verzwakt.

Ik herken wel het gevoel met de natuur en dieren,dit heb ik altijd wel heel sterk en wellicht kan ik je tip als basis nemen.
En ook het ontmoeten van mensen die het versterken of verzwakken herken ik ook heel sterk.

Bedankt voor je woorden

xynix schreef: ↑

31-12-2021 08:48

Misschien kan men je hier verder helpen: https://labyrint-in-perspectief.nl/voor-wie/

Rot is dat hè, als therapie zo eindeloos lijkt.

Doe je verder genoeg dingen die je fijn en leuk vindt?

Dank je wel hiervoor!!

Nee denk niet dat ik genoeg doe wat ik leuk vind nee
Is ook lastig nu met de corona enzo

Creatieveling schreef: ↑

31-12-2021 07:20

Wat lijkt me dat een naar gevoel.
Zelf denk ik dat anderen als een spiegel fungeren en dat jij je niet thuis voelt bij jezelf. Geen verbinding hebt met jezelf.

Houd je van schrijven? Je zou je gevoel en emoties op papier kunnen zetten, zodat je wat meer rust krijgt. Of mediteren. Net wat bij jouw past.

Sterkte.

Ja ik schrijf graag en doe dit ook vaak en ook wandelen. Dat helpt soms voor rust

En nee heb geen verbinding met mezelf nee,weet het inmiddels wel dat ik dat niet heb

Bedankt voor je woorden!

belgali schreef: ↑

31-12-2021 11:07

Ik heb heel lang "gezworven" en enerzijds was dat mijn kracht, dat ik me bij iedereen en overal goed kon aanpassen. Anderzijds was het ook een gemis, omdat er nergens echte verbondenheid was.
Er is therapie, maar vooral ook veel geduld voor nodig geweest om eindelijk te komen waar ik nu ben. Ik heb mijn dochter, mijn goede vrienden en mijn eigen stekje waar ik mee verbonden ben. En eindelijk ben ik geworteld.
Wilde je dus meegeven: ook al lijkt het gaandeweg eindeloos te duren - uiteindelijk kom je op je bestemming, dus hou vol.

Dit is alsof ik mezelf hoor, Ik heb heel lang "gezworven" en enerzijds was dat mijn kracht, dat ik me bij iedereen en overal goed kon aanpassen. Anderzijds was het ook een gemis, omdat er nergens echte verbondenheid was.

Bedankt voor je woorden!!! Echt heel erg bedankt

Avage schreef: ↑

31-12-2021 11:07

Dit kan ik beamen.

Ik voelde me een nomade, ben overal al heengegaan, steeds nieuwe vrienden gemaakt in de hoop daar "het" te vinden en dan was het er weer niet.

Pas toen ik auto-immuunsymptomen begon te krijgen door de chronische stress en te vermoeid raakte voor mijn leeftijd ging bij mij de knop om en ben ik er alles aan gaan doen. Het is inderdaad lang en hard werken maar je kan het thuisgevoel toch vinden in jezelf.

Je hebt wel een kern, alleen die kern bestaat misschien hoofdzakelijk uit pijn. Naar de pijn toe = jezelf daar vinden.

Mijn lichaam komt nu eindelijk tot rust. Het voelt nu alsof ik pas geboren ben, ongemakkelijk maar ik ben er nu wel echt. Mijn masker gaat vaker af, mensen mogen me zien en mogen soms ook mijn pijn zien, waarvan ik altijd bang was dat het ENORM en lelijk en misplaatst is. Ik vind het erg om van mezelf te zeggen maar ik heb altijd als een quasimodo geleefd. Ik zou dat mijn vijand niet toewensen. Iedereen mag midden in het leven staan, omringd door mensen die het beste met je voor hebben. Maar ik mocht dat niet van mezelf.

Het blijft moeilijk vind ik, nu in deze maand merk ik dat er veel schuldgevoelens zijn en dat ik me soms weer ontzettend verloren voel, en voel dat ik niets heb om voor te leven. Maar er zijn ook momenten dat ik ontspan, geniet en vertrouwen heb in mezelf, plezier heb om niets bijzonders, zin heb om het leven te gaan ontdekken. Die gevoelens zijn voor mij heel vaag bekend van toen ik klein was. En heel erg de moeite waard, ik begin daar meer naar te verlangen en ben oprecht dankbaar dat ik deze gevoelens weer mag ervaren, zo vaak ik maar wil. Als ik vandaag dood zou gaan dan was dit al de moeite waard. En ik denk stiekem dat er misschien nog wel meer moois in het verschiet ligt. Dat gevoel gun ik iedereen en gun ik jou ook plukdedag. Al kost het een half leven of zelfs langer, het blijft de moeite waard om ervoor te gaan. Altijd vooruit blijven kijken.

Boh je raakt me!!!
Zo herkenbaar, vooral dat nomade leven. Ik heb dat ook met relaties,ik denk wat te vinden hierin voor mezelf,iets waar ik me goed bij voel of ik misschien hierdoor mezelf vind en wat ik wil en waar ik me goed bij voel,maar eigenlijk vind ik het niet
Ik voel het niet en ik wil het zo graag voelen,zo graag en nu is alweer een relatie klaar hierdoor,m'n vriend en ik gaan uit elkaar.

Ik denk inderdaad dat mijn kern bestaat uit pijn en verdriet ja,die voel ik ook soms dagelijks.

Hoe is het je gelukt dat je lichaam nu meer rust heeft? En je voelt alsof je opnieuw geboren bent?

Bedankt voor je verhaal!

xynix schreef: ↑

01-01-2022 14:32

Je houdt van de natuur, zeg je. Woon je in de buurt van natuur, of heb je misschien een tuin? Ken je iemand die samen wil wandelen?

Ja woon in de buurt van de natuur.
Ga ook vaak wandelen,helpt me wel even voor het moment dat ik er ben.
Dank je wel

xynix schreef: ↑

01-01-2022 19:20

Je schrijft dat je relatie over is. Woonde je samen? Is je huis wel een fijne plek om te zijn?

Ja we wonen nu nog samen.

Ik moet heel eerlijk bekennen heb me nog nooit ergens goed gevoeld, tenminste zelf niet,ik kan het ook nog goed uitleggen wat het is
Maar gewoon m'n eigen woonruimte voelt leeg, echt gevoelsmatig. Dat heb ik altijd al gehad en het lukt me niet dit wel te creëren voor mezelf
Dat lukt me niet. Hoe creëer ik een plaats wat wel fijn is voor me?,dat weet ik niet en dacht als ik samen ben met iemand komt dat wel vanzelf.

Ik ben nu pas 7 jaar echt weg uit het ouderlijk huis,waar ik dat toen al die jaren niet had gehad tot dat ik eruit ging.
Daarna even op mezelf geweest en daarna meteen in een relatie,tot nu ben ik alleen in relaties geweest.

belgali schreef: ↑

04-01-2022 10:44

Ik heb het druk gehad, dus kon nu pas bijlezen.
Wilde je nog meegeven dat bij mij vooral emotioneel lichaamswerk en familie-opstellingen veel hebben geholpen om inzicht te krijgen.
En erover praten met anderen. Dus dit topic zal je ook helpen op je pad.

Emotioneel lichaamswerk? Wat bedoel je precies?
Ja deze topic helpt me al enorm
Lees herkenbare dingen maar die ik wel kan koppelen, daar voor dacht ik dat ik gek was. Soms namelijk

Avage schreef: ↑

04-01-2022 00:03

Herken het ook dat het thuis leeg voelt. Anderen voelden dat ook in mijn huis. Ik leefde er maar was niet thuis. Ook altijd in relaties gezeten. Dan zag ik het helemaal voor me, ons samen maar ik kan het niet waarmaken. Ik wilde ook te graag en wilde alles goed doen, maar vergat mezelf.

Ik heb veel gehad aan therapie, meditatie, discipline, aanwezig zijn in het hier en nu. Ik was nooit in het hier en nu aanwezig met mezelf. Ik werd net als jij misselijk van een gevoel waar ik van weg moest. Een therapeut heeft me bijgestaan om die gevoelens gedoseerd toe te laten. De leegte wordt dan meer een kern in jezelf waar je naartoe kan, waar je kan zijn, en dan heb je een soort basis die zorgt voor balans en een tegenwicht voor wat er om je heen gebeurt. Een rots, iets eigens, wat echt is en waar je niet omheen kan. Sinds ik dat heb snap ik ineens waarom leven voor anderen zo vanzelfsprekend lijkt, waarom mensen hun gevoelens uitspreken, want het gaat veel makkelijker zo. En je kan veel meer aan.

Het is een reis, waarbij vele wegen naar Rome leiden want ik denk dat de menselijke geest sowieso zich altijd wil ontwikkelen. Tegelijkertijd ben je geneigd om telkens op de rem te trappen waardoor het lang kan duren als je het alleen doet.

Avage, vind je het niet vervelend als ik je steeds quote? Anders zeg het mij graag!

Boh ja dat in relaties alles het liefste perfect willen doen en jezelf in dat proces vergeten en op een heel laag pitje zetten, dat gaat het gemakkelijkste.. en dat helemaal voor je zien,ons samen maar het vervolgens niet kunnen waarmaken voor jezelf, dan ben ik ook steeds zo teleurgesteld in mezelf,dat het me niet lukt

Voor het eerst in m'n leven heb ik een goede therapeute. Zij die echt bereid is 100% me te helpen en ook soms door de regels heen leest bij mij..en waarvan ik echt voel hiermee kan ik wat bereiken,oprecht
Ook wel heel eng,om je zo kwetsbaar op te stellen en ook wat er allemaal naar boven komt en hoe je soms met je neus op de feiten word gedrukt
Ook heel verdrietig, confronterend en emotioneel vaak
En ik hoop zo oprecht,dat zij,deze therapeute m'n laatste gaat zijn en ik het eindelijk na 35 jaar eens meer kan gaan afsluiten,die therapieën etc etc

En volgens mij zou ik van jou ook wel veel kunnen leren avage!

Hoe leerde je leven in het hier en nu?

Avage,

Blijkbaar hebben we elkaar veel te zeggen en liggen we behoorlijk op één lijn met veel dingen die we ervaren en meemaken vandaar we best wat gesprekken hebben hier, dacht net misschien moeten we privé praten maar ik ben er van overtuigd dat anderen mensen die dit lezen en met dezelfde problemen zitten hier wel wat aan kunnen hebben.
En ik vind het zeker heel bruikbaar en nuttig alles wat jij verteld in m'n berichten.

Deze therapie vorm en therapeute passen precies bij mij inderdaad. Ik heb wel vaker therapie gehad en dit ging naar mijn inziens niet diep genoeg nee, of er werd niet gekeken naar wat ik als persoon nodig had op dat moment, dus het bleef te oppervlakkig en volgens het 'boekje'. Daar kom ik nu achter.
Ook kan het er mee te maken hebben omdat ik nu zelf ouder ben ik nu 'ietsjes' beter weet wat ik nodig heb.
Maar toch ik blijf erbij, therapeuten zouden zelf na verloop van tijd een cliënt moeten kunnen aanvoelen en meedenken,en dat is bij mij tot dit punt niet gebeurt,helaas.

Deze therapeute leest tussen de regels door bij mij,en kijkt soms ook door de tranen heen die ik snel heb om zo tot de kern te komen en dat helpt me.
Zij is wel sympathiek en meelevend en dat heb ik nodig als zij dat niet was,had ik er wederom niets mee kunnen bereiken.
Dan had ik dicht geklapt,vrees ik en nu ga ik juist open. Durf me compleet te geven bij haar,durf haar alles te zeggen, ook de dingen waar ik me het aller aller ergste voor schaam of wat pijn doet.

En zo zie je wel hè Avage
Dat we als mensen ook al hebben we dezelfde geschiedenis toch een andere manier van aanpak nodig hebben om tot die kern te komen.
Ik hoop ook binnenkort bij m'n eigen kern te komen,net als waar jij nu bent

Zoals ik je verhaal lees kwam ook jij tot een bepaald bewust worden van jezelf en hoe je denkt,doet en handeld?

Dat heb ik nu ook ineens ben ik me zo enorm bewust van alles wat er gebeurt,ook om me heen, en ook naar mezelf toe,hoe ik doe en wat er allemaal gebeurt bij mij van binnen als er zich iets voordoet, een situatie.

Dat staat nu pal voor me en dat is zo verschrikkelijk confronterend en vaak pijnlijk!!
En ja het is echt een verschrikkelijk lange weg,van vallen en opstaan. En het op momenten ook weer helemaal kwijt zijn.
Maar heb wel wat meer hoop voor mezelf nu met deze therapie. Omdat ik voel dat verandering daar is en het komt, eindelijk!

Ik kan wel praten over gevoelens en gedachten,heel gemakkelijk maar ik heb weer meer moeite met echt eerlijk zijn,dus het zeggen op het moment zoals het is,direct zijn dus.

Wat is dat precies een coachingsreis?
Klinkt heel interessant! Wat goed dat je dat doet,wat stoer ook want het is en blijft niet simpel
Met jezelf geconfronteerd worden is echt wel zwaar met momenten en het moet echt wel diep gaan ja,en toch dat je het ook voelt hè dat maakt het vaak pijnlijk
Anders helpt en gaat het niet werken namelijk en daar heb je gelijk in. Je moet echt diep gaan voor verandering!!!

En wat je zegt wat ook echt klopt want ik voel het
Dat je zo wilt gaan groeien en uitvinden nu je merkt dat je,je meer bewust word van jezelf
Alsof je wilt uitbreken en ja het zwaarste van alles is vaak wel
Deze reis,ook al kunnen mensen je steunen, moet je alleen doen
En in jezelf en dat is wel extreem zwaar
En soms dat je mensen om je heen ook kan kwetsen in je 'zoektocht'

Wat ik nog wilde zeggen en dat houdt me wel enorm bezig,is al die tijd al die jaren die je bezig bent om te worden wie je bent,voelen soms ook als verloren jaren want anderen mensen die deze wegen niet hoeven te bewandelen,kunnen nu al leven zoals het voor hun echt voelt en wij of in dit geval ik, ben nog steeds die weg aan het zoeken. Soms is dat verschrikkelijk als je om je heen kijkt en anderen al wel op die 'weg' zitten ...