Psyche
alle pijlers
Jong en volledig afgekeurd....geen zin in de toekomst.
donderdag 9 juni 2022 om 22:45
Helaas heb ik nu niet de energie om alle reacties te lezen maar wil wel op je verhaal ingaan en mijn toch ervaring delen.
Ik werd rond mijn 20e ziek en nogal wat jaren laten kreeg ik de diagnose progressie spierziekte en ik ging ook in razend temp achteruit. Nu bijna 30 jaar later kan ik fysiek nauwelijks iets meer. (Enkel beperkt handen gebruiken)
Ik heb zeker een periode gekend dat ik het allemaal erg lastig vond, maar de omslag kwam en die wil ik vooral met je delen, toen ik als instelling kreeg- het is al naar genoeg, ik ga dingen bedenken die ik nog wel kan en mij absoluut niets meer aantrekken van wat mensen er van vinden. Ik ben mij bv heel erg gaan verdiepen in geschiedenis en door jaren heen nog tal van andere zaken.
Ik snap je overigens goed dat je dit nu geen leven vindt en ik kan daar niet over oordelen. Echter ik denk wel dat het goed is, om te kijken waar de echte pijnpunten zitten. In de opmerkingen van buitenstaanders, in eenzaamheid, in te weinig daginvulling (en wat heb je ooit misschien leuk gevonden) of moet je alles toch nog erg verwerken en kun je daar nog wat mee door bv rouwtherapie of iets in die hoek.
Wat mij ook heeft geholpen is enerzijds lief zijn voor mijzelf, maar juist ook best wel streng zijn. Daarmee bedoel ik- ik ga bv wel naar die verjaardag of lekker in bos zijn met ligrolstoel, ook al is dat fysiek (te)veel maar ik zal er niet aan dood gaan. Heel vervelend om dagenlang je extra ziek te voelen, voor jou misschien overprikkeld maar die dagen erna zorg ik dat ik bv wat "domme" tv programma's heb en kan ik bijkomen.
IK hoop dat je met mijn en overige reacties wat kunt, ik wil je ook veel sterkte wensen wat makkelijk is het zeker niet.
Ik werd rond mijn 20e ziek en nogal wat jaren laten kreeg ik de diagnose progressie spierziekte en ik ging ook in razend temp achteruit. Nu bijna 30 jaar later kan ik fysiek nauwelijks iets meer. (Enkel beperkt handen gebruiken)
Ik heb zeker een periode gekend dat ik het allemaal erg lastig vond, maar de omslag kwam en die wil ik vooral met je delen, toen ik als instelling kreeg- het is al naar genoeg, ik ga dingen bedenken die ik nog wel kan en mij absoluut niets meer aantrekken van wat mensen er van vinden. Ik ben mij bv heel erg gaan verdiepen in geschiedenis en door jaren heen nog tal van andere zaken.
Ik snap je overigens goed dat je dit nu geen leven vindt en ik kan daar niet over oordelen. Echter ik denk wel dat het goed is, om te kijken waar de echte pijnpunten zitten. In de opmerkingen van buitenstaanders, in eenzaamheid, in te weinig daginvulling (en wat heb je ooit misschien leuk gevonden) of moet je alles toch nog erg verwerken en kun je daar nog wat mee door bv rouwtherapie of iets in die hoek.
Wat mij ook heeft geholpen is enerzijds lief zijn voor mijzelf, maar juist ook best wel streng zijn. Daarmee bedoel ik- ik ga bv wel naar die verjaardag of lekker in bos zijn met ligrolstoel, ook al is dat fysiek (te)veel maar ik zal er niet aan dood gaan. Heel vervelend om dagenlang je extra ziek te voelen, voor jou misschien overprikkeld maar die dagen erna zorg ik dat ik bv wat "domme" tv programma's heb en kan ik bijkomen.
IK hoop dat je met mijn en overige reacties wat kunt, ik wil je ook veel sterkte wensen wat makkelijk is het zeker niet.
geniet van je hobbies!!
donderdag 9 juni 2022 om 23:24
Ik heb niet alle reacties gelezen en aan de reacties hier vlak boven kan ik dat beter ook maar niet doen.
Iemand die mij lief is loopt tegen hetzelfde aan. Deze persoon is al sinds jong volwassene volledig afgekeurd. Deze persoon is intelligent, komt sociaal “normaal” en welbespraakt over en heeft geen lichamelijke beperking. Voor de meeste mensen is het dan ook niet te bevatten dat deze persoon volledig afgekeurd is. Maar als je diegene echt leert kennen snap je hoe gecompliceerd bepaalde problematiek kan zijn. Dat is niets om je voor te schamen, en ook niet iets waar je wat aan kan doen. Ik weet natuurlijk niet wat voor problematiek bij jou speelt maar wel dat een volledige afkeuring niet voor niets is. En ik zie ook hoe weinig begrip de omgeving vaak heeft, ook naaste familie heeft niet altijd begrip.
Ik zou als ik jou was een daginvulling gaan zoeken. En ga op zoek naar lotgenoten, je bent hier niet alleen in. Ook zonder werk, relatie, kinderen, eigen huis of wat dan ook tel je mee. De persoon over wie ik hierboven schreef zat rond jouw leeftijd ook heel slecht in zijn vel maar heeft nu toch weer veel plezier in het leven. Probeer ritme te houden in je leven en mild naar jezelf te blijven.
Iemand die mij lief is loopt tegen hetzelfde aan. Deze persoon is al sinds jong volwassene volledig afgekeurd. Deze persoon is intelligent, komt sociaal “normaal” en welbespraakt over en heeft geen lichamelijke beperking. Voor de meeste mensen is het dan ook niet te bevatten dat deze persoon volledig afgekeurd is. Maar als je diegene echt leert kennen snap je hoe gecompliceerd bepaalde problematiek kan zijn. Dat is niets om je voor te schamen, en ook niet iets waar je wat aan kan doen. Ik weet natuurlijk niet wat voor problematiek bij jou speelt maar wel dat een volledige afkeuring niet voor niets is. En ik zie ook hoe weinig begrip de omgeving vaak heeft, ook naaste familie heeft niet altijd begrip.
Ik zou als ik jou was een daginvulling gaan zoeken. En ga op zoek naar lotgenoten, je bent hier niet alleen in. Ook zonder werk, relatie, kinderen, eigen huis of wat dan ook tel je mee. De persoon over wie ik hierboven schreef zat rond jouw leeftijd ook heel slecht in zijn vel maar heeft nu toch weer veel plezier in het leven. Probeer ritme te houden in je leven en mild naar jezelf te blijven.
donderdag 9 juni 2022 om 23:33
Wat heb jij nodig om je leven als fijn te ervaren?
Een voorbeeld: Een baan willen zegt eigenlijk niets. Want er zijn genoeg 'vreselijke' banen.De vraag is, welk gevoel wil je ervaren? Is het gewaardeerd willen voelen?
Anderen hebben sociaal contact op 1 staan. Of juist die levenslust, die motivatie die je van structuur krijgt.
Vind je het leuk om met dieren te zijn? Een hond nemen moet natuurlijk weloverwogen zijn, maar het kan veel liefde en structuur geven, of werk in een asiel? Zoals een kattenmaatje zijn waar je ze enkel hoeft te kroelen en aandacht te geven.
Als je weet wat je behoeftes zijn is het misschien makkelijker om op ideeën te komen.
Een voorbeeld: Een baan willen zegt eigenlijk niets. Want er zijn genoeg 'vreselijke' banen.De vraag is, welk gevoel wil je ervaren? Is het gewaardeerd willen voelen?
Anderen hebben sociaal contact op 1 staan. Of juist die levenslust, die motivatie die je van structuur krijgt.
Vind je het leuk om met dieren te zijn? Een hond nemen moet natuurlijk weloverwogen zijn, maar het kan veel liefde en structuur geven, of werk in een asiel? Zoals een kattenmaatje zijn waar je ze enkel hoeft te kroelen en aandacht te geven.
Als je weet wat je behoeftes zijn is het misschien makkelijker om op ideeën te komen.
hetjuistebesluit wijzigde dit bericht op 09-06-2022 23:55
59.86% gewijzigd
donderdag 9 juni 2022 om 23:39
Ja, voor jezelf. Maar ik denk dat buitenwereld vaak meer aan uitkeringen en je hand ophouden denkt. Want verder interesseert het mensen vaak geen zier wát je doet. Als je maar werkt. Dus dat is erg sneu als je niet kúnt werken.sprankelend schreef: ↑09-06-2022 22:43Voor mij was dat wel een wereld van verschil. Het gevoel dat ik nog van nut kon zijn voor een ander. Ieders zelfbeeld is natuurlijk anders en het zal zeker niet voor iedereen opleveren wat het voor mij heeft opgeleverd. Maar het "mezelf nuttig maken" was voor mij wel een heel belangrijk mentaal keerpunt.
vrijdag 10 juni 2022 om 00:40
Ik ben ook volledig en duurzaam afgekeurd. Lichamelijk. Ik heb eerst lange tijd voor de klas gestaan en toen was het pats, boem, uit. Bijna alles waar ik voor leefde viel weg. Mijn hobby’s, sport, werk. Ik heb wel kinderen.
Ik ging van rennen duiken vallen opstaan en weer doorgaan naar stilstand.
Uiteindelijk kwam na twee jaar het bericht van de afkeuring. Ik voelde van alles: heel veel verdriet, ergens ook wel opluchting, boosheid, nou ja. Allerlei emoties. En ook: nu sta ik buiten de maatschappij!
Ik vond het altijd belangrijk dat mijn kinderen in mij ook de werkende moeder als rolmodel zouden zien. Dat je je in het leven nuttig maakt enz enz.
Ik heb denk ik een maand echt even dit nieuws moeten laten landen. Daarna ben ik na gaan denken: wat kan ik nog wel nu lesgeven niet meer kan. Misschien kan ik wel individueel met leerlingen iets doen. En ben ik gaan informeren bij scholen. Dus nu doe ik een paar uurtjes per week vrijwillig individuele begeleiding van leerlingen op een school. Voor mij is het belangrijk daf ik mijn eigen tijd in kan delen, een eigen werkruimte heb, heel veel pauzes kan nemen, af kan zeggen als het niet gaat.
Het werk kost mij onwijs veel energie en heb dan echt zeker twee dagen nodig om bij te komen.
Later kwam er nog iets op mijn pad en dat is online correctiewerk. Dat is helemaal ideaal. De enige werkeis is dat het binnen een bepaald aantal dagen nagekeken is. Dus heb ik een dag teveel hoofdpijn, dan kan ik het een dag of twee dagen later doen. Ik kan het zelfs in bed doen.
Toen ik nog in mijn spoor2 traject zat kwam de coach ook aanzetten met dingen als websitecontent aanvullen. Er zijn heel veel bedrijven die tekstschrijvers zoeken die teksten plaatsen bij hun producten en ook daarvoor geldt dat je er bijvoorbeeld twee weken de tijd hebt voor zo’n tekst. Wellicht is zoiets nog een optie voor je?
En misschien klinkt het een beetje gek maar eigenlijk kan je niet van anderen verwachten dat ze begrijpen wat jij doormaakt. De meeste mensen beseffen niet hoe fijn het is om gewoon te bedenken: oh! Ik ga even de stad in. De snappen niet dat soms alleen al douchen al je energie kost. Maar is dat zo gek? Of verwijtbaar? Eigenlijk niet. Pas als iemand een mijl in je schoenen heeft gelopen zal ie beseffen wat je beperking betekent.
Ik baal ook als een stekker als ik er weer een paar dagen bij lig als een dood vogeltje maar dat is nu eenmaal zoals het is. Wat dat betreft ook veel gehad aan ACT.
Ik ging van rennen duiken vallen opstaan en weer doorgaan naar stilstand.
Uiteindelijk kwam na twee jaar het bericht van de afkeuring. Ik voelde van alles: heel veel verdriet, ergens ook wel opluchting, boosheid, nou ja. Allerlei emoties. En ook: nu sta ik buiten de maatschappij!
Ik vond het altijd belangrijk dat mijn kinderen in mij ook de werkende moeder als rolmodel zouden zien. Dat je je in het leven nuttig maakt enz enz.
Ik heb denk ik een maand echt even dit nieuws moeten laten landen. Daarna ben ik na gaan denken: wat kan ik nog wel nu lesgeven niet meer kan. Misschien kan ik wel individueel met leerlingen iets doen. En ben ik gaan informeren bij scholen. Dus nu doe ik een paar uurtjes per week vrijwillig individuele begeleiding van leerlingen op een school. Voor mij is het belangrijk daf ik mijn eigen tijd in kan delen, een eigen werkruimte heb, heel veel pauzes kan nemen, af kan zeggen als het niet gaat.
Het werk kost mij onwijs veel energie en heb dan echt zeker twee dagen nodig om bij te komen.
Later kwam er nog iets op mijn pad en dat is online correctiewerk. Dat is helemaal ideaal. De enige werkeis is dat het binnen een bepaald aantal dagen nagekeken is. Dus heb ik een dag teveel hoofdpijn, dan kan ik het een dag of twee dagen later doen. Ik kan het zelfs in bed doen.
Toen ik nog in mijn spoor2 traject zat kwam de coach ook aanzetten met dingen als websitecontent aanvullen. Er zijn heel veel bedrijven die tekstschrijvers zoeken die teksten plaatsen bij hun producten en ook daarvoor geldt dat je er bijvoorbeeld twee weken de tijd hebt voor zo’n tekst. Wellicht is zoiets nog een optie voor je?
En misschien klinkt het een beetje gek maar eigenlijk kan je niet van anderen verwachten dat ze begrijpen wat jij doormaakt. De meeste mensen beseffen niet hoe fijn het is om gewoon te bedenken: oh! Ik ga even de stad in. De snappen niet dat soms alleen al douchen al je energie kost. Maar is dat zo gek? Of verwijtbaar? Eigenlijk niet. Pas als iemand een mijl in je schoenen heeft gelopen zal ie beseffen wat je beperking betekent.
Ik baal ook als een stekker als ik er weer een paar dagen bij lig als een dood vogeltje maar dat is nu eenmaal zoals het is. Wat dat betreft ook veel gehad aan ACT.
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
vrijdag 10 juni 2022 om 07:41
Als het niet zo triest was, was het bijna grappig.
Ik ben dol op Ikea en ga denk ik elke maand wel een middagje door de Ikea lopen.
Mss moet ik solliciteren bij Ikea.
Ik denk alleen niet dat ze daar zitten te wachten op iemand die 1x per maand een middagje kan komen werken.
Wat een kortzichtigheid toch.
Maar ik zie dat die post gegumd is, dus mss moet ik er ook niet meer over beginnen.
*drukt gauw op 'send'
Ik ben dol op Ikea en ga denk ik elke maand wel een middagje door de Ikea lopen.
Mss moet ik solliciteren bij Ikea.
Ik denk alleen niet dat ze daar zitten te wachten op iemand die 1x per maand een middagje kan komen werken.
Wat een kortzichtigheid toch.
Maar ik zie dat die post gegumd is, dus mss moet ik er ook niet meer over beginnen.
*drukt gauw op 'send'
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
vrijdag 10 juni 2022 om 07:43
Mensen als appelwangetje het gevoel geven dat ze meer waard zijn is ook maatschappelijk nut.
Dus.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
vrijdag 10 juni 2022 om 16:58
Wat naar dat je je zo slecht voelt dat je slechts voor je ouders wilt blijven leven. Hulp hierbij lijkt me niet overbodig.
Cello spelen is wel heel gaaf dat je dat kan en er plezier aan beleeft. Zou je geen les kunnen geven aan iemand die dit zou willen leren en bereid is de lessen flexibel te laten zijn, afhankelijk van hoe jij je voelt. Lijkt me zo mooi voor je iemand anders te laten kennismaken met het plezier dat muziek maken kan brengen.
Veel sterkte to.
Cello spelen is wel heel gaaf dat je dat kan en er plezier aan beleeft. Zou je geen les kunnen geven aan iemand die dit zou willen leren en bereid is de lessen flexibel te laten zijn, afhankelijk van hoe jij je voelt. Lijkt me zo mooi voor je iemand anders te laten kennismaken met het plezier dat muziek maken kan brengen.
Veel sterkte to.
vrijdag 10 juni 2022 om 21:42
Wat verdrietig dat je denkt aan euthanasie TO. 
Ik las dat je bent afgekeurd vanwege een psychische ziekte en ik ga er vanuit dat je daarvoor onder behandeling bent (geweest). Ik hoop wel dat je nu ook met een professional over je gedachten kan praten, of dat anders gaat opzoeken. Want nadenken over euthanasie is niet niks.
Ik denk dat het je zou helpen om je vooral op het heden te concentreren, en activiteiten te doen die je momenteel aanspreken. Waardoor je wat minder focus gaat leggen op 'de toekomst'. Als je in het dagelijks leven voldoening haalt uit je bezigheden, dan ga je je mentaal ook wat beter voelen en zullen de angsten over de toekomst niet meer zo veel voeding krijgen.
Nog wat ideeen: Een nieuwe (online) cursus op je eigen tempo oppakken met het STAP-budget? Of muziek componeren/arrangeren (of dat leren)? Een huisdier?
Ik las dat je bent afgekeurd vanwege een psychische ziekte en ik ga er vanuit dat je daarvoor onder behandeling bent (geweest). Ik hoop wel dat je nu ook met een professional over je gedachten kan praten, of dat anders gaat opzoeken. Want nadenken over euthanasie is niet niks.
Ik denk dat het je zou helpen om je vooral op het heden te concentreren, en activiteiten te doen die je momenteel aanspreken. Waardoor je wat minder focus gaat leggen op 'de toekomst'. Als je in het dagelijks leven voldoening haalt uit je bezigheden, dan ga je je mentaal ook wat beter voelen en zullen de angsten over de toekomst niet meer zo veel voeding krijgen.
Nog wat ideeen: Een nieuwe (online) cursus op je eigen tempo oppakken met het STAP-budget? Of muziek componeren/arrangeren (of dat leren)? Een huisdier?
woensdag 15 juni 2022 om 23:32
Hoe is het je gelukt om dat volledig te accepteren?Elfje* schreef: ↑09-06-2022 21:50To, leef op jouw manier en probeer de negatieve reacties van je af te laten glijden. Het heeft me jaren gekost, maar ik trek het me minder aan dan voorheen.
Ik ken het uitzitten van de dagen. Wachten tot ik weer naar bed kan.
Ik ben nu op een punt gekomen dat ik mezelf de kans ga leven op een leuker leven. Voor mezelf. Dat ik mijn leven invul zoals ik dat wil en kan. Niemand weet hoe het is om mij te zijn met mijn beperkingen. Negatieve reacties daar zit ik niet meer op te wachten.
Ik heb ondertussen kunnen accepteren dat ik niet meer kan werken. Maar er is nog altijd een drang om "beter" te worden, om meer te kunnen dan ik nu kan. Wat dat betreft snap ik de gedachten van to wel.
woensdag 15 juni 2022 om 23:51
En to, ik ben onder behandeling bij het FACT team. Heel fijn, de zorg wordt opgeschaald of afgeschaald al naar gelang hoe het met mij gaat. Er is een heel team aan mensen, elk met hun eigen specialisme. Enige kanttekening is dat er veel verloop is en het steeds moeilijker wordt om nieuw personeel aan te trekken. Het team wordt nu dus kleiner. De realiteit van de verziekte GGZ.
Ook nog een off topic vraag. Ik lees van meerdere mensen dat ze af en toe over hun grenzen heen gaan om toch leuke of nuttige dingen te doen. Ik doe dat ook. Waar ik dan tegen aan loopt, is dat op de dagen erna dat ik bij moet komen, er van alles in het huishouden blijft liggen. En dat moet ik na 2 of 3 dagen toch wel weer oppakken, de achterstand wegwerken is weer over mijn grens. Ik zou daar graag meer balans in willen vinden.
Ook nog een off topic vraag. Ik lees van meerdere mensen dat ze af en toe over hun grenzen heen gaan om toch leuke of nuttige dingen te doen. Ik doe dat ook. Waar ik dan tegen aan loopt, is dat op de dagen erna dat ik bij moet komen, er van alles in het huishouden blijft liggen. En dat moet ik na 2 of 3 dagen toch wel weer oppakken, de achterstand wegwerken is weer over mijn grens. Ik zou daar graag meer balans in willen vinden.
donderdag 16 juni 2022 om 06:39
Hier blijft nooit wat liggen in het huishouden.martje55 schreef: ↑15-06-2022 23:51En to, ik ben onder behandeling bij het FACT team. Heel fijn, de zorg wordt opgeschaald of afgeschaald al naar gelang hoe het met mij gaat. Er is een heel team aan mensen, elk met hun eigen specialisme. Enige kanttekening is dat er veel verloop is en het steeds moeilijker wordt om nieuw personeel aan te trekken. Het team wordt nu dus kleiner. De realiteit van de verziekte GGZ.
Ook nog een off topic vraag. Ik lees van meerdere mensen dat ze af en toe over hun grenzen heen gaan om toch leuke of nuttige dingen te doen. Ik doe dat ook. Waar ik dan tegen aan loopt, is dat op de dagen erna dat ik bij moet komen, er van alles in het huishouden blijft liggen. En dat moet ik na 2 of 3 dagen toch wel weer oppakken, de achterstand wegwerken is weer over mijn grens. Ik zou daar graag meer balans in willen vinden.
Niet omdat ik dat allemaal zo goed bijhoud, maar omdat ik totaal geen ideeën en verwachtingen daarover heb.
Het idee dat er van alles blijft liggen heeft te maken met dat jij ideeën hebt over wat er zou moeten gebeuren.
Ik heb daarin een totale blinde vlek, waardoor mijn huis een rommeltje is en wrsch ook vies in de ogen van anderen.
Maar ik kan prima dagen bijkomen zonder dat ik ook maar het minste idee krijg dat er iets blijft liggen.
Dus ook hiervoor geldt: stel je verwachtingen bij.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
donderdag 16 juni 2022 om 06:42
Ik vergelijk het met mensen met een lichamelijke handicap: je zult moeten accepteren dat je bepaalde dingen niet kunt en daar mag je soms best van balen, maar uiteindelijk kom je verder door op zoek te gaan naar wat je nog wel kunt. Wat op zich al een jeuk-uitspraak is.
Geldt trouwens ook voor mensen zonder handicap: je kunt wel van alles willen, sommige dingen zitten er gewoon niet in.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
donderdag 16 juni 2022 om 08:50
Na jarenlang worstelen en een zware depressie kwam ik erachter dat ik het beter kan accepteren dan iets te willen wat me nooit gaat lukken. Daar word ik niet gelukkig van. En geloof me, dat is me pas na 20 jaar gelukt. Al die tijd kon ik het maar moeilijk accepteren en wilde ik ook gewoon kunnen werken. Nu wil ik vooral leven en doen wat ik kan en waar ik blij van word.
donderdag 16 juni 2022 om 08:51
En dit. Dit besef heeft me ook geholpen.Solomio schreef: ↑16-06-2022 06:42Ik vergelijk het met mensen met een lichamelijke handicap: je zult moeten accepteren dat je bepaalde dingen niet kunt en daar mag je soms best van balen, maar uiteindelijk kom je verder door op zoek te gaan naar wat je nog wel kunt. Wat op zich al een jeuk-uitspraak is.
Geldt trouwens ook voor mensen zonder handicap: je kunt wel van alles willen, sommige dingen zitten er gewoon niet in.
donderdag 16 juni 2022 om 11:49
Hè, ik zie het niet, misschien is dat mijn blinde vlek. Maar als ik 3 dagen moet bijkomen en in die tijd wel eet, dan moet ik op de vierde dag toch echt de afwas doen, want anders heb ik geen bord meer om van te eten.Solomio schreef: ↑16-06-2022 06:39Hier blijft nooit wat liggen in het huishouden.
Niet omdat ik dat allemaal zo goed bijhoud, maar omdat ik totaal geen ideeën en verwachtingen daarover heb.
Het idee dat er van alles blijft liggen heeft te maken met dat jij ideeën hebt over wat er zou moeten gebeuren.
Ik heb daarin een totale blinde vlek, waardoor mijn huis een rommeltje is en wrsch ook vies in de ogen van anderen.
Maar ik kan prima dagen bijkomen zonder dat ik ook maar het minste idee krijg dat er iets blijft liggen.
Dus ook hiervoor geldt: stel je verwachtingen bij.
In die 3 dagen heb ik ook de wc niet schoon gemaakt, geen was opgevouwen of in de kast gelegd.
Er is een bepaalde hoeveelheid basis taken die in een week gedaan moeten worden. Meestal lukt het mij qua energie net om dat over de week verdeeld op te pakken. Maar ga ik 3 dagen niks doen, dan moeten al die taken in de resterende 4 dagen en dat is eigenlijk over mijn grens.
Daarom wil ik denk ik ook zo graag beter worden. Ik wil genoeg energie om én een huishouden te draaien én voor mijn kinderen te zorgen én af en toe iets leuks/sociaals te doen.
Sorry to, ik wil je topic niet kapen, als dat zo voelt, geef het maar aan. Ik kan je wel inzicht geven in hoe ik er mee worstel.
donderdag 16 juni 2022 om 11:57
Ik was van alles aan het schrijven, maar heb het weer weggehaald. Want volgens mij is mijn conclusie dat het niet gaat om wat je nog kunt doen, maar om wat je nog aan betekenis en verbinding hebt in het leven.Solomio schreef: ↑16-06-2022 06:42Ik vergelijk het met mensen met een lichamelijke handicap: je zult moeten accepteren dat je bepaalde dingen niet kunt en daar mag je soms best van balen, maar uiteindelijk kom je verder door op zoek te gaan naar wat je nog wel kunt. Wat op zich al een jeuk-uitspraak is.
Geldt trouwens ook voor mensen zonder handicap: je kunt wel van alles willen, sommige dingen zitten er gewoon niet in.
donderdag 16 juni 2022 om 12:00
Ik heb een vaatwasser.martje55 schreef: ↑16-06-2022 11:49Hè, ik zie het niet, misschien is dat mijn blinde vlek. Maar als ik 3 dagen moet bijkomen en in die tijd wel eet, dan moet ik op de vierde dag toch echt de afwas doen, want anders heb ik geen bord meer om van te eten.
In die 3 dagen heb ik ook de wc niet schoon gemaakt, geen was opgevouwen of in de kast gelegd.
Er is een bepaalde hoeveelheid basis taken die in een week gedaan moeten worden. Meestal lukt het mij qua energie net om dat over de week verdeeld op te pakken. Maar ga ik 3 dagen niks doen, dan moeten al die taken in de resterende 4 dagen en dat is eigenlijk over mijn grens.
Daarom wil ik denk ik ook zo graag beter worden. Ik wil genoeg energie om én een huishouden te draaien én voor mijn kinderen te zorgen én af en toe iets leuks/sociaals te doen.
Sorry to, ik wil je topic niet kapen, als dat zo voelt, geef het maar aan. Ik kan je wel inzicht geven in hoe ik er mee worstel.
Wc maak ik schoon als er bezoek komt.
Kleren trek ik aan vanaf het wasrek.
Zelfs 'basis'taken kunnen vaak nog wat minder.
Ik kan het weten, want ik moet ook mijn energie verdelen.
En huishouden is daarin echt het sluitstuk van de agenda.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
donderdag 16 juni 2022 om 12:02
En juist dat laatste heeft dan weer weinig te maken met wat je kunt doen, maar hoe je dat ervaart.
In mijn somberste periodes kan ik niet voelen dat ik betekenis en verbinding heb.
In betere periodes voel ik dat wel.
Terwijl ik dan niets anders doe.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
