Jong en volledig afgekeurd....geen zin in de toekomst.

Ja dat denk ik ook, dat het zeker ook te maken heeft met hoe je je voelt. Ik voel vaker niet dan wel verbinding

Hier een soortgelijke situatie (liever niet quoten) en het acceptatie proces is pittig en complex. Ik weet er alles van.

Ik heb het vooral met mensen die ik lang niet heb gezien die dan dénken te weten hoe iets zit en ik dan toch het gevoel heb me beter voor te moeten doen ofzo/te verantwoorden.

Laatst ook met een familielid die ik even niet had gezien en die vroeg wat dingen en dan denk ik, jij denk echt nog steeds dat ik nooit iets doe ofzo
Vroeg ook of ik een therapeut had.. uhhhm zoiets suggereert dan toch weer dat je dus hulp moet zoeken ofzo en ze begon ook over dat ik alleen ben (geen relatie) zodat er niet iemand is die mij een schop onder mijn kont kon geven. Echt excuse me?? Je hebt geen idee denk ik dan hoor.

Dan denk ik, waar bemoeien mensen zich eigenlijk mee?
Ik ken genoeg mensen die wel fulltime werken maar waar een therapeut ook geen overbodige luxe zou zijn.
Maar nee joh, alsof je pas maatschappelijk geslaagd bent als je fulltime werkt en het heel druk hebt.
Dan heb je ook pas recht op vakantie/een gelukkig leven/leuke dingen.

Nee stel je toch eens voor dat je leuke dingen doet terwijl je niet eerst overloopt van verplichtingen etc.
Ergens denk ik ook weleens dat sommige mensen het slecht kunnen handelen en denken dat je maar gewoon vakantie aan het vieren bent ofzo. Lekker veel vrije tijd.
Maar beseffen echt niet wat er aan vooraf is gegaan en dat je na een leuk uitje 2 dagen bij moet komen en enorm veel hebt moeten inleveren.

Ik heb periodes dat het beter gaat maar vooral als ik met de juiste mensen omga en me op mezelf richt, sporten, mijn hobby's, mijn ding doen.
Op vrijwilligerswerk is het nu steeds fijner omdat ik daar gewoon Yess ben en lekker lollig en gek kan doen zonder dat iemand meteen denkt 'oh daar gaat het wel weer goed mee, die kan wel weer gewoon werken'

Het is een eeuwig conflict waar je in zit en dat zit 'm vooral in mensen die dat begrip niet hebben/kunnen opbrengen.
Ik zie er ook altijd goed uit, houd enorm van mode dus dan denken mensen helemaal gauw, ach die komt niet echt depressief over. Alsof je eigenlijk nooit echt jezelf kan en mag zijn. Ik maak daarin wel grote stappende laatste tijd, vertel ook minder tegen mensen, dan denk ik, ik weet waar ik vandaan kom en ben al trots op de dingen die ik doe en verder heeft niemand er iets mee te maken.

Dus het is lastig TO, sorry voor mijn hele lange verhaal.. maar ik wil alleen maar zeggen dat ik het begrijp.
Geef het de tijd en ga jezelf richten op de dingen waar je energie uit haalt en doe vooral leuke dingen, gun het jezelf.., dat is iets wat ik veel te laat ben gaan beseffen. Je zult er een weg in moeten vinden maar dat lukt je, stap voor stap

Elfje* schreef: ↑

16-06-2022 08:50

Na jarenlang worstelen en een zware depressie kwam ik erachter dat ik het beter kan accepteren dan iets te willen wat me nooit gaat lukken. Daar word ik niet gelukkig van. En geloof me, dat is me pas na 20 jaar gelukt. Al die tijd kon ik het maar moeilijk accepteren en wilde ik ook gewoon kunnen werken. Nu wil ik vooral leven en doen wat ik kan en waar ik blij van word.

Hier sluit ik me helemaal bij aan.
Het heeft echt veel tijd nodig en júist door die struggle ben je op een bepaald punt zo toe aan leuke dingen. Het jezelf zo fijn mogelijk maken en dat jezelf vooral ook gunnen.

Mooie post yesss.

Misschien kun je vrijwilligerswerk doen, of iets van een dagbesteding, zodat je toch een doel hebt en daarnaast ook contacten met andere mensen. Er zijn ook verschillende tracten die je via het UWV kunt volgen, zoals IPS.

Ik herken helaas de vervelende oordelen van anderen enorm op de situatie van mijn moeder. Zij ziet er als een goed verzorgde 47 jarige vrouw uit met een make-upje en leuke kleding. Helaas kampt ze al 30 jaar met chronische depressiviteit en is ze suïcidaal. Alle medicatie en therapie al zo ongeveer geprobeerd en ze gaat nu het traject in bij de levenseinde kliniek na onlangs nog een opname op de PAAZ. Helaas zijn er continue mensen die dan vragen of mijn moeder wel vrijwilligerswerk doet? Of ik wel vaak genoeg langskom? Waarom zo’n “knappe” vrouw zo leeft? En of het niet gewoon beter is om een baantje te nemen zodat ze “iets” te doen heeft? Ook vinden ze het natuurlijk belachelijk dat ze wel de moeite neemt om zich op te maken/leuke kleren aan te trekken en hiervan foto’s maakt. Ze begrijpen niet dat dit het enige is waar mijn moeder momenteel nog plezier uithaalt en zelfs dat is haar niet gegund.

Ik kan alleen maar zeggen… Trek je van deze oordelen alsjeblieft niks aan en blijf lekker doen wat jou wel gelukkig maakt. Zij zijn niet degene aan wie jij een verantwoording hoeft af te leggen. Je hoeft ook niet alles te vertellen aan iedereen. Mijn moeder zegt soms gewoon dat zij tijdelijk met een burn-out thuis zit om van het gezeik af te zijn

Oh picking up the pieces, wat een onbegrip. Ik heb met je moeder te doen. En ook met jou, want het is niet niks dat je moeder euthanasie wil.

Wauw ik herken mezelf heel erg in jouw verhaal. Ik ben nog geen 20 jaar en nu al volledig afgekeurd.
Ook ik zie er verzorgt uit, make up op, leuk aangekleed etc.
En dagelijks krijg ik reacties van mensen over het feit dat ik niet kan werken. Je ziet er niet ziek uit, je kunt vast nog van alles doen of lijkt me echt chill zo’n leven, noem maar op.
Dit is natuurlijk erg pijnlijk omdat ik weet dat ik dat niet kan, en ik voel me erg onbegrepen.
Ook kom ik mijn dagen lastig door, omdat ik op dit moment weinig te doen heb.
Ik voel heel erg de sociale druk en de wens om ook een opleiding te doen of te werken, dus dat is erg verdrietig.
Door dit alles heb ik het gevoel niet meer een doel voor ogen te hebben.
Maar alsnog doe ik vrijwilligerswerk, dit heb ik samen met een jobcoach gevonden. Dit geeft me een klein beetje structuur en voldoening.
Ook ga ik zo af en toe naar een buurthuis voor mensen met psychische problemen, hier kom ik veel mensen tegen die in dezelfde situatie zitten. Dit geeft me een klein beetje troost.
En ik zou het je aanraden om opzoek te gaan naar een psycholoog, zodat je dit misschien een beetje kunt verwerken.
Ik wens je heel veel succes, en weet dat je zeker niet de enige bent!

Wat mij heel erg persoonlijk heeft geholpen is om in de eerste instantie volledig aan jezelf te denken wanneer je in zoiets beland dat je niks meer aan kunt. Als je gaandeweg weer voldoende rust hebt genomen en weer zin in t leven begint te krijgen gaan nadenken over wat je wel kan doen om je levenslust weer terug te krijgen. En dan dat in stapjes gaan ontdekken waar je capaciteiten en motivatie ligt om daar werk van te maken.

Ik lees uit je bericht dat je volledig afgekeurd bent. Weet niet hoe lang al en of je al hebt gedacht van hoe verder?
Als de tijd rijp is komt vanzelf wel de motivatie en ideeën hoe je je leven opnieuw bereid bent vorm te gaan geven.

Ik vind zelf dat je niet al te veel moet gaan afhangen van meningen of verklaringen van anderen wat je wel of niet zou aankunnen of zou moeten. Kijk wat je zelf wilt en waar je plezier weer uit kan halen. Wat anderen denken of vinden is helemaal niet relevant en laat je daardoor vooral niet gek maken.
Neem tijd voor jezelf en ga op ontdekking wat je wilt bereiken voor in de toekomst waardoor je wellicht meer energie of hoop in de toekomst weer kunt krijgen. Wees daarin wederom niet te streng voor jezelf, maar geloof ook in je zelf.

Noteer alle positieve en zwakke punten van je zelf en ga hierin na wat je bereid bent te doen om meer vreugde en voldoening uit je leven te kunnen halen waardoor je weer jezelf meer voldoening en zelfvertrouwen uit bepaalde dingen kunt halen.

Juul02 schreef: ↑

27-06-2022 01:22

Wauw ik herken mezelf heel erg in jouw verhaal. Ik ben nog geen 20 jaar en nu al volledig afgekeurd.
Ook ik zie er verzorgt uit, make up op, leuk aangekleed etc.
En dagelijks krijg ik reacties van mensen over het feit dat ik niet kan werken. Je ziet er niet ziek uit, je kunt vast nog van alles doen of lijkt me echt chill zo’n leven, noem maar op.
Dit is natuurlijk erg pijnlijk omdat ik weet dat ik dat niet kan, en ik voel me erg onbegrepen.
Ook kom ik mijn dagen lastig door, omdat ik op dit moment weinig te doen heb.
Ik voel heel erg de sociale druk en de wens om ook een opleiding te doen of te werken, dus dat is erg verdrietig.
Door dit alles heb ik het gevoel niet meer een doel voor ogen te hebben.
Maar alsnog doe ik vrijwilligerswerk, dit heb ik samen met een jobcoach gevonden. Dit geeft me een klein beetje structuur en voldoening.
Ook ga ik zo af en toe naar een buurthuis voor mensen met psychische problemen, hier kom ik veel mensen tegen die in dezelfde situatie zitten. Dit geeft me een klein beetje troost.
En ik zou het je aanraden om opzoek te gaan naar een psycholoog, zodat je dit misschien een beetje kunt verwerken.
Ik wens je heel veel succes, en weet dat je zeker niet de enige bent!

Haal even die quote weg, je mag geen hele OP quoten.
En ik zie nu dat ik je daar van de week in een ander topic ook al op gewezen heb.

Anoniem, wat je in de eerste alinea verkondigd voelt voor mij als bullshit. Hoezo als je genoeg rust hebt genomen komt de zin in het leven wel terug?

Het stukje van niks aantrekken van anderen ben ik het dan wel weer mee eens.