Psyche
alle pijlers
Kan ik het wel aan?
dinsdag 18 november 2008 om 07:56
Hoi forummers,
Ik zet dit neer om reakties te krijgen en hoop dat het tegelijkertijd mezelf op een rijtje helpt.
Ik heb het gevoel dat het me allemaal een beetje teveel is geworden.
Mijn privé - naweëen van een scheiding die na drie jaar nog steeds voortduren; mijn thuissituatie - twee pubers in een moeilijke leeftijd, geen echte problemen, maar de opvoeding en sturing ik doe het allemaal solo; mijn ouderlijk huis - mijn topic 'eert uw vader enz. ...' het speelt allemaal een rol, vooral nu er bij mijn ouders iets gebeurd is waardoor er op mij als dochter een beroep wordt gedaan, ik word even meer geconfronteerd met deze dingen, naast het pijnlijke waar mensen normaal al doorheen gaan als ze hun ouders snel ouder zien worden; en dan nog mijn werk - tot nu toe ging alles er goed, het was mijn rustpunt, mijn plekje, mijn toko en ik had het gevoel er niet zo op mijn hoede te hoeven zijn, en nu is er in een samenwerking tussen mij en iemand anders (meerdere) iets misgelopen, diegene heeft dingen vreselijk laten liggen, en heeft geprobeerd de schuld daarvan in mijn schoenen te schuiven. Dat is niet gelukt, tenminste collega's leggen het niet bij mij wanneer ik erbij ben, wat er gezegd wordt als ik er niet bij ben, weet ik niet.
Ik vermoed dat ze dan met de meerdere meepraten.
Ik heb het gevoel dat het me allemaal te veel is geworden.
Ik voel me een speelbal die heen en weer stuitert.
Verder zijn er eigenlijk geen leuke dingen die er tegenover staan.
Ik ben het laatste halfjaar niet echt uitgeweest, vakantie is in het water gevallen, aan sport kom ik weinig toe, neem de tijd niet om lekker de stad in te gaan (voor mijzelf dan), mijn uiterlijke verzorging is minimaal - niet vies of onverzorgd! - waardoor het ook een beetje kraak en smaakloos is.
Ik ben vooral zóóó moe....
Momenteel geen energie voor wat dan ook.
Ik wil dit omdraaien, de positieve kant uit.
Misschien ben ik niet helemaal duidelijk, ik voel dat er nog meer is waarvoor ik geen tijd heb om het uiteen te zetten, maar wie weet begrijpen jullie het zo ook wel...
Nu moet ik me enorm gaan haasten om op tijd op werk te zijn en de brokstukken bij een te rapen van de afgelopen weken.
Wanneer er overdag geen reaktie komt van mijn kant op jullie eventuele posts, dan komt dat omdat ik op mijn werk misschien wel even kan lezen, maar niet inloggen..
Dag Perel.
Ik zet dit neer om reakties te krijgen en hoop dat het tegelijkertijd mezelf op een rijtje helpt.
Ik heb het gevoel dat het me allemaal een beetje teveel is geworden.
Mijn privé - naweëen van een scheiding die na drie jaar nog steeds voortduren; mijn thuissituatie - twee pubers in een moeilijke leeftijd, geen echte problemen, maar de opvoeding en sturing ik doe het allemaal solo; mijn ouderlijk huis - mijn topic 'eert uw vader enz. ...' het speelt allemaal een rol, vooral nu er bij mijn ouders iets gebeurd is waardoor er op mij als dochter een beroep wordt gedaan, ik word even meer geconfronteerd met deze dingen, naast het pijnlijke waar mensen normaal al doorheen gaan als ze hun ouders snel ouder zien worden; en dan nog mijn werk - tot nu toe ging alles er goed, het was mijn rustpunt, mijn plekje, mijn toko en ik had het gevoel er niet zo op mijn hoede te hoeven zijn, en nu is er in een samenwerking tussen mij en iemand anders (meerdere) iets misgelopen, diegene heeft dingen vreselijk laten liggen, en heeft geprobeerd de schuld daarvan in mijn schoenen te schuiven. Dat is niet gelukt, tenminste collega's leggen het niet bij mij wanneer ik erbij ben, wat er gezegd wordt als ik er niet bij ben, weet ik niet.
Ik vermoed dat ze dan met de meerdere meepraten.
Ik heb het gevoel dat het me allemaal te veel is geworden.
Ik voel me een speelbal die heen en weer stuitert.
Verder zijn er eigenlijk geen leuke dingen die er tegenover staan.
Ik ben het laatste halfjaar niet echt uitgeweest, vakantie is in het water gevallen, aan sport kom ik weinig toe, neem de tijd niet om lekker de stad in te gaan (voor mijzelf dan), mijn uiterlijke verzorging is minimaal - niet vies of onverzorgd! - waardoor het ook een beetje kraak en smaakloos is.
Ik ben vooral zóóó moe....
Momenteel geen energie voor wat dan ook.
Ik wil dit omdraaien, de positieve kant uit.
Misschien ben ik niet helemaal duidelijk, ik voel dat er nog meer is waarvoor ik geen tijd heb om het uiteen te zetten, maar wie weet begrijpen jullie het zo ook wel...
Nu moet ik me enorm gaan haasten om op tijd op werk te zijn en de brokstukken bij een te rapen van de afgelopen weken.
Wanneer er overdag geen reaktie komt van mijn kant op jullie eventuele posts, dan komt dat omdat ik op mijn werk misschien wel even kan lezen, maar niet inloggen..
Dag Perel.
dinsdag 18 november 2008 om 09:26
Hoi Perel,
Als ik het goed begrijp kun je op dit moment even geen dingen benoemen waar je tevreden over bent in je leven, op alle fronten zit het enorm tegen.
Tegenslag kan je meestal wel gewoon aan, zolang je maar (ook al is het heel klein) íets hebt waarin het niet tegen zit. In jouw geval blijkbaar je werkplek. Als dat in al je tegenslag je "rustpunt", je stabiele factor is, dan gebeurt er heel wat met je als het ook in die hoek gaat rommelen.
Het lijkt op een grote neerwaartse spiraal waar je in zit. Op alle fronten zit het tegen, zijn zaken niet zoals je zou willen en door al die tegenslag voel je niet de energie om uit die spiraal te stappen.
Ik ken niet je hele verhaal. Ken je topic niet, kom wel vaker je naam hier tegen, maar weet verder niet hoe je in elkaar steekt. Je opsomming van ellende vat ik als volgt samen:
- restanten scheiding
- kinderen
- ouders
- werk
- geen lichtpuntjes in het dagelijks leven waardoor je er weer even tegenaan kunt
- en niet te vergeten jezelf
Ik kan me voorstellen dat je moe bent en ik herken je situatie absoluut. Om uit deze spiraal te stappen heb je wel energie nodig (en als vrouw en moeder zijnde heb je denk ik altijd wel ergens nog een geheim voorraadje energie, wat alleen beschikbaar is in noodsituaties als deze). Veel punten van jouw tegenslag heb je niet compleet in eigen handen. Je maakt je ouders niet jonger, je pubers niet makkelijker en de naweeen van je scheiding zet je ook niet zomaar even uit.
Je hebt wél controle over jezelf. Ik begrijp je gevoel van die speelbal die heen en weer wordt gestuiterd. Ik voelde me altijd zo'n tuimelaartje die een grote zet kreeg en waarbij het heel lang duurde voordat hij weer een beetje in balans stond. Nu je dat eenmaal herkent, is het moment gekomen om het gestuiter te laten stoppen. Neem de touwtjes in handen op de gebieden die je wel kan controleren. En dat zijn er in mijn ogen twee: je werk en jezelf.
Als je werk altijd je rustpunt is geweest, is dat blijkbaar heel belangrijk voor je. Ga de confrontatie aan (als dat kan) met de personen om wie het gaat. Zorg ervoor dat je jouw plekje weer terug krijgt, dat het weer (bijna) voelt als voorheen. Dat is lastig, moeilijk, ingewikkeld enzo, maar de rest van jouw rijtje is nog veel lastiger. Zorg ervoor dat in elk geval één onderdeel van je leven aangenaam is, dat je nog ergens een lichtpuntje hebt.
Dat je de situatie waarin je zit zo goed kan omschrijven, zegt me dat je voor jezelf erkent dat je niet in een makkelijke situatie zit. Ieder ander had zich in jouw schoenen waarschijnlijk net zo onaangenaam gevoeld. Verdien je het daarom niet om goed voor je zelf te zorgen? Nogmaals, ik kan niet in je leven kijken, maar is het niet mogelijk om een rustig "verwendagje/avondje" voor jezelf in te lassen. Doen waarbij jij je goed voelt? Een filmpje kijken, lekker op de bank hangen met een dekbed over je heen, of juist actief gaan sporten, een lange wandeling maken? Een warm bad, een maskertje, een goed boek? Dingen waarvan je weet dat jij je weer even goed gaat voelen. Dingen die een klein beetje energie opleveren om uit die spiraal te stappen. Je bent belangrijk genoeg om voor te zorgen.
Het is een lang stuk geworden (sorry) en ik weet niet of je er iets aan hebt. Ik wens je in elk geval alle kracht toe die je nodig hebt om de controle over je gevoel weer in eigen handen te nemen. Ik vind het knap dat je de stap hebt genomen om je gevoelens zo duidelijk op te schrijven en met ons te delen.
Een dikke knuffel,
FH
Als ik het goed begrijp kun je op dit moment even geen dingen benoemen waar je tevreden over bent in je leven, op alle fronten zit het enorm tegen.
Tegenslag kan je meestal wel gewoon aan, zolang je maar (ook al is het heel klein) íets hebt waarin het niet tegen zit. In jouw geval blijkbaar je werkplek. Als dat in al je tegenslag je "rustpunt", je stabiele factor is, dan gebeurt er heel wat met je als het ook in die hoek gaat rommelen.
Het lijkt op een grote neerwaartse spiraal waar je in zit. Op alle fronten zit het tegen, zijn zaken niet zoals je zou willen en door al die tegenslag voel je niet de energie om uit die spiraal te stappen.
Ik ken niet je hele verhaal. Ken je topic niet, kom wel vaker je naam hier tegen, maar weet verder niet hoe je in elkaar steekt. Je opsomming van ellende vat ik als volgt samen:
- restanten scheiding
- kinderen
- ouders
- werk
- geen lichtpuntjes in het dagelijks leven waardoor je er weer even tegenaan kunt
- en niet te vergeten jezelf
Ik kan me voorstellen dat je moe bent en ik herken je situatie absoluut. Om uit deze spiraal te stappen heb je wel energie nodig (en als vrouw en moeder zijnde heb je denk ik altijd wel ergens nog een geheim voorraadje energie, wat alleen beschikbaar is in noodsituaties als deze). Veel punten van jouw tegenslag heb je niet compleet in eigen handen. Je maakt je ouders niet jonger, je pubers niet makkelijker en de naweeen van je scheiding zet je ook niet zomaar even uit.
Je hebt wél controle over jezelf. Ik begrijp je gevoel van die speelbal die heen en weer wordt gestuiterd. Ik voelde me altijd zo'n tuimelaartje die een grote zet kreeg en waarbij het heel lang duurde voordat hij weer een beetje in balans stond. Nu je dat eenmaal herkent, is het moment gekomen om het gestuiter te laten stoppen. Neem de touwtjes in handen op de gebieden die je wel kan controleren. En dat zijn er in mijn ogen twee: je werk en jezelf.
Als je werk altijd je rustpunt is geweest, is dat blijkbaar heel belangrijk voor je. Ga de confrontatie aan (als dat kan) met de personen om wie het gaat. Zorg ervoor dat je jouw plekje weer terug krijgt, dat het weer (bijna) voelt als voorheen. Dat is lastig, moeilijk, ingewikkeld enzo, maar de rest van jouw rijtje is nog veel lastiger. Zorg ervoor dat in elk geval één onderdeel van je leven aangenaam is, dat je nog ergens een lichtpuntje hebt.
Dat je de situatie waarin je zit zo goed kan omschrijven, zegt me dat je voor jezelf erkent dat je niet in een makkelijke situatie zit. Ieder ander had zich in jouw schoenen waarschijnlijk net zo onaangenaam gevoeld. Verdien je het daarom niet om goed voor je zelf te zorgen? Nogmaals, ik kan niet in je leven kijken, maar is het niet mogelijk om een rustig "verwendagje/avondje" voor jezelf in te lassen. Doen waarbij jij je goed voelt? Een filmpje kijken, lekker op de bank hangen met een dekbed over je heen, of juist actief gaan sporten, een lange wandeling maken? Een warm bad, een maskertje, een goed boek? Dingen waarvan je weet dat jij je weer even goed gaat voelen. Dingen die een klein beetje energie opleveren om uit die spiraal te stappen. Je bent belangrijk genoeg om voor te zorgen.
Het is een lang stuk geworden (sorry) en ik weet niet of je er iets aan hebt. Ik wens je in elk geval alle kracht toe die je nodig hebt om de controle over je gevoel weer in eigen handen te nemen. Ik vind het knap dat je de stap hebt genomen om je gevoelens zo duidelijk op te schrijven en met ons te delen.
Een dikke knuffel,
FH
dinsdag 18 november 2008 om 14:20
Als ik een vriendin van jou was, dan zou ik me de komende tijd inspannen om wat met jou te ondernemen. Omdat dat wat je schrijft signalen zijn dat het niet goed met je gaat. Ik zou dan wat voor je willen betekenen.
Een keertje winkelen, naar de sauna, samen uit eten gaan of je gewoon op de thee uitnodigen.
Maar ook aan je vragen: wat heb je nodig? Hoe vind je dat het met je gaat? Wat kan ik voor je doen?
En ik zou je de mogelijkheid willen bieden om ook even alleen te zijn. Door bijv een weekend op je pubers te passen.
Ik denk dat je twee dingen nodig hebt: aandacht van en voor jezelf, de tijd om een beetje op aden te komen. En hulp van mensen om je heen, die je een beetje kunnen ontlasten en met je mee willen denken. Een forum is een middel om de boel wat op een rijtje te krijgen maar lijkt me niet genoeg. Jij kunt niet alleen maar steunsysteem zijn, soms heb je er zelf ook eentje nodig. Liefs!
Een keertje winkelen, naar de sauna, samen uit eten gaan of je gewoon op de thee uitnodigen.
Maar ook aan je vragen: wat heb je nodig? Hoe vind je dat het met je gaat? Wat kan ik voor je doen?
En ik zou je de mogelijkheid willen bieden om ook even alleen te zijn. Door bijv een weekend op je pubers te passen.
Ik denk dat je twee dingen nodig hebt: aandacht van en voor jezelf, de tijd om een beetje op aden te komen. En hulp van mensen om je heen, die je een beetje kunnen ontlasten en met je mee willen denken. Een forum is een middel om de boel wat op een rijtje te krijgen maar lijkt me niet genoeg. Jij kunt niet alleen maar steunsysteem zijn, soms heb je er zelf ook eentje nodig. Liefs!
dinsdag 18 november 2008 om 21:04
Hallo,
Dankjulliewel voor de begripvolle en hartverwarmende reakties.
Vandaag is het wel meegevallen.
De klus is afgerond en ik probeer het achter me te laten.
Ik heb erover gepraat met mijn leidinggevende, die niet aan mij getwijfeld heeft de afgelopen dagen, terwijl ik dacht dat de 'verdachtmakingen' zonder meer als waar zouden worden aangenomen.
Hij heeft me wel aangeraden me wat meer te wapenen tegen dit soort acties, maar er is geen reden om onzeker over mezelf te zijn wat mijn werk betreft. Dat gaf me wel een goed gevoel.
De vriendinnen die ik heb, Hanke zijn echt heel lief voor me, altijd wel een luisterend oor en ze zijn er op de momenten dat ik ze nodig heb.
Ik had nog wel eens de neiging om me terug te trekken, ik had de laatste weken het gevoel dat ik wel eens een week of drie niemand zou willen zien, niets zou hoeven, alleen maar rommelen in huis, tv kijken, lezen, af en toe een wasje en wat boodschappen, de tijd nemen voor breien, schrijven of schilderen, uitgebreid de katten knuffelen.
Ik ga proberen wat meer tijd voor mezelf te gaan pakken, de dingen wat bewuster te doen, langzaam weer bij de basis beginnen.
Als het om me heel borrelt en gist, wil ik het rustpunt in het midden zijn. Helder kunnen zien en me niet voelen als opgejaagd wild.
Ik zag dat je een poos geleden iets hebt gepost over in retraite gaan in een klooster. In een eerdere hectische periode heb ik daar ook wel eens over gedacht, om een paar dagen in een klooster door te brengen, maar durfde de stap niet goed aan, heb drempelvrees. Toch ga ik nu nog even verder kijken of er iets voor mij bij is op dat gebied.
Dankjulliewel voor de begripvolle en hartverwarmende reakties.
Vandaag is het wel meegevallen.
De klus is afgerond en ik probeer het achter me te laten.
Ik heb erover gepraat met mijn leidinggevende, die niet aan mij getwijfeld heeft de afgelopen dagen, terwijl ik dacht dat de 'verdachtmakingen' zonder meer als waar zouden worden aangenomen.
Hij heeft me wel aangeraden me wat meer te wapenen tegen dit soort acties, maar er is geen reden om onzeker over mezelf te zijn wat mijn werk betreft. Dat gaf me wel een goed gevoel.
De vriendinnen die ik heb, Hanke zijn echt heel lief voor me, altijd wel een luisterend oor en ze zijn er op de momenten dat ik ze nodig heb.
Ik had nog wel eens de neiging om me terug te trekken, ik had de laatste weken het gevoel dat ik wel eens een week of drie niemand zou willen zien, niets zou hoeven, alleen maar rommelen in huis, tv kijken, lezen, af en toe een wasje en wat boodschappen, de tijd nemen voor breien, schrijven of schilderen, uitgebreid de katten knuffelen.
Ik ga proberen wat meer tijd voor mezelf te gaan pakken, de dingen wat bewuster te doen, langzaam weer bij de basis beginnen.
Als het om me heel borrelt en gist, wil ik het rustpunt in het midden zijn. Helder kunnen zien en me niet voelen als opgejaagd wild.
Ik zag dat je een poos geleden iets hebt gepost over in retraite gaan in een klooster. In een eerdere hectische periode heb ik daar ook wel eens over gedacht, om een paar dagen in een klooster door te brengen, maar durfde de stap niet goed aan, heb drempelvrees. Toch ga ik nu nog even verder kijken of er iets voor mij bij is op dat gebied.
zaterdag 22 november 2008 om 00:48
