Psyche
alle pijlers
Kind depressief maar weigert hulp
woensdag 5 februari 2025 om 19:29
Mijn dochter (16) is sinds een aantal maanden depressief. In december heeft zij een suicidepoging gedaan. Crisisdienst is toen ingeschakeld en doorverwezen naar ggz-jeugd. Op school aangepast programma (sommige vakken volgt ze niet meer, besloten dat ze eind dit schooljaar stopt met havo en overstapt naar mbo, omdat ze het niet meer trekt en al een keer is blijven zitten). Waar ze in eerste instantie nog wel naar school ging, gaat ze nu helemaal niet meer. Ze ligt in haar bed, komt er niet uit. Ze heeft een enorme angst voor mensen die boos op haar zijn (alle leraren zijn boos bv) en een enorme angst hoe andere mensen naar haar kijken.
Ze weigert eigenlijk alle hulp. Ze is, wonder boven wonder, mee gegaan naar intake ggz, maar morgen heeft ze haar eerste gesprek met de psycholoog en ze geeft nu alweer aan niet te willen gaan.
En ik weet het niet meer. Als zij niet gaat, krijgen wij als ouders ook geen hulp meer. Want ggz-jeugd. Dan worden we doorgestuurd naar de gemeente voor ondersteuning, waar de wachtlijst 9 maanden tot een jaar is.
Soms heb ik even verbinding. Dan praat ze, krijg ik mondjesmaat te horen wat er in haar omgaat. Maar vaker sluit ze zich af. Bij een beetje druk keert ze zich af. Luisteren naar wat helpt (je bed uit komen, ritme, bewegen ed) wil ze niet naar luisteren "want voor haar is het anders" en ze is "niet gek", dus weigert naar de ggz te gaan.
Als school teveel is, dan niet. Maar het niets willen doen om zich beter te voelen, in bed blijven liggen, weigeren een plan te maken: ik word er radeloos van en weet niet meer wat ik voor haar kan doen (als ik haar vraag wat ze nodig heeft krijg ik "weet ik niet"), of hoe ik moet reageren. Lief? Meelevend? Streng? Ik heb alles al geprobeerd...
Mochten jullie tips hebben: graag. En anders is het al fijn om even van me af te schrijven...
Ze weigert eigenlijk alle hulp. Ze is, wonder boven wonder, mee gegaan naar intake ggz, maar morgen heeft ze haar eerste gesprek met de psycholoog en ze geeft nu alweer aan niet te willen gaan.
En ik weet het niet meer. Als zij niet gaat, krijgen wij als ouders ook geen hulp meer. Want ggz-jeugd. Dan worden we doorgestuurd naar de gemeente voor ondersteuning, waar de wachtlijst 9 maanden tot een jaar is.
Soms heb ik even verbinding. Dan praat ze, krijg ik mondjesmaat te horen wat er in haar omgaat. Maar vaker sluit ze zich af. Bij een beetje druk keert ze zich af. Luisteren naar wat helpt (je bed uit komen, ritme, bewegen ed) wil ze niet naar luisteren "want voor haar is het anders" en ze is "niet gek", dus weigert naar de ggz te gaan.
Als school teveel is, dan niet. Maar het niets willen doen om zich beter te voelen, in bed blijven liggen, weigeren een plan te maken: ik word er radeloos van en weet niet meer wat ik voor haar kan doen (als ik haar vraag wat ze nodig heeft krijg ik "weet ik niet"), of hoe ik moet reageren. Lief? Meelevend? Streng? Ik heb alles al geprobeerd...
Mochten jullie tips hebben: graag. En anders is het al fijn om even van me af te schrijven...
donderdag 6 februari 2025 om 16:24
Blij om te lezen dat jullie een stapje hebben kunnen maken. Fijn ook om te horen dat je er niet alleen voor staat. Samen maakt alles toch net iets makkelijker.
Vandaag maar even uitrusten van alle spanningen en succes volgende week!
P.s. ik bedoelde in mijn vorige post absoluut niet dat je haar maar in bed moest laten liggen. Dat kan toch niet. Ik denk dat je die post verkeerd begrepen hebt.
Vandaag maar even uitrusten van alle spanningen en succes volgende week!
P.s. ik bedoelde in mijn vorige post absoluut niet dat je haar maar in bed moest laten liggen. Dat kan toch niet. Ik denk dat je die post verkeerd begrepen hebt.
donderdag 6 februari 2025 om 16:36
Wat goed dat ze in de auto gestapt is! Heel knap van Meis. Fijn dat de psycholoog ook even naar de auto is gekomen, en dat ze volgende week bij jullie thuis komt.
Ik snap heel goed je eigen nare ervaring met de ggz, maar ik vind het na een suicidepoging eigenlijk wel goed dat ze inzetten op zowel psych, als psychiater en medicatie. Misschien overweldigd je een beetje, maar het lijkt me bij een forse depressie wel zorgvuldig dat er ook met de psychiater gekeken wordt naar mogelijkheden voor medicatie.
Ik snap heel goed je eigen nare ervaring met de ggz, maar ik vind het na een suicidepoging eigenlijk wel goed dat ze inzetten op zowel psych, als psychiater en medicatie. Misschien overweldigd je een beetje, maar het lijkt me bij een forse depressie wel zorgvuldig dat er ook met de psychiater gekeken wordt naar mogelijkheden voor medicatie.
donderdag 6 februari 2025 om 17:59
Misschien heb je gelijk Maisnon 
.
Ik zit zelf bij een praktijk die nogal wars is van diagnoses. Zeker als ze onder de 18 gesteld worden. Misschien dat ik daar ook door beïnvloed wordt. En ik heb zelf slechte ervaring met bv antidepressiva en ook meerdere boeken gelezen van ervaringsdeskundigen uit de ggz waar (achteraf) overgemedicaliseerd werd. Het zijn geen snoepjes en best verslavend... maar misschien moet ik er anders naar leren kijken .
We gaan het traject aan en ik zie wel waar het ons brengt. En wat goed voelt en niet goed voelt.
(De suggestie dat ik nu ook autisme zou hebben snap ik niet zo goed en leg ik ook naast me neer, als je het niet erg vindt. Ja, het zit in de familie. Opa, vader, broer, mijn zoon, neefje. Maar ik herken me er niet in)
.Ik zit zelf bij een praktijk die nogal wars is van diagnoses. Zeker als ze onder de 18 gesteld worden. Misschien dat ik daar ook door beïnvloed wordt. En ik heb zelf slechte ervaring met bv antidepressiva en ook meerdere boeken gelezen van ervaringsdeskundigen uit de ggz waar (achteraf) overgemedicaliseerd werd. Het zijn geen snoepjes en best verslavend... maar misschien moet ik er anders naar leren kijken
.We gaan het traject aan en ik zie wel waar het ons brengt. En wat goed voelt en niet goed voelt.
(De suggestie dat ik nu ook autisme zou hebben snap ik niet zo goed en leg ik ook naast me neer, als je het niet erg vindt. Ja, het zit in de familie. Opa, vader, broer, mijn zoon, neefje. Maar ik herken me er niet in
)
donderdag 6 februari 2025 om 18:17
Je kent jezelf natuurlijk het beste, maar je noemt hier wel alleen maar mannen. Autisme presenteert zich gewoon weg vaak anders bij mannen door verschillende factoren zoals bijvoorbeeld socialisatie en latere herkenning en daardoor meer masken bij vrouwen.Lucy schreef: ↑06-02-2025 17:59Misschien heb je gelijk Maisnon
Ik zit zelf bij een praktijk die nogal wars is van diagnoses. Zeker als ze onder de 18 gesteld worden. Misschien dat ik daar ook door beïnvloed wordt. En ik heb zelf slechte ervaring met bv antidepressiva en ook meerdere boeken gelezen van ervaringsdeskundigen uit de ggz waar (achteraf) overgemedicaliseerd werd. Het zijn geen snoepjes en best verslavend... maar misschien moet ik er anders naar leren kijken
We gaan het traject aan en ik zie wel waar het ons brengt. En wat goed voelt en niet goed voelt.
(De suggestie dat ik nu ook autisme zou hebben snap ik niet zo goed en leg ik ook naast me neer, als je het niet erg vindt. Ja, het zit in de familie. Opa, vader, broer, mijn zoon, neefje. Maar ik herken me er niet in
Probeer een open blik te houden als het op je dochter en potentiële diagnose aankomt; voor hetzelfde geld is dit het wel en dan wil je niet de goede behandeling afschieten omdat jij denkt dat het geen autisme is.
donderdag 6 februari 2025 om 18:36
Ik hou een open blik hoor . Het maakt mij weinig uit. Zij wordt er geen ander persoon van.
Wel of geen diagnose: ze zal hoe dan ook moeten leren met zichzelf om te gaan. Je bent niet je diagnose, het is een indicatie waarom dingen bij jou anders gaan dan een ander. En depressie zit ook in de familie.
Het is niet dat ik stampvoetend zeg dat ze geen autisme heeft. Ik zeg dat ik het niet zie. En misschien is dat onterecht. Dan horen we dat wel. En misschien niet. Dan horen we dat ook.
Voor hetzelfde geld komt haar depressie door de implanon en niet door autisme: kan ook nog.
. Het maakt mij weinig uit. Zij wordt er geen ander persoon van. Wel of geen diagnose: ze zal hoe dan ook moeten leren met zichzelf om te gaan. Je bent niet je diagnose, het is een indicatie waarom dingen bij jou anders gaan dan een ander. En depressie zit ook in de familie.
Het is niet dat ik stampvoetend zeg dat ze geen autisme heeft. Ik zeg dat ik het niet zie. En misschien is dat onterecht. Dan horen we dat wel. En misschien niet. Dan horen we dat ook.
Voor hetzelfde geld komt haar depressie door de implanon en niet door autisme: kan ook nog
.
donderdag 6 februari 2025 om 18:47
Oh wat fijn Luus, dat Meis psych zo even heeft kunnen zien, en dat ze bij jullie thuis wil komen.
Nu al zorg op maat.
En ook fijn dat jij even hebt kunnen sparren over waar jullie nu op in gaan zetten. Klein beetje handvaten.
Mooi hoe hier veel mensen reageren die het herkennen.
Niet mooi voor diegenen, wat moet dat naar geweest zijn!
Maar wel dat er herkenning is, en in de meeste gevallen hoop.
Jullie gaan er komen! Al is het ontzettend moeilijk en pijnlijk en verdrietig.
Steeds die kleine stapjes...
Nu al zorg op maat.
En ook fijn dat jij even hebt kunnen sparren over waar jullie nu op in gaan zetten. Klein beetje handvaten.
Mooi hoe hier veel mensen reageren die het herkennen.
Niet mooi voor diegenen, wat moet dat naar geweest zijn!
Maar wel dat er herkenning is, en in de meeste gevallen hoop.
Jullie gaan er komen! Al is het ontzettend moeilijk en pijnlijk en verdrietig.
Steeds die kleine stapjes...
donderdag 6 februari 2025 om 19:34
Ik denk dat ik je terughoudendheid mbt ggz en medicatie snap. Ik weet dat de ggz heel helpend kan zijn, maar t.o. ieder “succes” verhaal ken ik ook een negatief ervaringsverhaal.
Maar, je hebt een goed gevoel bij deze psycholoog. Er gebeurt niets dat jij niet wil, en je vindt dat stilstaan/niets doen ook geen optie is. Dus dan kan je beter mee gaan met de stroom en daar invloed op uitoefenen.
Vwb druk op je dochter uitoefenen of alles maar loslaten; ik heb inmiddels met best veel ouders contact gehad wiens kinderen (tijdelijk) niet naar school kunnen gaan. Al die ouders die ik heb gesproken begonnen met druk uitoefenen / de jongeren achter hun broek aan zitten, maar pas toen ze daar afstand van namen (en echt voor/naast hun kinderen gingen staan) kwam er bij hen beweging.
Je kind voelt het als je uit angst of boosheid handelt, of als je je kind wil “fixen”. Loslaten betekent niet, niets doen. Het is belangrijk om steeds maar weer liefdevol de verbinding op te zoeken, oprecht te luisteren en aanwezig te zijn. Maar je kan het niet voor haar oplossen, dat zal ze zelf (evt met externe hulp) moeten doen.
Maar, je hebt een goed gevoel bij deze psycholoog. Er gebeurt niets dat jij niet wil, en je vindt dat stilstaan/niets doen ook geen optie is. Dus dan kan je beter mee gaan met de stroom en daar invloed op uitoefenen.
Vwb druk op je dochter uitoefenen of alles maar loslaten; ik heb inmiddels met best veel ouders contact gehad wiens kinderen (tijdelijk) niet naar school kunnen gaan. Al die ouders die ik heb gesproken begonnen met druk uitoefenen / de jongeren achter hun broek aan zitten, maar pas toen ze daar afstand van namen (en echt voor/naast hun kinderen gingen staan) kwam er bij hen beweging.
Je kind voelt het als je uit angst of boosheid handelt, of als je je kind wil “fixen”. Loslaten betekent niet, niets doen. Het is belangrijk om steeds maar weer liefdevol de verbinding op te zoeken, oprecht te luisteren en aanwezig te zijn. Maar je kan het niet voor haar oplossen, dat zal ze zelf (evt met externe hulp) moeten doen.
_horizon_ wijzigde dit bericht op 06-02-2025 19:45
0.31% gewijzigd
donderdag 6 februari 2025 om 19:41
Maar dat ze eventueel medicatie onderzoeken, betekent natuurlijk niet dat jullie het ook klakkeloos aan moeten nemen. Je hoeft het niet te starten, je kan er altijd over in gesprek.
Anti-depressiva is geen wondermiddel, maar kan, zeker als er een ernstige depressie gediagnosticeerd wordt, wel echt een stap zijn die een ingang geeft voor alle andere behandeling. Het heeft ook nadelen, en soms risico's, dus natuurlijk moet je het samen met professionals goed afwegen. Het is niet verslavend, in de zin van dat het na langere tijd minder gaat werken en je er steeds meer van nodig hebt. Het kan wel zorgen voor onttrekkingsverschijnselen als je er mee stopt. Dus dat moet je ook zorgvuldig en onder begeleiding doen.
Anti-depressiva is geen wondermiddel, maar kan, zeker als er een ernstige depressie gediagnosticeerd wordt, wel echt een stap zijn die een ingang geeft voor alle andere behandeling. Het heeft ook nadelen, en soms risico's, dus natuurlijk moet je het samen met professionals goed afwegen. Het is niet verslavend, in de zin van dat het na langere tijd minder gaat werken en je er steeds meer van nodig hebt. Het kan wel zorgen voor onttrekkingsverschijnselen als je er mee stopt. Dus dat moet je ook zorgvuldig en onder begeleiding doen.
donderdag 6 februari 2025 om 20:03
Nouja, AD heeft in elk geval veel bijwerkingen als je begint en als je weer stopt. En bij mij was de bijwerking tijdens gebruik een manie. Dus ik ben er huiverig voor.
En de pammetjes die ze nu voorgeschreven heeft gekregen zijn wel verslavend. (Is bedoeld voor kortdurend gebruik om haar dag/nachtritme weer goed te krijgen en wordt uiteraard gemonitord).
Wat mij betreft is het hele ggz verhaal nu ook niet zo groot ding hoor. Er werd naar gevraagd vanwege mijn woordkeuze. Maar we zijn er. We krijgen hulp. We hoeven geen maanden op een wachtlijst. Dit is wat het nu is. En ik ben dankbaar dat de psycholoog aan huis wil komen. Wie weet ben ik over een jaar de grootste aanhanger van de reguliere ggz .
Wat avo zegt: heel fijn dat jullie meedenken en jullie verhalen delen.
En naast meis gaan staan: dat is wat ik wil. Absoluut. Maar de hele mix van depressie/puberteit en wat is nou wat... maakt het soms extra lastig. Niet naar school kunnen, maar op zaterdag wel naar een feestje. Wat ik haar gun, en absoluut niet af ga pakken. Maar waarom kan het een wel en het ander niet? Vanavond was ze gezellig. Samen pizza gegeten op de bank, zag weer even de oude meis. Wellicht omdat spanning er even af is van naar school moeten en naar de ggz moeten. Maar de inschatting wat ze wel of niet kan is soms echt lastig.
En de pammetjes die ze nu voorgeschreven heeft gekregen zijn wel verslavend. (Is bedoeld voor kortdurend gebruik om haar dag/nachtritme weer goed te krijgen en wordt uiteraard gemonitord).
Wat mij betreft is het hele ggz verhaal nu ook niet zo groot ding hoor. Er werd naar gevraagd vanwege mijn woordkeuze. Maar we zijn er. We krijgen hulp. We hoeven geen maanden op een wachtlijst. Dit is wat het nu is. En ik ben dankbaar dat de psycholoog aan huis wil komen. Wie weet ben ik over een jaar de grootste aanhanger van de reguliere ggz
.Wat avo zegt: heel fijn dat jullie meedenken en jullie verhalen delen.
En naast meis gaan staan: dat is wat ik wil. Absoluut. Maar de hele mix van depressie/puberteit en wat is nou wat... maakt het soms extra lastig. Niet naar school kunnen, maar op zaterdag wel naar een feestje. Wat ik haar gun, en absoluut niet af ga pakken. Maar waarom kan het een wel en het ander niet? Vanavond was ze gezellig. Samen pizza gegeten op de bank, zag weer even de oude meis. Wellicht omdat spanning er even af is van naar school moeten en naar de ggz moeten. Maar de inschatting wat ze wel of niet kan is soms echt lastig
.
donderdag 6 februari 2025 om 20:24
Lucy schreef: ↑06-02-2025 20:03En naast meis gaan staan: dat is wat ik wil. Absoluut. Maar de hele mix van depressie/puberteit en wat is nou wat... maakt het soms extra lastig. Niet naar school kunnen, maar op zaterdag wel naar een feestje. Wat ik haar gun, en absoluut niet af ga pakken. Maar waarom kan het een wel en het ander niet? Vanavond was ze gezellig. Samen pizza gegeten op de bank, zag weer even de oude meis. Wellicht omdat spanning er even af is van naar school moeten en naar de ggz moeten. Maar de inschatting wat ze wel of niet kan is soms echt lastig
Dat snap ik; lijkt me super lastig. Maar soms is het niet logisch. Aan de andere kant, met haar suicide poging heeft ze een behoorlijke alarmbel geluid. Je maakt je zorgen over haar dag en nachtritme en eetmomenten. Ze is depressief. De psycholoog denkt aan een autistische burnout. In deze situatie is het mijn inziens heel positief dat ze naar een feestje wil gaan.
Misschien is school wel veel te zwaar voor haar op dit moment / een van de oorzaken dat ze nu thuis is en dat het niet goed gaat?
donderdag 6 februari 2025 om 20:28
Ach, dan heb je zelf ook wel veel pech gehad aan bijwerking. Dat lijkt me heel heftig.
En die pammetjes kunnen zeker verslavend zijn.
Ik ben ook helemaal niet per se pro medicatie, maar het kan ook hele goede dingen doen. Maar wel iets om altijd zorgvuldig af te wegen.
Ik snap dat je soms niet meer weet wat nou door wat komt, en dat lijkt me heel ingewikkeld. Maar nu je samen met Meis bent aangeland op het punt dat ze niet meer naar school gaat, en ook geen vrienden meer ziet... Maakt het nu echt uit wat waar vandaan komt? Uiteindelijk wel, dat snap ik. Dan wil je weten welk deel met behandeling verbeterd kan worden.
Maar het klinkt alsof alle verwachtingen nu sowieso veel stress geven en daardoor misschien wel gedoemd zijn om te mislukken. En alsof het ervaren van verbinding en steun nu voorop staat?
En die pammetjes kunnen zeker verslavend zijn.
Ik ben ook helemaal niet per se pro medicatie, maar het kan ook hele goede dingen doen. Maar wel iets om altijd zorgvuldig af te wegen.
Ik snap dat je soms niet meer weet wat nou door wat komt, en dat lijkt me heel ingewikkeld. Maar nu je samen met Meis bent aangeland op het punt dat ze niet meer naar school gaat, en ook geen vrienden meer ziet... Maakt het nu echt uit wat waar vandaan komt? Uiteindelijk wel, dat snap ik. Dan wil je weten welk deel met behandeling verbeterd kan worden.
Maar het klinkt alsof alle verwachtingen nu sowieso veel stress geven en daardoor misschien wel gedoemd zijn om te mislukken. En alsof het ervaren van verbinding en steun nu voorop staat?
donderdag 6 februari 2025 om 20:37
Dat staat voorop Maisnon . Dat staat buiten kijf.
Ik leg weinig druk op. Sowieso de laatste anderhalve maand alle drempels al weggenomen (ontbijt op bed, met de auto naar school.. dat soort dingen). En alles wat haar plezier geeft stimuleer ik. Ik denk dat mijn opvoedstijl sowieso al niet erg dwingend is, of dat ze veel van mij "moet".
Maar de grenzen loslaten, of geen grens meer geven, dat vind ik wel lastig. Niet omdat ik het lastig vind om dat niet te doen, maar omdat ik niet weet of ik er goed aan doe. Snap je wat ik bedoel? Of ben ik te vaag?
Opvoeden aan een puber an sich vind ik soms al een wespennest. Maar aan een puber met een depressie tast ik helemaal in het duister omdat alle "regels" weer overboord gegooid lijken te worden..
. Dat staat buiten kijf.Ik leg weinig druk op. Sowieso de laatste anderhalve maand alle drempels al weggenomen (ontbijt op bed, met de auto naar school.. dat soort dingen). En alles wat haar plezier geeft stimuleer ik. Ik denk dat mijn opvoedstijl sowieso al niet erg dwingend is, of dat ze veel van mij "moet".
Maar de grenzen loslaten, of geen grens meer geven, dat vind ik wel lastig. Niet omdat ik het lastig vind om dat niet te doen, maar omdat ik niet weet of ik er goed aan doe. Snap je wat ik bedoel? Of ben ik te vaag?
Opvoeden aan een puber an sich vind ik soms al een wespennest. Maar aan een puber met een depressie tast ik helemaal in het duister omdat alle "regels" weer overboord gegooid lijken te worden..
donderdag 6 februari 2025 om 20:47
Dat kan, maar hoeft niet. Ik heb echt van alles geslikt, maar van geen 1 AD bijwerkingen gehad, niet bij de start en niet bij stoppen.
Als ze hoofdpijn heeft geef je toch ook paracetamol?
En het licht schijnt in de duisternis, en de duisternis heeft het niet gegrepen.
donderdag 6 februari 2025 om 20:48
Waarom doe je dat? Is dat uit schuldgevoel?
Niet dat ik er verstand van heb, maar los van haar depressie en problemen is het ook gewoon een bakvis van 16, dat zijn lastige tantes en ik denk dat ze absoluut grenzen en regels nodig heeft.
Mijn tante deed dit met mijn nichtje toen zij jong was en met mentale problemen worstelde, dat is nu een vrouw van 35 met het gedrag van een 16-jarige Disneyprinses. Ze is manipulatief en onzelfstandig en glipt bij de minste veranderingen in een depressie, het is haar leefpatroon geworden.
Mijn moeder zou mij nooit naar school brengen en liet school over aan school en de leerplichtambtenaar. Niemand haalde mij uit bed of bracht ontbijt. At ik dagen niet, dan niet. Niet leuk, maar zij ging de strijd niet aan om mij beter te maken en bleef bij haar grenzen en regels. Verder mocht ik zelf doen wat ik wilde.
Heb je zelf hulp van een professional met wie je dit soort dingen kan bespreken en kan sparren? Het lijkt me een doolhof waar je in probeert te navigeren op deze manier.
donderdag 6 februari 2025 om 20:51
Ze hoeft dus ook niet op te staan.Lucy schreef: ↑06-02-2025 20:37Dat staat voorop Maisnon
Ik leg weinig druk op. Sowieso de laatste anderhalve maand alle drempels al weggenomen (ontbijt op bed, met de auto naar school.. dat soort dingen). En alles wat haar plezier geeft stimuleer ik. Ik denk dat mijn opvoedstijl sowieso al niet erg dwingend is, of dat ze veel van mij "moet".
Maar de grenzen loslaten, of geen grens meer geven, dat vind ik wel lastig. Niet omdat ik het lastig vind om dat niet te doen, maar omdat ik niet weet of ik er goed aan doe. Snap je wat ik bedoel? Of ben ik te vaag?
Opvoeden aan een puber an sich vind ik soms al een wespennest. Maar aan een puber met een depressie tast ik helemaal in het duister omdat alle "regels" weer overboord gegooid lijken te worden..
Zo pamperen is precies het tegenovergestelde van pushen en kan herstel belemmeren. Juist zelf dingen doen (dus je eigen boterham smeren), ook al is het moeilijk, kan een gevoel van winnen/voldoening/empowerment/noodzaak geven.
En het licht schijnt in de duisternis, en de duisternis heeft het niet gegrepen.
donderdag 6 februari 2025 om 20:53
Dat is ook vreselijk lastig! Wat je zegt, pubers zijn al lastig en dit maakt het nog moeilijker.
Kun je erover praten met man? Ik bedoel overleggen maar vooral ook kunnen jullie elkaar steunen?
Het is zoals het is
donderdag 6 februari 2025 om 21:06
Nee, geen schuldgevoel. Tot 2 weken geleden hielp het haar om op te staan.
Even: ik heb haar, tot haar suicidepoging, nooit ontbijt op bed gebracht en naar school gebracht. Maar als je dochter een einde aan haar leven probeert te maken heeft dat impact. En ritme krijgen en naar school gaan (voor ritme) leek me op dat moment echt belangrijker dan op mijn strepen staan dat ze zelf ontbijt moest maken, zelf wekker moest zetten en op de fiets moest. Omdat dat alledrie drempels waren die maakten dat ze niet haar bed uit kwam, niet naar school ging.
Ik ben hierin, voor mijn gevoel, dus naast mijn kind gaan staan.
Ook de psych zei vandaag: belangrijker dat ze ontbijt dan dat ze het zelf moet maken en het dan niet doet. Ochtend is heel moeilijk voor haar, en ontbijt overslaan nu is niet goed. Maar lunch maakt (en maakte) ze zelf, avondeten ook beneden.
Ik ben geenszins van plan alles voor haar voeten weg te vegen. Maar juist dit soort dingen: die vind ik retelastig.
Aan de ene kant wordt hier gezegd: loslaten, ze moet alles zelf doen, geen dwang. Maar aan de andere kant word ik nu veroordeeld omdat ik haar help iets te doen wat in mijn ogen belangrijk is, door de drempel lager te maken...
Ik ga haar echt niet tot einde mbo naar school brengen hoor . Maar wel dus in de eerste weken na haar poging en in de meeste donkere dagen van haar depressie.
Maakt 2/3 maandjes ontbijt op bed krijgen van iemand een manipulatief persoon die niet zelfstandig kan functioneren?
Even: ik heb haar, tot haar suicidepoging, nooit ontbijt op bed gebracht en naar school gebracht. Maar als je dochter een einde aan haar leven probeert te maken heeft dat impact. En ritme krijgen en naar school gaan (voor ritme) leek me op dat moment echt belangrijker dan op mijn strepen staan dat ze zelf ontbijt moest maken, zelf wekker moest zetten en op de fiets moest. Omdat dat alledrie drempels waren die maakten dat ze niet haar bed uit kwam, niet naar school ging.
Ik ben hierin, voor mijn gevoel, dus naast mijn kind gaan staan.
Ook de psych zei vandaag: belangrijker dat ze ontbijt dan dat ze het zelf moet maken en het dan niet doet. Ochtend is heel moeilijk voor haar, en ontbijt overslaan nu is niet goed. Maar lunch maakt (en maakte) ze zelf, avondeten ook beneden.
Ik ben geenszins van plan alles voor haar voeten weg te vegen. Maar juist dit soort dingen: die vind ik retelastig.
Aan de ene kant wordt hier gezegd: loslaten, ze moet alles zelf doen, geen dwang. Maar aan de andere kant word ik nu veroordeeld omdat ik haar help iets te doen wat in mijn ogen belangrijk is, door de drempel lager te maken...
Ik ga haar echt niet tot einde mbo naar school brengen hoor
. Maar wel dus in de eerste weken na haar poging en in de meeste donkere dagen van haar depressie. Maakt 2/3 maandjes ontbijt op bed krijgen van iemand een manipulatief persoon die niet zelfstandig kan functioneren?
donderdag 6 februari 2025 om 21:08
Een kind met depressie of eetstoornis of andere vorm van zelfdestructie kan jou/jullie gezin emotioneel gijzelen. Het kind zelf niet maar haar overlevingsgedrag eigenlijk. Voel je niet slecht of inadequaat als je daar niet mee om kan gaan want dat is logisch.
Maar daar kom je in je eentje zonder neutrale/professionele buitenstaanders niet zo makkelijk doorheen.
Maar daar kom je in je eentje zonder neutrale/professionele buitenstaanders niet zo makkelijk doorheen.
donderdag 6 februari 2025 om 21:11
Grappig Moiren, meis voelt zich door ons gezien.
Ze gaat het echt wel weer zelf doen. Echt. Ze heeft altijd de "zelf doen"- mentaliteit gehad. Maar voor nu geniet ze van de extra aandacht en liefde. Zodra ze zich beter voelt gaat ze zich er aan irriteren, dst weet ik vrij zeker.
En ze ziet het (nog) niet als recht, dat scheelt misschien ook.
Ze gaat het echt wel weer zelf doen. Echt. Ze heeft altijd de "zelf doen"- mentaliteit gehad. Maar voor nu geniet ze van de extra aandacht en liefde. Zodra ze zich beter voelt gaat ze zich er aan irriteren, dst weet ik vrij zeker.
En ze ziet het (nog) niet als recht, dat scheelt misschien ook.
donderdag 6 februari 2025 om 21:16
Het gaat mij ook niet om recht en al blijf je haar tot je 50ste ontbijt op bed brengen, helemaal prima.Lucy schreef: ↑06-02-2025 21:11Grappig Moiren, meis voelt zich door ons gezien.
Ze gaat het echt wel weer zelf doen. Echt. Ze heeft altijd de "zelf doen"- mentaliteit gehad. Maar voor nu geniet ze van de extra aandacht en liefde. Zodra ze zich beter voelt gaat ze zich er aan irriteren, dst weet ik vrij zeker.
En ze ziet het (nog) niet als recht, dat scheelt misschien ook.
Wat ik probeer aan te geven is dat juist het moeten doen van die normaalgesproken kleine dingen ook helpend kunnen zijn om niet dieper in een depressie te zakken.
Ik gaf in principe geen ontwricht op bed, maar een paar keer per week wel “om zomaar, omdat ik van je hou”. Niet omdat je het niet kan zeg maar.
Maar mijn kind had geen ernstig ondergewicht oid, dus niet ontbijten was ook prima.
En het licht schijnt in de duisternis, en de duisternis heeft het niet gegrepen.
donderdag 6 februari 2025 om 21:19
Die "autistische burnout" of wat het ook mag zijn, is niet in de afgelopen 3 maanden ontstaan.
En gaat ook niet de komende 3 maanden over, waarschijnlijk.
Ik bedoel dit niet aanvallend of als kritiek, excuses als het zo overkomt.
Ik kan jullie gezinsdynamiek niet zien, jullie zelf ook maar ten dele als het goed is.
Hopelijk is er straks ook ruimte voor jou om daar over in gesprek te gaan met de hulpverlening. Zo'n zelfmoordpoging doet natuurlijk heel veel met iedereen.
En gaat ook niet de komende 3 maanden over, waarschijnlijk.
Ik bedoel dit niet aanvallend of als kritiek, excuses als het zo overkomt.
Ik kan jullie gezinsdynamiek niet zien, jullie zelf ook maar ten dele als het goed is.
Hopelijk is er straks ook ruimte voor jou om daar over in gesprek te gaan met de hulpverlening. Zo'n zelfmoordpoging doet natuurlijk heel veel met iedereen.
donderdag 6 februari 2025 om 21:32
Nee. We hebben gevraagd om iets van opvoedondersteuning ofzo, in elk geval hulp bij hoe hiermee om te gaan en te zien wat wij eventueel verkeerd hebben gedaan of anders moeten doen. Maar daar heb ik (nog) niets van gehoord.
Ik heb wel zelf weer hulp gezocht bij mijn psycholoog, maar daar is geen binding met de hulp van meis.
Ik heb wel zelf weer hulp gezocht bij mijn psycholoog, maar daar is geen binding met de hulp van meis.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
