Psyche
alle pijlers
kinderen maken als je ze misschien niet alles kan geven?
vrijdag 23 december 2016 om 23:21
ik ben een jonge dame van 23 en heb een enorm grote kinderwens.
het enige probleem daarbij is dat ik onlangs erachter ben gekomen dat ik verkalking heb in men schouders,rechts erger dan links. heb al cortisone spuiten gekregen, kine en degelijke. niks lijkt te helpen. dokter zei dat het enige er dan nog valt te doen is een operatie wat in eerste instantie niet erg leek te zijn. tot hij zei dat bij zo een jonge mensen de kans van slagen vrij nihil is. de meeste jongen mensen blijven na de operatie gewoon terug hervallen in hevige pijnen en stijfheid en dergelijke. dus nu is mijn vraag;
zou ik werkelijk beginnen aan kinderen, wetend dat ik ze misschien niet ten alle tijden kan geven wat ze nodig hebben? ik weet niet of ik het mijn eigen zou kunnen vergeven als ik weet dat ik een kindje gemaakt heb enkel om mijn eigen gelukkig te maken.
het enige probleem daarbij is dat ik onlangs erachter ben gekomen dat ik verkalking heb in men schouders,rechts erger dan links. heb al cortisone spuiten gekregen, kine en degelijke. niks lijkt te helpen. dokter zei dat het enige er dan nog valt te doen is een operatie wat in eerste instantie niet erg leek te zijn. tot hij zei dat bij zo een jonge mensen de kans van slagen vrij nihil is. de meeste jongen mensen blijven na de operatie gewoon terug hervallen in hevige pijnen en stijfheid en dergelijke. dus nu is mijn vraag;
zou ik werkelijk beginnen aan kinderen, wetend dat ik ze misschien niet ten alle tijden kan geven wat ze nodig hebben? ik weet niet of ik het mijn eigen zou kunnen vergeven als ik weet dat ik een kindje gemaakt heb enkel om mijn eigen gelukkig te maken.
zaterdag 24 december 2016 om 06:18
quote:YoYobje schreef op 23 december 2016 @ 23:27:
Niemand kan zijn/haar kind alles geven. Als er van gehouden wordt er voldoende eten is, een warm bed en goed voor gezorgd wordt is er meer dan voldoende voor een kind om gelukkig mee te kunnen zijn. Iedereen neemt kinderen voor zichzelf en iedereen heeft beperkingen.Dit.
Niemand kan zijn/haar kind alles geven. Als er van gehouden wordt er voldoende eten is, een warm bed en goed voor gezorgd wordt is er meer dan voldoende voor een kind om gelukkig mee te kunnen zijn. Iedereen neemt kinderen voor zichzelf en iedereen heeft beperkingen.Dit.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
zaterdag 24 december 2016 om 06:19
quote:pejeka schreef op 24 december 2016 @ 01:15:
De eerste vereiste voor een kind lijkt me een vader en een stabiele relatie met die vader (dus tussen vader en moeder). Dus zolang je die nog niet hebt, lijkt mij het probleem met je schoudergewricht nog het minste.
En dit natuurlijk niet.
Kind heeft wat mij betreft een stabiele ouder nodig, maar zeker niet per se een stabiel ouderPAAR.
De eerste vereiste voor een kind lijkt me een vader en een stabiele relatie met die vader (dus tussen vader en moeder). Dus zolang je die nog niet hebt, lijkt mij het probleem met je schoudergewricht nog het minste.
En dit natuurlijk niet.
Kind heeft wat mij betreft een stabiele ouder nodig, maar zeker niet per se een stabiel ouderPAAR.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
zaterdag 24 december 2016 om 06:52
Och TO er zijn maar weinig mensen die hun kinderen alles kunnen geven en ook als je kerngezond bent bij de geboorte heb je nog geen garantie dat dat zo gaat blijven totdat ze volwassen zijn. Ik zou idd met je arts overleggen en misschien kun je ook lotgenoten met een vergelijkbare beperking vragen hoe zij het ouderschap ervaren?
zaterdag 24 december 2016 om 08:44
quote:flexibel schreef op 23 december 2016 @ 23:34:
Je zou eventueel 2 jaar kunnen wachten en kijken hoe de operatie / behandeling aan slaat.
Zelf zou ik eerst proberen fysiek gezond te worden en dan mijn kinderwens vervullen.
Met 23 jaar kan je nog even wachten, als je dat zelf wil.
Dit. Kijk even of die behandeling toch helpt! Voornamelijk gewoon voor je eigen gezondheid.
Wil je nú een kind? Zo ja, heb je een stabiele relatie? Hoe lang zijn jullie samen? Heeft hij ook zo'n sterke kinderwens? Hebben jullie erover gepraat? Zou hij het grootste deel van de zorgtaken op zich kunnen en willen nemen indien nodig?
Als het gaat om jouw toekomstbeeld: niemand kan zijn of haar kind alles geven. Maar een lichamelijke beperking maakt het moederschap wel een nóg grotere uitdaging. In jouw geval denk ik dat je een partner nodig zult hebben om voor je kind te kunnen zorgen. Daar zou ik me dus op richten als ik jou was. Je gezondheid op de eerste plaats, een stabiele relatie op de tweede plaats en moeder worden op de derde.
Je zou eventueel 2 jaar kunnen wachten en kijken hoe de operatie / behandeling aan slaat.
Zelf zou ik eerst proberen fysiek gezond te worden en dan mijn kinderwens vervullen.
Met 23 jaar kan je nog even wachten, als je dat zelf wil.
Dit. Kijk even of die behandeling toch helpt! Voornamelijk gewoon voor je eigen gezondheid.
Wil je nú een kind? Zo ja, heb je een stabiele relatie? Hoe lang zijn jullie samen? Heeft hij ook zo'n sterke kinderwens? Hebben jullie erover gepraat? Zou hij het grootste deel van de zorgtaken op zich kunnen en willen nemen indien nodig?
Als het gaat om jouw toekomstbeeld: niemand kan zijn of haar kind alles geven. Maar een lichamelijke beperking maakt het moederschap wel een nóg grotere uitdaging. In jouw geval denk ik dat je een partner nodig zult hebben om voor je kind te kunnen zorgen. Daar zou ik me dus op richten als ik jou was. Je gezondheid op de eerste plaats, een stabiele relatie op de tweede plaats en moeder worden op de derde.
zaterdag 24 december 2016 om 08:45
zaterdag 24 december 2016 om 08:54
quote:Solomio schreef op 24 december 2016 @ 06:19:
[...]
En dit natuurlijk niet.
Kind heeft wat mij betreft een stabiele ouder nodig, maar zeker niet per se een stabiel ouderPAAR.
Ook niet als je lichamelijk beperkt bent?
Het lijkt me sowieso best een gezond 'doel' om in eerste instantie een stabiele relatie op te willen bouwen met een goede, lieve man (of vrouw). Zeker als je nog maar 23 bent.
Pas wanneer dat niet lukt en je bent in staat om een kind in je eentje op te voeden, vind ik het reëel dat je over gaat tot andere opties. En misschien kan dat ook als je lichamelijk beperkt bent hoor. Maar dan lijkt een netwerk dat veel kan en wil helpen bij de verzorging van het kind mij wel erg belangrijk.
[...]
En dit natuurlijk niet.
Kind heeft wat mij betreft een stabiele ouder nodig, maar zeker niet per se een stabiel ouderPAAR.
Ook niet als je lichamelijk beperkt bent?
Het lijkt me sowieso best een gezond 'doel' om in eerste instantie een stabiele relatie op te willen bouwen met een goede, lieve man (of vrouw). Zeker als je nog maar 23 bent.
Pas wanneer dat niet lukt en je bent in staat om een kind in je eentje op te voeden, vind ik het reëel dat je over gaat tot andere opties. En misschien kan dat ook als je lichamelijk beperkt bent hoor. Maar dan lijkt een netwerk dat veel kan en wil helpen bij de verzorging van het kind mij wel erg belangrijk.
zaterdag 24 december 2016 om 09:02
quote:Libra1990 schreef op 24 december 2016 @ 08:54:
[...]
Ook niet als je lichamelijk beperkt bent?
Het lijkt het me sowieso best een gezond 'doel' om in eerste instantie een stabiele relatie op te willen bouwen met een goede, lieve man (of vrouw). Zeker als je nog maar 23 bent.
Pas wanneer dat niet lukt en je bent 100% in staat om een kind in je eentje op te voeden, vind ik het reëel dat je over gaat tot andere opties. En misschien kan dat ook als je lichamelijk beperkt bent hoor. Maar dan lijkt een netwerk dat veel kan en wil helpen bij de verzorging van het kind mij wel erg belangrijk.
Die stabiele relatie heb ik nooit opgebouwd en ook nooit gewild, want dat past niet bij mij.
Maar ik ben zelf redelijk stabiel, dus ik denk dat ik mijn kinderen toch wel een stabiele basis heb gegeven.
En ik ben niet alleen fysiek beperkt (spierziekte), maar ook psychisch kwetsbaar (depressies en autisme, hoewel ik dat laatste niet wist voordat ik kinderen kreeg).
En als ik zo om me heen kijk ben ik niet zozeer bijzonder vanwege mijn 'beperkingen', maar meer vanwege het feit dat ik die als zodanig herken en erken.
Ik zie namelijk bij iedereen 'beperkingen', maar door lang niet iedereen wordt dat zo gezien.
Zeker qua opvoeding zie ik mensen zo verschillend zijn, dat ik denk dat niemand de 'perfecte' opvoeder is.
En wat ik belangrijk vind in de opvoeding vinden anderen weer minder belangrijk en andersom.
Ik vind het voorbeeld van een stabiele partnerrelatie echt onbelangrijk, hoewel ik het wel weer belangrijk vind dat kinderen zien dat ik (vriendschaps)relaties heb en onderhoud en daar moeite voor doe.
Ik vind financiële ruimte bijvoorbeeld volstrekt onbelangrijk, voor anderen is dat een eerste vereiste om überhaupt aan kinderen te kunnen gaan denken.
Zo zijn er legio voorbeelden te noemen van zaken waarin je van mening kunt verschillen en die toch allebei niet per se tot een slechte situatie leidt voor kinderen.
[...]
Ook niet als je lichamelijk beperkt bent?
Het lijkt het me sowieso best een gezond 'doel' om in eerste instantie een stabiele relatie op te willen bouwen met een goede, lieve man (of vrouw). Zeker als je nog maar 23 bent.
Pas wanneer dat niet lukt en je bent 100% in staat om een kind in je eentje op te voeden, vind ik het reëel dat je over gaat tot andere opties. En misschien kan dat ook als je lichamelijk beperkt bent hoor. Maar dan lijkt een netwerk dat veel kan en wil helpen bij de verzorging van het kind mij wel erg belangrijk.
Die stabiele relatie heb ik nooit opgebouwd en ook nooit gewild, want dat past niet bij mij.
Maar ik ben zelf redelijk stabiel, dus ik denk dat ik mijn kinderen toch wel een stabiele basis heb gegeven.
En ik ben niet alleen fysiek beperkt (spierziekte), maar ook psychisch kwetsbaar (depressies en autisme, hoewel ik dat laatste niet wist voordat ik kinderen kreeg).
En als ik zo om me heen kijk ben ik niet zozeer bijzonder vanwege mijn 'beperkingen', maar meer vanwege het feit dat ik die als zodanig herken en erken.
Ik zie namelijk bij iedereen 'beperkingen', maar door lang niet iedereen wordt dat zo gezien.
Zeker qua opvoeding zie ik mensen zo verschillend zijn, dat ik denk dat niemand de 'perfecte' opvoeder is.
En wat ik belangrijk vind in de opvoeding vinden anderen weer minder belangrijk en andersom.
Ik vind het voorbeeld van een stabiele partnerrelatie echt onbelangrijk, hoewel ik het wel weer belangrijk vind dat kinderen zien dat ik (vriendschaps)relaties heb en onderhoud en daar moeite voor doe.
Ik vind financiële ruimte bijvoorbeeld volstrekt onbelangrijk, voor anderen is dat een eerste vereiste om überhaupt aan kinderen te kunnen gaan denken.
Zo zijn er legio voorbeelden te noemen van zaken waarin je van mening kunt verschillen en die toch allebei niet per se tot een slechte situatie leidt voor kinderen.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
zaterdag 24 december 2016 om 09:41
Ik denk dat bijna niemand zijn kinderen te allen tijde kan geven wat ze nodig (denken te) hebben.
Het feit dat het leven daarna dan nog gewoon doorgaat maakt dat het dan kennelijk toch niet nodig was.
Wat je in elk geval vooral nodig hebt is een kring mensen om je heen die zo nu en dan kunnen instappen.
Het feit dat het leven daarna dan nog gewoon doorgaat maakt dat het dan kennelijk toch niet nodig was.
Wat je in elk geval vooral nodig hebt is een kring mensen om je heen die zo nu en dan kunnen instappen.
zaterdag 24 december 2016 om 09:55
Niemand kan zijn kind alles geven, dat hoeft ook niet als je maar wel in de basis behoefde kunt voorzien. Als zo beperkt bent in wat je met je armen kunt is dat wel een heel lastig punt. Een baby pak je erg regelmatig op en dragen in een doek/drager kan wel maar de baby moet eerst in de doek en die moet je om knopen waar je ook kracht in je armen voor nodig hebt. Een doek/drager belast je schouders ook dus het is maar de vraag of dat eigenlijk wel werkt. Een fles kun je wel op een kussen geven maar je moet wel de baby op het kussen leggen waarvoor je elke keer moet tillen. Zolang een baby piepklein is die blijft liggen en nog niet te zwaar is het misschien wel te doen maar het wordt een dreumes die er vandoor wil en die je in bedwang moet houden of eens optillen als hij is gevallen of om in de kinderstoel/wagen te zetten of in bad doen, dat is lastiger denk ik. Als je het graag wil zou ik heel goed kijken naar je vangnet en vooral ook zorgen voor een stabiele relatie met iemand die dit ook graag wil en berijd is ook veel te helpen. Een relatie is niet perse een must voor een stabiele jeugd maar in dit geval is het fysiek waarschijnlijk heel lastig alleen te doen.
Difficulty is inevitable, drama is a choice.
zaterdag 24 december 2016 om 12:32
quote:Solomio schreef op 24 december 2016 @ 09:02:
[...]
Die stabiele relatie heb ik nooit opgebouwd en ook nooit gewild, want dat past niet bij mij.
Maar ik ben zelf redelijk stabiel, dus ik denk dat ik mijn kinderen toch wel een stabiele basis heb gegeven.
En ik ben niet alleen fysiek beperkt (spierziekte), maar ook psychisch kwetsbaar (depressies en autisme, hoewel ik dat laatste niet wist voordat ik kinderen kreeg).
En als ik zo om me heen kijk ben ik niet zozeer bijzonder vanwege mijn 'beperkingen', maar meer vanwege het feit dat ik die als zodanig herken en erken.
Ik zie namelijk bij iedereen 'beperkingen', maar door lang niet iedereen wordt dat zo gezien.
Zeker qua opvoeding zie ik mensen zo verschillend zijn, dat ik denk dat niemand de 'perfecte' opvoeder is.
En wat ik belangrijk vind in de opvoeding vinden anderen weer minder belangrijk en andersom.
Ik vind het voorbeeld van een stabiele partnerrelatie echt onbelangrijk, hoewel ik het wel weer belangrijk vind dat kinderen zien dat ik (vriendschaps)relaties heb en onderhoud en daar moeite voor doe.
Ik vind financiële ruimte bijvoorbeeld volstrekt onbelangrijk, voor anderen is dat een eerste vereiste om überhaupt aan kinderen te kunnen gaan denken.
Zo zijn er legio voorbeelden te noemen van zaken waarin je van mening kunt verschillen en die toch allebei niet per se tot een slechte situatie leidt voor kinderen.
Daar ben ik het mee eens hoor. Maar als ik TO's verhaal goed lees, zou zij haar kind niet (lang) kunnen vasthouden en dragen. Hopelijk wel wassen, verschonen, aankleden, etc. Maar dat klinkt ook zwaar met haar klachten, zeker als ze erger gaan worden.
Dat lijkt me al met al knap lastig, zeker in de baby en peuter tijd. Er bestaat vast thuiszorg, maar kan die er altijd zijn? 's Nachts niet lijkt me. En ophalen van de crèche lijkt me dan ook een uitdaging.
Het hoeft misschien geen belemmering te zijn, maar dan moet je wel erg creatief zijn. En zonder hulp lukt het gewoon niet. Lijkt mij.
[...]
Die stabiele relatie heb ik nooit opgebouwd en ook nooit gewild, want dat past niet bij mij.
Maar ik ben zelf redelijk stabiel, dus ik denk dat ik mijn kinderen toch wel een stabiele basis heb gegeven.
En ik ben niet alleen fysiek beperkt (spierziekte), maar ook psychisch kwetsbaar (depressies en autisme, hoewel ik dat laatste niet wist voordat ik kinderen kreeg).
En als ik zo om me heen kijk ben ik niet zozeer bijzonder vanwege mijn 'beperkingen', maar meer vanwege het feit dat ik die als zodanig herken en erken.
Ik zie namelijk bij iedereen 'beperkingen', maar door lang niet iedereen wordt dat zo gezien.
Zeker qua opvoeding zie ik mensen zo verschillend zijn, dat ik denk dat niemand de 'perfecte' opvoeder is.
En wat ik belangrijk vind in de opvoeding vinden anderen weer minder belangrijk en andersom.
Ik vind het voorbeeld van een stabiele partnerrelatie echt onbelangrijk, hoewel ik het wel weer belangrijk vind dat kinderen zien dat ik (vriendschaps)relaties heb en onderhoud en daar moeite voor doe.
Ik vind financiële ruimte bijvoorbeeld volstrekt onbelangrijk, voor anderen is dat een eerste vereiste om überhaupt aan kinderen te kunnen gaan denken.
Zo zijn er legio voorbeelden te noemen van zaken waarin je van mening kunt verschillen en die toch allebei niet per se tot een slechte situatie leidt voor kinderen.
Daar ben ik het mee eens hoor. Maar als ik TO's verhaal goed lees, zou zij haar kind niet (lang) kunnen vasthouden en dragen. Hopelijk wel wassen, verschonen, aankleden, etc. Maar dat klinkt ook zwaar met haar klachten, zeker als ze erger gaan worden.
Dat lijkt me al met al knap lastig, zeker in de baby en peuter tijd. Er bestaat vast thuiszorg, maar kan die er altijd zijn? 's Nachts niet lijkt me. En ophalen van de crèche lijkt me dan ook een uitdaging.
Het hoeft misschien geen belemmering te zijn, maar dan moet je wel erg creatief zijn. En zonder hulp lukt het gewoon niet. Lijkt mij.
