Psyche
alle pijlers
Kinderloosheid bespreekbaar maken
maandag 28 januari 2019 om 14:34
Misschien doe ik wel een aanname, maar als je gewenst kinderloos bent, weet je omgeving dat meestal wel.
Maar als je ongewenst kinderloos bent, wanneer en hoe maak je dat bespreekbaar met je omgeving? Hoe hebben forummers in een dergelijke situatie dat aangepakt?
De reden van mijn vraag is dat mijn man en ik zelf zo langzamerhand de conclusie moeten gaan trekken dat we geen kinderen kunnen krijgen als gevolg van mijn fysieke aandoening.
Wij waren een beetje in de veronderstelling dat het voor de omgeving wel een logische conclusie zou zijn, maar dat blijkt in de praktijk toch niet zo, ondanks dat de omgeving goed op de hoogte is van mijn aandoening.
Om dus wat duidelijkheid te scheppen denk ik dat het goed is als we dat gaan bespreken, maar ik zie daar zelf nogal tegenop eerlijk gezegd.
Maar als je ongewenst kinderloos bent, wanneer en hoe maak je dat bespreekbaar met je omgeving? Hoe hebben forummers in een dergelijke situatie dat aangepakt?
De reden van mijn vraag is dat mijn man en ik zelf zo langzamerhand de conclusie moeten gaan trekken dat we geen kinderen kunnen krijgen als gevolg van mijn fysieke aandoening.
Wij waren een beetje in de veronderstelling dat het voor de omgeving wel een logische conclusie zou zijn, maar dat blijkt in de praktijk toch niet zo, ondanks dat de omgeving goed op de hoogte is van mijn aandoening.
Om dus wat duidelijkheid te scheppen denk ik dat het goed is als we dat gaan bespreken, maar ik zie daar zelf nogal tegenop eerlijk gezegd.
maandag 28 januari 2019 om 15:04
Toch zullen er heel wat mensen zijn die wel bewust de keuze voor een kind maken bij een ziekte.
Het is maar wat je zelf haalbaar en wenselijk acht.
maandag 28 januari 2019 om 15:05
Dank je wel!blondie-90 schreef: ↑28-01-2019 14:50Ik hoop dat zij begrijpen dat dat voor jullie heftiger is, dan voor hen. Zo niet, dan zou ik dat zeker kenbaar maken om ellendige opmerkingen in de toekomst voor te zijn.
Lijkt me een lastig besluit en een moeilijk moment om dit kenbaar te maken in jullie omgeving. Sterkte
We merken wel dat de opmerkingen over wanneer er kinderen komen, in de directe omgeving afnemen of helemaal niet meer gemaakt worden gelukkig.
maandag 28 januari 2019 om 15:06
De situatie gaat niet zo drastisch veranderen dat kinderen wel weer een vanzelfsprekende optie worden. En dan begint leeftijd ook een nog grotere rol te spelen, maar dat terzijde.
Het is inderdaad vers, maar misschien daarom ook juist fijn om het nu wel te bespreken?
maandag 28 januari 2019 om 15:06
Ik hoop het wel ja.redbulletje schreef: ↑28-01-2019 14:51Denk dat je eigen ouders zich waarschijnlijk meer om jouw eigen gezondheid bekommeren dan dat ze zonodig een kleinkind willen mag ik hopen?
maandag 28 januari 2019 om 15:07
Dit vind ik wel een mooie insteek. Dank je wel!Tessaa schreef: ↑28-01-2019 14:53Ik lees een beetje tussen de regels door van je bericht dat het voor jouzelf ook moeilijk is dat je geen kinderen zult krijgen. Misschien dat het voor jou en je omgeving wel fijner is als het gesprek dáár over mag gaan, in plaats van dat een mededeling of een uitleg wordt. Dus als het jou inderdaad verdriet doet, deel dan dat het je verdriet doet. Het hoeft niet alleen te gaan om duidelijkheid scheppen of verwachtingsmanagement.
Veel sterkte en succes
maandag 28 januari 2019 om 15:07
het is ook verdrietig voor hen, maar dat verdriet hoef jij er niet bij te nemen he
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
maandag 28 januari 2019 om 15:08
Anno nu is dat helemaal niet meer vanzelfsprekend. Hoe verloopt het contact met je ouders? Als zij van jouw medische toestand op de hoogte zijn hopen ze voor jou wellicht juist dat je je de extra belasting niet op je hals haalt en krijg je juist extra steun van hen als je dit uitspreekt.
maandag 28 januari 2019 om 15:11
Er zit wel wat meer achter en dit soort dingen zo openlijk delen, is voor mijn ouders niet zo vanzelfsprekend als dat ik dat vind. Lang verhaal.redbulletje schreef: ↑28-01-2019 15:08Anno nu is dat helemaal niet meer vanzelfsprekend. Hoe verloopt het contact met je ouders? Als zij van jouw medische toestand op de hoogte zijn hopen ze voor jou wellicht juist dat je je de extra belasting niet op je hals haalt en krijg je juist extra steun van hen als je dit uitspreekt.
Ze zijn inderdaad op de hoogte van mijn medische toestand, maar denken er toch nog wat lichter over dan hoe het werkelijk is. Bij mijn schoonouders idem.
Ik zit in de ziektewet en krijg regelmatig van mensen adviezen over werkzaamheden die ik volgens hun prima kan doen. Aan mij om dan elke keer maar weer uit te leggen waarom dat geen optie is.
Ik ben bang dat dat met dit onderwerp ook zo gaat.
maandag 28 januari 2019 om 15:13
maandag 28 januari 2019 om 15:13
Als mijn kind me ooit zou komen vertellen dat het om gezondheidsredenen geen kinderen kan krijgen, zou ik dat vooral voor mijn kind ontzettend verdrietig vinden. Pas in tweede of derde instantie zou ik het voor mezelf ook wel jammer vinden. Heb je redenen om te verwachten dat dat bij je (schoon)ouders anders zou zijn?
maandag 28 januari 2019 om 15:16
Nee, niet echt. Zeker als je het zo omschrijft.Eze schreef: ↑28-01-2019 15:13Als mijn kind me ooit zou komen vertellen dat het om gezondheidsredenen geen kinderen kan krijgen, zou ik dat vooral voor mijn kind ontzettend verdrietig vinden. Pas in tweede of derde instantie zou ik het voor mezelf ook wel jammer vinden. Heb je redenen om te verwachten dat dat bij je (schoon)ouders anders zou zijn?
maandag 28 januari 2019 om 15:16
Om geen vervelende vragen te krijgen gebruik ik het woord 'helaas' altijd als onbekenden mij vragen of ik kinderen heb: 'Nee, helaas hebben wij geen kinderen' oid. Maar bekenden hebben ons 8-jarige behandeltraject meegemaakt, dus die hoef ik niks uit te leggen. De ervaring leert dat onbekenden het woord 'helaas' heel goed begrijpen. De minder slimme medemens wil nog wel eens doorvragen, maar die vertel ik direct waarom ik geen kinderen kan krijgen. Van die diagnose schrikken ze zo hard, dat ze niet meer verder durven te vragen 
Met de gevoelens van opa's en oma's heb ik me tot op de dag van vandaag eerlijk gezegd nooit bezig gehouden. Mijn ouders hebben 3 kleinkinderen, mijn schoonouders geen en dat zal zo blijven.
Mijn advies is dus om eerlijk te zijn. Je maakt het jezelf ontzettend moeilijk als je er omheen gaat draaien. Naast het verdriet om het ongewenst kinderloos zijn heb ik zelden vervelende opmerkingen gehad. Die paar die ik wel gehad heb kan ik me helaas nog letterlijk herinneren.
Met de gevoelens van opa's en oma's heb ik me tot op de dag van vandaag eerlijk gezegd nooit bezig gehouden. Mijn ouders hebben 3 kleinkinderen, mijn schoonouders geen en dat zal zo blijven.
Mijn advies is dus om eerlijk te zijn. Je maakt het jezelf ontzettend moeilijk als je er omheen gaat draaien. Naast het verdriet om het ongewenst kinderloos zijn heb ik zelden vervelende opmerkingen gehad. Die paar die ik wel gehad heb kan ik me helaas nog letterlijk herinneren.
maandag 28 januari 2019 om 15:22
Laat geen ruimte voor dat soort doordrammerij. Verkondig dat jullie geen kind zullen nemen vanwege medische redenen en dat jullie het leven anders in gaan vullen. Als er gemekker komt kaats dan terug dat zij het kind niet voor jou gaan dragen, baren en verzorgen dus zij hebben geen enkele vorm van inspraak in jullie beslissing.lise1985 schreef: ↑28-01-2019 15:11Er zit wel wat meer achter en dit soort dingen zo openlijk delen, is voor mijn ouders niet zo vanzelfsprekend als dat ik dat vind. Lang verhaal.
Ze zijn inderdaad op de hoogte van mijn medische toestand, maar denken er toch nog wat lichter over dan hoe het werkelijk is. Bij mijn schoonouders idem.
Ik zit in de ziektewet en krijg regelmatig van mensen adviezen over werkzaamheden die ik volgens hun prima kan doen. Aan mij om dan elke keer maar weer uit te leggen waarom dat geen optie is.
Ik ben bang dat dat met dit onderwerp ook zo gaat.
maandag 28 januari 2019 om 15:24
Hier handicap en ziekte én een man die 13 à 14 jaar ouder is en rond mijn 30ste een gesprek met mijn moeder gehad dat kinderen er waarschijnlijk niet van gingen komen.
Dat de kleinkinderen dus toch echt wel van mijn zus gingen moeten komen.
Het woord "niet" of "nooit" niet in de mond genomen, want op dat moment was ik er zelf ook nog niet 100 % van overtuigd.
Intussen zijn we 4 jaar verder en ben ik echt wel zeker dat we onszelf het niet aandoen.
Mijn vader en mijn schoonfamilie moet het vanzelf maar merken.
Maar weet ook met wat ik allemaal opgezadeld zit.
Schoonmoeder heeft in begin van onze relatie - 10+ jaar geleden - wel es gepolst en ik gok dat ze het wel spijtig vindt, maar spreekt er nu niet meer over. (Of toch niet tegen mij.)
Zolang er geen specifieke vragen komen, heb ik het er niet over.
Als ze wel komen vertel ik mensen dat de combi van mijn handicap en ziekte én een kind mijn handicap kunnen doorgeven een héél slecht plan is.
Ik heb bijvoorbeeld een vriendin die al 10 jaar aan 't hengelen is "wanneer wij er nu eindelijk aan beginnen want jullie zijn al zolang samen" en "wanneer wij voor een speelkameraadje voor haar kind zorgen" en "je ziekte is nu toch tijdelijk onder controle met medicatie".
Die vertel ik dus elke keer hetzelfde verhaal en na 10 jaar begint het stilaan eindelijk door te sijpelen.
Dat de kleinkinderen dus toch echt wel van mijn zus gingen moeten komen.
Het woord "niet" of "nooit" niet in de mond genomen, want op dat moment was ik er zelf ook nog niet 100 % van overtuigd.
Intussen zijn we 4 jaar verder en ben ik echt wel zeker dat we onszelf het niet aandoen.
Mijn vader en mijn schoonfamilie moet het vanzelf maar merken.
Maar weet ook met wat ik allemaal opgezadeld zit.
Schoonmoeder heeft in begin van onze relatie - 10+ jaar geleden - wel es gepolst en ik gok dat ze het wel spijtig vindt, maar spreekt er nu niet meer over. (Of toch niet tegen mij.)
Zolang er geen specifieke vragen komen, heb ik het er niet over.
Als ze wel komen vertel ik mensen dat de combi van mijn handicap en ziekte én een kind mijn handicap kunnen doorgeven een héél slecht plan is.
Ik heb bijvoorbeeld een vriendin die al 10 jaar aan 't hengelen is "wanneer wij er nu eindelijk aan beginnen want jullie zijn al zolang samen" en "wanneer wij voor een speelkameraadje voor haar kind zorgen" en "je ziekte is nu toch tijdelijk onder controle met medicatie".
Die vertel ik dus elke keer hetzelfde verhaal en na 10 jaar begint het stilaan eindelijk door te sijpelen.
maandag 28 januari 2019 om 15:26
Goede tip.redbulletje schreef: ↑28-01-2019 15:22Laat geen ruimte voor dat soort doordrammerij. Verkondig dat jullie geen kind zullen nemen krijgen vanwege medische redenen en dat jullie het leven anders in gaan vullen. Als er gemekker komt kaats dan terug dat zij het kind niet voor jou gaan dragen, baren en verzorgen dus zij hebben geen enkele vorm van inspraak in jullie beslissing.
maandag 28 januari 2019 om 15:26
Het kan vast wat empathischer dan dit.redbulletje schreef: ↑28-01-2019 15:22Laat geen ruimte voor dat soort doordrammerij. Verkondig dat jullie geen kind zullen nemen vanwege medische redenen en dat jullie het leven anders in gaan vullen. Als er gemekker komt kaats dan terug dat zij het kind niet voor jou gaan dragen, baren en verzorgen dus zij hebben geen enkele vorm van inspraak in jullie beslissing.
maandag 28 januari 2019 om 15:27
wat kan u schelen wat de omgeving denkt?? als uw ouders en schoonouders vragen waarom ze geen kleinkinderen kunnen hebben dan zou je het best kunnen uitleggen maar voor de rest heeft de omgeving daar toch geen zaken mee, het is geen schande als je geen kinderen kunt krijgen, het zal misschien als koppel wat te verwerken worden, maar voor de rest trekt het u gewoon niet aan, geen enkel gezin is perfect,..
maandag 28 januari 2019 om 15:29
Heftig voor jullie ooksnowdogs schreef: ↑28-01-2019 15:16Om geen vervelende vragen te krijgen gebruik ik het woord 'helaas' altijd als onbekenden mij vragen of ik kinderen heb: 'Nee, helaas hebben wij geen kinderen' oid. Maar bekenden hebben ons 8-jarige behandeltraject meegemaakt, dus die hoef ik niks uit te leggen. De ervaring leert dat onbekenden het woord 'helaas' heel goed begrijpen. De minder slimme medemens wil nog wel eens doorvragen, maar die vertel ik direct waarom ik geen kinderen kan krijgen. Van die diagnose schrikken ze zo hard, dat ze niet meer verder durven te vragen
Met de gevoelens van opa's en oma's heb ik me tot op de dag van vandaag eerlijk gezegd nooit bezig gehouden. Mijn ouders hebben 3 kleinkinderen, mijn schoonouders geen en dat zal zo blijven.
Mijn advies is dus om eerlijk te zijn. Je maakt het jezelf ontzettend moeilijk als je er omheen gaat draaien. Naast het verdriet om het ongewenst kinderloos zijn heb ik zelden vervelende opmerkingen gehad. Die paar die ik wel gehad heb kan ik me helaas nog letterlijk herinneren.
Eerlijk zijn wil ik sowieso. We zien van dichtbij wat er gebeurt als iemand niet eerlijk is en wat het oplevert aan geklets en opmerkingen.
Over vervelende opmerkingen. Wat mij nog bijstaat is iemand die twee jaar geleden (we waren op dat moment twee jaar getrouwd), echt op de man af vroeg of ik al zwanger was, aangezien we getrouwd zijn. Toen heb ik letterlijk geantwoord dat je van trouwen niet zwanger raakt. Ik vond het zo impertinent.
maandag 28 januari 2019 om 15:30
Ook dat stukje herken ik. Ik ben chronisch ziek en dat zie je niet aan de buitenkant Het lukt me nauwelijks om alle ballen in de lucht te houden (gezin, huishouden, sociale contacten). Werken zit er niet meer in. Leg dat maar eens uit....
Mensen zien je op je beste momenten. Dat ik na een koffiedate niets meer waard ben of dat mijn hele lijf pijn doet na het boodschappen doen zien ze niet. Dus kan ik best een vrijwilligersbaantje nemen, of 2.....
maandag 28 januari 2019 om 15:35
Dan wordt het pas echt leuk als je trouwt als je 9 jaar samen bent, zoals iklise1985 schreef: ↑28-01-2019 15:29
Over vervelende opmerkingen. Wat mij nog bijstaat is iemand die twee jaar geleden (we waren op dat moment twee jaar getrouwd), echt op de man af vroeg of ik al zwanger was, aangezien we getrouwd zijn. Toen heb ik letterlijk geantwoord dat je van trouwen niet zwanger raakt. Ik vond het zo impertinent.
.Ik meld mijn huwelijk in 't ziekenhuis en sindsdien krijg ik werkelijk bij élk onderzoek / controle de vraag "hoe zit het met jullie kinderwens?".
Ik heb intussen minstens 15 keer gemeld dat die kinderen er helaas waarschijnlijk niet gaan komen, meld er elke keer ook bij dat dat de 10de keer is dat ze dat mij vragen en of ze dat nu es eindelijk in mijn dossier willen zetten, dat ik echt wel weet dat mijn medicatie dan aangepast moet en dat ik extra controles moet, ...
En toch ... Elke keer weer beginnen ze daarover.
Ik had op 9 jaar tijd verdorie al zowat een héle voetbalploeg kunnen hebben nog voor ze 1 keer die vraag hebben gesteld
.Of kon ik ongetrouwd, maar wel met partner ineens geen kinderen krijgen?
anoniem_376630 wijzigde dit bericht op 28-01-2019 15:35
3.16% gewijzigd
maandag 28 januari 2019 om 15:35
Heel erg herkenbaar ja. Nou loop ik sinds een kleine week met krukken dus dat maakt het wel wat zichtbaarder. Ik kan niet mijn eigen huishouden doen, breng een groot gedeelte van de dag liggend door, als ik loop is dat om therapeutische redenen en dan zou ik opeens wel een fulltime baan aankunnen.Ikbenikenjijbentjij schreef: ↑28-01-2019 15:30Ook dat stukje herken ik. Ik ben chronisch ziek en dat zie je niet aan de buitenkant Het lukt me nauwelijks om alle ballen in de lucht te houden (gezin, huishouden, sociale contacten). Werken zit er niet meer in. Leg dat maar eens uit....
Mensen zien je op je beste momenten. Dat ik na een koffiedate niets meer waard ben of dat mijn hele lijf pijn doet na het boodschappen doen zien ze niet. Dus kan ik best een vrijwilligersbaantje nemen, of 2.....
Afijn ander onderwerp en andere frustratie.
maandag 28 januari 2019 om 15:37
Je laatste alinea, dat lijkt me ook wel frustrerend.Belg007 schreef: ↑28-01-2019 15:24Hier handicap en ziekte én een man die 13 à 14 jaar ouder is en rond mijn 30ste een gesprek met mijn moeder gehad dat kinderen er waarschijnlijk niet van gingen komen.
Dat de kleinkinderen dus toch echt wel van mijn zus gingen moeten komen.
Het woord "niet" of "nooit" niet in de mond genomen, want op dat moment was ik er zelf ook nog niet 100 % van overtuigd.
Intussen zijn we 4 jaar verder en ben ik echt wel zeker dat we onszelf het niet aandoen.
Mijn vader en mijn schoonfamilie moet het vanzelf maar merken.
Maar weet ook met wat ik allemaal opgezadeld zit.
Schoonmoeder heeft in begin van onze relatie - 10+ jaar geleden - wel es gepolst en ik gok dat ze het wel spijtig vindt, maar spreekt er nu niet meer over. (Of toch niet tegen mij.)
Zolang er geen specifieke vragen komen, heb ik het er niet over.
Als ze wel komen vertel ik mensen dat de combi van mijn handicap en ziekte én een kind mijn handicap kunnen doorgeven een héél slecht plan is.
Ik heb bijvoorbeeld een vriendin die al 10 jaar aan 't hengelen is "wanneer wij er nu eindelijk aan beginnen want jullie zijn al zolang samen" en "wanneer wij voor een speelkameraadje voor haar kind zorgen" en "je ziekte is nu toch tijdelijk onder controle met medicatie".
Die vertel ik dus elke keer hetzelfde verhaal en na 10 jaar begint het stilaan eindelijk door te sijpelen.
Verder is het geheel ook wel onderdeel van het wat duidelijker maken van de situatie. Ik ben niet iemand die snel toegeeft dat het niet zo goed gaat met me en daar ben ik nu wel bewuster van. Het geeft vaak een averechts effect en maakt het voor mezelf juist moeilijker.
