Psyche
alle pijlers
Kinderwens opbergen
maandag 10 juli 2017 om 16:29
Dankzij mijn huidige vriend kreeg ik een onmiskenbare kinderwens. Door omstandigheden ben ik echter toch gaan twijfelen. Ik hoopte in het topic “spijt van moederschap” antwoorden te vinden en dat is in zekere zin ook gelukt. Nu weet ik dat ik wel degelijk heel graag een kind zou willen, maar toch bleef er twijfel.
Financieel staan we namelijk niet heel sterk, we huren een appartement en mijn vriend heeft Bechterew en reuma. Vriend kan momenteel en wellicht ook in de toekomst niet meer aan de slag. Ik zou dus sowieso fulltime moeten blijven werken met vriend als huisvader.
Bovenstaande obstakels zijn vaak reden genoeg voor mensen om niet aan kinderen te beginnen of om de wens in ieder geval uit te stellen. Ik zou de kinderwens normaal gesproken ook uitstellen ware het niet dat onze financiële toestand in de toekomst niet veel beter zal gaan worden. Daarbij komt dat mijn vriend halverwege de 40 is en we dus niet echt te lang meer kunnen wachten.
Maw: de enige juiste optie is om mijn kinderwens op te bergen. Maar dat blijkt toch heel erg moeilijk te zijn.
Het kost mij zelfs moeite om de vraag die hieruit voortvloeit te typen: zijn er tips om afscheid te nemen van de kinderwens? Of beter nog, heeft het zin om al tips te vragen als je nog niet klaar bent om het idee te accepteren? En hoe komt je zover?
Financieel staan we namelijk niet heel sterk, we huren een appartement en mijn vriend heeft Bechterew en reuma. Vriend kan momenteel en wellicht ook in de toekomst niet meer aan de slag. Ik zou dus sowieso fulltime moeten blijven werken met vriend als huisvader.
Bovenstaande obstakels zijn vaak reden genoeg voor mensen om niet aan kinderen te beginnen of om de wens in ieder geval uit te stellen. Ik zou de kinderwens normaal gesproken ook uitstellen ware het niet dat onze financiële toestand in de toekomst niet veel beter zal gaan worden. Daarbij komt dat mijn vriend halverwege de 40 is en we dus niet echt te lang meer kunnen wachten.
Maw: de enige juiste optie is om mijn kinderwens op te bergen. Maar dat blijkt toch heel erg moeilijk te zijn.
Het kost mij zelfs moeite om de vraag die hieruit voortvloeit te typen: zijn er tips om afscheid te nemen van de kinderwens? Of beter nog, heeft het zin om al tips te vragen als je nog niet klaar bent om het idee te accepteren? En hoe komt je zover?
maandag 10 juli 2017 om 18:19
Huh? Nou omdat ik van hem hou. Simpelweg omdat het een geweldige man is. Als je een fantastische man tegen komt dan komt de wens om samen een kind te krijgen vanzelf. Zo gaat dat meestal toch?Draakje25 schreef: ↑10-07-2017 17:23HIJ is de reden dat je een kind wil? Hij heeft er al 2, hij is ziek, en zijn ziekte is ook nog eens erfelijk?? Daarbij maak je je zorgen om financiën? Waarom wil in godsnaam een kind van hem??? Is het misschien jaloezie omdat hij twee kinderen bij een andere vrouw heeft?
Sorry maar als je zo gelukkig bent met elkaar en elkaar echt echt echt niet kwijt wil en je vanuit jezelf niet echt een kinderwens hebt (alleen met hem) dan vraag ik me serieus af WAAROM.
maandag 10 juli 2017 om 18:34
Bechterew is erfelijk. Iemand anders in zijn familie heeft het voor zover we weten niet. We hebben vermoedens dat zijn grootvader het heeft maar die is 90 en weigert al levenslang een bezoek aan de dokter. Zijn 2 kinderen hebben het tot nu toe niet (8% kans).
Toen ik hem leerde kennen was er al sprake van reuma maar werkte hij gewoon. De bechterew is nieuw.
Bij Bechterew (ook een vorm van reuma) is het belangrijk om te blijven bewegen. Dus hij doet gewoon de huishoudelijke taken en klusjes in huis. Hij kan niet te lang blijven staan/zitten.
Het is zeker mogelijk dat hij in de toekomst weer kan gaan werken. Nu gaat het moeilijk. Alles hangt af van hoe het verloopt. Het kan best zo zijn dat hij binnenkort weer een goede periode heeft. Maar het kan net zo goed slechter gaan.
Ik antwoord even uit mijn hoofd op vragen die ik voorbij zag komen.
Het kan zijn dat ik wat ben vergeten.
Maar ik begrijp heel goed dat een kind krijgen eigenlijk geen optie is. Dat staat normaal te lezen in mijn OP. Ik vraag juist tips om dat te verwerken. Het zit me best hoog momenteel.
Toen ik hem leerde kennen was er al sprake van reuma maar werkte hij gewoon. De bechterew is nieuw.
Bij Bechterew (ook een vorm van reuma) is het belangrijk om te blijven bewegen. Dus hij doet gewoon de huishoudelijke taken en klusjes in huis. Hij kan niet te lang blijven staan/zitten.
Het is zeker mogelijk dat hij in de toekomst weer kan gaan werken. Nu gaat het moeilijk. Alles hangt af van hoe het verloopt. Het kan best zo zijn dat hij binnenkort weer een goede periode heeft. Maar het kan net zo goed slechter gaan.
Ik antwoord even uit mijn hoofd op vragen die ik voorbij zag komen.
Het kan zijn dat ik wat ben vergeten.Maar ik begrijp heel goed dat een kind krijgen eigenlijk geen optie is. Dat staat normaal te lezen in mijn OP. Ik vraag juist tips om dat te verwerken. Het zit me best hoog momenteel.
maandag 10 juli 2017 om 19:58
Dat moet echt wel heel lastig voor je zijn! Ik denk dat je zelf ook rationeel heel goed op een rijtje hebt hoe de situatie is en dat het niet handig is nu. Kun je misschien gaan praten met iemand? Misschien kun/wil je in de toekomst nadenken over een hondje wat je liefde kan geven is misdchien ook goed voor je vriend dan blijft hij in beweging en hij is thuis voor her beestje.... is niet zo heftig als een baby 
maandag 10 juli 2017 om 20:15
Bedankt Draakje
We hebben een zorgenkat waar vriend voortdurend mee naar de DA mag. (Ik weet ze wel uit te kiezen zeg) Maar helaas moet hij daar niet mee gaan wandelen. Want wandelen is wel heel goed voor hem.
Ik zal hier inderdaad mee aan de slag moeten. Ik weet alleen even niet of ik naar een psycholoog moet/wil.
We hebben een zorgenkat waar vriend voortdurend mee naar de DA mag. (Ik weet ze wel uit te kiezen zeg) Maar helaas moet hij daar niet mee gaan wandelen. Want wandelen is wel heel goed voor hem.
Ik zal hier inderdaad mee aan de slag moeten. Ik weet alleen even niet of ik naar een psycholoog moet/wil.
maandag 10 juli 2017 om 20:59
De meeste mensen hebben al een kinderwens of op z'n minst ooit bedacht wel kinderen in het toekomstplaatje te zien.
Soms gaat het zoals bij jou, pas als ze die ander tegen komen valt het op z'n plaats en ontstaat er een kinderwens.
En soms blijft de kinderwens ook echt uit, ook als ze die fantastische partner tegen komen.
Dus ik vond het wel een logische vraag, wat maakt dat je nu wel een toekomst met een kind ziet (heel je toekomst plaatje is dan anders).
Heb je echt twee slaapkamers nodig, als er eentje al 18+ is, hoe vaak blijft ie dan slapen? En ook financieel gaat het wel lukken, zeker als hij een uitkering krijgt op de momenten dat hij niet kan slapen.
Maar het erfelijkheidsaspect lijkt me wel moeilijk en ook de vraag hoe het moet met de zorgtaak van je vriend en hoe het vangnet er uit ziet.
Het klinkt mij in de oren alsof je inderdaad nog niet een echte keuze hebt gemaakt en ik denk dat dat nodig is om afscheid te kunnen nemen van je kinderwens. Zie je veel beren op de weg of denk je dat het echt onmogelijk is? Ik denk dat je dat eerst moet ontdekken, samen met je vriend. Pas dan kom je toe aan het verdriet voelen (alhoewel je dat nu natuurlijk ook wel voelt als je steeds door de twijfel heen en weer wordt gegooid) en het zo goed als dat gaat het te accepteren.
Heel veel succes, lijkt me erg lastig.
Hope for the best, plan for the worst - Jack Reacher
maandag 10 juli 2017 om 21:09
Dit. Het lijkt me erg verdrietig om een kinderwens op te schorten om wille van ziekte (van jezelf of een partner). Ik zou -al was het maar voor het verwerken- de opties afpellen en afzonderlijk bekijken:Roxy21 schreef: ↑10-07-2017 20:59Het klinkt mij in de oren alsof je inderdaad nog niet een echte keuze hebt gemaakt en ik denk dat dat nodig is om afscheid te kunnen nemen van je kinderwens. Zie je veel beren op de weg of denk je dat het echt onmogelijk is? Ik denk dat je dat eerst moet ontdekken, samen met je vriend. Pas dan kom je toe aan het verdriet voelen (alhoewel je dat nu natuurlijk ook wel voelt als je steeds door de twijfel heen en weer wordt gegooid) en het zo goed als dat gaat het te accepteren.
Heel veel succes, lijkt me erg lastig.
- Wil hij wel nog een baby (hij heeft immers al twee pubers)
- Hoe zou jullie situatie er financieel uit komen te zien
- Wil jij wel fulltime blijven werken als je een baby krijgt (en daar is niks mis mee, maar niet iedereen wil dat)
- Kan hij voor het kind blijven zogen, ook als het over een paar jaar de straat op wil rennen etc. , of kan je genoeg opvang/ achtervang regelen
- Kan die erfelijkheid onderzocht worden (al weet ik niet eens of embryoselectie op die grond mag in NL)
- Is het het waard als zijn gezondheid steeds verder achteruit zou gaan (klinkt heel hard, maar een kind vreet nogal wat van je tijd samen op. Als je graag nog wat jaren in gezondheid met hem wil doorbrengen, kan je ook ovewegen dat alleen met hem doen)
maandag 10 juli 2017 om 21:22
Het was inderdaad geen vreemde vraag. Alleen de manier waarop die gesteld werd suggereerde dat er geen andere mogelijkheid was dan moeder willen worden ongeacht de partner.
Uiteraard wilde ik sowieso graag een kind maar dat gevoel was makkelijk te negeren of langs me neer te leggen tot ik mijn vriend tegen kwam.
De oudste verblijft nog 2 weekenden per maand hier. Hij springt zo ook regelmatig eens binnen. Gezellig! Hij gaat niet verder studeren dus volgend jaar heeft hij zijn diploma op zak en kan het leven voor hem beginnen.
De kans dat kinderen van mijn vriend ook die ziekte krijgen blijkt 8% te zijn. Geen idee wat ik met dat cijfer moet.
Ik hoor net van vriend dat hij vanaf volgende maand €800 krijgt.
Ik hoop inderdaad stiekem nog dat het allemaal wel kan. Ik word heen en weer geslingerd tussen hoop en gigantische teleurstelling. Tot ik dat duidelijk heb kan ik eigenlijk niet verder.
Uiteraard wilde ik sowieso graag een kind maar dat gevoel was makkelijk te negeren of langs me neer te leggen tot ik mijn vriend tegen kwam.
De oudste verblijft nog 2 weekenden per maand hier. Hij springt zo ook regelmatig eens binnen. Gezellig! Hij gaat niet verder studeren dus volgend jaar heeft hij zijn diploma op zak en kan het leven voor hem beginnen.
De kans dat kinderen van mijn vriend ook die ziekte krijgen blijkt 8% te zijn. Geen idee wat ik met dat cijfer moet.
Ik hoor net van vriend dat hij vanaf volgende maand €800 krijgt.
Ik hoop inderdaad stiekem nog dat het allemaal wel kan. Ik word heen en weer geslingerd tussen hoop en gigantische teleurstelling. Tot ik dat duidelijk heb kan ik eigenlijk niet verder.
maandag 10 juli 2017 om 21:29
Een kinderwens zou ik niet voor een man opzij zetten. Daar krijg je ben ik bang echt spijt van.Jitsie schreef: ↑10-07-2017 20:15Bedankt Draakje
We hebben een zorgenkat waar vriend voortdurend mee naar de DA mag. (Ik weet ze wel uit te kiezen zeg) Maar helaas moet hij daar niet mee gaan wandelen. Want wandelen is wel heel goed voor hem.
Ik zal hier inderdaad mee aan de slag moeten. Ik weet alleen even niet of ik naar een psycholoog moet/wil.
Misschien kan je samen met een bevriend en betrouwbaar (homo)stel een kindje krijgen, zodat je vriend en jij niet met de erfelijkheidskwestie zitten, de opvoeding en de kosten kunnen delen.
Ergens vind ik dat jouw vriend je los zou moeten laten. Hij heeft het allemaal en jij hebt straks niks.
maandag 10 juli 2017 om 21:48
5 jaar. En neetampontouwtje schreef: ↑10-07-2017 21:37Hoe lang zijn jullie samen? Hebben jullie nog meer huisdieren?
Poes is een asielkat. En die kon schijnbaar niet met andere katten overweg.Het enige homokoppel dat we kennen is inmiddels richting de 70 aan het gaan. Maar dat zie ik toch ook niet zitten. Dan kan ik evengoed voor een donor gaan. Maar dat is toch de laatste optie. Maar wel een optie inderdaad.
Ik denk dat onze HA best advies kan geven mbt de erfelijkheidskwestie. Misschien moeten we ons daar bevragen.
maandag 10 juli 2017 om 22:26
Dat zou ik zeker doen. Gedegen al je pijnpunten onderzoeken en pas dan een conclusie trekken of het wel of niet kan/een goed idee is. Ik krijg het gevoel dat je je nu vooral door angst en onzekerheid laat leiden en door die emoties eigenlijk een beetje verdwaald bent.
Praat er over met de huisarts en kijk dan verder
Hope for the best, plan for the worst - Jack Reacher
maandag 10 juli 2017 om 22:29
Dus hij was 40 en jij 23. Liefde is soms ook de ander loslaten.Jitsie schreef: ↑10-07-2017 21:485 jaar. En nee
Het enige homokoppel dat we kennen is inmiddels richting de 70 aan het gaan. Maar dat zie ik toch ook niet zitten. Dan kan ik evengoed voor een donor gaan. Maar dat is toch de laatste optie. Maar wel een optie inderdaad.
Ik denk dat onze HA best advies kan geven mbt de erfelijkheidskwestie. Misschien moeten we ons daar bevragen.
maandag 10 juli 2017 om 22:35
Ik vrees dat je helemaal gelijk hebt.Roxy21 schreef: ↑10-07-2017 22:26Dat zou ik zeker doen. Gedegen al je pijnpunten onderzoeken en pas dan een conclusie trekken of het wel of niet kan/een goed idee is. Ik krijg het gevoel dat je je nu vooral door angst en onzekerheid laat leiden en door die emoties eigenlijk een beetje verdwaald bent.
Praat er over met de huisarts en kijk dan verder
Bedankt allemaal voor de nuchtere en duidelijke kijk op de zaak. Dit hielp enorm.
woensdag 12 juli 2017 om 11:00
Wat betreft de erfelijkheid, de huisarts kan je doorverwijzen naar iemand die daarin gespecialiseerd is. En ik las dat je ergens schreef dat je je afvraagt of een psycholoog handig is. Ik denk dat het een goed idee is om met een psycholoog of bijvoorbeeld maatschappelijk werker te gaan praten. Dan kan je even alles op een rijtje zetten. Het klinkt alsof je dat wel kan gebruiken en in je eentje lijkt dat me geen doen door alle emoties die erbij zitten. Sterkte.
woensdag 12 juli 2017 om 12:12
Het allemaal op een rijtje zetten was heel erg nodig. In mijn hoofd was alles veel erger dan het is. Ik had mijn vriend meteen moeten betrekken in al mijn zorgen.
Dat had ik niet gedaan omdat het hele baby-plan echt mijn ding is. Hij wil natuurlijk ook graag een kind van ons samen, maar als ik zeg dat er geen meer komt is dat helemaal prima voor hem. Zijn wens is eigenlijk al vervuld aangezien hij er al 2 heeft.
Ik moest dus voor mezelf bepalen wat slim is vond ik.
Hij had echter al snel in de gaten dat hij moest ingrijpen en heeft al mijn twijfels en zorgen in een kort betoog ontkracht. Financieel gaat het spoedig een stuk beter gaan (een zware lening die bijna afbetaald is), we hebben prima de ruimte voor een baby aangezien de zoon in de toekomst enkel nog maar overdag gaat binnenspringen. Wat betreft vriend zijn gezondheid: hij zal niet zo snel achteruit gaan dus dat zal pas gaan spelen als het kind al een leeftijd heeft waarbij hij/zij niet veel opgetild gaat moeten worden. Lang rechtstaan kan nu al niet, maar dat is overkomelijk. Mijn moeder kan/wil steeds een dagje bijspringen.
Ik vind het niet erg dat ik fulltime moet blijven werken. Ik doe mijn werk heel graag en als dat mij geen slechte moeder maakt vind ik het prima.
Wbt de erfelijkheid: 92% kans dat het kindje de ziekte niet krijgt en als dat wel zo is, herkennen we het meteen en zijn we er vroeg bij. Dat scheelt enorm. Na wat research las ik nergens bezwaren om kinderen te krijgen met Bechterew (tenzij de moeder dit heeft. Een zwangerschap is dan heel erg belastend). Voor de zekerheid gaan we dit nog even checken bij de arts van vriend.
Kortom: Dit topic heeft enorm geholpen om alles even helder te krijgen. Gek hoe ik aanvankelijk dacht de hele droom te moeten opbergen en daarna blijkt dat het allemaal wel te overzien is. Je gaat gewoon niet licht over zo'n beslissing, maar dit was waarschijnlijk ook niet echt nodig
Dat had ik niet gedaan omdat het hele baby-plan echt mijn ding is. Hij wil natuurlijk ook graag een kind van ons samen, maar als ik zeg dat er geen meer komt is dat helemaal prima voor hem. Zijn wens is eigenlijk al vervuld aangezien hij er al 2 heeft.
Ik moest dus voor mezelf bepalen wat slim is vond ik.
Hij had echter al snel in de gaten dat hij moest ingrijpen en heeft al mijn twijfels en zorgen in een kort betoog ontkracht. Financieel gaat het spoedig een stuk beter gaan (een zware lening die bijna afbetaald is), we hebben prima de ruimte voor een baby aangezien de zoon in de toekomst enkel nog maar overdag gaat binnenspringen. Wat betreft vriend zijn gezondheid: hij zal niet zo snel achteruit gaan dus dat zal pas gaan spelen als het kind al een leeftijd heeft waarbij hij/zij niet veel opgetild gaat moeten worden. Lang rechtstaan kan nu al niet, maar dat is overkomelijk. Mijn moeder kan/wil steeds een dagje bijspringen.
Ik vind het niet erg dat ik fulltime moet blijven werken. Ik doe mijn werk heel graag en als dat mij geen slechte moeder maakt vind ik het prima.
Wbt de erfelijkheid: 92% kans dat het kindje de ziekte niet krijgt en als dat wel zo is, herkennen we het meteen en zijn we er vroeg bij. Dat scheelt enorm. Na wat research las ik nergens bezwaren om kinderen te krijgen met Bechterew (tenzij de moeder dit heeft. Een zwangerschap is dan heel erg belastend). Voor de zekerheid gaan we dit nog even checken bij de arts van vriend.
Kortom: Dit topic heeft enorm geholpen om alles even helder te krijgen. Gek hoe ik aanvankelijk dacht de hele droom te moeten opbergen en daarna blijkt dat het allemaal wel te overzien is. Je gaat gewoon niet licht over zo'n beslissing, maar dit was waarschijnlijk ook niet echt nodig
woensdag 12 juli 2017 om 12:19
Als je eenmaal midden in al die emoties zit, is het soms echt heel lastig om door de bomen nog een beetje bos te zien, laat staan rationele argumenten te vormen in je hoofd. Heel fijn dat je vriend het aan je zag en jullie een fijn gesprek (althans, zo klinkt hetJitsie schreef: ↑12-07-2017 12:12Kortom: Dit topic heeft enorm geholpen om alles even helder te krijgen. Gek hoe ik aanvankelijk dacht de hele droom te moeten opbergen en daarna blijkt dat het allemaal wel te overzien is. Je gaat gewoon niet licht over zo'n beslissing, maar dit was waarschijnlijk ook niet echt nodig
) hebben kunnen voeren en je nu weer een wat meer realistisch beeld hebt.
Hope for the best, plan for the worst - Jack Reacher
woensdag 12 juli 2017 om 13:14
I.v.m. die erfelijke kwestie lijkt het me misschien een goed idee om eens je licht op te steken in een fertiliteitscentrum. Ik weet niet van waar jullie zijn maar in België is UZ Jette daarin gespecialiseerd. Door de PGD-techniek kunnen ze gezonde embryo's selecteren om die dan terug te plaatsen bij de moeder. Dat zou jullie al heel wat kopzorgen besparen, neem ik aan.
Wel geen idee hoe het zit met jullie Nederlandse ziekteverzekering, want voor hetzelfde geld bezorgt dit jullie nóg meer financiële zorgen.
Succes!
Edit: had je laatste post nog niet gelezen. Blijkbaar geen bezwaren om zwanger te worden als een van beiden die ziekte heeft. Des te beter.
Wel geen idee hoe het zit met jullie Nederlandse ziekteverzekering, want voor hetzelfde geld bezorgt dit jullie nóg meer financiële zorgen.
Succes!
Edit: had je laatste post nog niet gelezen. Blijkbaar geen bezwaren om zwanger te worden als een van beiden die ziekte heeft. Des te beter.
woensdag 12 juli 2017 om 13:32
Even sec over de financien: als jullie verzamel inkomen onder de 30000 euro ligt hebben jullie in ieder geval recht op allerlei toeslagen. Uiteraard krijg je kinderbijslag zodra jullie een kind krijgen. Dit is ongeveer 200 euro per kwartaal. Verder kun je zorgtoeslag krijgen wat snel 50/60 euro per maand is..en dan heb je nog kind gebonden budget van een paar tientjes per maand. Misschien ook huurtoeslag?
Dit kan toch best aardig bijdragen in de kosten. Het zijn geen hoge bedragen maar alles bij elkaar zit je toch tussen 150 en 200 per maand extra. Dat is toch niet verkeerd.
Wat ik zorgwekkender zou vinden is de erfelijke aandoening van je vriend maar daar zou je volgens mij dna selectie mogen doen om te voorkomen dat jullie kindje het ook krijgt.
Maar als geld je hoofdzorg is, zou ik me niet meer druk maken en voor de kinderwens gaan.
Dit kan toch best aardig bijdragen in de kosten. Het zijn geen hoge bedragen maar alles bij elkaar zit je toch tussen 150 en 200 per maand extra. Dat is toch niet verkeerd.
Wat ik zorgwekkender zou vinden is de erfelijke aandoening van je vriend maar daar zou je volgens mij dna selectie mogen doen om te voorkomen dat jullie kindje het ook krijgt.
Maar als geld je hoofdzorg is, zou ik me niet meer druk maken en voor de kinderwens gaan.
woensdag 12 juli 2017 om 14:23
Het is wel een interessante discussie; embryonale selectie om ervoor te zorgen dat er geen kind met dezelfde ziekte wordt geboren. Daarmee wordt geïmpliceerd dat het leven met de ziekte minder waardevol of minder 'goed' is. Ik zou niet zomaar embryonale selectie als oplossing zien, hangen nogal wat ethische bezwaren aan.
woensdag 12 juli 2017 om 14:32
Saga_Röversdotter: Wat een bemoedigende post! Dankjewel!
Roxy21: Het was inderdaad een fijn gesprek. Ik schrok ervan hoe nuchter en positief hij opeens was. Hij speelde altijd "advocaat van de duivel" als ik erover begon. Zodat ik zeker niet gewoon zwanger wil worden omdat zo'n kleintje "zo schattig is". Nou... Dat heeft hij zeker weten te vermijden. Alleen sloeg ik een beetje door naar de andere kant.
Hij weet nu wel heel zeker dat ik het echt graag wil en gesprekken met hem over het onderwerp zijn niet meer zo... wrang. Ik had steeds het gevoel dat ik mezelf en mijn intenties moest verdedigen. Dat is nu gelukkig weg. Ik heb me afdoende bewezen blijkbaar
Lila87: Wij zullen via ivf zwanger moeten proberen te worden (vasectomie 10+ jr geleden, die niet meer om te keren valt) dus we komen vanzelf in een fertiliteitscentrum terecht. Dat scheelt dan weer Gezien onze woonplaats zal dat waarschijnlijk in Genk (BE) zijn. Ze schijnen daar goed werk te verichten.
marg81: Ik ga inderdaad op zoek naar alle mogelijke steun die er te halen valt. Leuk dat ik daar in ieder geval mee kan beginnen.
Bedankt allemaal voor de bemoedigende woorden en het meedenken! Dat doet echt deugd.
Volgend jaar gaan we het hele IVF traject langzaam in gang zetten (eerst moet die lening afbetaald zijn).
Roxy21: Het was inderdaad een fijn gesprek. Ik schrok ervan hoe nuchter en positief hij opeens was. Hij speelde altijd "advocaat van de duivel" als ik erover begon. Zodat ik zeker niet gewoon zwanger wil worden omdat zo'n kleintje "zo schattig is". Nou... Dat heeft hij zeker weten te vermijden. Alleen sloeg ik een beetje door naar de andere kant.
Hij weet nu wel heel zeker dat ik het echt graag wil en gesprekken met hem over het onderwerp zijn niet meer zo... wrang. Ik had steeds het gevoel dat ik mezelf en mijn intenties moest verdedigen. Dat is nu gelukkig weg. Ik heb me afdoende bewezen blijkbaar
Lila87: Wij zullen via ivf zwanger moeten proberen te worden (vasectomie 10+ jr geleden, die niet meer om te keren valt) dus we komen vanzelf in een fertiliteitscentrum terecht. Dat scheelt dan weer
Gezien onze woonplaats zal dat waarschijnlijk in Genk (BE) zijn. Ze schijnen daar goed werk te verichten. marg81: Ik ga inderdaad op zoek naar alle mogelijke steun die er te halen valt. Leuk dat ik daar in ieder geval mee kan beginnen.
Bedankt allemaal voor de bemoedigende woorden en het meedenken! Dat doet echt deugd.
Volgend jaar gaan we het hele IVF traject langzaam in gang zetten (eerst moet die lening afbetaald zijn).
woensdag 12 juli 2017 om 14:56
Het is alleen toegestaan bij erfelijke ziektes die op jonge leeftijd al terminaal zijn. Ik had nagelaten op te zoeken wat vriend van TO heeft. Daar zal het in ieder geval geen optie zijn omdat je er wel gewoon redelijk netjes oud mee kunt worden.Saga_Röversdotter schreef: ↑12-07-2017 14:23Het is wel een interessante discussie; embryonale selectie om ervoor te zorgen dat er geen kind met dezelfde ziekte wordt geboren. Daarmee wordt geïmpliceerd dat het leven met de ziekte minder waardevol of minder 'goed' is. Ik zou niet zomaar embryonale selectie als oplossing zien, hangen nogal wat ethische bezwaren aan.
woensdag 12 juli 2017 om 15:14
Oei! Nee mijn vriend is absoluut niet terminaal
Ik kreeg wel het idee dat sommigen dat wél dachten, maar toen dacht ik, nee Jitsie. Het IS gewoon crimineel om met reuma een kind op de wereld te willen zetten met het risico dat het zelf ook reuma krijgt.
92% kans op een kind zonder reuma leek mij een acceptabel percentage om de gok te wagen. Als het geen vorm van reuma krijgt dan misschien wel iets anders dat we niet hadden kunnen voorzien. Maar dat risico heeft dan weer iedereen.
woensdag 12 juli 2017 om 15:20
De kans dat je succesvol zwanger raakt via ivf na een vasectomie van meer dan 10 jaar geleden is ongeveer 50%.
Probeer dat gegeven mee te nemen, want anders is de teleurstelling weer zo groot.
woensdag 12 juli 2017 om 15:29
Ik vind dat niet crimineel. Het leven is prima leefbaar met reuma tegenwoordig. Daarnaast kan je niet alle ziekten voorkomen. Wellicht heb ik ook een of ander gen waardoor een kind van mij ook grote kans op een ziekte heeft, maar weet ik dat gewoon niet. Dus ik ben het met je redenering eens.Jitsie schreef: ↑12-07-2017 15:14Oei! Nee mijn vriend is absoluut niet terminaal
Ik kreeg wel het idee dat sommigen dat wél dachten, maar toen dacht ik, nee Jitsie. Het IS gewoon crimineel om met reuma een kind op de wereld te willen zetten met het risico dat het zelf ook reuma krijgt.
92% kans op een kind zonder reuma leek mij een acceptabel percentage om de gok te wagen. Als het geen vorm van reuma krijgt dan misschien wel iets anders dat we niet hadden kunnen voorzien. Maar dat risico heeft dan weer iedereen.
