Psyche
alle pijlers
Kopp kinderen
zaterdag 1 januari 2022 om 18:21
Hallo,
Zijn er op het Viva form kopp volwassenen die in contact willen komen wellicht? Of weet iemand waar ik in contact kan komen met lotgenoten of deskundige?
Zijn er op het Viva form kopp volwassenen die in contact willen komen wellicht? Of weet iemand waar ik in contact kan komen met lotgenoten of deskundige?
plukdedag86 wijzigde dit bericht op 19-07-2022 22:40
Reden: Tekst vergeten
Reden: Tekst vergeten
4.55% gewijzigd
Het beste ervan maken, hoe moeilijk dat soms ook is..
maandag 17 januari 2022 om 20:59
hopelijk niet te confronterend voor je?
Het beste ervan maken, hoe moeilijk dat soms ook is..
maandag 17 januari 2022 om 21:31
Nee hoor
woensdag 19 januari 2022 om 15:52
Avage, je bericht van maandagmiddag raakt me ook. Ik weet niet precies wat het is, maar het triggert me op vele manieren en het voelt tegelijkertijd verdrietig en helend. Wat een kunst om het zo te verwoorden!
Ik ben dus ook een KOPP en heb recentelijk weer ervaren hoe slopend en vermoeiend dat kan zijn. Momenteel lees ik weer heel veel, voornamelijk boeken gericht op het ontrafelen van patronen en overtuigingen en gelijktijdig het ontwikkelen van de rol van interne moeder voor mezelf.
Ik heb een dochter en toen ze werd geboren, was ik me niet bewust van de impact van mijn onveilige jeugd. Nu ik beter weet, zou ik het misschien anders hebben gedaan. De post van Avage over kinderen raakte me dan ook enorm. Neemt niet weg dat ik dag in dag uit bezig ben met hoe ik mijn dochter wel een veilige jeugd kan geven. Geen herhaling van zetten, maar ook niet overcompenseren. Accepteren dat ik fouten zal maken, maar waken voor dezelfde desastreuze fouten. Moeder zijn is in mijn optiek voor een KOPP daarom extra zwaar.
Ik vermoed dat het een levenslange “strijd” zal blijven. De ene keer zwaarder dan de andere keer. Ik ben pas een paar jaar bezig met ontrafelen, onder ogen komen wat altijd te pijnlijk was. Accepteren, rouwen. Nieuwe vaardigheden ontwikkelen. Jeetje… het is zo allesomvattend veel.
Op het eerste oog gaat het prima met me. Ik functioneer, leef vitaal, ik ontwikkel mezelf, ik heb geen ongezonde vriendschappen of liefdesleven. Aan de buitenkant ziet het er prima uit.
Maar die leegte van binnen. Dat eeuwige zoeken. Vragen die zich niet laten formuleren, laat staan dat er antwoorden zijn. Wie ben ik? Wat wil ík eigenlijk? Dat soort dingen halen me steeds vaker in.
Ik ben dus ook een KOPP en heb recentelijk weer ervaren hoe slopend en vermoeiend dat kan zijn. Momenteel lees ik weer heel veel, voornamelijk boeken gericht op het ontrafelen van patronen en overtuigingen en gelijktijdig het ontwikkelen van de rol van interne moeder voor mezelf.
Ik heb een dochter en toen ze werd geboren, was ik me niet bewust van de impact van mijn onveilige jeugd. Nu ik beter weet, zou ik het misschien anders hebben gedaan. De post van Avage over kinderen raakte me dan ook enorm. Neemt niet weg dat ik dag in dag uit bezig ben met hoe ik mijn dochter wel een veilige jeugd kan geven. Geen herhaling van zetten, maar ook niet overcompenseren. Accepteren dat ik fouten zal maken, maar waken voor dezelfde desastreuze fouten. Moeder zijn is in mijn optiek voor een KOPP daarom extra zwaar.
Ik vermoed dat het een levenslange “strijd” zal blijven. De ene keer zwaarder dan de andere keer. Ik ben pas een paar jaar bezig met ontrafelen, onder ogen komen wat altijd te pijnlijk was. Accepteren, rouwen. Nieuwe vaardigheden ontwikkelen. Jeetje… het is zo allesomvattend veel.
Op het eerste oog gaat het prima met me. Ik functioneer, leef vitaal, ik ontwikkel mezelf, ik heb geen ongezonde vriendschappen of liefdesleven. Aan de buitenkant ziet het er prima uit.
Maar die leegte van binnen. Dat eeuwige zoeken. Vragen die zich niet laten formuleren, laat staan dat er antwoorden zijn. Wie ben ik? Wat wil ík eigenlijk? Dat soort dingen halen me steeds vaker in.
Als niets zeker is, is alles mogelijk.
woensdag 19 januari 2022 om 16:08
Wauw dat lijkt me moeilijk Jantje. Voor mij is dit hele proces een transformatie die een uitwerking heeft op alle levensgebieden, vriendschappen, relaties, werk, hobby's. Een soort wedergeboorte. Dat lijkt me extra moeilijk als je al op een bepaalde manier gebonden bent en zelfs moeder bent.
En ook confronterend als je er dan achter komt dat je ook "fouten" maakt die je niet meer ongedaan kan maken, ik zou dat zo moeilijk vinden. Tegelijkertijd dwingt het je om jezelf te accepteren met alles wat erbij hoort denk ik, je zal het toch nooit perfect kunnen doen.
Ik vind het wel mooi, integer en hoopgevend om te lezen dat er moeders zijn die dit aan durven te gaan. Het is net zo makkelijk om je daar een beetje voor af te sluiten (lijkt het soms).
Wat betekent het om ingehaald te worden door die vraagstukken?
Ik denk dat ik het wel herken, maar ik weet niet of het hetzelfde is.
Ik heb regelmatig fysiek en mentaal het gevoel dat ik ineens aan de rand van een afgrond sta. Alsof ik ineens daar wakker word en te laat ben om me vast te grijpen, of er is niets om vast te grijpen. Dan moet ik mezelf vertellen: gewoon doorademen. En misschien heeft iedereen dat wel, ik heb geen idee.
En ook confronterend als je er dan achter komt dat je ook "fouten" maakt die je niet meer ongedaan kan maken, ik zou dat zo moeilijk vinden. Tegelijkertijd dwingt het je om jezelf te accepteren met alles wat erbij hoort denk ik, je zal het toch nooit perfect kunnen doen.
Ik vind het wel mooi, integer en hoopgevend om te lezen dat er moeders zijn die dit aan durven te gaan. Het is net zo makkelijk om je daar een beetje voor af te sluiten (lijkt het soms).
Wat betekent het om ingehaald te worden door die vraagstukken?
Ik denk dat ik het wel herken, maar ik weet niet of het hetzelfde is.
Ik heb regelmatig fysiek en mentaal het gevoel dat ik ineens aan de rand van een afgrond sta. Alsof ik ineens daar wakker word en te laat ben om me vast te grijpen, of er is niets om vast te grijpen. Dan moet ik mezelf vertellen: gewoon doorademen. En misschien heeft iedereen dat wel, ik heb geen idee.
woensdag 19 januari 2022 om 16:44
Ja, confronterend zijn die fouten zeker. Beklemmend en doodeng zelfs als ze mij ook zijn overkomen. Maar het helpt me zo om boeken te lezen die me laten inzien dat het niet om 1, 2 of 5 keer gaat. Wat mij is overkomen, gebeurde stelselmatig, 30 jaar lang, en niemand die daarop reflecteerde of zelfs reageerde. Ik spreek mezelf dan toe dat ik niet het zelfde ben. Ik heb een open mindset, ik maak fouten en maak ze goed, ik reflecteer en probeer ervan te leren. Dat vergt kwetsbaarheid, maar ook mildheid, discipline en veerkracht. Mijn geluk bij ongeluk is dat het met die veerkracht wel snor lijkt te zitten (het was buigen of breken tenslotte). Die andere drie dingen waren en zijn een hoofdstuk apart.
En dan zullen er nog fouten zijn die in mijn blinde vlek zitten. En tegelijkertijd in die van mijn partner waardoor we toch stelselmatig iets fout zullen doen. Dat idee is doodeng want ik doe het, veiligheidshalve, het liefste allemaal perfect. Maar rationeel zie ik in dat dat niet haalbaar is en zo met een blik naar buiten, zie ik ook wel dat elk gezin z’n dingetjes heeft. Ik hoop dan maar dat door al het andere goede, die fout “vergeven” kan worden.
Met ingehaald bedoel ik letterlijk gevloerd worden. Pas bij mijn tweede burn-out zag ik de rode draad. Mijn verleden haalt me dan letterlijk in, dwingt me om stil te staan. Bij de eerste keer was het ontdekken, inzien en doorgaan. Na mijn tweede burn-out ben ik pas echt gaan graven in het verleden, opnieuw doorleven, pijn voelen, rouwen om wat niet was en nooit heeft kunnen worden.
Buiten die burnouts om, overvalt me regelmatig een gevoel van “dolende zijn”. Dat je er wel bij bent en meedoet, maar toch ook niet. Ik heb dat met name in sociale situaties en groepen. Ik hunker naar verbinding en toch lukt het me niet om te binden. Alsof ik altijd maar zo’n klein, gekkig meisje ben dat er nou eenmaal bij hoort, want we weten niet wat we er mee moeten, maar ze kijkt zo lief en wil zo graag dus vooruit dan maar. Die momenten voel ik me echt een dolende, bewust van dat onhandige en ook werkelijk geen idee wie ik ben en wat ik wil.
Dat laatste keert zich nu ook tegen me op mijn werk. Het idee dat ik door de mand ben gevallen, dat ze eindelijk erachter zijn dat ik niks echt goed kan en dat ik zelf ook geen idee heb wat ik kan. Ja, op die momenten voel ik die afgrond ook die jij beschrijft. Dat grijpt je bij de keel en ik kan daar werkelijk geen enkele positieve gedachte of actie tegenover zetten, mensen kunnen dan nog zo lief praten (en dan voel ik me nog meer een lastpak). Enige wat dan overblijft is precies wat je zegt: blijven ademen.
Stoppen met hollen, stilstaan, ademen. En als ik me sterk voel: voelen. Dat ongemak en die pijn er laten zijn. Niet weg wandelen, weg mediteren, praten of dempen, maar het er simpelweg laten zijn. Dat gaat voor mij echt dieper dan kwetsbaar durven zijn en hulp vragen.
En dan zullen er nog fouten zijn die in mijn blinde vlek zitten. En tegelijkertijd in die van mijn partner waardoor we toch stelselmatig iets fout zullen doen. Dat idee is doodeng want ik doe het, veiligheidshalve, het liefste allemaal perfect. Maar rationeel zie ik in dat dat niet haalbaar is en zo met een blik naar buiten, zie ik ook wel dat elk gezin z’n dingetjes heeft. Ik hoop dan maar dat door al het andere goede, die fout “vergeven” kan worden.
Met ingehaald bedoel ik letterlijk gevloerd worden. Pas bij mijn tweede burn-out zag ik de rode draad. Mijn verleden haalt me dan letterlijk in, dwingt me om stil te staan. Bij de eerste keer was het ontdekken, inzien en doorgaan. Na mijn tweede burn-out ben ik pas echt gaan graven in het verleden, opnieuw doorleven, pijn voelen, rouwen om wat niet was en nooit heeft kunnen worden.
Buiten die burnouts om, overvalt me regelmatig een gevoel van “dolende zijn”. Dat je er wel bij bent en meedoet, maar toch ook niet. Ik heb dat met name in sociale situaties en groepen. Ik hunker naar verbinding en toch lukt het me niet om te binden. Alsof ik altijd maar zo’n klein, gekkig meisje ben dat er nou eenmaal bij hoort, want we weten niet wat we er mee moeten, maar ze kijkt zo lief en wil zo graag dus vooruit dan maar. Die momenten voel ik me echt een dolende, bewust van dat onhandige en ook werkelijk geen idee wie ik ben en wat ik wil.
Dat laatste keert zich nu ook tegen me op mijn werk. Het idee dat ik door de mand ben gevallen, dat ze eindelijk erachter zijn dat ik niks echt goed kan en dat ik zelf ook geen idee heb wat ik kan. Ja, op die momenten voel ik die afgrond ook die jij beschrijft. Dat grijpt je bij de keel en ik kan daar werkelijk geen enkele positieve gedachte of actie tegenover zetten, mensen kunnen dan nog zo lief praten (en dan voel ik me nog meer een lastpak). Enige wat dan overblijft is precies wat je zegt: blijven ademen.
Stoppen met hollen, stilstaan, ademen. En als ik me sterk voel: voelen. Dat ongemak en die pijn er laten zijn. Niet weg wandelen, weg mediteren, praten of dempen, maar het er simpelweg laten zijn. Dat gaat voor mij echt dieper dan kwetsbaar durven zijn en hulp vragen.
Als niets zeker is, is alles mogelijk.
woensdag 19 januari 2022 om 17:24
Jantjelammehandje schreef: ↑19-01-2022 16:44Buiten die burnouts om, overvalt me regelmatig een gevoel van “dolende zijn”. Dat je er wel bij bent en meedoet, maar toch ook niet. Ik heb dat met name in sociale situaties en groepen. Ik hunker naar verbinding en toch lukt het me niet om te binden. Alsof ik altijd maar zo’n klein, gekkig meisje ben dat er nou eenmaal bij hoort, want we weten niet wat we er mee moeten, maar ze kijkt zo lief en wil zo graag dus vooruit dan maar. Die momenten voel ik me echt een dolende, bewust van dat onhandige en ook werkelijk geen idee wie ik ben en wat ik wil.
Ik quote dit stukje even omdat dat iets is dat ík weer heel erg herken.
Altijd gedacht dat ik 'nergens bij hoefde te horen', maar als ik terug kijk, dan heb ik in mijn leven echt wel drastische keuzes gemaakt en veranderingen aangebracht, vanuit de diepste wens om wél ergens bij te horen. Om me helemaal geaccepteerd te voelen. Heel verdrietig om te voelen dat ik mij nog steeds heel alleen voel, ondanks dat ik wel een relatie heb. (geen kinderen overigens).
Sinds een paar maanden heb ik beter/meer zicht op mijn achtergrond en onveilige jeugd. Heb me toen ook in het diepe gegooid qua reflecteren en voelen. Momenteel probeer ik een vriendschap op te bouwen met iemand en alle seinen lijken op groen te staan. Al een paar keer afgesproken en dat was leuk, echte connectie ook.
Maar inmiddels ben ik toch bang dat de klik niet wederzijds is - haal ik me van alles in mijn hoofd. Dat ik 'teveel' ben, te intens ben (ik heb vooral veel geluisterd naar verhaal van die ander, komt ook uit onveilig nest). En durf nu niet eens meer een appje te sturen.
Ik heb nu eigenlijk eerst bevestiging nodig van die ander dat die klik er wél is, maar er is geen goede manier om daar achter te komen, dus ik doe maar even niets. Rationeel weet ik dat er geen aanleiding is voor deze gedachten, enkel dat de laatste afspraak niet door kon gaan, maar met goede reden. Maar alsnog heb ik er last van omdat het me verlamt en als ik wél iets zeg, dan kan het awkward worden. Dus ik wacht tot ik tot rust ben gekomen hierin en zonder 'lading' weer iets van me kan laten horen. En stel mezelf gerust dat een leuke vriendschap ook weer niet 1-2-3 weg rent, dus dat ik de tijd kan nemen...
Maar ik zou wel 6 maanden vooruit willen spoelen - hopelijk dan mijn therapie gestart en meer geleerd en een plek waar ik over dit soort dingen kan sparren. Voor nu moet ik het doen met hele scherpe zelf-observatie, voelen en lief zijn voor mezelf.
woensdag 19 januari 2022 om 18:59
Wat verdrietig om te lezen Courage, dat je zo worstelt in je nieuwe vriendschap en op zoek bent naar je plek.
Maar je hebt wel gelijk, een goede, stevige vriendschap kan tegen een stootje. In een diepere vriendschap zit eerlijkheid daar voor mij ook in en in het licht daarvan zou ik bijna willen zeggen dat open kaart spelen ook een idee is, maar tegelijkertijd voel ik ook die onzekerheid, dat aftasten, voorzichtig en onderzoekend en begrijp ik dus heel goed dat je daar nu niet voor kiest.
Wat je zegt over nergens bij hoeven horen, echt precies die gedachte had ik ook jarenlang. Bij mij uitte zich dat dan weer in mensen wegduwen en alles alleen doen waarmee ik mijn angsten en onzekerheden juist alleen maar bevestigde. Dus sinds een tijdje oefen ik om dat niet meer te doen, geen muur optrekken als iemand me raakt, hulp vragen als het moeilijk is, open kaart spelen over emoties en ruimte durven innemen. Zo ontzettend doodeng en moeilijk, maar het mooiste ervan is dat ik meteen het effect zie. Dat ik zie en voel dat zonder die muur, verbinding nog steeds kan. Dat mijn vriendin meteen naar me toe komt als ik tegen het plafond zit, ze met me meehuilt en ik besef dat ik op die manier nog nooit zo’n vriendschap heb gehad en hoe ontzettend warm en veilig dit voelt. Dat op mijn werk mijn onzekerheden tonen juist ook zorgt voor begrip, rust en ruimte.
De volgende stappen gaan over die kindgevoelens anders kanaliseren bij tegenslag. En tegelijkertijd wederom werken aan een stevigere basis vanuit en voor mezelf. Een moeder worden voor mezelf die het kind in mij bij de arm neemt en doet wat goed is, zonder oordeel, zonder schuld en onvoorwaardelijk.
Ik oefen dat al wel, door veel vooraf te bedenken, tijdens situaties proberen in het moment en bij mezelf te blijven in plaats van weg te glijden en de-escalerend op te treden en achteraf te reflecteren. Het zijn enorme happen, soms overweldigend.
Ik ga hier ook voor in therapie trouwens, hopelijk nog dit voorjaar. Heb jij je aangemeld voor een specifiek soort therapie?
Maar je hebt wel gelijk, een goede, stevige vriendschap kan tegen een stootje. In een diepere vriendschap zit eerlijkheid daar voor mij ook in en in het licht daarvan zou ik bijna willen zeggen dat open kaart spelen ook een idee is, maar tegelijkertijd voel ik ook die onzekerheid, dat aftasten, voorzichtig en onderzoekend en begrijp ik dus heel goed dat je daar nu niet voor kiest.
Wat je zegt over nergens bij hoeven horen, echt precies die gedachte had ik ook jarenlang. Bij mij uitte zich dat dan weer in mensen wegduwen en alles alleen doen waarmee ik mijn angsten en onzekerheden juist alleen maar bevestigde. Dus sinds een tijdje oefen ik om dat niet meer te doen, geen muur optrekken als iemand me raakt, hulp vragen als het moeilijk is, open kaart spelen over emoties en ruimte durven innemen. Zo ontzettend doodeng en moeilijk, maar het mooiste ervan is dat ik meteen het effect zie. Dat ik zie en voel dat zonder die muur, verbinding nog steeds kan. Dat mijn vriendin meteen naar me toe komt als ik tegen het plafond zit, ze met me meehuilt en ik besef dat ik op die manier nog nooit zo’n vriendschap heb gehad en hoe ontzettend warm en veilig dit voelt. Dat op mijn werk mijn onzekerheden tonen juist ook zorgt voor begrip, rust en ruimte.
De volgende stappen gaan over die kindgevoelens anders kanaliseren bij tegenslag. En tegelijkertijd wederom werken aan een stevigere basis vanuit en voor mezelf. Een moeder worden voor mezelf die het kind in mij bij de arm neemt en doet wat goed is, zonder oordeel, zonder schuld en onvoorwaardelijk.
Ik oefen dat al wel, door veel vooraf te bedenken, tijdens situaties proberen in het moment en bij mezelf te blijven in plaats van weg te glijden en de-escalerend op te treden en achteraf te reflecteren. Het zijn enorme happen, soms overweldigend.
Ik ga hier ook voor in therapie trouwens, hopelijk nog dit voorjaar. Heb jij je aangemeld voor een specifiek soort therapie?
Als niets zeker is, is alles mogelijk.
woensdag 19 januari 2022 om 19:14
Jantjelammehandje schreef: ↑19-01-2022 18:59Wat verdrietig om te lezen Courage, dat je zo worstelt in je nieuwe vriendschap en op zoek bent naar je plek.
Maar je hebt wel gelijk, een goede, stevige vriendschap kan tegen een stootje. In een diepere vriendschap zit eerlijkheid daar voor mij ook in en in het licht daarvan zou ik bijna willen zeggen dat open kaart spelen ook een idee is, maar tegelijkertijd voel ik ook die onzekerheid, dat aftasten, voorzichtig en onderzoekend en begrijp ik dus heel goed dat je daar nu niet voor kiest.(...)
Ik ga hier ook voor in therapie trouwens, hopelijk nog dit voorjaar. Heb jij je aangemeld voor een specifiek soort therapie?
Dank je en ja, dat open kaart spelen is zeker een idee. Maar dat doe ik dan liever face tot face (en ja, wanneer dat is...
). Ik wil ook niet needy of clingy overkomen. Overigens heb ik al wel eerder aangegeven dat dit soort dingen heel lastig zijn voor mij (zonder dat ik daarbij om geruststelling vroeg, gewoon open), dus helemaal verrassend zal het ook niet zijn als ik deze worsteling zou delen.Ja, ik heb me aangemeld. Zit nu in een onderzoekstraject, hopelijk komt daar uit dat ze me een 'goede kandidaat' vinden voor hun schematherapie-groep. Dat is me aanbevolen door een andere psych.
Weet jij de soort therapie al?
woensdag 19 januari 2022 om 19:49
Oh ja, needy of clingy, heel herkenbaar! En “grappig” hoe we dat zo noemen, terwijl we feitelijk onszelf gewoon even wat onvast voelen en dat als een vriendin ons dat zou vertellen, we dat helemaal niet needy of clingy zouden vinden. Geen oordeel hoor!C⨀urage schreef: ↑19-01-2022 19:14Dank je en ja, dat open kaart spelen is zeker een idee. Maar dat doe ik dan liever face tot face (en ja, wanneer dat is...
Ja, ik heb me aangemeld. Zit nu in een onderzoekstraject, hopelijk komt daar uit dat ze me een 'goede kandidaat' vinden voor hun schematherapie-groep. Dat is me aanbevolen door een andere psych.
Weet jij de soort therapie al?
Ik hoor het mezelf gewoon bijna precies zo zeggen 
Ik heb niet een bepaald type therapie waarop ik wacht. Een tijd geleden kwam ik onder behandeling van een psycholoog om een andere reden en zij is echt zo ontzettend waanzinnig goed! Wist binnen een kwartier de vinger op exact de zere plek te leggen en ik had nog niet eens wat verteld over mijn jeugd. Ze maakte een opmerking, incompleet, maar die zoveel in mij opriep nadat ik ‘m in gedachten afmaakte. Die opmerking vatte, met respect, zo ongeveer mijn hele identiteit en daarmee worstelingen samen, ik vond het echt magnifiek haha! Ze is heel direct, maar tactvol, grappig, heel snel en bizar scherpzinnig.
Ik stond op het punt om een cursus voor persoonlijke kracht te volgen maar heb na 3 afspraken a la minute alles gecanceld en afgesproken dat ik met haar verder in gesprek ga zodra we het huidige traject hebben afgerond.
Als niets zeker is, is alles mogelijk.
woensdag 19 januari 2022 om 22:04
Wil je die opmerking met ons delen? Of is dat te persoonlijk?
Ik had me eerder laten onderzoeken voor autisme (uitslag: nee) en die psycholoog wist het ook goed te verwoorden voor mij: onveilig gehecht, KOPP en parentificatie (dat laatste wist ik al). Veel aan gehad - zij zijn hier niet in gespecialiseerd, vandaar nu naar andere organisatie.
Overigens heeft het hier delen vandaag wel geholpen; ben alweer een stukje meer ontspannen.
Ik had me eerder laten onderzoeken voor autisme (uitslag: nee) en die psycholoog wist het ook goed te verwoorden voor mij: onveilig gehecht, KOPP en parentificatie (dat laatste wist ik al). Veel aan gehad - zij zijn hier niet in gespecialiseerd, vandaar nu naar andere organisatie.
Overigens heeft het hier delen vandaag wel geholpen; ben alweer een stukje meer ontspannen.
zondag 23 januari 2022 om 07:36
Quote Jantje
Ik heb een dochter en toen ze werd geboren, was ik me niet bewust van de impact van mijn onveilige jeugd. Nu ik beter weet, zou ik het misschien anders hebben gedaan. De post van Avage over kinderen raakte me dan ook enorm. Neemt niet weg dat ik dag in dag uit bezig ben met hoe ik mijn dochter wel een veilige jeugd kan geven. Geen herhaling van zetten, maar ook niet overcompenseren. Accepteren dat ik fouten zal maken, maar waken voor dezelfde desastreuze fouten. Moeder zijn is in mijn optiek voor een KOPP daarom extra zwaar.
Ik vermoed dat het een levenslange “strijd” zal blijven.
Op het eerste oog gaat het prima met me. Ik functioneer, leef vitaal, ik ontwikkel mezelf, ik heb geen ongezonde vriendschappen of liefdesleven. Aan de buitenkant ziet het er prima uit.
Maar die leegte van binnen. Dat eeuwige zoeken. Vragen die zich niet laten formuleren, laat staan dat er antwoorden zijn. Wie ben ik? Wat wil ík eigenlijk? Dat soort dingen halen me steeds vaker in.
[/quote]
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Jantje, bedankt voor je eerlijke verhalen! En je openhartigheid. Ik was even een paar dagen niet op het forum en dacht ga weer eens kijken of er nog wat nieuwe verhalen zijn en jij hebt nu ook gereageerd. Sowieso sluit ik me aan bij wat je zegt over dat stuk van Avage over kinderen maar ook over de manier waarop Avage omgaat met situaties en deze omschrijft. Ik denk er elke week aan, aan bepaalde stukken uit de verhalen van Avage zoals het accepteren dat je bent zoals je bent en wat je hebt meegemaakt en pas op het moment dat je hierin vrede vind,je ook vrede in jezelf kunt vinden om ook veranderingen te maken en je bewust bent. Maar het feit dat jou dit ook zo raakt zegt dat we op dezelfde golflengte zitten. Met z'n allen ook courage,en wellicht nog meer mensen die zich hier goed in kunnen vinden..
Waarom ik uit je verhaal wat ge-quote heb, is omdat de reden dat ik nu in een relatie zit die uit elkaar gaat het onderwerp kind omvat. Een halfjaar geleden denk ik begonnen bij mij heftige kriebels, babykriebels, voor samen met m'n vriend/ex graag een eigen gezinnetje zou willen beginnen (hij heeft al een 14 jarig kind uit een andere relatie,die hij eens in de twee weken ziet. Met een ex die borderline heeft).
Hij weet niet of hij dit ooit zou willen,en is daar eerlijk over geweest en logisch,zal dat ook nog toelichten,hij twijfelt eigenlijk goed gezegd vooral aan zichzelf,hij heeft een licht alcohol probleem (genetisch) en voelt zichzelf niet sterk genoeg nog en ook voor mij of ik het wel aan kan allemaal en dat was het,meer werd er niet over gesproken,lang verhaal kort. Ik kon niet meer met hem praten hierover en ging het extreem opkroppen en werd verdrietig en ging hem het verwijten dat hier hierin niet verder kwam met hem,dus ook niet kon praten erover ten eerste al. Ik kreeg op het werk een nieuwe collega, super lieve leuke jongen (waarbij ik er nu na maanden achter ben gekomen,dat hij een jongere versie,28 is van m'n huidige vriend 39,jonger en nog geen kinderen maar wel een wens) raakte met hem aan de praat en begon contact met hem te hebben veelvuldig over de app achter de rug om van m'n vriend. En kreeg gevoelens na een paar maanden de stoute schoenen aan getrokken en met hem afgesproken,uren gepraat en niets gebeurd. Na een paar weken nog eens afgesproken en toen gezoend en ook is er meer gebeurt. Ik vond het verschrikkelijk,paar weken mee gelopen en kon het niet meer voor me houden,heb het opgebiecht behalve van verdeel dat ik verder ben gegaan dan alleen zoenen,dat kon ik hem niet vertellen. En nog niet. Hij is zo gekwetst en nu zijn we inmiddels weken verder,wonen nog samen en in april gaat hij op zichzelf en ik blijf hier. Hij heeft een huis gekocht,voor hem en z'n dochter. Nu praten we veel en hebben heel ander contact dan ooit tevoren,ook hebben we sex,vaak,wat we ook allang niet meer hadden. Dus we voelen ons allebei in de war, waar hij het meeste moeite mee heeft is dat hij bang is voor 'de olifant in de kamer,dus het kinder onderwerp' en dat dit tussen ons in zal blijven staan. Voel wel geef veel om hem/houdt en z'n dochter,dat staat voorop en andersom ook en dat weet ik wel.
En ik voel me alsof ik in een driehoeksverhouding zit,die collega zie ik niet meer buiten het werk want kan dat niet maken tegenover thuis en vertrouw mezelf niet, en ik denk nu ik zoek uit wie ik ben en wat ik wil en dan weet ik vast wat ik moet doen. Maar het is een verschrikkelijke rollercoaster.
Ik ken hem nu drie a vier jaar ( huidige vriend) en heb gemerkt dat ik al die jaren me nooit echt heb kunnen 'binden' met hem en zijn dochter,dat gevoel van er niet bijhoren,elke keer als zij er was,was dat er. Soms of nou ja vaak lag ik te huilen op bed,als ik eerder naar bed ging als hun en ik hoorde dat ze samen veel plezier hadden en ik hem uitbundig hoorde doen,wat hij bijvoorbeeld zelden bij mij liet zien,dan huilde ik alleen op bed,en voelde me dan zo intens eenzaam,en er niet bijhoren.
En zo zijn er in de jaren meer dingen voorgevallen uiteraard,ook haar verjaardagen werd ik niet bij betrokken 'moest maar doen wat hij en zijn ex bedachten bijv'. Weer zo'n gevoel,hoor er eigenlijk niet bij. Etc etc...
Dus dat slaat ook wel op die leegte van binnen bij mij..
En de reden waarom ik mezelf niet vertrouw is, ik voel me nog steeds altijd leeg en houd van anderen maar niet van mezelf en hij heeft wel gelijk m'n huidige vriend, misschien is het allemaal teveel voor me maar wil dat zelf kunnen beslissen voor mijzelf en niet dat een ander persoon dit voor mij beslist en dat is gebeurt en ik kreeg heftige gevoelens voor een ander omdat hij me anders benaderde en wel hoop zag voor de toekomst en dit uitsprak, daar ben ik een beetje op verliefd geworden vrees ik. Dus het lijkt alsof ik gevoelens kreeg voor die persoon juist omdat hij me het gevoel gaf wel in me te geloven maar ik merk aan mezelf de twijfel heeft dit niet betrekking op het feit dat ik zodoende hoop dat mijn 'leegte' dan word opgevuld,en ik beter ga weten wie ik ben en wat ik wil als ik met deze andere persoon wat begin
En ik wel nog steeds mensen in mijn omgeving heb die en mensen aantrek met 'problemen', vorige relaties allebei alcohol problemen, en m'n vriendschappen zijn ook veel mensen die dezelfde problemen ervaren als die ik heb, ik heb maar weinig mensen om mij heen 'zonder problemen'. Heel eerlijk..
Boh sorry is een enorm verhaal geworden maar moest het kwijt en na het lezen van je verhaal helemaal,dat het bij me getriggerd werd om alles eruit te gooien.
Dit stuk van mijzelf heb ik ook nog niet gedeeld met jullie op het forum.
Bedankt dat jullie zo open zijn en ik voel me wel ietsjes beter bij het gevoel dat er mensen zijn die je echt begrijpen
Ik heb een dochter en toen ze werd geboren, was ik me niet bewust van de impact van mijn onveilige jeugd. Nu ik beter weet, zou ik het misschien anders hebben gedaan. De post van Avage over kinderen raakte me dan ook enorm. Neemt niet weg dat ik dag in dag uit bezig ben met hoe ik mijn dochter wel een veilige jeugd kan geven. Geen herhaling van zetten, maar ook niet overcompenseren. Accepteren dat ik fouten zal maken, maar waken voor dezelfde desastreuze fouten. Moeder zijn is in mijn optiek voor een KOPP daarom extra zwaar.
Ik vermoed dat het een levenslange “strijd” zal blijven.
Op het eerste oog gaat het prima met me. Ik functioneer, leef vitaal, ik ontwikkel mezelf, ik heb geen ongezonde vriendschappen of liefdesleven. Aan de buitenkant ziet het er prima uit.
Maar die leegte van binnen. Dat eeuwige zoeken. Vragen die zich niet laten formuleren, laat staan dat er antwoorden zijn. Wie ben ik? Wat wil ík eigenlijk? Dat soort dingen halen me steeds vaker in.
[/quote]
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Jantje, bedankt voor je eerlijke verhalen! En je openhartigheid. Ik was even een paar dagen niet op het forum en dacht ga weer eens kijken of er nog wat nieuwe verhalen zijn en jij hebt nu ook gereageerd. Sowieso sluit ik me aan bij wat je zegt over dat stuk van Avage over kinderen maar ook over de manier waarop Avage omgaat met situaties en deze omschrijft. Ik denk er elke week aan, aan bepaalde stukken uit de verhalen van Avage zoals het accepteren dat je bent zoals je bent en wat je hebt meegemaakt en pas op het moment dat je hierin vrede vind,je ook vrede in jezelf kunt vinden om ook veranderingen te maken en je bewust bent. Maar het feit dat jou dit ook zo raakt zegt dat we op dezelfde golflengte zitten. Met z'n allen ook courage,en wellicht nog meer mensen die zich hier goed in kunnen vinden..
Waarom ik uit je verhaal wat ge-quote heb, is omdat de reden dat ik nu in een relatie zit die uit elkaar gaat het onderwerp kind omvat. Een halfjaar geleden denk ik begonnen bij mij heftige kriebels, babykriebels, voor samen met m'n vriend/ex graag een eigen gezinnetje zou willen beginnen (hij heeft al een 14 jarig kind uit een andere relatie,die hij eens in de twee weken ziet. Met een ex die borderline heeft).
Hij weet niet of hij dit ooit zou willen,en is daar eerlijk over geweest en logisch,zal dat ook nog toelichten,hij twijfelt eigenlijk goed gezegd vooral aan zichzelf,hij heeft een licht alcohol probleem (genetisch) en voelt zichzelf niet sterk genoeg nog en ook voor mij of ik het wel aan kan allemaal en dat was het,meer werd er niet over gesproken,lang verhaal kort. Ik kon niet meer met hem praten hierover en ging het extreem opkroppen en werd verdrietig en ging hem het verwijten dat hier hierin niet verder kwam met hem,dus ook niet kon praten erover ten eerste al. Ik kreeg op het werk een nieuwe collega, super lieve leuke jongen (waarbij ik er nu na maanden achter ben gekomen,dat hij een jongere versie,28 is van m'n huidige vriend 39,jonger en nog geen kinderen maar wel een wens) raakte met hem aan de praat en begon contact met hem te hebben veelvuldig over de app achter de rug om van m'n vriend. En kreeg gevoelens na een paar maanden de stoute schoenen aan getrokken en met hem afgesproken,uren gepraat en niets gebeurd. Na een paar weken nog eens afgesproken en toen gezoend en ook is er meer gebeurt. Ik vond het verschrikkelijk,paar weken mee gelopen en kon het niet meer voor me houden,heb het opgebiecht behalve van verdeel dat ik verder ben gegaan dan alleen zoenen,dat kon ik hem niet vertellen. En nog niet. Hij is zo gekwetst en nu zijn we inmiddels weken verder,wonen nog samen en in april gaat hij op zichzelf en ik blijf hier. Hij heeft een huis gekocht,voor hem en z'n dochter. Nu praten we veel en hebben heel ander contact dan ooit tevoren,ook hebben we sex,vaak,wat we ook allang niet meer hadden. Dus we voelen ons allebei in de war, waar hij het meeste moeite mee heeft is dat hij bang is voor 'de olifant in de kamer,dus het kinder onderwerp' en dat dit tussen ons in zal blijven staan. Voel wel geef veel om hem/houdt en z'n dochter,dat staat voorop en andersom ook en dat weet ik wel.
En ik voel me alsof ik in een driehoeksverhouding zit,die collega zie ik niet meer buiten het werk want kan dat niet maken tegenover thuis en vertrouw mezelf niet, en ik denk nu ik zoek uit wie ik ben en wat ik wil en dan weet ik vast wat ik moet doen. Maar het is een verschrikkelijke rollercoaster.
Ik ken hem nu drie a vier jaar ( huidige vriend) en heb gemerkt dat ik al die jaren me nooit echt heb kunnen 'binden' met hem en zijn dochter,dat gevoel van er niet bijhoren,elke keer als zij er was,was dat er. Soms of nou ja vaak lag ik te huilen op bed,als ik eerder naar bed ging als hun en ik hoorde dat ze samen veel plezier hadden en ik hem uitbundig hoorde doen,wat hij bijvoorbeeld zelden bij mij liet zien,dan huilde ik alleen op bed,en voelde me dan zo intens eenzaam,en er niet bijhoren.
En zo zijn er in de jaren meer dingen voorgevallen uiteraard,ook haar verjaardagen werd ik niet bij betrokken 'moest maar doen wat hij en zijn ex bedachten bijv'. Weer zo'n gevoel,hoor er eigenlijk niet bij. Etc etc...
Dus dat slaat ook wel op die leegte van binnen bij mij..
En de reden waarom ik mezelf niet vertrouw is, ik voel me nog steeds altijd leeg en houd van anderen maar niet van mezelf en hij heeft wel gelijk m'n huidige vriend, misschien is het allemaal teveel voor me maar wil dat zelf kunnen beslissen voor mijzelf en niet dat een ander persoon dit voor mij beslist en dat is gebeurt en ik kreeg heftige gevoelens voor een ander omdat hij me anders benaderde en wel hoop zag voor de toekomst en dit uitsprak, daar ben ik een beetje op verliefd geworden vrees ik. Dus het lijkt alsof ik gevoelens kreeg voor die persoon juist omdat hij me het gevoel gaf wel in me te geloven maar ik merk aan mezelf de twijfel heeft dit niet betrekking op het feit dat ik zodoende hoop dat mijn 'leegte' dan word opgevuld,en ik beter ga weten wie ik ben en wat ik wil als ik met deze andere persoon wat begin
En ik wel nog steeds mensen in mijn omgeving heb die en mensen aantrek met 'problemen', vorige relaties allebei alcohol problemen, en m'n vriendschappen zijn ook veel mensen die dezelfde problemen ervaren als die ik heb, ik heb maar weinig mensen om mij heen 'zonder problemen'. Heel eerlijk..
Boh sorry is een enorm verhaal geworden maar moest het kwijt en na het lezen van je verhaal helemaal,dat het bij me getriggerd werd om alles eruit te gooien.
Dit stuk van mijzelf heb ik ook nog niet gedeeld met jullie op het forum.
Bedankt dat jullie zo open zijn en ik voel me wel ietsjes beter bij het gevoel dat er mensen zijn die je echt begrijpen
plukdedag86 wijzigde dit bericht op 23-01-2022 08:38
Reden: Vergeten nog wat bij te voegen
Reden: Vergeten nog wat bij te voegen
4.43% gewijzigd
Het beste ervan maken, hoe moeilijk dat soms ook is..
zondag 23 januari 2022 om 07:53
Zal ik nog wat reageren op de rest van de verhalen.
Courage,wat rot ja dat je dat zo ervaart met die nieuwe vriendschap,heeft het wel een kan wilde ik tegen je zeggen want ook jij verdient dat en wie weet loopt het o iets moois uit. Begrijp je gevoelens wel heel goed. Ik volg nu een paar maanden schematherapie en ga getest worden op add/adhd binnenkort. Schematherapie is ook wel lastig en erg vermoeiend om zelf nu bij jezelf te gaan voelen,dat vind ik de grootste en moeilijkste uitdaging van alles. Op momenten dat je merk hier loop ik weer tegen iets aan en wat doet dat nu precies met me en waarom, vind ik heel lastig en dit dan op te gaan schrijven.
Hoop wel dat ik bij mezelf die klik wel ga vinden,dat het me lukt en ik het goed zie en kan benoemen naar mezelf toe.
En van Jantje wat fijn dat je een therapeut hebt ontdekt die deze dingen in je losmaakt,want ik weet uit ervaring het is zo'n enorme lange zoektocht om de juiste therapeut te vinden of therapie vorm die voor jou werkt en dan ook het juiste effect heeft die je nodig hebt.
Oprecht vind ik dit zo fijn,hier op het forum want ik merk dat ik echt al wel heb geleerd van jullie verhalen en ook om tot andere inzichten te komen, sommige woorden van jullie zijn dagelijks wel in mijn hoofd,en dat ik me er bewust van wil worden. Ook geeft het me een klein beetje rust dat je niet alleen ben ook al voel je,je dit zo vaak. Ik hoop dat dit hier samen met jullie en dat we elkaars verhalen delen en hierop reageren,dat dit nog even blijft,het geeft me ook wat moed soms.
Ervaren jullie dat ook?
Courage,wat rot ja dat je dat zo ervaart met die nieuwe vriendschap,heeft het wel een kan wilde ik tegen je zeggen want ook jij verdient dat en wie weet loopt het o iets moois uit. Begrijp je gevoelens wel heel goed. Ik volg nu een paar maanden schematherapie en ga getest worden op add/adhd binnenkort. Schematherapie is ook wel lastig en erg vermoeiend om zelf nu bij jezelf te gaan voelen,dat vind ik de grootste en moeilijkste uitdaging van alles. Op momenten dat je merk hier loop ik weer tegen iets aan en wat doet dat nu precies met me en waarom, vind ik heel lastig en dit dan op te gaan schrijven.
Hoop wel dat ik bij mezelf die klik wel ga vinden,dat het me lukt en ik het goed zie en kan benoemen naar mezelf toe.
En van Jantje wat fijn dat je een therapeut hebt ontdekt die deze dingen in je losmaakt,want ik weet uit ervaring het is zo'n enorme lange zoektocht om de juiste therapeut te vinden of therapie vorm die voor jou werkt en dan ook het juiste effect heeft die je nodig hebt.
Oprecht vind ik dit zo fijn,hier op het forum want ik merk dat ik echt al wel heb geleerd van jullie verhalen en ook om tot andere inzichten te komen, sommige woorden van jullie zijn dagelijks wel in mijn hoofd,en dat ik me er bewust van wil worden. Ook geeft het me een klein beetje rust dat je niet alleen ben ook al voel je,je dit zo vaak. Ik hoop dat dit hier samen met jullie en dat we elkaars verhalen delen en hierop reageren,dat dit nog even blijft,het geeft me ook wat moed soms.
Ervaren jullie dat ook?
Het beste ervan maken, hoe moeilijk dat soms ook is..
maandag 24 januari 2022 om 12:35
Wat goed dat je je verhaal deelt @plukdedag. Indrukwekkend, en wat een verwarring en rollercoaster allemaal zeg. Wat een moeilijke situatie waar je nu in zit, en dat zij nu straks weggaan.
Heb je ook het gevoel hierdoor dat niets en niemand ooit kan blijven in je leven?
Ik heb mezelf op een bepaald moment toestemming gegeven om alle fouten te maken, die ik maak door de leegte in mezelf. Zoals relaties aangaan en aanhouden, waarvan je al weet dat ze niet goed aflopen en dat het pijn gaat doen. Ik heb natuurlijk geen idee of dat goed was om te doen maar ik had het gevoel dat ik zo hardleers ben, dat ik die pijn nodig had om te leren. Misschien had ik er meer mijn best voor moeten doen om het te voorkomen en had het me dan leed bespaard. Maar ik het had gevoel dat ik niet in staat was om deze fouten te voorkomen, en dat ik er lessen uit moest halen.
Ik denk dat het herbeleven en opnieuw creëren van situaties uit je verleden, waarin je je opnieuw genegeerd voelt bijvoorbeeld, ook nodig is om deze oude pijn naar boven te halen zodat je het echt kan verwerken. Maar dat kan ook gewoon bullshit zijn natuurlijk, ik ben een eeuwige optimist wat dat betreft en op zich is dat ook goed.
Fijn dat het delen je wat moed geeft. Maar weet dat alle moed die je nodig hebt ook al in jou zelf zit. Ik weet dat je soms zal denken: ik weet niet waar ik het vandaan moet halen. Weet dan, dat het altijd in jou zit en dat moeilijke situaties je juist in contact brengen met je kracht. Er is geen beproeving die je niet kan doorstaan.
(Deze shit zeg ik ook continu tegen mezelf, voor mij helpt het).
De afgelopen dagen was ik eenzaam, boos op mezelf en bang voor de toekomst, en voelde ik weer het rand-van-de-afgrondgevoel. En miste ik een arm om me heen, zocht ik troost en was ik onrustig daardoor. Eerder waren dat momenten dat ik alcohol of andere middelen gebruikte om rust te vinden. Mijn therapeut moedigt me aan om met dat gevoel en verlangen te zijn. Als ik dat toesta, komen even de tranen en de frustratie eruit en daarna gaat het ook wel weer. En denk ik weer, het hoeft allemaal niet leuk te zijn, soms is het maar even gewoon doorgaan met wat er is en dan is het maar even allemaal klotezooi. Ik probeer in het heden te zijn, hier is het op zo'n moment beter dan in dat onbekende zwarte gat van de toekomst te staren.
Heb je ook het gevoel hierdoor dat niets en niemand ooit kan blijven in je leven?
Ik heb mezelf op een bepaald moment toestemming gegeven om alle fouten te maken, die ik maak door de leegte in mezelf. Zoals relaties aangaan en aanhouden, waarvan je al weet dat ze niet goed aflopen en dat het pijn gaat doen. Ik heb natuurlijk geen idee of dat goed was om te doen maar ik had het gevoel dat ik zo hardleers ben, dat ik die pijn nodig had om te leren. Misschien had ik er meer mijn best voor moeten doen om het te voorkomen en had het me dan leed bespaard. Maar ik het had gevoel dat ik niet in staat was om deze fouten te voorkomen, en dat ik er lessen uit moest halen.
Ik denk dat het herbeleven en opnieuw creëren van situaties uit je verleden, waarin je je opnieuw genegeerd voelt bijvoorbeeld, ook nodig is om deze oude pijn naar boven te halen zodat je het echt kan verwerken. Maar dat kan ook gewoon bullshit zijn natuurlijk, ik ben een eeuwige optimist wat dat betreft en op zich is dat ook goed.
Fijn dat het delen je wat moed geeft. Maar weet dat alle moed die je nodig hebt ook al in jou zelf zit. Ik weet dat je soms zal denken: ik weet niet waar ik het vandaan moet halen. Weet dan, dat het altijd in jou zit en dat moeilijke situaties je juist in contact brengen met je kracht. Er is geen beproeving die je niet kan doorstaan.
(Deze shit zeg ik ook continu tegen mezelf, voor mij helpt het).
De afgelopen dagen was ik eenzaam, boos op mezelf en bang voor de toekomst, en voelde ik weer het rand-van-de-afgrondgevoel. En miste ik een arm om me heen, zocht ik troost en was ik onrustig daardoor. Eerder waren dat momenten dat ik alcohol of andere middelen gebruikte om rust te vinden. Mijn therapeut moedigt me aan om met dat gevoel en verlangen te zijn. Als ik dat toesta, komen even de tranen en de frustratie eruit en daarna gaat het ook wel weer. En denk ik weer, het hoeft allemaal niet leuk te zijn, soms is het maar even gewoon doorgaan met wat er is en dan is het maar even allemaal klotezooi. Ik probeer in het heden te zijn, hier is het op zo'n moment beter dan in dat onbekende zwarte gat van de toekomst te staren.
donderdag 27 januari 2022 om 06:16
Goedemorgen Avage,
Dank je wel voor je steun!
'Heb je ook het gevoel hierdoor dat niets en niemand ooit kan blijven in je leven?'
Wat je zei ja, heel erg extreem dat gevoel en van zie je wel het lukt je niet, je kunt geen 'normale' relatie aan met een ander en dan zou jij ooit moeder willen worden, ben je gek ofzo..
En verwijten, enorm boos op mezelf..en dat ik mensen wegjaag, mannen gaan uiteindelijk allemaal bij me weg of ze zijn 'niet goed',aan de drugs bijv, dat ze aan me blijven hangen omdat ze zelf geen leven hebben (ook al eens meegemaakt)..klinkt hard maar die ging me stalken toen ik het uitmaakte
Ja m'n emoties zijn een rollercoaster, de ene dag gaat het wel en dan kan ik de hele dag wel huilen of denk ik
Wat is dit voor leven die ik heb en wanneer stopt het lijden en kan ik leven ,echt leven zoals mensen dit kunnen beschrijven
Ja zie er ook heel erg tegenop dat m'n vriend/ex straks echt weg is, ik worstel erg met die emoties,dagelijks
( Ik ben ook in 2019 van provincie Brabant verhuisd naar Limburg,hij woont daar, en uiteindelijk was dit ook goed voor mij om uit de visuele cirkel te komen. Heb wel wat vrienden nu en werk maar voelt wel eenzaam om dadelijk hier 'alleen' te wonen)
Dus wat je eigenlijk bedoeld is, je hebt het geaccepteerd dat je die leegte voelt in jezelf en je daardoor fouten maakt mbt relaties aangaan om zodoende te leren ervan?! Klinkt niet heel raar als ik er goed overna denk
En dat je situaties krijgt die oude pijnen naar boven halen waardoor je deze kan verwerken wellicht,dat bedoel je?
Is inderdaad echt alleen maar goed dat je zo'n optimist bent,echt wel
Ik ben van nature een pessimist en het zit ook een beetje in de genen
Maar vecht er wel voor om meer naar de optimistische kant te trekken!!
Mooi wat je zegt over die kracht in jezelf en dat je pas weet hoe sterk je bent als je dit nodig hebt,die wil ik ook gebruiken.
En wat erg dat je,je zo voelde naar jezelf en die dagen die ken ik enorm goed
Die had ik de afgelopen dagen ook en dan weet je,je geen raad met jezelf...herken dat zo
Pak dan ook weleens een drankje of rook sigaretten terwijl ik dat amper doe
Dus je bedoeld je omarmt het feit dat het gewoon klote is en even huilt of je zo voelt en probeert weer door te bikkelen?
Je woorden helpen me weer!
Je krijgt van mij een virtuele knuffel
Dank je wel voor je steun!
'Heb je ook het gevoel hierdoor dat niets en niemand ooit kan blijven in je leven?'
Wat je zei ja, heel erg extreem dat gevoel en van zie je wel het lukt je niet, je kunt geen 'normale' relatie aan met een ander en dan zou jij ooit moeder willen worden, ben je gek ofzo..
En verwijten, enorm boos op mezelf..en dat ik mensen wegjaag, mannen gaan uiteindelijk allemaal bij me weg of ze zijn 'niet goed',aan de drugs bijv, dat ze aan me blijven hangen omdat ze zelf geen leven hebben (ook al eens meegemaakt)..klinkt hard maar die ging me stalken toen ik het uitmaakte
Ja m'n emoties zijn een rollercoaster, de ene dag gaat het wel en dan kan ik de hele dag wel huilen of denk ik
Wat is dit voor leven die ik heb en wanneer stopt het lijden en kan ik leven ,echt leven zoals mensen dit kunnen beschrijven
Ja zie er ook heel erg tegenop dat m'n vriend/ex straks echt weg is, ik worstel erg met die emoties,dagelijks
( Ik ben ook in 2019 van provincie Brabant verhuisd naar Limburg,hij woont daar, en uiteindelijk was dit ook goed voor mij om uit de visuele cirkel te komen. Heb wel wat vrienden nu en werk maar voelt wel eenzaam om dadelijk hier 'alleen' te wonen)
Dus wat je eigenlijk bedoeld is, je hebt het geaccepteerd dat je die leegte voelt in jezelf en je daardoor fouten maakt mbt relaties aangaan om zodoende te leren ervan?! Klinkt niet heel raar als ik er goed overna denk
En dat je situaties krijgt die oude pijnen naar boven halen waardoor je deze kan verwerken wellicht,dat bedoel je?
Is inderdaad echt alleen maar goed dat je zo'n optimist bent,echt wel
Ik ben van nature een pessimist en het zit ook een beetje in de genen
Maar vecht er wel voor om meer naar de optimistische kant te trekken!!
Mooi wat je zegt over die kracht in jezelf en dat je pas weet hoe sterk je bent als je dit nodig hebt,die wil ik ook gebruiken.
En wat erg dat je,je zo voelde naar jezelf en die dagen die ken ik enorm goed
Die had ik de afgelopen dagen ook en dan weet je,je geen raad met jezelf...herken dat zo
Pak dan ook weleens een drankje of rook sigaretten terwijl ik dat amper doe
Dus je bedoeld je omarmt het feit dat het gewoon klote is en even huilt of je zo voelt en probeert weer door te bikkelen?
Je woorden helpen me weer!
Je krijgt van mij een virtuele knuffel
Het beste ervan maken, hoe moeilijk dat soms ook is..
dinsdag 19 juli 2022 om 19:15
Hoi mede KOPPers,
Zit even goed in de knoop momenteel
Nadat m'n ex(vriend) uit het appartement is,is het enorm bergafwaarts gegaan met mij.Ik denk dat er ook enorm veel werd getriggerd bij mij,zoals verlatingsangst, eenzaamheid en en en....
En mijn 'misstap' is letterlijk aan me gaan vreten...nachten lang aan het piekeren geweest en alleen maar huilen,kon niet meer eten.kreeg niets meer door m'n keel. Viel kilo's af in korte tijd. En had af en toe momenten dat ik zo diep zat dat ik geen controle meer had over m'n lichaam,ging raar bewegen en een soort zoem geluid maken,en had er geen controle over.toen dacht ik nu ben ik echt ver.
Met m'n ziel onder m'n arm.
En toen ging het na een paar maanden echt mis, ik zat op m'n werk en kon niet meer lezen.kreeg een mega paniekaanval,brak in hysterie uit. En werken ging al steeds minder goed,kon m'n eigen werk amper doen.
Daarna nog gaan werken paar dagen maar was constant in tranen.
Heb me de week erna ziek gemeld (dat vond ik echt lastig om te doen). En het ging echt down hill bij me. Stond op die dag met een mes aan m'n arm. Heb toen m'n psycholoog gebeld en kon komen,we hadden bedacht dat het misschien slim was naar familie te gaan, vond het moeilijk te vragen maar heb uiteindelijk m'n ma geappt waarna ze zei kom maar naar hier. Ben naar huis gegaan en heb m'n konijn meegenomen.ben letterlijk met een paar dingen weggegaan daar en naar m'n geboortedorp gegaan.mn ouderlijk huis. Totaal in de war en chaotisch.
Ben al twee weken thuis nu. Medicijnen voor te slapen heb ik,en voor overdag om wat kalm te blijven ook nog een antidepressiva.
Heb mezelf zo afgestraft de afgelopen maanden en was zo in de war. Ik heb oprecht zo'n hekel aan mezelf gekregen door wat ik mn ex(vriend) heb aangedaan,zo teleurgesteld in mezelf. Ik kwel mezelf,en alles wat ik afkeur aan mijzelf dat is er elke dag elk uur om me af te straffen.
En had al weinig zelfvertrouwen en eigenwaarde.maar nu is het even helemaal weg. Ben helemaal kwijt wie ik ben en wat ik wil en vooral wat moet ik nu verder.
Ik zit nu soms gewoon een hele tijd voor me uit te staren. Voel geen blijheid,kan ook niet lachen. Voel me verschrikkelijk slecht.
Ik wil eigenlijk niet meer naar Limburg,naar het appartement of m'n werk.
Ben er nog niet klaar voor en heb over twee weken een afspraak met een bedrijfsarts,is de eerste keer in m'n leven en weet niet hoe of wat er gaat komen. Weet dat ik nog niet klaar ben om weer te gaan werken, vind het alleen wel wat om al die tijd hier te zijn bij m'n moeder,ze doet haar best om er voor me te zijn,maar soms staat ze ook radeloos naast me. Met een blik van, komt het allemaal wel echt goed met jou.en dan schaam ik me voor mijzelf.
M'n leven is zo'n rommel,en ze ziet m'n pijn
Zit even goed in de knoop momenteel
Nadat m'n ex(vriend) uit het appartement is,is het enorm bergafwaarts gegaan met mij.Ik denk dat er ook enorm veel werd getriggerd bij mij,zoals verlatingsangst, eenzaamheid en en en....
En mijn 'misstap' is letterlijk aan me gaan vreten...nachten lang aan het piekeren geweest en alleen maar huilen,kon niet meer eten.kreeg niets meer door m'n keel. Viel kilo's af in korte tijd. En had af en toe momenten dat ik zo diep zat dat ik geen controle meer had over m'n lichaam,ging raar bewegen en een soort zoem geluid maken,en had er geen controle over.toen dacht ik nu ben ik echt ver.
Met m'n ziel onder m'n arm.
En toen ging het na een paar maanden echt mis, ik zat op m'n werk en kon niet meer lezen.kreeg een mega paniekaanval,brak in hysterie uit. En werken ging al steeds minder goed,kon m'n eigen werk amper doen.
Daarna nog gaan werken paar dagen maar was constant in tranen.
Heb me de week erna ziek gemeld (dat vond ik echt lastig om te doen). En het ging echt down hill bij me. Stond op die dag met een mes aan m'n arm. Heb toen m'n psycholoog gebeld en kon komen,we hadden bedacht dat het misschien slim was naar familie te gaan, vond het moeilijk te vragen maar heb uiteindelijk m'n ma geappt waarna ze zei kom maar naar hier. Ben naar huis gegaan en heb m'n konijn meegenomen.ben letterlijk met een paar dingen weggegaan daar en naar m'n geboortedorp gegaan.mn ouderlijk huis. Totaal in de war en chaotisch.
Ben al twee weken thuis nu. Medicijnen voor te slapen heb ik,en voor overdag om wat kalm te blijven ook nog een antidepressiva.
Heb mezelf zo afgestraft de afgelopen maanden en was zo in de war. Ik heb oprecht zo'n hekel aan mezelf gekregen door wat ik mn ex(vriend) heb aangedaan,zo teleurgesteld in mezelf. Ik kwel mezelf,en alles wat ik afkeur aan mijzelf dat is er elke dag elk uur om me af te straffen.
En had al weinig zelfvertrouwen en eigenwaarde.maar nu is het even helemaal weg. Ben helemaal kwijt wie ik ben en wat ik wil en vooral wat moet ik nu verder.
Ik zit nu soms gewoon een hele tijd voor me uit te staren. Voel geen blijheid,kan ook niet lachen. Voel me verschrikkelijk slecht.
Ik wil eigenlijk niet meer naar Limburg,naar het appartement of m'n werk.
Ben er nog niet klaar voor en heb over twee weken een afspraak met een bedrijfsarts,is de eerste keer in m'n leven en weet niet hoe of wat er gaat komen. Weet dat ik nog niet klaar ben om weer te gaan werken, vind het alleen wel wat om al die tijd hier te zijn bij m'n moeder,ze doet haar best om er voor me te zijn,maar soms staat ze ook radeloos naast me. Met een blik van, komt het allemaal wel echt goed met jou.en dan schaam ik me voor mijzelf.
M'n leven is zo'n rommel,en ze ziet m'n pijn
Het beste ervan maken, hoe moeilijk dat soms ook is..
dinsdag 19 juli 2022 om 23:51
Hey Plukdedag; ik weet even niet wat ik tegen je moet zeggen behalve dat je je niet schuldig hoeft te voelen naar je ex-vriend. Jij bent ook maar een mens hè en je hebt recht om fouten te maken (als je het zo wil noemen), net als ieder ander!
Maar ik heb je wel gelezen en bij deze een dikke virtuele hug!
Maar ik heb je wel gelezen en bij deze een dikke virtuele hug!
woensdag 20 juli 2022 om 07:24
Courage
Dank je wel voor je woorden en hug! En dat je toch even reageert
Het is ook lastig wat er op te zeggen precies.
Het is ook een lang verhaal geworden.
Ga m'n best doen dat voor ogen te houden.is erg lastig.en hopen dat ik eruit kom uiteindelijk.
Dank je wel voor je woorden en hug! En dat je toch even reageert
Het is ook lastig wat er op te zeggen precies.
Het is ook een lang verhaal geworden.
Ga m'n best doen dat voor ogen te houden.is erg lastig.en hopen dat ik eruit kom uiteindelijk.
Het beste ervan maken, hoe moeilijk dat soms ook is..
woensdag 20 juli 2022 om 17:45
woensdag 20 juli 2022 om 22:31
Hoi Martje55
Dank je wel voor je lieve woorden!! En ik ga m'n best doen.voor mij lastig om lief te zijn voor mijzelf momenteel.
Ja doordat ik na zoveel maanden weer iets heb geplaatst is hij weer zichtbaar geworden.
Ben blij dat je er zoveel uit kan halen voor jezelf!!
Dat is echt top
Dank je wel voor je lieve woorden!! En ik ga m'n best doen.voor mij lastig om lief te zijn voor mijzelf momenteel.
Ja doordat ik na zoveel maanden weer iets heb geplaatst is hij weer zichtbaar geworden.
Ben blij dat je er zoveel uit kan halen voor jezelf!!
Dat is echt top
Het beste ervan maken, hoe moeilijk dat soms ook is..
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
