Psyche
alle pijlers
Kun jij makkelijk loslaten?
dinsdag 9 januari 2018 om 22:06
Ik absoluut niet, maar zou het wel graag beter willen kunnen.
Heb dit al van kleins af aan. Soms kom ik nog wel eens de juf van de peuterspeelzaal tegen die dan altijd even moet benoemen wat een klein terroristje ik was in mijn eerste maanden: Als mijn moeder me had afgezet, vloog ik zowat door de muur als ze weg ging. Ik schijn tot één van de ergste gevallen te behoren die ze in haar ruim 40 jaar lange carrière heeft meegemaakt.
Kan me ook nog herinneren dat ik regelmatig moest janken als onderbouwleerling als ik over ging naar een nieuw jaar en dus een nieuwe juf of meester kreeg.
Nu ben ik bijna dertig en vertoont het zich natuurlijk op heel andere vlakken. Maar nog steeds vind ik het heel moeilijk om met veranderingen om te gaan. Nieuwe dingen zijn niet zo erg, maar afscheid moeten nemen van oude dingen waar ik vertrouwd mee was en die mijn wereld 'veilig' doen aanvoelen des te meer..
Ik heb vrienden die, samen met mij, 20 jaar zijn opgegroeid in hetzelfde dorp. Maar bij aanvang van de studententijd zijn ze vertrokken en nooit meer teruggekeerd. Voor mij lijkt dat bijna buitenaards gedrag : Hoe kun je nu zo gemakkelijk afstand nemen van de plek waar je bent getogen ? Ik bedoel dit niet als veroordeling, het is juist een positieve eigenschap naar mijn mening. Maar zelf kan ik het absoluut niet.
Eigenlijk moet ik nu al lang nieuwe hardloopschoenen, maar ik kan van mijn huidige geen afscheid nemen. Het idee dat ik er al sinds 2010 op hardloop, vind ik op de één of andere manier prettig.
Op 30 december verveelde ik me 's avonds. Ik ben toen in mijn eentje met de auto naar Utrecht gereden (50 km), en ben drie keer langs het studentenhuis waar ik in mijn studietijd heb gewoond gelopen en heb daarna shoarma gegeten bij het shoarmatentje waar ik toen regelmatig kwam. Op de een of andere vreemde manier werd ik er emotioneel van. Terwijl ik blij ben dat mijn studententijd voorbij is en ik daar niet meer woon, voel ik toch de behoefte om die connectie weer op te zoeken en geeft het me toch een verdrietig gevoel dat het definitief voorbij is.
Als ik op youtube de naam van mijn woonplaats intyp, en ik kom terecht bij een filmpje waarop de natuurschaatsbaan open is ergens in 2008, zit ik bijna met tranen in mijn ogen. Idioot gewoon.
Wie van jullie is veel makkelijker met dit soort dingen? Ik wil dit ook graag leren... Volgens mij ga ik best ver met dit soort dingen. Kan me niet voorstellen dat vrienden van mij bijvoorbeeld dezelfde acties uithalen...
Heb dit al van kleins af aan. Soms kom ik nog wel eens de juf van de peuterspeelzaal tegen die dan altijd even moet benoemen wat een klein terroristje ik was in mijn eerste maanden: Als mijn moeder me had afgezet, vloog ik zowat door de muur als ze weg ging. Ik schijn tot één van de ergste gevallen te behoren die ze in haar ruim 40 jaar lange carrière heeft meegemaakt.
Kan me ook nog herinneren dat ik regelmatig moest janken als onderbouwleerling als ik over ging naar een nieuw jaar en dus een nieuwe juf of meester kreeg.
Nu ben ik bijna dertig en vertoont het zich natuurlijk op heel andere vlakken. Maar nog steeds vind ik het heel moeilijk om met veranderingen om te gaan. Nieuwe dingen zijn niet zo erg, maar afscheid moeten nemen van oude dingen waar ik vertrouwd mee was en die mijn wereld 'veilig' doen aanvoelen des te meer..
Ik heb vrienden die, samen met mij, 20 jaar zijn opgegroeid in hetzelfde dorp. Maar bij aanvang van de studententijd zijn ze vertrokken en nooit meer teruggekeerd. Voor mij lijkt dat bijna buitenaards gedrag : Hoe kun je nu zo gemakkelijk afstand nemen van de plek waar je bent getogen ? Ik bedoel dit niet als veroordeling, het is juist een positieve eigenschap naar mijn mening. Maar zelf kan ik het absoluut niet.
Eigenlijk moet ik nu al lang nieuwe hardloopschoenen, maar ik kan van mijn huidige geen afscheid nemen. Het idee dat ik er al sinds 2010 op hardloop, vind ik op de één of andere manier prettig.
Op 30 december verveelde ik me 's avonds. Ik ben toen in mijn eentje met de auto naar Utrecht gereden (50 km), en ben drie keer langs het studentenhuis waar ik in mijn studietijd heb gewoond gelopen en heb daarna shoarma gegeten bij het shoarmatentje waar ik toen regelmatig kwam. Op de een of andere vreemde manier werd ik er emotioneel van. Terwijl ik blij ben dat mijn studententijd voorbij is en ik daar niet meer woon, voel ik toch de behoefte om die connectie weer op te zoeken en geeft het me toch een verdrietig gevoel dat het definitief voorbij is.
Als ik op youtube de naam van mijn woonplaats intyp, en ik kom terecht bij een filmpje waarop de natuurschaatsbaan open is ergens in 2008, zit ik bijna met tranen in mijn ogen. Idioot gewoon.
Wie van jullie is veel makkelijker met dit soort dingen? Ik wil dit ook graag leren... Volgens mij ga ik best ver met dit soort dingen. Kan me niet voorstellen dat vrienden van mij bijvoorbeeld dezelfde acties uithalen...
dinsdag 9 januari 2018 om 22:10
dinsdag 9 januari 2018 om 22:12
Vind het echt belangrijk om daar ook beter in te worden. Bij mij staat het er echt aan in de weg dat ik kan genieten van het moment.pamelacourson schreef: ↑09-01-2018 22:10Ik heb daar absoluut geen last van. Het is leuk om dingen van vroeger terug te zien, maar ik laat het heel makkelijk los. Het heden is namelijk te leuk om in het verleden te blijven hangen. Ik zou ook makkelijk kunnen emigreren, geen problemen mee.
dinsdag 9 januari 2018 om 22:12
dinsdag 9 januari 2018 om 22:27
Het levert me ook niets op, daarom wil ik hier ook wat mee.Moiren’ schreef: ↑09-01-2018 22:12Ik vind het echt onvoorstelbaar dat mensen zo in het verleden hangen.
Maar misschien ben ik wel onthecht, ik geef niets om waar ik op groeide, de mensen waarme ik ooit op school zat, voorwerpen of allerlei andere dingen.
Wat levert het jou op om daar zo aan vast te houden?
Ik heb een lichte vorm van autisme, waardoor ik sowieso al moeite heb met veranderingen. Heb ook wat angstklachten, en misschien dat het 'vasthouden' bij mij zorgt voor een gevoel van veiligheid.
dinsdag 9 januari 2018 om 22:28
Dan levert het je toch wat op.Mr__Blonde schreef: ↑09-01-2018 22:27Het levert me ook niets op, daarom wil ik hier ook wat mee.
Ik heb een lichte vorm van autisme, waardoor ik sowieso al moeite heb met veranderingen. Heb ook wat angstklachten, en misschien dat het 'vasthouden' bij mij zorgt voor een gevoel van veiligheid.
Ga morgen nieuwe hardloopschoenen kopen en kijk of er wat ergs gebeurt. Of niet
dinsdag 9 januari 2018 om 22:38
Het voorbeeld met de hardloopschoenen is nog relatief onschuldig.
Maar ik heb bijvoorbeeld ook ooit een relatie gehad waarvan ik wist dat deze niet goed was voor mij. Toch kon ik de relatie niet verbreken, omdat ik te veel gehecht was aan mijn toenmalige vriendin. Ik kan me hechten aan de meest bizarre dingen, en wanneer ik eenmaal gehecht ben, kan ik niet meer loslaten.
Vind het ook enorm knap als mensen bijvoorbeeld een relatie van een paar jaar verbreken omdat ze geloven dat ze daar gelukkiger van worden. Ik zou dat gewoon niet kunnen. Sowieso zou ik nooit uit eigen beweging iets veranderen voor zolang dit niet strikt noodzakelijk is.
Met andere woorden : ik behoud dingen in mijn leven, die in sommige gevallen niet goed zijn voor mij.
dinsdag 9 januari 2018 om 22:43
Al eens therapie overwogen?Mr__Blonde schreef: ↑09-01-2018 22:38Het voorbeeld met de hardloopschoenen is nog relatief onschuldig.
Maar ik heb bijvoorbeeld ook ooit een relatie gehad waarvan ik wist dat deze niet goed was voor mij. Toch kon ik de relatie niet verbreken, omdat ik te veel gehecht was aan mijn toenmalige vriendin. Ik kan me hechten aan de meest bizarre dingen, en wanneer ik eenmaal gehecht ben, kan ik niet meer loslaten.
Vind het ook enorm knap als mensen bijvoorbeeld een relatie van een paar jaar verbreken omdat ze geloven dat ze daar gelukkiger van worden. Ik zou dat gewoon niet kunnen. Sowieso zou ik nooit uit eigen beweging iets veranderen voor zolang dit niet strikt noodzakelijk is.
Met andere woorden : ik behoud dingen in mijn leven, die in sommige gevallen niet goed zijn voor mij.
woensdag 10 januari 2018 om 00:20
Ik heb ook altijd moeite met veranderingen gehad en nog steeds. Mijn huidige dorp is 10 km van mijn jeugddorp vandaan. Af en toe moet ik er gewoon weer even naartoe. Met de honden daar in het bos wandelen of naar het zwembad. Zoiets combineer ik dan met een bezoekje aan de buurtsuper of de frituur. Of foto's maken en vergelijken met een foto van 20 jaar geleden ofzo. Er is natuurlijk ook een hoop veranderd. Voor zo'n dorp had het vroeger best nog veel voorzieningen en dat is gehalveerd. Dat vind ik dan jammer. Net als het feit dat ik nooit meer in mijn ouderlijk huis kan. Dat is verkocht na de scheiding van mijn ouders. Ik vond dat het gezelligste huis om samen te zijn, de feestdagen door te brengen. De contacten die ik vroeger had heb ik niet meer. Life dan. Verwaterd. Zij hebben nu een heel ander leven dan ik. Allemaal samenwonend en veel hebben een gezin. Ik wil zo'n leven nog steeds niet, het heeft me nooit getrokken. Qua interesses ben ik ook niet veel veranderd vergeleken met vroeger. Op een paar dingen na. Ik ben nu een beestengek, wandel en shop graag. Vroeger kon dat me niet bekoren. Maar nog steeds bepaalde kinderdingen leuk vinden. Zoals tekenfilms, series, muziek van toen. Mensenmassa's en uitgaan vind ik nog steeds verschrikkelijk.
Op de klassenreünie stonden de anderen versteld van mijn geheugen. Ik wist meer dan zij te herinneren, vaak tot in detail. Voor hen staat die tijd verder weg. Ik weet niet precies waarom ik zo veel met vroeger heb. Dat in details denken zit in me. Maar misschien ook omdat ik minder heb meegemaakt doordat mijn leven zo anders is gelopen dan dat van hen. Minder boeiende dingen meegemaakt. De meest gangbare dingen zijn voor mij niet aan de orde gekomen. Na de basisschool sloot ik moeilijk vriendschappen (heb er nu 3), niet weten wat het is om met je lover een team te zijn, geen werk kunnen doen waar mijn hart ligt (psychische problemen). Ik verlang dan met buien terug naar de tijd dat ik nog redelijk gelijk liep met leeftijdsgenoten.
Op de klassenreünie stonden de anderen versteld van mijn geheugen. Ik wist meer dan zij te herinneren, vaak tot in detail. Voor hen staat die tijd verder weg. Ik weet niet precies waarom ik zo veel met vroeger heb. Dat in details denken zit in me. Maar misschien ook omdat ik minder heb meegemaakt doordat mijn leven zo anders is gelopen dan dat van hen. Minder boeiende dingen meegemaakt. De meest gangbare dingen zijn voor mij niet aan de orde gekomen. Na de basisschool sloot ik moeilijk vriendschappen (heb er nu 3), niet weten wat het is om met je lover een team te zijn, geen werk kunnen doen waar mijn hart ligt (psychische problemen). Ik verlang dan met buien terug naar de tijd dat ik nog redelijk gelijk liep met leeftijdsgenoten.
