Psyche
alle pijlers
Lang geleden... deel 2
donderdag 19 maart 2009 om 11:53
Lieve Philomein,
Eigenlijk maakt het me geen zier uit wie je was. Je bent nu voor mij de Philomein die zo bewust bezig is met zichzelf ontwikkelen. En dat laat je zien.
Dat geeft hoop.
Het proces dat je nu doorgaat, en hoe je dat beschrijft, ik vind dat fijn om te weten.
Al was je een allochtone alien met ringbaard en 13 lieve ouders. Je hebt jou groot verdriet gehad, en gaat er op jouw manier mee om.
En groot verdriet is niet te meten in emmers tranen, of te verdelen in gradaties met behulp van mooie woorden of diagnoses.
Dus blijf schrijven en enlighten my day.
Eigenlijk maakt het me geen zier uit wie je was. Je bent nu voor mij de Philomein die zo bewust bezig is met zichzelf ontwikkelen. En dat laat je zien.
Dat geeft hoop.
Het proces dat je nu doorgaat, en hoe je dat beschrijft, ik vind dat fijn om te weten.
Al was je een allochtone alien met ringbaard en 13 lieve ouders. Je hebt jou groot verdriet gehad, en gaat er op jouw manier mee om.
En groot verdriet is niet te meten in emmers tranen, of te verdelen in gradaties met behulp van mooie woorden of diagnoses.
Dus blijf schrijven en enlighten my day.
donderdag 19 maart 2009 om 11:55
donderdag 19 maart 2009 om 11:59
Lieve dames,
Wat rot, die nare nachten. Dan begint je dag ook al zo sacherijnig en vermoeid. Blegh.
Verwen ontbijtje op bed dan maar, en met een boek nog een ochtendje nadutten?
EV: herkenning in je stukje dat het 'nu maar normaal' moet zijn. Ook ik verlang naar normaal, en besluit bij vlagen dat het allemaal maar klaar is. Moet zijn. En wel gister.
Merk wel dat ik de afgelopen jaren wat mee heb leren accepteren dat ik 'iets' heb.
M'n diagnose speelde daar voor mij wel een rol in. Het 'bewees' soort van dat ik inderdaad een reden had om afwijkend te zijn.
En sindsdien valt het me vaak wat makkelijker om te accepteren dat ik nu anders ben, anders doe, anders leef.
Maar sindsdien ook heel erg de druk om 'beter te worden'. En ja, dat doe je door hard werken enzo. En dat blijf ik dus frustrerend vinden. Dat ik me helemaal uit de naad kan werken, maar inderdaad ook het gevoel heb dat het in praktijk geen zier uitmaakt.
Fijn, al die inzichten. Maar wat doe je ermee?
Toch als ik terugkijk naar afgelopen jaren merk ik dat bepaalde inzichten mijn levenshouding erg veranderd hebben, en ook dat ik wel een flink stuk verder ben dan ik ooit was.
Gewoon omdat ik mezelf ondertussen heb leren kennen. Eindelijk.
Maar ja. Beter worden... Hebben ze niet gewoon een pilletje ofzo?
Wat rot, die nare nachten. Dan begint je dag ook al zo sacherijnig en vermoeid. Blegh.
Verwen ontbijtje op bed dan maar, en met een boek nog een ochtendje nadutten?
EV: herkenning in je stukje dat het 'nu maar normaal' moet zijn. Ook ik verlang naar normaal, en besluit bij vlagen dat het allemaal maar klaar is. Moet zijn. En wel gister.
Merk wel dat ik de afgelopen jaren wat mee heb leren accepteren dat ik 'iets' heb.
M'n diagnose speelde daar voor mij wel een rol in. Het 'bewees' soort van dat ik inderdaad een reden had om afwijkend te zijn.
En sindsdien valt het me vaak wat makkelijker om te accepteren dat ik nu anders ben, anders doe, anders leef.
Maar sindsdien ook heel erg de druk om 'beter te worden'. En ja, dat doe je door hard werken enzo. En dat blijf ik dus frustrerend vinden. Dat ik me helemaal uit de naad kan werken, maar inderdaad ook het gevoel heb dat het in praktijk geen zier uitmaakt.
Fijn, al die inzichten. Maar wat doe je ermee?
Toch als ik terugkijk naar afgelopen jaren merk ik dat bepaalde inzichten mijn levenshouding erg veranderd hebben, en ook dat ik wel een flink stuk verder ben dan ik ooit was.
Gewoon omdat ik mezelf ondertussen heb leren kennen. Eindelijk.
Maar ja. Beter worden... Hebben ze niet gewoon een pilletje ofzo?
donderdag 19 maart 2009 om 12:59
Herkenbaar hoor, dat vergelijken met anderen hier.
Terecht of niet, ik doe het ook, heel vaak eigenlijk.
En altijd kom ik dan tot de conclusie dat ik niet zo moet zeiken, waar heb ik het nou eigenlijk over. Vind dan dat ik geen recht heb op klagen ofzo in vergelijking met jullie allemaal.
Wil jullie dan niet lastig vallen met mijn gezeur, dat houdt me regelmatig tegen om te schrijven.
En als ik me daar niet door tegen laat houden, is er achteraf vaak een vervelend gevoel van aandacht opeisen, terwijl ik dat helemaal niet verdien.
Terecht of niet, ik doe het ook, heel vaak eigenlijk.
En altijd kom ik dan tot de conclusie dat ik niet zo moet zeiken, waar heb ik het nou eigenlijk over. Vind dan dat ik geen recht heb op klagen ofzo in vergelijking met jullie allemaal.
Wil jullie dan niet lastig vallen met mijn gezeur, dat houdt me regelmatig tegen om te schrijven.
En als ik me daar niet door tegen laat houden, is er achteraf vaak een vervelend gevoel van aandacht opeisen, terwijl ik dat helemaal niet verdien.
donderdag 19 maart 2009 om 13:08
Hoi lieverds,
Wat fijn om de humor er tussen te zien sijpelen, ik vind het kostelijk, warm en ook bij mij passen. Ik 'hoor' wel in dit groepje.
Mijn nacht was prima, ging zowaar weer vóór 11 uur naar bed maar eenmaal weer wakker vanochtend begonnen de bibberaties weer. Gespannen lijk (die freudiaanse typfout maak ik zo vaak dat ik 'm een keer laat staan), geen beslissingen kunnen nemen. Het feit dat mijn fietsband lekkig is, elke keer moet worden opgepompt was al een zo onoverkomelijk iets dat ik het een slim idee vond om 'vriendin te bellen voor een 2e consult' zoals zij dat zo mooi beschreef.
Zij heeft me zeer dringend aangeraden om even niet te gaan werken, naar de huisarts te gaan om te overleggen en even heul goed voor me eige te zorgen. "als je dat niet doet kom je jezelf volgende week of de week erop keihard tegen".
Dus: ik heb me ziekgemeld voor mijn werk vandaag en morgen en ik ben vanochtend bij de huisarts geweest. Morgen moet ik bloed laten prikken om te kijken of mijn schildklier wel doet wat ie moet doen en nog een paar controles als suiker, Hb en leverfuncties. Verder heb ik een telefoonnummer van een dietiste, zodat ik kan overleggen wat verstandig is qua eetgedrag. Misschien is het goed om een tijdje te stabiliseren met gewicht.
De goede man had me sinds juli niet meer gezien en vroeg: "Wat is er met jou gebeurd?! Geen hulp meer, geen vet meer, aan het werk...ik ken je niet meer terug". Hij stelde me voor de keus: of weer terug naar GGZ en daar een paar begeleidingsgesprekken, of zelf bewust doseren en in activiteiten snijden. Ik opteer het laatste. Toen ik vertelde over last van misbruikherinneringen in deze periode zei hij dat ik zo beschadigd ben, dat het logisch is dat er nog dingen zijn waar ik last van heb.
Vriendin vroeg vandaag nog: " Wat heb je liever, een goede referentie van je vrijwilligerswerk voor je opleiding straks of een goede gezondheid?" toen ik begon te miepen over betrouwbaar overkomen enzo. Tsja, als je het zo scherp stelt, weet ik het even niet eigenlijk...
Na de huisarts naar de fietsenmaker, fiets afgegeven en doorgegaan naar de kapper. Mijn haar is echt te lang en ik wilde niet meer voor lul lopen. Ik kan me dan wel beroerd voelen maar dat hoeft niet iedereen op straat te zien. Nu ben ik weer representatief gekortwiekt.
Mijn binnenband achter moest vervangen worden, dus dat was ook iets wat ik niet zelf had kunnen doen en ben opgelucht dat dat nu iig gefixt is. Na de kapper deed mijn maag pijn dus ik heb een broodje laten beleggen en half opgepeuzeld. Ook heb ik een nieuwe afstandbediening voor mijn tv gekocht want die hield er steeds meer mee op en dat was me toch frustie.. Nog een bolletje ijs opgepeuzeld in het kader van mezelf verwennen, en ook heb ik nog een pietepeuterig zakje drop geschept voor het lekker. De kaasboer zag me ook sinds tijden weer terug: ik stop even met lijken (lees lijnen) en heb zongedroogde tomaten, parmezaan en wat gewone kaas gekocht.
Vanmiddag probeer ik mijn gemak te houden, voor plat op bed met een boek ben ik nog effe naar de bieb geweest. Probeerde net de vriendendienst af te bellen maar die nam niet op. Als ze komt houd ik het kort vandaag. Ik ben stiekem toch wel haske gaar na een redelijk actief ochtendje - ook al had ik me ziek gemeld.
Oh, en ik vin jullie lief. Zo!
Wat fijn om de humor er tussen te zien sijpelen, ik vind het kostelijk, warm en ook bij mij passen. Ik 'hoor' wel in dit groepje.
Mijn nacht was prima, ging zowaar weer vóór 11 uur naar bed maar eenmaal weer wakker vanochtend begonnen de bibberaties weer. Gespannen lijk (die freudiaanse typfout maak ik zo vaak dat ik 'm een keer laat staan), geen beslissingen kunnen nemen. Het feit dat mijn fietsband lekkig is, elke keer moet worden opgepompt was al een zo onoverkomelijk iets dat ik het een slim idee vond om 'vriendin te bellen voor een 2e consult' zoals zij dat zo mooi beschreef.
Zij heeft me zeer dringend aangeraden om even niet te gaan werken, naar de huisarts te gaan om te overleggen en even heul goed voor me eige te zorgen. "als je dat niet doet kom je jezelf volgende week of de week erop keihard tegen".
Dus: ik heb me ziekgemeld voor mijn werk vandaag en morgen en ik ben vanochtend bij de huisarts geweest. Morgen moet ik bloed laten prikken om te kijken of mijn schildklier wel doet wat ie moet doen en nog een paar controles als suiker, Hb en leverfuncties. Verder heb ik een telefoonnummer van een dietiste, zodat ik kan overleggen wat verstandig is qua eetgedrag. Misschien is het goed om een tijdje te stabiliseren met gewicht.
De goede man had me sinds juli niet meer gezien en vroeg: "Wat is er met jou gebeurd?! Geen hulp meer, geen vet meer, aan het werk...ik ken je niet meer terug". Hij stelde me voor de keus: of weer terug naar GGZ en daar een paar begeleidingsgesprekken, of zelf bewust doseren en in activiteiten snijden. Ik opteer het laatste. Toen ik vertelde over last van misbruikherinneringen in deze periode zei hij dat ik zo beschadigd ben, dat het logisch is dat er nog dingen zijn waar ik last van heb.
Vriendin vroeg vandaag nog: " Wat heb je liever, een goede referentie van je vrijwilligerswerk voor je opleiding straks of een goede gezondheid?" toen ik begon te miepen over betrouwbaar overkomen enzo. Tsja, als je het zo scherp stelt, weet ik het even niet eigenlijk...
Na de huisarts naar de fietsenmaker, fiets afgegeven en doorgegaan naar de kapper. Mijn haar is echt te lang en ik wilde niet meer voor lul lopen. Ik kan me dan wel beroerd voelen maar dat hoeft niet iedereen op straat te zien. Nu ben ik weer representatief gekortwiekt.
Mijn binnenband achter moest vervangen worden, dus dat was ook iets wat ik niet zelf had kunnen doen en ben opgelucht dat dat nu iig gefixt is. Na de kapper deed mijn maag pijn dus ik heb een broodje laten beleggen en half opgepeuzeld. Ook heb ik een nieuwe afstandbediening voor mijn tv gekocht want die hield er steeds meer mee op en dat was me toch frustie.. Nog een bolletje ijs opgepeuzeld in het kader van mezelf verwennen, en ook heb ik nog een pietepeuterig zakje drop geschept voor het lekker. De kaasboer zag me ook sinds tijden weer terug: ik stop even met lijken (lees lijnen) en heb zongedroogde tomaten, parmezaan en wat gewone kaas gekocht.
Vanmiddag probeer ik mijn gemak te houden, voor plat op bed met een boek ben ik nog effe naar de bieb geweest. Probeerde net de vriendendienst af te bellen maar die nam niet op. Als ze komt houd ik het kort vandaag. Ik ben stiekem toch wel haske gaar na een redelijk actief ochtendje - ook al had ik me ziek gemeld.
Oh, en ik vin jullie lief. Zo!
donderdag 19 maart 2009 om 13:14
Tsja en dat is nou precies wat ik net bedacht Saar: ik kijk helemaal niet naar anderen met die stomme meetlat waar ik mezelf net tegen aan heb gelegd.
Laat je gewoon helemaal gaan, plemp neer wat je neer wil plempen. Ik WIL weten hoe het met je is. Ik WIL horen waar je tegen aan loopt.
Ik voel me nu best een beetje een debiel met mijn lijstje van net. Maar ik had het idee dat ik valse hoop aan het verspreiden was. Dat ben ik nu wel weer kwijt.
Laat je gewoon helemaal gaan, plemp neer wat je neer wil plempen. Ik WIL weten hoe het met je is. Ik WIL horen waar je tegen aan loopt.
Ik voel me nu best een beetje een debiel met mijn lijstje van net. Maar ik had het idee dat ik valse hoop aan het verspreiden was. Dat ben ik nu wel weer kwijt.
donderdag 19 maart 2009 om 13:19
Oh Hanke, jee wat een verhaal en dan reageer ik op Saar...hahaha.
Goed zo. Verwen jezelf maar even, dat klinkt al wat beter! En voor lul lopen das pas erg, als je haar maar goed zit zeg ik altijd. En weet je, ik heb altijd in februari een hele slechte week omdat de lucht herinneringen terug brengt, ik weet dat nu steeds beter en ben er beter op voorbereid , schrik er niet meer zo van maar het blijft er wel. Het gaat ook wel weer over gelukkig.
Goed zo. Verwen jezelf maar even, dat klinkt al wat beter! En voor lul lopen das pas erg, als je haar maar goed zit zeg ik altijd. En weet je, ik heb altijd in februari een hele slechte week omdat de lucht herinneringen terug brengt, ik weet dat nu steeds beter en ben er beter op voorbereid , schrik er niet meer zo van maar het blijft er wel. Het gaat ook wel weer over gelukkig.
donderdag 19 maart 2009 om 13:27
Nee, Philomein, dat viel niet op. Daarom heb ik nu mijn beeldscherm ondergeproest. Da's niet handig als je rustig aan moet doen...
Jij bent trouwens de eerste die me vertelt dat ze dat ook heeft, die herinneringsblues. Thanx for understanding. Means a lot! En ja, ik weet ook dat het weer overgaat. Daarom ben ik ook niet down maar wel doodmoe.
Jij bent trouwens de eerste die me vertelt dat ze dat ook heeft, die herinneringsblues. Thanx for understanding. Means a lot! En ja, ik weet ook dat het weer overgaat. Daarom ben ik ook niet down maar wel doodmoe.
donderdag 19 maart 2009 om 13:32
Hanke, goed van je dat je naar de huisarts bent gegaan.
Je zorgt goed voor jezelf nu.
Knuffel voor jou!
Philomein, aan het werk jij
Ik kijk ook niet zo naar anderen. Dus ik weet ook wel dat vergelijken niet terecht is en vooral geen meerwaarde heeft.
Maar toch doe ik het. Ook bij psych.
Zelfs daar soms het gevoel haar tijd te verdoen, terwijl ze er toch echt voor betaald wordt.
Dingen maar niet vertellen, bang zijn dat haar geduld een keer op zal zijn en ze me vraagt op te donderen.
Maar goed, over een half uur zit ik er weer, maar zien hoe het gaat.
Wurm, je hebt me wel weer aan het lachen gemaakt. Wat een heerlijke humor heb jij toch!
Je zorgt goed voor jezelf nu.
Knuffel voor jou!
Philomein, aan het werk jij
Ik kijk ook niet zo naar anderen. Dus ik weet ook wel dat vergelijken niet terecht is en vooral geen meerwaarde heeft.
Maar toch doe ik het. Ook bij psych.
Zelfs daar soms het gevoel haar tijd te verdoen, terwijl ze er toch echt voor betaald wordt.
Dingen maar niet vertellen, bang zijn dat haar geduld een keer op zal zijn en ze me vraagt op te donderen.
Maar goed, over een half uur zit ik er weer, maar zien hoe het gaat.
Wurm, je hebt me wel weer aan het lachen gemaakt. Wat een heerlijke humor heb jij toch!
donderdag 19 maart 2009 om 16:52
Hoi Szara, welkom hier! Tuurlijk kan je erbij.
Lieve Appel, ik zal later nog even op je reageren, maar heb je gelezen op hyves. Dikke knuffel!
Ik zie het weer wat zonniger in dankzij psych en bedrijfsarts.
Fijn om weer even wat dingen op een rijtje te kunnen zetten, de chaos in mijn hoofd een beetje ontwarren.
En wederom tot de conclusie komen dat het eigenlijk best heel goed gaat en dat ik gewoon te snel wil gaan.
Die stemmingswisselingen zijn volgens peut in mijn geval best goed, een teken dat er van alles in beweging is.
Ze vond zelfs dat ik een zachtere uitstraling heb gekregen.
Slecht voor mijn imago natuurlijk Maar stiekem ook wel grappig om te horen dat die innerlijke verandering blijkbaar ook zichtbaar begint te worden.
Gesprek met bedrijfsarts was ook fijn. Haar verteld hoe mijn terugkeer op het werk is verlopen. Flinke tegenvaller was dat natuurlijk, ook voor haar.
Zij adviseert om nog niet op te gaan bouwen volgende week, wat ik eigenlijk wel van plan was. Ze ziet liever dat ik nog 2 weken zo doorga zoals nu en daarna iedere 2 weken probeer om heel rustig aan op te bouwen. Desnoods met een kwartier of half uur. Aan de ene kant valt dat tegen (duurt me zo lang), maar ook fijn dat er geen druk op me gelegd wordt.
Ze zou het zonde vinden als alles waar ik mee bezig ben geweest voor niets zou zijn geweest, als ik weer terugval.
Dus proberen terugval te voorkomen, door heel rustig aan te doen.
En na die aanvaring met mijn moeder, een week of 5 terug, heeft ze vandaag eindelijk weer eens gebeld.
Ze komen zondag bij me, er moet maar eens een goed gesprek volgen nu.
Daar had ik het vandaag ook met psych over, maar ik wilde die eerste stap niet zetten. Zij zou graag zien dat ik alles er eens uitknal, onder het mom van toch niets te verliezen hebben.
En dat moet zondag dan maar gaan gebeuren denk ik.
Lieve Appel, ik zal later nog even op je reageren, maar heb je gelezen op hyves. Dikke knuffel!
Ik zie het weer wat zonniger in dankzij psych en bedrijfsarts.
Fijn om weer even wat dingen op een rijtje te kunnen zetten, de chaos in mijn hoofd een beetje ontwarren.
En wederom tot de conclusie komen dat het eigenlijk best heel goed gaat en dat ik gewoon te snel wil gaan.
Die stemmingswisselingen zijn volgens peut in mijn geval best goed, een teken dat er van alles in beweging is.
Ze vond zelfs dat ik een zachtere uitstraling heb gekregen.
Slecht voor mijn imago natuurlijk Maar stiekem ook wel grappig om te horen dat die innerlijke verandering blijkbaar ook zichtbaar begint te worden.
Gesprek met bedrijfsarts was ook fijn. Haar verteld hoe mijn terugkeer op het werk is verlopen. Flinke tegenvaller was dat natuurlijk, ook voor haar.
Zij adviseert om nog niet op te gaan bouwen volgende week, wat ik eigenlijk wel van plan was. Ze ziet liever dat ik nog 2 weken zo doorga zoals nu en daarna iedere 2 weken probeer om heel rustig aan op te bouwen. Desnoods met een kwartier of half uur. Aan de ene kant valt dat tegen (duurt me zo lang), maar ook fijn dat er geen druk op me gelegd wordt.
Ze zou het zonde vinden als alles waar ik mee bezig ben geweest voor niets zou zijn geweest, als ik weer terugval.
Dus proberen terugval te voorkomen, door heel rustig aan te doen.
En na die aanvaring met mijn moeder, een week of 5 terug, heeft ze vandaag eindelijk weer eens gebeld.
Ze komen zondag bij me, er moet maar eens een goed gesprek volgen nu.
Daar had ik het vandaag ook met psych over, maar ik wilde die eerste stap niet zetten. Zij zou graag zien dat ik alles er eens uitknal, onder het mom van toch niets te verliezen hebben.
En dat moet zondag dan maar gaan gebeuren denk ik.
donderdag 19 maart 2009 om 17:20
Welkom, Szara. We hebben weer een heel nieuw topic, dus ruimte genoeg.
Wat fijn dat je zo dingen op een rijtje hebt kunnen zetten vandaag, Saartje, en het nu weer wat zonniger kunt zien. Die stemmingswisselingen, dat heb ik ook heel erg, ik heb het er gisteren in therapie ook nog over gehad. Vond zij ook een goed teken: het is in beweging allemaal.
Ja, leuk hoor, het proces loopt goed, maar ik voel me rot. Zoiets als 'operatie geslaagd, patient overleden'. Bah! Vandaag zoooo ontzettend moedeloos, zelfs tijdens het lopen in de natuur met de hond. Als ik denk aan werk, en wat nu, en ik wil niet thuiszitten zonder enig contact; zoveel gepieker vandaag, en dan komt die onschuldige EM thuis uit zijn werk en begin ik ook nog eens tegen hem te snauwen.. erg ontevreden over mezelf vandaag. Bah, bitch.
Trouwens, goed zeg, die bedrijfsarts. Zo fijn toch, dat je met toestemming gewoon heel rustig weer aan het werk kunt zijn zonder de druk van 'het moet snel'. Terugval zou zeker jammer zijn.
Wat fijn dat je zo dingen op een rijtje hebt kunnen zetten vandaag, Saartje, en het nu weer wat zonniger kunt zien. Die stemmingswisselingen, dat heb ik ook heel erg, ik heb het er gisteren in therapie ook nog over gehad. Vond zij ook een goed teken: het is in beweging allemaal.
Ja, leuk hoor, het proces loopt goed, maar ik voel me rot. Zoiets als 'operatie geslaagd, patient overleden'. Bah! Vandaag zoooo ontzettend moedeloos, zelfs tijdens het lopen in de natuur met de hond. Als ik denk aan werk, en wat nu, en ik wil niet thuiszitten zonder enig contact; zoveel gepieker vandaag, en dan komt die onschuldige EM thuis uit zijn werk en begin ik ook nog eens tegen hem te snauwen.. erg ontevreden over mezelf vandaag. Bah, bitch.
Trouwens, goed zeg, die bedrijfsarts. Zo fijn toch, dat je met toestemming gewoon heel rustig weer aan het werk kunt zijn zonder de druk van 'het moet snel'. Terugval zou zeker jammer zijn.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 19 maart 2009 om 17:27
quote:hanke321 schreef op 19 maart 2009 @ 13:27:
Jij bent trouwens de eerste die me vertelt dat ze dat ook heeft, die herinneringsblues. Thanx for understanding. Means a lot! En ja, ik weet ook dat het weer overgaat. Daarom ben ik ook niet down maar wel doodmoe.
Om je gerust te stellen: december. Standaard.
Al die *piep* feestdagen enzo. Was vroeger dramaperiode.
Zodra ik de eerste Zwarte Piet/ Sinterklaas zie begint het...
En daarom ben ik dus voor 'geen pepernoten tot de sint in t land is'.
Heb trouwens sowiezo dagen/weken dat echt àlles lijkt te triggeren. Met mn ogen open zit overal wel een (nare) herinnering aan vast, en met mn ogen dicht verschijnen de beelden vanzelf.
Retegrumpy wordt ik ervan.
Maar niet meer zo enorm paniekerig als ooit.
Want inderdaad. Het is periodiek, ik weet nu dat het wel weer overgaat.
Beste remedie is mijns inziens trouwens een winterslaap.
Mis je al die rot-feestdagen, die kouwe kwakkelmaand vol regen, en het scheelt een hoop geld en kilo's erbij.
Jij bent trouwens de eerste die me vertelt dat ze dat ook heeft, die herinneringsblues. Thanx for understanding. Means a lot! En ja, ik weet ook dat het weer overgaat. Daarom ben ik ook niet down maar wel doodmoe.
Om je gerust te stellen: december. Standaard.
Al die *piep* feestdagen enzo. Was vroeger dramaperiode.
Zodra ik de eerste Zwarte Piet/ Sinterklaas zie begint het...
En daarom ben ik dus voor 'geen pepernoten tot de sint in t land is'.
Heb trouwens sowiezo dagen/weken dat echt àlles lijkt te triggeren. Met mn ogen open zit overal wel een (nare) herinnering aan vast, en met mn ogen dicht verschijnen de beelden vanzelf.
Retegrumpy wordt ik ervan.
Maar niet meer zo enorm paniekerig als ooit.
Want inderdaad. Het is periodiek, ik weet nu dat het wel weer overgaat.
Beste remedie is mijns inziens trouwens een winterslaap.
Mis je al die rot-feestdagen, die kouwe kwakkelmaand vol regen, en het scheelt een hoop geld en kilo's erbij.
donderdag 19 maart 2009 om 17:31
quote:saartje1980 schreef op 19 maart 2009 @ 13:32:
Philomein, aan het werk jij
Ik kijk ook niet zo naar anderen. Dus ik weet ook wel dat vergelijken niet terecht is en vooral geen meerwaarde heeft.
Maar toch doe ik het. Ook bij psych.
Zelfs daar soms het gevoel haar tijd te verdoen, terwijl ze er toch echt voor betaald wordt.
Dingen maar niet vertellen, bang zijn dat haar geduld een keer op zal zijn en ze me vraagt op te donderen.
Maar goed, over een half uur zit ik er weer, maar zien hoe het gaat.
Wurm, je hebt me wel weer aan het lachen gemaakt. Wat een heerlijke humor heb jij toch!
Ja! Dat ik me echt schaam voor mezelf enzo. En ook eigenlijk niet tegen haar in wil of het niet met haar eens zijn. Want dta is dan ook zo ondankbaar.
En dat ik nog steeeeds tegen dezelfde dingen aanloop. Dan ben ik altijd bang dat ze ogenrollend zal verzuchten dat het gewoon hopeloos is, en dat ze dr tijd wel beter kan besteden.
Mij heeft het echt heeeeel erg geholpen om dit bespreekbaar te maken. We hebben denk ik wel een jaar aan 'onze relatie' gewerkt. En nu pas begint het echt te lukken om 'voor mezelf' te therapieen, in plaats van te zeggen wat ik denk dat zij van mij verwacht dta ik denk.
*snappie m nog*
Enne. ik zit telkens heul serieus te schrijven hier.
En jullie maar lachen...
Philomein, aan het werk jij
Ik kijk ook niet zo naar anderen. Dus ik weet ook wel dat vergelijken niet terecht is en vooral geen meerwaarde heeft.
Maar toch doe ik het. Ook bij psych.
Zelfs daar soms het gevoel haar tijd te verdoen, terwijl ze er toch echt voor betaald wordt.
Dingen maar niet vertellen, bang zijn dat haar geduld een keer op zal zijn en ze me vraagt op te donderen.
Maar goed, over een half uur zit ik er weer, maar zien hoe het gaat.
Wurm, je hebt me wel weer aan het lachen gemaakt. Wat een heerlijke humor heb jij toch!
Ja! Dat ik me echt schaam voor mezelf enzo. En ook eigenlijk niet tegen haar in wil of het niet met haar eens zijn. Want dta is dan ook zo ondankbaar.
En dat ik nog steeeeds tegen dezelfde dingen aanloop. Dan ben ik altijd bang dat ze ogenrollend zal verzuchten dat het gewoon hopeloos is, en dat ze dr tijd wel beter kan besteden.
Mij heeft het echt heeeeel erg geholpen om dit bespreekbaar te maken. We hebben denk ik wel een jaar aan 'onze relatie' gewerkt. En nu pas begint het echt te lukken om 'voor mezelf' te therapieen, in plaats van te zeggen wat ik denk dat zij van mij verwacht dta ik denk.
*snappie m nog*
Enne. ik zit telkens heul serieus te schrijven hier.
En jullie maar lachen...
donderdag 19 maart 2009 om 17:37
quote:saartje1980 schreef op 19 maart 2009 @ 16:52:
Ik zie het weer wat zonniger in dankzij psych en bedrijfsarts.
En na die aanvaring met mijn moeder, een week of 5 terug, heeft ze vandaag eindelijk weer eens gebeld.
Ze komen zondag bij me, er moet maar eens een goed gesprek volgen nu.
Daar had ik het vandaag ook met psych over, maar ik wilde die eerste stap niet zetten. Zij zou graag zien dat ik alles er eens uitknal, onder het mom van toch niets te verliezen hebben.
En dat moet zondag dan maar gaan gebeuren denk ik.
Ik sluit me he-le-maal aan bij je bedrijfsarts. Doe mij meer van dat soort mensen! En Saar, nu het van hogeren hand zo verteld wordt is het misschien wat makkelijker om je erbij neer te leggen?
Hoe voel je je over je moeder en zondag? Zou zelf echt he-le-maal in de paniek zitten geloof ik.
Wil jij dat ook, dat goede gesprek?
Want ik meen een beetje begrepen te hebben dat je aan de ene kant heel erg verlangt naar begrip van je moeder, maar aan de andere kant ook soort van geconstateerd hebt dat het er gewoon niet te halen is, en je telkens zoveel verdriet hebt van pogingen om eerlijk contact te hebben.
Zou graag lezen van je (begaanheid&interesse) hoe en wat in je koppie en je buik. En ook puur egoistisch: het is mn droom En grote nachtmerrie om zo met je moeder in gesprek te moeten.
Ik zie het weer wat zonniger in dankzij psych en bedrijfsarts.
En na die aanvaring met mijn moeder, een week of 5 terug, heeft ze vandaag eindelijk weer eens gebeld.
Ze komen zondag bij me, er moet maar eens een goed gesprek volgen nu.
Daar had ik het vandaag ook met psych over, maar ik wilde die eerste stap niet zetten. Zij zou graag zien dat ik alles er eens uitknal, onder het mom van toch niets te verliezen hebben.
En dat moet zondag dan maar gaan gebeuren denk ik.
Ik sluit me he-le-maal aan bij je bedrijfsarts. Doe mij meer van dat soort mensen! En Saar, nu het van hogeren hand zo verteld wordt is het misschien wat makkelijker om je erbij neer te leggen?
Hoe voel je je over je moeder en zondag? Zou zelf echt he-le-maal in de paniek zitten geloof ik.
Wil jij dat ook, dat goede gesprek?
Want ik meen een beetje begrepen te hebben dat je aan de ene kant heel erg verlangt naar begrip van je moeder, maar aan de andere kant ook soort van geconstateerd hebt dat het er gewoon niet te halen is, en je telkens zoveel verdriet hebt van pogingen om eerlijk contact te hebben.
Zou graag lezen van je (begaanheid&interesse) hoe en wat in je koppie en je buik. En ook puur egoistisch: het is mn droom En grote nachtmerrie om zo met je moeder in gesprek te moeten.
donderdag 19 maart 2009 om 17:43
EV: als je echt thuis komt te zitten zonder werk mag je 3 keer per week bij mij op de koffie komen en helpen schrobben.
Ik betaal niet zo goed waarschijnlijk, maar cakejes genoeg!
Kan me wel goed indenken dat je er een boel over piekert.
Het is gewoon rot, zonder werk zitten. Dus dat je nu maalt over hoe dat te voorkomen, of wat als, dat vind ik niet gek.
Maar voorlopig zit je nog in de ziektewet, en is je beter voelen het belangrijkste.
Mocht dat 'vanzelf' gaan, dan is er tijd zat om je druk te gaan maken over werk. Je moet nog tot je 65e tenstlotte.
Enne.. Een baan zoeken die je leuk vind en solliciteren kost je ook gewoon veel veel minder energie als het allemaal goed gaat en je lekker in je vel zit.
Dus stap voor stap, okee?
Szara: Hoi! Welkom. Wat een bijzondere naam. Mooi.
Ster: kom es onder dat bureau vandaan aan Juf Wurm opbiechten wat je nou zit uit te spoken hele dagen!
En vertel dat meteen even hoe het gaat, wil je?
Meldplicht!
Ik betaal niet zo goed waarschijnlijk, maar cakejes genoeg!
Kan me wel goed indenken dat je er een boel over piekert.
Het is gewoon rot, zonder werk zitten. Dus dat je nu maalt over hoe dat te voorkomen, of wat als, dat vind ik niet gek.
Maar voorlopig zit je nog in de ziektewet, en is je beter voelen het belangrijkste.
Mocht dat 'vanzelf' gaan, dan is er tijd zat om je druk te gaan maken over werk. Je moet nog tot je 65e tenstlotte.
Enne.. Een baan zoeken die je leuk vind en solliciteren kost je ook gewoon veel veel minder energie als het allemaal goed gaat en je lekker in je vel zit.
Dus stap voor stap, okee?
Szara: Hoi! Welkom. Wat een bijzondere naam. Mooi.
Ster: kom es onder dat bureau vandaan aan Juf Wurm opbiechten wat je nou zit uit te spoken hele dagen!
En vertel dat meteen even hoe het gaat, wil je?
Meldplicht!
donderdag 19 maart 2009 om 17:56
EV, herkenbaar hoor, je ontzettend rot voelen, terwijl het 'proces' zo goed loopt. Volgens anderen dan, want voor jezelf voelt dan soms gewoon helemaal niet zo.
Wat werk betreft zegt Wurm wijze dingen.
Maar oh zo moeilijk om dat zo te zien.
Want het is gewoon ontzettend rot voor je, dat voor jou is besloten dat dit werk is opgehouden nu. Ook al had je de beslissing zelf misschien ook wel gemaakt hiermee te stoppen, maar dan had je hem wel zélf gemaakt.
Ik ben blij met de bedrifjsarts, haar reactie. Neemt de verwarring en het idee het niet goed te doen een beetje weg bij mezelf. Een ander die me zegt dat ik rustig aan mág doen, dat heb ik nodig, want zelf vind ik eigenlijk van niet.
Dat gesprek met mijn moeder Wurm, ik zie er enorm tegenop.
Vanochtend belde ze al, maar toen niet opgenomen, dat trok ik even niet.
En nu dus haar vraag of ze zondag op de koffie kunnen komen. Klonk zo formeel en afstandelijk die vraag.
Ik verwacht er niet zoveel van, er zal echt niet ineens van alles veranderen. Maar ik denk wel dat het goed is voor mijzelf om eens wat dingen uit te spreken. Al is het alleen maar om eens op te staan nu, richting haar, als de volwassene die ik nu ben.
Maar ook angst om weer afgewezen te worden. Of me uberhaupt niet durven uit te spreken als ze er zijn. Me weer in een bepaalde positie te laten drukken.
Dus ja, ik vind het doodeng, maar tegelijk ook wel het gevoel van niets meer te verliezen hebben.
Hoe staat het met de cupcakes Wurm? En hoe is het met jou?
Wat werk betreft zegt Wurm wijze dingen.
Maar oh zo moeilijk om dat zo te zien.
Want het is gewoon ontzettend rot voor je, dat voor jou is besloten dat dit werk is opgehouden nu. Ook al had je de beslissing zelf misschien ook wel gemaakt hiermee te stoppen, maar dan had je hem wel zélf gemaakt.
Ik ben blij met de bedrifjsarts, haar reactie. Neemt de verwarring en het idee het niet goed te doen een beetje weg bij mezelf. Een ander die me zegt dat ik rustig aan mág doen, dat heb ik nodig, want zelf vind ik eigenlijk van niet.
Dat gesprek met mijn moeder Wurm, ik zie er enorm tegenop.
Vanochtend belde ze al, maar toen niet opgenomen, dat trok ik even niet.
En nu dus haar vraag of ze zondag op de koffie kunnen komen. Klonk zo formeel en afstandelijk die vraag.
Ik verwacht er niet zoveel van, er zal echt niet ineens van alles veranderen. Maar ik denk wel dat het goed is voor mijzelf om eens wat dingen uit te spreken. Al is het alleen maar om eens op te staan nu, richting haar, als de volwassene die ik nu ben.
Maar ook angst om weer afgewezen te worden. Of me uberhaupt niet durven uit te spreken als ze er zijn. Me weer in een bepaalde positie te laten drukken.
Dus ja, ik vind het doodeng, maar tegelijk ook wel het gevoel van niets meer te verliezen hebben.
Hoe staat het met de cupcakes Wurm? En hoe is het met jou?
donderdag 19 maart 2009 om 18:07
Inmiddels heb ik mezelf wat "ingelezen" en er zijn best veel dingen herkenbaar zeg!
De afgelopen jaren zijn er nogal wat dingen gebeurd in mijn leven.Die dingen stapelden zich één voor één op in de loop der tijd, ik ging slecht slapen, mezelf heel onrustig en paniekerig voelen enz. heb een poosje thuis gezeten van het werk en vervolgens weer aan de slag gegaan.
Het slechte slapen bleef en ik zat helemaal niet lekker in mijn vel.Afgelopen zomer was het moment daar dat ik het niet meer alleen kon en ik ben via mijn huisarts doorverwezen naar een psych.Ik kwam erachter dat ik soms enorm bang kan zijn mensen te verliezen die belangrijk voor me zijn, bijv. in een relatie of vriendschap en door die angst mezelf soms zo rot te voelen.Hij adviseerde groepstherapie om anders om te leren gaan met jezelf, met dingen die gebeuren of dingen die gebeurd zijn.
Toen ik pas geleden een 1 op 1 gesprek had vroeg hij me na te gaan waardoor dit allemaal zo gekomen is...........................In eerste instantie deed ik wat lacherig en gaf aan dit niet te weten maar ergens van binnen wist ik het wel en thuis ben ik er nog eens over na gaan denken en toen aangegeven dat ik denk dat het komt door misbruik toen ik nog klein was.Dat ik altijd gedacht heb er geen last van te hebben, dat dit niet zo'n invloed op mijn leven had of heeft maar zat ik er even finaal naast zeg!
Komende maandag heb ik eerst een "normale" avond met de groep en voor daarna kreeg ik het verzoek te blijven om het er apart over te hebben, zucht......................ik zie er enorm tegenop maar ik ga en wil het doen!Ik wil mezelf graag weer prettig voelen en eindelijk weer is normaal kunnen slapen zonder me elke avond af te vragen "Zou het gaan lukken vannacht?".
Hoe we nu precies verder gaan weet ik niet, maar dat hoor ik maandagavond vast wel!
Zo dit lucht wel op, heb er al een poosje over getwijfeld of ik dit topic (eigenlijk het oude) is zou gaan bekijken maar ik ben blij dat ik het gedaan heb!
De afgelopen jaren zijn er nogal wat dingen gebeurd in mijn leven.Die dingen stapelden zich één voor één op in de loop der tijd, ik ging slecht slapen, mezelf heel onrustig en paniekerig voelen enz. heb een poosje thuis gezeten van het werk en vervolgens weer aan de slag gegaan.
Het slechte slapen bleef en ik zat helemaal niet lekker in mijn vel.Afgelopen zomer was het moment daar dat ik het niet meer alleen kon en ik ben via mijn huisarts doorverwezen naar een psych.Ik kwam erachter dat ik soms enorm bang kan zijn mensen te verliezen die belangrijk voor me zijn, bijv. in een relatie of vriendschap en door die angst mezelf soms zo rot te voelen.Hij adviseerde groepstherapie om anders om te leren gaan met jezelf, met dingen die gebeuren of dingen die gebeurd zijn.
Toen ik pas geleden een 1 op 1 gesprek had vroeg hij me na te gaan waardoor dit allemaal zo gekomen is...........................In eerste instantie deed ik wat lacherig en gaf aan dit niet te weten maar ergens van binnen wist ik het wel en thuis ben ik er nog eens over na gaan denken en toen aangegeven dat ik denk dat het komt door misbruik toen ik nog klein was.Dat ik altijd gedacht heb er geen last van te hebben, dat dit niet zo'n invloed op mijn leven had of heeft maar zat ik er even finaal naast zeg!
Komende maandag heb ik eerst een "normale" avond met de groep en voor daarna kreeg ik het verzoek te blijven om het er apart over te hebben, zucht......................ik zie er enorm tegenop maar ik ga en wil het doen!Ik wil mezelf graag weer prettig voelen en eindelijk weer is normaal kunnen slapen zonder me elke avond af te vragen "Zou het gaan lukken vannacht?".
Hoe we nu precies verder gaan weet ik niet, maar dat hoor ik maandagavond vast wel!
Zo dit lucht wel op, heb er al een poosje over getwijfeld of ik dit topic (eigenlijk het oude) is zou gaan bekijken maar ik ben blij dat ik het gedaan heb!
donderdag 19 maart 2009 om 18:09
Dag allemaal,
Zat het in de lucht dat slechte slapen? Hier ook weer. En van dat slechte slapen word ik moe, gaat m'n concentratie achteruit, ben ik gevoelig voor werkelijk alles en triggert het ook weer het één en ander. Bah. Ik ga vanaf vanavond melatonine slikken en helpt dat ook niet dan wordt het een afspraak met huisarts. Maar ik wil eigenlijk geen slaapmedicatie.
Oh wil ik net gaan reageren op jullie, is het eten klaar.
Tot later!
Zat het in de lucht dat slechte slapen? Hier ook weer. En van dat slechte slapen word ik moe, gaat m'n concentratie achteruit, ben ik gevoelig voor werkelijk alles en triggert het ook weer het één en ander. Bah. Ik ga vanaf vanavond melatonine slikken en helpt dat ook niet dan wordt het een afspraak met huisarts. Maar ik wil eigenlijk geen slaapmedicatie.
Oh wil ik net gaan reageren op jullie, is het eten klaar.
Tot later!
donderdag 19 maart 2009 om 18:43
Wurm je hebt mail!
Lynne, eet smakelijk!
Vervelend zeg, dat slecht slapen. Werkt in alles door he?
Herkenbaar ook, hoewel het slapen bij mij wel iets beter gaat nu ik weer werk. Ben zo uitgeput, dat ik redelijk goed slaap, alleen in slaap komen gaat nog niet zo goed.
Szara, goed om te lezen dat je blij bent dit topic gevonden te hebben.
Ik heb erg veel aan deze plek en de mensen hier, hoop dat jij dat ook zo zal gaan ervaren.
Heel herkenbaar dat altijd gedacht hebben er geen last van te hebben. En dan ineens tot de ontdekking komen dat het wel zo is, dat viel mij even rauw op mijn dak.
Lynne, eet smakelijk!
Vervelend zeg, dat slecht slapen. Werkt in alles door he?
Herkenbaar ook, hoewel het slapen bij mij wel iets beter gaat nu ik weer werk. Ben zo uitgeput, dat ik redelijk goed slaap, alleen in slaap komen gaat nog niet zo goed.
Szara, goed om te lezen dat je blij bent dit topic gevonden te hebben.
Ik heb erg veel aan deze plek en de mensen hier, hoop dat jij dat ook zo zal gaan ervaren.
Heel herkenbaar dat altijd gedacht hebben er geen last van te hebben. En dan ineens tot de ontdekking komen dat het wel zo is, dat viel mij even rauw op mijn dak.
donderdag 19 maart 2009 om 19:16
quote:saartje1980 schreef op 19 maart 2009 @ 18:43:
Heel herkenbaar dat altijd gedacht hebben er geen last van te hebben. En dan ineens tot de ontdekking komen dat het wel zo is, dat viel mij even rauw op mijn dak.
Ja dat viel mij indertijd ook heel rauw op m'n dak..Ik dacht ook heel sterk te zijn en dat ik het toch maar mooi had gered. Nou, niet dus.
Nu, na jaren, heb ik geleerd er mee te leven. Als een gegeven wat bij mij hoort, wat mij mede heeft gevormd. En door het proces van het onder ogen zien en erkennen dat het er was ben ik sterker geworden.
Maar terugvallen door bepaalde herinneringen of gebeurtenissen zijn er nog steeds. Maar niet altijd meestal wel te hanteren.
Szara, welkom hier!
Straks kom ik (hoop ik) nog even terug, heb zo een vergadering die ik moet voorzitten dus: concentratie vereist. Wie heeft een portie over?
Daarna weekend!
Heel herkenbaar dat altijd gedacht hebben er geen last van te hebben. En dan ineens tot de ontdekking komen dat het wel zo is, dat viel mij even rauw op mijn dak.
Ja dat viel mij indertijd ook heel rauw op m'n dak..Ik dacht ook heel sterk te zijn en dat ik het toch maar mooi had gered. Nou, niet dus.
Nu, na jaren, heb ik geleerd er mee te leven. Als een gegeven wat bij mij hoort, wat mij mede heeft gevormd. En door het proces van het onder ogen zien en erkennen dat het er was ben ik sterker geworden.
Maar terugvallen door bepaalde herinneringen of gebeurtenissen zijn er nog steeds. Maar niet altijd meestal wel te hanteren.
Szara, welkom hier!
Straks kom ik (hoop ik) nog even terug, heb zo een vergadering die ik moet voorzitten dus: concentratie vereist. Wie heeft een portie over?
Daarna weekend!
