Psyche
alle pijlers
Lang geleden... deel 2
maandag 23 maart 2009 om 00:04
Hanke, ik weet niet of ik erover verteld heb eigenlijk.
Maar t is niet goed voor me vanwege vroeger. Ik kan mezelf nooit vergeven als ik terug blijf gaan en lief de perfecte dochter blijf spelen. Zelf hen op blijf zoeken.
Bovendien weet ik dat ik er altijd gekwetst vandaan kom.
Het lukt me niet om de afstand te houden die beter zou zijn.
Ik denk dat ik contact zoek in de hoop op liefde, erkenning of.. ik weet neit. kom niet op de juiste woorden.
In ieder geval, daa rkan ik vooral lang naar blijven zoeken, want al doen ze zo lief en aardig als er mensen bij zijn, de steken onder water, en ontkenning van alles van toen kwetst me altijd weer.
En ik kan het verleden geen plekje geven als ik in het heden continue moet vergeten hoe het was, omdat ik met mn ouders om 'moet' gaan.
ik kom er niet lekker uit geloof ik..
Sorrie Hank...
Maar t is niet goed voor me vanwege vroeger. Ik kan mezelf nooit vergeven als ik terug blijf gaan en lief de perfecte dochter blijf spelen. Zelf hen op blijf zoeken.
Bovendien weet ik dat ik er altijd gekwetst vandaan kom.
Het lukt me niet om de afstand te houden die beter zou zijn.
Ik denk dat ik contact zoek in de hoop op liefde, erkenning of.. ik weet neit. kom niet op de juiste woorden.
In ieder geval, daa rkan ik vooral lang naar blijven zoeken, want al doen ze zo lief en aardig als er mensen bij zijn, de steken onder water, en ontkenning van alles van toen kwetst me altijd weer.
En ik kan het verleden geen plekje geven als ik in het heden continue moet vergeten hoe het was, omdat ik met mn ouders om 'moet' gaan.
ik kom er niet lekker uit geloof ik..
Sorrie Hank...
maandag 23 maart 2009 om 00:10
quote:hanke321 schreef op 22 maart 2009 @ 23:39:
Wurm, ik denk dat je met je goedmoedige optimisme ook een paar hele donkere wolken verhult. Waarom je het daar niet vaak over hebt weet ik niet.
Je hebt helemaal gelijk denk ik.
En waarom ik het daar niet vaker over heb.... Omdat ik het zelf niet wil weten denk ik.
Bij mij gaat het altijd 'goed' tot het echt heel erg misgaat. Grijs ben ik niet zo goed in.
En grapjes maken is inderdaad mijn manier om met nare dingen om te gaan. Doe er maar leuk over, dan komt het niet zo hard aan. Ik ben heel slecht in 'echt' contact maken.
In ieder geval als het over mezelf gaat.
Mooie omschrijvnig ook, donkere wolken.
Zo ervaar ik ze echt.
Omdat ik vaak niet kan voelen wat er nou is. Of uberhaupt iets kan voelen.
Alleen die zware schaduw.
Nu gelukkig niet, dat scheelt.
Lief van je Hanke.. Je raakt me echt met dit hele korte postje.
Waarschijnlijk ook omdat het zo dichtbij komt, dat je door mn muurtje heenkomt.
Wurm, ik denk dat je met je goedmoedige optimisme ook een paar hele donkere wolken verhult. Waarom je het daar niet vaak over hebt weet ik niet.
Je hebt helemaal gelijk denk ik.
En waarom ik het daar niet vaker over heb.... Omdat ik het zelf niet wil weten denk ik.
Bij mij gaat het altijd 'goed' tot het echt heel erg misgaat. Grijs ben ik niet zo goed in.
En grapjes maken is inderdaad mijn manier om met nare dingen om te gaan. Doe er maar leuk over, dan komt het niet zo hard aan. Ik ben heel slecht in 'echt' contact maken.
In ieder geval als het over mezelf gaat.
Mooie omschrijvnig ook, donkere wolken.
Zo ervaar ik ze echt.
Omdat ik vaak niet kan voelen wat er nou is. Of uberhaupt iets kan voelen.
Alleen die zware schaduw.
Nu gelukkig niet, dat scheelt.
Lief van je Hanke.. Je raakt me echt met dit hele korte postje.
Waarschijnlijk ook omdat het zo dichtbij komt, dat je door mn muurtje heenkomt.
maandag 23 maart 2009 om 00:18
maandag 23 maart 2009 om 01:14
Ik zit hier vreselijk veel verdriet te hebben.
Ik heb knallende ruzie met vriend.
Het is mij even teveel om het inhoudelijk uit te leggen.
Maar het gaat om miscomunnicatie en mijn grens aangeven en daar ook bij proberen te blijven (wat dus niet gelukt is).
Waarom voel ik slecht grenzen aan en als ik ze aangeef zijn de gevolgen te groot.
Ligt dat aan mij,of kunnen mensen dat niet accepteren?
Kortom....ik kan maar beter geen grenzen aangeven,dan zijn meer mensen tevreden.
Wurm,
Ik pik even je opmerking eruit over mijn superwoman gedrag.
Want daar zit mijn grootste valkuil.
Ik blijf maar zorgen en lopen voor iedereen. doe wat er verwacht wordt.
Dat is wat je vaak leest.
Wat ik niet schrijf zijn de gevolgen.
Mijn grenzen niet voelen en maar doorgaan,alles naar mij toe trekken.
Ik schrijf mijn paniek aanvallen niet,ik schrijf mijn psychotische verschijnselen niet.
De knop gaat regelmatig uit.Dan sta ik weer op en doe weer hetzelfde.
Ken je die duikelpoppetjes?
Dat ben ik...ik duikel neer en sta op,en dat wisselt zich heel snel af.
Ik heb geen benen om stevig op de grond te staan.
Ik heb een duikelonderkantje.
Dit weekend was weer zo'n geval van teveel denken te kunnen en willen.
Deze avond begon dus met een flinke huilbui,koud,misselijk van spanning ,rillen als een rietje,met een wit verlopen snoetje 10 sigaretten achter elkaar roken.
Ik wist mijn grens weer eens niet.
Daarboven op knallende ruzie met vriend en de paniek aanvallen volgde daarop.
Vreselijk als je alleen bent en de kinderen zijn thuis (gelukkig lagen er al twee te slapen)
Morgen heb ik dus alweer gedwongen hulp ingeschakeld.
Het licht is weer uit, en ik moet weer grip krijgen.
Om vervolgens weer in hetzelfde gat te stappen
Grenzen...ik heb ze niet en ik mag ze niet hebben.
Ja...ik ben verdrietig tot op mijn bot op dit moment.
Ik hoop dat jullie begrijpen dat mijn ruimte voor jullie even te klein is.
liefs.
Ik heb knallende ruzie met vriend.
Het is mij even teveel om het inhoudelijk uit te leggen.
Maar het gaat om miscomunnicatie en mijn grens aangeven en daar ook bij proberen te blijven (wat dus niet gelukt is).
Waarom voel ik slecht grenzen aan en als ik ze aangeef zijn de gevolgen te groot.
Ligt dat aan mij,of kunnen mensen dat niet accepteren?
Kortom....ik kan maar beter geen grenzen aangeven,dan zijn meer mensen tevreden.
Wurm,
Ik pik even je opmerking eruit over mijn superwoman gedrag.
Want daar zit mijn grootste valkuil.
Ik blijf maar zorgen en lopen voor iedereen. doe wat er verwacht wordt.
Dat is wat je vaak leest.
Wat ik niet schrijf zijn de gevolgen.
Mijn grenzen niet voelen en maar doorgaan,alles naar mij toe trekken.
Ik schrijf mijn paniek aanvallen niet,ik schrijf mijn psychotische verschijnselen niet.
De knop gaat regelmatig uit.Dan sta ik weer op en doe weer hetzelfde.
Ken je die duikelpoppetjes?
Dat ben ik...ik duikel neer en sta op,en dat wisselt zich heel snel af.
Ik heb geen benen om stevig op de grond te staan.
Ik heb een duikelonderkantje.
Dit weekend was weer zo'n geval van teveel denken te kunnen en willen.
Deze avond begon dus met een flinke huilbui,koud,misselijk van spanning ,rillen als een rietje,met een wit verlopen snoetje 10 sigaretten achter elkaar roken.
Ik wist mijn grens weer eens niet.
Daarboven op knallende ruzie met vriend en de paniek aanvallen volgde daarop.
Vreselijk als je alleen bent en de kinderen zijn thuis (gelukkig lagen er al twee te slapen)
Morgen heb ik dus alweer gedwongen hulp ingeschakeld.
Het licht is weer uit, en ik moet weer grip krijgen.
Om vervolgens weer in hetzelfde gat te stappen
Grenzen...ik heb ze niet en ik mag ze niet hebben.
Ja...ik ben verdrietig tot op mijn bot op dit moment.
Ik hoop dat jullie begrijpen dat mijn ruimte voor jullie even te klein is.
liefs.
maandag 23 maart 2009 om 02:00
Jullie zijn goed bezig geweest zo te lezen!Raake dingen worden er gezegd zo laat op de avond..
Voel me (soms)een beetje tekort schieten qua reageren op elkaar,ik ben te soft(zo vind ik mezelf soms overkomenals ik terug lees)Maar misschien ben ik nu degene die aangesproken moet worden met haar eigen woorden(die ik wel tegen een ander zeg )deze gelden nu voor mij;dat ik tehard ben tegen mezelf ect.Dus dan spreek ik het nu tegen mezelf uit..(-HET WERKT..-)
Ik denk dat het gewoon "genoeg" geweest is voor vandaag en dat ik lekker naar mijn bedje toe moet.Want ik ga alles veel teveel op mezelf betrekken denk ik nu.Ik heb nogsteeds kiespijn daar word ik ook gek van!!
-Ster mijn dochter is met 4 maanden overleden aan wiegedood en dat is naast mij in bed gebeurt 8 jaar geleden(ik was alleenstaande moeder en woonde alleen met mijn dochter)Daar ben ik nogsteeds niet echt overheen(in hoeverre dat mogelijk is)en is 1 van de trauma's die ik heb.De vader zie ik (gelukkig)nooit meer en dat is wel zo rustig want hij was een dwangmatig leugenaar(en liefde maakt blind dus dat is een verkeerde combinatie want ik heb een zwak voor hem)Maar ik vind het moeilijk om erover tepraten als ze vragen of ik kinderen heb want eigenlijk heb ik er 1 alleen ze is "hier" niet(als je begrijpt wat ik bedoel)Dus durf ik het niet tenoemen omdat ik bang ben dat mensen me zielig gaan vinden of denken dat ik vast op haar ben gaan liggen omdat ik bij haar in bed lag(ernaast).
Maar daar hebben ze uitvoerig onderzoek naar gedaan(ze kunnen drukplekken met bepaald licht laten zien/opkomen dat doen ze ook bij bijv. mishandelingsonderzoek)en daar kwam dus als oorzaak wiegedood uit(in hoeverre je dit een oorzaak kan noemen weet ik niet want het kan ook een gevolg zijn van een aantal dingen)Mijn moeder was er heilig van overtuigd dat ik per ongeluk op haar was gaan liggen(ze had de agent niet goed verstaan-daar houd ik het maar op- en had haar eigen interpetatie eraan gegeven) vertelde ze me later,toen wist ik niet wat ik hoorde...Maar gelukkig heb ik contact opgenomen met de des betreffende meneer/agent en nogmaals een duidelijke uitleg gevraagd want ik begon ook aan mezelf tetwijfelen(je vraagt jezelf vanalles af natuurlijk).Maar ik bleek het goed begrepen tehebben want het was toch echt een wiegedood bleek ook uit het onderzoek toendertijd.
Ze ligt in dezelfde plaats begraven als waar mijn moeder woont (heb ik achteraf wel spijt van had haar liever dichterbij gehad..)maar op dat moment leek dat het beste.Ze heette Isis Fay vandaar die naam op hyves.
Ik ben moe en ga naar mijn bedje,weltrusten(jullie liggen al op 1 oor geloof ik maar evengoed. .)
Spongebabe
Voel me (soms)een beetje tekort schieten qua reageren op elkaar,ik ben te soft(zo vind ik mezelf soms overkomenals ik terug lees)Maar misschien ben ik nu degene die aangesproken moet worden met haar eigen woorden(die ik wel tegen een ander zeg )deze gelden nu voor mij;dat ik tehard ben tegen mezelf ect.Dus dan spreek ik het nu tegen mezelf uit..(-HET WERKT..-)
Ik denk dat het gewoon "genoeg" geweest is voor vandaag en dat ik lekker naar mijn bedje toe moet.Want ik ga alles veel teveel op mezelf betrekken denk ik nu.Ik heb nogsteeds kiespijn daar word ik ook gek van!!
-Ster mijn dochter is met 4 maanden overleden aan wiegedood en dat is naast mij in bed gebeurt 8 jaar geleden(ik was alleenstaande moeder en woonde alleen met mijn dochter)Daar ben ik nogsteeds niet echt overheen(in hoeverre dat mogelijk is)en is 1 van de trauma's die ik heb.De vader zie ik (gelukkig)nooit meer en dat is wel zo rustig want hij was een dwangmatig leugenaar(en liefde maakt blind dus dat is een verkeerde combinatie want ik heb een zwak voor hem)Maar ik vind het moeilijk om erover tepraten als ze vragen of ik kinderen heb want eigenlijk heb ik er 1 alleen ze is "hier" niet(als je begrijpt wat ik bedoel)Dus durf ik het niet tenoemen omdat ik bang ben dat mensen me zielig gaan vinden of denken dat ik vast op haar ben gaan liggen omdat ik bij haar in bed lag(ernaast).
Maar daar hebben ze uitvoerig onderzoek naar gedaan(ze kunnen drukplekken met bepaald licht laten zien/opkomen dat doen ze ook bij bijv. mishandelingsonderzoek)en daar kwam dus als oorzaak wiegedood uit(in hoeverre je dit een oorzaak kan noemen weet ik niet want het kan ook een gevolg zijn van een aantal dingen)Mijn moeder was er heilig van overtuigd dat ik per ongeluk op haar was gaan liggen(ze had de agent niet goed verstaan-daar houd ik het maar op- en had haar eigen interpetatie eraan gegeven) vertelde ze me later,toen wist ik niet wat ik hoorde...Maar gelukkig heb ik contact opgenomen met de des betreffende meneer/agent en nogmaals een duidelijke uitleg gevraagd want ik begon ook aan mezelf tetwijfelen(je vraagt jezelf vanalles af natuurlijk).Maar ik bleek het goed begrepen tehebben want het was toch echt een wiegedood bleek ook uit het onderzoek toendertijd.
Ze ligt in dezelfde plaats begraven als waar mijn moeder woont (heb ik achteraf wel spijt van had haar liever dichterbij gehad..)maar op dat moment leek dat het beste.Ze heette Isis Fay vandaar die naam op hyves.
Ik ben moe en ga naar mijn bedje,weltrusten(jullie liggen al op 1 oor geloof ik maar evengoed. .)
Spongebabe
maandag 23 maart 2009 om 02:07
maandag 23 maart 2009 om 02:20
Spongebabe,
Wat een prachtige naam heeft je dochter!!!!
Lieverd je hebt gewoon een dochter en ik hoop dat voor jou het moment komt dat je dat als antwoord kan geven.
Ze is er inderdaad niet meer,wat heel triest is.
Ik had dit allang van je gelezen maar vond het moeilijk de juiste woorden daarop te zeggen.
Als moeder kan ik mij heel goed inleven wat verschrikkelijk het moet zijn je kind te verliezen.
Mijn grootste nachtmerrie en jij leeft hem.
Maar lieve schat..die naam wat prachtig zeg!!
Daar moet wel een mooi meisje bij horen.
Bedankt voor je knuffels,wat lief van je.
Ik hoop als ik straks mijn ogen dicht doe in bed,ik je slaapliedje kan horen,ik kan zeker wat troostende klanken gebruiken.
veel liefs lieve sponge
Wat een prachtige naam heeft je dochter!!!!
Lieverd je hebt gewoon een dochter en ik hoop dat voor jou het moment komt dat je dat als antwoord kan geven.
Ze is er inderdaad niet meer,wat heel triest is.
Ik had dit allang van je gelezen maar vond het moeilijk de juiste woorden daarop te zeggen.
Als moeder kan ik mij heel goed inleven wat verschrikkelijk het moet zijn je kind te verliezen.
Mijn grootste nachtmerrie en jij leeft hem.
Maar lieve schat..die naam wat prachtig zeg!!
Daar moet wel een mooi meisje bij horen.
Bedankt voor je knuffels,wat lief van je.
Ik hoop als ik straks mijn ogen dicht doe in bed,ik je slaapliedje kan horen,ik kan zeker wat troostende klanken gebruiken.
veel liefs lieve sponge
maandag 23 maart 2009 om 10:28
Iry eerst even een
Wat een woede! Alles kort en klein slaan, die neiging die herken ik maar al te goed en dan vooral in combinatie met aangeven van grenzen waar gewoon overheen gelopen mag worden. Zoals je het beschrijft van dat duikelpoppetje vind ik erg mooi, ik begrijp het daardoor denk ik beter:
Je doet zo je best de hele tijd en daardoor kunnen dingen, zijn dingen leuk, is er van alles mogelijk. Maar als jij het laat afweten blijkt dat er helemaal geen extra punten zijn verdiend die maken dat ook jij een grens mag aangeven, dat jij ook rechten hebt, dat iemand het over neemt. Het is vanzelfsprekend geworden wat je doet, terwijl het je heel veel kost. Zoiets?
Wat een woede! Alles kort en klein slaan, die neiging die herken ik maar al te goed en dan vooral in combinatie met aangeven van grenzen waar gewoon overheen gelopen mag worden. Zoals je het beschrijft van dat duikelpoppetje vind ik erg mooi, ik begrijp het daardoor denk ik beter:
Je doet zo je best de hele tijd en daardoor kunnen dingen, zijn dingen leuk, is er van alles mogelijk. Maar als jij het laat afweten blijkt dat er helemaal geen extra punten zijn verdiend die maken dat ook jij een grens mag aangeven, dat jij ook rechten hebt, dat iemand het over neemt. Het is vanzelfsprekend geworden wat je doet, terwijl het je heel veel kost. Zoiets?
maandag 23 maart 2009 om 12:54
Lieve Iry,
Dat bedoelde ik ja, wat je schreef over het duikelpoppetje. Die tegenstrijdigheid. Tussen wat je nodig hebt, en wat je doet. Tussen wat je uitstraalt, en waar je behoefte aan hebt.
Het lijkt me heel frustrerend, een keer je grenzen aangeven en dat mensen ze dan niet respecteren of er moeite mee hebben. Dat bevestigd jou gevoel dat ze er toch niet toe doen, en dat je ze beter niet aan kan geven.
Maar je grenzen aangeven lieve Iry, is een goede actie van jou. Sterker nog, terecht dat je boos bent, want anderen zijn flink fout in het daar moeiljik over doen.
Ook al is het voor hen onverwachts omdat ze normaal superwoman zien, ook al is het voor hen vervelend omdat ze het graag anders zouden zien.
Jou grenzen zijn heilig. En daar hebben zij niet over te klagen, en die hoeven ze ook helemaal niet te begrijpen. Ze moeten ze respecteren. Klaar.
Klote dat je dan nu ook nog met je vriend in de knel ligt.
Is dat al een beetje bijgelegd ondertussen, of..
denk aan je!
Dat bedoelde ik ja, wat je schreef over het duikelpoppetje. Die tegenstrijdigheid. Tussen wat je nodig hebt, en wat je doet. Tussen wat je uitstraalt, en waar je behoefte aan hebt.
Het lijkt me heel frustrerend, een keer je grenzen aangeven en dat mensen ze dan niet respecteren of er moeite mee hebben. Dat bevestigd jou gevoel dat ze er toch niet toe doen, en dat je ze beter niet aan kan geven.
Maar je grenzen aangeven lieve Iry, is een goede actie van jou. Sterker nog, terecht dat je boos bent, want anderen zijn flink fout in het daar moeiljik over doen.
Ook al is het voor hen onverwachts omdat ze normaal superwoman zien, ook al is het voor hen vervelend omdat ze het graag anders zouden zien.
Jou grenzen zijn heilig. En daar hebben zij niet over te klagen, en die hoeven ze ook helemaal niet te begrijpen. Ze moeten ze respecteren. Klaar.
Klote dat je dan nu ook nog met je vriend in de knel ligt.
Is dat al een beetje bijgelegd ondertussen, of..
denk aan je!
maandag 23 maart 2009 om 12:55
lieve Ier!
Hele dikke voor jou!
Dikke ook voor de anderen!
Jullie zijn zulke lieverds. Ik mis het forum. Ik krijg hier niet echt de kans een beetje fatsoenlijk te forummen. Ik heb het idee veel te missen van jullie.
Als ik thuis ben. ga ik de schade inhalen!
Ze zijn hier nu in overleg. Heb zo'n keer of 10 aangegeven dat ik naar huis wil.... Hoop dat ik zo goed nieuws krijg!
Ik laat het nog weten...
Hele dikke voor jou!
Dikke ook voor de anderen!
Jullie zijn zulke lieverds. Ik mis het forum. Ik krijg hier niet echt de kans een beetje fatsoenlijk te forummen. Ik heb het idee veel te missen van jullie.
Als ik thuis ben. ga ik de schade inhalen!
Ze zijn hier nu in overleg. Heb zo'n keer of 10 aangegeven dat ik naar huis wil.... Hoop dat ik zo goed nieuws krijg!
Ik laat het nog weten...
maandag 23 maart 2009 om 13:50
