Psyche
alle pijlers
Lang geleden verkracht, nooit behandeld, wel last
woensdag 28 mei 2008 om 07:26
Hallo,
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
zondag 25 januari 2009 om 19:45
Trouwens ook bij de huisarts heb ik zitten huilen vorige week.
Ik word nog een jankerT, mijn moeder moest 'ns weten hoeveel vorderingen ik heb gemaakt en hoe weinig ik nu nog op iemand 'met vissenbloed' lijk.
Sjonge, ik heb wel heel wat grenzen van mezelf overschreden. Eigenlijk wel goed van mij, zeg.
Ik word nog een jankerT, mijn moeder moest 'ns weten hoeveel vorderingen ik heb gemaakt en hoe weinig ik nu nog op iemand 'met vissenbloed' lijk.
Sjonge, ik heb wel heel wat grenzen van mezelf overschreden. Eigenlijk wel goed van mij, zeg.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 25 januari 2009 om 19:46
quote:claire123 schreef op 25 januari 2009 @ 19:39:
Het was iets van korsahuppeldepup.....oftewel...
ikweetnietmeerwatikingodsnaamhebgedaandelaatstetijddraaitweereensjaggieenkannietzonderagendasyndroomhikhik.
Zo dat komt griezelig in de buurt! Brrr
Als ze ons niet toelaten dan steken we gewoon ter plekke een spuit in onze arm. Jij 2 natuuk!
Komt helemaal goed dan...
Jeetje, het is wel erg gesteld met jou zeg.
Uiteraard doe ik er in elke arm één.
Het was iets van korsahuppeldepup.....oftewel...
ikweetnietmeerwatikingodsnaamhebgedaandelaatstetijddraaitweereensjaggieenkannietzonderagendasyndroomhikhik.
Zo dat komt griezelig in de buurt! Brrr
Als ze ons niet toelaten dan steken we gewoon ter plekke een spuit in onze arm. Jij 2 natuuk!
Komt helemaal goed dan...
Jeetje, het is wel erg gesteld met jou zeg.
Uiteraard doe ik er in elke arm één.
zondag 25 januari 2009 om 19:49
quote:Elmervrouw schreef op 25 januari 2009 @ 19:43:
[...]
Eh ja, dat heb ik dus met mijn baas, na dat tel.gesprek van een half uur deze week, toen ik heb zitten janken aan de telefoon omdat hij zulke treffende dingen zei en ik me zo gezien voelde.
Ik durf hem niet onder ogen te komen. Ik durf hem zelf ook niet te bellen. Hij moet zelf maar bellen. Te eng.
Nee, dat kan ik niet aan.
Echt niet.Ik hoop dat je baas snel belt!
[...]
Eh ja, dat heb ik dus met mijn baas, na dat tel.gesprek van een half uur deze week, toen ik heb zitten janken aan de telefoon omdat hij zulke treffende dingen zei en ik me zo gezien voelde.
Ik durf hem niet onder ogen te komen. Ik durf hem zelf ook niet te bellen. Hij moet zelf maar bellen. Te eng.
Nee, dat kan ik niet aan.
Echt niet.Ik hoop dat je baas snel belt!
zondag 25 januari 2009 om 19:55
Ik denk dat ik over mijn grenzen heen ben gegaan. En als ik ga, ga ik dat zeker inbrengen en missschien dat er dan meer duidelijk word.
Want nu is het echt een chaos qua gevoelens bij me..
Ik heb ook moeite om het bij te houden. En forummen en tv kijken gaat niet zo goed samen. Mis van beiden de helft.
Want nu is het echt een chaos qua gevoelens bij me..
Ik heb ook moeite om het bij te houden. En forummen en tv kijken gaat niet zo goed samen. Mis van beiden de helft.
zondag 25 januari 2009 om 19:59
zondag 25 januari 2009 om 20:37
zondag 25 januari 2009 om 21:57
Sjonge jonge, draai je je even om, wordt er gewoon een hele roman geschreven... We zitten trouwens op pagina 100, das best mooi.
Welkom terug Saar! En wat een verschrikkelijk ervaring met die 'vriendinnen'. Vind het echt heel kinderachtig puberaal gedrag en ik zou ook helemaal klaar met ze zijn. Vonden ze het zelf niet ook een beetje stom?
Ik heb vandaag een broodje shoarma gegeten...in bed.
Zo dat staat.
Ik lag me vanochtend schuldig te voelen over de mooie dag die buiten bezig was maar ik had geen zin om eruit te gaan en de kids waren uit logeren bij mijn schoonouders. Ik lag een beetje te lezen op het forum toen ik in een 'gesprek' viel van twee feestende forummers. Een beetje op de bank hangen, met een kopje thee en een ovenpizza, dat was het plan van de een.
En toen ineens dacht ik: Maar dat mag dus gewoon!
Ik HOEF er helemaal niet uit. Ik ga gewoon genieten en helemaal niets nuttigs doen. Dus via internet shoarma besteld en betaald en heerlijk liggen lezen, tv kijken en vreten en genieten.
En dat was lang geleden, dat ik echt genoot van iets. Misschien was het ook het weer maar er hing een soort blijde belofte in de lucht. Nou ja, fijn dus. Ik kreeg wel enorme zin om te roken, dan was ik compleet gelukkig geweest.
Oh en morgen mag ik schoenen kopen met de schoenenbon die ik heb gewonnen bij Viva bel en win!!!! (200 euro...pompiedom)
Welkom terug Saar! En wat een verschrikkelijk ervaring met die 'vriendinnen'. Vind het echt heel kinderachtig puberaal gedrag en ik zou ook helemaal klaar met ze zijn. Vonden ze het zelf niet ook een beetje stom?
Ik heb vandaag een broodje shoarma gegeten...in bed.
Zo dat staat.
Ik lag me vanochtend schuldig te voelen over de mooie dag die buiten bezig was maar ik had geen zin om eruit te gaan en de kids waren uit logeren bij mijn schoonouders. Ik lag een beetje te lezen op het forum toen ik in een 'gesprek' viel van twee feestende forummers. Een beetje op de bank hangen, met een kopje thee en een ovenpizza, dat was het plan van de een.
En toen ineens dacht ik: Maar dat mag dus gewoon!
Ik HOEF er helemaal niet uit. Ik ga gewoon genieten en helemaal niets nuttigs doen. Dus via internet shoarma besteld en betaald en heerlijk liggen lezen, tv kijken en vreten en genieten.
En dat was lang geleden, dat ik echt genoot van iets. Misschien was het ook het weer maar er hing een soort blijde belofte in de lucht. Nou ja, fijn dus. Ik kreeg wel enorme zin om te roken, dan was ik compleet gelukkig geweest.
Oh en morgen mag ik schoenen kopen met de schoenenbon die ik heb gewonnen bij Viva bel en win!!!! (200 euro...pompiedom)
zondag 25 januari 2009 om 21:59
Appel: EV heeft natuurlijk gelijk: hup naar therapie morgen. Maar ik kan me voorstellen dat je er als een berg tegen op ziet. Toch lijkt het me op zich een goed iets, dat je een grens tegen komt. Al ga je er nog over heen, dat is toch ook juist de bedoeling: dat je leert je eigen grenzen te herkennen en te bewaken? Of zit ik er helemaal naast?
