Psyche
alle pijlers
leren je kwetsbaar op te stellen.
zaterdag 29 december 2007 om 12:48
Ik heb mezelf aangeleerd dat het zwak is om je kwetsbaar op te stellen. Ik zal niet snel huilen in het bijzijn van een ander en als ik het wel doe, dan veroordeel ik mezelf daarom.
Zelfs bij mijn psycholoog lukt het me niet en die heeft me nu schrijfoefeningen meegegeven.
Toch wil ik dit graag leren en hier ben ik hard mee aan het werk, maar ik hou altijd alles toch op een bepaalde afstand, praat liever rationeel over mijn gevoel etc. Dit de ik naar vrienden toe, maar ook naar mijn man.
Nu is dit 1 van de dingen waar ik aan wil werken, want in het verlengde hiervan hoort mijn negatieve zelfbeeld, ik vind mezelf al snel zwak, stom, dom, niet leuk genoeg etc. En daardoor durf ik me nog minder kwetsbaar op te stellen.
Nu klinkt het alsof ik sociaal niet sterk ben, maar ik mensen praten graag met mij en luchten hun hart graag bij mij en dat vind ik niet zwak, alleen bij mezelf wel.
Maar ik merk dat ik weer in een twijfel fase zit met mijn relatie, dat ik het gevoel heb dat we uitelkaar groeien. maar ja als je zo weinig deelt met elkaar, ook hij vindt het heel moeilijk. is dat misschien ook wel logisch. Maar ik wil niet uit elkaar groeien. We hebben een kleine en die wil ik het niet aandoen dat papa en mama langs elkaar heen gaan leven.
Hoe kan ik mezelf langzaam weer aanleren anderen te vertrouwen en me weer kwetsbaar op te durven stellen?
Ik heb hier in het verleden veel pijn door gehad en heb het mezelf daardoor waarschijnlijk aangeleerd dat het zwak is.
Ik weet dat ik goed bezig ben door naar een psycholoog te gaan, maar ik voel ondertussen mijn relatie wegglippen. Ik weet echt niet meer wat ik voor hem voel en met hem praten vind ik zo moeilijk. Met anderen ook, maar met hem vaak nog moeilijker, omdat hij alles op zichzelf betrekt en bang is dat hij wat fout doet. Dan heb ik het gevoel me voor alles te moeten verantwoorden, want anders kwets ik hem en dat wil ik ook niet.
Hoe kunnen we samen leren communiceren? Ik wil hem weer aantrekkelijk gaan vinden en weer dingen samen delen behalve ons kind.
groetjes Dimpsie
O ja als ik niet reageer, dan komt dat omdat ik zo wegga en waarschijnlijk morgen pas weer op de pc kan, maar ik moest het even kwijt. Het zit al zo lang in mijn hoofd.
Zelfs bij mijn psycholoog lukt het me niet en die heeft me nu schrijfoefeningen meegegeven.
Toch wil ik dit graag leren en hier ben ik hard mee aan het werk, maar ik hou altijd alles toch op een bepaalde afstand, praat liever rationeel over mijn gevoel etc. Dit de ik naar vrienden toe, maar ook naar mijn man.
Nu is dit 1 van de dingen waar ik aan wil werken, want in het verlengde hiervan hoort mijn negatieve zelfbeeld, ik vind mezelf al snel zwak, stom, dom, niet leuk genoeg etc. En daardoor durf ik me nog minder kwetsbaar op te stellen.
Nu klinkt het alsof ik sociaal niet sterk ben, maar ik mensen praten graag met mij en luchten hun hart graag bij mij en dat vind ik niet zwak, alleen bij mezelf wel.
Maar ik merk dat ik weer in een twijfel fase zit met mijn relatie, dat ik het gevoel heb dat we uitelkaar groeien. maar ja als je zo weinig deelt met elkaar, ook hij vindt het heel moeilijk. is dat misschien ook wel logisch. Maar ik wil niet uit elkaar groeien. We hebben een kleine en die wil ik het niet aandoen dat papa en mama langs elkaar heen gaan leven.
Hoe kan ik mezelf langzaam weer aanleren anderen te vertrouwen en me weer kwetsbaar op te durven stellen?
Ik heb hier in het verleden veel pijn door gehad en heb het mezelf daardoor waarschijnlijk aangeleerd dat het zwak is.
Ik weet dat ik goed bezig ben door naar een psycholoog te gaan, maar ik voel ondertussen mijn relatie wegglippen. Ik weet echt niet meer wat ik voor hem voel en met hem praten vind ik zo moeilijk. Met anderen ook, maar met hem vaak nog moeilijker, omdat hij alles op zichzelf betrekt en bang is dat hij wat fout doet. Dan heb ik het gevoel me voor alles te moeten verantwoorden, want anders kwets ik hem en dat wil ik ook niet.
Hoe kunnen we samen leren communiceren? Ik wil hem weer aantrekkelijk gaan vinden en weer dingen samen delen behalve ons kind.
groetjes Dimpsie
O ja als ik niet reageer, dan komt dat omdat ik zo wegga en waarschijnlijk morgen pas weer op de pc kan, maar ik moest het even kwijt. Het zit al zo lang in mijn hoofd.
zondag 30 december 2007 om 16:59
Ik herken het wel, heb het zelf ook een beetje. Probeer altijd tegenover anderen te doen of alles wel ok gaat. Nu mijn relatie nogal behoorlijk in het slop aan het raken is, ik praat er eigenlijk maar met weinig mensen over. En als mensen het vragen, dan reageer ik meestal op een dusdanige manier, dat het lijkt of ik mezelf goed overeind houd en dat ik allemaal wel weet hoe het moet. Ik gedraag me ook vrolijk en gezellig. Terwijl ik van binnen huil.
Dit komt bij mij uit ervaringen in het verleden, waarbij ik wel mensen zaken heb toevertrouwd en dat het later alleen maar tegen me is gebruikt. Of ja, tegen me is gebruikt...mensen onthouden altijd alles wat je zegt, ook al ben je overstuur of wat dan ook. En als je over iets van gedachten verandert dan kan dat soms raar overkomen.
Ik kan ook erg heftig reageren als het om mijn eigen gevoelens gaat (tegen mensen van wie ik hou). Dan draai ik eromheen zeg maar en kom ik met allerlei onzin-dingen aan die totaal onbelangrijk zijn, om maar niet over mijn gevoelens te hoeven praten. Heel irritant eigenlijk, vooral voor jezelf.
Ik vind niet dat het zwak is om je kwetsbaar op te stellen. Het is juist goed, maar dan moet je het wel tegen de juiste mensen doen. De mensen van wie je houdt.
Misschien kun je eens beginnen om je verhaal met je man te delen? Dat je er moeite mee hebt om jezelf 'bloot' te geven?
zondag 30 december 2007 om 18:55
Koelkast, bedankt voor je reactie.
Ja bij mij komt het ook door ervaringen in het verleden. En ik praat ook liever om mijn gevoelens heen of er overheen. Zolang ik er rationeel over praat en het me dus niet te veel raakt gaat het wel. Maar wat het me echt doet dat laat ik niet zien.
Mijn man weet wel dat ik zo in elkaar zit en hij heeft het zelf ook. Dit laatste maakt goed communiceren natuurlijk niet makkelijker.
Ik ben ook nog eens heel goed in uitstellen, afleiding zoeken en ontwijken/vermijden (zoals nu achter de pc kruipen ipv het gewoon proberen).
Ooit was dit een hele functionele strategie, maar nu is het niet functioneel meer en wil ik het graag afleren, maar wat is dat moeilijk.
Ik stop dingen ook zo goed weg dat ik zelf ook vaak niet weet wat het met me doet, of ik voel het even, maar verdring het dan snel. Huil dan liever op het moment dat er niemand bij is ook al weet ik dan soms al niet eens meer waarom. Maar dit wil ik mijn kindje niet meegeven. Die wil ik leren dat het ok is om te huilen en je kwetsbaar op te stellen, maar dan moet ik natuurlijk zelf wel het goede voorbeeld kunnen geven.
Ja bij mij komt het ook door ervaringen in het verleden. En ik praat ook liever om mijn gevoelens heen of er overheen. Zolang ik er rationeel over praat en het me dus niet te veel raakt gaat het wel. Maar wat het me echt doet dat laat ik niet zien.
Mijn man weet wel dat ik zo in elkaar zit en hij heeft het zelf ook. Dit laatste maakt goed communiceren natuurlijk niet makkelijker.
Ik ben ook nog eens heel goed in uitstellen, afleiding zoeken en ontwijken/vermijden (zoals nu achter de pc kruipen ipv het gewoon proberen).
Ooit was dit een hele functionele strategie, maar nu is het niet functioneel meer en wil ik het graag afleren, maar wat is dat moeilijk.
Ik stop dingen ook zo goed weg dat ik zelf ook vaak niet weet wat het met me doet, of ik voel het even, maar verdring het dan snel. Huil dan liever op het moment dat er niemand bij is ook al weet ik dan soms al niet eens meer waarom. Maar dit wil ik mijn kindje niet meegeven. Die wil ik leren dat het ok is om te huilen en je kwetsbaar op te stellen, maar dan moet ik natuurlijk zelf wel het goede voorbeeld kunnen geven.
zondag 30 december 2007 om 20:30
Het is natuurlijk niet zo, dat je je kindje meegeeft dat het niet ok is om te huilen, als je dat zelf niet doet. Zoals je zelf al aangeeft is het bij jou gekomen door ervaringen in het verleden (net als bij mij). Een kind is puur, en zolang je hem/haar laat merken dat ze/hij dingen bij je kwijt kan, en dat ze/hij zichzelf kan zijn is dat goed. Ik denk niet dat je kind dat per se over zal nemen hoor.
Maar buiten dat om, is het voor jezelf gewoon beter en prettiger om af en toe je gevoelens met iemand te delen van wie je houdt. Heb je al eens geprobeerd om het op te schrijven? Misschien kun je je man dat dan eens laten lezen?
Maar buiten dat om, is het voor jezelf gewoon beter en prettiger om af en toe je gevoelens met iemand te delen van wie je houdt. Heb je al eens geprobeerd om het op te schrijven? Misschien kun je je man dat dan eens laten lezen?
zondag 30 december 2007 om 20:33
