Psyche
alle pijlers
leven met een psychiatrische ziekte
zaterdag 10 april 2010 om 12:09
Hallo allemaal,
Ik zal me eerst even voorstellen. Ik ben een meid van 21 jaar oud en ik woon samen met mijn vriend.
Ik ben psychiatrisch patiënt en heb al heel wat diagnoses opgeplakt gekregen. Mijn ziektes maken het voor mij moeilijk om te functioneren in de maatschappij. Op allerlei vlakken loop ik tegen problemen aan; Ik vind het moeilijk om contacten te onderhouden, ben niet stabiel genoeg om een opleiding te volgen of om te werken, mijn huishouden is niet goed georganiseerd, heb veel stemmingswisselingen, doe dingen waar ik later spijt van krijg en heb een soort van 'episodes' waarin ik de controle over mezelf kwijtraak en in de raarste situaties beland.
Ik heb professionele hulp en ik heb daar veel profijt van. Vooral de laatste tijd heb ik het idee dat er schot in de zaak komt. Ik krijg een pit-verpleegkundige, een telefoon op recept en een bed op recept. Verder heb ik hulp gezocht bij mijn financiën.
Ik sta positief in het leven en ben vastbesloten om er wat van te gaan maken. Maar toch zijn er dingen die me dwarszitten. Ik heb een kinderwens maar er is, om het zo maar even te zeggen, NO WAY IN HELL, dat ik aan kinderen begin zonder dat ik er zeker ben dat ik ze een stabiele en gezonde basis kan bieden. En als ik heel eerlijk tegenover mijzelf ben dan weet ik dat er maar een hele kleine kans is dat dit gaat lukken. En dat doet verrekte veel pijn.
Verder vind ik het heel moeilijk om te zien hoe veel mensen tegen mensen met een psychische ziekte aankijken. Ik hoor opmerkingen als: Waarom zet je je er niet gewoon overheen, brand is erger en doe dat dan gewoon niet! En dan heb ik het nog niet eens over opmerkingen in de media en op internet....
Ik vraag me af hoe ik met dit soort zaken om kan gaan. Alle tips zijn welkom. Misschien zijn hier wel ervaringsdeskundigen?
In ieder geval bedankt voor het lezen van mijn lange verhaal.
Ik zal me eerst even voorstellen. Ik ben een meid van 21 jaar oud en ik woon samen met mijn vriend.
Ik ben psychiatrisch patiënt en heb al heel wat diagnoses opgeplakt gekregen. Mijn ziektes maken het voor mij moeilijk om te functioneren in de maatschappij. Op allerlei vlakken loop ik tegen problemen aan; Ik vind het moeilijk om contacten te onderhouden, ben niet stabiel genoeg om een opleiding te volgen of om te werken, mijn huishouden is niet goed georganiseerd, heb veel stemmingswisselingen, doe dingen waar ik later spijt van krijg en heb een soort van 'episodes' waarin ik de controle over mezelf kwijtraak en in de raarste situaties beland.
Ik heb professionele hulp en ik heb daar veel profijt van. Vooral de laatste tijd heb ik het idee dat er schot in de zaak komt. Ik krijg een pit-verpleegkundige, een telefoon op recept en een bed op recept. Verder heb ik hulp gezocht bij mijn financiën.
Ik sta positief in het leven en ben vastbesloten om er wat van te gaan maken. Maar toch zijn er dingen die me dwarszitten. Ik heb een kinderwens maar er is, om het zo maar even te zeggen, NO WAY IN HELL, dat ik aan kinderen begin zonder dat ik er zeker ben dat ik ze een stabiele en gezonde basis kan bieden. En als ik heel eerlijk tegenover mijzelf ben dan weet ik dat er maar een hele kleine kans is dat dit gaat lukken. En dat doet verrekte veel pijn.
Verder vind ik het heel moeilijk om te zien hoe veel mensen tegen mensen met een psychische ziekte aankijken. Ik hoor opmerkingen als: Waarom zet je je er niet gewoon overheen, brand is erger en doe dat dan gewoon niet! En dan heb ik het nog niet eens over opmerkingen in de media en op internet....
Ik vraag me af hoe ik met dit soort zaken om kan gaan. Alle tips zijn welkom. Misschien zijn hier wel ervaringsdeskundigen?
In ieder geval bedankt voor het lezen van mijn lange verhaal.
zaterdag 10 april 2010 om 12:17
quote:aisha24 schreef op 10 april 2010 @ 12:13:
Je bent nog heel erg jong. Misschien ben je tegen je 30ste wel veel stabieler door hulp van therapie en eventueel medicatie. Kun je dan altijd nog voor een kind gaan.Gezien de aard van mijn klachten is die kans erg klein. Ik wil mijn diagnoses hier wel neerzetten, maar het is nogal een waslijst en ik ben altijd een beetje bang dat mensen me niet geloven ofzo....
Je bent nog heel erg jong. Misschien ben je tegen je 30ste wel veel stabieler door hulp van therapie en eventueel medicatie. Kun je dan altijd nog voor een kind gaan.Gezien de aard van mijn klachten is die kans erg klein. Ik wil mijn diagnoses hier wel neerzetten, maar het is nogal een waslijst en ik ben altijd een beetje bang dat mensen me niet geloven ofzo....
zaterdag 10 april 2010 om 12:17
zaterdag 10 april 2010 om 12:29
Ik zal voor de verduidelijking toch maar even mijn etiketjes hier neer zetten:
Bij mijn eerste psychiater zijn de volgende diagnoses gesteld:
-lichte vorm van ptss
-borderline(in ontwikkeling)
-terugkerende depressies
-ocs
-vermoedens van een angststoornis, waar men toen niet verder mee bezig is geweest omdat we eerst met mijn persoonlijkheidsproblematiek aan de gang gingen.
Mijn volgende psychiater heeft de volgende diagnose gesteld:
- psychotische stoornis nao (hangt waarschijnlijk samen met mijn borderline)
Nu ben ik weer een paar psychiaters verder en mijn huidige psychiater is met het volgende gekomen:
-ADHD
-bipolair2 (wat die depressies verklaart)
Bij mijn eerste psychiater zijn de volgende diagnoses gesteld:
-lichte vorm van ptss
-borderline(in ontwikkeling)
-terugkerende depressies
-ocs
-vermoedens van een angststoornis, waar men toen niet verder mee bezig is geweest omdat we eerst met mijn persoonlijkheidsproblematiek aan de gang gingen.
Mijn volgende psychiater heeft de volgende diagnose gesteld:
- psychotische stoornis nao (hangt waarschijnlijk samen met mijn borderline)
Nu ben ik weer een paar psychiaters verder en mijn huidige psychiater is met het volgende gekomen:
-ADHD
-bipolair2 (wat die depressies verklaart)
zaterdag 10 april 2010 om 12:35
Tja, dat is een flinke waslijst...
Weet je wat het is.. Hecht niet teveel waarde aan de etiketjes, is is immers maar een naam. Niet iedereen met een stoornis zijn te vergelijken. Je hebt een etiketje maar je bent ook nog jij. Daarmee bedoel ik dat jij een persoon bent met een eigen karakter, mogelijkheden en eigenschappen. Je bent niet alleen je stoornis.
Je komt realistisch en normaal over. Je hebt een normale intelligentie, daarmee win je al heel veel. Wacht de tijd af, misschien ben je over een aantal jaar stabieler en kun je de keuzes maken op basis van je gezonde verstand, en niet vanuit de stoornis.
(hmm, wat ik wil zeggen komt niet helemaal goed over in m'n post. Weet alleen niet zo goed hoe ik het anders moet onschrijven.)
Weet je wat het is.. Hecht niet teveel waarde aan de etiketjes, is is immers maar een naam. Niet iedereen met een stoornis zijn te vergelijken. Je hebt een etiketje maar je bent ook nog jij. Daarmee bedoel ik dat jij een persoon bent met een eigen karakter, mogelijkheden en eigenschappen. Je bent niet alleen je stoornis.
Je komt realistisch en normaal over. Je hebt een normale intelligentie, daarmee win je al heel veel. Wacht de tijd af, misschien ben je over een aantal jaar stabieler en kun je de keuzes maken op basis van je gezonde verstand, en niet vanuit de stoornis.
(hmm, wat ik wil zeggen komt niet helemaal goed over in m'n post. Weet alleen niet zo goed hoe ik het anders moet onschrijven.)
zaterdag 10 april 2010 om 12:37
Hai,
ik heb zelf ook wel eens de diagnose borderline gekregen.
Nu niet meer.
Maar ik heb me wel verdiept in borderline en het vaak wel zo dat het in de loop van de jaren minder wordt.
Heb je zelf ook wat boeken gelezen over jouw diagnose?
Helpt misschien wel.
Enne er zijn wel meer mensen op dit forum met meerdere diagnoses. Hoef je je echt niet voor te schamen!
ik heb zelf ook wel eens de diagnose borderline gekregen.
Nu niet meer.
Maar ik heb me wel verdiept in borderline en het vaak wel zo dat het in de loop van de jaren minder wordt.
Heb je zelf ook wat boeken gelezen over jouw diagnose?
Helpt misschien wel.
Enne er zijn wel meer mensen op dit forum met meerdere diagnoses. Hoef je je echt niet voor te schamen!
zaterdag 10 april 2010 om 12:39
Mensen hebben er misschien een oordeel over, omdat ze vaak niet eens weten wát het inhoudt!
Lekker laten kletsen die mensen. De mensen die om jou geven en jou kennen, weten immers hoe je bent?
Knap dat jij inziet, dat het misschien niet is weggelegd voor jou om kinderen te krijgen. Maar wie weet ontdekt met over een jaar of wat medicijnen, waardoor het wel mogelijk is.
De zus van een vriendin heeft ook (alleen maar) borderline en heeft wel 2 kindjes...die kunnen en mogen dus niet bij haar wonen, zij wonen bij de verslaafde vader. Arme kinderen!
Is er bij jou ooit onderzocht, hoe het komt dat jij niet 1, maar meerdere pschy. stoornissen hebt? Lijkt me voor jou best zwaar om mee om te gaan, maar uit heel je bericht straalt positiviteit! Pluim voor jou hoor!
Lekker laten kletsen die mensen. De mensen die om jou geven en jou kennen, weten immers hoe je bent?
Knap dat jij inziet, dat het misschien niet is weggelegd voor jou om kinderen te krijgen. Maar wie weet ontdekt met over een jaar of wat medicijnen, waardoor het wel mogelijk is.
De zus van een vriendin heeft ook (alleen maar) borderline en heeft wel 2 kindjes...die kunnen en mogen dus niet bij haar wonen, zij wonen bij de verslaafde vader. Arme kinderen!
Is er bij jou ooit onderzocht, hoe het komt dat jij niet 1, maar meerdere pschy. stoornissen hebt? Lijkt me voor jou best zwaar om mee om te gaan, maar uit heel je bericht straalt positiviteit! Pluim voor jou hoor!
zaterdag 10 april 2010 om 12:42
Een diagnose stellen is altijd erg moeilijk er is nog zoveel onderzoek naar psychische ziektes, wat belangrijk is is dat je jezelf er in kan vinden en het kan accepteren; dat je zelf je ziekte inziet Als ik je verhaal zo lees kun je dit goed, daarbij ben je nog jong en je lijkt nu stabiel, aanvaard hulp dat is heel goed. Over kinderen nadenken lijkt me nu nog vroeg, maar als je lange tijd stabiel blijft zal ik dit niet niet uitsluiten, denk dan wel goed na over welke gevolgen het op je kan hebben zowel positief als negatief.
Dat je nu je verhaal doet vind ik heel dapper en draagt zeker bij aan een positiever beeld van mensen met een psychiatrische handicap. Het beeld wat mensen id media ed hebben is vaak gebasseerd op angst of onwetenheid, laat maar zien dat dat niet zo is. En mensen die je blijven veroordelen zijn jouw aandacht niet waard
Dat je nu je verhaal doet vind ik heel dapper en draagt zeker bij aan een positiever beeld van mensen met een psychiatrische handicap. Het beeld wat mensen id media ed hebben is vaak gebasseerd op angst of onwetenheid, laat maar zien dat dat niet zo is. En mensen die je blijven veroordelen zijn jouw aandacht niet waard
zaterdag 10 april 2010 om 12:51
Ik begrijp wat jullie zeggen, maar weet niet goed hoe ik het moet toepassen in de praktijk.
Bijvoorbeeld in de volgende situaties:
gesprek met een, voor mij nieuwe, psychiater:
psych: waarom huilt u
ik: ik weet niet goed hoe ik dat uit kan leggen, ik wil niet dat u dit verkeerd opvat
psych: als je niks wilt zeggen kan ik je ook niet helpen. ik dacht dat je geholpen wilde worden.
ik: ik huil omdat ik me niet prettig voel in dit gesprek. dat wordt me teveel want ik zit al niet lekker in mijn vel
psych: waarom voelt u zich hier niet goed bij.
ik: u komt erg autoritair op me over. misschien is dat een generatieverschil.... ik voel me niet serieus genomen.
psych. dat ligt niet aan mij. het komt door u ziekte dat u zich zo voelt.
ik: nee, dat is het niet. ik heb al heel veel hulpverleners gehad en daarbij ging het wel goed.
psych: u ziet het verkeerd. u gedraagt zich altijd zo
ik: u kent met net! (hierbij raakte ik overstuur)
psych: zo kan ik u niet helpen mevrouw.
situatie op het forum (ik lees hier al een eeuwigheid mee):
TO: mijn schoonzus doet raar ze gedraagt zich zus en zo....(verhaal over asociale schoonzus volgt)
reactie: ze heeft vast borderline
ik probeer me er dan niets van aan te trekken, maar het raakt me toch.
situatie die vaak voorkomt:
ander: waarom doe je dat dan niet gewoon
ik: ik zit op dit moment in een depressie
ander: o
ik: ik kan me dan moeilijk ergens toe zetten
ander: maar kan je er dan niet overheen zetten?
ik: nou zo makkelijk ligt het niet
ander: joh je moet gewoon positief denken, dan gaat het vanzelf over
of als ik over mijn jeugd vertel, dat doe ik vrij zelden want het valt me zwaar:
ander: je moet er gewoon niet meer aan denken
ik: dat lukt niet, het komt steeds terug.
ander: denk aan de toekomst, niet aan het verleden. zo kom je er toch nooit uit!
Bijvoorbeeld in de volgende situaties:
gesprek met een, voor mij nieuwe, psychiater:
psych: waarom huilt u
ik: ik weet niet goed hoe ik dat uit kan leggen, ik wil niet dat u dit verkeerd opvat
psych: als je niks wilt zeggen kan ik je ook niet helpen. ik dacht dat je geholpen wilde worden.
ik: ik huil omdat ik me niet prettig voel in dit gesprek. dat wordt me teveel want ik zit al niet lekker in mijn vel
psych: waarom voelt u zich hier niet goed bij.
ik: u komt erg autoritair op me over. misschien is dat een generatieverschil.... ik voel me niet serieus genomen.
psych. dat ligt niet aan mij. het komt door u ziekte dat u zich zo voelt.
ik: nee, dat is het niet. ik heb al heel veel hulpverleners gehad en daarbij ging het wel goed.
psych: u ziet het verkeerd. u gedraagt zich altijd zo
ik: u kent met net! (hierbij raakte ik overstuur)
psych: zo kan ik u niet helpen mevrouw.
situatie op het forum (ik lees hier al een eeuwigheid mee):
TO: mijn schoonzus doet raar ze gedraagt zich zus en zo....(verhaal over asociale schoonzus volgt)
reactie: ze heeft vast borderline
ik probeer me er dan niets van aan te trekken, maar het raakt me toch.
situatie die vaak voorkomt:
ander: waarom doe je dat dan niet gewoon
ik: ik zit op dit moment in een depressie
ander: o
ik: ik kan me dan moeilijk ergens toe zetten
ander: maar kan je er dan niet overheen zetten?
ik: nou zo makkelijk ligt het niet
ander: joh je moet gewoon positief denken, dan gaat het vanzelf over
of als ik over mijn jeugd vertel, dat doe ik vrij zelden want het valt me zwaar:
ander: je moet er gewoon niet meer aan denken
ik: dat lukt niet, het komt steeds terug.
ander: denk aan de toekomst, niet aan het verleden. zo kom je er toch nooit uit!
zaterdag 10 april 2010 om 12:57
Lieve Alsjebegrijptwatikbedoel (wat een moeilijke naam!), er zijn hier op het forum een aantal topics waarin ook meiden schrijven die met dit soort dingen zitten, of het zeker herkennen. Je bent dus lang niet de enige!
Kom bijvoorbeeld eens kijken op 'Taboe? Schaamte?', daar schrijf ik zelf ook weleens.
Kom bijvoorbeeld eens kijken op 'Taboe? Schaamte?', daar schrijf ik zelf ook weleens.
zaterdag 10 april 2010 om 13:02
Wauw vind het heel dapper hoe je reageerde op de psychiater. Ik heb wel eens samen moeten werken met psychiaters en sommige zijn idd zo. Ik vond het moeilijk daarmee om te gaan, maar hoe jij hebt gehandeld vind ik erg stoer! Als de relatie met deze psychiater nog zo is lijkt het mij goed dat je een nieuwe zoekt.
Wat betreft wat er op fora wordt geschreven is heel hard, maar neem het met een korreltje zout. Mensen roepen vaak maar wat, alleen een deskundige kan diagnoses maken.
Misschien kun je in de laatste gevallen het omdraaien en de ander om hulp vragen door te vragen of ze iets gezelligs willen doen. Voor jou lijkt het me ook niet goed om in het verleden te zitten als je daar alleen maar mee bezig bent. Verder zijn er preventiebijeenkomsten voor familie, vrienden of geïnteresseerde daar wordt meer vertelt over bijv. een bipolaire stoornis. Misschien vinden ze het leuk er meer over te weten te komen en je iets beter te kunnen begrijpen wat het betekend als je manisch of depresief bent...
Wat betreft wat er op fora wordt geschreven is heel hard, maar neem het met een korreltje zout. Mensen roepen vaak maar wat, alleen een deskundige kan diagnoses maken.
Misschien kun je in de laatste gevallen het omdraaien en de ander om hulp vragen door te vragen of ze iets gezelligs willen doen. Voor jou lijkt het me ook niet goed om in het verleden te zitten als je daar alleen maar mee bezig bent. Verder zijn er preventiebijeenkomsten voor familie, vrienden of geïnteresseerde daar wordt meer vertelt over bijv. een bipolaire stoornis. Misschien vinden ze het leuk er meer over te weten te komen en je iets beter te kunnen begrijpen wat het betekend als je manisch of depresief bent...
zaterdag 10 april 2010 om 13:05
quote:Nammma schreef op 10 april 2010 @ 12:39:
Mensen hebben er misschien een oordeel over, omdat ze vaak niet eens weten wát het inhoudt!
Lekker laten kletsen die mensen. De mensen die om jou geven en jou kennen, weten immers hoe je bent?
Was dat maar waar! Ik heb een hele kleine kring om me heen. Alleen mijn vriend weet wat er echt speelt. Mijn schoonouders heb ik wat verteld maar die konden het niet goed begrijpen. Mijn ouders reactie vrees ik. Mijn zusje is ok, maar kan ook best wel narrow minded zijn.
Ik zou niet weten hoe en wanneer ik het kan vertellen. Mensen kunnen vaak niet bevatten waarom je bepaalde dingen doet, zeker omdat ik heel normaal over kom. Het lukt me gewoon niet om het goed uit te leggen. Soms is het ook moeilijk om het ter sprake te brengen. Ik wil het dan uitleggen omdat ik denk dat mensen een verkeerd beeld van me hebben. Dan breng ik terloops ter sprake dat ik in therapie ben, maar dan wordt er overheen gepraat.
Ik zit er aan te denken om mee te doen aan een programma als jong of jezalhetmaarhebben. Dan is het in één klap de wereld in en kan ik misschien wat vooroordelen over psychiatrische patiënten uit de wereld helpen.
Mensen hebben er misschien een oordeel over, omdat ze vaak niet eens weten wát het inhoudt!
Lekker laten kletsen die mensen. De mensen die om jou geven en jou kennen, weten immers hoe je bent?
Was dat maar waar! Ik heb een hele kleine kring om me heen. Alleen mijn vriend weet wat er echt speelt. Mijn schoonouders heb ik wat verteld maar die konden het niet goed begrijpen. Mijn ouders reactie vrees ik. Mijn zusje is ok, maar kan ook best wel narrow minded zijn.
Ik zou niet weten hoe en wanneer ik het kan vertellen. Mensen kunnen vaak niet bevatten waarom je bepaalde dingen doet, zeker omdat ik heel normaal over kom. Het lukt me gewoon niet om het goed uit te leggen. Soms is het ook moeilijk om het ter sprake te brengen. Ik wil het dan uitleggen omdat ik denk dat mensen een verkeerd beeld van me hebben. Dan breng ik terloops ter sprake dat ik in therapie ben, maar dan wordt er overheen gepraat.
Ik zit er aan te denken om mee te doen aan een programma als jong of jezalhetmaarhebben. Dan is het in één klap de wereld in en kan ik misschien wat vooroordelen over psychiatrische patiënten uit de wereld helpen.
zaterdag 10 april 2010 om 13:07
quote:borninapril schreef op 10 april 2010 @ 13:02:
Misschien kun je in de laatste gevallen het omdraaien en de ander om hulp vragen door te vragen of ze iets gezelligs willen doen. Voor jou lijkt het me ook niet goed om in het verleden te zitten als je daar alleen maar mee bezig bent. Nou daar heb je dus het probleem. Ik probeer me op het heden en de toekomst te richten maar door mijn ptss heb ik last van flashbacks en herbelevingen. Die kunnen door de kleinste dingen getriggerd worden.
Misschien kun je in de laatste gevallen het omdraaien en de ander om hulp vragen door te vragen of ze iets gezelligs willen doen. Voor jou lijkt het me ook niet goed om in het verleden te zitten als je daar alleen maar mee bezig bent. Nou daar heb je dus het probleem. Ik probeer me op het heden en de toekomst te richten maar door mijn ptss heb ik last van flashbacks en herbelevingen. Die kunnen door de kleinste dingen getriggerd worden.
zaterdag 10 april 2010 om 13:08
Hoi Alsjebegrijptwatikbedoel, ik vind je echt heel erg stoer! En die opmerkingen van anderen komen voort uit hun onmacht! Ik heb zelf een angststoornis (gehad), en ik merkte dat echt heel veel mensen idd zo reageren. Bijv. bij angst ergens voor: "dan denk je er toch niet aan?" (ik heb weleens geantwoord: "oh, had dat eerder gezegd joh, wat een eye-opener"), maar ik merk ook dat mensen die ervaring hebben met psychische sores zich vaak meer kunnen inleven. En die zijn er genoeg hoor! Misschien inderdaad dat het helpt hier op het forum wat mee te schrijven in topics daarover. Krijg je niet van die domme opmerkingen, en krijg je vast een hoop meer begrip en herkenning!
zaterdag 10 april 2010 om 13:09
quote:borninapril schreef op 10 april 2010 @ 13:02:
Wauw vind het heel dapper hoe je reageerde op de psychiater. Ik heb wel eens samen moeten werken met psychiaters en sommige zijn idd zo. Ik vond het moeilijk daarmee om te gaan, maar hoe jij hebt gehandeld vind ik erg stoer! Als de relatie met deze psychiater nog zo is lijkt het mij goed dat je een nieuwe zoekt.
Het is gelukkig niet mijn vaste psychiater. Hij had trouwens grijze sokken in sandalen aan (even voor de beeldvorming)
Wauw vind het heel dapper hoe je reageerde op de psychiater. Ik heb wel eens samen moeten werken met psychiaters en sommige zijn idd zo. Ik vond het moeilijk daarmee om te gaan, maar hoe jij hebt gehandeld vind ik erg stoer! Als de relatie met deze psychiater nog zo is lijkt het mij goed dat je een nieuwe zoekt.
Het is gelukkig niet mijn vaste psychiater. Hij had trouwens grijze sokken in sandalen aan (even voor de beeldvorming)
zaterdag 10 april 2010 om 13:20
Hallo,
Ikzelf heb ook meerdere diagnoses, t.w. borderline, bipolair en een psychotische kwetsbaarheid. Aan de buitenkant zie je niets, dat is nou juist het beroerde, maar van binnen stormt en kolkt het. Ik zeg even verder niets, maar het gaat op dit moment heel slecht met mij, dus ik laat het hier eventjes bij.
Ikzelf heb ook meerdere diagnoses, t.w. borderline, bipolair en een psychotische kwetsbaarheid. Aan de buitenkant zie je niets, dat is nou juist het beroerde, maar van binnen stormt en kolkt het. Ik zeg even verder niets, maar het gaat op dit moment heel slecht met mij, dus ik laat het hier eventjes bij.
zaterdag 10 april 2010 om 13:23
Nou gelukkig dat het niet je vaste psych is
Maar waarom ga je niet voordat je de media opzoekt met je familie praten met een derde, bijv de gene die je thuis begeleid of een psycholoog/maatschappelijk werker.. Zeg dat je in therapie zit en je graag een keer met je ouders en zus heen wilt, ik denk dat ze dat echt wel voor je over hebben Als zij er niet van af weten kun je eigenlijk ook niet verwachten dat ze het begrijpen. Daarnaast zijn er heel veel folders en bijeenkomsten voor familie ed waarop je ze kunt tippen, vraag hiervoor advies aan je hulpverlener.
Maar waarom ga je niet voordat je de media opzoekt met je familie praten met een derde, bijv de gene die je thuis begeleid of een psycholoog/maatschappelijk werker.. Zeg dat je in therapie zit en je graag een keer met je ouders en zus heen wilt, ik denk dat ze dat echt wel voor je over hebben Als zij er niet van af weten kun je eigenlijk ook niet verwachten dat ze het begrijpen. Daarnaast zijn er heel veel folders en bijeenkomsten voor familie ed waarop je ze kunt tippen, vraag hiervoor advies aan je hulpverlener.
zaterdag 10 april 2010 om 13:26
quote:alsjebegrijptwatikbedoel schreef op 10 april 2010 @ 12:51:
Ik begrijp wat jullie zeggen, maar weet niet goed hoe ik het moet toepassen in de praktijk.
Bijvoorbeeld in de volgende situaties:
gesprek met een, voor mij nieuwe, psychiater:
psych: waarom huilt u
ik: ik weet niet goed hoe ik dat uit kan leggen, ik wil niet dat u dit verkeerd opvat
psych: als je niks wilt zeggen kan ik je ook niet helpen. ik dacht dat je geholpen wilde worden.
ik: ik huil omdat ik me niet prettig voel in dit gesprek. dat wordt me teveel want ik zit al niet lekker in mijn vel
psych: waarom voelt u zich hier niet goed bij.
ik: u komt erg autoritair op me over. misschien is dat een generatieverschil.... ik voel me niet serieus genomen.
psych. dat ligt niet aan mij. het komt door u ziekte dat u zich zo voelt.
ik: nee, dat is het niet. ik heb al heel veel hulpverleners gehad en daarbij ging het wel goed.
psych: u ziet het verkeerd. u gedraagt zich altijd zo
ik: u kent met net! (hierbij raakte ik overstuur)
psych: zo kan ik u niet helpen mevrouw.
Tssssss, ik vind dit een heel raar gesprek en die psych een bokkelul. Zo help je echt iemand
(Kortom, ik vind jou niet raar in deze situatie, maar die pysch )
Ik begrijp wat jullie zeggen, maar weet niet goed hoe ik het moet toepassen in de praktijk.
Bijvoorbeeld in de volgende situaties:
gesprek met een, voor mij nieuwe, psychiater:
psych: waarom huilt u
ik: ik weet niet goed hoe ik dat uit kan leggen, ik wil niet dat u dit verkeerd opvat
psych: als je niks wilt zeggen kan ik je ook niet helpen. ik dacht dat je geholpen wilde worden.
ik: ik huil omdat ik me niet prettig voel in dit gesprek. dat wordt me teveel want ik zit al niet lekker in mijn vel
psych: waarom voelt u zich hier niet goed bij.
ik: u komt erg autoritair op me over. misschien is dat een generatieverschil.... ik voel me niet serieus genomen.
psych. dat ligt niet aan mij. het komt door u ziekte dat u zich zo voelt.
ik: nee, dat is het niet. ik heb al heel veel hulpverleners gehad en daarbij ging het wel goed.
psych: u ziet het verkeerd. u gedraagt zich altijd zo
ik: u kent met net! (hierbij raakte ik overstuur)
psych: zo kan ik u niet helpen mevrouw.
Tssssss, ik vind dit een heel raar gesprek en die psych een bokkelul. Zo help je echt iemand
(Kortom, ik vind jou niet raar in deze situatie, maar die pysch )
