Psyche
alle pijlers
leven met een psychiatrische ziekte
zaterdag 10 april 2010 om 12:09
Hallo allemaal,
Ik zal me eerst even voorstellen. Ik ben een meid van 21 jaar oud en ik woon samen met mijn vriend.
Ik ben psychiatrisch patiënt en heb al heel wat diagnoses opgeplakt gekregen. Mijn ziektes maken het voor mij moeilijk om te functioneren in de maatschappij. Op allerlei vlakken loop ik tegen problemen aan; Ik vind het moeilijk om contacten te onderhouden, ben niet stabiel genoeg om een opleiding te volgen of om te werken, mijn huishouden is niet goed georganiseerd, heb veel stemmingswisselingen, doe dingen waar ik later spijt van krijg en heb een soort van 'episodes' waarin ik de controle over mezelf kwijtraak en in de raarste situaties beland.
Ik heb professionele hulp en ik heb daar veel profijt van. Vooral de laatste tijd heb ik het idee dat er schot in de zaak komt. Ik krijg een pit-verpleegkundige, een telefoon op recept en een bed op recept. Verder heb ik hulp gezocht bij mijn financiën.
Ik sta positief in het leven en ben vastbesloten om er wat van te gaan maken. Maar toch zijn er dingen die me dwarszitten. Ik heb een kinderwens maar er is, om het zo maar even te zeggen, NO WAY IN HELL, dat ik aan kinderen begin zonder dat ik er zeker ben dat ik ze een stabiele en gezonde basis kan bieden. En als ik heel eerlijk tegenover mijzelf ben dan weet ik dat er maar een hele kleine kans is dat dit gaat lukken. En dat doet verrekte veel pijn.
Verder vind ik het heel moeilijk om te zien hoe veel mensen tegen mensen met een psychische ziekte aankijken. Ik hoor opmerkingen als: Waarom zet je je er niet gewoon overheen, brand is erger en doe dat dan gewoon niet! En dan heb ik het nog niet eens over opmerkingen in de media en op internet....
Ik vraag me af hoe ik met dit soort zaken om kan gaan. Alle tips zijn welkom. Misschien zijn hier wel ervaringsdeskundigen?
In ieder geval bedankt voor het lezen van mijn lange verhaal.
Ik zal me eerst even voorstellen. Ik ben een meid van 21 jaar oud en ik woon samen met mijn vriend.
Ik ben psychiatrisch patiënt en heb al heel wat diagnoses opgeplakt gekregen. Mijn ziektes maken het voor mij moeilijk om te functioneren in de maatschappij. Op allerlei vlakken loop ik tegen problemen aan; Ik vind het moeilijk om contacten te onderhouden, ben niet stabiel genoeg om een opleiding te volgen of om te werken, mijn huishouden is niet goed georganiseerd, heb veel stemmingswisselingen, doe dingen waar ik later spijt van krijg en heb een soort van 'episodes' waarin ik de controle over mezelf kwijtraak en in de raarste situaties beland.
Ik heb professionele hulp en ik heb daar veel profijt van. Vooral de laatste tijd heb ik het idee dat er schot in de zaak komt. Ik krijg een pit-verpleegkundige, een telefoon op recept en een bed op recept. Verder heb ik hulp gezocht bij mijn financiën.
Ik sta positief in het leven en ben vastbesloten om er wat van te gaan maken. Maar toch zijn er dingen die me dwarszitten. Ik heb een kinderwens maar er is, om het zo maar even te zeggen, NO WAY IN HELL, dat ik aan kinderen begin zonder dat ik er zeker ben dat ik ze een stabiele en gezonde basis kan bieden. En als ik heel eerlijk tegenover mijzelf ben dan weet ik dat er maar een hele kleine kans is dat dit gaat lukken. En dat doet verrekte veel pijn.
Verder vind ik het heel moeilijk om te zien hoe veel mensen tegen mensen met een psychische ziekte aankijken. Ik hoor opmerkingen als: Waarom zet je je er niet gewoon overheen, brand is erger en doe dat dan gewoon niet! En dan heb ik het nog niet eens over opmerkingen in de media en op internet....
Ik vraag me af hoe ik met dit soort zaken om kan gaan. Alle tips zijn welkom. Misschien zijn hier wel ervaringsdeskundigen?
In ieder geval bedankt voor het lezen van mijn lange verhaal.
zaterdag 10 april 2010 om 13:29
Ik denk dat er veel angst en ontwetendheid is over psychische ziektes. Voor jezelf is het vaak al moeilijk te begrijpen wat er nu precies gebeurt, laat staan dus voor een buitenstaander. Het is heel moeilijk voor mensen die van je houden geconfronteerd te worden met een psychische ziekte, door er over heen te praten ga je die confrontatie niet aan en houd de ander zich voor dat het er niet is. Ik denk dat het zo een beetje werkt, niet leuk maar probeer niet te vergeten dat het niet aan jou ligt en probeer die angst te doorbreken.
zaterdag 10 april 2010 om 13:33
Hoi Alsjebegrijptwatikbedoel,
Een vriendin heeft ook de diagnose borderline. Jarenlang heeft ze hard gevochten, vele ups en downs, depressies, etc.
Toen kreeg ze een hele lieve, stabiele vriend met wie ze na een aantal jaar ook kinderen heeft gekregen. Eerst hield ik mijn hart vast: ze is erg verslavingsgevoelig en ze viel nog vaak 'terug'. Maar de kinderen geven haar de stabiliteit en het ritme wat ze zo hard nodig heeft en inmiddels gaat het beter dan ooit! Ze is een lieve, toegewijde moeder en kan de kinderen ook echt bieden wat ze nodig hebben.
Dit is natuurlijk geen garantie en iedereen is anders, maar het kan dus ook heel goed gaan!
Verder wil ik je veel succes wensen, ik vind het heel knap hoe je erover verteld en de positiviteit en kracht die je daarbij uitstraalt. Ga zo door!
Een vriendin heeft ook de diagnose borderline. Jarenlang heeft ze hard gevochten, vele ups en downs, depressies, etc.
Toen kreeg ze een hele lieve, stabiele vriend met wie ze na een aantal jaar ook kinderen heeft gekregen. Eerst hield ik mijn hart vast: ze is erg verslavingsgevoelig en ze viel nog vaak 'terug'. Maar de kinderen geven haar de stabiliteit en het ritme wat ze zo hard nodig heeft en inmiddels gaat het beter dan ooit! Ze is een lieve, toegewijde moeder en kan de kinderen ook echt bieden wat ze nodig hebben.
Dit is natuurlijk geen garantie en iedereen is anders, maar het kan dus ook heel goed gaan!
Verder wil ik je veel succes wensen, ik vind het heel knap hoe je erover verteld en de positiviteit en kracht die je daarbij uitstraalt. Ga zo door!
zaterdag 10 april 2010 om 13:51
Ik ben trouwens erg bang voor de reacties van familie. Mijn tante is schizofreen en wordt constant belachelijk gemaakt, ook door mijn ouders. Met de andere kant van de familie heb ik al bijna geen contact door een conflict wat mijn moeder met ze heeft. In deze familie wordt een familielid verzwegen dat jarenlang in een inrichting heeft gezeten. Terwijl dit heel lang geleden is.
zaterdag 10 april 2010 om 13:56
Ik denk dat je het toch moet proberen, dochter is toch iets anders dan tante en als je het echt niet wilt zou je moeten accepteren dat ze niet met je ziekte weten te dealen. Daarnaast ben je niet schizofreen en is er in de psychiatrie veel veranderd, zit je niet in een instelling en ben je (zo kom je op mij over) stabiel
zaterdag 10 april 2010 om 14:15
quote:borninapril schreef op 10 april 2010 @ 13:56:
Ik denk dat je het toch moet proberen, dochter is toch iets anders dan tante en als je het echt niet wilt zou je moeten accepteren dat ze niet met je ziekte weten te dealen. Daarnaast ben je niet schizofreen en is er in de psychiatrie veel veranderd, zit je niet in een instelling en ben je (zo kom je op mij over) stabiel
Je reactie roept veel gevoelens bij me op en ik vind het moeilijk om erop te reageren.
Mijn ouders hebben mij mishandeld en daarom ben ik bang om me kwetsbaar bij ze op te stellen. Mijn ervaringen uit het verleden leren me dat ze misschien slecht zullen reageren.
Even een voorbeeldje ter verduidelijking:
Toen ik een jaar of 14 was zat ik erg met mezelf in de knoop. Dit uitte ik in gedichten. Zo schreef ik bijvoorbeeld eens dat ik me niet begrepen voelde en dat ik verdrietig was. Dat ik met iemand wilde praten, maar dat ik niet werd gezien (dat was tenminste ongeveer de strekking). Toen mijn vader mijn kamer doorzocht vond hij het gedicht. Ik huilde en smeekte hem om het niet te lezen. Maar hij duwde me weg en las het hardop voor waarna hij in de lach schoot.
Verder ben ik nu niet stabiel. Ik kom net uit een crisis en er zijn veel signalen dat er weer één aan zit te komen. Ik kan overigens wel goed begrijpen dat ik stabiel overkom.
Ik denk dat je het toch moet proberen, dochter is toch iets anders dan tante en als je het echt niet wilt zou je moeten accepteren dat ze niet met je ziekte weten te dealen. Daarnaast ben je niet schizofreen en is er in de psychiatrie veel veranderd, zit je niet in een instelling en ben je (zo kom je op mij over) stabiel
Je reactie roept veel gevoelens bij me op en ik vind het moeilijk om erop te reageren.
Mijn ouders hebben mij mishandeld en daarom ben ik bang om me kwetsbaar bij ze op te stellen. Mijn ervaringen uit het verleden leren me dat ze misschien slecht zullen reageren.
Even een voorbeeldje ter verduidelijking:
Toen ik een jaar of 14 was zat ik erg met mezelf in de knoop. Dit uitte ik in gedichten. Zo schreef ik bijvoorbeeld eens dat ik me niet begrepen voelde en dat ik verdrietig was. Dat ik met iemand wilde praten, maar dat ik niet werd gezien (dat was tenminste ongeveer de strekking). Toen mijn vader mijn kamer doorzocht vond hij het gedicht. Ik huilde en smeekte hem om het niet te lezen. Maar hij duwde me weg en las het hardop voor waarna hij in de lach schoot.
Verder ben ik nu niet stabiel. Ik kom net uit een crisis en er zijn veel signalen dat er weer één aan zit te komen. Ik kan overigens wel goed begrijpen dat ik stabiel overkom.
zaterdag 10 april 2010 om 14:56
Helaas is het nog steeds niet zo dat iedereen begrip kan opbrengen voor iemand die 'anders' is.
Zou het je denk je lukken om andere mensen te leren kennen, die jou wel kunnen accepteren om wie je bent? Lees eens de openingspost van Annemeike op het topic 'Taboe? Schaamte?'. Annemeike wilde ook haar netwerk wat vergroten en is erg blij met wat het topic haar heeft opgeleverd. Zoals ik al zei, je bent welkom om daar mee te schrijven!
Zou het je denk je lukken om andere mensen te leren kennen, die jou wel kunnen accepteren om wie je bent? Lees eens de openingspost van Annemeike op het topic 'Taboe? Schaamte?'. Annemeike wilde ook haar netwerk wat vergroten en is erg blij met wat het topic haar heeft opgeleverd. Zoals ik al zei, je bent welkom om daar mee te schrijven!
zaterdag 10 april 2010 om 15:10
quote:frizzy schreef op 10 april 2010 @ 14:56:
Helaas is het nog steeds niet zo dat iedereen begrip kan opbrengen voor iemand die 'anders' is.
Zou het je denk je lukken om andere mensen te leren kennen, die jou wel kunnen accepteren om wie je bent? Lees eens de openingspost van Annemeike op het topic 'Taboe? Schaamte?'. Annemeike wilde ook haar netwerk wat vergroten en is erg blij met wat het topic haar heeft opgeleverd. Zoals ik al zei, je bent welkom om daar mee te schrijven!Wat lief dat je dat schrijft. Ik zit een beetje te twijfelen. Aan de ene kant is het prettig om in contact te komen met anderen met hetzelfde probleem, aan de andere kant vraag ik me af of ik dan niet nog verder van 'de echte wereld' af kom te staan. Ik zal er in ieder geval eens over nadenken en het topic lezen.
Helaas is het nog steeds niet zo dat iedereen begrip kan opbrengen voor iemand die 'anders' is.
Zou het je denk je lukken om andere mensen te leren kennen, die jou wel kunnen accepteren om wie je bent? Lees eens de openingspost van Annemeike op het topic 'Taboe? Schaamte?'. Annemeike wilde ook haar netwerk wat vergroten en is erg blij met wat het topic haar heeft opgeleverd. Zoals ik al zei, je bent welkom om daar mee te schrijven!Wat lief dat je dat schrijft. Ik zit een beetje te twijfelen. Aan de ene kant is het prettig om in contact te komen met anderen met hetzelfde probleem, aan de andere kant vraag ik me af of ik dan niet nog verder van 'de echte wereld' af kom te staan. Ik zal er in ieder geval eens over nadenken en het topic lezen.
zaterdag 10 april 2010 om 15:18
Het leuke van het topic is juist dat niet iedereen een probleem heeft. Niet dat ik geen problemen heb hoor (want die hebben we natuurlijk allemaal weleens) maar sommigen op het topic (zoals ik) hebben geen psychische/psychiatrische problemen. Anderen wel, maar daar gaat het echt niet altijd over. Het is vooral een erg positief topic, waar ook regelmatig gesproken wordt over de nare kanten van ieders diagnose/problematiek.
Maar misschien kun je ook op een andere manier meer leuke mensen leren kennen? Het 'soort' mensen dat wél begrip heeft voor iemand die een beetje anders is? Wellicht bij een (sport)club, een vereniging, een sociale werkplaats, vrijwilligerswerk, in je buurt of via een oproepje? Ik denk dat het altijd, voor iedereen, prettig is als je fijne mensen om je heen hebt.
Maar misschien kun je ook op een andere manier meer leuke mensen leren kennen? Het 'soort' mensen dat wél begrip heeft voor iemand die een beetje anders is? Wellicht bij een (sport)club, een vereniging, een sociale werkplaats, vrijwilligerswerk, in je buurt of via een oproepje? Ik denk dat het altijd, voor iedereen, prettig is als je fijne mensen om je heen hebt.
zaterdag 10 april 2010 om 17:09
@ alsjebegrijpt..... Eens met frizzy, je bent welkom bij taboe.
Of bij goede dag slechte dag.
Het heeft mij erg geholpen om op die topics te schrijven.
Je komt erachter dat je niet de enige bent en dat helpt heel erg. Zelfs met je rotjeugd, diagnoses en huidige situatie.
Ik vond het heel fijn om zoveel herkenning en erkenning te vinden.
Ohja enne sokken in sandalen, ik was meteen omgedraaid
Rare opstelling hoor van die psychiater.
Ik heb er ook meerdere in mijn leven gehad, en nog nooit op zo'n manier een gesprek gevoerd.
Loop nu trouwens bij een hele goede waar ik me min of meer op mijn gemak voel.
Ik hoop dat jij ook zo iemand treft.
Of bij goede dag slechte dag.
Het heeft mij erg geholpen om op die topics te schrijven.
Je komt erachter dat je niet de enige bent en dat helpt heel erg. Zelfs met je rotjeugd, diagnoses en huidige situatie.
Ik vond het heel fijn om zoveel herkenning en erkenning te vinden.
Ohja enne sokken in sandalen, ik was meteen omgedraaid
Rare opstelling hoor van die psychiater.
Ik heb er ook meerdere in mijn leven gehad, en nog nooit op zo'n manier een gesprek gevoerd.
Loop nu trouwens bij een hele goede waar ik me min of meer op mijn gemak voel.
Ik hoop dat jij ook zo iemand treft.
zondag 11 april 2010 om 02:37
quote:alsjebegrijptwatikbedoel schreef op 10 april 2010 @ 14:15:
Toen ik een jaar of 14 was zat ik erg met mezelf in de knoop. Dit uitte ik in gedichten. Zo schreef ik bijvoorbeeld eens dat ik me niet begrepen voelde en dat ik verdrietig was. Dat ik met iemand wilde praten, maar dat ik niet werd gezien (dat was tenminste ongeveer de strekking). Toen mijn vader mijn kamer doorzocht vond hij het gedicht. Ik huilde en smeekte hem om het niet te lezen. Maar hij duwde me weg en las het hardop voor waarna hij in de lach schoot.
Het breekt m'n hart om dit te lezen AJBWIB. Wat kunnen ouders toch gruwelijke dingen doen en wat hakt zo'n ervaring erin.
Ik vind overigens dat je sterk en open overkomt en je toont in posts een helder zelfinzicht wbt je situatie en wat daarmee samenhangt.
Ondanks dat je hoogstwaarschijnlijk zult moeten leren leven met je ziekte en de diagnoses, hoop ik voor jou dat je jouw weg zult vinden in het leven. Dat je een leven voor jezelf weet te creëren waar je je levensgeluk uit kunt halen en dat er mensen in je omgeving zijn waar je op kunt bouwen en die die jou de steun geven om je staande te houden. Maar vooral: die met je begaan zijn en die van je houden.
Leven met een psychiatrische ziekte lijkt me zeker niet makkelijk, maar toch: máák er wat van meis. Ik wens je dat het lot je daarbij af en toe een handje helpt.....
Toen ik een jaar of 14 was zat ik erg met mezelf in de knoop. Dit uitte ik in gedichten. Zo schreef ik bijvoorbeeld eens dat ik me niet begrepen voelde en dat ik verdrietig was. Dat ik met iemand wilde praten, maar dat ik niet werd gezien (dat was tenminste ongeveer de strekking). Toen mijn vader mijn kamer doorzocht vond hij het gedicht. Ik huilde en smeekte hem om het niet te lezen. Maar hij duwde me weg en las het hardop voor waarna hij in de lach schoot.
Het breekt m'n hart om dit te lezen AJBWIB. Wat kunnen ouders toch gruwelijke dingen doen en wat hakt zo'n ervaring erin.
Ik vind overigens dat je sterk en open overkomt en je toont in posts een helder zelfinzicht wbt je situatie en wat daarmee samenhangt.
Ondanks dat je hoogstwaarschijnlijk zult moeten leren leven met je ziekte en de diagnoses, hoop ik voor jou dat je jouw weg zult vinden in het leven. Dat je een leven voor jezelf weet te creëren waar je je levensgeluk uit kunt halen en dat er mensen in je omgeving zijn waar je op kunt bouwen en die die jou de steun geven om je staande te houden. Maar vooral: die met je begaan zijn en die van je houden.
Leven met een psychiatrische ziekte lijkt me zeker niet makkelijk, maar toch: máák er wat van meis. Ik wens je dat het lot je daarbij af en toe een handje helpt.....
zondag 11 april 2010 om 22:24
Lieve TO,
5 jaar geleden zat ik in jouw situatie. Heel veel willen, dromen en zeker weten dat de kans dat het goed zou komen erg klein was.
Nu 5 jaar later ben ik zo gegroeid, woon happy samen (ik??? Iemand met een zware hechtingsstoornis), volg een opleiding en geniet. Okee, ik ben soms depressief, opstandig, destructief. Maar ook zooooooveel meer dan dat! Ik kan lief zijn, ontzettend houden van dingen/mensen en wil ook dolgraag kinderen. En ik denk nu dat het kan, maar toen ik 21 was (jaja, oma spreekt zag ik dat ook nooooooit gebeuren.
Jij doet het goed, je pakt aan en zet door. Je bent slim, dat maakt het niet altijd makkelijker, maar je kan er veel aan hebben. Grijp de hulp die je kan krijgen aan! Vertrouw op jezelf! van een 'ervaringsdeskundige op het gebied van dalen-naar-pieken'
5 jaar geleden zat ik in jouw situatie. Heel veel willen, dromen en zeker weten dat de kans dat het goed zou komen erg klein was.
Nu 5 jaar later ben ik zo gegroeid, woon happy samen (ik??? Iemand met een zware hechtingsstoornis), volg een opleiding en geniet. Okee, ik ben soms depressief, opstandig, destructief. Maar ook zooooooveel meer dan dat! Ik kan lief zijn, ontzettend houden van dingen/mensen en wil ook dolgraag kinderen. En ik denk nu dat het kan, maar toen ik 21 was (jaja, oma spreekt zag ik dat ook nooooooit gebeuren.
Jij doet het goed, je pakt aan en zet door. Je bent slim, dat maakt het niet altijd makkelijker, maar je kan er veel aan hebben. Grijp de hulp die je kan krijgen aan! Vertrouw op jezelf! van een 'ervaringsdeskundige op het gebied van dalen-naar-pieken'
This is not kosher!
