Psyche
alle pijlers
Lichamelijke en psychische nasleep bevalling
dinsdag 25 augustus 2020 om 11:06
3,5 maand geleden zijn we ouders geworden van een superlief en mooi meisje. Ik ben ontzettend dankbaar dat ze er is en gezond is! Dit is namelijk zeker niet een vanzelfsprekend iets. Helaas ben ik zelf al maanden aan het stuntelen met mijn gezondheid en inmiddels ook psyche. De zwangerschap verliep goed ondanks mijn leeftijd van 37 jr., al had ik wel veel last van misselijkheid en maagzuur. De bevalling was behoorlijk pittig en erg lang. Ze wilde maar niet komen en is na (veel te) lange persweeen met een knip bevrijd. Uiteindelijk door meerdere complicaties ook erg veel bloed verloren. Ondanks de heftigheid van de bevalling en ik achteraf denk dat sommige dingen anders hadden gemoeten, heb ik niet het gevoel er een hele negatieve ervaring aan over te hebben gehouden. Wel merk ik dat het de laatste weken lichamelijk en psychisch niet lekker met me gaat en dat dit steeds erger wordt. Vlak na de bevalling was ik erg verzwakt en had ik veel pijn. Ook moest ik ontzettend wennen aan het nieuwe ritme en slaaptekort. Maar je werkt jezelf daar doorheen omdat je ergens weet dat het ‘erbij hoort’ en iedereen dat doet. Maar nu we 3,5 maand verder zijn begin ik me toch lichtelijk zorgen te maken. Mijn bekken is nog steeds niet goed en pijnlijk en ik heb veel last van het litteken van de knip. Ik loop al even bij een bekkenfysio. Sex is een no-go, alhoewel dat nog wel even kan wachten. Sinds 6 weken heb ik een fikse tandontsteking die maar niet weg wil gaan en zich inmiddels uitbreidt naar mijn kaak en bijholtes. Na diverse antibioticakuren, een getrokken tand en vrij afwachtende houding van de tandarts ga ik naar de kaakchirurg, want volgens mij is de ontsteking al veel te ver gevorderd en aardig zorgelijk. Verder ben ik dagelijks erg moe, lusteloos en heb ik veel hoofdpijn. Dit alles heeft ook op mijn psyche een negatief effect, alhoewel ik me afvraag of dit alleen door mijn lichamelijke gesteldheid komt. Ik heb namelijk steeds minder zin en puf in dingen. Voel me lusteloos. Eetlust is wat verminderd. Geen zin om naar buiten te gaan en me überhaupt gereed te maken in de ochtend om aan de dag te beginnen. Sociale contacten heb ik, maar mijd ik steeds meer merk ik. Vriendinnen en familie proberen te luisteren, begrijpen en tips te geven maar hun (drukke) leven gaat ook gewoon door. Op een gegeven moment weten ze ook niet meer wat ze ermee aan moeten merk ik. Mijn partner doet wat hij kan thuis, maar ook hij weet niet meer goed wat hij ermee aan moet en trekt zich vaker terug. Daarnaast werkt hij alweer een tijd en is niet altijd thuis. De intimiteit is helaas ver te zoeken. Ik heb ook moeite met genegenheid merk ik. Leef veel volledig in mijn eigen cocon. Ik zit nog in mijn verlof, dat wat langer is. Heel fijn natuurlijk en lichamelijk heb ik dat nodig, maar ik mis ook de structuur en gezelligheid op een dag en de muren komen veel op me af. Hoe tegenstrijdig eigenlijk, want ik heb weinig puf en zin om dingen te ondernemen maar mis tegelijkertijd wel het vertier en de dagelijkse structuur om me heen.
Mijn vraag is: zijn er meer dames die zo’n lange nasleep van de bevalling hebben gehad en hier lichamelijk en psychisch lang last van hebben (gehad)? Wat hebben jullie eraan gedaan en met welke duur moet je rekening houden om je weer een beetje de oude te gaan voelen? Tips en andere ervaringen zijn erg welkom!
Mijn vraag is: zijn er meer dames die zo’n lange nasleep van de bevalling hebben gehad en hier lichamelijk en psychisch lang last van hebben (gehad)? Wat hebben jullie eraan gedaan en met welke duur moet je rekening houden om je weer een beetje de oude te gaan voelen? Tips en andere ervaringen zijn erg welkom!
dinsdag 25 augustus 2020 om 11:22
dinsdag 25 augustus 2020 om 11:26
Die ontsteking in je lijf kan ook heel erg tegenzitten in je herstel, dus een bezoek aan de kaakchirurg is héél erg nodig.
Verder hielp bij mij heel erg dat vaste ritme proberen te creëren ondanks dat onze kinderen geen kinderen waren die daarin helemaal paste. Maar het heeft mij wel geholpen. Ik ben ook snel begonnen met (aangepast) sporten omdat mij dat hielp, ook met mn mindset.
Wat betreft je vriendinnen, ik zou zeker blijven afspreken. Het is een fijne afleiding en een investering in je toekomst. Spreek af zonder kind.
Wat betreft intimiteit zou ik uitspreken naar je partner dat je er ook van baalt. Wat hier hielp is gewoon intimiteit plannen: een avond geen beeldscherm, samen douchen, masseren en een beetje wat proberen. Het hoeft niet gelijk all the way te zijn.
Maak het leuk: stuur je vent een uitnodiging voor een verwenavond. Plannen lijkt niet heel sexy, maar het komt er dan wel van en achteraf ga je op vleugels en geeft het zin in meer.
Ook heel goed voor je mind!!
Verder hielp bij mij heel erg dat vaste ritme proberen te creëren ondanks dat onze kinderen geen kinderen waren die daarin helemaal paste. Maar het heeft mij wel geholpen. Ik ben ook snel begonnen met (aangepast) sporten omdat mij dat hielp, ook met mn mindset.
Wat betreft je vriendinnen, ik zou zeker blijven afspreken. Het is een fijne afleiding en een investering in je toekomst. Spreek af zonder kind.
Wat betreft intimiteit zou ik uitspreken naar je partner dat je er ook van baalt. Wat hier hielp is gewoon intimiteit plannen: een avond geen beeldscherm, samen douchen, masseren en een beetje wat proberen. Het hoeft niet gelijk all the way te zijn.
Maak het leuk: stuur je vent een uitnodiging voor een verwenavond. Plannen lijkt niet heel sexy, maar het komt er dan wel van en achteraf ga je op vleugels en geeft het zin in meer.
Ook heel goed voor je mind!!
dinsdag 25 augustus 2020 om 11:30
Helena187 schreef: ↑25-08-2020 11:22Ik hoor die periode van meer inderdaad. Kan ook zijn dat ik erg ongeduldig benNormaal gesproken erg op dreef en veel dingen doen en kunnen. Mijn lijf en hoofd fluiten me nu direct terug. Kan de rust alleen moeilijk vinden. Dus tips om hier meer een weg in te vinden zouden ook bruikbaar zijn.
Je bent een normaal mens, dus de normale biologische en fysiologische wetten gelden ook voor jou. Je denk misschien dat het bij jou allemaal sneller en makkelijker gaat, maar je bent echt geen super woman.
Het is wel zo dat de ene vrouw sneller herstelt dan de andere vrouw. Maar dat het tijd kost is een feit, je levensritme is 180 graden veranderd, je hormonen vieren nog even feest, het immuunsysteem werkt niet optimaal etc etc. Geef het tijd. En nog belangrijker, geef aan dat het allemaal wat veel is, dat je hulp kunt gebruiken en laat los dat de moeder de enige persoon is die weet wat goed is voor de baby.
I can't control the wind but I can adjust the sail
explore, dream & discover
explore, dream & discover
dinsdag 25 augustus 2020 om 11:37
Supergoeie tips, dankjewel!Because schreef: ↑25-08-2020 11:26Die ontsteking in je lijf kan ook heel erg tegenzitten in je herstel, dus een bezoek aan de kaakchirurg is héél erg nodig.
Verder hielp bij mij heel erg dat vaste ritme proberen te creëren ondanks dat onze kinderen geen kinderen waren die daarin helemaal paste. Maar het heeft mij wel geholpen. Ik ben ook snel begonnen met (aangepast) sporten omdat mij dat hielp, ook met mn mindset.
Wat betreft je vriendinnen, ik zou zeker blijven afspreken. Het is een fijne afleiding en een investering in je toekomst. Spreek af zonder kind.
Wat betreft intimiteit zou ik uitspreken naar je partner dat je er ook van baalt. Wat hier hielp is gewoon intimiteit plannen: een avond geen beeldscherm, samen douchen, masseren en een beetje wat proberen. Het hoeft niet gelijk all the way te zijn.
Maak het leuk: stuur je vent een uitnodiging voor een verwenavond. Plannen lijkt niet heel sexy, maar het komt er dan wel van en achteraf ga je op vleugels en geeft het zin in meer.
Ook heel goed voor je mind!!
dinsdag 25 augustus 2020 om 11:37
Deels herkenbaar wat psyche betreft.
Na de bevalling van m'n tweede heb ik heel lang = 3 jaar niet lekker in m'n vel gezeten. Achteraf beschrijf ik het als ik was wel aanwezig, maar de echte ik zweefde ergens boven mij. Op een ochtend zat ik op de bank en voelde ik, hé ik ben er weer, m'n oude ik. Terwijl ik destijds dat helemaal niet zo door had. Ja ik genoot minder van dingen zoals wat ondernemen met vrienden, werk, gezin alles was vlak.
Sex vreselijk, 1 x per 3 weken dan moest het maar, totaal gevoelloos naar man, heeft me bijna m'n huwelijk gekost. Ik sleepte me overal naar toe. Misschien had ik hulp moeten zoeken, ik weet het niet. De zorg voor de kinderen, man en huishouden was er en ging ook goed mss auto piloot?
Goed dat je naar de kaakchirug gaat van een ontsteking in je lijf ga je, je ook niet beter voelen en idd hb en schildkier checken. Dat heb ik destijds ook gedaan. Verder laat je niet gek maken, 3,5 mnd is kort, je leven is volledig veranderd in je lijf is heel wat gebeurd. Geef het de tijd, blijf dingen ondernemen zodat je niet helemaal in een isolement raakt. Spreek het uit naar je partner, mss nog wel het belangrijkste, ik deed of er niets aan de hand was en het prima met me ging terwijl dat helemaal niet zo was. Het onbegrip en geduld werd alleen maar groter van zijn kant. Gelukkig is het helemaal goed gekomen en zijn we weer erg gelukkig met elkaar, het is wel 1 van de redenen waarom we niet meer voor een derde gaan. Ik ben erg huiverig dat ik weer in zo'n gemoedstoestand raak en het deze keer nog langer duurt.
Na de bevalling van m'n tweede heb ik heel lang = 3 jaar niet lekker in m'n vel gezeten. Achteraf beschrijf ik het als ik was wel aanwezig, maar de echte ik zweefde ergens boven mij. Op een ochtend zat ik op de bank en voelde ik, hé ik ben er weer, m'n oude ik. Terwijl ik destijds dat helemaal niet zo door had. Ja ik genoot minder van dingen zoals wat ondernemen met vrienden, werk, gezin alles was vlak.
Sex vreselijk, 1 x per 3 weken dan moest het maar, totaal gevoelloos naar man, heeft me bijna m'n huwelijk gekost. Ik sleepte me overal naar toe. Misschien had ik hulp moeten zoeken, ik weet het niet. De zorg voor de kinderen, man en huishouden was er en ging ook goed mss auto piloot?
Goed dat je naar de kaakchirug gaat van een ontsteking in je lijf ga je, je ook niet beter voelen en idd hb en schildkier checken. Dat heb ik destijds ook gedaan. Verder laat je niet gek maken, 3,5 mnd is kort, je leven is volledig veranderd in je lijf is heel wat gebeurd. Geef het de tijd, blijf dingen ondernemen zodat je niet helemaal in een isolement raakt. Spreek het uit naar je partner, mss nog wel het belangrijkste, ik deed of er niets aan de hand was en het prima met me ging terwijl dat helemaal niet zo was. Het onbegrip en geduld werd alleen maar groter van zijn kant. Gelukkig is het helemaal goed gekomen en zijn we weer erg gelukkig met elkaar, het is wel 1 van de redenen waarom we niet meer voor een derde gaan. Ik ben erg huiverig dat ik weer in zo'n gemoedstoestand raak en het deze keer nog langer duurt.
dinsdag 25 augustus 2020 om 11:38
Dat klopt. Gelukkig kan ik de zorg voor onze kleine aardig goed uit handen geven. Moet het misschien alleen wat meer doen.hamerhaai schreef: ↑25-08-2020 11:30Je bent een normaal mens, dus de normale biologische en fysiologische wetten gelden ook voor jou. Je denk misschien dat het bij jou allemaal sneller en makkelijker gaat, maar je bent echt geen super woman.
Het is wel zo dat de ene vrouw sneller herstelt dan de andere vrouw. Maar dat het tijd kost is een feit, je levensritme is 180 graden veranderd, je hormonen vieren nog even feest, het immuunsysteem werkt niet optimaal etc etc. Geef het tijd. En nog belangrijker, geef aan dat het allemaal wat veel is, dat je hulp kunt gebruiken en laat los dat de moeder de enige persoon is die weet wat goed is voor de baby.
dinsdag 25 augustus 2020 om 11:42
Naar dat je deze ervaring hebt meegemaakt, maar wel fijn om te horen dat het goed is gekomen! Ook al heeft het lang geduurd. Bij mij is het nog maar kort natuurlijk, maar geeft hoe dan ook hoop voor de komende periode.Dikkoppie schreef: ↑25-08-2020 11:37Deels herkenbaar wat psyche betreft.
Na de bevalling van m'n tweede heb ik heel lang = 3 jaar niet lekker in m'n vel gezeten. Achteraf beschrijf ik het als ik was wel aanwezig, maar de echte ik zweefde ergens boven mij. Op een ochtend zat ik op de bank en voelde ik, hé ik ben er weer, m'n oude ik. Terwijl ik destijds dat helemaal niet zo door had. Ja ik genoot minder van dingen zoals wat ondernemen met vrienden, werk, gezin alles was vlak.
Sex vreselijk, 1 x per 3 weken dan moest het maar, totaal gevoelloos naar man, heeft me bijna m'n huwelijk gekost. Ik sleepte me overal naar toe. Misschien had ik hulp moeten zoeken, ik weet het niet. De zorg voor de kinderen, man en huishouden was er en ging ook goed mss auto piloot?
Goed dat je naar de kaakchirug gaat van een ontsteking in je lijf ga je, je ook niet beter voelen en idd hb en schildkier checken. Dat heb ik destijds ook gedaan. Verder laat je niet gek maken, 3,5 mnd is kort, je leven is volledig veranderd in je lijf is heel wat gebeurd. Geef het de tijd, blijf dingen ondernemen zodat je niet helemaal in een isolement raakt. Spreek het uit naar je partner, mss nog wel het belangrijkste, ik deed of er niets aan de hand was en het prima met me ging terwijl dat helemaal niet zo was. Het onbegrip en geduld werd alleen maar groter van zijn kant. Gelukkig is het helemaal goed gekomen en zijn we weer erg gelukkig met elkaar, het is wel 1 van de redenen waarom we niet meer voor een derde gaan. Ik ben erg huiverig dat ik weer in zo'n gemoedstoestand raak en het deze keer nog langer duurt.
dinsdag 25 augustus 2020 om 11:45
Ik denk dat je hier niet veel langer mee moet blijven lopen.
Neem contact op met je verloskundige/ziekenhuis en geef aan dat je nogsteeds veel pijn hebt van de hechtingen en dat je psychisch er doorheen zit. Mijn ziekenhuis heeft bijvoorbeeld een pop-poli waar je tot 6 maanden na de bevalling terecht kunt met allerlei problemen. Ook psychisch.
Bij mijn vorige zwangerschap heb ik te lang zelf aangemodderd en gedacht "dit hoort er bij" maar achteraf had ik veel eerder aan de bel moeten trekken. Zowel met mijn psychische als lichamelijke problemen. En de nasleep van de heftige bevalling en bindingsproblemen in de eerste dagen/weken.
Nu loop ik al tijdens mijn zwangerschap bij een maatschappelijk werker van de pop-poli en houden ze me in de gaten en zullen de (bel)afspraken tot een aantal weken na de bevalling nog doorgaan, om te zorgen dat ik dit keer wel een betere start heb.
Dus schroom echt niet om te bellen! En neem contact op met de huisarts voor je bloedwaarden, want mogelijk heb je een tekort ergens van waardoor je lijf die ontsteking niet goed aan kan.
Neem contact op met je verloskundige/ziekenhuis en geef aan dat je nogsteeds veel pijn hebt van de hechtingen en dat je psychisch er doorheen zit. Mijn ziekenhuis heeft bijvoorbeeld een pop-poli waar je tot 6 maanden na de bevalling terecht kunt met allerlei problemen. Ook psychisch.
Bij mijn vorige zwangerschap heb ik te lang zelf aangemodderd en gedacht "dit hoort er bij" maar achteraf had ik veel eerder aan de bel moeten trekken. Zowel met mijn psychische als lichamelijke problemen. En de nasleep van de heftige bevalling en bindingsproblemen in de eerste dagen/weken.
Nu loop ik al tijdens mijn zwangerschap bij een maatschappelijk werker van de pop-poli en houden ze me in de gaten en zullen de (bel)afspraken tot een aantal weken na de bevalling nog doorgaan, om te zorgen dat ik dit keer wel een betere start heb.
Dus schroom echt niet om te bellen! En neem contact op met de huisarts voor je bloedwaarden, want mogelijk heb je een tekort ergens van waardoor je lijf die ontsteking niet goed aan kan.
dinsdag 25 augustus 2020 om 12:01
Ach meis, je bent pas 3,5 maand geleden bevallen. Ik begon me pas weer mezelf te voelen na een jaar.
En dan heb je ook nog een tandontsteking waar je lijf druk mee is én het is je eerste kind. Je bent dus voor het eerst moeder, dat kan mentaal een enorme overgang zijn. Sommige vrouwen rollen daar vrolijk in maar ik ken er meer die totaal ondersteboven waren van alle veranderingen en hevige gevoelens.
Dus mijn advies zou zijn: wees niet te streng voor jezelf.
Regel meer praktische hulp en ga zelf dan rustig wandelen in de natuur of toch een keer met die vriendin afspreken (eentje die het begrijpt).
En als je nou denkt : Ik voel me zo raar en slecht en somber, ik weet het niet meer. Bel dan ajb zsm de huisarts en de pop poli, dan kan er sprake zijn van een post natale depressie (ja ook na 3 maanden nog, bij psychische klachten binnen 6 maanden na de bevalling moet de huisarts je doorsturen baar de POP). Als je daar vlug bij bent dan hoeft dat helemaal niet ernstig te worden, een paar gesprekken kan al helpen. Maar neem het serieus en wacht niet met bellen ala het niet goed gaat.
En dan heb je ook nog een tandontsteking waar je lijf druk mee is én het is je eerste kind. Je bent dus voor het eerst moeder, dat kan mentaal een enorme overgang zijn. Sommige vrouwen rollen daar vrolijk in maar ik ken er meer die totaal ondersteboven waren van alle veranderingen en hevige gevoelens.
Dus mijn advies zou zijn: wees niet te streng voor jezelf.
Regel meer praktische hulp en ga zelf dan rustig wandelen in de natuur of toch een keer met die vriendin afspreken (eentje die het begrijpt).
En als je nou denkt : Ik voel me zo raar en slecht en somber, ik weet het niet meer. Bel dan ajb zsm de huisarts en de pop poli, dan kan er sprake zijn van een post natale depressie (ja ook na 3 maanden nog, bij psychische klachten binnen 6 maanden na de bevalling moet de huisarts je doorsturen baar de POP). Als je daar vlug bij bent dan hoeft dat helemaal niet ernstig te worden, een paar gesprekken kan al helpen. Maar neem het serieus en wacht niet met bellen ala het niet goed gaat.
dinsdag 25 augustus 2020 om 12:21
Ik ben pas 3 weken verder en heb al aan de bel getrokken bij de huisarts omdat het psychisch niet gaat....
Had zelf nog wel even afgewacht maar dierbare maken zich toch echt zorgen dus de stap sneller gezet dan zelf gedacht.
En echt, alleen al de stap zetten is een opluchting.
Maar ik heb verder een goed lichamelijk herstel en dat zit bij jouw ook niet mee zo te lezen.
Echt, vraag hulp!
Had zelf nog wel even afgewacht maar dierbare maken zich toch echt zorgen dus de stap sneller gezet dan zelf gedacht.
En echt, alleen al de stap zetten is een opluchting.
Maar ik heb verder een goed lichamelijk herstel en dat zit bij jouw ook niet mee zo te lezen.
Echt, vraag hulp!
Tralalalala
dinsdag 25 augustus 2020 om 14:00
Herkenbaar, inmiddels is mijn kleine 10 maanden maar rond de 3 maanden zat ik er ook best wel doorheen!
Ik ben naar de huisarts gegaan voor bloedprikken en ik bleek een groot ijzertekort te hebben en nog een ander tekort (weet even niet meer wat), dat ook voor somberheid kon zorgen. Tabletten mee gekregen en dat hielp.
Ik had ook veel last van m'n rug en bekken en liep ook bij de fysio. Daarnaast ben ik naar een reflexologist gegaan en heel veel yoga gedaan (er zijn speciale postnatal yoga's).
Daarnaast ben ik gestopt toen met borstvoeding en overgegaan op een strakker "ritme". Gelukkig ging baby daar ook goed op en begon hij ook wat langer te slapen 's nachts. Vanaf een maand of 4 hebben wij hem op z'n eigen kamertje gelegd en deed mijn man alle nachten. In het weekend slaapt hij uit zodat hij dan bijslaapt. Ik ben niet zo'n uitslaper dus sta altijd vroeg op, maar 's nachts ga ik er dus nooit uit.
Ik had een oppas voor 1 ochtend in de week (4 uurtjes) tijdens mijn verlof zodat ik iets voor mezelf kon doen. Soms naar de sauna of kapper maar ik heb ook weleens in een koffietentje zitten lezen en voor me uit zitten staren
Rond 3 maanden begon ik langzaam weer met sporten, vooral yoga. Daarna een beetje fietsen. Nog steeds doe ik alleen cardio maar m'n conditie is nu wel al best goed. Het helpt mij dat ik weer in m'n oude kleding paste om me weer 'mezelf' te voelen. Probeerde ook gezond te eten en weinig alcohol.
Ik probeerde er echt elke dag wel even uit te gaan. Even een kopje koffie met een vriendin ofzo. Ik gaf ook wel eerlijk aan dat langer dan 2 uurtjes max echt niet ging maar daar had iedereen begrip voor.
Ik ben ook nogal go-go-go van nature en vond het heeel lastig om dat tempo los te laten. Dat gaat nu veeeel beter maar blijft een valkuil. Ik heb ook echt moeten leren om te ontspannen terwijl de baby bij me is. Wees vooral niet te hard voor jezelf, je hebt een heel mens gemaakt!
Ik zou zeker aan de bel trekken bij de huisarts!
Ik ben naar de huisarts gegaan voor bloedprikken en ik bleek een groot ijzertekort te hebben en nog een ander tekort (weet even niet meer wat), dat ook voor somberheid kon zorgen. Tabletten mee gekregen en dat hielp.
Ik had ook veel last van m'n rug en bekken en liep ook bij de fysio. Daarnaast ben ik naar een reflexologist gegaan en heel veel yoga gedaan (er zijn speciale postnatal yoga's).
Daarnaast ben ik gestopt toen met borstvoeding en overgegaan op een strakker "ritme". Gelukkig ging baby daar ook goed op en begon hij ook wat langer te slapen 's nachts. Vanaf een maand of 4 hebben wij hem op z'n eigen kamertje gelegd en deed mijn man alle nachten. In het weekend slaapt hij uit zodat hij dan bijslaapt. Ik ben niet zo'n uitslaper dus sta altijd vroeg op, maar 's nachts ga ik er dus nooit uit.
Ik had een oppas voor 1 ochtend in de week (4 uurtjes) tijdens mijn verlof zodat ik iets voor mezelf kon doen. Soms naar de sauna of kapper maar ik heb ook weleens in een koffietentje zitten lezen en voor me uit zitten staren
Rond 3 maanden begon ik langzaam weer met sporten, vooral yoga. Daarna een beetje fietsen. Nog steeds doe ik alleen cardio maar m'n conditie is nu wel al best goed. Het helpt mij dat ik weer in m'n oude kleding paste om me weer 'mezelf' te voelen. Probeerde ook gezond te eten en weinig alcohol.
Ik probeerde er echt elke dag wel even uit te gaan. Even een kopje koffie met een vriendin ofzo. Ik gaf ook wel eerlijk aan dat langer dan 2 uurtjes max echt niet ging maar daar had iedereen begrip voor.
Ik ben ook nogal go-go-go van nature en vond het heeel lastig om dat tempo los te laten. Dat gaat nu veeeel beter maar blijft een valkuil. Ik heb ook echt moeten leren om te ontspannen terwijl de baby bij me is. Wees vooral niet te hard voor jezelf, je hebt een heel mens gemaakt!
Ik zou zeker aan de bel trekken bij de huisarts!
dinsdag 25 augustus 2020 om 14:05
Oh en het komt echt goed!!
Sinds ongeveer 2 maanden voel ik me weer helemaal mezelf. Ik vond de zwangerschap ook zwaar (ik had verder niks ernstigs ofzo maar ik trok het heel slecht om rustiger aan te moeten doen en was continue bloedchagrijnig), dus het is ZO fijn om er weer te zijn!
Wat bij mij echt een keerpunt was is toegeven dat het niet goed ging. Ik vond dat ik me niet moest aanstellen want "dankbaar zijn dat je een baby hebt gekregen" en "corona heeft iedereen last van" tot "je hebt niets ernstigs" etc etc.
Gewoon vertellen aan mensen "joh, ik voel me niet goed" hielp. En echt IEDEREEN was lief en begripvol en hielp me.
Sinds ongeveer 2 maanden voel ik me weer helemaal mezelf. Ik vond de zwangerschap ook zwaar (ik had verder niks ernstigs ofzo maar ik trok het heel slecht om rustiger aan te moeten doen en was continue bloedchagrijnig), dus het is ZO fijn om er weer te zijn!
Wat bij mij echt een keerpunt was is toegeven dat het niet goed ging. Ik vond dat ik me niet moest aanstellen want "dankbaar zijn dat je een baby hebt gekregen" en "corona heeft iedereen last van" tot "je hebt niets ernstigs" etc etc.
Gewoon vertellen aan mensen "joh, ik voel me niet goed" hielp. En echt IEDEREEN was lief en begripvol en hielp me.
dinsdag 25 augustus 2020 om 14:06
ik herken veel van je verhaal, ben bijna van dezelfde leeftijd... nu 8 maanden verder en de hechtingen/het litteken zijn nog steeds gevoelig, met mijn rug gaat het ietsje beter gelukkig maar dagelijks veel pijn hebben is niet goed voor je humeur en geduld met anderen.... hier lees je weinig over voor je zwangerschap he?
hoe is het met je ijzerwaardes? slik je nog iets extra?
hoe is het met je ijzerwaardes? slik je nog iets extra?
Lorem Ipsum
dinsdag 25 augustus 2020 om 14:47
Ik had een wortelpuntontsteking zonder zwanger te zijn...... daar alleen al van zou een mens waanzinnig worden. Dit samen met hormonen/ herstellen/ nieuwe situatie is wel een begrijpelijk zware combinatie!
Probeer echt assertiever voor jezelf op te komen om goede hulp/ onderzoek te ontvangen. Sterkte!
Probeer echt assertiever voor jezelf op te komen om goede hulp/ onderzoek te ontvangen. Sterkte!
woensdag 26 augustus 2020 om 00:08
Bedankt voor de tips. Een bezoek aan de huisarts is zeker nodig! Hopelijk kunnen ze iets voor me betekenen op lichamelijk en psychisch vlak.slagroom-met-dip schreef: ↑25-08-2020 11:45Ik denk dat je hier niet veel langer mee moet blijven lopen.
Neem contact op met je verloskundige/ziekenhuis en geef aan dat je nogsteeds veel pijn hebt van de hechtingen en dat je psychisch er doorheen zit. Mijn ziekenhuis heeft bijvoorbeeld een pop-poli waar je tot 6 maanden na de bevalling terecht kunt met allerlei problemen. Ook psychisch.
Bij mijn vorige zwangerschap heb ik te lang zelf aangemodderd en gedacht "dit hoort er bij" maar achteraf had ik veel eerder aan de bel moeten trekken. Zowel met mijn psychische als lichamelijke problemen. En de nasleep van de heftige bevalling en bindingsproblemen in de eerste dagen/weken.
Nu loop ik al tijdens mijn zwangerschap bij een maatschappelijk werker van de pop-poli en houden ze me in de gaten en zullen de (bel)afspraken tot een aantal weken na de bevalling nog doorgaan, om te zorgen dat ik dit keer wel een betere start heb.
Dus schroom echt niet om te bellen! En neem contact op met de huisarts voor je bloedwaarden, want mogelijk heb je een tekort ergens van waardoor je lijf die ontsteking niet goed aan kan.
woensdag 26 augustus 2020 om 00:11
Het is ook heel pril. Ik denk dat ik er extra moeite mee heb vanwege die lichamelijke problemen op het moment. Die doen er een schepje bovenop om me rot en down te voelen. Dus ik hoop echt dat de huisarts en kaakchirurg me kunnen helpen.Bellyflop schreef: ↑25-08-2020 12:01Ach meis, je bent pas 3,5 maand geleden bevallen. Ik begon me pas weer mezelf te voelen na een jaar.
En dan heb je ook nog een tandontsteking waar je lijf druk mee is én het is je eerste kind. Je bent dus voor het eerst moeder, dat kan mentaal een enorme overgang zijn. Sommige vrouwen rollen daar vrolijk in maar ik ken er meer die totaal ondersteboven waren van alle veranderingen en hevige gevoelens.
Dus mijn advies zou zijn: wees niet te streng voor jezelf.
Regel meer praktische hulp en ga zelf dan rustig wandelen in de natuur of toch een keer met die vriendin afspreken (eentje die het begrijpt).
En als je nou denkt : Ik voel me zo raar en slecht en somber, ik weet het niet meer. Bel dan ajb zsm de huisarts en de pop poli, dan kan er sprake zijn van een post natale depressie (ja ook na 3 maanden nog, bij psychische klachten binnen 6 maanden na de bevalling moet de huisarts je doorsturen baar de POP). Als je daar vlug bij bent dan hoeft dat helemaal niet ernstig te worden, een paar gesprekken kan al helpen. Maar neem het serieus en wacht niet met bellen ala het niet goed gaat.
woensdag 26 augustus 2020 om 00:13
Niet te doen he! Ik hoop ook zo dat ik snel op de juiste manier geholpen wordt. Het scheelt al de helft volgens mij als ik van die pijn en al dat gedoe af ben.Saartjepoes2 schreef: ↑25-08-2020 14:47Ik had een wortelpuntontsteking zonder zwanger te zijn...... daar alleen al van zou een mens waanzinnig worden. Dit samen met hormonen/ herstellen/ nieuwe situatie is wel een begrijpelijk zware combinatie!
Probeer echt assertiever voor jezelf op te komen om goede hulp/ onderzoek te ontvangen. Sterkte!
woensdag 26 augustus 2020 om 00:16
Nou inderdaad, alsof velen het maar voor lief nemen of het een soort taboe is om over te praten. Ik heb in de weken na de bevalling veel aan mijn ijzerwaarden gedaan. Mijn hb leek op een gegeven moment weer beter, dus heb ik eea laten vallen. Maar wellicht heb ik weer wat extra nodigturquasi schreef: ↑25-08-2020 14:06ik herken veel van je verhaal, ben bijna van dezelfde leeftijd... nu 8 maanden verder en de hechtingen/het litteken zijn nog steeds gevoelig, met mijn rug gaat het ietsje beter gelukkig maar dagelijks veel pijn hebben is niet goed voor je humeur en geduld met anderen.... hier lees je weinig over voor je zwangerschap he?
hoe is het met je ijzerwaardes? slik je nog iets extra?
woensdag 26 augustus 2020 om 00:19
Dankjewel voor de tips!Intotheunknown schreef: ↑25-08-2020 11:49Herkenbaar... blijf met je partner praten en neem eens contact op met de huisarts om je lichamelijke en psychische klachten te bespreken
