Lichamelijke en psychische nasleep bevalling

3,5 maand geleden zijn we ouders geworden van een superlief en mooi meisje. Ik ben ontzettend dankbaar dat ze er is en gezond is! Dit is namelijk zeker niet een vanzelfsprekend iets. Helaas ben ik zelf al maanden aan het stuntelen met mijn gezondheid en inmiddels ook psyche. De zwangerschap verliep goed ondanks mijn leeftijd van 37 jr., al had ik wel veel last van misselijkheid en maagzuur. De bevalling was behoorlijk pittig en erg lang. Ze wilde maar niet komen en is na (veel te) lange persweeen met een knip bevrijd. Uiteindelijk door meerdere complicaties ook erg veel bloed verloren. Ondanks de heftigheid van de bevalling en ik achteraf denk dat sommige dingen anders hadden gemoeten, heb ik niet het gevoel er een hele negatieve ervaring aan over te hebben gehouden. Wel merk ik dat het de laatste weken lichamelijk en psychisch niet lekker met me gaat en dat dit steeds erger wordt. Vlak na de bevalling was ik erg verzwakt en had ik veel pijn. Ook moest ik ontzettend wennen aan het nieuwe ritme en slaaptekort. Maar je werkt jezelf daar doorheen omdat je ergens weet dat het ‘erbij hoort’ en iedereen dat doet. Maar nu we 3,5 maand verder zijn begin ik me toch lichtelijk zorgen te maken. Mijn bekken is nog steeds niet goed en pijnlijk en ik heb veel last van het litteken van de knip. Ik loop al even bij een bekkenfysio. Sex is een no-go, alhoewel dat nog wel even kan wachten. Sinds 6 weken heb ik een fikse tandontsteking die maar niet weg wil gaan en zich inmiddels uitbreidt naar mijn kaak en bijholtes. Na diverse antibioticakuren, een getrokken tand en vrij afwachtende houding van de tandarts ga ik naar de kaakchirurg, want volgens mij is de ontsteking al veel te ver gevorderd en aardig zorgelijk. Verder ben ik dagelijks erg moe, lusteloos en heb ik veel hoofdpijn. Dit alles heeft ook op mijn psyche een negatief effect, alhoewel ik me afvraag of dit alleen door mijn lichamelijke gesteldheid komt. Ik heb namelijk steeds minder zin en puf in dingen. Voel me lusteloos. Eetlust is wat verminderd. Geen zin om naar buiten te gaan en me überhaupt gereed te maken in de ochtend om aan de dag te beginnen. Sociale contacten heb ik, maar mijd ik steeds meer merk ik. Vriendinnen en familie proberen te luisteren, begrijpen en tips te geven maar hun (drukke) leven gaat ook gewoon door. Op een gegeven moment weten ze ook niet meer wat ze ermee aan moeten merk ik. Mijn partner doet wat hij kan thuis, maar ook hij weet niet meer goed wat hij ermee aan moet en trekt zich vaker terug. Daarnaast werkt hij alweer een tijd en is niet altijd thuis. De intimiteit is helaas ver te zoeken. Ik heb ook moeite met genegenheid merk ik. Leef veel volledig in mijn eigen cocon. Ik zit nog in mijn verlof, dat wat langer is. Heel fijn natuurlijk en lichamelijk heb ik dat nodig, maar ik mis ook de structuur en gezelligheid op een dag en de muren komen veel op me af. Hoe tegenstrijdig eigenlijk, want ik heb weinig puf en zin om dingen te ondernemen maar mis tegelijkertijd wel het vertier en de dagelijkse structuur om me heen.

Mijn vraag is: zijn er meer dames die zo’n lange nasleep van de bevalling hebben gehad en hier lichamelijk en psychisch lang last van hebben (gehad)? Wat hebben jullie eraan gedaan en met welke duur moet je rekening houden om je weer een beetje de oude te gaan voelen? Tips en andere ervaringen zijn erg welkom!

meringue-123 schreef: ↑

25-08-2020 14:00

Herkenbaar, inmiddels is mijn kleine 10 maanden maar rond de 3 maanden zat ik er ook best wel doorheen!

Ik ben naar de huisarts gegaan voor bloedprikken en ik bleek een groot ijzertekort te hebben en nog een ander tekort (weet even niet meer wat), dat ook voor somberheid kon zorgen. Tabletten mee gekregen en dat hielp.

Ik had ook veel last van m'n rug en bekken en liep ook bij de fysio. Daarnaast ben ik naar een reflexologist gegaan en heel veel yoga gedaan (er zijn speciale postnatal yoga's).

Daarnaast ben ik gestopt toen met borstvoeding en overgegaan op een strakker "ritme". Gelukkig ging baby daar ook goed op en begon hij ook wat langer te slapen 's nachts. Vanaf een maand of 4 hebben wij hem op z'n eigen kamertje gelegd en deed mijn man alle nachten. In het weekend slaapt hij uit zodat hij dan bijslaapt. Ik ben niet zo'n uitslaper dus sta altijd vroeg op, maar 's nachts ga ik er dus nooit uit.

Ik had een oppas voor 1 ochtend in de week (4 uurtjes) tijdens mijn verlof zodat ik iets voor mezelf kon doen. Soms naar de sauna of kapper maar ik heb ook weleens in een koffietentje zitten lezen en voor me uit zitten staren

Rond 3 maanden begon ik langzaam weer met sporten, vooral yoga. Daarna een beetje fietsen. Nog steeds doe ik alleen cardio maar m'n conditie is nu wel al best goed. Het helpt mij dat ik weer in m'n oude kleding paste om me weer 'mezelf' te voelen. Probeerde ook gezond te eten en weinig alcohol.

Ik probeerde er echt elke dag wel even uit te gaan. Even een kopje koffie met een vriendin ofzo. Ik gaf ook wel eerlijk aan dat langer dan 2 uurtjes max echt niet ging maar daar had iedereen begrip voor.

Ik ben ook nogal go-go-go van nature en vond het heeel lastig om dat tempo los te laten. Dat gaat nu veeeel beter maar blijft een valkuil. Ik heb ook echt moeten leren om te ontspannen terwijl de baby bij me is. Wees vooral niet te hard voor jezelf, je hebt een heel mens gemaakt!

Ik zou zeker aan de bel trekken bij de huisarts!

Dankjewel voor je tips en het delen van je ervaringen! Goed dat je langzaam alles op bent gaan bouwen en wat lekker dat je die 4 uurtjes per week voor jezelf had! Ik ga ook eens kijken of dat mogelijk is. Valt vast wel iets te regelen.

Venusss schreef: ↑

26-08-2020 00:19

Mocht je naar de huisarts gaan, laat dan je B12 ook even checken. Dit kan ook voor tal van klachten zorgen.

Nog niet aan gedacht, dankjewel voor de tip!