Psyche
alle pijlers
Mam, het gaat niet zo goed met mij!
dinsdag 10 november 2009 om 21:43
Ik ben al een tijd erg in de war. Door een negatieve werkervaring veel over mezelf na gaan denken en tot de conclusie gekomen dat ik zo niet verder wil. Onzeker, niet durven communiceren, smetvrees......... Allemaal dingen die er de laatste 10 jaar zijn ingeslopen en bij mijn leven zijn gaan horen. Maar het leven er niet leuker op geworden.
Door wat gesprekken bij de psycholoog, voor in eerste instantie de negatieve werkervaring, kwam er steeds meer omhoog. Hij heeft me gisteren duidelijk gemaakt dat er meer nodig is dan een paar gesprekken om mij er weer bovenop te krijgen. Een heftige therapie die waarschijnlijk emotioneel niet te combineren is met mijn werk. Psycholoog heeft aangegeven dat ik er rekening mee moet houden dat ik vroeg of laat thuis zal komen te zitten.
Hoe de therapie eruit zal komen te zien is nog niet duidelijk. Moet helaas naar een andere psycholoog.
Ik ben hier erg van geschrokken. Zie in dat ik zo niet verder wil, maar had niet verwacht dat er zoveel boven zou komen om aan te pakken. En al helemaal niet dat dit waarschijnlijk niet te combineren zal zijn met mijn werk.
Naast mijn man en mijn leidinggevende is er niemand van mijn situatie op de hoogte. Ben niet zo'n prater (dat is ook een van mijn problemen). Nu ik het straks waarschijnlijk echt zwaar ga krijgen, weet ik dat ik niet langer kan blijven zwijgen. Ik moet en wil in ieder geval mijn moeder op de hoogte stellen, zodat zij straks niet raar staat te kijken als ik minder zal moeten gaan werken. Ik weet alleen niet hoe ik het haar kan vertellen. Durf niet toe te geven dat het slecht gaat. Weet niet hoe te beginnen. Ik neig naar het sturen van een mail.
Ik weet dat dit helemaal geen manier van comminiceren is, maar wel een manier waarop ik echt kan zeggen wat ik wil. Vaak bedenk ik wat ik wil gaan zeggen, maar durf ik het uiteindelijk niet. Via de mail kan ik mijn boodschap herschrijven en hem precies zo formuleren als ik wil.
Is dit erg raar? Tips hoe ik het anders aan kan pakken? Face to face is op het moment echt te comfronterend ben ik bang. Maar hoe dan wel?
Door wat gesprekken bij de psycholoog, voor in eerste instantie de negatieve werkervaring, kwam er steeds meer omhoog. Hij heeft me gisteren duidelijk gemaakt dat er meer nodig is dan een paar gesprekken om mij er weer bovenop te krijgen. Een heftige therapie die waarschijnlijk emotioneel niet te combineren is met mijn werk. Psycholoog heeft aangegeven dat ik er rekening mee moet houden dat ik vroeg of laat thuis zal komen te zitten.
Hoe de therapie eruit zal komen te zien is nog niet duidelijk. Moet helaas naar een andere psycholoog.
Ik ben hier erg van geschrokken. Zie in dat ik zo niet verder wil, maar had niet verwacht dat er zoveel boven zou komen om aan te pakken. En al helemaal niet dat dit waarschijnlijk niet te combineren zal zijn met mijn werk.
Naast mijn man en mijn leidinggevende is er niemand van mijn situatie op de hoogte. Ben niet zo'n prater (dat is ook een van mijn problemen). Nu ik het straks waarschijnlijk echt zwaar ga krijgen, weet ik dat ik niet langer kan blijven zwijgen. Ik moet en wil in ieder geval mijn moeder op de hoogte stellen, zodat zij straks niet raar staat te kijken als ik minder zal moeten gaan werken. Ik weet alleen niet hoe ik het haar kan vertellen. Durf niet toe te geven dat het slecht gaat. Weet niet hoe te beginnen. Ik neig naar het sturen van een mail.
Ik weet dat dit helemaal geen manier van comminiceren is, maar wel een manier waarop ik echt kan zeggen wat ik wil. Vaak bedenk ik wat ik wil gaan zeggen, maar durf ik het uiteindelijk niet. Via de mail kan ik mijn boodschap herschrijven en hem precies zo formuleren als ik wil.
Is dit erg raar? Tips hoe ik het anders aan kan pakken? Face to face is op het moment echt te comfronterend ben ik bang. Maar hoe dan wel?
dinsdag 10 november 2009 om 21:49
dinsdag 10 november 2009 om 21:50
Hoi Rendiertje, allereerst succes gewenst met de therapie! Via mail lijkt me wat onpersoonlijk, waarom schrijf je geen brief, en lever je die zelf af? Dan zeg je dat je haar wat wilt vertellen maar het moeilijk vindt het te verwoorden en daarom een brief hebt geschreven en dat je graag wilt dat zij hem leest (eventueel als jij zelf weg bent, dan hoef je er niet naast te zitten). Dat je er wel voor open staat om er over te praten maar dat je niet weet waar je moet beginnen en het daarom op deze manier aanpakt.
dinsdag 10 november 2009 om 21:55
Wat vervelend dat je je zo rot voelt.
Net als Mamalijntje denk ik dat het persoonlijker is om een brief te schrijven. Dat lijkt dan meer face to face.
Ik denk te lezen dat je toch nog twijfelt om het gesprek direct met haar te voeren. Zou het helpen als je voor jezelf punten op papier zet die je haar wilt vertellen? Of als je man erbij aanwezig is?
Sterkte!
Net als Mamalijntje denk ik dat het persoonlijker is om een brief te schrijven. Dat lijkt dan meer face to face.
Ik denk te lezen dat je toch nog twijfelt om het gesprek direct met haar te voeren. Zou het helpen als je voor jezelf punten op papier zet die je haar wilt vertellen? Of als je man erbij aanwezig is?
Sterkte!
dinsdag 10 november 2009 om 22:05
Allereerst Rendiertje...rot dat je je zo voelt. Heel veel succes met je therapie, ik hoop voor je dat je er helemaal bovenopkomt!
Toen ik een issue had met mijn moeder heb ik het ook op papier gezet... ik heb de brief niet opgestuurd maar had het daardoor wél goed in mijn hoofd en dat maakte het gesprek makkelijker.
Een brief is altijd een goed idee...daar kan je rustig over nadenken... over lezen, dingen verbeteren.
Het is voor een moeder nooit leuk om te lezen dat haar kind niet lekker gaat maar zal ze niet iets in de smiezen hebben, denk je??
Misschien durft zij er ook niet goed met jou over te beginnen...zijn jullie geen familie van praters??
Toen ik een issue had met mijn moeder heb ik het ook op papier gezet... ik heb de brief niet opgestuurd maar had het daardoor wél goed in mijn hoofd en dat maakte het gesprek makkelijker.
Een brief is altijd een goed idee...daar kan je rustig over nadenken... over lezen, dingen verbeteren.
Het is voor een moeder nooit leuk om te lezen dat haar kind niet lekker gaat maar zal ze niet iets in de smiezen hebben, denk je??
Misschien durft zij er ook niet goed met jou over te beginnen...zijn jullie geen familie van praters??
dinsdag 10 november 2009 om 22:14
Email is prima. Inderdaad niet de meest persoonlijke manier. Maar als je geen problemen had met confronterende persoonlijke gesprekken, had heel de situatie waarschijnlijk niet bestaan toch?
Als dit voor jou op dit moment de makkelijkste manier is: gewoon doen. Je wilt dat je moeder begrijpt dat het niet goed met je gaat, en dat je eraan werkt. Een email is dan een duidelijk signaal. Niet alleen de inhoud, maar ook het feit dat je het op die manier aan haar overbrengt.
Heel veel succes met het traject dat je ingaat. 't Is een beetje en cliche, maar ik geloof echt dat je al veel gewonnen hebt als je op zoek gaat naar hulp.
Als dit voor jou op dit moment de makkelijkste manier is: gewoon doen. Je wilt dat je moeder begrijpt dat het niet goed met je gaat, en dat je eraan werkt. Een email is dan een duidelijk signaal. Niet alleen de inhoud, maar ook het feit dat je het op die manier aan haar overbrengt.
Heel veel succes met het traject dat je ingaat. 't Is een beetje en cliche, maar ik geloof echt dat je al veel gewonnen hebt als je op zoek gaat naar hulp.
dinsdag 10 november 2009 om 22:16
quote:rendiertje schreef op 10 november 2009 @ 21:43:
Ik moet en wil in ieder geval mijn moeder op de hoogte stellen, zodat zij straks niet raar staat te kijken als ik minder zal moeten gaan werken. Ik weet alleen niet hoe ik het haar kan vertellen. Durf niet toe te geven dat het slecht gaat. Weet niet hoe te beginnen.Je bent een volwassen getrouwde vrouw. Waarom zou je verantwoording willen afleggen naar je moeder over het waarom je minder zal moeten gaan werken? Volgens mij heb je wel andere dingen aan je hoofd. Of is jouw moeder de bron van de problemen die je nu in je leven ondervindt? Is het daarom dat je bang bent om met haar hierover te praten?
Ik moet en wil in ieder geval mijn moeder op de hoogte stellen, zodat zij straks niet raar staat te kijken als ik minder zal moeten gaan werken. Ik weet alleen niet hoe ik het haar kan vertellen. Durf niet toe te geven dat het slecht gaat. Weet niet hoe te beginnen.Je bent een volwassen getrouwde vrouw. Waarom zou je verantwoording willen afleggen naar je moeder over het waarom je minder zal moeten gaan werken? Volgens mij heb je wel andere dingen aan je hoofd. Of is jouw moeder de bron van de problemen die je nu in je leven ondervindt? Is het daarom dat je bang bent om met haar hierover te praten?
dinsdag 10 november 2009 om 22:19
Beste Rendiertje,
Ik zit een beetje in een soortgelijke situatie en ik vond het ook erg moeilijk om tegen mijn ouders te vertellen. We zijn nou eenmaal niet zo'n familie van praters (behalve over koetjes & kalfjes) en ik wilde ze er niet mee lastig vallen, ze maken zich nou eenmaal snel zorgen over hun kinderen.
Uiteindelijk zijn ze het te weten gekomen doordat ik een mail had rondgestuurd aan een paar vriendinnen en mijn zusje waarin ik schreef dat ik niet goed in mijn vel zit, oa door mijn werk en of ze me wilden tippen als ze een vacature voor me wisten. Mijn zusje had mijn moeder gevraagd of ze ook een mail gekregen had, nee dus, maar toen heeft ze hem aan mijn moeder laten lezen. Hierdoor was er wel een opening om het erover te hebben. Gelukkig reageerden ze heel goed en begripvol.
Achteraf gezien had ik hen dus ook gewoon een mail kunnen sturen, in mijn geval zou dat zelfs beter zijn dan een normaal gesprek, want mijn moeder is iemand die heel slecht luistert en om een mail kan ze niet heen.
Ik zit een beetje in een soortgelijke situatie en ik vond het ook erg moeilijk om tegen mijn ouders te vertellen. We zijn nou eenmaal niet zo'n familie van praters (behalve over koetjes & kalfjes) en ik wilde ze er niet mee lastig vallen, ze maken zich nou eenmaal snel zorgen over hun kinderen.
Uiteindelijk zijn ze het te weten gekomen doordat ik een mail had rondgestuurd aan een paar vriendinnen en mijn zusje waarin ik schreef dat ik niet goed in mijn vel zit, oa door mijn werk en of ze me wilden tippen als ze een vacature voor me wisten. Mijn zusje had mijn moeder gevraagd of ze ook een mail gekregen had, nee dus, maar toen heeft ze hem aan mijn moeder laten lezen. Hierdoor was er wel een opening om het erover te hebben. Gelukkig reageerden ze heel goed en begripvol.
Achteraf gezien had ik hen dus ook gewoon een mail kunnen sturen, in mijn geval zou dat zelfs beter zijn dan een normaal gesprek, want mijn moeder is iemand die heel slecht luistert en om een mail kan ze niet heen.
dinsdag 10 november 2009 om 22:19
dinsdag 10 november 2009 om 22:37
Voor iemand die aangeeft geen prater te zijn, heb je een mooi helder verhaal geschreven.
Vervelend dat het niet goed gaat. Goed dat je er aan gaat werken. Waarschijnlijk zijn er onderliggende zaken die jouw problemen veroorzaken.
Hoeveel werk je nu, en hoeveel kun je straks nog werken? (gewoon interesse)
Ik vind een brief ook een goed idee.
Maar als je moeder heel veel mailt, dan kan het ook wel via de mail, denk ik. (bij mij gaat bijna alles via mail en PC, dan is een mail over gevoelens anders dan voor iemand die het ding 1 x per week aan zet)
Ik zou dan denk ik wel persoonlijk laten weten dat ze mail heeft. Dus even kort langsgaan of bellen met de mededeling dat je iets belangrijks gestuurd hebt.
Ik weet niet hoeveel contact je hebt met je moeder, maar er is een kans dat ze zegt: Dat had ik al lang gezien. Maar ik wist niet hoe ik erover moest beginnen.
Succes.
Vervelend dat het niet goed gaat. Goed dat je er aan gaat werken. Waarschijnlijk zijn er onderliggende zaken die jouw problemen veroorzaken.
Hoeveel werk je nu, en hoeveel kun je straks nog werken? (gewoon interesse)
Ik vind een brief ook een goed idee.
Maar als je moeder heel veel mailt, dan kan het ook wel via de mail, denk ik. (bij mij gaat bijna alles via mail en PC, dan is een mail over gevoelens anders dan voor iemand die het ding 1 x per week aan zet)
Ik zou dan denk ik wel persoonlijk laten weten dat ze mail heeft. Dus even kort langsgaan of bellen met de mededeling dat je iets belangrijks gestuurd hebt.
Ik weet niet hoeveel contact je hebt met je moeder, maar er is een kans dat ze zegt: Dat had ik al lang gezien. Maar ik wist niet hoe ik erover moest beginnen.
Succes.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
dinsdag 10 november 2009 om 22:48
Ik zou het juist niet via de email doen, al weet ik natuurlijk niet hoe je band is met je moeder. Ik zelf heb een goede band met mijn moeder en ik zou haar liever een persoonlijke brief schrijven ipv een email als ik niet goed uit mijn woorden zou kunnen komen.
Andersom als moeder zou ik ook liever een brief ontvangen dan een onpersoonlijke (mijn! mening) email......Dan zou ik juist nog meer verdriet hebben als moeder zijnde!
Andersom als moeder zou ik ook liever een brief ontvangen dan een onpersoonlijke (mijn! mening) email......Dan zou ik juist nog meer verdriet hebben als moeder zijnde!
woensdag 11 november 2009 om 07:01
Bedankt voor jullie reacties. Ik heb vannacht weinig geslapen en veel liggen nadenken. Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik vooral bang dat ik de dingen niet goed verwoord, maar dat ik ook bang ben voor haar reactie. Ik wil vooral niet zielig gevonden worden en wil niet dat ze zich druk gaat maken. Dat doe ik zelf al genoeg
Ik heb op zich een goede band met mijn moeder, maar we zijn inderdaad niet zo'n praters. Normaal gesproken spreken we elkaar elke dag even over de telefoon (kort en informeel). We wonen een half uur uit elkaar. De laatste weken bel ik de helft minder en dat heeft ze wel door. Misschien vermoedt ze dus inderdaad wel wat. Als zij er nou eens naar vroeg zou het de helft makkelijker zijn.
Paloma, ik ben inderdaad een zelfstandige, getrouwde vrouw (nog maar 26 hoor). Ik weet dat ik geen verantwoording aan mijn moeder af hoef te leggen, maar wil toch dat ze weet wat er speelt en waarom ik misschien minder ga werken.
Moonlight, bedankt voor je compliment. Ik ben geen prater, maar op papier lukt het me vaak, na veel herschrijven, wel om mijn gevoelens neer te zetten. Vandaar dat ik neig naar een mail / brief.
Ik werk nu fulltime. officieel 38 uur, maar eigenlijk vaak wel 48 of zo. Ik heb geen idee of en hoeveel ik straks nog aankan. Mijn psycholoog maakte hier een opmerking over. Ik was hier zo door van slag dat ik niet heb gevraagd, waar hij dat precies op basseerde en wat hij precies bedoelde. Stom.
Ik heb voor mezelf besloten dat ik vandaag een beslissing ga nemen. Of voor de mail of toch via de telefoon. Bij de brief langsbrengen heb ik geen goed gevoel. Zit ik daar te wachten op een reactie, die ik eigenlijk niet wil krijgen.
Ga me nu maar weer naar mijn werk slepen. Krijg vandaag ook nog een beoordeling / observatie. Heb er dus echt zin in.
Ik heb op zich een goede band met mijn moeder, maar we zijn inderdaad niet zo'n praters. Normaal gesproken spreken we elkaar elke dag even over de telefoon (kort en informeel). We wonen een half uur uit elkaar. De laatste weken bel ik de helft minder en dat heeft ze wel door. Misschien vermoedt ze dus inderdaad wel wat. Als zij er nou eens naar vroeg zou het de helft makkelijker zijn.
Paloma, ik ben inderdaad een zelfstandige, getrouwde vrouw (nog maar 26 hoor). Ik weet dat ik geen verantwoording aan mijn moeder af hoef te leggen, maar wil toch dat ze weet wat er speelt en waarom ik misschien minder ga werken.
Moonlight, bedankt voor je compliment. Ik ben geen prater, maar op papier lukt het me vaak, na veel herschrijven, wel om mijn gevoelens neer te zetten. Vandaar dat ik neig naar een mail / brief.
Ik werk nu fulltime. officieel 38 uur, maar eigenlijk vaak wel 48 of zo. Ik heb geen idee of en hoeveel ik straks nog aankan. Mijn psycholoog maakte hier een opmerking over. Ik was hier zo door van slag dat ik niet heb gevraagd, waar hij dat precies op basseerde en wat hij precies bedoelde. Stom.
Ik heb voor mezelf besloten dat ik vandaag een beslissing ga nemen. Of voor de mail of toch via de telefoon. Bij de brief langsbrengen heb ik geen goed gevoel. Zit ik daar te wachten op een reactie, die ik eigenlijk niet wil krijgen.
Ga me nu maar weer naar mijn werk slepen. Krijg vandaag ook nog een beoordeling / observatie. Heb er dus echt zin in.
woensdag 11 november 2009 om 12:04
Ben benieuwd wat je gaat besluiten. Via een brief of mail hoeft je moeder ook niet meteen te reageren, kan ze even nadenken voor ze iets zegt of stuurt.
48 uur werken is wel veel... Goed dat je het gaat minderen.
Succes!
48 uur werken is wel veel... Goed dat je het gaat minderen.
Succes!
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
woensdag 11 november 2009 om 21:08
Ik sprak mijn moeder net over de telefoon. Heb haar verteld dat ik haar een mail ga sturen en ze niet direct hoeft te reageren. Ze snapte er niets van. Ik heb maar gauw opgehangen.
Moonlight, ik werk altijd wel rond de 48 uur. Ben wel moe en nooit klaar, maar ik ben het gewend. Ik wil eigenlijk ook zo blijven werken. Ik heb wel met mijn werkgever gesproken en aangegeven wat de psych gezegd heeft. Zij heeft aangegeven dat ik naar huis mag als ik het niet trek. Helaas ken ik mezelf en ben ik snel geneigd om te ver te gaan. Ik weet dat ik voor mezelf moet kiezen, maar ik denk dat ze me de deur uit moeten zetten.
Moonlight ik las in een ander topic dat je ook een tijd niet goed in je vel hebt gezeten. Heb jij wel al die tijd door kunnen werken?
Moonlight, ik werk altijd wel rond de 48 uur. Ben wel moe en nooit klaar, maar ik ben het gewend. Ik wil eigenlijk ook zo blijven werken. Ik heb wel met mijn werkgever gesproken en aangegeven wat de psych gezegd heeft. Zij heeft aangegeven dat ik naar huis mag als ik het niet trek. Helaas ken ik mezelf en ben ik snel geneigd om te ver te gaan. Ik weet dat ik voor mezelf moet kiezen, maar ik denk dat ze me de deur uit moeten zetten.
Moonlight ik las in een ander topic dat je ook een tijd niet goed in je vel hebt gezeten. Heb jij wel al die tijd door kunnen werken?
woensdag 11 november 2009 om 21:27
donderdag 12 november 2009 om 13:30
Ben ook benieuwd of je het al hebt verstuurd. Zo niet, of voor een volgende keer, misschien nog een andere tip; alles opschrijven en het dan voorlezen aan diegene.
Heb ik zelf al een aantal keren zo opgelost en heb zelf op die manier ook al eens 'een brief gehoord'. Misschien kun je zelfs nog aankondigen dat je niet direct een reactie hoeft/wilt, maar het alleen maar vertellen.
Op die manier is het toch persoonlijk én zorg je ervoor dat je niks vergeet en dat je het zo kunt zeggen als je wilt. Het nadeel van papier vind ik dat het geen klemtoon geeft en dat het geen non-verbaal gedrag laat zien.
Succes in elk geval! Ben benieuwd hoe de reactie van je moeder zal zijn/is geweest.
Heb ik zelf al een aantal keren zo opgelost en heb zelf op die manier ook al eens 'een brief gehoord'. Misschien kun je zelfs nog aankondigen dat je niet direct een reactie hoeft/wilt, maar het alleen maar vertellen.
Op die manier is het toch persoonlijk én zorg je ervoor dat je niks vergeet en dat je het zo kunt zeggen als je wilt. Het nadeel van papier vind ik dat het geen klemtoon geeft en dat het geen non-verbaal gedrag laat zien.
Succes in elk geval! Ben benieuwd hoe de reactie van je moeder zal zijn/is geweest.
donderdag 12 november 2009 om 20:18
Ik heb de mail gisteravond verstuurd. Ik vond het nog steeds niet dé manier, maar durfde het echt niet anders.
Gisteravond niets meer gehoord.
Vanmorgen vroeg had ik een mail van mijn moeder. Ze gaf aan het vervelend te vinden dat ik me zo voelde en dat ik er niet eerder over had kunnen praten. Een erg lieve mail. Ik kon het niet drooghouden. Ik had net mijn make up aangebracht en kon toen weer opnieuw beginnen
Vanmiddag belde mijn moeder. Heb er even met haar over gesproken. Ik vond het erg moeilijk om er over te praten, maar heb er uiteindelijk wel een goed gevoel over. Ze weet nu in ieder geval wat er speelt. Geeft mij wel weer wat meer lucht.
Bedankt voor de tip nieuwsgierigmeisje. Misschien iets voor de toekomst.
Gisteravond niets meer gehoord.
Vanmorgen vroeg had ik een mail van mijn moeder. Ze gaf aan het vervelend te vinden dat ik me zo voelde en dat ik er niet eerder over had kunnen praten. Een erg lieve mail. Ik kon het niet drooghouden. Ik had net mijn make up aangebracht en kon toen weer opnieuw beginnen
Vanmiddag belde mijn moeder. Heb er even met haar over gesproken. Ik vond het erg moeilijk om er over te praten, maar heb er uiteindelijk wel een goed gevoel over. Ze weet nu in ieder geval wat er speelt. Geeft mij wel weer wat meer lucht.
Bedankt voor de tip nieuwsgierigmeisje. Misschien iets voor de toekomst.
