Psyche
alle pijlers
Mama
dinsdag 22 juni 2021 om 10:25
Ik heb het niet gepost op moederdag. Ik weet eigenlijk niet meer zo goed waarom niet. Misschien omdat wanneer ik het iets later zou lezen het weer ‘ anders’ zou voelen. Maar nu het forum toch gaat sluiten besloten het toch te posten. Voor hen die hier ook doorheen zijn gegaan, nog midden in zitten, of hier in de toekomst doorheen moeten gaan,
Lieve mam,
Vorig jaar vandaag had ik je opgehaald. Het weer was mooier dan vandaag en we zaten buiten in de tuin. Je zat te giechelen als een klein meisje. “ wat hoor ik nou daar voor een gek geluid, hoort u dat ook mevrouw”. Ik hoorde het. Het zijn de kikkers mam, wil je even bij de kikkers kijken? En dat wilde je maar al te graag. We stonden op en je pakte mijn hand. Samen liepen we langs de bloemenzee naar de beek toe. “ Kijkt u eens wat hier een hoop bloemen staan. Ik hou van tuinieren he”. Dat weet ik mam, ik heb het van jou geleerd. Je blijft staan bij een veld met klaprozen. “ Weet u waarom ze klaprozen heten? Omdat ze ‘ sochtend openklappen. Mensen denken dat ze dan ’s avonds weer dichtklappen maar dat is niet zo, er komt gewoon een nieuwe bloem de volgende dag”. Alsof ik een peuter aan de hand heb lopen we verder naar het bruggetje naar de kikkers die allemaal op de waterlelies zitten. Je kijkt ernaar. Weet u, mijn dochter houdt ook zo van kikkers. Die ving vroeger al kikkervisjes en we lieten ze samen ze dan weer los als de pootjes hadden. Ik weet het, ik ben die dochter.
We lopen samen weer terug naar de tuin. “Wanneer mag ik weer naar school?”. Je bedoelt naar huis. “ Ik moet op tijd thuis zijn anders krijg ik straf van mijn moeder want die heeft boterhammen voor me”. Ach dat is niet erg, ze vond het goed dat je bij mij lekker een boterham eet en daarna breng ik je weer terug. Dat is fijn, of je dan wel hagelslag op brood mocht voor deze ene keer. Natuurlijk mag je hagelslag op je brood. En een ijsje? Ja, je mag ook lekker een ijsje. Het is goed. Je begint te vertellen dat je met je vriendin naar de markt bent geweest in Leiden gisteren. En somt precies op wat jullie allemaal hebben gekocht en wie jullie tegen zijn gekomen. je woont al 60 jaar niet meer in Leiden en je vriendin is al jaren terug overleden. Je moeder heb ik nooit gekend.
Het is nu een half jaar geleden toen ik gebeld werd door de thuiszorg dat je in je slaap was overleden. Een maand of twee voor je zou verhuizen naar het verzorgingstehuis. Je was nog zo gruwelijk jong. En wat heeft deze ziekte je gesloopt. Op de uitvaart die heel klein was, niet vanwege corona, maar omdat je dat zelf ook zo had gewild zei een tante dat het zo goed was omdat je ‘ toch heel lang mijn moeder al niet meer was’. Ik weet, ze bedoelt het goed. En ik weet ook hoe ze het bedoelt. Maar het is zo niet waar.
Ook al wist je vaak niet meer wie ik was, ik wist wie jij was. Ook al nam die ziekte je geheugen en je herinneringen, het nam niet mijn geheugen en herinneringen. Er is nooit iets veranderd behalve het feit dat je ziek werd. Je bent altijd mijn moeder gebleven. Ik ga vandaag eens bij mijn klaprozen kijken. Om te zien welke nieuwe er nu weer zijn. Dit jaar vier ik voor het eerst geen moederdag. Pas nu je er niet meer bent. Ik hou van je mam.
Liefs,
Je dochter
Lieve mam,
Vorig jaar vandaag had ik je opgehaald. Het weer was mooier dan vandaag en we zaten buiten in de tuin. Je zat te giechelen als een klein meisje. “ wat hoor ik nou daar voor een gek geluid, hoort u dat ook mevrouw”. Ik hoorde het. Het zijn de kikkers mam, wil je even bij de kikkers kijken? En dat wilde je maar al te graag. We stonden op en je pakte mijn hand. Samen liepen we langs de bloemenzee naar de beek toe. “ Kijkt u eens wat hier een hoop bloemen staan. Ik hou van tuinieren he”. Dat weet ik mam, ik heb het van jou geleerd. Je blijft staan bij een veld met klaprozen. “ Weet u waarom ze klaprozen heten? Omdat ze ‘ sochtend openklappen. Mensen denken dat ze dan ’s avonds weer dichtklappen maar dat is niet zo, er komt gewoon een nieuwe bloem de volgende dag”. Alsof ik een peuter aan de hand heb lopen we verder naar het bruggetje naar de kikkers die allemaal op de waterlelies zitten. Je kijkt ernaar. Weet u, mijn dochter houdt ook zo van kikkers. Die ving vroeger al kikkervisjes en we lieten ze samen ze dan weer los als de pootjes hadden. Ik weet het, ik ben die dochter.
We lopen samen weer terug naar de tuin. “Wanneer mag ik weer naar school?”. Je bedoelt naar huis. “ Ik moet op tijd thuis zijn anders krijg ik straf van mijn moeder want die heeft boterhammen voor me”. Ach dat is niet erg, ze vond het goed dat je bij mij lekker een boterham eet en daarna breng ik je weer terug. Dat is fijn, of je dan wel hagelslag op brood mocht voor deze ene keer. Natuurlijk mag je hagelslag op je brood. En een ijsje? Ja, je mag ook lekker een ijsje. Het is goed. Je begint te vertellen dat je met je vriendin naar de markt bent geweest in Leiden gisteren. En somt precies op wat jullie allemaal hebben gekocht en wie jullie tegen zijn gekomen. je woont al 60 jaar niet meer in Leiden en je vriendin is al jaren terug overleden. Je moeder heb ik nooit gekend.
Het is nu een half jaar geleden toen ik gebeld werd door de thuiszorg dat je in je slaap was overleden. Een maand of twee voor je zou verhuizen naar het verzorgingstehuis. Je was nog zo gruwelijk jong. En wat heeft deze ziekte je gesloopt. Op de uitvaart die heel klein was, niet vanwege corona, maar omdat je dat zelf ook zo had gewild zei een tante dat het zo goed was omdat je ‘ toch heel lang mijn moeder al niet meer was’. Ik weet, ze bedoelt het goed. En ik weet ook hoe ze het bedoelt. Maar het is zo niet waar.
Ook al wist je vaak niet meer wie ik was, ik wist wie jij was. Ook al nam die ziekte je geheugen en je herinneringen, het nam niet mijn geheugen en herinneringen. Er is nooit iets veranderd behalve het feit dat je ziek werd. Je bent altijd mijn moeder gebleven. Ik ga vandaag eens bij mijn klaprozen kijken. Om te zien welke nieuwe er nu weer zijn. Dit jaar vier ik voor het eerst geen moederdag. Pas nu je er niet meer bent. Ik hou van je mam.
Liefs,
Je dochter
buzziebee wijzigde dit bericht op 23-06-2021 08:31
1.06% gewijzigd
en 
woensdag 23 juni 2021 om 08:42
Dank jullie voor jullie zo lieve woorden. En Miskotto! Nee!! Gelukkig heb ik je al bij Femme gezien toch? Laten we daar ook weer een topic ' dementerende ouder' openen.
Mijn moeder was nog erg jong. Ze heeft altijd gewerkt, Ook toen wij klein waren. Wat in de jaren '70 echt met scheve ogen werd bekeken. Maar ze heeft ons als dochters altijd op het hart gedrukt dat het het belangrijkst is dat je financieel onafhankelijk bent. Mam heeft gewerkt tot na haar pensioen. Zelfs nog toen kleine eerste symptomen zichtbaar werden. Symptomen waar we nog niet echt de vinger op konden leggen. Maar ze kon het zo goed verbloemen. Ze zeggen wel eens dat die eerste periode als ze zich beseffen dat ze dementerend zijn het ergste is. Dat was ook erg. Ze was zo verdrietig, boos, achterdochtig en vooral heel erg bang. Maar daarna werd het niet minder erg. Ik heb heel erg geworsteld met de acceptatie voor mezelf. Ik kon geen fluit doen. Je staat volkomen machteloos toe te kijken hoe al haar herinneringen die je tot de persoon maakt die je op dat moment bent, worden afgenomen. En het ging zo snel. Het blijkt dat haar vader (mijn opa dus, die ik nooit heb gekend wegens geen contact) ook heel jong aan dementie is overleden. En de kans dus aannemelijk is dat een van de weinige erfelijke varianten is.
De arts heeft ons gezegd dat het mogelijk is om een test te doen om te zien of we een mankement hebben aan dat specifieke gen (mijn zusjes en ik) daar twijfelen we nu over. Enerzijds wil ik het wel, ik hou niet zo van onzekerheid en dan kan ik notarieel alvast dingen gaan regelen. Anderzijds, maakt het wat uit. Ik kan zonder die wetenschap ook al dingen notarieel gaan regelen natuurlijk en ik wil niet dat de rest van mijn leven het feit dat de vraag niet is OF maar WANNEER ik het eventueel krijg bij een positieve test, mijn leven gaat beinvloeden. Dat ik bij elk normaal dingetje wat ik vergeet denk; is het zover? (Zoals in de supermarkt net dat vergeten waarvoor je heen ging, wat doodnormaal is). Ik ben bang dat ik dan een soort paranoia zou worden.
Mijn moeder was nog erg jong. Ze heeft altijd gewerkt, Ook toen wij klein waren. Wat in de jaren '70 echt met scheve ogen werd bekeken. Maar ze heeft ons als dochters altijd op het hart gedrukt dat het het belangrijkst is dat je financieel onafhankelijk bent. Mam heeft gewerkt tot na haar pensioen. Zelfs nog toen kleine eerste symptomen zichtbaar werden. Symptomen waar we nog niet echt de vinger op konden leggen. Maar ze kon het zo goed verbloemen. Ze zeggen wel eens dat die eerste periode als ze zich beseffen dat ze dementerend zijn het ergste is. Dat was ook erg. Ze was zo verdrietig, boos, achterdochtig en vooral heel erg bang. Maar daarna werd het niet minder erg. Ik heb heel erg geworsteld met de acceptatie voor mezelf. Ik kon geen fluit doen. Je staat volkomen machteloos toe te kijken hoe al haar herinneringen die je tot de persoon maakt die je op dat moment bent, worden afgenomen. En het ging zo snel. Het blijkt dat haar vader (mijn opa dus, die ik nooit heb gekend wegens geen contact) ook heel jong aan dementie is overleden. En de kans dus aannemelijk is dat een van de weinige erfelijke varianten is.
De arts heeft ons gezegd dat het mogelijk is om een test te doen om te zien of we een mankement hebben aan dat specifieke gen (mijn zusjes en ik) daar twijfelen we nu over. Enerzijds wil ik het wel, ik hou niet zo van onzekerheid en dan kan ik notarieel alvast dingen gaan regelen. Anderzijds, maakt het wat uit. Ik kan zonder die wetenschap ook al dingen notarieel gaan regelen natuurlijk en ik wil niet dat de rest van mijn leven het feit dat de vraag niet is OF maar WANNEER ik het eventueel krijg bij een positieve test, mijn leven gaat beinvloeden. Dat ik bij elk normaal dingetje wat ik vergeet denk; is het zover? (Zoals in de supermarkt net dat vergeten waarvoor je heen ging, wat doodnormaal is). Ik ben bang dat ik dan een soort paranoia zou worden.
woensdag 23 juni 2021 om 08:53
Misschien dat ik nog het allermoeilijst vond was de ' tussen' periode. Dat ik er was en ze opeens zei:" Nou Buzz, waar is je vader nou? Die blijft ook een tijd weg vandaag he". Om dan aan haar te moeten zeggen dat pap dood is al een hele tijd. Elke keer kwam dat nieuws bij haar aan alsof ze het voor het eerst hoorde. Ontroostbaar verdrietig. Daar zijn we mee gestopt en we deden het uiteindelijk af met een ' Je weet toch mam, die is een weekmet zijn broer een rondje Ijsselmeer fietsen' oid. En dan was het goed en was ze het al weer vergeten.
dinsdag 29 juni 2021 om 16:43
BuzzieBee, ik lees nu je verhaal en herken zoveel. Dank je wel voor het delen en een heel dikke 
voor jou
Ik starte het oorspronkelijke ‘dementerende ouder- topic’ op. Intussen heel veel gebeurd, omdat het op een gegeven moment heel heftig werd en tegelijkertijd herkenbaarder voor mijn omgeving, ben ik gestopt met hier praten. Er waren nl nogal wat conflicten. Gelukkig heb ik een andere plek gevonden als uitlaatklep. Misschien kom ik nog eens kijken op het femme dementerende ouder topic
voor jou
Ik starte het oorspronkelijke ‘dementerende ouder- topic’ op. Intussen heel veel gebeurd, omdat het op een gegeven moment heel heftig werd en tegelijkertijd herkenbaarder voor mijn omgeving, ben ik gestopt met hier praten. Er waren nl nogal wat conflicten. Gelukkig heb ik een andere plek gevonden als uitlaatklep. Misschien kom ik nog eens kijken op het femme dementerende ouder topic
