Man stevent af op burn-out

Een moeilijke situatie en ik zal ook op een later moment een paar details verwijderen, deze liever niet (al te expliciet) opnemen in jullie reacties indien mogelijk. Ik maak eea cursief wat ik sowieso verwijder.

Mijn man stevent af op een burn out. Afgelopen jaar was een pittig jaar, hij kreeg een collega waar hij niet op kon bouwen en andere collega's waarmee hij samenwerkte leunden eigenlijk ook heel sterk op hem. Ik bemerkte tegen de kerst al een hoge mate van stress. Dit vertaalt zich in slecht gehumeurd, pessimistisch en oververmoeid. Na de kerst is het niet beter geworden, eigenlijk alleen maar slechter.

Twee maanden geleden zijn we naar de huisarts gegaan op mijn aandringen en is de anti-depressiva opgehoogd en is hij doorverwezen naar de praktijkondersteuner, waar hij een goede klik mee heeft maar die het heel druk heeft en geen intensief traject kan aanbieden. Hij heeft besloten volgend jaar nog een dag minder te gaan werken (in eerste instantie met ouderschapsverlof).

Bemoeilijkende factor zijn onze jonge kinderen (5,5 en 3) die ervoor zorgen dat er weinig ruimte is voor ontspanning. Man heeft ook vaak moeite met het "wegbrengen" van de kinderen, hij houdt ze graag thuis. Kan zich niet ontspannen als hij alleen is.

Hij voelt zicht heel loyaal richting zijn werkgever, heeft een goede band met zijn leidinggevende die zelf ook op omvallen lijkt te staan. Ondanks de goede band komt deze leidinggevende niet veel verder dan "geef maar aan als je iets nodig hebt" of "goed duidelijk zijn naar je collega wat je van haar verwacht".

Na een gesprek gisteren met de praktijkondersteuner (maar eigenlijk al vaker natuurlijk) komt een wisseling van baan/sector ter sprake. Hij weet alleen niet wat. Er zijn banen genoeg, maar wat hij precies wilt, weet hij niet. Dit begrijp ik ook, want als je alles met een zwarte bril bekijkt en dood en dood op bent, dan kun je helemaal geen enthousiasme opbrengen voor iets nieuws. Hij heeft het wel eens over "stoppen met werken", maar eerlijk gezegd klinkt dit voor mij vooral als een vlucht en daarnaast is dit financieel ook niet mogelijk. Of er zouden consequenties zijn voor mij ten aanzien van mijn urenomvang, maar dat is niet mijn wens.

Ik heb het er zelf ook pittig mee. De sfeer in huis is niet altijd heel prettig (veel ruzie ook) en ik weet nog hoe de eerste burn-out voelde en dit wil ik koste wat kost vermijden want ik vond dat extreem zwaar en toen waren er nog geen kinderen in het spel. Uiteraard wil ik niet dat zij er iets van meekrijgen, maar ook zelf bouw ik heel erg op mijn man ten aanzien van de zorg van de kinderen. Dat doen we wel echt samen en ik merk dat ik nu vaak mijn man ontzie door weg te gaan met de kinderen of taken van hem over te nemen, maar dat breekt mij ook op op de langere termijn.

Man wilt wel hulp, maar is eigenlijk mentaal niet in staat om te overzien wat er nu moet gebeuren. Eigenlijk wil hij heel wat anders gaan doen (eigenlijk wilt hij stoppen met alles), maar ik vraag me af of hij op dit moment in staat is om een dergelijke keuze te maken. Anderzijds, als dit de tweede keer is dat hij uitvalt is dat natuurlijk wel een teken aan de wand. Echter, ik vraag me heel sterk af of dit niet in elk beroep terug zou komen.

Lang verhaal, veel overwegingen en misschien wat rommelig. Mijn vraag is eigenlijk.. wat is nu handig? Welke stappen moeten we zetten? Is die nieuwe baan echt slim om nu te doen? Ik heb hem aangegeven om aan te geven op zijn werk wat er speelt en om de bedrijfsarts in te schakelen.

Hoerabanaan schreef: ↑

09-05-2023 09:55

Hij is duidelijk niet in staat tot goede zelfregulatie en is dwangmatig. Mensen die burn out raken, leren vaak van dit proces en leren keuzes maken om een volgende burn out te voorkomen. Als je obsessief/dwangmatig in het leven staat, is dat iets dat je niet zomaar afleert. Daar zijn behandelingen voor. Ik denk dat het -hoe jammer ook- toch een gesprek met een bedrijfsarts wordt en bespreken van zijn stoornis en een plan gaan maken. Met dat plan komt pas stap 2

Dat is iets wat eigenlijk niet persé geadviseerd werd. Het bleek ook eigenlijk later pas uit formele documentatie, man is dit eigenlijk nooit heel direct medegedeeld. Hij heeft nog 2 jaar bij een psychiater en psycholoog gelopen, hoewel ik me herinner dat dit ivm continuïteit van behandelaren weinig effectief was.

Ik denk ook dat de medicatie hiervoor bedoeld was, die hij nog steeds slikt. Het is namelijk ook nooit zo extreem teruggekomen als voor de burn-out.

RikM schreef: ↑

09-05-2023 10:01

Hij kan beter naar een psycholoog gaan denk ik, in plaats van een praktijkondersteuner die af en toe een keer tijd heeft. Hier is wat intensievere hulp nodig.

Die AD ben ik het nooit zo mee eens, dat is symptoombestrijding (want je voelt je misschien iets beter maar je gaat nog steeds door met wat je deed). Beter pak je het probleem bij de bron aan.

Die AD komen we niet zo gemakkelijk vanaf. Hij heeft al 2 keer in die lange tijd (heel (!!) langzaam) geprobeerd af te bouwen, maar dit veroorzaakt een sterke toename van lichamelijke klachten.

TiumPerfectum schreef: ↑

09-05-2023 10:20

Op mij komt het over alsof deze problemen veroorzaakt worden door zijn bijkomende problematiek die je hierboven beschrijft. In mijn ogen is dit een man die gedeeltelijk afgekeurd moet worden.

Hij werkt nu 3 dagen begrijp ik? Daar zou je in een normale situatie wat mij betreft geen tweede burn-out van moeten krijgen als er geen extreme dingen spelen privé.

Mijn man is ook burn-out geweest 8 jaar geleden. Eigen bedrijf en toen net ons eerste kindje. Hij werkt zeker 50 uur in de week, de afgelopen jaren waren uiteraard spannend met Corona en er is altijd gezeur met personeel en klanten. Gelukkig kan hij het goed handelen en heeft hij er plezier in. Hij heeft geleerd van zijn burn-out en wat voor hem ontspanning is. Deze mate van belasting is natuurlijk voor veel mensen niet haalbaar.

Dat betekent dus dat er veel op mij neer komt want we hebben 3 jonge kinderen, waarvan eentje met AHD. Ik herken heel erg de zorg niet uit handen willen geven voor de kinderen terwijl man dit vaak probeert te regelen voor mij. Je man moet echt gaan kijken naar zijn eigen belastbaarheid en zichzelf ook wat gunnen inplaats van zichzelf maatstaven opleggen die voor hem niet haalbaar zijn. Aan het einde van de dag is het alleen je gezin waar je verantwoording aan af hoeft te leggen en niet aan je omgeving.

Ik denk dat je helemaal gelijk hebt, hij kan eigenlijk niet fulltime werken door zijn beperkingen. Maar je daar bewust van zijn én accepteren is natuurlijk een tweede.

Voor we kinderen hadden werkte hij 3 dagen, dat was heel haalbaar. Genoeg tijd voor ontspanning en voor jezelf. Met jonge kinderen 3 dagen werken is eigenlijk nog steeds 7 dagen werken (gechargeerd). Ik denk persoonlijk dat dit hetgeen is wat hem op dit moment nekt. En hij vindt de tijd met de kinderen fantastisch, maar het put hem natuurlijk ook. In die zin zie ik zelf minder werken of ander werk ook niet direct als oplossing op dit moment, omdat dit eigenlijk ook betekent dat hij op de dag dat hij dan extra vrij is, toch ook weer de kinderen om zich heen heeft. Jongste wegbrengen zodat hij rust heeft voelt voor hem denk ik heel fout en ook als falen.

zakdoek schreef: ↑

09-05-2023 10:35

Staat je man ervoor open om in therapie te gaan?
In dat geval zou ik op zoek gaan naar een psychotherapeut (geen psycholoog dus).
Zoek via internet naar een vrijgevestigde en bekijk websites: welke wekt je vertrouwen op.
Dit is niet het moment om stevige knopen door te hakken maar zoals het nu gaat, werkt ook niet. Dat is heel ingewikkeld nu.

Een haptotherapeut zou misschien ook kunnen, daar leert hij zich bewust te worden van zijn grenzen en daar niet overheen te gaan maar wordt waarschijnlijk niet helemaal vergoed door de verzekering. Ik weet dus niet of dat een mogelijkheid is.

Hoe dan ook, als dit zo doorgaat eerst maar ziek melden en zoeken naar een therapeut waar hij snel terecht kan.

Sterkte, dit valt voor jou ook niet mee!

Het onderstreepte voel ik zelf ook heel sterk. Hij wilt rigoureuze veranderingen, maar dit lijkt me niet het goede moment.

Ik denk dat hij daar zeker voor open staat, maar zoals jij omschrijft: er zijn zoveel vormen! Welke is dan geschikt? En wachtlijsten.. en in de praktijk merken we ook dat er weinig knoppen zijn waaraan je kunt draaien in de privésituatie. Ik denk dat we dit traject niet voldoende overzien om hier een goede keuze in te maken.

Heeft iemand een tip waar je dan begint? Om te bepalen welk type hulpverlening je nodig hebt?

Snellie schreef: ↑

09-05-2023 11:27

Je man zou ook kunnen overwegen om qua functie een stap terug te doen?
Dus in de ondersteuning /assistent aan het werk?
Dan heb je nog wel het werken met kinderen , maar niet meer de vele extra dingen die er in het onderwijs zijn.
Dat ga ik nu ( helaas) ook doen noodgedwongen door mijn gezondheid.
En ja het salaris ligt beduidend lager, maar gezondheid is ook heel belangrijk.

Dit is inderdaad een optie, maar heeft zeker wat financiële gevolgen. Andere banen die in aanmerking komen zouden denk ik ook eerder op MBO niveau 4 niveau liggen. Dat is wel een flinke stap achteruit. Man verdient heel prima voor zijn 3 dagen. Stel je voor dat we €500 zouden moeten inleveren in de maand, is dat echt wel even puzzelen. Daar zouden we denk ik wel uit komen hoor, maar het belemmert hem ook.

Gevoelsmatig heb ik wel moeite om nu zo'n besluit te nemen in deze staat van zijn.

Bbubbels schreef: ↑

09-05-2023 11:47

Waarom meldt man zich niet ziek? Want dat is hij gewoon. Dan naar bedrijfsarts en laten beoordelen wat hij wel zou aankunnen. Samen met therapie en medicatie. Een burnout los je niet op door gewoon door te gaan. Waarom doet je man dat niet? Is dat die loyaliteit? Want dat doet hem de das om!

Ik denk dat we tot heel recent hem nog niet als ziek bestempelden (net meivakantie achter de rug ook), en eigenlijk nog steeds niet (helemaal). We hebben een plan gemaakt voor volgend jaar (minderen in uren), eerst afgewacht wat de medicatie zou doen, maar de paar dagen voor het opstarten namen zijn klachten sterk toe. Gisteren einde van de dag had hij een gesprek met de praktijkondersteuner.

Zeker is het ook loyaliteit wat hem nu remt.

Ceylon schreef: ↑

09-05-2023 12:23

Ik zou eens starten met: hoeveel werk zit er in die 3 dagen??

Daar bedoel ik mee: ik heb een bepaalde hoeveelheid werk en een contract voor 40 uur. Zou ik een stap terug zetten, naar 32 uur, heb ik nog steeds dezelfde hoeveelheid werk, alleen dan in minder uren en minder salaris.
Dat is een prima basis voor een burnout. Dus hoe gek het ook mag klinken, misschien is de oplossing juist een dag meer werken, ipv minder.

Nee, dat is niet hoe het bij ons zit.

Ik denk dat dit aspect niet echt meespeelt. Het zit hem meer in de samenwerking met de collega waardoor hij vaak het gevoel heeft er alleen voor te staan en als hij het niet doet of vraagt gebeurt het niet (en soms ondanks dat hij het vraagt nog steeds niet).

nimue_iparis schreef: ↑

09-05-2023 12:33

Exact mijn gedachte, ik heb dit proces van dichtbij mogen meemaken. Er worden oplossingen om het probleem heen gezocht i.p.v. het probleem aan te pakken.
Tóch nog even doorzetten het is immers bijna zomervakantie, minder uren werken, een lager niveau, vervanging is lastig etc. Zo blijf je bezig zonder bij de kern te komen en vererger je de klachten alleen maar.

De loyaliteit en acceptatie moet liggen bij man zelf en jullie, zijn gezin.
Hij is ziek, het gaat niet dus ziekmelden en van daaruit verder.

Ook is mijn ervaring dat als er dan ziek gemeld is, de openbaring komt dat de persoon toch eigenlijk al veel langer ziek is en een stuk zieker is dan werd (op)gemerkt. Sterkte want het is niet makkelijk!

Ik denk inderdaad dat je het hier te pakken hebt.

Maar, ik denk ook dat het een proces is om hier te komen. Met de eerste burn-out heeft man denk ik wel een jaar of 3 rondgelopen voor het echt compleet mis ging. Alle klachten verweet hij aan iets anders dan stress. Nu kan hij er niet onderuit, maar ik denk dat hij het ervaart als extreem falen als hij nu weer ziek wordt. Daarnaast werkt hij nu bij ons in de stad, waar ook kinderen in de wijk naartoe gaan. Ik denk dat hij dit ook als drempel ervaart. Dat hij ouders tegenkomt als hij ziek thuis zit op de fiets naar school als hij onze oudste naar school brengt.

Eigenlijk, nu ik er over nadenk is dit volgens mij zijn derde burn-out want ook tijdens zijn studie heeft hij problemen gehad. Toen heeft hij langer over zijn studie gedaan en was het weer "opgelost".