Psyche
alle pijlers
Man stevent af op burn-out
dinsdag 9 mei 2023 om 09:44
Een moeilijke situatie en ik zal ook op een later moment een paar details verwijderen, deze liever niet (al te expliciet) opnemen in jullie reacties indien mogelijk. Ik maak eea cursief wat ik sowieso verwijder.
Mijn man stevent af op een burn out. Afgelopen jaar was een pittig jaar, hij kreeg een collega waar hij niet op kon bouwen en andere collega's waarmee hij samenwerkte leunden eigenlijk ook heel sterk op hem. Ik bemerkte tegen de kerst al een hoge mate van stress. Dit vertaalt zich in slecht gehumeurd, pessimistisch en oververmoeid. Na de kerst is het niet beter geworden, eigenlijk alleen maar slechter.
Twee maanden geleden zijn we naar de huisarts gegaan op mijn aandringen en is de anti-depressiva opgehoogd en is hij doorverwezen naar de praktijkondersteuner, waar hij een goede klik mee heeft maar die het heel druk heeft en geen intensief traject kan aanbieden. Hij heeft besloten volgend jaar nog een dag minder te gaan werken (in eerste instantie met ouderschapsverlof).
Bemoeilijkende factor zijn onze jonge kinderen (5,5 en 3) die ervoor zorgen dat er weinig ruimte is voor ontspanning. Man heeft ook vaak moeite met het "wegbrengen" van de kinderen, hij houdt ze graag thuis. Kan zich niet ontspannen als hij alleen is.
Hij voelt zicht heel loyaal richting zijn werkgever, heeft een goede band met zijn leidinggevende die zelf ook op omvallen lijkt te staan. Ondanks de goede band komt deze leidinggevende niet veel verder dan "geef maar aan als je iets nodig hebt" of "goed duidelijk zijn naar je collega wat je van haar verwacht".
Na een gesprek gisteren met de praktijkondersteuner (maar eigenlijk al vaker natuurlijk) komt een wisseling van baan/sector ter sprake. Hij weet alleen niet wat. Er zijn banen genoeg, maar wat hij precies wilt, weet hij niet. Dit begrijp ik ook, want als je alles met een zwarte bril bekijkt en dood en dood op bent, dan kun je helemaal geen enthousiasme opbrengen voor iets nieuws. Hij heeft het wel eens over "stoppen met werken", maar eerlijk gezegd klinkt dit voor mij vooral als een vlucht en daarnaast is dit financieel ook niet mogelijk. Of er zouden consequenties zijn voor mij ten aanzien van mijn urenomvang, maar dat is niet mijn wens.
Ik heb het er zelf ook pittig mee. De sfeer in huis is niet altijd heel prettig (veel ruzie ook) en ik weet nog hoe de eerste burn-out voelde en dit wil ik koste wat kost vermijden want ik vond dat extreem zwaar en toen waren er nog geen kinderen in het spel. Uiteraard wil ik niet dat zij er iets van meekrijgen, maar ook zelf bouw ik heel erg op mijn man ten aanzien van de zorg van de kinderen. Dat doen we wel echt samen en ik merk dat ik nu vaak mijn man ontzie door weg te gaan met de kinderen of taken van hem over te nemen, maar dat breekt mij ook op op de langere termijn.
Man wilt wel hulp, maar is eigenlijk mentaal niet in staat om te overzien wat er nu moet gebeuren. Eigenlijk wil hij heel wat anders gaan doen (eigenlijk wilt hij stoppen met alles), maar ik vraag me af of hij op dit moment in staat is om een dergelijke keuze te maken. Anderzijds, als dit de tweede keer is dat hij uitvalt is dat natuurlijk wel een teken aan de wand. Echter, ik vraag me heel sterk af of dit niet in elk beroep terug zou komen.
Lang verhaal, veel overwegingen en misschien wat rommelig. Mijn vraag is eigenlijk.. wat is nu handig? Welke stappen moeten we zetten? Is die nieuwe baan echt slim om nu te doen? Ik heb hem aangegeven om aan te geven op zijn werk wat er speelt en om de bedrijfsarts in te schakelen.
Mijn man stevent af op een burn out. Afgelopen jaar was een pittig jaar, hij kreeg een collega waar hij niet op kon bouwen en andere collega's waarmee hij samenwerkte leunden eigenlijk ook heel sterk op hem. Ik bemerkte tegen de kerst al een hoge mate van stress. Dit vertaalt zich in slecht gehumeurd, pessimistisch en oververmoeid. Na de kerst is het niet beter geworden, eigenlijk alleen maar slechter.
Twee maanden geleden zijn we naar de huisarts gegaan op mijn aandringen en is de anti-depressiva opgehoogd en is hij doorverwezen naar de praktijkondersteuner, waar hij een goede klik mee heeft maar die het heel druk heeft en geen intensief traject kan aanbieden. Hij heeft besloten volgend jaar nog een dag minder te gaan werken (in eerste instantie met ouderschapsverlof).
Bemoeilijkende factor zijn onze jonge kinderen (5,5 en 3) die ervoor zorgen dat er weinig ruimte is voor ontspanning. Man heeft ook vaak moeite met het "wegbrengen" van de kinderen, hij houdt ze graag thuis. Kan zich niet ontspannen als hij alleen is.
Hij voelt zicht heel loyaal richting zijn werkgever, heeft een goede band met zijn leidinggevende die zelf ook op omvallen lijkt te staan. Ondanks de goede band komt deze leidinggevende niet veel verder dan "geef maar aan als je iets nodig hebt" of "goed duidelijk zijn naar je collega wat je van haar verwacht".
Na een gesprek gisteren met de praktijkondersteuner (maar eigenlijk al vaker natuurlijk) komt een wisseling van baan/sector ter sprake. Hij weet alleen niet wat. Er zijn banen genoeg, maar wat hij precies wilt, weet hij niet. Dit begrijp ik ook, want als je alles met een zwarte bril bekijkt en dood en dood op bent, dan kun je helemaal geen enthousiasme opbrengen voor iets nieuws. Hij heeft het wel eens over "stoppen met werken", maar eerlijk gezegd klinkt dit voor mij vooral als een vlucht en daarnaast is dit financieel ook niet mogelijk. Of er zouden consequenties zijn voor mij ten aanzien van mijn urenomvang, maar dat is niet mijn wens.
Ik heb het er zelf ook pittig mee. De sfeer in huis is niet altijd heel prettig (veel ruzie ook) en ik weet nog hoe de eerste burn-out voelde en dit wil ik koste wat kost vermijden want ik vond dat extreem zwaar en toen waren er nog geen kinderen in het spel. Uiteraard wil ik niet dat zij er iets van meekrijgen, maar ook zelf bouw ik heel erg op mijn man ten aanzien van de zorg van de kinderen. Dat doen we wel echt samen en ik merk dat ik nu vaak mijn man ontzie door weg te gaan met de kinderen of taken van hem over te nemen, maar dat breekt mij ook op op de langere termijn.
Man wilt wel hulp, maar is eigenlijk mentaal niet in staat om te overzien wat er nu moet gebeuren. Eigenlijk wil hij heel wat anders gaan doen (eigenlijk wilt hij stoppen met alles), maar ik vraag me af of hij op dit moment in staat is om een dergelijke keuze te maken. Anderzijds, als dit de tweede keer is dat hij uitvalt is dat natuurlijk wel een teken aan de wand. Echter, ik vraag me heel sterk af of dit niet in elk beroep terug zou komen.
Lang verhaal, veel overwegingen en misschien wat rommelig. Mijn vraag is eigenlijk.. wat is nu handig? Welke stappen moeten we zetten? Is die nieuwe baan echt slim om nu te doen? Ik heb hem aangegeven om aan te geven op zijn werk wat er speelt en om de bedrijfsarts in te schakelen.
anoniem_6571ca2817b65 wijzigde dit bericht op 09-05-2023 13:38
12.08% gewijzigd
dinsdag 9 mei 2023 om 13:24
dinsdag 9 mei 2023 om 13:55
Minder gaan werken met ouderschapsverlof raad ik echt af. Hij is ziek (overspannen). Daar is ziektewet voor en geen ouderschapsverlof.
Zoals anderen ook aanraden is de stap naar de bedrijfsarts echt punt 1. Eventueel een tijdje (gedeeltelijk) in de ziektewet en vanuit daar kan hij eventueel naar een andere baan kijken.
Zoals anderen ook aanraden is de stap naar de bedrijfsarts echt punt 1. Eventueel een tijdje (gedeeltelijk) in de ziektewet en vanuit daar kan hij eventueel naar een andere baan kijken.
dinsdag 9 mei 2023 om 13:56
Ik staar me niet zozeer blind op de financiële kant als dat ik waakzaam wil zijn dat we geen financieel ongunstige besluiten nemen die het probleem niet oplossen vanuit een staat van zijn waar iemand alleen maar iets anders wilt dan zich voelen dan hij zich nu voelt.dweedledee schreef: ↑09-05-2023 13:49Ik denk dat de bedrijfsarts inderdaad de eerste stap moet zijn.
En staar je niet al te blind op de financiële kant. Ja, het zou kut zijn om in te moeten leveren, maar gezondheid is onbetaalbaar.
Ik vraag me af of hij nu wel in staat is tot zo'n besluit.
dinsdag 9 mei 2023 om 14:02
Volgens mij is deze aanvraag al verwerkt. Liep al langer.. primair ingegeven door laatste jaar jongste dochter thuis. Bijkomend voordeel voor eigen gemoedstoestand.coderood schreef: ↑09-05-2023 13:55Minder gaan werken met ouderschapsverlof raad ik echt af. Hij is ziek (overspannen). Daar is ziektewet voor en geen ouderschapsverlof.
Zoals anderen ook aanraden is de stap naar de bedrijfsarts echt punt 1. Eventueel een tijdje (gedeeltelijk) in de ziektewet en vanuit daar kan hij eventueel naar een andere baan kijken.
dinsdag 9 mei 2023 om 14:34
AD icm therapie zou het beste helpend kunnen zijn.RikM schreef: ↑09-05-2023 10:01Hij kan beter naar een psycholoog gaan denk ik, in plaats van een praktijkondersteuner die af en toe een keer tijd heeft. Hier is wat intensievere hulp nodig.
Die AD ben ik het nooit zo mee eens, dat is symptoombestrijding (want je voelt je misschien iets beter maar je gaat nog steeds door met wat je deed). Beter pak je het probleem bij de bron aan.
dinsdag 9 mei 2023 om 16:36
Je hebt inmiddels het plan om naar de bedrijfsarts te gaan.DrBrowns schreef: ↑09-05-2023 11:08Het onderstreepte voel ik zelf ook heel sterk. Hij wilt rigoureuze veranderingen, maar dit lijkt me niet het goede moment.
Ik denk dat hij daar zeker voor open staat, maar zoals jij omschrijft: er zijn zoveel vormen! Welke is dan geschikt? En wachtlijsten.. en in de praktijk merken we ook dat er weinig knoppen zijn waaraan je kunt draaien in de privésituatie. Ik denk dat we dit traject niet voldoende overzien om hier een goede keuze in te maken.
Heeft iemand een tip waar je dan begint? Om te bepalen welk type hulpverlening je nodig hebt?
Je man heeft toch ook contact met de POH? Hij/zij zou misschien mee kunnen denken naar een geschikte therapeut.
Verder zou je kunnen kijken of er een haptotherapeut in jullie omgeving zit, en als die een website heeft waar je een goed gevoel bij hebt dan maak je daar een afspraak.
Mijn man heeft last van chronische hyperventilatie en is bij een haptotherapeut geweest. Daar heeft hij een hoop geleerd mbt zijn grenzen tijdig voelen en er dan ook naar handelen.
Voor hem was het niet genoeg, dat gaf de therapeut zelf aan (vind ik ook een goed teken: dat de therapeut haar eigen grenzen kent en kan erkennen dat een cliënt meer nodig heeft dan ze zelf in huis heeft) en toen zijn we op zoek gegaan naar een psychotherapeut.
Laat je vooraf niet verlammen doordat je niet weet waar te beginnen. Probeer iets (hapto of een vrijgevestigde psychotherapeut zonder wachtlijst) en als dat niet de juiste plek voor je man blijkt te zijn, dan heb je alweer meer zicht op waar je het dan wel moet zoeken.
Staar je niet blind op DE goede therapie. Het belangrijkst is dat je man een klik heeft met de therapeut. Veel therapieën komen op hetzelfde neer en welke vorm dan precies bij wie aanslaat is echt een kwestie van proberen. Al begin je maar het het bedenken waar je gillend gek van zou worden: laat dat dan niet de eerste therapeut zijn die je belt
zakdoek wijzigde dit bericht op 09-05-2023 16:39
Reden: nabrandertje
Reden: nabrandertje
9.56% gewijzigd
dinsdag 9 mei 2023 om 17:32
DrBrowns schreef: ↑09-05-2023 12:54Ik denk inderdaad dat je het hier te pakken hebt.
Maar, ik denk ook dat het een proces is om hier te komen. Met de eerste burn-out heeft man denk ik wel een jaar of 3 rondgelopen voor het echt compleet mis ging. Alle klachten verweet hij aan iets anders dan stress. Nu kan hij er niet onderuit, maar ik denk dat hij het ervaart als extreem falen als hij nu weer ziek wordt. Daarnaast werkt hij nu bij ons in de stad, waar ook kinderen in de wijk naartoe gaan. Ik denk dat hij dit ook als drempel ervaart. Dat hij ouders tegenkomt als hij ziek thuis zit op de fiets naar school als hij onze oudste naar school brengt.
Eigenlijk, nu ik er over nadenk is dit volgens mij zijn derde burn-out want ook tijdens zijn studie heeft hij problemen gehad. Toen heeft hij langer over zijn studie gedaan en was het weer "opgelost".
Dat zijn allemaal kenmerken die juist een oorzaak zijn voor een burn out. Als hij met dat soort dingen niets doet zal hij blijven kwakkelen.
dinsdag 9 mei 2023 om 20:23
Oei, dit klinkt alsof man nog een lange weg te gaan heeft qua zelfkennis, grenzen aangeven en leren loslaten. Klinkt alsof nu ziekmelden om nog erger te voorkomen de beste optie is. (Ja jammer van zijn ego, maar zijn gezondheid en rol in het gezin staan op het spel). Intensieve persoonlijkheidstherapie en op latere termijn een chille mbo baan voor 4 dagen in de week lijken me een beter idee dan blijven aanmodderen.DrBrowns schreef: ↑09-05-2023 12:54Ik denk inderdaad dat je het hier te pakken hebt.
Maar, ik denk ook dat het een proces is om hier te komen. Met de eerste burn-out heeft man denk ik wel een jaar of 3 rondgelopen voor het echt compleet mis ging. Alle klachten verweet hij aan iets anders dan stress. Nu kan hij er niet onderuit, maar ik denk dat hij het ervaart als extreem falen als hij nu weer ziek wordt. Daarnaast werkt hij nu bij ons in de stad, waar ook kinderen in de wijk naartoe gaan. Ik denk dat hij dit ook als drempel ervaart. Dat hij ouders tegenkomt als hij ziek thuis zit op de fiets naar school als hij onze oudste naar school brengt.
Eigenlijk, nu ik er over nadenk is dit volgens mij zijn derde burn-out want ook tijdens zijn studie heeft hij problemen gehad. Toen heeft hij langer over zijn studie gedaan en was het weer "opgelost".
woensdag 10 mei 2023 om 05:37
Is het een mogelijkheid om op een van zijn thuisdagen jullie jongste toch naar de opvang te laten gaan?
Een dag alleen thuis om bij te tanken heeft mij heel erg geholpen in de tijd dat ik aan mijn tax zat.
En misschien is een goede coach iets voor man: geen wachttijd en praktische insteek hoe hij op het werk concreet dingen kan veranderen.
Sterkte, voor jou niet makkelijk om te zien dit, laat staan om op te vangen.
(En is je jongste alweer 3? Het lijkt gisteren dat je met een baby nachtvoedingen zat te doen.)
Een dag alleen thuis om bij te tanken heeft mij heel erg geholpen in de tijd dat ik aan mijn tax zat.
En misschien is een goede coach iets voor man: geen wachttijd en praktische insteek hoe hij op het werk concreet dingen kan veranderen.
Sterkte, voor jou niet makkelijk om te zien dit, laat staan om op te vangen.
(En is je jongste alweer 3? Het lijkt gisteren dat je met een baby nachtvoedingen zat te doen.)
woensdag 10 mei 2023 om 06:40
De tijd gaat zó snel!!Avocadeau schreef: ↑10-05-2023 05:37Is het een mogelijkheid om op een van zijn thuisdagen jullie jongste toch naar de opvang te laten gaan?
Een dag alleen thuis om bij te tanken heeft mij heel erg geholpen in de tijd dat ik aan mijn tax zat.
En misschien is een goede coach iets voor man: geen wachttijd en praktische insteek hoe hij op het werk concreet dingen kan veranderen.
Sterkte, voor jou niet makkelijk om te zien dit, laat staan om op te vangen.
(En is je jongste alweer 3? Het lijkt gisteren dat je met een baby nachtvoedingen zat te doen.)
Een coach is misschien een goede optie ook voor praktische handvatten op de korte termijn.
Gisteren kwam hij terug met heel veel kilo’s gewicht van zijn schouders. Hij had een heel goed gesprek gehad met zijn leidinggevende. Hij wordt nu sowieso een dag ziekgemeld en inderdaad op een dag dat de kinderen er niet zijn, dat betekent uiteraard ook naar de bedrijfsarts. Ook zijn afspraken met het team gemaakt voor volgend jaar ten aanzien van de formatie waar hij een heel goed gevoel bij heeft. Een andere groep, een andere collega.
We hebben hier (voorlopig) een goed gevoel bij. Hoewel ik wel op zoek wil naar meer professionele hulp, daar wilde hij ook wel in meegaan.
vrijdag 26 mei 2023 om 12:01
Gisteren is man bij de bedrijfsarts geweest. Scoorde extreem op verschillende testen en het advies van de bedrijfsarts was per direct stoppen met werken en ziekmelden. Naar verwachting zal het traject bij de praktijkondersteuner niet voldoende zijn en moet er een intensiever traject worden opgestart. Weer de GGZ in..
Man is erg geschrokken van dit bericht, hij had het (ondanks dat verschillende mensen hem al hadden verteld dat dit een realistisch scenario zou zijn) écht niet zien aankomen en is nu behoorlijk van de kaart.
Gevoel van (opnieuw!) falen, gevoel van tot last te zijn, gevoel van schaamte.. ik vind het afschuwelijk om te zien. Hij wilt nooit meer in zijn sector werken, roept hij al, maar voor dat soort besluiten is het eigenlijk nog te vroeg. Vooral maalt hij nu over: wat dan wel???
Gisteren werd me opnieuw duidelijk bij het invullen van de vragenlijst dat zijn klachten nu extreem zijn, maar altijd eigenlijk wel in meer of mindere mate aanwezig zijn (heb ik hem niet verteld). Ik vraag me dan ook sterk af wat een realistisch toekomstscenario is. Zijn vader werkt al jaren niet meer en heeft structureel ook soortgelijke klachten, ik zie hier eigenlijk heel sterk een erfelijke component aanwezig. Iemand in dit topic benoemde iets over afkeuren voor werk en eigenlijk denk ik dat dat best een realistisch scenario zou zijn, ware het niet dat man dit nooit zou willen (en dat snap ik ook).
De gevolgen voor mijzelf schieten ook door me heen. Een andere sector qua werk betekent op termijn eea voor ons inkomen, de lastenverdeling van de kinderen (ik sta zelf ook voor de klas, draai ik dan in de vakanties de kinderen steeds alleen? (niet mijn sterkste kant) Misschien zelfs onregelmatig werken..).
Ik vlieg op mijn werk en een hogere managementpositie ligt in de lijn der verwachting, maar in hoeverre is mijn thuissituatie hier op ingesteld. Een collega reeds in deze positie gaf aan dat zij sterk leunde op haar man ten aanzien van thuis en kan dit dan bij mij wel? Hij heeft altijd beweerd van wel, maar ik heb hier toch mijn vraagtekens bij nu.
Lastig hoor. Het is allemaal nog erg vers denk ik. Ik voel ook veel opluchting, dat we ramp voor zijn (vorige keer uitval was dramatisch), dat man weer rust krijgt, etc.
Bedankt voor jullie adviezen tot nu toe!
Man is erg geschrokken van dit bericht, hij had het (ondanks dat verschillende mensen hem al hadden verteld dat dit een realistisch scenario zou zijn) écht niet zien aankomen en is nu behoorlijk van de kaart.
Gevoel van (opnieuw!) falen, gevoel van tot last te zijn, gevoel van schaamte.. ik vind het afschuwelijk om te zien. Hij wilt nooit meer in zijn sector werken, roept hij al, maar voor dat soort besluiten is het eigenlijk nog te vroeg. Vooral maalt hij nu over: wat dan wel???
Gisteren werd me opnieuw duidelijk bij het invullen van de vragenlijst dat zijn klachten nu extreem zijn, maar altijd eigenlijk wel in meer of mindere mate aanwezig zijn (heb ik hem niet verteld). Ik vraag me dan ook sterk af wat een realistisch toekomstscenario is. Zijn vader werkt al jaren niet meer en heeft structureel ook soortgelijke klachten, ik zie hier eigenlijk heel sterk een erfelijke component aanwezig. Iemand in dit topic benoemde iets over afkeuren voor werk en eigenlijk denk ik dat dat best een realistisch scenario zou zijn, ware het niet dat man dit nooit zou willen (en dat snap ik ook).
De gevolgen voor mijzelf schieten ook door me heen. Een andere sector qua werk betekent op termijn eea voor ons inkomen, de lastenverdeling van de kinderen (ik sta zelf ook voor de klas, draai ik dan in de vakanties de kinderen steeds alleen? (niet mijn sterkste kant) Misschien zelfs onregelmatig werken..).
Ik vlieg op mijn werk en een hogere managementpositie ligt in de lijn der verwachting, maar in hoeverre is mijn thuissituatie hier op ingesteld. Een collega reeds in deze positie gaf aan dat zij sterk leunde op haar man ten aanzien van thuis en kan dit dan bij mij wel? Hij heeft altijd beweerd van wel, maar ik heb hier toch mijn vraagtekens bij nu.
Lastig hoor. Het is allemaal nog erg vers denk ik. Ik voel ook veel opluchting, dat we ramp voor zijn (vorige keer uitval was dramatisch), dat man weer rust krijgt, etc.
Bedankt voor jullie adviezen tot nu toe!
vrijdag 26 mei 2023 om 12:36
Heftig hoor wat je allemaal beschrijft.
En herkenbaar ook. Ook ik riep een jaar geleden dat ik nooit meer in het onderwijs zou gaan werken.
En ik ben in de eerste maanden thuis alleen maar in de overdrive gegaan , een soort vlucht om te zoeken naar wat dan wel.
Inmiddels een maand of 9 verder hier en ik blijf wel in het onderwijs, zij het in een lagere functie met veel minder verantwoordelijkheden. Daarnaast ga ik werk doen wat ik zelf uitkies en wel leuk vind.
Dat is bij jullie nog veel te vroeg.
Maar ik nam dat toen ook echt niet aan van andere mensen. Ik bleef hysterisch zoeken naar hoe en wat.
Heel veel sterkte !
En hier ook een gezin met kinderen en wisselende diensten partner. Het kan wel, maar vraagt veel aanpassing. En vakanties doe ik ook altijd alleen. Het is niet anders.
En herkenbaar ook. Ook ik riep een jaar geleden dat ik nooit meer in het onderwijs zou gaan werken.
En ik ben in de eerste maanden thuis alleen maar in de overdrive gegaan , een soort vlucht om te zoeken naar wat dan wel.
Inmiddels een maand of 9 verder hier en ik blijf wel in het onderwijs, zij het in een lagere functie met veel minder verantwoordelijkheden. Daarnaast ga ik werk doen wat ik zelf uitkies en wel leuk vind.
Dat is bij jullie nog veel te vroeg.
Maar ik nam dat toen ook echt niet aan van andere mensen. Ik bleef hysterisch zoeken naar hoe en wat.
Heel veel sterkte !
En hier ook een gezin met kinderen en wisselende diensten partner. Het kan wel, maar vraagt veel aanpassing. En vakanties doe ik ook altijd alleen. Het is niet anders.
vrijdag 26 mei 2023 om 14:33
Ik kan me indenken dat dit bij jullie allebei voor veel onrust zorgt.
Het leven zoals jullie het gepland hebben staat op losse schroeven.
Dat zal een hoop vragen en onzekerheden oproepen.
Lastig hoor.
Ik kan me goed indenken dat je je zorgen maakt om de toekomst.
Toch denk ik wel dat er -leve Nederland- ontzettend veel oplossingen en mogelijkheden zijn voor jullie als gezin.
Ik -zei de gek- ben natuurlijk ook afgekeurd, en juist daardoor is er voor mijn man meer mogelijk dan dat ik fulltime zou werken en niet meer functioneren.
Maar dat komt later.
Voor nu eerst het hier en nu.
Kom je zelf tot ontspannen?
Het leven zoals jullie het gepland hebben staat op losse schroeven.
Dat zal een hoop vragen en onzekerheden oproepen.
Lastig hoor.
Ik kan me goed indenken dat je je zorgen maakt om de toekomst.
Toch denk ik wel dat er -leve Nederland- ontzettend veel oplossingen en mogelijkheden zijn voor jullie als gezin.
Ik -zei de gek- ben natuurlijk ook afgekeurd, en juist daardoor is er voor mijn man meer mogelijk dan dat ik fulltime zou werken en niet meer functioneren.
Maar dat komt later.
Voor nu eerst het hier en nu.
Kom je zelf tot ontspannen?
zondag 28 mei 2023 om 09:36
Bedankt voor jullie reacties 
Ik kom zeker heel erg tot ontspannen (oa de reden dat ik pas zo laat reageer….). Maar dat contrast is dan soms juist ook wel heel groot. Ik super gelukkig met mijn (werk)omstandigheden en man kwijnt een beetje weg in een hoekje.
Maar. Man benoemt juist geïnspireerd te worden door mijn levenslust en energie en daar zich juist ook aan vast te houden dus dat laat ik gewoon zo zijn allemaal.
Het komt goed, het kost alleen tijd. Het is afwachten.
(Deels) afkeuren zou ik echt een prima oplossing vinden, maar man is daar nog niet. Wilt niet ziek zijn, geen “patient” zijn. Spreekt nu ook uit dat hij zich het liefst weer beter zou melden en dan is heel het circus klaar waar hij doorheen moet. Vind ik overigens heel begrijpelijk, situatie nu staat zo op losse schroeven..
Nogmaals bedankt en wij gaan lekker verder genieten van ons pinksterweekend!
Ik kom zeker heel erg tot ontspannen (oa de reden dat ik pas zo laat reageer….). Maar dat contrast is dan soms juist ook wel heel groot. Ik super gelukkig met mijn (werk)omstandigheden en man kwijnt een beetje weg in een hoekje.
Maar. Man benoemt juist geïnspireerd te worden door mijn levenslust en energie en daar zich juist ook aan vast te houden dus dat laat ik gewoon zo zijn allemaal.
Het komt goed, het kost alleen tijd. Het is afwachten.
(Deels) afkeuren zou ik echt een prima oplossing vinden, maar man is daar nog niet. Wilt niet ziek zijn, geen “patient” zijn. Spreekt nu ook uit dat hij zich het liefst weer beter zou melden en dan is heel het circus klaar waar hij doorheen moet. Vind ik overigens heel begrijpelijk, situatie nu staat zo op losse schroeven..
Nogmaals bedankt en wij gaan lekker verder genieten van ons pinksterweekend!
zondag 28 mei 2023 om 10:03
maandag 10 juli 2023 om 10:39
Toch weer een nieuwe fase beland, fijn om hier even mijn ei kwijt te kunnen.
Eigenlijk ervaart man (bijna, maar misschien wel niet bijna) evenveel stress van het niet werken als van het werken. Hij kan niet door het bos lopen ter ontspanning, omdat hij zich continu bewust is van het feit dat hij daar eigenlijk niet hoort te lopen. Hij piekert aan één stuk door, het is echt obsessief.
Man heeft besloten dat hij niet terug wilt in het onderwijs. En hij piekert zich er momenteel op los om te bedenken: wat dan wel? Bij alles wat we doen (restaurant: Horeca, nee, dat zou ik niet willen. Of misschien dan met gehandicapten. nee, geen horeca. Met een veerboot over: oh, dit lijkt me wel wat hele dagen. Misschien moet ik veerbootkapitein (??) worden.).
Hij heeft nauwelijks contact met de POH want vakantie (vanaf deze week gaat het weer meer opstarten) en voelt zich continu nutteloos bezig, ervaart hier weer stress door.. piekert... jullie snappen het rondje. In plaats van dingen doen die helpen (mindfulness, oefeningen van POH), slaapt hij, piekert hij, ruimt hij de schuur op.
Ik word er gek van, zeker dat continu denken over nieuw werk. Liefst zou hij vandaag ontslag nemen en morgen als postbode beginnen. Lekker struisvogel politiek. Ik begrijp dat gevoel wel, maar dat is gewoon niet realistisch. Heb ik man ook uitgelegd en hij vult dan in "dat ik het niet begrijp". Ik begrijp het uiteraard wel, maar het kan niet.
Hij plaatst de problematiek eigenlijk vooral buiten zich, maar het zit natuurlijk in hem. Hij wilt liever gewoon niet aan de slag met zichzelf. Hij schaamt zich, ervaart extreem falen en wilt gewoon "gewoon" zijn. Dit weekend ging ik met vrienden (+kids) naar de lokale zwemplas, hij blijft thuis omdat hij daar kinderen/ouders van zijn school tegenkomt en dat is error. Want dan gaan mensen praten, wordt er over je gekletst en daar houdt hij niet van. Hij ervaar heel grote vrijheidsbeperking hierdoor. Supermarkt iets verder weg waar we af en toe heen gingen voor bepaalde boodschappen, kan niet meer want daar komt hij mensen tegen.
Ik vind het heel vervelend. Ik ben ook te rationeel hiervoor: vul je dagen met dingen die helpen. Laat mensen kletsen. Maar zo simpel is het uiteraard niet. Hij verwijt mij soms (en biedt later excuses aan hiervoor) dat het met mij zo goed gaat en dat ik het zo naar mijn zin heb op mijn werk. Straks vakantie? Oh daar heb ik vast geen zin in want dan zit ik de hele dag met hem opgescheept.
Pfff. Vervelend. Onsamenhangend. Iemand ideeën?
Eigenlijk ervaart man (bijna, maar misschien wel niet bijna) evenveel stress van het niet werken als van het werken. Hij kan niet door het bos lopen ter ontspanning, omdat hij zich continu bewust is van het feit dat hij daar eigenlijk niet hoort te lopen. Hij piekert aan één stuk door, het is echt obsessief.
Man heeft besloten dat hij niet terug wilt in het onderwijs. En hij piekert zich er momenteel op los om te bedenken: wat dan wel? Bij alles wat we doen (restaurant: Horeca, nee, dat zou ik niet willen. Of misschien dan met gehandicapten. nee, geen horeca. Met een veerboot over: oh, dit lijkt me wel wat hele dagen. Misschien moet ik veerbootkapitein (??) worden.).
Hij heeft nauwelijks contact met de POH want vakantie (vanaf deze week gaat het weer meer opstarten) en voelt zich continu nutteloos bezig, ervaart hier weer stress door.. piekert... jullie snappen het rondje. In plaats van dingen doen die helpen (mindfulness, oefeningen van POH), slaapt hij, piekert hij, ruimt hij de schuur op.
Ik word er gek van, zeker dat continu denken over nieuw werk. Liefst zou hij vandaag ontslag nemen en morgen als postbode beginnen. Lekker struisvogel politiek. Ik begrijp dat gevoel wel, maar dat is gewoon niet realistisch. Heb ik man ook uitgelegd en hij vult dan in "dat ik het niet begrijp". Ik begrijp het uiteraard wel, maar het kan niet.
Hij plaatst de problematiek eigenlijk vooral buiten zich, maar het zit natuurlijk in hem. Hij wilt liever gewoon niet aan de slag met zichzelf. Hij schaamt zich, ervaart extreem falen en wilt gewoon "gewoon" zijn. Dit weekend ging ik met vrienden (+kids) naar de lokale zwemplas, hij blijft thuis omdat hij daar kinderen/ouders van zijn school tegenkomt en dat is error. Want dan gaan mensen praten, wordt er over je gekletst en daar houdt hij niet van. Hij ervaar heel grote vrijheidsbeperking hierdoor. Supermarkt iets verder weg waar we af en toe heen gingen voor bepaalde boodschappen, kan niet meer want daar komt hij mensen tegen.
Ik vind het heel vervelend. Ik ben ook te rationeel hiervoor: vul je dagen met dingen die helpen. Laat mensen kletsen. Maar zo simpel is het uiteraard niet. Hij verwijt mij soms (en biedt later excuses aan hiervoor) dat het met mij zo goed gaat en dat ik het zo naar mijn zin heb op mijn werk. Straks vakantie? Oh daar heb ik vast geen zin in want dan zit ik de hele dag met hem opgescheept.
Pfff. Vervelend. Onsamenhangend. Iemand ideeën?
maandag 10 juli 2023 om 10:55
Ik kon mij ook niet ontspannen als ziek gemeld. Dus heb ontslag genomen ( met een half jaar doorbetaald) . Dit was financieel niet de handigste keuze, maar voelde wel meteen goed.
Ik werk nu op een BSO. Heerlijk aan het einde van de dag de deur dicht trekken en toch met kinderen werken. Ze zoeken nog veel personeel en ook graag mannen. Dus wie weet? Sterkte.
Ik werk nu op een BSO. Heerlijk aan het einde van de dag de deur dicht trekken en toch met kinderen werken. Ze zoeken nog veel personeel en ook graag mannen. Dus wie weet? Sterkte.
maandag 10 juli 2023 om 11:01
Ik heb altijd begrepen dat je eigenlijk nooit ziek uit dienst moet gaan. Met het idee, als je elders werkt (vaak lager betaald) is de kans op uitval zeer hoog. Dan kom je uiteindelijk op 70% van je laatst verdiende salaris.
Dan zit je onder aan de streep nog steeds ziek thuis, mogelijk zonder baan omdat een contract niet wordt verlengd, maar dan wel met het helft van het salaris van wat je oorspronkelijk verdiende.
Ik denk dat de kans op uitval bij mijn man hoog ligt, ook in ander werk. Maar anderzijds, hij wordt op deze manier ook niet beter.
Mij lijkt het beste dat hij "therapeutisch" aan de slag gaat ergens, indien mogelijk niet gerelateerd aan zijn huidige werk/werkgever en dan indien beter hij gaat uitvogelen wat hij wilt doen tav zijn werkende leven, maar dat klinkt als een utopie?
Dan zit je onder aan de streep nog steeds ziek thuis, mogelijk zonder baan omdat een contract niet wordt verlengd, maar dan wel met het helft van het salaris van wat je oorspronkelijk verdiende.
Ik denk dat de kans op uitval bij mijn man hoog ligt, ook in ander werk. Maar anderzijds, hij wordt op deze manier ook niet beter.
Mij lijkt het beste dat hij "therapeutisch" aan de slag gaat ergens, indien mogelijk niet gerelateerd aan zijn huidige werk/werkgever en dan indien beter hij gaat uitvogelen wat hij wilt doen tav zijn werkende leven, maar dat klinkt als een utopie?
maandag 10 juli 2023 om 11:03
Hoe werkte dat doorbetalen na ontslag? Dat was dan omdat je anders langdurig ziek zou staan gemeld en lang doorbetaald diende te worden. Dit klinkt als een zeer aantrekkelijke optie namelijk..72Jelle schreef: ↑10-07-2023 10:55Ik kon mij ook niet ontspannen als ziek gemeld. Dus heb ontslag genomen ( met een half jaar doorbetaald) . Dit was financieel niet de handigste keuze, maar voelde wel meteen goed.
Ik werk nu op een BSO. Heerlijk aan het einde van de dag de deur dicht trekken en toch met kinderen werken. Ze zoeken nog veel personeel en ook graag mannen. Dus wie weet? Sterkte.
Kwam dit als advies vanuit de arbo? Vroeg je dit zelf aan?
maandag 10 juli 2023 om 11:15
Vrijwilligerswerk? Is dat een optie? Het heeft mij echt geholpen om bezig te zijn, me nuttig te voelen, en weer iets te hebben om naar uit te kijken. De bedrijfsarts zal daar vast iets in kunnen betekenen.
Edit: de bedrijfsarts moet dan wel eerst inschatten of je man toe is aan een activiteit als vrijwilligerswerk.
Edit: de bedrijfsarts moet dan wel eerst inschatten of je man toe is aan een activiteit als vrijwilligerswerk.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
