Psyche
alle pijlers
Man stevent af op burn-out
dinsdag 9 mei 2023 om 09:44
Een moeilijke situatie en ik zal ook op een later moment een paar details verwijderen, deze liever niet (al te expliciet) opnemen in jullie reacties indien mogelijk. Ik maak eea cursief wat ik sowieso verwijder.
Mijn man stevent af op een burn out. Afgelopen jaar was een pittig jaar, hij kreeg een collega waar hij niet op kon bouwen en andere collega's waarmee hij samenwerkte leunden eigenlijk ook heel sterk op hem. Ik bemerkte tegen de kerst al een hoge mate van stress. Dit vertaalt zich in slecht gehumeurd, pessimistisch en oververmoeid. Na de kerst is het niet beter geworden, eigenlijk alleen maar slechter.
Twee maanden geleden zijn we naar de huisarts gegaan op mijn aandringen en is de anti-depressiva opgehoogd en is hij doorverwezen naar de praktijkondersteuner, waar hij een goede klik mee heeft maar die het heel druk heeft en geen intensief traject kan aanbieden. Hij heeft besloten volgend jaar nog een dag minder te gaan werken (in eerste instantie met ouderschapsverlof).
Bemoeilijkende factor zijn onze jonge kinderen (5,5 en 3) die ervoor zorgen dat er weinig ruimte is voor ontspanning. Man heeft ook vaak moeite met het "wegbrengen" van de kinderen, hij houdt ze graag thuis. Kan zich niet ontspannen als hij alleen is.
Hij voelt zicht heel loyaal richting zijn werkgever, heeft een goede band met zijn leidinggevende die zelf ook op omvallen lijkt te staan. Ondanks de goede band komt deze leidinggevende niet veel verder dan "geef maar aan als je iets nodig hebt" of "goed duidelijk zijn naar je collega wat je van haar verwacht".
Na een gesprek gisteren met de praktijkondersteuner (maar eigenlijk al vaker natuurlijk) komt een wisseling van baan/sector ter sprake. Hij weet alleen niet wat. Er zijn banen genoeg, maar wat hij precies wilt, weet hij niet. Dit begrijp ik ook, want als je alles met een zwarte bril bekijkt en dood en dood op bent, dan kun je helemaal geen enthousiasme opbrengen voor iets nieuws. Hij heeft het wel eens over "stoppen met werken", maar eerlijk gezegd klinkt dit voor mij vooral als een vlucht en daarnaast is dit financieel ook niet mogelijk. Of er zouden consequenties zijn voor mij ten aanzien van mijn urenomvang, maar dat is niet mijn wens.
Ik heb het er zelf ook pittig mee. De sfeer in huis is niet altijd heel prettig (veel ruzie ook) en ik weet nog hoe de eerste burn-out voelde en dit wil ik koste wat kost vermijden want ik vond dat extreem zwaar en toen waren er nog geen kinderen in het spel. Uiteraard wil ik niet dat zij er iets van meekrijgen, maar ook zelf bouw ik heel erg op mijn man ten aanzien van de zorg van de kinderen. Dat doen we wel echt samen en ik merk dat ik nu vaak mijn man ontzie door weg te gaan met de kinderen of taken van hem over te nemen, maar dat breekt mij ook op op de langere termijn.
Man wilt wel hulp, maar is eigenlijk mentaal niet in staat om te overzien wat er nu moet gebeuren. Eigenlijk wil hij heel wat anders gaan doen (eigenlijk wilt hij stoppen met alles), maar ik vraag me af of hij op dit moment in staat is om een dergelijke keuze te maken. Anderzijds, als dit de tweede keer is dat hij uitvalt is dat natuurlijk wel een teken aan de wand. Echter, ik vraag me heel sterk af of dit niet in elk beroep terug zou komen.
Lang verhaal, veel overwegingen en misschien wat rommelig. Mijn vraag is eigenlijk.. wat is nu handig? Welke stappen moeten we zetten? Is die nieuwe baan echt slim om nu te doen? Ik heb hem aangegeven om aan te geven op zijn werk wat er speelt en om de bedrijfsarts in te schakelen.
Mijn man stevent af op een burn out. Afgelopen jaar was een pittig jaar, hij kreeg een collega waar hij niet op kon bouwen en andere collega's waarmee hij samenwerkte leunden eigenlijk ook heel sterk op hem. Ik bemerkte tegen de kerst al een hoge mate van stress. Dit vertaalt zich in slecht gehumeurd, pessimistisch en oververmoeid. Na de kerst is het niet beter geworden, eigenlijk alleen maar slechter.
Twee maanden geleden zijn we naar de huisarts gegaan op mijn aandringen en is de anti-depressiva opgehoogd en is hij doorverwezen naar de praktijkondersteuner, waar hij een goede klik mee heeft maar die het heel druk heeft en geen intensief traject kan aanbieden. Hij heeft besloten volgend jaar nog een dag minder te gaan werken (in eerste instantie met ouderschapsverlof).
Bemoeilijkende factor zijn onze jonge kinderen (5,5 en 3) die ervoor zorgen dat er weinig ruimte is voor ontspanning. Man heeft ook vaak moeite met het "wegbrengen" van de kinderen, hij houdt ze graag thuis. Kan zich niet ontspannen als hij alleen is.
Hij voelt zicht heel loyaal richting zijn werkgever, heeft een goede band met zijn leidinggevende die zelf ook op omvallen lijkt te staan. Ondanks de goede band komt deze leidinggevende niet veel verder dan "geef maar aan als je iets nodig hebt" of "goed duidelijk zijn naar je collega wat je van haar verwacht".
Na een gesprek gisteren met de praktijkondersteuner (maar eigenlijk al vaker natuurlijk) komt een wisseling van baan/sector ter sprake. Hij weet alleen niet wat. Er zijn banen genoeg, maar wat hij precies wilt, weet hij niet. Dit begrijp ik ook, want als je alles met een zwarte bril bekijkt en dood en dood op bent, dan kun je helemaal geen enthousiasme opbrengen voor iets nieuws. Hij heeft het wel eens over "stoppen met werken", maar eerlijk gezegd klinkt dit voor mij vooral als een vlucht en daarnaast is dit financieel ook niet mogelijk. Of er zouden consequenties zijn voor mij ten aanzien van mijn urenomvang, maar dat is niet mijn wens.
Ik heb het er zelf ook pittig mee. De sfeer in huis is niet altijd heel prettig (veel ruzie ook) en ik weet nog hoe de eerste burn-out voelde en dit wil ik koste wat kost vermijden want ik vond dat extreem zwaar en toen waren er nog geen kinderen in het spel. Uiteraard wil ik niet dat zij er iets van meekrijgen, maar ook zelf bouw ik heel erg op mijn man ten aanzien van de zorg van de kinderen. Dat doen we wel echt samen en ik merk dat ik nu vaak mijn man ontzie door weg te gaan met de kinderen of taken van hem over te nemen, maar dat breekt mij ook op op de langere termijn.
Man wilt wel hulp, maar is eigenlijk mentaal niet in staat om te overzien wat er nu moet gebeuren. Eigenlijk wil hij heel wat anders gaan doen (eigenlijk wilt hij stoppen met alles), maar ik vraag me af of hij op dit moment in staat is om een dergelijke keuze te maken. Anderzijds, als dit de tweede keer is dat hij uitvalt is dat natuurlijk wel een teken aan de wand. Echter, ik vraag me heel sterk af of dit niet in elk beroep terug zou komen.
Lang verhaal, veel overwegingen en misschien wat rommelig. Mijn vraag is eigenlijk.. wat is nu handig? Welke stappen moeten we zetten? Is die nieuwe baan echt slim om nu te doen? Ik heb hem aangegeven om aan te geven op zijn werk wat er speelt en om de bedrijfsarts in te schakelen.
anoniem_6571ca2817b65 wijzigde dit bericht op 09-05-2023 13:38
12.08% gewijzigd
maandag 10 juli 2023 om 12:01
Dit was idd een deal, in overleg met mijn bestuur. Zij ontsloegen mij officieel. Ik had ook nog recht op een reïntegratie traject, maar omdat me dat ook stress gaf heb ik daar vanaf gezien.
maandag 10 juli 2023 om 12:19
Herkenbaar die twijfels, het piekeren, gevoel te falen. Nadeel van het onderwijs is inderdaad dat je ouders en leerlingen tegenkom en je dan toch jezelf moet verdedigen. Dat is mijn ervaring in ieder geval.
Per direct ontslag nemen en ergens anders beginnen zal hem waarschijnlijk niet helpen. Hopelijk kan de poh daar iets mee. Erg vervelend dat er door vakantie een periode minder begeleiding is. Zeer begrijpelijk, maar voor je man komt dat nu niet echt lekker uit.
Misschien een tip voor jou to: laat je man zijn gang gaan, probeer hem niet te veel te sturen. Hij zal hier echt zijn eigen weg in moeten vinden.
Natuurlijk mag je zaken met hem bespreken en hem behouden van bepaalde beslissingen (zoals ontslag nemen), maar probeer er vooral niet teveel bovenop te zitten.
Per direct ontslag nemen en ergens anders beginnen zal hem waarschijnlijk niet helpen. Hopelijk kan de poh daar iets mee. Erg vervelend dat er door vakantie een periode minder begeleiding is. Zeer begrijpelijk, maar voor je man komt dat nu niet echt lekker uit.
Misschien een tip voor jou to: laat je man zijn gang gaan, probeer hem niet te veel te sturen. Hij zal hier echt zijn eigen weg in moeten vinden.
Natuurlijk mag je zaken met hem bespreken en hem behouden van bepaalde beslissingen (zoals ontslag nemen), maar probeer er vooral niet teveel bovenop te zitten.
maandag 10 juli 2023 om 12:45
Gevoelsmatig wil ik in de verdediging en zeggen dat man juist vraagt om mijn input (hij leunt ook erg op mij, vooral nu). Maar hier heb je gelijk in hoor.Butterfly_fly schreef: ↑10-07-2023 12:19Misschien een tip voor jou to: laat je man zijn gang gaan, probeer hem niet te veel te sturen. Hij zal hier echt zijn eigen weg in moeten vinden.
Natuurlijk mag je zaken met hem bespreken en hem behouden van bepaalde beslissingen (zoals ontslag nemen), maar probeer er vooral niet teveel bovenop te zitten.
Ik vind het vervelend. Leuke dagen blijken achteraf niet leuk omdat hij de hele dag heeft zitten piekeren ("ja jij hebt gemakkelijk praten met je gezellige middag, ik zit alleen maar te denken aan XYZ"), veel activiteiten kunnen ineens niet meer ("je snapt toch zelf ook wel dat ik daar niet naartoe ga, al die ouders en kinderen zijn daar").
Ik denk dat ik eigenlijk door hem te beïnvloeden ook een probleem voor mezelf probeer op te lossen. De kwetsende sneren (achteraf sorry), de continu vermoeide man, de extra last van de zorg van de kinderen, de nóg minder ruimte voor mij, de negativiteit in huis, logistieke uitdagingen om hem te ontzien.
Vaak vragen mensen ook wel: hoe is het nu voor jou? En dan zeg ik, joh het valt echt wel mee hoor. Ik blijk mentaal een flinke veerkracht te bezitten. Maar dat is denk ik mijn optimistische kijk op de situatie, ik "maak" er wel weer wat van. Maar ik wil het liefst morgen gewoon mijn oude man terug. Met zijn halfvolle glas.
Achja
dinsdag 11 juli 2023 om 06:38
donderdag 13 juli 2023 om 10:51
Niet te veel blindstaren op salaris, je komt erg obsessief over op dat gebied. Het is veel belangrijker dat hij mentaal gezond wordt.DrBrowns schreef: ↑10-07-2023 11:01Ik heb altijd begrepen dat je eigenlijk nooit ziek uit dienst moet gaan. Met het idee, als je elders werkt (vaak lager betaald) is de kans op uitval zeer hoog. Dan kom je uiteindelijk op 70% van je laatst verdiende salaris.
Dan zit je onder aan de streep nog steeds ziek thuis, mogelijk zonder baan omdat een contract niet wordt verlengd, maar dan wel met het helft van het salaris van wat je oorspronkelijk verdiende.
Ik denk dat de kans op uitval bij mijn man hoog ligt, ook in ander werk. Maar anderzijds, hij wordt op deze manier ook niet beter.
Over dat dikgedrukte: met deze gedachten jaag je hem over een klif. Wat wil je dan? Dat hij dezelfde baan blijft uitvoeren en doodongelukkig wordt? Dan kan je beter nu langdurig ziekmelden en dan rustig aan zichzelf werken en kijken wat hij wel wil. Inclusief het risico dat hij ziek uit dienst gaat.
donderdag 13 juli 2023 om 13:45
Uit wat ik van je lees, herken ik best veel in je man. Altijd bang voor oordelen van een ander en van mezelf. Een (ideaal)beeld van mezelf hebben en daar niet aan kunnen voldoen waardoor ik altijd faal.
Komt dus neer op weinig zelfvertrouwen. Dat maakt afhankelijk van de mening/ het oordeel van anderen.
Heel concreet is dát dus iets waar je man met een therapeut aan kan werken: zelfvertrouwen en zelfinzicht. Wat zijn zijn sterke en zwakke kanten en hoe krijgt hij vrede met zijn onvolmaaktheden.
Als je je eigen plus- en minpunten accepteert, ben je veel minder afhankelijk van wat anderen over je zullen denken.
Dat gun ik je man.
Komt dus neer op weinig zelfvertrouwen. Dat maakt afhankelijk van de mening/ het oordeel van anderen.
Heel concreet is dát dus iets waar je man met een therapeut aan kan werken: zelfvertrouwen en zelfinzicht. Wat zijn zijn sterke en zwakke kanten en hoe krijgt hij vrede met zijn onvolmaaktheden.
Als je je eigen plus- en minpunten accepteert, ben je veel minder afhankelijk van wat anderen over je zullen denken.
Dat gun ik je man.
donderdag 13 juli 2023 om 16:05
Pas alsjeblieft op met de noodsprong ontslag nemen. Ik heb een lang ziekte traject achter de rug. En op een zeker moment werd er gesproken over hersteld melden en met een zak geld de deur uit. Dan kom je in de WW en word je geacht beschikbaar te zijn voor werk en moet je voldoen aan allerlei verplichtingen.
Ookal wilde ik weg, omdat ik voelde dat het geen plek meer voor mij zou zijn, ben ik hier niet verder op in gegaan. Ook omdat het echt niet goed met me ging. En ik ben blij dat ik dat niet gedaan heb. Ik had het nooit in een andere baan waar kunnen maken. Sterker nog: ik ben inmiddels gedeeltelijk afgekeurd en het gaat nog steeds niet top.
Je kunt je afvragen of je partner in deze situatie de consequenties van eventuele acties goed kan overzien.
Ookal wilde ik weg, omdat ik voelde dat het geen plek meer voor mij zou zijn, ben ik hier niet verder op in gegaan. Ook omdat het echt niet goed met me ging. En ik ben blij dat ik dat niet gedaan heb. Ik had het nooit in een andere baan waar kunnen maken. Sterker nog: ik ben inmiddels gedeeltelijk afgekeurd en het gaat nog steeds niet top.
Je kunt je afvragen of je partner in deze situatie de consequenties van eventuele acties goed kan overzien.
vrijdag 14 juli 2023 om 15:56
Reactie op dat leuke dagen niet leuk blijken te zijn. Heel begrijpelijk dat dat lastig voor je is. Probeer wel te zien hoe hij het ervaart en hoe jij het ervaart. Wat voor jou (en de kinderen) een leuke dag kan zijn geweest, hoeft geen leuke dag voor je man te zijn geweest. Beide ervaringen mogen er zijn. Zijn ervaring zou je als feit mogen aannemen zonder dat op jezelf te betrekken, want zo lees ik het nu een beetje.
Ik denk dat man zijn best doet om er een leuke dag van te maken, maar dat hij het op dit moment simpelweg niet leuk kan hebben. Geef hem daarin de ruimte. Laat het hem uitspreken, begrens wel hoeveel hij klaagt als jou dat opbreekt.
Zijn uitspraak dat je makkelijk praten hebt is voor mij erg herkenbaar. Alleen spreek ik het niet uit juist om mijn omgeving er niet mee te belasten. Wellicht kunnen jullie daar afspraken over maken op welke manier hij jou als steunpilaar kan gebruiken. Waak ervoor niet zijn therapeut te worden.
Samen praten is goed, maar jij hoeft niet alles te horen / incasseren.
Heb je mensen die jou kunnen ondersteunen om de dagelijkse routine aan de gang te houden? Kleine dingen kunnen helpen om zelf overeind te blijven.
Ik denk dat man zijn best doet om er een leuke dag van te maken, maar dat hij het op dit moment simpelweg niet leuk kan hebben. Geef hem daarin de ruimte. Laat het hem uitspreken, begrens wel hoeveel hij klaagt als jou dat opbreekt.
Zijn uitspraak dat je makkelijk praten hebt is voor mij erg herkenbaar. Alleen spreek ik het niet uit juist om mijn omgeving er niet mee te belasten. Wellicht kunnen jullie daar afspraken over maken op welke manier hij jou als steunpilaar kan gebruiken. Waak ervoor niet zijn therapeut te worden.
Samen praten is goed, maar jij hoeft niet alles te horen / incasseren.
Heb je mensen die jou kunnen ondersteunen om de dagelijkse routine aan de gang te houden? Kleine dingen kunnen helpen om zelf overeind te blijven.
vrijdag 14 juli 2023 om 16:18
Ik snap je man heel goed (heb zelf ook burn-out gehad) maar je mag hem echt wel vragen om te stoppen met als zijn negativiteit bij jou te leggen. Vooral sneren (jij hebt makkelijk praten) zijn echt niet nodig.
Begrip voor elkaar dat het voor jullie allebei moeilijk is, dat is echt fijn en nodig.
Als iemand ernaar vraagt hoe het voor jou is zou ik ook ophouden met zeggen dat het meevalt. Het valt helemaal niet mee! Mag je gewoon zeggen hoor. Ik denk dat dat juist wel fijn voor je is.
Begrip voor elkaar dat het voor jullie allebei moeilijk is, dat is echt fijn en nodig.
Als iemand ernaar vraagt hoe het voor jou is zou ik ook ophouden met zeggen dat het meevalt. Het valt helemaal niet mee! Mag je gewoon zeggen hoor. Ik denk dat dat juist wel fijn voor je is.
Het is zoals het is
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
