Mensen die je zeggen wat ze (negatief) van je denken

wat een goede reactie CoachKris, daar steek ik nog wat van op.



Hoe kan het denk je dat mensen zo lomp zijn? Ik houd zelf ook helemaal niet van die eerlijke mensen. Ik vind het ronduit onbeschoft en associaal.



Die tante van toetyfroety is ook al zo vreselijk eerlijk. Complimenten dat je even wat feedback hebt gegeven!



Wij hebben bij ons ook zo'n dame in de familie zitten. Ze is bijna 90 en de feeks van het bejaardentehuis. Dametjes staan opeens kwiek op als zij een ruimte in komt en verplaatsen hun borduurwerkjes naar elders. En ze vind het erg gek dat ze zo weinig aanspraak heeft.

Maar ze heeft ook altijd eerlijke opmerkingen voor iedereen. Laatst zei ze nog tegen mijn moeder dat ze maar even bij haar langs moest komen voordat ze kleren gaat zoeken voor mijn bruiloft. Mijn moeder ziet er namelijk altijd zo slecht gekleed uit volgens haar!

En dan nog is ze verbaasd dat mijn moeder niet elke dag staat te springen om bij haar op bezoek te gaan.

Tja Liselotte4, hoe komt het dat mensen zo lomp zijn? Moeilijke vraag. Je hebt eigenlijk 3 soorten mensen: de subassertieve die niet snel voor zichzelf opkomen en zelf ook geen kritiek durven te leveren, de assertieve mensen (die voor zichzelf opkomen maar de ander ook in hun waarde laten) en de agressieve mensen. De laatste groep denkt vaak dat ze zich goed assertief gedragen maar zijn daarin eigenlijk doorgeslagen en plaatsen zich met lompe feedback eigenlijk automatisch boven de ander in plaats van ernaast. Eerlijk wordt dan ook vaak verward met assertief. Als een vriendin een lelijke jurk aan heeft kun je (heel eerlijk) zeggen "wat een lelijke jurk heb je aan" maar je kunt ook (nog steeds eerlijk maar een stuk beter) zeggen "De kleur van die jurk vind ik niet zo goed bij je passen". Zelfde boodschap, andere toon.

Coachkris heeft hele goede (werkbare) tips. Ik zou daarecht mee aan de slag gaan.

Net als die opmerking uit de vorige post. Zoiets zou voor mij eerder een aanleiding zijn geweest om een jurk nooit meer aan te trekken. Nu denk ik als ik opmerking krijg even na zoals Kris zei. Hoe is die persoon normaal, is ie altijd zo direct, hoe bedoelt hij het en is het voor mij relevant? Als 1 iemand een opmerking maakt over iets betekend het niet meteen dat de hele wereld er zo over denkt. (en boeiend dat 1 iemand mijn favo jurkje niet mooi vind, zijn probleem) Met kritiek van mijn baas probeer ik realistisch om te gaan. Veel mensen hebben er nu eenmaal moeite mee om te zeggen dat je iets goed doet. ik ga er ook niet van uit dat dat gezegd wordt. Opmerkingen probeer ik eerst te filteren en aan te nemen als opbouwende kritiek.

ineteressant.

En hoe komen mensen dan in de agressieve groep? Zijn ze nooit gecorrigeerd, kunnen ze zich slecht inleven of zijn het gewoon erg vervelende mensen?

quote:Suzeli schreef op 28 februari 2009 @ 11:52:

Met kritiek van mijn baas probeer ik realistisch om te gaan. Veel mensen hebben er nu eenmaal moeite mee om te zeggen dat je iets goed doet. ik ga er ook niet van uit dat dat gezegd wordt. Opmerkingen probeer ik eerst te filteren en aan te nemen als opbouwende kritiek.



Dat vind ik heel knap van je. Ik heb zelf veel moeite met kritiek en heb ook erg veel waardering nodig in mijn werk.

Daarom vind ik het fijn als mensen kritiek rustig opbouwen, dan kan ik er beter naar luisteren en schiet ik niet meteen in het defensief. Maar helaas kan niet iedereen dat goed.

En ik moet me dan elke keer inprenten: het is niet persoonlijk, het is alleen kritiek op je werk.

Interessante opmerking van Suzeli dat mensen er moeite mee hebben om te zeggen dat je iets goed doet. Klopt inderdaad vind ik. Zo goed als wij zijn in het kritiek leveren op een ander zo slecht zijn we in het geven en krijgen van complimenten. Heb je dit weleens meegemaakt: Iemand zegt dat je een leuke jurk aan hebt en jij zegt: "Dit vod? Deze jurk heb ik 3 jaar terug al voor een tientje op de markt gekocht". Hoe denk je dat dat is voor degene die je het compliment maakt? En hoe zou: "Goh bedankt, leuk dat ziet dat ik moeite heb gedaan om een leuk jurkje te vinden" klinken?



En Liselotte, je vraagt eigenlijk hoe het komt dat mensen zijn zoals ze zijn. Je gedrag wordt gestuurd door de overtuigingen die je hebt en die overtuigen komen weer voort uit bijvoorbeeld opvoeding en eerdere ervaringen. Stel dat jij een slechte ervaring hebt gehad met een man die je bedonderd heeft dan zou je de overtuiging kunnen ontwikkelen dat 'mannen niet te vertrouwen zijn'. Als je je die overtuiging eenmaal eigen hebt gemaakt zul je je ook heel anders tegen mannen opstellen.

Zo zijn er ook genoeg redenen te bedenken waarom de ene persoon zich ontwikkelt tot subassertief en de ander tot agressief persoon.

quote:Liselotte4 schreef op 28 februari 2009 @ 11:52:

ineteressant.

En hoe komen mensen dan in de agressieve groep? Zijn ze nooit gecorrigeerd, kunnen ze zich slecht inleven of zijn het gewoon erg vervelende mensen?





Goeie vraag. Laat ik die es proberen te beantwoorden, als voormalig botterik zijnde.



Ik weet van mezelf dat ik nogal es bot overkom. Tenminste, ik doe echt mijn best om dat te beperken tegenwoordig.



Bij mij kwam dat deels voort uit het niet-inschatten hoe je overkomt. Ik ben zelf niet al te gevoelig voor kritiek, dus ik kon me niet indenken dat anderen wel gevoelig zouden zijn voor mijn kritiek. Slecht kunnen inleven dus, zoals jij suggereert. Dat mensen uberhaubt gevoelens kunnen hebben na een opmerking van mijn kant, dat kon ik me simpelweg niet voorstellen. Ik ben me daar nu veel meer bewust van. Dus deel ik bijv. ook veel meer complimentjes uit en ben ik veel voorzichtiger met kritiek.



Verder heb ik vroeger geleerd dat de aanval de beste verdediging is. Ik heb mijn zelfvertrouwen op de middelbare school een boost gegeven door het populairste meisje met de grootste bek van de klas af te troeven. Toen bleek dat ik dat kon, was ik ineens master of my domain. Je kan kritiek of flauwigheid (in de klas voor lul gezet worden) voor zijn, door zelf de eerste "klap" uit te delen. Snappie?



Misschien dat de tante die hier aangehaald is, ook wel onbewust die tactiek hanteert. Zorg dat je zelf iemand lamslaat met een opmerking, voordat ze tegen jou beginnen. Even gechargeerd gezegd.

Sagrera, ik denk dat je je kunt beschermen tegen dat soort agressievelingen door zelfinzicht. Dat je je eigen valkuilen kent. Daar kan CoachKris denk ik goede tips over geven.



Hoe ik zelf met agressieve mensen omga (was net als jij ook altijd flabbergasted) is dat ik direct aangeef wat voor effect hun gedrag op mij heeft (heb ik moeten leren). Ik zeg dan bijvoorbeeld: goh, je overdondert me hiermee eerlijk gezegd.

Dat geeft meteen aan dat wat ze van mij willen/eisen niet 1,2,3 kan gebeuren. Dit is overigens echt gebeurd en de agressieve persoon in kwestie nam zijn boeltje mee om het zelf op te lossen.



Met moeilijke mensen omgaan is moeilijk maar niet onmogelijk om te leren. Denk dat er genoeg tips en adviezen te vinden zijn op internet. Kijk anders op www.moeilijkemensen.nl



Succes!

Oh en wat ook altijd helpt: je realiseren dat zulk gedrag vaak uit onzekerheid voortkomt hoe sterk en agressief iemand overkomt. Je gaat pas over op zulke tactieken als je niet genoeg zelfvertrouwen hebt. Dat geeft mij in ieder geval vaak een rustig gevoel (en dat komt dan weer sterk en evenwichtig over)

quote:Sagrera schreef op 28 februari 2009 @ 23:02:

Hallo,

Bedankt voor de reacties en nuttige tips. CoachKris, bedankt.



Ik wil niet herkend worden dus daarom ga ik niet in op wat er precies gezegd is. Maar tips/ ervaringen over hoe om te gaan met -naar je eigen mening- grotendeels onterechte en botte kritiek, kunnen jullie zo toch ook wel geven?



Wat betreft die indeling van 3 types mensen, ik heb hier te maken met iemand uit de categorie aggresief. Zo staat hij al om bekend in het bedrijf. Verder geen vervelend mens maar als er weer iets is dat hem niet zint... Kwetsend is ook dat zulke mensen er een handje van hebben om luid hun commentaar te spuwen over iemand (niet aanwezig), tegen anderen. Zelf ben ik helaas meer van de eerste categorie die gelijk met een mond vol tanden staat en heb al vaak gehad dat ik achteraf denk van had dit en dat maar gezegd.



Teigera, ik heb er nog eens overna gedacht welk punt in het gesprek ik het meest me zit. Ik heb last van de soort kritiek: mij een onaangename karaktereigenschap toedichten, en ik heb last van de agressieve manier waarop dat wordt gedaan. Ik snap hoe hij tot de conclusie is gekomen maar verder vind ik dat hij mij helemaal niet kent en ongelijk heeft. Hebben jullie tips over hoe je je emotioneel meer sterk maakt tegen kwetsende opmerkingen?



Ik ga er nog een tijdje over na denken en ga dan een gesprek aan en zal zeker toegeven dat hij een punt heeft en dat ik het jammer vind dat hij zich daar zo aan irriteert. Vind het ook echt wel jammer maar tegelijkertijd vind ik ook dat hij de boom in kan en wil dus toch ook voor mezelf spreken. Lastig.



t blijft lastig om je zo advies te geven maar goed ik doe toch maar een poging..



ik heb ooit een aanvaring met mijn baas gehad die aangaf dat ik niet kon communiceren, ze vond dat ik dat heel agressief deed en dat ik dan ook niets anders wilde horen dan het krijgen van mijn gelijk... deze kritiek raakte voor mij kant noch wal, maar goed ik heb het aangehoord, en gezegd dat ik erover na wilde en ging denken.



ik heb vervolgens diverse mensen gevraagd naar hoe zij dit beleefden... echt diverse mensen binnen het bedrijf van verschillende niveaus..., hier kreeg ik juist een heel tegenstrijdig antwoord...



ik ben toen terug gegaan naar mijn baas en heb aangegeven dat ik het niet eens was met haar kritiek en dat als zij vond dat dat echt zo was, ze me op de momenten dat ik dan zo agressief reagereerde gelijk moet aangeven... daar was ze het wel mee eens en ze zou dit ook doen...



vervolgens heb ik nooit meer iets gehoord....



dus: gewoon duidelijkheid vragen, en vragen om opheldering op de momenten dat t voorkomt... je kan dan zelf goed beoordelen of het wel of niet zo is of dat het misschien een stukje karakter is oid.

Toch denk ik dat het ook helpt om erover na te denken, waaróm mensen juist die negatieve eigenschappen bij je zien. Probeer je in te leven hoe jijzelf zou reageren als een collega zich tegenover jou net zo gedraagt zoals jij dat doet (en dan in het negatieve geval, waar je dus op bekritiseerd wordt, ookal bedoel je het niet zo).



Ik heb zelf wel eens zoiets gehad, maar dan in mijn vriendenkring. Ik kan heel slecht omgaan met ellende van een ander, omdat ik niet weet hoe ik daar het beste op kan reageren, bijv.: als iemand een doodzieke moeder heeft en daar iets over vertelt, sla ik helemaal dicht. Vanbinnen leef ik helemaal mee met die persoon, maar ik vind het dan zo erg dat ik niks zinnigs weet te zeggen. En dus begon ik in dat soort situaties vaak langzaam over iets anders. Dit werd door vrienden opgevat als botte desinteresse; ze dachten dat ik het alleen maar over mezelf kon hebben. Een vriendin heeft dat toen een keer tegen me gezegd en ik was eerst ontzettend belegedigd, snapte niet dat ze zoiets van me kon denken, ik was boos en vond het onterecht.

Toch ben ik erover na gaan denken en ben er bewust op gaan letten hoe ik in vergelijkbare situaties reageer. Door me te verplaatsen in de ander, begon ik langzaam te begrijpen waaróm mijn gedrag zo negatief werd opgevat. Als ik nu in zo'n situatie terechtkom, spreek ik aan dat ik niet goed weet wat ik moet zeggen en er slecht mee om kan gaan. Dat waarderen mensen heel erg en als het onderwerp dan verandert, snapt iedereen wat de reden daarvan is (en dat die niets met desinteresse te maken heeft).



Dus wat ik wil zeggen is: misschien levert het voor jezelf ook iets op als je nagaat waarom je van die dingen wordt beschuldigd. Of het nu terecht is of niet, je kunt daardoor weer iets leren over de manier waarop je overkomt en daar misschien ook aan werken.

daarom ben ik gestopt met de opleiding verzorgende IG,omdat ze het daar "feedback geven"(lees kritiek) noemen,maar o wee als je iets terug wil zeggen,ben je de klos,want het is wel degene die je moet beoordelen waar je deze "feedback"van krijgt!

blijft moeilijk om het te zien als iets opbouwends,(duhhhhh) en niet als kritiek..

Ik had het enige tijd geleden met een groepje vriendinnen. Wij gingen wel eens uit eten of bij elkaar eten, meer niet. Het was niet echt een groepje hartsvriendinnen ofzo. Wel gezellig. Toch merkte ik dat ik de groep aan het ontgroeien was. Een van hen ging op een gegeven moment door een proces waar ik ook doorheen ben gegaan. Ik heb toen mijn ervaringen verteld, als herkenning, hopelijk als steun en hulp, dat het een zware beslissing is, maar dat je er dus wel uit kan komen, maar dat de strijd moeilijk is.

Dat is mij voor de voeten geworpen als zijnde dat ik niet openstond voor haar probleem. De rest was het met haar eens, en ik was niet meer welkom.



Ik heb dat in mijn vriendenkring nagevraagd en wat er uit kwam was dat ik inderdaad vaak (van)uit eigen ervaring luisterde (!!) en advies gaf. Niemand die het storend vond. Ik werd juist 'geroemd' om die zojuist verguisde levenservaring.



Omdat ik dus ook al vond dat we toch teveel verschilden, heb ik aangegeven dat het inderdaad beter is om uit elkaar te gaan. Wat ik jammer vind, is dat het op deze hatelijke manier (van hun kant) is gegaan. Het is niet erg dat je niet bij elkaar past, maar je kunt ook wat er is geweest, koesteren, daar met plezier aan terugdenken en ieder eigen weegs gaan.



Nu weet ik dus niet of dat voor jou zo makkelijk is. Maar ik vond het wel goed dat iemand zei van: je mag rustig zeggen dat iets je kwetst. En ook: als jij dan zoiets zou zeggen, wat de ander kwetst, geef dan ook de ruimte tot praten. Vaak zul je dan merken dat de soep niet zo heet gegeten wordt als dat ze is opgediend.

Ze zeggen dat je van kritiek groeit, en ze zeggen ook (vooral na Fortuynisme) zeggen wat je denkt en doen wat je zegt dus mag je lekker tekeer gaan (omdat het kan?)



maarrrrr



waarom dan niet een complimentje geven of je mouwen uitsteken met handen erin om een ander praktisch te helpen (een schouder om op uit te huilen of lekkende kraan repareren) ???



Ondertussen denk ik dat de kritiekgeschenkers (dank u vijanden) slecht vermomde azijndrinkers (plus dit ook weer afscheiden) zijn!!



of zoals mn moeder zegt ' ze motten toch niet van je bordje vreten'



hmmm hoop dat van dit berichtje iets positiefs te brouwen is

quote:CoachKris schreef op 28 februari 2009 @ 10:01:

Beste Sagrera,



ik merk in de praktijk (ik geef nl zelf trainingen in feedback geven en assertief reageren) dat mensen steeds meer vinden dat je maar alles moet kunnen zeggen. Tot op zekere hoogte is dat ook wel zo maar de fransen hebben er een mooi spreekwoord voor "C'est le ton qui fait la musique", het is de toon die de muziek maakt dus. Daarmee wordt niet bedoeld dat je je feedback maar in moet slikken maar er zijn wel wat spelregels voor het goed geven van kritiek en die kennen veel mensen helaas niet. Eerlijk en direct alles kunnen zeggen is dus niet per definitie goed feedback geven!



Wat jou betreft: je mag best achteraf nog op iets terugkomen. Sterker nog, dat is heel assertief. Als je op zo'n moment zegt: "Goh, ik was laatst wat van m'n stuk gebracht door jouw opmerking maar ik wil nog wel eens in alle rust van je horen waar jij moeite mee hebt in mijn gedrag......." dan komt dat juist heel sterk over. Of je zegt iets in de trant van "Door jouw manier van kritiek op mij leveren voel ik me erg gekwetst en dat vind ik jammer want zo kunnen we op het moment zelf geen constructief gesprek voeren" Het voordeel hierbij is dat er eigenlijk geen discussie kan zijn. Wel over jouw gedrag maar niet over jouw gevoel. Je moet wel met een erg botte boer te maken hebben wil ie daar toch tegenin gaan.



Vooruit dan, nog even de feedbackregels in het kort, samengevat als de 3 G's"

- beschrijf het Gedrag vd ander waar je je aan ergert: "Je was vandaag al voor de 3e keer deze week te laat voor onze afspraak"

- beschrijf het Gevoel dat het bij jou oproept: "Dat vind ik heel vervelend want ik had speciaal tijd voor jou gereserveerd"

- en tenslotte het Gevolg: "als mensen hun afspraak niet nakomen voel ik me niet serieus genomen"



Sterkte!



CoachKris wat een goeie posting trouwens!

Je schrijft: mensen menen dat ze tegenwoordig maar alles mogen zeggen. Ik merk vooral dat dat komt doordat mensen in eerste instantie niets zeggen en pas als het voor hen de welbekende druppel is, ze er gelijk vol tegenaan gaan en het vooral een monoloog is van 'irritaties die geuit worden' dan een constructief gesprek zoals jij aangeeft. Toen ik met het groepje vriendinnen brak (zie eerdere posting) was het voor 1 van hen kennelijk al zo geëscaleerd dat vragen waarom zij moeite met mij had, geen enkele zin meer had. Ze was overtuigd van het feit dat ik fout zat en als iemand een overtuiging heeft, doe je daar weinig aan. Als zij eerder naar mij was toegekomen, dan had ik kunnen uitleggen van mijn goede bedoelingen en hadden we kunnen bepalen van: hoe wil je verder gaan? Het is net een stoplicht, het stond op oranje, je kan bepalen dat je terugwilt naar groen, of dat het naar rood gaat. Alleen is dan terug naar groen soms onmogelijk.