Mijn broer heeft een alcoholverslaving.

Heb je het weleens met hem besproken, ook over wat hij ervan vindt en jouw zorgen geuit?

Wat een moeilijke situatie. Heeft hij een partner? En hebben jullie het met hem besproken?



Moeilijk hoor.

Hoe was zijn alcohol gebruik voor het overlijden van zijn kindje?



Als je met hem praat, zou ik het niet over zijn alcoholgebruik hebben, maar over zijn verdriet. Misschien is hij er aan toe om zijn verdriet te verwerken. Maar het blijft moeilijk hoor. Mensen kunnen zich na het overlijden van hun kind schuldig voelen als ze het loslaten. Omdat ze het verdriet koppelen aan de liefde voor het kind.

Als hij zelf niet wil of er niet aan toe is, kun je niets doen.. hoe graag je ook wil.

Muchaatje,



Mijn broer ook. Mijn broer heeft niet echt een aanwijsbare reden hiervoor, maar ik vermoed dat hij een stoornis heeft verwant aan ADHD/manisch depressief. Mijn broer heeft de neiging tot excessief drugs of drank gebruik en dat heeft ongeveer 10 jaar geleden geleid tot een psychose. Ik heb hem gevonden, maar hij wilde niet opgenomen worden en hij weigert eigenlijk nog tot op de dag van vandaag om naar een arts te gaan. Mijn broer is "gewoon" getrouwd en mijn schoonzus is gevlucht in haar werk en het contact met beide is eigenlijk minimaal op het ogenblik. Hij komt eigenlijk niet of nauwelijks naar sociale gelegenheden, laat mijn ouders voor lul zitten met de feestdagen en verjaardagen en eigenlijk is alles hem altijd te veel. Ook zijn werk. Hij zegt dat hij werkt en dat hij ook gaat (hij is zelfstandige), maar dat betwijfel ik ten zeerste. Hij liegt hierover.



Hij heeft nooit ergens geld voor, alles vindt hij te duur. Ook als het om cadeautjes voor onze ouders gaat.



Ik ben het eigenlijk zat om hem achterna te lopen en om te vragen of hij naar zijn ouders zou willen omkijken. Soms belt hij me met een duidelijke slok op en dan ben ik weer dagen van slag.

Mijn vader gaat regelmatig naar hem toe en dan is het een ontzettende troep in zijn huis. Ook mijn schoonzus ruimt nl. niks op, want die heeft het te druk met haar werk (en gelijk heeft ze). Het kan niet heel lang duren of ze gaat bij hem weg, maar dan is het einde echt zoek.



Ik zou ook het liefst willen dat ik enige invloed uit kon oefenen en dat hij naar een kliniek zou gaan of dat hij in ieder geval naar de huisarts zou gaan, maar die hoop is allang vervlogen. Mijn schoonzus heeft hem uiteraard weleens gedwongen, maar dan kreeg hij anti-depressiva en die nam hij dan niet meer.

Ook heeft hij weleens van die pillen gehad waarbij je van de drank af komt. Hij dronk daar gewoon dwars doorheen.



Ik zou ook niet weten wat je kunt doen. Ze moeten eerst zelf geholpen willen worden.

Volwassen vent, zolang ie geen direct gevaar voor zichzelf of voor anderen is, kun je m in niks dwingen.



Hoop dat ie niet bezopen gaat autorijden. overigens zou je dan een anonieme tip naar de politie kunnen sturen, om te zorgen dat ie gesnapt wordt. ( Je moet er niet aan denken dat ie iemand dood rijdt) Meestal moet er eerst een heftige consequentie aan het drankmisbruik blijken te zitten voor iemand beseft dat ie een probleem heeft ( Bijvoorbeeld waarschuwing/dreigend ontslag wegens onder invloed op het werk, een ongeluk onder invloed van alcohol, partner die wegloopt etc..



Mss helpt het als je moeder stopt met zijn huis schoonmaken, of als jullie het gesprek direct afkappen zodra je merkt dat ie een slok op heeft? dan zal hij negatieve consequenties bemerken van drankgebruik en mss beseffen dat ie een probleem heeft.

Sterkte!



Het enige wat hem gaat helpen is dat hij zelf inziet dat hij een probleem heeft. Afkicken opdringen helpt zelden. Om af te kicken, vooral van alcohol (omdat dat overal zo algemeen geaccepteerd is) zal hij er zelf 200% achter moeten staan.



Ik wens je heel veel sterkte en wijsheid.



Mocht je er verder over willen praten, ik heb jaren in de verslavingspsychiatrie gewerkt. Je mag me altijd een berichtje sturen.

-

Kan jouw vader hem niet bewegen professionele hulp te zoeken? En dan bedoel ik in de vorm van een psycholoog om te praten over zijn gevoelens.

Ik ben zelf verslaafd geweest aan de drugs en mijn ervaring is ook dat hij zelf moet willen stoppen anders werkt het niet.Ik ben d"r af gekomen mbv. de Brijderstichting met individuele gesprekken en met meerdere derox opnamens,het is dus niet in 1x gelukt bij mij. .Ik heb ook mijn dochter verloren aan wiegendood weleenswaar toen ze 4 maanden oud was...Dit is inderdaad het ergste wat een mens kan overkomen als je al in die term kunt spreken.Misschien vind hij steun bij een lotgenoten groep-maar dit is waarschijnlijk in jouw situatie een domme opmerking-

Waarschijnlijk red hij het niet alleen en heeft hij toch een opname nodig want het is eenzwaar probleem,het heet niet voor nix ver-slaafd zijn(slaaf zijn van...)Heb jij het wel eens over een opname gehad?Praat jij uberhaupt wel met hem over zijn problemen?Door zijn huis schoontemaken en net tedoen of er nix aan de hand is houd je zijn verslaving instand dan voelt hij geen noodzaak om de situatie te veranderen,snap je dat?Je zegt wel dat hij niet drinkt opzijn werk maar als je lang veel drinkt krijg je afkickverschijnselen(trillen,zweten)dit heb ik bij verschillende alcohol verslaafden geziendus vroeg of laat krijgt hij problemenerdoor opzijn werk ben ik bang.Ik hoop voor je dat het niet zover hoeft tekomen want er is hulp je moet er alleen wel om vragen...

Sterkte ermee,groetjes Spongebabe

Ik besefde dat het destructief bezig was en dat ik ,als ik door zou gaan, mijn dochter achterna zou gaan.Ook besefde ik dat dit niet de manier was om zo met mijn verdriet omtegaan.Ik blijk dus naast mijn ADHD ook last van PTSS(post traumische stress stoornis) te hebben.Ik heb meerdere trauma"s in mijn leven meegemaakt waaronder het overlijden van mijn dochter en heb deze niet goed verwerkt,dwz.ik heb er in het er in het dagelijksleven nog steeds last van,alleen slik ik medicatie(anti depressiva,anti psychotica o.a) die de boel dus aanzienlijk onder drukken.Ik heb een zware behandeling tav. mijn lever gehad en toen ik daar mee klaar was (aantal maanden geleden) besefde ik dat het nu zo langzamerhand wel tijd was om iets met die PTSS tegaan doen.D'r is nml een behandeling voor die heet o.a EMDR,dan ga je dus weer terug naar die gebeurtenis en moet je met je ogen heen en weer gaan of zoiets,deze behandeling heeft hele goeie resultaten.Maar ik weet nog niet of ik die krijg hoor ik ben nml. pas geleden ingeschreven bij Psyq en moet nog een intake e.d hebben,dus wat er gebeuren gaat moet nog blijken.De psychiater van de Brijder weet niet of dat gaat lukken omdat ik meerder trauma's heb en het dus misschien teveel is voor EMDR zelf.Misschien moet je eens iets lezen over PTSS want het kan best zijn dat je broer daar ook last van heeft.Het is in ieder geval zo dat zo'n gebeurtenis als het overlijden van je kind kan leiden tot problemen in het dagelijks leven waaronder ook verslaving.Een mede client attendeerde mij hierop (tijdens mijn detox opname) en toen heb ik er informatie over opgezocht op internet en ik vond heel veel herkenning,al heb ik het niet zo op dit soort termen en diagnoses maar ik kan er toch echt niet onderuit tav. mezelf.Mijn familie heeft me aan mijn lot over gelaten omdat ze het niet aankonden zien hoe ik mezelf kapot maakte alleen met mijn moeder heb ik altijd wel contact gehouden.Dat doet wel pijn hoor,maar gelukkig komt het contact met mijn broers en zussen langzaam wat terug nu het beter met mij gaat.Ik zeg niet dat dit de manier is hoor,maar het was wel een duidelijk signaal geweest van tot hier en niet verder.

Heb je het programma Afkicken van BNN wel eens gezien?Kan je ook op internet terug kijken,dan zie andere verslaafden die 4weken opgenomen worden en hun proces hierin,erg goed programma vind ik zelf,misschien iets om samen met je broer te kijken? of zeg ik nou iets stoms,je kan hem in ieder geval op attenderen,zoals je in je posts schrijft staat hij misschien best wel open voor eventuele suggesties

Ik haalde er veel herkenning uit al is het natuurlijk niet zo als een normale afkickkliniek irl. Zeker de moeite waard om eens tekijken

Ik hoop dat je iets aan mijn verhaal hebt

Groetjes en knuffel Spongebabe

Het gedrag van je broer lijkt eigenlijk wel een beetje op dat van mijn huidige vriend, op het moment dat ik die leerde kennen. Die was net van plan zijn toenmalige vriendin, waar hij al een eeuwigheid mee samenwas, ten huwelijk te vragen, en toen maakte ze het uit. Hij is toen ook heel veel gaan drinken. En ook veel computerspelletjes gaan spelen. Per dag twee pakjes sigaretten, elke avond twee flessen wijn, tot vier uur 's nachts opblijven en dan de volgende dag pas om 12 uur je bed uit kunnen komen. Elke dag een wazig hoofd van de kater. Dat soort werk. Hij zag gewoon de waarde van een drankloos leven niet meer zo in en kon zichzelf gewoon maar niet weer in zijn oude gareel brengen (nou is hij sowieso niet zo goed in vasthouden van een normaal dag-en-nachtritme, en nogal verslavingsgevoelig en zo heeft hij nog veel meer typische ADHD-trekjes -- dat ziet hij zelf iig zo en ik herken het. Diagnose zoekt hij niet). Ook hij dronk niet als hij moest rijden, niet bij familiegelegenheden, niet op zijn werk. Maar goed, zo ging dat dus 3 jaar lang. Zo was hij ook nog toen ik hem leerde kennen en ik vond hem weliswaar heel leuk, maar flipte echt op dat drinkgedrag. Na jaren praten en ruzies daarover heeft hij het langzaamaan afgebouwd en weer in de hand. Al blijft het denk ik wel een zwakke plek.



(Haha we hadden terwijl ik dit typte een gesprek: ik zei dat ik wel trek had in een wijntje -- if you name the devil -- en of we dat nog hadden, hij antwoordde dat hij gister net de wijn van een paar dagen terug had weggegooid omdat die zuur was, ik vroeg of hij ook trek had in wijn en of ik er nog voor naar de super zou gaan, hij zei "ach misschien wel lekker, maar van mij hoeft het nu niet zo." Paar jaar geleden was zo'n conversatie echt woord voor woord ondenkbaar. Even ter illustratie dat zoiets dus écht kan veranderen. Al kan hij op feestjes bv nog steeds lastig maathouden: als hij eenmaal begonnen is en andere ook veel drinken...)



Waarom ik dit vertel? Omdat ik die verhalen over afkickklinieken enzo wel gelijk heel heftig vind in het geval van je vriend, die al 4 jaar lang gewoon duidelijk teveel biertjes drinkt, maar dat wel altijd voor zover je weet heeft bepekt tot 's avonds achter de computer. En waarbij er een hele duidelijke aanleiding voor zijn gedrag is waar hij duidelijk niet goed over heen kan komen.



Ja hij is verslaafd, en dat moet je serieus nemen. Het is niet makkelijk om verslaafd gedrag te veranderen, en van de verslaving zelf komen veel mensen misschien wel nooit meer helemaal af. Maar het lijkt me in het geval van je broer vooral heel belangrijk dat hij hulp krijgt om het verlies van zijn kindje te verwerken. Want uit wat je schrijft maak ik op dat het díe gevoelens zijn die hij probeert te verdinken. Proberen hem naar een afkickkliniek te krijgen kan voor hem wel eens veel te veel weerstand oproepen, bv omdat hij denkt dat hem dat pas echt tot een mislukkeling zou maken ofzo. En dat terwijl zijn drinkgedrag (nog) niet zijn hele leven beheerst; het is niet dat hij zo verslaafd is dat het een andere, niet op afkicken gerichte therapie in de weg hoeft te staan (overdag gewoon nuchter enzo). Heeft hij ooit al eens gepraat met een psycholoog die gespecialiseerd is in rouwverwerking, en/of zou hij daar misschien makkelijker toe te bewegen zijn? Stoppen met drinken zou voor hem wel eens opeens veel makkelijker kunnen worden als hij over zijn verdriet zou kunnen praten.



Verder: ja ik denk idd ook dat je moeder beter kan stoppen zijn huis schoon te maken etc. Alle mogelijkheden die je hebt om druk uit te oefenen om hulp te vragen, ook gebruiken. Even doorredenerend op je 'er is nu niet echt iets voor hem om voor te vechten': hij heeft geen partner, of wel? Anders kan die nog eens goed druk op hem uitoefenen en hem een ultimatum stellen... Dat kan in sommige gevallen -- zoals dat van mijn vriend -- dus nog wel eens helpen. Lief zijn helpt nu eenmaal weinig bij iemand die verslaafd is. Harde grenzen stellen is uiteindelijk het enige wat echt effectief is, hoe lastig het ook kan zijn.

Wat ook een eerste stap zou kunnen zijn: eens met hem naar zijn huisarts gaan om dit verhaal te vertellen en te kijken of hij misschien antidepressiva oid zou kunnen krijgen die zijn somberheid en apathie een beetje kunnen verlichten. Die kunnen ervoor zorgen dat hij ook gemotiveerder raakt om te beginnen en door te zetten met therapie.

Ik had een chronische lever ontsteking inderdaad door het gebruiken.Ik heb die 10 jaar bij mij gedragen voordat ik aan die behandeling begonnen ben.Het is een hele procedure als je aan zo'n behandeling begint en daar kon ik me inderdaad pas echt toe zetten toen ik besefde dat het zo niet verder kon(als je die ontseking laat zitten kan dat omslaan in lever kanker).Maar je mag tijdens die behandeling eigenlijk ook niet gebruiken en zeker niet drinken(alcohol is nml. lichamelijk de meest schadelijke drug,bij die andere drugs ga je meer ten onder aan de levensstijl die je er op na houd dan aan de drugs zelf-nou is geen enkele drug onschadelijk hoor-)dus "ze" beginnen er pas aan als ze denken dat je het psychisch trekt(behandeling kost erg duur 1 injectie kost 9000 euro en die krijg je 26 weken lang elke week 1 aangevuld met tabletten)want "ze willen niet het risico nemen dat het mislukt.Dus dan moet je wel gemotiveerd zijn.

Of je bijv. alles kwijt moet raken voordat je stopt weet ik niet,wel moet je in zien dat je verkeerd bezig bent en bereid zijn te veranderen.Ik heb inderdaad mensen gezien die weer gebruiken giigen waarbij de moeder zelfs geld ervoor gaf.Maar ik ben zelfs kort dakloos geweest,dus hoever je moet vallen weet ik niet maar vallen moet je in elk geval zeker(anders voel je niet genoeg dat je een probleem hebt)

Heb je wat gelezen over die PTSS?Ik zeg niet dat het zo is maar het is een mogelijkheid.Of wat hierboven gezegd word(evt. depressie)Want als zijn psychische balans in zijn hoofd ontregelt is,en dat word erkent kan dat "goed" ondersteunt worden door bijv. medicatie(deze bestaat ook voor PTSS overgens).Want dat was bij mij namelijk wel het geval;als ik deze medicatie niet geslikt had was ik misschien niet gekomen tot waar ik nu ben,puur uit een lichamelijk(+geestelijk) onvermogen.Maar dan zal hij zoiezo wel naar de (huis)arts moeten,want dat moet iemand vaststellen dan pas kan hij medicatie voorgeschreven krijgen.Hoe staat jouw broer zelf tov. deze aandoeningen?

Ik ga overgens eens per week naar een zelfhulp groep(daar is geen deskundige ,-beroepsmatig dan-aanwezig alleen ex-verslaafden zelf)waar ik veel steun en herkenning uit haal want dat heb ik nogsteeds wel nodig hoor.

Groetjes+ Spongebabe

Mijn broer is gisteren opgenomen met Wernicke-Korsakov.

Dit is een acute, levenbedreigende ziekte als gevolg van overmatig alcoholmisbruik en een tekort aan vitamine B1. Zo te horen is jouw broer nog niet in dat stadium belandt, maar is hij wel hard op weg. Als familie kun je dus niet zoveel doen en zolang hij niet behandelt wil worden gaat dat je ook niet lukken. Zoek wel onmiddelijk steun bij de huisarts en probeer hem zoveel mogelijk in een vast ritme te houden en zorg dat hij goed eet. Dit vitaminetekort is echt essentieel, Alcoholisten gaan zichzelf nl. verwaarlozen omdat ze gewoon niet meer zien en weten hoe het hoort. Daarbij is alcohol een calorieënbom, dus ze hebben ook geen behoefte meer aan eten.



Alsjeblieft grijp in nu het nog kan, het is nog niet te laat voor jouw broer. Mijn broer is nu een brug te ver gegaan en kan niet meer terug. Voorlopig komt hij niet meer thuis, maar gaat nu een traject in van Korsokov patienten. De hersenbeschadiging die hij heeft opgelopen is onomkeerbaar en hij zal dus nooit meer beter worden. Ik hoop dat mijn broer de behandeling af zal maken en dat hij er zelf nu ook achter staat. Alleen dan heeft het enigzins kans van slagen.

Alcoholisme gaat nooit meer over. Aan roken kun je verslaafd zijn, maar alcolholisme is een ziekte. Dat is het verschil.

Van een ziekte kan je ,met of zonder hulp van medicatie, wel weer beter worden hoor!Al blijft iemand wel zijn leven lang "allergisch"voor alcohol;hij kan daar waarschijnlijk niet mee omgaan zoals de meeste mensen dat doen.Het is zeker iets wat je kan overwinnen al kan je beter niet in de termen van winnen en verlies spreken.De strijd tegen alcohol(of drugs)win je nooit die is vele malen sterker dan jij(gebruiken is voor een verslaafde als dansen met de duivel=gevaarlijk),je kunt er wel naast leven;het bestaat en is er daar doe je nix tegen."if you can't beat them join them" wordt wel gezegd wat niet betekent dat je ermee moet leren omgaan want dat is onmogelijk.Je kan het of je kan het niet en dat zal je moeten accepteren.Dat je buurman wel een biertje kan drinken wil niet zeggen dat jij het ook kan.Als verslaafde kan je niet met dat middel omgaan,de fles of het pakkie moet op of leeg die middenweg zijn verslaafden allang gepasseert,die afslag hebben zij allang gemist.Daar doe je nix tegen,je zal moeten stoppen voordat je weer normaal kunt gaan functioneren,want zover moet het(jammer genoeg) toch vaak komen.De nadelen (van het gebruik)moeten zwaarder wegen dan de voordelen voordat iemand inziet dat het zo niet verder kan(verlies sociale contacten,familie ,schulden,lichamelijke ongemakken zoals afkickverschijnselen enz).Maar van een ziekte kan je genezen al zal je altijd allergisch zijn voor dat middel.-Als je eenmaal de bodem geraakt hebt kan het alleen maar beter worden-En de bodem heb je wel geraakt hoor als je kind is overleden-,dieper dan diep bestaat niet,er is hoop Muchaatje!

Groetjes Spongebabe (f)

Dat is het moeilijkste wat er is. iemand overtuigen dat hij of zij een probleem heeft. Terwijl degene in kwestie het allang weet. Ik kom aan die wijsheid omdat ik een alcoholist ben, inmiddels geruime tijd gestopt. Daarna ben ik een klein bedrijfje begonnen. Ik dacht het moet anders kunnen. Uiteindelijk is mij het gelukt. Met behulp van. Probeer het gesprek open te houden. niet in een verwijtende sfeer gaan. Als hij werkelijk een probleem heeft zal hij in verzet gaan. Biedt hulp, vraag eens om hem met iemand te laten praten. Er zijn vele bedrijven en instanties die hulp bieden. Denk in oplossingen, niet in de problemen. Wees eerlijk, zeg wat je denkt, vraag hem hoe hij erover denkt. Lukt dat niet schakel dan iemand in. Dat maar 1% van alle verslaafden lukt om er van af te komen in hun 1-tje, da's echt geen leugen.

Sterkte,

Bjorn

Muchaatje hoe gaat het met je ?En hoe gaat het met je broer?Heb je nog wat aan de tips gehad?

Je bent zo stil...Wel goed voor jezelf zorgen hoor!Ik weet uit ervaring dat de verslaafden in een gezin vaak de meeste aandacht krijgen(negatieve weleenswaar,maar het is tocg aandacht.Is dat bij jullie ook het geval(al doen ze dat niet bewust hoor,die situatie ontstaat nu eenmaal)

Da t doen ze niet expres hoor.Maar misschien heb ik het ewl mis...

Iedergeval Groetjes Spongebabe

Leuk initiatief!En buiten het feit of het ''nuttig'' is kan het ook gewoon leuk zijn om elkaar weer eens tezien en bij tekletsen.Ik ga ook regelmatig bij mijn moeder op bezoek ,familie is erg belangrijk hoor,je hebt ze je hele leven.En daar kan ik ook een hoop steun uithalen buiten het feit dat het gewoon ook gezellig kan zijn.

Ook als er nix gebeurt kan je dat even laten weten hoor(als je begrijpt wat ik bedoel)

Groetjes Spongebabe