Mijn moeder heeft posttraumatisch stress-syndroom

Uit eigen ervaring weet ik dat de kleinste tegenslag de druppel kan zijn bij een posttraumatisch stresssyndroom. Maar ik stond in die tijd wèl klaar voor echte vrienden omdat ik wel wilde investeren in vriendschap, want vrienden heb je juist dan heel erg nodig. Toch heb ik toen één vriendin die altijd wel wat had, heel bewust steeds minder aandacht gegeven. Voor mij was dat op dat moment echt niet te doen, hoe aardig ik haar verder ook vond.



Als ik jou was, zou ik het aan je moeder vragen. Vindt zij zelf ook dat jouw problemen haar teveel belasten? En zo ja, hoe zou zij het dan graag zien, wil ze misschien (tijdelijk) wat minder contact of wil ze alleen wat minder problemen delen en meer vrolijke afleiding zijn voor elkaar?



sterkte!

Ik heb zelf ptss gehad. Bij het AMC in Amsterdam hebben ze een speciale behandeling ervoor. Niet iedereen komt er helaas voor in aanmerking maar misschien kan je moeder kijken om daar behandeld te worden. Als ze nu al vanaf januari met een psycholoog er vanaf probeert te komen en het lukt niet, misschien naar een andere behandeling zoeken.



Heel veel sterkte!!!

Ik heb zelf last gehad van PTSS en ben ook bij een psycholoog geweest. Ik kan natuurlijk alleen voor mezelf spreken, maar misschien heb je er iets aan.



Zo'n therapie, het herbeleven van je trauma, is ongelofelijk intensief. Dat kost heel veel energie. In die tijd had ik ook nergens zin in. Ik wilde niemand spreken, niets doen. Die therapie was zo overweldigend, dat al het andere er wat mij betreft niet bij kon. Dat was op dat moment heel egoistisch, maar voor mij kon het niet anders.



En wat ook meespeelde: het is heel moeilijk om met iemand die dichtbij je staat over dit soort dingen te praten. Zo'n therapeut kun je alles wel vertellen, die kwets je er niet mee. Maar je moeder (of in dit geval: je kind) kwets je wél met je verhalen. Het doet de mensen die dichtbij je staan pijn om te horen wat er aan de hand is met je, dat het niet goed gaat. Dat was voor mij een barriere om er veel over te praten.



Wat bij mij op een gegeven moment ook speelde was het gevoel van 'lastig zijn'. Dat gevoel was volkomen onterecht, maar toch had ik het gevoel dat ik mensen opzadelde met mijn problemen. Hield het daarom liever voor mezelf.



Het kan heel veel oorzaken hebben waarom je moeder zo reageert. Ik kan het je ook niet precies vertellen. Iedereen gaat ook anders met zijn/haar problemen om. Zoals Yette zegt, zij had juist wél de behoefte om tijd in vriendschappen te steken, ik had dat weer niet. Het beste lijkt me inderdaad om het er met je moeder over te hebben, hoe moeilijk dat misschien ook is. Vaak gaan mensen dingen bij voorbaat denken; "ze zal vast dit denken of ze vindt vast dat", terwijl je dat nooit zeker kunt weten. Laat zulke gedachten varen en praat er gewoon over

Het is heel begrijpelijk dat je graag wilt dat alles beter gaat! Dat is niet egoistisch hoor. Jij bent het belangrijkste voor jezelf, en dat het niet goed gaat met je moeder heeft ook effect op jou. Dat hoef je niet weg te cijferen omdat het met je moeder slechter gaan dan met jou.



Maar probeer het er wel met je moeder over te hebben. Neem nu niet aan, zonder het te vragen, dat ze die afstand nodig heeft. Misschien voelt ze zich wel een blok aan jouw been, of vind ze de problematiek te heftig om met haar dochter te bespreken. Je weet het niet, dus neem aannemelijke gedachten niet als waarheid aan!



Misschien is het een idee om zelf ook eens met iemand te praten? Psychologische hulp wordt vaak vergoed door je verzekering. Eén keer praten met iemand die er verstand van heeft, kan al helpen. Misschien heeft zo iemand een idee hoe je hier mee om kunt gaan, of hoe je je moeder (anders) kunt benaderen? Zij hebben hier meer ervaring mee.



En wel goed in je achterhoofd houden dat je begrip voor je moeder kunt hebben én het vervelend kan vinden voor jezelf. Het is namelijk ook een vervelende situatie voor jou. Pijn of leed hoef je niet op een weegschaaltje te leggen, zodra jij ergens mee zit is dat serieus.



In ieder geval veel sterke hiermee!

Ik heb een partner met ptss, wil er verder niet op ingaan ( sorry ) maar je wel een welgemeende hug geven! Sterkte ermee (f)

Ik heb, net als borodini, een partner met inmiddels 8 jaar PTSS.

Het is enorm zwaar voor beide partijen en ik wilde je even een geven.

Kan alleen uit eigen ervaring spreken.

Ben via mijn psychologe terecht gekomen bij Interapy en kan zeggen dat dit mij écht geholpen heeft. Ik kan het iedereen aanraden om dát te doen.

Hoewel het enorm confronterend was en ik heel diep ben moeten gaan kan ik nu zeggen dat ik nu echt 't gevoel heb dat ik alles verwerkt heb.

Maar ook ik wilde in de tijd dat ik kampte met ptss niet de problemen van anderen horen, kon dat er gewoon ff niet bij hebben.

Heb me ook afgesloten van hen.

En hoewel ze 't op dat moment niet echt begrepen, snapten ze 't wél toen ik het hen later heb uitgelegt.



Kijk of het mogelijk is hier met je moeder over te praten meid, zeg dat je er alle begrip voor hebt, ze zal je dankbaar zijn.

Ja, ik herken heel erg duidelijk de reactie van je moeder, Snowflake, misschien schaamt ze zich voor de dingen die ze heeft meegemaakt en de emoties die daarmee gepaard gaan.

Ik ben jarenlang onderdrukt en misbruikt door mijn ex en daar heb ik dus ook een trauma van opgelopen, wat begint met onkenning en eindigt in een schok.

Vanaf het moment dat ik in therapie ging, wilde ik niets, maar dan ook niets meer van mijn familie weten, die bestond echt niet meer voor mij. Ik was zo vreselijk uitgewoond door mijn ex, zo vreselijk mishandeld, onder druk gezet en vernederd dat ik dat niet voor mijn familie wilde weten.

Mijn moeder zou er echt aan kapot gaan, als ze wist wat er in mijn eigen huis was gebeurd, ik kon het zelf allemaal al niet verdragen, laat staan mijn familie. Ik heb hen dus ook enorm afgestoten, ik kon ze niet meer zien, ik kon het niet aan, zij waren iets van vroeger, iets veiligs en wat er met mij was gebeurd is zo vreselijk onveilig en angstaanjagend, dat was gewoon vreselijk en ik trok me dus terug in mezelf, maar het moeilijke met het verwerken van een trauma is dat je aan de ene kant snakt naar hulp, een arm om je heen en dat je dat aan de andere kant niet kan verdragen, dan wil je weer terug in jezelf, zodat je niets voelt, niets ruikt en niets hoort. Je wilt er op dat moment gewoon niet zijn, maar ja dat is helaas ook niet de oplossing, want echt dood wil je ook weer niet.

Maar goed, om een lang verhaal kort te maken, iemand met een trauma in je familie kan je emotioneel ook totaal leeg maken, De persoon zoekt of heel erg veel aandacht, dat je constant met die persoon en zijn pijnen rekening moet houden, zoals dat vroeger bij mijn vader het geval was. Dan mochten we niet praten, etc, we mochten er eigenlijk niet zijn, want hij had verdriet en hij had pijn en hij had het liefst dat wij ook niet gelukkig waren, zo rot voelde hij zich. Dat is dus gezien vanuit mijn standpunt en als klein kind heb ik hier heel erg veel moeite mee gehad, want het bepaalde de sfeer voor een hele lange tijd en dan in een tijd dat je opgroeit, dat je van klein kind peuter en kleuter wordt etc.

Het trauma van mijn vader heeft dus ook voor een groot gedeelte mijn leven bepaald, ik werd er niet echt gelukkig van. Er heerste altijd een spanningsveld bij ons thuis, bij het minste of geringste kon hij een woede-aanval krijgen, alles was hem teveel en hij had nog wel 3 opgroeiende kinderen rondlopen die hier ook echt onder leden.

Mijn oudste broer is goed terecht gekomen, hij is afgestudeerd en heeft al jaren lang een goede baan, alleen wil hij geen vriendin en dat vind ik moeilijk. Dat heeft met zijn emotionele blokkades te maken, zegt hij, dus dan heb ik toch het idee dat hij iets van die afstandelijkheid van mijn vader, zijn emotionele afwezigheid heeft overgenomen.

Mijn vader was ook nooit in staat, zich te geven, zat volkomen vast in zichzelf en ik zag dat als kind, als verwaarlozing, als het gevoel dat ie me niet mocht etc en het heeft heel wat jaartjes therapie gekost voordat ik hier overheen was en nog altijd is het een zwakke plek.

Maar helaas zijn trauma's ook overdraagbaar, als er niet snel wordt ingegrepen in het leven van een kind, maar wij mochten buitenshuis echt niet praten over wat er in huis, thuis dus gebeurde. Mijn moeder wilde het voor de buitenwereld niet weten, hoe het af en toe knalde bij ons thuis, zij wilde aan het ideaalbeeld vast blijven houden dat ze een lieve, integere, invoelende man had gekregen, maar helaas wisten wij als kinderen wel beter.

Wij zagen hoe mijn vader haar afsnauwde, haar beledigde en vernederde, waar wij kinderen bij waren. Hij was de man, dus de baas en zij was slechts een vrouw, een domme vrouw en dat liet hij haar altijd blijken. Hij was geleerd, hij werkte en zij kwam maar net kijken, en zij heeft inderdaad niet door geleerd, maar dat geeft hem niet het recht haar zo publiekelijk te vernederen.

Nu gaat het gelukkig wel goed tussen hen, zo'n 6 jaar geleden kwam mijn moeder nog bij me met allerlei vreselijke verhalen over hem en dat vond ik best moeilijk omdat ik als kind, zoals ik me toen nog voelde, want ik had toen alles nog lang niet verwerkt, toch de situatie als een kind bekeek, terwijl zij als volwassene tegen me klaagde.

Ik heb haar toen geadviseerd om te gaan scheiden, omdat ik als vrouw zijnde nooit bij zo'n vent had kunnen blijven. Hij hield op geen enkele manier rekening met haar, zij wist niets van de financien, hij deed alles zelf. Hij ging soms zomaar op reis, zonder te overleggen, dat waren de signalen die ik toen oppikte en die waren mij niet onbekend, ik zat vroeger immers al jaren tussen die 2 mensen die altijd strijd en ruzie hadden en geloof me, dat is niet echt leuk.

Mijn vader bepaalde alles en mijn moeder had maar te volgen.

Dat is later geloof ik allemaal wel veranderd, maar dat is pas in werking gezet toen ik jaren lang het huis uit was, en ik geloof er eigenlijk ook niet zo in, want als ik zie welke schade ik heb geleden onder deze opvoeding, dat ik zoveel dingen heb overgenomen van mijn vader, echt vreselijk gewoon.

Het uiten en het hebben van emoties was en is voor mij ook heel erg moeilijk, omdat er door de spanningen thuis niet echt werd gepraat over emoties, mijn vader sloeg dat altijd af en nu durf ik eigenlijk mezelf niet zo meer naar hen te uiten, als ik hulp nodig heb, ga ik niet naar hun, want ze hebben mij in dat opzicht zo vaak afgewezen, en ook als ik iets nodig had, iets financieels, stond mijn vader ook nooit klaar, maar het ergste vond ik toch wel de desinteresse voor zijn kinderen.

Nooit werd er naar me geluisterd, toeni ik kind was en daarom kan ik me ook niet echt openstellen voor hen, want ik heb ook altijd gevoeld dat ik teveel was, dat ik lastig was, dat mijn ouders eigenlijk geen kinderen aankonden en dat ik niet echt een leuk gevoel.

jeetje wat een nare jeugd heb jij gehad zeg josefientje(of mag ik dat niet zo zeggen?)en daarna ook nog een ex de alleen maar voor problemen zorgde...

een vriendin van mij heeft bijna zelfde meegemaakt met haar moeder.Zij heeft het er ook nog erg moeilijk mee,al heeft ze het al wel een 'plekje' kunnen geven.Zij is ook jong huis uit gegaan en het kontakt wat ze nu met haar ouders heeft is goed maar erg weinig!!steeds als ze kontakt met ze heeft dan word ze weer herrinnert aan eerder.

Praten is echt een goede oplossing voor iedereen,niet alleen voor degene die zelf psychisch even in de knoop zit maar ook voor de naasten.iedereen heel veel sterkte

Ja, maar dan moet je wel mensen hebben met wie je af en toe kan praten. Mijn broers en zussen willen niet meer over vroeger praten, dat is voorbij zeggen ze, ik moet me maar meer richten op het heden en de toekomst, maar dat lijkt me echt heel erg moeilijk als ik elke dag nog letterlijk voel wat ik heb meegemaakt.

toen ik opgenomen werd, vroegen ze me wat meer te vertellen wat ik daar deed en toen ik daaraan gehoor gaf, aan die liefdevolle oproep en verheugd dacht: misschien komen we als familie toch wat dichter bij elkaar, toen kreeg ik een kaart terug, dat ik maar niet zoveel moest vertellen, dat ze daar echt niet op zitten te wachten. Hard he, dat zijn dan je zussen, met wie je jarenlang lief en leed hebt gedeeld. Zit ik in een inrichting, dan laten ze me gewoon barsten!!!!!!!!!!

Sindsdien heb ik heel erg veel moeite kontact op te nemen met mijn zussen, so wie so met de hele familie, want bij ons is het zo, net als bij m'n ex, heb je wat te bieden, dan ben je welkom, een lusterend oor, een bemoediging etc, maar als je zelf shit zit, dan kan je oprotten, dat hebben ze echt letterlijk tegen me gezegd, toen ik m'n zus opbelde, toen zei ze al na 2 minuten dat ik zoveel over mezelf praatte en dat ik totaal geen belangstelling voor haar had en dat ze daarom geen contact met me wilde.

Dat is toch hartstikke dubbel? Contact is toch geven en nemen? En als ik dan rot zit, dan besta ik niet meer. DAt doet me echt verdriet, want dit laat ook zien dat zij niet in staat zijn een gelijkwaardige en volwassen relatie met me op te bouwen, terwijl m'n jongere zusje zei (heel erg hoogmoedig en uit de hoogte, zoals ze is, echt walgelijk, hoe meer ik mezelf word en mezelf ga leren kennen, accepteren en waarderen, hoe meer ik van deze houding walg) dat ze wel vriendinnen wilde worden met haar 2 zussen, maar ze wilde niet meer praten over vroeger.

Hoe kan dat nu, vroeg ik me af, moeten we dan net doen alsof vroeger nooit en te nimmer heeft bestaan, dat kan toch niet? Ik zei haar ook eerlijk dat ik dat niet kon en toen kregen we een knetterende ruzie, met mijn zwager en andere zus erbij. Mijn oudere zus die dus zei dat ik teveel sprak en te weinig aandacht aan haar gaf, is wat liever dan zij en ook wat meer doorleefd, ze is zachter, hoewel ze ook heel erg moeilijk kan zijn.

Zij heeft in dezelfde periode als ik gezeten, ook opgenomen voor borderline en ook aan het randje gezeten van leven en dood. Nu gaat het wel goed met haar, maar ik heb haar zolang niet gesproken en gezien en ik vind het zo intens en verschrikkelijk moeilijk om weer contact met haar op te nemen, omdat er met mij zo veel is gebeurd de laatste jaren, maar de kloof wordt steeds groter en die wilde ik juist overbruggen door wat meer over mezelf te vertellen, maar dat was dus teveel en nu weet ik het even helemaal niet meer wat ik moet doen met mijn familie.

Ik heb ook het gevoel, dat ik over hun grenzen ben gegaan, door dat gedoe met mijn ex, dat was echt een hele heftige en gevaarlijke periode waar ze maar heel erg weinig van hebben gesnapt. Ik ben op een gegeven moment wel wat meer met mijn moeder gaan e-mailen, dat is en was best fijn, als ik dan weer bang was, dan kon ik dat haar e-mailen, of als ik andere dingen voelde, maar mijn zussen wilde dat niet hebben, misschien omdat ze zelf veel aan hun hoofd hadden en niet met mijn situatie wilden geconfronteerd worden, ze waren natuurlijk ook best wel van het hele verhaal geschrokken, Y. leek een hele aardige, lieve en zachte jongen en mijn oudere zus zei dat ze hem had vertrouwd en ze vond het achteraf moeilijk dat dat niet waar bleek te zijn, maar wat kan ik daar aan veranderen?

Moet ik naast mijn eigen pijn, verdriet en totale gebrokenheid nu ook hun pijn weg gaan nemen en hun ontreddering? DAt kan ik niet, ik heb aan mijn eigen verhaal al genoeg, maar ondertussen gaat de tijd verder en ik mis ze wel, maar ik durf ze uit schaamte nog steeds niet onder ogen te komen, want zij reageren anders dan mensen uit de inrichting bijvoorbeeld, die staan verder weg en zij staan dichter bij, dus zijn ze meer persoonlijk betrokken, maar ik heb me ook van hen teruggetrokken, omdat ik ze het leed en de angst die ik voelde, wilde besparen, ik wilde ze beschermen voor het geval mijn ex ook mijn familie lastig zou vallen.