Psyche
alle pijlers
Mijn onzekerheid is onleefbaar geworden
maandag 3 juli 2017 om 16:56
Dag dames,
Ik ben een vrouw van 24 jaar en ik zou in de fleur van mijn leven moeten zijn, maar voor mij is iedere dag een dag dat ik moet 'overleven' zeg maar.
Ik ben op het punt gekomen dat ik zo onzeker geworden ben over mezelf dat ik van niets meer kan genieten in het leven en dat ik mij gewoon niet meer kan ontspannen, want de kleinste dingen waarbij ik onder de mensen moet komen bv. boodschappen doen, daar zie ik mij al tegenop.
Ik trek het mij enorm aan wat andere mensen denken over mij en ik ben altijd wel al een beetje zo geweest, maar men zei altijd tegen me dat het zelfvertrouwen wel komt met de jaren en dat dit betert met de tijd, maar ik heb juist het gevoel dat het alleen maar erger en erger wordt.
Om maar enkele voorbeelden te geven:
Sinds kort ben ik werkloos en ga ik af en toe gaan babysitten om wat geld te kunnen verdienen, zolang ik geen ander werk gevonden heb. Gisteren was echt een hel voor mij, ze hadden mij gevraagd om met hun 3 kinderen naar een indoor speelpark te gaan. De jongste is 1 jaar en hij huilt heel vlug. Ik moest de hele namiddag achter hem aanlopen omdat hij telkens wegliep en als ik hem dan in het zitje naast mij zette, huilde hij voortdurend en had ik het gevoel dat ik de hele tijd boze blikken op mij gericht had en dat ik veroordeeld werd. Ik heb ook de hele tijd het gevoel dat iedereen mij aankijkt en hoe meer ik dan rondkijk, des te meer mijn gevoel bevestigd wordt. Ik heb me de hele tijd druk zitten maken om wat andere mensen wel niet zouden denken van mij en ik heb van 's morgens tot 's avonds met stress gezeten. Ik heb de minuten zitten aftellen tot we naar huis konden gaan.
De onzekerheid en de drang om toch maar goed genoeg te willen zijn, uit hem ook als het op mijn uiterlijk aankomt. Zo zet ik af en toe wel eens een stapje de zaterdagavond en dan breng ik gemakkelijk 6 uur in de badkamer door. Dan neem ik rond 17 uur mijn douche en tegen dat het 23 uur is, ben ik soms nog niet klaar. Al die tijd spendeer ik aan mijn schmink en mijn haar doen totdat het in mijn ogen bijna perfect is, want als ik er niet goed uitzie, is mijn hele avond al om zeep voordat hij begonnen is omdat ik mij niet goed in mijn vel voel. Het gebeurt ook gewoon regelmatig dat ik een slechte dag heb, dat ik mij niet goed voel over mezelf en dat ik mijn plannen dan gewoon afzeg de dag zelf met een excuus.
Ik ben langer dan 4 jaar vrijgezel geweest en nu heb ik sinds 2 weken een relatie en ik ben bang dat hij me zal laten zitten. Het is enigszins normaal dat je wat onzeker bent in het begin, maar ik wil me zelfzeker voordoen omdat hij me al gezegd heeft dat hij onder meer op me valt omdat ik iemand ben die weet wat ze wil terwijl ik in werkelijkheid alles behalve zó ben. Ik ben verliefd op hem, maar ik maak mezelf ziek door de hele tijd te denken dat ik misschien niet leuk of mooi genoeg ben voor hem en dat hij beter kan krijgen als hij dat zou willen.
Ik twijfel er niet aan dat veel mannen me wel aantrekkelijk vinden want ik hoor het vaak genoeg, maar toch zie ik het zelf niet.
Ik weet welke de oorzaken zijn waarom ik zo ben de dag van vandaag. Niet alleen ben ik gepest geweest (al was dit meer uit jaloezie door de pesters), ook ben ik van kinds af aan tot mijn adolescentie nooit toegelaten geweest om mezelf te mogen zijn van mijn moeder.
Zij stond alleen in voor de opvoeding en iedere dag ging het van: deze kledij kan je niet dragen want dan zullen de mensen zeggen dat je een hoer bent, je kan je zo niet gedragen want dan zullen de mensen dat zeggen over je, je kan dat niet zeggen want dan kom je zo over, je mag jou zo niet opstellen want dan zullen mensen zeggen dat je zwak bent, en ga zo maar door...
Mijn moeder was heel gesloten en gereserveerd en wilde de schijn ophouden en overkomen als een sterke vrouw terwijl éénmaal achter gesloten deuren ze meer dan geregeld dronk totdat ze volledig lazarus was om te kalmeren of niet aan haar problemen te hoeven denken. Zij had ook de éne relatie na de andere want mijn moeder kon niet alleen zijn en iedere keer de relatie gedaan was, kreeg ik de schuld omdat ik mij niet altijd gedragen had zoals het 'hoort'. Ik stond haar in de weg om zogezegd gelukkig te kunnen zijn met die man, zei ze toen vaak.
Tot op de dag van vandaag neem ik het mijn moeder nog heel kwalijk omwille van hoe ze de dingen aangepakt heeft en zij beseft denk ik niet met welke gevolgen ik daardoor zit de dag van vandaag.
Hoe kon ik weten wie ik was in mijn puberteit als ik nooit de kans kreeg om fouten te maken om dan tegen de lamp te lopen en dit zelf in te zien.
Het zit er in gebakken en het is lastiger dan ik dacht om daar van af te stappen.
Ik ben eerder naar een psycholoog geweest, maar praten over mijn problemen hielp bij mij niet, het lucht enkel op. Ik ben er mij bewust van waar de oorzaken liggen, ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen om een normaal leven te leiden zonder al die zorgen voor niks. Het leven is al lastig genoeg zonder dat je u 24 op 24 zorgen maakt over wat mensen van je denken.
Ze hebben mij al meermaals aangeraden om medicatie te nemen, een soort van angstremmers, maar daar wil ik liever niet aan beginnen.
Ik ben een vrouw van 24 jaar en ik zou in de fleur van mijn leven moeten zijn, maar voor mij is iedere dag een dag dat ik moet 'overleven' zeg maar.
Ik ben op het punt gekomen dat ik zo onzeker geworden ben over mezelf dat ik van niets meer kan genieten in het leven en dat ik mij gewoon niet meer kan ontspannen, want de kleinste dingen waarbij ik onder de mensen moet komen bv. boodschappen doen, daar zie ik mij al tegenop.
Ik trek het mij enorm aan wat andere mensen denken over mij en ik ben altijd wel al een beetje zo geweest, maar men zei altijd tegen me dat het zelfvertrouwen wel komt met de jaren en dat dit betert met de tijd, maar ik heb juist het gevoel dat het alleen maar erger en erger wordt.
Om maar enkele voorbeelden te geven:
Sinds kort ben ik werkloos en ga ik af en toe gaan babysitten om wat geld te kunnen verdienen, zolang ik geen ander werk gevonden heb. Gisteren was echt een hel voor mij, ze hadden mij gevraagd om met hun 3 kinderen naar een indoor speelpark te gaan. De jongste is 1 jaar en hij huilt heel vlug. Ik moest de hele namiddag achter hem aanlopen omdat hij telkens wegliep en als ik hem dan in het zitje naast mij zette, huilde hij voortdurend en had ik het gevoel dat ik de hele tijd boze blikken op mij gericht had en dat ik veroordeeld werd. Ik heb ook de hele tijd het gevoel dat iedereen mij aankijkt en hoe meer ik dan rondkijk, des te meer mijn gevoel bevestigd wordt. Ik heb me de hele tijd druk zitten maken om wat andere mensen wel niet zouden denken van mij en ik heb van 's morgens tot 's avonds met stress gezeten. Ik heb de minuten zitten aftellen tot we naar huis konden gaan.
De onzekerheid en de drang om toch maar goed genoeg te willen zijn, uit hem ook als het op mijn uiterlijk aankomt. Zo zet ik af en toe wel eens een stapje de zaterdagavond en dan breng ik gemakkelijk 6 uur in de badkamer door. Dan neem ik rond 17 uur mijn douche en tegen dat het 23 uur is, ben ik soms nog niet klaar. Al die tijd spendeer ik aan mijn schmink en mijn haar doen totdat het in mijn ogen bijna perfect is, want als ik er niet goed uitzie, is mijn hele avond al om zeep voordat hij begonnen is omdat ik mij niet goed in mijn vel voel. Het gebeurt ook gewoon regelmatig dat ik een slechte dag heb, dat ik mij niet goed voel over mezelf en dat ik mijn plannen dan gewoon afzeg de dag zelf met een excuus.
Ik ben langer dan 4 jaar vrijgezel geweest en nu heb ik sinds 2 weken een relatie en ik ben bang dat hij me zal laten zitten. Het is enigszins normaal dat je wat onzeker bent in het begin, maar ik wil me zelfzeker voordoen omdat hij me al gezegd heeft dat hij onder meer op me valt omdat ik iemand ben die weet wat ze wil terwijl ik in werkelijkheid alles behalve zó ben. Ik ben verliefd op hem, maar ik maak mezelf ziek door de hele tijd te denken dat ik misschien niet leuk of mooi genoeg ben voor hem en dat hij beter kan krijgen als hij dat zou willen.
Ik twijfel er niet aan dat veel mannen me wel aantrekkelijk vinden want ik hoor het vaak genoeg, maar toch zie ik het zelf niet.
Ik weet welke de oorzaken zijn waarom ik zo ben de dag van vandaag. Niet alleen ben ik gepest geweest (al was dit meer uit jaloezie door de pesters), ook ben ik van kinds af aan tot mijn adolescentie nooit toegelaten geweest om mezelf te mogen zijn van mijn moeder.
Zij stond alleen in voor de opvoeding en iedere dag ging het van: deze kledij kan je niet dragen want dan zullen de mensen zeggen dat je een hoer bent, je kan je zo niet gedragen want dan zullen de mensen dat zeggen over je, je kan dat niet zeggen want dan kom je zo over, je mag jou zo niet opstellen want dan zullen mensen zeggen dat je zwak bent, en ga zo maar door...
Mijn moeder was heel gesloten en gereserveerd en wilde de schijn ophouden en overkomen als een sterke vrouw terwijl éénmaal achter gesloten deuren ze meer dan geregeld dronk totdat ze volledig lazarus was om te kalmeren of niet aan haar problemen te hoeven denken. Zij had ook de éne relatie na de andere want mijn moeder kon niet alleen zijn en iedere keer de relatie gedaan was, kreeg ik de schuld omdat ik mij niet altijd gedragen had zoals het 'hoort'. Ik stond haar in de weg om zogezegd gelukkig te kunnen zijn met die man, zei ze toen vaak.
Tot op de dag van vandaag neem ik het mijn moeder nog heel kwalijk omwille van hoe ze de dingen aangepakt heeft en zij beseft denk ik niet met welke gevolgen ik daardoor zit de dag van vandaag.
Hoe kon ik weten wie ik was in mijn puberteit als ik nooit de kans kreeg om fouten te maken om dan tegen de lamp te lopen en dit zelf in te zien.
Het zit er in gebakken en het is lastiger dan ik dacht om daar van af te stappen.
Ik ben eerder naar een psycholoog geweest, maar praten over mijn problemen hielp bij mij niet, het lucht enkel op. Ik ben er mij bewust van waar de oorzaken liggen, ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen om een normaal leven te leiden zonder al die zorgen voor niks. Het leven is al lastig genoeg zonder dat je u 24 op 24 zorgen maakt over wat mensen van je denken.
Ze hebben mij al meermaals aangeraden om medicatie te nemen, een soort van angstremmers, maar daar wil ik liever niet aan beginnen.
maandag 3 juli 2017 om 17:04
Ik ben een totale leek op dit gebied. Maar als therapie (praten) jou niet lijkt te helpen kan je misschien een 'lotgenoten' groep opzoeken. Door de verhalen van anderen kan je meer inzicht krijgen in de problematiek en je onzekerheid leren kaderen? En een sport oppakken die je weerbaarder maakt zou ik ook proberen. Daaraan beginnen is natuurlijk een stap, maar als je ergens steeds beter in wordt kan je daar veel door winnen.
Als het gras bij de buren altijd groener is dan is het kunstgras
maandag 3 juli 2017 om 17:04
Vooral als je nagaat hoeveel mensen er alleen al in Nederland zelf wonen... Ik denk dat de meerderheid vrij weinig denkt en waarom zou men iets over jou denken? Stel je hebt je haar als een eenhoorn op je voorhoofd gefixeerd en mensen kijken naar je, wat denken ze dan en hoe interessant zijn die gedachten?
maandag 3 juli 2017 om 18:07
Je zegt: "Ik weet welke de oorzaken zijn waarom ik zo ben de dag van vandaag." Het kan helpen om dit geanalyseerd te hebben, maar uiteindelijk zul je dingen moeten gaan doen. Begrijpen waarom je bent zoals je bent is een begin, maar nu moet je zelf stappen gaan zetten. Dat is jouw eigen verantwoordelijkheid, die kun je niet afschuiven op een slechte jeugd.
Dingen doen is eng. Wat je om te beginnen kunt proberen, is eens de stad in gaan zonder je op te maken. Lekker douchen, kleding aan waar je je (redelijk) prettig in voelt en gaan! Je zult moeten ervaren dat de wereld niet vergaat als jij niet 100 % voorbereid bent. Als je dit idee onoverkomelijk spannend vindt, dan moet je wellicht toegeven dat je hier niet zonder professionele hulp uit gaat komen. Je kunt kijken of er een therapeut is die jou hierin kan begeleiden. Wellicht kan medicatie helpen, je kunt het altijd proberen.
Dingen doen is eng. Wat je om te beginnen kunt proberen, is eens de stad in gaan zonder je op te maken. Lekker douchen, kleding aan waar je je (redelijk) prettig in voelt en gaan! Je zult moeten ervaren dat de wereld niet vergaat als jij niet 100 % voorbereid bent. Als je dit idee onoverkomelijk spannend vindt, dan moet je wellicht toegeven dat je hier niet zonder professionele hulp uit gaat komen. Je kunt kijken of er een therapeut is die jou hierin kan begeleiden. Wellicht kan medicatie helpen, je kunt het altijd proberen.
maandag 3 juli 2017 om 20:34
Ik zou zeker in therapie gaan hiervoor, de voorbeelden die je geeft vind ik extreem en je lijkt er erg onder te lijden. Een beetje praten helpt meestal onvoldoende als de problemen zo diep geworteld zijn. Van wat je vertelt zou je eens kunnen kijken naar schematherapie (in groepsvorm).
En besef, hoe krampachtiger jij gaat doen om je op een bepaalde manier voor te doen om die relatie te behouden, des te verder je hem van je af duwt. Het gat tussen wie jij bent en zoals jij je voordoet wordt steeds groter. Je hebt niet een relatie om maar een relatie te hebben, je moet met iemand zijn die jou leuk vindt om wie jij bent. En dus is het belangrijk om zo veel mogelijk jezelf te zijn om de relatie een kans te geven. Een relatie met iemand die 'doet alsof' zal toch niet goed blijven gaan.
En besef, hoe krampachtiger jij gaat doen om je op een bepaalde manier voor te doen om die relatie te behouden, des te verder je hem van je af duwt. Het gat tussen wie jij bent en zoals jij je voordoet wordt steeds groter. Je hebt niet een relatie om maar een relatie te hebben, je moet met iemand zijn die jou leuk vindt om wie jij bent. En dus is het belangrijk om zo veel mogelijk jezelf te zijn om de relatie een kans te geven. Een relatie met iemand die 'doet alsof' zal toch niet goed blijven gaan.
woensdag 12 juli 2017 om 23:51
Ik heb ook angst en pieker stoornissen gehad. Ik wilde ook niet aan de medicijnen, maar ben er een tijdje geleden toch mee begonnen. En echt, ik heb mijn leven terug, het maakt een ander mens van me. Ik ga hier niet meer mee stoppen, en wilde dat ik er jaren eerder aan begonnen was. Ik denk niet dat jij hier zo uit gaat komen zonder medicijnen, dus ik zou die kans toch grijpen als ik jou was.
donderdag 13 juli 2017 om 10:43
donderdag 13 juli 2017 om 11:36
Zeker Bruise, ik ben achteraf altijd al tobberig en trubbelig geweest, maar zeker de laatste drie jaar ben ik heel erg zoekende geweest naar wat er met mij aan de hand is. Ik heb ook assertiviteits cursussen gehad en daar heb ik zeker veel van opgestoken, maar zonder de medicijnen zou ik niet komen waar ik nu ben.
donderdag 13 juli 2017 om 12:31
Eens.WestCovina schreef: ↑03-07-2017 18:07Je zegt: "Ik weet welke de oorzaken zijn waarom ik zo ben de dag van vandaag." Het kan helpen om dit geanalyseerd te hebben, maar uiteindelijk zul je dingen moeten gaan doen. Begrijpen waarom je bent zoals je bent is een begin, maar nu moet je zelf stappen gaan zetten. Dat is jouw eigen verantwoordelijkheid, die kun je niet afschuiven op een slechte jeugd.
Dingen doen is eng. Wat je om te beginnen kunt proberen, is eens de stad in gaan zonder je op te maken. Lekker douchen, kleding aan waar je je (redelijk) prettig in voelt en gaan! Je zult moeten ervaren dat de wereld niet vergaat als jij niet 100 % voorbereid bent. Als je dit idee onoverkomelijk spannend vindt, dan moet je wellicht toegeven dat je hier niet zonder professionele hulp uit gaat komen. Je kunt kijken of er een therapeut is die jou hierin kan begeleiden. Wellicht kan medicatie helpen, je kunt het altijd proberen.
TO, je schrijft dat praten niet helpt, buiten dat het je oplucht. Maar hoeveel therapie heb je gehad? Soms is langere tijd therapie nodig, ook praattherapie, om je problemen echt aan te pakken. Heb je bijv. ook oefeningen gekregen gericht op het herkennen van saboterende gedachten en die omzetten in helpende gedachten? Wat heb je, samen met de therapeut, concreet gedaan om dingen te veranderen? Als je zo slecht in je vel zit is het een proces van soms jaren en veel (verschillende) therapie om daadwerkelijk iets te veranderen. Dat gaat stapje voor stapje, met regelmatig een stapje achteruit.
Geef het niet te snel op, en wijs niet per definitie medicatie af. Als je werkelijk beter in je vel wil komen te zitten zul je bereid moeten zijn om langere tijd hard aan jezelf te werken en om open te staan voor hulp.
Succes!
zondag 16 juli 2017 om 11:15
wow mooi dat je zo uitgebreid hebt geschreven TO. Je weet heel goed te omschrijven wat er niet goed gaat. Dat vind ik knap en kan je zeker helpen de problemen in de toekomst op te lossen!
Ten eerste zou ik zeggen: niet omdat je er bij 1 psycholoog er niet uit hebt gehaald wat je zou willen, zou het bij een andere psycholoog niet lukken. Ik denk juist wel dat je baat zou kunnen helpen bij de hulp van een (goede) psycholoog. Die je zou kunnen helpen je denkpatroon in ieder geval gedeeltelijk aan te passen. Dus ten eerste zou ik zeggen zeker op zoek gaan naar een andere psycholoog.
Ten tweede: je bent niet alleen hoor met je probleem. Genoeg mensen hebben problemen en zijn onzeker. En net zoals jij kan je dat bij hun ook niet aan de buitenkant zien.
Ten derde: wow! fijn voor je dat je een vriend hebt. Als hij om je geeft accepteert hij ook je problemen. Dus praat er gewoon met hem over. Hij kan je dan juist steunen op momenten als je het moeilijk hebt. Al is het maar door een arm om je heen te doen
Ten eerste zou ik zeggen: niet omdat je er bij 1 psycholoog er niet uit hebt gehaald wat je zou willen, zou het bij een andere psycholoog niet lukken. Ik denk juist wel dat je baat zou kunnen helpen bij de hulp van een (goede) psycholoog. Die je zou kunnen helpen je denkpatroon in ieder geval gedeeltelijk aan te passen. Dus ten eerste zou ik zeggen zeker op zoek gaan naar een andere psycholoog.
Ten tweede: je bent niet alleen hoor met je probleem. Genoeg mensen hebben problemen en zijn onzeker. En net zoals jij kan je dat bij hun ook niet aan de buitenkant zien.
Ten derde: wow! fijn voor je dat je een vriend hebt. Als hij om je geeft accepteert hij ook je problemen. Dus praat er gewoon met hem over. Hij kan je dan juist steunen op momenten als je het moeilijk hebt. Al is het maar door een arm om je heen te doen
