Psyche
alle pijlers
Mijn "held"....
maandag 6 oktober 2008 om 08:59
Het was iets van 6 uur in de ochtend, mijn vriendin was al naar huis en ik ontdek dat mijn portemonnee gejat is. Nergens te bekennen natuurlijk....
Ik kon niemand bereiken en had dus geen taxigeld meer, waarop ik besloot om naar huis te lopen (lang verhaal kort). Onderweg begon ik steeds meer overstuur te raken, het regende, ik had erg hoge hakken aan, was niet bepaald nuchter en het was doodstil op straat. Met uitzondering van een hele enge man die een paar keer voorbij was gefietst, was er helemaal niemand. Ik had al bijna een half uur gelopen en moest nog minstens een uur voordat ik thuis was. Alles wat ik wou was naar huis en wel nu!
En daar was ie ineens....een jonge knul op de fiets. Ouder dan 20 zal hij niet geweest zijn. Hij fietste bijna voorij en zag toen mijn betraande gezicht, tranen van frustratie, en stopte. Of alles goed met mij was. Nou nee! Dus ik alles uitleggen. Gaandeweg het verhaal raakte ik steeds meer overstuur en ik begon op een gegeven moment echt te snikken. Dus hij zegt dat ie in een studentenhuis dichtbij woont en dat ik daar wel ff mocht wachten of een taxi mocht bellen of iets. Ik had dus geen geld meer dus ik zou dan wachten op de eerste bus, die niet lang daarna zou rijden.
Daar aangekomen gaf hij me wat water en ik kalmeerde een beetje, maar was nog wel verdrietig. Ik dacht nog wat apart het was dat zo'n jonge knul die moeite deed. Zag hem echt als een puppy zeg maar, realiseerde me niet dat een jongen van 19 a 20 ook gewoon een volwassen man is...
Op een gegeven moment sloeg hij "troostend" zijn arm om me heen en voordat ik het wist begon hij ineens aan me te zitten. Ik was compleet perplex, de alcohol hielp ook niet want mijn hersenen leken wel in slow motion te werken. Aangemoedigd door mijn gebrek aan reactie, denk ik, ging hij verder en uiteindelijk...nou ja....alles dus. Het ging erg snel, ik had een rok aan dus geen belemmeringen van dien, en ik was compleet verbaasd. Hij trok me daarna onder de deken en hield me vast. Ik moest maar lekker gaan slapen vond ie en dan zou hij me straks naar huis brengen. Ik heb nog eventjes als versteend gelegen en ben niet lang nadat hij sliep, hij was ook niet nuchter, weggeglipt.
Onderweg naar huis heb ik allerlei mensen proberen te bellen, maar ik kon niemand bereiken. Uiteindelijk was mijn beltegoed ook op en kon ik alleen nog smsen (ik heb apart sms tegoed). Ten einde raad heb ik Rosanna, ook van dit forum, gesmst en die heeft me meteen teruggebeld. Aan de telefoon kon ik bijna alleen maar huilen, was compleet onverstaanbaar volgens mij, en Roos besloot mij op te halen onderweg. Gelukkig! De lieverd
Thuis natuurlijk eerst gedouched en daarna meerdere bakken koffie naar binnen gegooid. De kinderen waren niet thuis op dat moment wat me behoorlijk goed uitkwam.
En nou weet ik niet wat ik voel.... Voel ik mij verkracht? Nee, dat niet helemaal. Ik heb geen nee gezegd, ik heb niks gezegd. Ik voel me wel erg ongemakkelijk met mijn lijf, anders kan ik het niet beschrijven. Was ik gisteren nog doordrenkt met alcohol, vanochtend dringt het helemaal door. Ik snap niet dat ik daar intrapte! Ik! Ik die altijd wantrouwend is tegenover werkelijk iedereen! En terecht blijkt nu....
Of hij zich van kwaad bewust is weet ik niet. Misschien dacht hij dat hij me overgehaald had of zo...geen idee. Maar wat zijn intenties ook waren, dat hij misbruik heeft gemaakt van de situatie staat voor mij buiten kijf. Ik heb ook de hele tijd daar zitten snikken dat ik zo graag naar huis wilde...dat was hem volkomen duidelijk. Zal nooit meer zo stom zijn...in wat voor situatie ik me ook bevind. Niemand vertrouwen, dat is wel duidelijk.
En nou weet ik dus niet helemaal wat ik voel....
Ga maar eens werken geloof ik.
Ik kon niemand bereiken en had dus geen taxigeld meer, waarop ik besloot om naar huis te lopen (lang verhaal kort). Onderweg begon ik steeds meer overstuur te raken, het regende, ik had erg hoge hakken aan, was niet bepaald nuchter en het was doodstil op straat. Met uitzondering van een hele enge man die een paar keer voorbij was gefietst, was er helemaal niemand. Ik had al bijna een half uur gelopen en moest nog minstens een uur voordat ik thuis was. Alles wat ik wou was naar huis en wel nu!
En daar was ie ineens....een jonge knul op de fiets. Ouder dan 20 zal hij niet geweest zijn. Hij fietste bijna voorij en zag toen mijn betraande gezicht, tranen van frustratie, en stopte. Of alles goed met mij was. Nou nee! Dus ik alles uitleggen. Gaandeweg het verhaal raakte ik steeds meer overstuur en ik begon op een gegeven moment echt te snikken. Dus hij zegt dat ie in een studentenhuis dichtbij woont en dat ik daar wel ff mocht wachten of een taxi mocht bellen of iets. Ik had dus geen geld meer dus ik zou dan wachten op de eerste bus, die niet lang daarna zou rijden.
Daar aangekomen gaf hij me wat water en ik kalmeerde een beetje, maar was nog wel verdrietig. Ik dacht nog wat apart het was dat zo'n jonge knul die moeite deed. Zag hem echt als een puppy zeg maar, realiseerde me niet dat een jongen van 19 a 20 ook gewoon een volwassen man is...
Op een gegeven moment sloeg hij "troostend" zijn arm om me heen en voordat ik het wist begon hij ineens aan me te zitten. Ik was compleet perplex, de alcohol hielp ook niet want mijn hersenen leken wel in slow motion te werken. Aangemoedigd door mijn gebrek aan reactie, denk ik, ging hij verder en uiteindelijk...nou ja....alles dus. Het ging erg snel, ik had een rok aan dus geen belemmeringen van dien, en ik was compleet verbaasd. Hij trok me daarna onder de deken en hield me vast. Ik moest maar lekker gaan slapen vond ie en dan zou hij me straks naar huis brengen. Ik heb nog eventjes als versteend gelegen en ben niet lang nadat hij sliep, hij was ook niet nuchter, weggeglipt.
Onderweg naar huis heb ik allerlei mensen proberen te bellen, maar ik kon niemand bereiken. Uiteindelijk was mijn beltegoed ook op en kon ik alleen nog smsen (ik heb apart sms tegoed). Ten einde raad heb ik Rosanna, ook van dit forum, gesmst en die heeft me meteen teruggebeld. Aan de telefoon kon ik bijna alleen maar huilen, was compleet onverstaanbaar volgens mij, en Roos besloot mij op te halen onderweg. Gelukkig! De lieverd
Thuis natuurlijk eerst gedouched en daarna meerdere bakken koffie naar binnen gegooid. De kinderen waren niet thuis op dat moment wat me behoorlijk goed uitkwam.
En nou weet ik niet wat ik voel.... Voel ik mij verkracht? Nee, dat niet helemaal. Ik heb geen nee gezegd, ik heb niks gezegd. Ik voel me wel erg ongemakkelijk met mijn lijf, anders kan ik het niet beschrijven. Was ik gisteren nog doordrenkt met alcohol, vanochtend dringt het helemaal door. Ik snap niet dat ik daar intrapte! Ik! Ik die altijd wantrouwend is tegenover werkelijk iedereen! En terecht blijkt nu....
Of hij zich van kwaad bewust is weet ik niet. Misschien dacht hij dat hij me overgehaald had of zo...geen idee. Maar wat zijn intenties ook waren, dat hij misbruik heeft gemaakt van de situatie staat voor mij buiten kijf. Ik heb ook de hele tijd daar zitten snikken dat ik zo graag naar huis wilde...dat was hem volkomen duidelijk. Zal nooit meer zo stom zijn...in wat voor situatie ik me ook bevind. Niemand vertrouwen, dat is wel duidelijk.
En nou weet ik dus niet helemaal wat ik voel....
Ga maar eens werken geloof ik.
woensdag 8 oktober 2008 om 16:42
Hier gaat de discussie verder;
Discussietopic n.a.v. het topic mijn "held"
Discussietopic n.a.v. het topic mijn "held"
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
woensdag 8 oktober 2008 om 16:44
Je kan welke vechtsport dan ook eigen zijn, het moment dat je daadwerkelijk in een situatie zit dat je leven in gevaar is moet je dat nog maar kunnen en durven te gebruiken. Als vrouw redt je het niet tegen een man, normaliter, zorg dat je een pepperspray hebt, daar leg je iedereen mee stil. Hoewel niet legaal, kan me niet schelen, Lopen op straat in mijn eentje in het donker doe ik ook niet meer. Is gewoonweg niet meer verantwoord deze tijd. Je kan wel roepen dat het toch belachelijk is dat je je onveilig voelt en je gewoon op straat moet kunnen lopen na een nacht stappen, maar zo is het al lang niet meer. Wij als vriendinnen zorgen altijd dat iedereen thuis wordt gebracht, niemand is alleen en we checken ook met een smsje.
woensdag 8 oktober 2008 om 16:53
woensdag 8 oktober 2008 om 16:57
Het is lastig om hier wat op te zeggen, omdat je het niet wil horen denk ik; maar iemand helpen betekent niet altijd door mee te gaan in de situatie. Iemand helpen kan ook door de situatie vanuit een andere kant te belichten, andere visies aan te dragen. Te relativeren, te adviseren, mee te denken. En volgens mij doen we dat allemaal hier. Iedereen, stuk voor stuk draagt hier iets bij door in te gaan op Minny's verhaal.
Ik heb echt niemand gelezen die haar veroordeelt. Wel bijna iedereen die een mening heeft over de situatie. En is dat niet de definitie van een forum als deze, samen denken, samen discussieren?
Zo ken ik het forum al 11 jaar.
woensdag 8 oktober 2008 om 16:59
woensdag 8 oktober 2008 om 17:06
Als het zo is dat mensen dat doen (dat wijzen), dan denk ik dat het aan Minny zelf is om te gaan filteren hier en te bepalen wat ze met de adviezen doet.
Wat er nu gebeurt is dat een aantal anderen de boel compleet van haar overnemen (vast goed bedoeld, want ze kan nu niet reageren etc.) en beslissen dat er hier niet meer inhoudelijk in mag worden gegaan op de discussie die wordt gevoerd.
Dan denk ik 'huh?'. Waar is dit forum dan voor? Om je verhaal kwijt te kunnen en allerlei gewenste reacties te krijgen, zodat je je beter voelt en weer verder kunt? Onmogelijk! Dan zul je zaken alleen face to face met vriendinnen moeten bespreken, of mensen die je online kent ofzo. Niet op een forum. Het is hier openbaar namelijk. En iedereen mag hier zijn mening geven. Sterker nog; anders had de hele boel hier al lang opgedoekt kunnen worden.
We zijn allemaal mensen, gewoon mensen. Vergeet dat niet.
En maak de dingen niet erger dan het is.
woensdag 8 oktober 2008 om 17:08
Kym....Min voelt zich kut, gebruikt, stom, dom, naief en weet ik wat nog meer dat dit gebeurt is...vind het nogal respectloos dat mensen haar dingen naar dr hoofd slingeren dat t haar schuld is...dat ze beter dit of dat had kunnen doen en daaaaaaaaaarom vind ik t beter als deze discussie elders wordt gevoerd...want daarmee issie tenslotte begonnen...
laatste wat ik hier over zeg...
laatste wat ik hier over zeg...
woensdag 8 oktober 2008 om 17:11
Jezus Minny, wat klote! Ik ben normaal niet zo van de hugs, maar bij dezen, want ik weet eerlijk gezegd niet echt wat anders te doen dus
En dan on top of it nog allerlei 'adviezen' dat het toch ook (ten dele) een kwestie van eigen schuld dikke bult is. Alsof je vermoedelijk jezelf niet al minstens 100 keer voor je kop hebt geslagen. Ga ik dan maar vanuit... Kan je echt die posts wel bij gebruiken
Ik las dat je al had besloten geen aangifte te willen doen. Mijn achtergrond is min of meer bekend, en vanuit die achtergrond heb ik ook het nodige met dit soort zaken te maken gehad. Mijn idee op basis van je verhaal is dat er inderdaad geen sprake lijkt van een "officiële" verkrachting. Wel van ongewenste seks, geen twijfel over mogelijk, maar niet alles ongewenst is strafbaar. Niettemin, mocht je er toch over willen praten: je doet sowieso nooit direct aangifte van dit soort feiten. Procedure is dat je eerst een informatief gesprek hebt met de zedenrecherche. In dat gesprek vertel je summier je verhaal en kunnen zij je alvast wat vertellen over het vervolg en of het wel of niet tot iets kan leiden. Na zo'n gesprek krijg je altijd bedenktijd over wat je verder wilt, en als je niets wilt is er geen man overboord. Ook al zou je jááren later alsnog besluiten wel aangifte te willen doen, dat kan gewoon. Moraal van het verhaal: als je nog een spoortje twijfel hebt, bel de politie en maak een afspraak voor een informatief gesprek met de zedenafdeling. Daar heb je hoogstwaarschijnlijk meer aan dan deze welles-nietesdiscussie...
En dan on top of it nog allerlei 'adviezen' dat het toch ook (ten dele) een kwestie van eigen schuld dikke bult is. Alsof je vermoedelijk jezelf niet al minstens 100 keer voor je kop hebt geslagen. Ga ik dan maar vanuit... Kan je echt die posts wel bij gebruiken
Ik las dat je al had besloten geen aangifte te willen doen. Mijn achtergrond is min of meer bekend, en vanuit die achtergrond heb ik ook het nodige met dit soort zaken te maken gehad. Mijn idee op basis van je verhaal is dat er inderdaad geen sprake lijkt van een "officiële" verkrachting. Wel van ongewenste seks, geen twijfel over mogelijk, maar niet alles ongewenst is strafbaar. Niettemin, mocht je er toch over willen praten: je doet sowieso nooit direct aangifte van dit soort feiten. Procedure is dat je eerst een informatief gesprek hebt met de zedenrecherche. In dat gesprek vertel je summier je verhaal en kunnen zij je alvast wat vertellen over het vervolg en of het wel of niet tot iets kan leiden. Na zo'n gesprek krijg je altijd bedenktijd over wat je verder wilt, en als je niets wilt is er geen man overboord. Ook al zou je jááren later alsnog besluiten wel aangifte te willen doen, dat kan gewoon. Moraal van het verhaal: als je nog een spoortje twijfel hebt, bel de politie en maak een afspraak voor een informatief gesprek met de zedenafdeling. Daar heb je hoogstwaarschijnlijk meer aan dan deze welles-nietesdiscussie...
woensdag 8 oktober 2008 om 17:15
woensdag 8 oktober 2008 om 17:20
@Dhelia: Bedankt dat je een van je spaarzame hugs aan mij besteedt 
En verder, al dat eigen schuld dikke bult gedoe...ach...men was er niet bij en kan dus ook niet bepaald bepalen hoe de situatie was en voelde. Wat dat betreft laat ik het maar langs me heen gaan. Het was een samenloop van omstandigheden waar iemand op hufterige wijze zijn voordeeltje uit gehaald heeft. Strafbaar? Neuh... Een hufter? Ja!
Ik heb trouwens geen idee wat ie had gedaan als ik wel had tegengestribbeld....misschien was ie wel doorgegaan....misschien niet..... Dus om nou te zeggen dat er helemaal niks meer aan de hand was geweest als ik maar nee had gezegd...dat is ook een beetje uit de lucht gegrepen he? Of kennen jullie hem allemaal persoonlijk?
En verder, al dat eigen schuld dikke bult gedoe...ach...men was er niet bij en kan dus ook niet bepaald bepalen hoe de situatie was en voelde. Wat dat betreft laat ik het maar langs me heen gaan. Het was een samenloop van omstandigheden waar iemand op hufterige wijze zijn voordeeltje uit gehaald heeft. Strafbaar? Neuh... Een hufter? Ja!
Ik heb trouwens geen idee wat ie had gedaan als ik wel had tegengestribbeld....misschien was ie wel doorgegaan....misschien niet..... Dus om nou te zeggen dat er helemaal niks meer aan de hand was geweest als ik maar nee had gezegd...dat is ook een beetje uit de lucht gegrepen he? Of kennen jullie hem allemaal persoonlijk?
woensdag 8 oktober 2008 om 19:43
Minny,
Zit je dan. Gevoel weg, in de war, vreemd, wazig, open je een topic om uit te leggen dat je het ook allemaal niet meer weet..... krijg je me toch een hoop te lezen....
Jij, alleen jij weet wat je voelt, ook al lijk je het niet te weten, nog niet, misschien nooit, misschien morgen...
Wat - Als is niet belangrijk als het om jouw gevoel gaat. Dat was toen. Jij voelt nu. Morgen is de toekomst.
Ik hoop dat je tot rust komt, dat je erachter komt hoe je verder kunt. Morgen kan alles anders zijn, ik hoop het voor je.
Pas goed op jezelf.
Zit je dan. Gevoel weg, in de war, vreemd, wazig, open je een topic om uit te leggen dat je het ook allemaal niet meer weet..... krijg je me toch een hoop te lezen....
Jij, alleen jij weet wat je voelt, ook al lijk je het niet te weten, nog niet, misschien nooit, misschien morgen...
Wat - Als is niet belangrijk als het om jouw gevoel gaat. Dat was toen. Jij voelt nu. Morgen is de toekomst.
Ik hoop dat je tot rust komt, dat je erachter komt hoe je verder kunt. Morgen kan alles anders zijn, ik hoop het voor je.
Pas goed op jezelf.
djoels wijzigde dit bericht op 08-10-2008 19:44
Reden: tikfoutje
Reden: tikfoutje
% gewijzigd
DTEEZ!
woensdag 8 oktober 2008 om 21:09
Ik heb een tijdje terug iets soortgelijks als Minny meegemaakt. Ik had even gezellig in mijn stamkroegje iets gedronken en stapte om een uur of tien ’s avonds op de fiets richting huis. Vrijwel direct kwam ik met mijn broekspijp in de kettingkast terecht en kon geen kant meer op met het gevolg dat ik keihard zijwaarts viel. Maakte met mijn hoofd een keiharde smak op straat.
Het was een stil straatje in de binnenstad. Vrijwel gelijk kwam er iemand uit het niets om mij overeind te helpen. Mijn gezicht zat onder het bloed en ik was helemaal dizzy van de klap. De persoon die mij te hulp schoot was een jonge knul (half mijn eigen leeftijd). Hij was heel lief en behulpzaam en stond erop mij naar huis te begeleiden. Dat had ik achteraf niet goed moeten vinden maar ja, moet je dan iedereen wantrouwen?! Thuis mij geholpen om mijn fiets in de berging te zetten en even mee mijn huis binnen om zeker te weten dat ik het verder alleen zou redden. Leek allemaal heel onschuldig maar er gebeurde dus hetzelfde als bij Minny. Ik wilde het absoluut niet, ik was gewond en had eigenlijk naar de eerste hulp gemoeten maar was op dat moment niet in staat om daar zelf actie voor te ondernemen. Ik begrijp dus volledig hoe dit bij Minny ontstaan is, compleet met het gevoel da t je je schuldig voelt dat je dit hebt laten gebeuren. Ik ben ook een sterke vrouw die haar mond op de juiste plaats heeft maar mij gebeurde het dus ook.
Het was een stil straatje in de binnenstad. Vrijwel gelijk kwam er iemand uit het niets om mij overeind te helpen. Mijn gezicht zat onder het bloed en ik was helemaal dizzy van de klap. De persoon die mij te hulp schoot was een jonge knul (half mijn eigen leeftijd). Hij was heel lief en behulpzaam en stond erop mij naar huis te begeleiden. Dat had ik achteraf niet goed moeten vinden maar ja, moet je dan iedereen wantrouwen?! Thuis mij geholpen om mijn fiets in de berging te zetten en even mee mijn huis binnen om zeker te weten dat ik het verder alleen zou redden. Leek allemaal heel onschuldig maar er gebeurde dus hetzelfde als bij Minny. Ik wilde het absoluut niet, ik was gewond en had eigenlijk naar de eerste hulp gemoeten maar was op dat moment niet in staat om daar zelf actie voor te ondernemen. Ik begrijp dus volledig hoe dit bij Minny ontstaan is, compleet met het gevoel da t je je schuldig voelt dat je dit hebt laten gebeuren. Ik ben ook een sterke vrouw die haar mond op de juiste plaats heeft maar mij gebeurde het dus ook.
woensdag 8 oktober 2008 om 22:02
Wat een rottopic is een groot deel van dit topic geworden...
Zo jammer.
Ik herken dat pap in mijn benen ook, Minny, je kent mijn verhaal. Al heb ik hem toen op het biechttopic gezet, ik denk dat je wel hebt geraden dat ik het was. En ik vond je reactie ontzettend fijn. Wees net zo lief voor jezelf als je voor mij bent geweest alsjeblieft.
Ik vind het heel jammer dat dit topic zo uit de hand is gelopen. Ik hoop niet dat mijn berichten daar iets mee te maken hebben gehad, ik wilde je alleen maar steunen.
Zo jammer.
Ik herken dat pap in mijn benen ook, Minny, je kent mijn verhaal. Al heb ik hem toen op het biechttopic gezet, ik denk dat je wel hebt geraden dat ik het was. En ik vond je reactie ontzettend fijn. Wees net zo lief voor jezelf als je voor mij bent geweest alsjeblieft.
Ik vind het heel jammer dat dit topic zo uit de hand is gelopen. Ik hoop niet dat mijn berichten daar iets mee te maken hebben gehad, ik wilde je alleen maar steunen.
