Psyche
alle pijlers
Mijn vader
zondag 24 januari 2010 om 10:41
Ik heb in het verleden hier al iets geschreven over mijn vader en zijn drankprobleem. Zijn drankprobleem heeft nu zodanige proporties gekregen dat we nu echt moeten vrezen voor zijn leven. Hij komt de deur niet meer uit, volgens mijn broer drinkt hij alleen nog maar, eet hij niet meer en doet hij verward. Mijn broer vertelde dat mijn vader het ene moment zei dat hij van mijn broer hield en twee tellen later kon mijn broer 'opflikkeren'. Hij vertelt iets en twee minuten later vertelt hij het weer. We hebben anderhalfjaar lang geprobeerd om hem hulp te laten zoeken en hem te laten inzien dat hij een alcoholprobleem heeft, maar als hij zo doorgaat, dan komt het zeker niet goed. Ik vroeg me af of hier mensen zijn die in hun nabijheid een zware drinker hebben en hoe zij hier mee omgegaan zijn. Is het jullie bijvoorbeeld gelukt om die persoon toch gedwongen te laten opnemen?
zondag 24 januari 2010 om 12:39
quote:Sarah Scott schreef op 24 januari 2010 @ 11:32:
Ik denk dat je je er bij neer moet leggen. Die man wíl niet beter worden, wíl geen hulp.
Mijn vader was ook alcoholist, en heeft zichzelf doodgezopen. Sindsdien is er r-u-s-t.
Klinkt heel bot, maar zo heb ik het wel ervaren.Eens!
Hier een moeder in dezelfde situatie. Kwam haar bed niet meer uit, bed + moeder zaten onder de pies en poep, lege flessen onder het bed, at niet meer, dronk alleen nog maar. Mijn broer heeft toen wel voor elkaar kunnen krijgen - samen met een maatschappelijk werker - dat ze gedwongen is opgenomen in een psychiatrische kliniek; daar is ze vier maanden geweest. Maar toen ze eruit kwam begon alles weer van voren af aan. De dag dat ze overleed was één van de mooiste dagen van mijn leven. Het was voorbij, eindelijk voorbij ......
Alcoholisme is voor mij sindsdien absoluut no go. Als mensen zo nodig hun eigen leven willen verzieken, dat is tot daaraan toe. Maar het leven van je partner en kinderen verzieken, dat moet je als partner/kind niet toelaten. De enige persoon die een alcoholist kan helpen is hijzelf. Hij moet zelf inzien dat hij zijn eigen leven naar de knoppen heeft geholpen. Maar ja, alcoholisten weten altijd perfect in een slachtofferrol te kruipen, 'want als dit of dat niet was gebeurd, dan had ik niet zo gedronken ......'
Ik denk dat je je er bij neer moet leggen. Die man wíl niet beter worden, wíl geen hulp.
Mijn vader was ook alcoholist, en heeft zichzelf doodgezopen. Sindsdien is er r-u-s-t.
Klinkt heel bot, maar zo heb ik het wel ervaren.Eens!
Hier een moeder in dezelfde situatie. Kwam haar bed niet meer uit, bed + moeder zaten onder de pies en poep, lege flessen onder het bed, at niet meer, dronk alleen nog maar. Mijn broer heeft toen wel voor elkaar kunnen krijgen - samen met een maatschappelijk werker - dat ze gedwongen is opgenomen in een psychiatrische kliniek; daar is ze vier maanden geweest. Maar toen ze eruit kwam begon alles weer van voren af aan. De dag dat ze overleed was één van de mooiste dagen van mijn leven. Het was voorbij, eindelijk voorbij ......
Alcoholisme is voor mij sindsdien absoluut no go. Als mensen zo nodig hun eigen leven willen verzieken, dat is tot daaraan toe. Maar het leven van je partner en kinderen verzieken, dat moet je als partner/kind niet toelaten. De enige persoon die een alcoholist kan helpen is hijzelf. Hij moet zelf inzien dat hij zijn eigen leven naar de knoppen heeft geholpen. Maar ja, alcoholisten weten altijd perfect in een slachtofferrol te kruipen, 'want als dit of dat niet was gebeurd, dan had ik niet zo gedronken ......'
zondag 24 januari 2010 om 20:05
quote:Festen schreef op 24 januari 2010 @ 12:28:
Trainch das een klote situatie, wat ik mij wel afvraag, hoe komt hij aan drank als hij niet meer buiten komt?hmmm.....ik geloof dat ik even iets moet rechtzetten. Ik heb inderdaad geschreven dat hij de deur niet uitkwam, maar dat moet zijn ''bijna" de deur niet uit. Als hij de deur uit gaat dan is dat inderdaad om drank te halen of om naar de plaatselijke kroeg te gaan. De meeste tijd brengt hij achter de pc of de tv door.
Trainch das een klote situatie, wat ik mij wel afvraag, hoe komt hij aan drank als hij niet meer buiten komt?hmmm.....ik geloof dat ik even iets moet rechtzetten. Ik heb inderdaad geschreven dat hij de deur niet uitkwam, maar dat moet zijn ''bijna" de deur niet uit. Als hij de deur uit gaat dan is dat inderdaad om drank te halen of om naar de plaatselijke kroeg te gaan. De meeste tijd brengt hij achter de pc of de tv door.
zondag 24 januari 2010 om 22:03
Traincha, wat een zware last moet dit voor je zijn. Wat goed dat je bemoeizorg hebt ingeschakeld. Ik weet niet waar je woont, maar kun je de GGD bellen? In mijn woonplaats heet het "Meldpunt Zorg & Overlast" en die mensen gaan op mensen als je vader af om te zien wat de situatie is en welke zorg er nodig is. Bemoeizorg ken ik alleen in een psychiatrische context en dat lijkt me nu niet het geval, volgens mij heeft je vader eerder verslavingszorg nodig.
Zorg dat er iemand is die regelmatig contact houdt. Als je vader zo ver heen raakt dat hij zelf geen drank meer kan halen, heb je kans op een onthoudingsdelier en dat kan erg gevaarlijk zijn. Bij zijn drinkgedrag, zoals jij dat beschrijft, is een insult ook een reeel gevaar. Is hij al eens onderzocht op ziektes als Wernecke of Korsakov?
Zorg dat er iemand is die regelmatig contact houdt. Als je vader zo ver heen raakt dat hij zelf geen drank meer kan halen, heb je kans op een onthoudingsdelier en dat kan erg gevaarlijk zijn. Bij zijn drinkgedrag, zoals jij dat beschrijft, is een insult ook een reeel gevaar. Is hij al eens onderzocht op ziektes als Wernecke of Korsakov?
maandag 25 januari 2010 om 16:36
Weet helemaal niet hoe het is om met iemand die drankproblemen heeft om te gaan, maar het lijkt mij vreselijk, ook omdat je als familie zijnde je zo machteloos moet toe kijken hoe iemand zich uit eindelijk de vernieling in zuipt.
Sterkte klinkt ook zo nietszeggend maar das het enige wat ik kan bedenken voor je Trainch.
Sterkte klinkt ook zo nietszeggend maar das het enige wat ik kan bedenken voor je Trainch.
Geen tips, wel een dikke
dinsdag 26 januari 2010 om 16:06
dinsdag 26 januari 2010 om 17:48
Is hij wel eens nuchter, of nooit?
Je zou kunnen proberen dat je alleen contact toestaat (ook telefonisch) als hij nuchter is. Als je in de loop van het gesprek merkt dat dit niet zo is 'call me when you're sober'.
Dat bespaart je (hopelijk) in elk geval die valse dronken emoties, en je houdt dan energie over voor de echte emoties die je pa kwijt wil.
Vals als in alcoholverzwaard. Dat die emoties echt zijn snap ik ook wel. Maar je kunt geen fatsoenlijk gesprek hebben met een dronken mens dus in die zin zijn de emoties vals/niet gedeeld/alleen spuiwerk.
Je zou kunnen proberen dat je alleen contact toestaat (ook telefonisch) als hij nuchter is. Als je in de loop van het gesprek merkt dat dit niet zo is 'call me when you're sober'.
Dat bespaart je (hopelijk) in elk geval die valse dronken emoties, en je houdt dan energie over voor de echte emoties die je pa kwijt wil.
Vals als in alcoholverzwaard. Dat die emoties echt zijn snap ik ook wel. Maar je kunt geen fatsoenlijk gesprek hebben met een dronken mens dus in die zin zijn de emoties vals/niet gedeeld/alleen spuiwerk.
dinsdag 26 januari 2010 om 20:18
dinsdag 26 januari 2010 om 21:49
Het is een manier om een doorbraak te forceren. Zeker als je dit samen met zijn andere geliefden zo aanpakt. Wel oppassen voor suicidale neigingen, die zouden dan ook groter kunnen worden.
Los van dit alles is het een manier om jezelf te beschermen tegen onbevredigend contact, en dat is op de lange duur zeker de moeite. Als je het laat sudderen totdat je ineens alle contact verbreekt heeft je vader helemaal geen mogelijkheid tot contact meer met je.
Los van dit alles is het een manier om jezelf te beschermen tegen onbevredigend contact, en dat is op de lange duur zeker de moeite. Als je het laat sudderen totdat je ineens alle contact verbreekt heeft je vader helemaal geen mogelijkheid tot contact meer met je.
dinsdag 26 januari 2010 om 21:51
quote:dorinke schreef op 26 januari 2010 @ 20:18:
Wat Mamzelle schrijft is idd een optie, ook al betreft het dan zeldzame momenten. Je geeft dan wel duidelijk je grenzen aan waarbij je ook aangeeft dat je niet hem, maar zijn drankgebruik afwijst. Heb je een idee hoe hij hierop zal reageren?Ja ontkennend. Op alle fronten. Hij heeft geen probleem. Wij hebben een probleem.
Wat Mamzelle schrijft is idd een optie, ook al betreft het dan zeldzame momenten. Je geeft dan wel duidelijk je grenzen aan waarbij je ook aangeeft dat je niet hem, maar zijn drankgebruik afwijst. Heb je een idee hoe hij hierop zal reageren?Ja ontkennend. Op alle fronten. Hij heeft geen probleem. Wij hebben een probleem.
dinsdag 26 januari 2010 om 22:29
jeetje Traincha, het lijkt alsof jouw vader de mijne was qua uitspraken. Ook mijn vader was alcoholist, godzijdank niet dag in dag uit dronken, maar wel in periodes volledig laveloos en geen land mee te bezeilen (inderdaad, je kon op je kop gaan staan maar jij was degene die gek was en op moest lazeren).
Mijn ouders waren al jaren uit elkaar en hij woonde alleen, en ik, als kind, enorm veel verantwoordelijkheidsgevoel want zodra ik mn kont keerde was het weer raak. Ik ging dus nauwelijks ver uit de buurt en daar leunde hij nogal op. We hebben hem zoals anderen ook aangaven in zijn eigen ontlasting aangetroffen en als ik hem dan door de huisarts in het ziekenhuis liet opnemen had ik het allemaal gedaan. Vreselijk om hem zo te zien, want ik wist dat hij doodongelukkig was en ook al was het zijn eigen verantwoordelijkheid, ik kon daar niet aan, dus bleef ik er voor hem zijn. De huisarts heeft vaak gezegd dat we hem maar moesten laten gaan maar dat konden we niet, dan was hij al veel eerder overleden. Hij is anderhalf jaar geleden overleden aan een herseninfarct, en hoe kut ik het ook vind om te zeggen maar rust is er inderdaad nu wel. Niet meer die constante angst dat het daar niet goed ging of dat ik hem dood aan zou treffen. Ik mis hemzelf verschrikkelijk, het was een doodgoeie man, maar tijdens die drankperiodes heb ik hem vervloekt.
Dus tips om ermee om te gaan...lastig. Ik kan zeggen afstand nemen, maar dat heb ik zelf nooit gekund. Voor jezelf is dat wel het beste natuurlijk, maar je gaat je toch steeds afvragen hoe het gaat.
Gedwongen opname is ons nooit gelukt. Pap was een ster in toneel spelen en aan de wilsbekwaamheid werd door meerdere specialisten, psychiaters etc. nooit getwijfeld. Hoe is het mogelijk want iedere idioot kon zien dat het echt niet goed ging en hij zover zou gaan dat het echt fout zou gaan. Maar ze hebben ons letterlijk meerdere keren gezegd dat er pas iets zou gebeuren als het te laat was...helaas is die dag gekomen.
Sterkte, ik weet precies hoe jij je voelt.
Mijn ouders waren al jaren uit elkaar en hij woonde alleen, en ik, als kind, enorm veel verantwoordelijkheidsgevoel want zodra ik mn kont keerde was het weer raak. Ik ging dus nauwelijks ver uit de buurt en daar leunde hij nogal op. We hebben hem zoals anderen ook aangaven in zijn eigen ontlasting aangetroffen en als ik hem dan door de huisarts in het ziekenhuis liet opnemen had ik het allemaal gedaan. Vreselijk om hem zo te zien, want ik wist dat hij doodongelukkig was en ook al was het zijn eigen verantwoordelijkheid, ik kon daar niet aan, dus bleef ik er voor hem zijn. De huisarts heeft vaak gezegd dat we hem maar moesten laten gaan maar dat konden we niet, dan was hij al veel eerder overleden. Hij is anderhalf jaar geleden overleden aan een herseninfarct, en hoe kut ik het ook vind om te zeggen maar rust is er inderdaad nu wel. Niet meer die constante angst dat het daar niet goed ging of dat ik hem dood aan zou treffen. Ik mis hemzelf verschrikkelijk, het was een doodgoeie man, maar tijdens die drankperiodes heb ik hem vervloekt.
Dus tips om ermee om te gaan...lastig. Ik kan zeggen afstand nemen, maar dat heb ik zelf nooit gekund. Voor jezelf is dat wel het beste natuurlijk, maar je gaat je toch steeds afvragen hoe het gaat.
Gedwongen opname is ons nooit gelukt. Pap was een ster in toneel spelen en aan de wilsbekwaamheid werd door meerdere specialisten, psychiaters etc. nooit getwijfeld. Hoe is het mogelijk want iedere idioot kon zien dat het echt niet goed ging en hij zover zou gaan dat het echt fout zou gaan. Maar ze hebben ons letterlijk meerdere keren gezegd dat er pas iets zou gebeuren als het te laat was...helaas is die dag gekomen.
Sterkte, ik weet precies hoe jij je voelt.
dinsdag 26 januari 2010 om 22:40
De instantie die gespecialiseerd is in verslaving is btw een paar keer langs geweest en 'ze hadden heel gezellig gepraat'. Er was volgens hen niets aan de hand...daar zakte toen onze broek al van af, maar toen mijn pap een paar weken overleden was, belden ze mijn zus: hoe het ging omdat ze niets hoorden en dat zou vast betekenen dat het wel goed ging, zoals ze zelf ook hadden ondervonden.
Toen mijn zus zei dat ze helaas een paar weken te laat waren met dit fantastische telefoontje hebben ze zit rot zitten schamen, en terecht.
Ik heb een zeer lage pet op van de Nederlandse zorg, die hebben ons jarenlang in de stront laten zakken.
Toen mijn zus zei dat ze helaas een paar weken te laat waren met dit fantastische telefoontje hebben ze zit rot zitten schamen, en terecht.
Ik heb een zeer lage pet op van de Nederlandse zorg, die hebben ons jarenlang in de stront laten zakken.
woensdag 27 januari 2010 om 07:16
Monty, mijn moeder kon pas in een gesloten inrichting worden opgenomen toen ze al meer dan twee maanden letterlijk in de stront in haar bed lag. En ik maar dagelijks ernaartoe om te redderen, schoonmaken, wassen, nieuwe matrassen kopen, pannetjes eten brengen (wat niet werd opgegeten). Achteraf werd mij verteld dat juist mijn redderen en helpen haar situatie in stand hield
Wat fijn dat de huisarts van je vader hem wel verschillende malen in een ziekenhuis heeft laten opnemen. Dat is mij nooit gelukt. Ik heb zo vaak de huisarts (of 's avonds de doktersdienst) gebeld omdat mijn moeder weer eens in een delier + epileptische toeval lag. Maar neen, daarvoor kwam de dokter niet, mevrouw moest morgenochtend maar zelf naar haar eigen huisarts ..... en opnemen was er al helemaal niet bij, dat gebeurde pas als mevrouw een gevaar was voor haar omgeving
Wat fijn dat de huisarts van je vader hem wel verschillende malen in een ziekenhuis heeft laten opnemen. Dat is mij nooit gelukt. Ik heb zo vaak de huisarts (of 's avonds de doktersdienst) gebeld omdat mijn moeder weer eens in een delier + epileptische toeval lag. Maar neen, daarvoor kwam de dokter niet, mevrouw moest morgenochtend maar zelf naar haar eigen huisarts ..... en opnemen was er al helemaal niet bij, dat gebeurde pas als mevrouw een gevaar was voor haar omgeving
woensdag 27 januari 2010 om 11:01
Wat een afschuwelijke situatie. Mensonterend, voor alle betrokkenen. Ik weet niet of gedwongen opname een optie is, maar misschien is het wel de moeite waard om er in te duiken. Er zijn -buiten de "reguliere" GGZ instellingen (heb ik persoonlijk geen hoge pet van op)- volgens mij ook wel mogelijkheden. Gespecialiseerde klinieken bieden vaak ook begeleiding voor de betrokkenen. Het probleem ligt duidelijk bij de verslaving van je vader, maar jij kunt misschien ook wel wat hulp gebruiken om hier niet aan onderdoor te gaan?
Heel erg veel sterkte...
Heel erg veel sterkte...
woensdag 27 januari 2010 om 12:11
Lieve lieve meid,
hier zo ongeveer hetzelfde meegemaakt. Mijn vader dronk altijd al wel lekker, maar nadat hij ontslagen werd en zijn vader overleed is het erger geworden. Mijn vader was een man van statis aanzien, dit was hij nu (volgens hem) kwijt. Mijn moeder had indertijd 2 banen, zorgde voor ons (ik was toen 13/14/15 de jongste, samen met nog 1 broer thuis, andere 2 het huis uit). Heel veel heeft gepraat met de huisarts en hij is ook even opgenomen geweest. Maar mijn vader was een ster in het verhaal zo draaien dat het er allemaal rooskleurig uitzag,
Op een gegeven moment heeft mijn moeder voor ons en voor zichzelf gekozen. Hij is het huis uit gegaan, eerst naar een oom (een broer van hem) om daar "af te kicken". Daarna in een seniorenwoning. Elke dag kwamen wij er eten brengen, was ophalen, schoonmaken. Meerdere malen heeft mijn vader weken in het ziekenhuis gelegen. Niks hielp.
En wat er ook al getypt werd, het redderen en schoonmaken zijn onze fout geweest. Daardoor kon hij niet gedwongen opgenomen worden. Uiteindelijk is hij na een chinees bezoek waar hij zoveel had gedronken, door een ambulance naar huis gebracht. Die wilden hem eigenlijk meenemen naar het zieken, hij weigerde. 's nachts is mijn moeder gaan kijken omdat ze elke avond even belden en hij niet op nam. volgende ochtend met hulp van huisarts naar het ziekenhuis gebracht. De ochtend erna was hij overleden.
Hoe moeilijk ik het er nog steeds mee heb, het geeft inderdaad zo ontzettend veel rust. Ik hoop dat je wat aan deze ervaring hebt. Als je nog meer wilt weten, shoot me miepiemiep89@Live.nl . Sterke!!
hier zo ongeveer hetzelfde meegemaakt. Mijn vader dronk altijd al wel lekker, maar nadat hij ontslagen werd en zijn vader overleed is het erger geworden. Mijn vader was een man van statis aanzien, dit was hij nu (volgens hem) kwijt. Mijn moeder had indertijd 2 banen, zorgde voor ons (ik was toen 13/14/15 de jongste, samen met nog 1 broer thuis, andere 2 het huis uit). Heel veel heeft gepraat met de huisarts en hij is ook even opgenomen geweest. Maar mijn vader was een ster in het verhaal zo draaien dat het er allemaal rooskleurig uitzag,
Op een gegeven moment heeft mijn moeder voor ons en voor zichzelf gekozen. Hij is het huis uit gegaan, eerst naar een oom (een broer van hem) om daar "af te kicken". Daarna in een seniorenwoning. Elke dag kwamen wij er eten brengen, was ophalen, schoonmaken. Meerdere malen heeft mijn vader weken in het ziekenhuis gelegen. Niks hielp.
En wat er ook al getypt werd, het redderen en schoonmaken zijn onze fout geweest. Daardoor kon hij niet gedwongen opgenomen worden. Uiteindelijk is hij na een chinees bezoek waar hij zoveel had gedronken, door een ambulance naar huis gebracht. Die wilden hem eigenlijk meenemen naar het zieken, hij weigerde. 's nachts is mijn moeder gaan kijken omdat ze elke avond even belden en hij niet op nam. volgende ochtend met hulp van huisarts naar het ziekenhuis gebracht. De ochtend erna was hij overleden.
Hoe moeilijk ik het er nog steeds mee heb, het geeft inderdaad zo ontzettend veel rust. Ik hoop dat je wat aan deze ervaring hebt. Als je nog meer wilt weten, shoot me miepiemiep89@Live.nl . Sterke!!
woensdag 27 januari 2010 om 13:46
Traincha, wat verschrikkelijk voor je. Dit is nu echt wat je zou kunnen noemen een lose-losesituatie Drank maakt meer kapt dan je lief is, die slogan van toen... het is zo waar.
Ik kan me niet helemaal inleven in jouw situatie en alle pijn die je moet voelen, maar misschien is juist de blik van een buitenstaander wel nuttig. Ik denk dat gedwongen hulp voor je vader geen zin heeft. Hij zal alleen het moment afwachten waarop hij weer kan gaan drinken en er dan weer vol tegenaan gaan. De kans dat hij het licht opeens ziet als hij wordt opgenomen, is naar mijn idee heel erg klein. Dit is waarschijnlijk ook de reden waarom gedwongen opname bij alcoholisme erg weinig voorkomt: omdat het niet werkt.
Jouw vader heeft ooit, toen hij nog helder kon nadenken, de keuze gemaakt voor drank. Hij leeft tot op de dag van vandaag met die keuze - als je dit nog leven kunt noemen. Hij maar ook jullie kunnen die keuze nu niet meer terugdraaien. Hij is zwaar verslaafd en zal dat ook altijd blijven.
Het is erg belangrijk dat je jezelf in bescherming neemt en kijkt hoeveel je aankan. Voel je niet verantwoordelijk voor hem: hij heeft ooit zijn keuze gemaakt en leeft nu met de consequenties. Dit is iets heel anders dan een zieke of dementerende ouder. Dit is een ouder die willens en wetens zijn eigen lichaam en hersencellen kapotmaakt, waardoor hij op een schandalige manier met jullie omgaat. Daar is niets zieligs aan.
Maar ondertussen blijft hij toch je vader... en jij weet wat voor persoon er onder de verslaving zit. En je houdt genoeg van deze persoon om alles wat in je macht ligt te proberen om hem te helpen. Maar... je vader zal het waarschijnlijk niet als helpen zien, maar ziet jou als de "vijand" die tussen hem en zijn beste vriend, drank, komt. Zij tweeën zijn onafscheidelijk, zijn elkaar onvoorwaardelijk trouw, op drank kan hij altijd rekenen.
Ik denk dat het enige wat hem hieruit kan breken een hevige eye-opener is. Je hoort dit wel eens van alcoholisten: ze worden wakker op een plaats die ze niet kennen, krijgen een auto-ongeluk, hun partner verlaat ze, en dan plotseling zien ze "het licht" en beseffen ze wat drank aanricht in hun leven. Alsof die hechte vriendschap met drank heel eventjes wordt doorbroken en ze van een afstandje naar zichzelf kunnen kijken. En dan zien ze dat drank niet hun vriend is maar hun ergste vijand.
Dat besef kun je niet afdwingen. Maar misschien kun je er op zijn minst toe bijdragen dat je de vriendschap tussen hem en drank niet in stand houdt. Door hem steeds weer te confronteren met wat drank met hem doet. Door hem erop te wijzen dat hij zichzelf herhaalt, dat zijn hersencellen afsterven door de drank en zijn kortetermijngeheugen daardoor is aangetast. Ik vind het idee van een filmpje maken, of foto's nemen en hem daar in een nuchtere bui mee confronteren niet eens zo gek. Maar speel in elk geval het spelletje niet mee, doe niet alsof zijn drankgebruik normaal is of zijn gedrag acceptabel. Wees heel duidelijk daarin.
Het is aan jou hoeveel energie je bereid bent hierin te steken... Je kunt het contact ook minimaal houden om het voor jezelf draaglijk te houden. Je kunt besluiten dat je hem niet kunt helpen. Je kunt ook de confronterende aanpak kiezen en daar een weg in vinden die voor jouzelf haalbaar is.
Ik wens je in elk geval heel veel sterkte.
Ik kan me niet helemaal inleven in jouw situatie en alle pijn die je moet voelen, maar misschien is juist de blik van een buitenstaander wel nuttig. Ik denk dat gedwongen hulp voor je vader geen zin heeft. Hij zal alleen het moment afwachten waarop hij weer kan gaan drinken en er dan weer vol tegenaan gaan. De kans dat hij het licht opeens ziet als hij wordt opgenomen, is naar mijn idee heel erg klein. Dit is waarschijnlijk ook de reden waarom gedwongen opname bij alcoholisme erg weinig voorkomt: omdat het niet werkt.
Jouw vader heeft ooit, toen hij nog helder kon nadenken, de keuze gemaakt voor drank. Hij leeft tot op de dag van vandaag met die keuze - als je dit nog leven kunt noemen. Hij maar ook jullie kunnen die keuze nu niet meer terugdraaien. Hij is zwaar verslaafd en zal dat ook altijd blijven.
Het is erg belangrijk dat je jezelf in bescherming neemt en kijkt hoeveel je aankan. Voel je niet verantwoordelijk voor hem: hij heeft ooit zijn keuze gemaakt en leeft nu met de consequenties. Dit is iets heel anders dan een zieke of dementerende ouder. Dit is een ouder die willens en wetens zijn eigen lichaam en hersencellen kapotmaakt, waardoor hij op een schandalige manier met jullie omgaat. Daar is niets zieligs aan.
Maar ondertussen blijft hij toch je vader... en jij weet wat voor persoon er onder de verslaving zit. En je houdt genoeg van deze persoon om alles wat in je macht ligt te proberen om hem te helpen. Maar... je vader zal het waarschijnlijk niet als helpen zien, maar ziet jou als de "vijand" die tussen hem en zijn beste vriend, drank, komt. Zij tweeën zijn onafscheidelijk, zijn elkaar onvoorwaardelijk trouw, op drank kan hij altijd rekenen.
Ik denk dat het enige wat hem hieruit kan breken een hevige eye-opener is. Je hoort dit wel eens van alcoholisten: ze worden wakker op een plaats die ze niet kennen, krijgen een auto-ongeluk, hun partner verlaat ze, en dan plotseling zien ze "het licht" en beseffen ze wat drank aanricht in hun leven. Alsof die hechte vriendschap met drank heel eventjes wordt doorbroken en ze van een afstandje naar zichzelf kunnen kijken. En dan zien ze dat drank niet hun vriend is maar hun ergste vijand.
Dat besef kun je niet afdwingen. Maar misschien kun je er op zijn minst toe bijdragen dat je de vriendschap tussen hem en drank niet in stand houdt. Door hem steeds weer te confronteren met wat drank met hem doet. Door hem erop te wijzen dat hij zichzelf herhaalt, dat zijn hersencellen afsterven door de drank en zijn kortetermijngeheugen daardoor is aangetast. Ik vind het idee van een filmpje maken, of foto's nemen en hem daar in een nuchtere bui mee confronteren niet eens zo gek. Maar speel in elk geval het spelletje niet mee, doe niet alsof zijn drankgebruik normaal is of zijn gedrag acceptabel. Wees heel duidelijk daarin.
Het is aan jou hoeveel energie je bereid bent hierin te steken... Je kunt het contact ook minimaal houden om het voor jezelf draaglijk te houden. Je kunt besluiten dat je hem niet kunt helpen. Je kunt ook de confronterende aanpak kiezen en daar een weg in vinden die voor jouzelf haalbaar is.
Ik wens je in elk geval heel veel sterkte.
Ga in therapie!
woensdag 27 januari 2010 om 17:24
Zo zag ik het ook miepje. Ik had de 'echte, leuke, normale vader' en de 'zieke vader'. Heb ik met behulp van mn psych geleerd.
Mijn vader werd alleen een paar keer opgenomen omdat ik de huisarts erbij had gehaald en omdat hij 1x bijna een bloedvergiftiging had door verwaarlozing van een wond, en een andere keer zijn natrium/kalium etc. gehalte zo slecht waren, kon ze niet anders dan hem opnemen. De laatste keer kwam hij er niet meer levend uit...
Ik ben het er overigens denk ik niet helemaal mee eens dat als iedereen zn handen van zo iemand aftrekt, zij het licht vaak zien. Ik denk namelijk dat als wij dat hadden gedaan, hij binnen no time zo ver was afgezakt dat ie echt niet meer te redden was en snel het bijltje erbij neer gegooid had. Door er te zijn (de een wat intensiever dan de ander) had ie nog wat om naar uit te kijken en zn best te doen. Dat probeerde hij volgens mij echt wel.
Tja het is zo triest allemaal, als ik het zo hoor zijn er velen die hiermee te maken hebben en komen mij de teksten van de alcoholist zo bekend voor...
Mijn vader werd alleen een paar keer opgenomen omdat ik de huisarts erbij had gehaald en omdat hij 1x bijna een bloedvergiftiging had door verwaarlozing van een wond, en een andere keer zijn natrium/kalium etc. gehalte zo slecht waren, kon ze niet anders dan hem opnemen. De laatste keer kwam hij er niet meer levend uit...
Ik ben het er overigens denk ik niet helemaal mee eens dat als iedereen zn handen van zo iemand aftrekt, zij het licht vaak zien. Ik denk namelijk dat als wij dat hadden gedaan, hij binnen no time zo ver was afgezakt dat ie echt niet meer te redden was en snel het bijltje erbij neer gegooid had. Door er te zijn (de een wat intensiever dan de ander) had ie nog wat om naar uit te kijken en zn best te doen. Dat probeerde hij volgens mij echt wel.
Tja het is zo triest allemaal, als ik het zo hoor zijn er velen die hiermee te maken hebben en komen mij de teksten van de alcoholist zo bekend voor...
donderdag 28 januari 2010 om 11:43
quote:monty25 schreef op 27 januari 2010 @ 17:24:
Ik ben het er overigens denk ik niet helemaal mee eens dat als iedereen zn handen van zo iemand aftrekt, zij het licht vaak zien.
Ik weet niet of je hiermee op mij reageert, maar ik zie het ook niet zo. Ik denk dat het sowieso zeldzaam is dat een zwaar alcoholist "het licht ziet" en ook dat de omgeving dat moment maar heel moeilijk kan afdwingen.
Wat je wel kan doen, is niet blijven faciliteren, meewerken, vergoeilijken. "Enabling" in AA-taal. Daarmee kan je het drankprobleem in stand houden. Dat hoeft niet te betekenen dat je handen helemaal van iemand af trekt, maar wel dat je probeert de persoon te beschermen, niet het drankgebruik.
Ik ben het er overigens denk ik niet helemaal mee eens dat als iedereen zn handen van zo iemand aftrekt, zij het licht vaak zien.
Ik weet niet of je hiermee op mij reageert, maar ik zie het ook niet zo. Ik denk dat het sowieso zeldzaam is dat een zwaar alcoholist "het licht ziet" en ook dat de omgeving dat moment maar heel moeilijk kan afdwingen.
Wat je wel kan doen, is niet blijven faciliteren, meewerken, vergoeilijken. "Enabling" in AA-taal. Daarmee kan je het drankprobleem in stand houden. Dat hoeft niet te betekenen dat je handen helemaal van iemand af trekt, maar wel dat je probeert de persoon te beschermen, niet het drankgebruik.
Ga in therapie!
