Psyche
alle pijlers
Mijn vader.
donderdag 6 mei 2010 om 09:53
Op mijn 15de zijn mijn ouders gescheiden.
In het begin ging ik elk weekend naar mijn vader, dat werd na een tijd minder... ( Mijn vader & ik konden het niet zo goed vinden ).
Mijn vader belde toen ook niet meer en ik sprak hem sporadisch.
Toen ik 2 weken niet meer kwam logeren en hem sprak kreeg ik te horen dat ik mijn spullen uit mijn kamer moest halen want hij zou van mijn kamer een logeerkamer maken en dan moesten mijn spullen weg. Dat vond ik pijnlijk, heb ik hem ook gezegd. Natuurlijk mag hij mensen laten logeren op mijn slaapkamer maar waarom moest die perse helemaal leeggehaald worden? Waarom mocht ik niks meer van mezelf houden op die kamer?
Nouja, toch maar gedaan want ja, zo vaak kwam ik er nou ook weer niet. Een tijdlang kwam ik een keer per maand een uurtje ofzo op bezoek bij mijn vader, totdat dat ook weer stopte... Toen hoorde ik ook ongeveer een half jaar lang niks van hem.
Op een gegeven moment werd de relatie met mijn moeder zó slecht dat het niet meer ging bij haar. Ik ben een keer of 6 op & neer verhuisd tussen mijn opa & oma en mijn moeder. Totdat ik uiteindelijk ( Op mijn 17de ) weer bij mijn vader ben gaan wonen. Hij had toen een Poolse vriendin ( Woonde ook in Polen, hij sprak geen Pools, zij sprak geen andere talen... )
Mijn vader negeerde me, negeerde me met boodschappen doen, negeerde wat ik deed. Ik kon alles maken, had vrienden die blowden, deed dat zelf soms ook, gewoon in huis. Hield feestjes in de tuin als hij een week in Polen was, probeerde een rebel te zijn maar dan op kleine schaal, wel alles netjes opruimen & zorgen dat de buren geen last hadden ( Want ik ben helemaal niet zo rebels ingesteld ) Maar mijn vader vond alles goed, ook al zag hij wel 5 kratten bier staan en meer lege flessen alcohol als hij terug kwam.
Op mijn 19de heeft hij mij eruit gezet met de reden dat zijn vriendin bij hem kwam wonen en ze ruimte nodig hadden voor haar 3 kinderen. Ik ben toen van Limburg naar Twente verhuisd.
Ik heb hem toen nog een half jaar gesproken en toen weer anderhalf jaar niet.
Ik weet dat ik fouten heb gemaakt en dat er dingen zijn voorgevallen maar ik ben sinds kerst bezig het contact weer op te pakken. Ik heb hem een kerstkaart gestuurd met daarin dat ik hem graag wilde spreken, al was het voorlopig maar op msn, hij voegde me toe en we begonnen te praten, eerst ging het moeilijk... Hij wilde niet, kon het niet aan, teveel pijn. En toen werd het alsnog een gesprek.
Een week nadat we gesproken hadden kreeg ik een mail dat ik niet meer welkom was in zijn leven, 3 dagen erna een mail met hoe het gaat. Toen weer een tijd niks, heb ik hem gemaild omdat ik graag wilde weten hoe het gaat, krijg ik niks op terug.
Ik ben ondertussen 22 en ik wil niks liever dan hem uitleggen dat ik niet zo slecht ben als dat hij denkt. Dat ik nog steeds zijn dochter ben en ik weet dat ik fouten heb gemaakt, die heeft hij ook. Ik wil dat achter ons laten en een band opbouwen.
Wat moet ik hiermee? Moet ik dit laten zitten? Moet ik voor zijn deur opduiken? Ik weet niet wat ik ermee aanmoet
Misschien dat ik nog wat stukken mis om het verhaal duidelijk over te brengen maar dat kan ik altijd nog aanvullen.
In het begin ging ik elk weekend naar mijn vader, dat werd na een tijd minder... ( Mijn vader & ik konden het niet zo goed vinden ).
Mijn vader belde toen ook niet meer en ik sprak hem sporadisch.
Toen ik 2 weken niet meer kwam logeren en hem sprak kreeg ik te horen dat ik mijn spullen uit mijn kamer moest halen want hij zou van mijn kamer een logeerkamer maken en dan moesten mijn spullen weg. Dat vond ik pijnlijk, heb ik hem ook gezegd. Natuurlijk mag hij mensen laten logeren op mijn slaapkamer maar waarom moest die perse helemaal leeggehaald worden? Waarom mocht ik niks meer van mezelf houden op die kamer?
Nouja, toch maar gedaan want ja, zo vaak kwam ik er nou ook weer niet. Een tijdlang kwam ik een keer per maand een uurtje ofzo op bezoek bij mijn vader, totdat dat ook weer stopte... Toen hoorde ik ook ongeveer een half jaar lang niks van hem.
Op een gegeven moment werd de relatie met mijn moeder zó slecht dat het niet meer ging bij haar. Ik ben een keer of 6 op & neer verhuisd tussen mijn opa & oma en mijn moeder. Totdat ik uiteindelijk ( Op mijn 17de ) weer bij mijn vader ben gaan wonen. Hij had toen een Poolse vriendin ( Woonde ook in Polen, hij sprak geen Pools, zij sprak geen andere talen... )
Mijn vader negeerde me, negeerde me met boodschappen doen, negeerde wat ik deed. Ik kon alles maken, had vrienden die blowden, deed dat zelf soms ook, gewoon in huis. Hield feestjes in de tuin als hij een week in Polen was, probeerde een rebel te zijn maar dan op kleine schaal, wel alles netjes opruimen & zorgen dat de buren geen last hadden ( Want ik ben helemaal niet zo rebels ingesteld ) Maar mijn vader vond alles goed, ook al zag hij wel 5 kratten bier staan en meer lege flessen alcohol als hij terug kwam.
Op mijn 19de heeft hij mij eruit gezet met de reden dat zijn vriendin bij hem kwam wonen en ze ruimte nodig hadden voor haar 3 kinderen. Ik ben toen van Limburg naar Twente verhuisd.
Ik heb hem toen nog een half jaar gesproken en toen weer anderhalf jaar niet.
Ik weet dat ik fouten heb gemaakt en dat er dingen zijn voorgevallen maar ik ben sinds kerst bezig het contact weer op te pakken. Ik heb hem een kerstkaart gestuurd met daarin dat ik hem graag wilde spreken, al was het voorlopig maar op msn, hij voegde me toe en we begonnen te praten, eerst ging het moeilijk... Hij wilde niet, kon het niet aan, teveel pijn. En toen werd het alsnog een gesprek.
Een week nadat we gesproken hadden kreeg ik een mail dat ik niet meer welkom was in zijn leven, 3 dagen erna een mail met hoe het gaat. Toen weer een tijd niks, heb ik hem gemaild omdat ik graag wilde weten hoe het gaat, krijg ik niks op terug.
Ik ben ondertussen 22 en ik wil niks liever dan hem uitleggen dat ik niet zo slecht ben als dat hij denkt. Dat ik nog steeds zijn dochter ben en ik weet dat ik fouten heb gemaakt, die heeft hij ook. Ik wil dat achter ons laten en een band opbouwen.
Wat moet ik hiermee? Moet ik dit laten zitten? Moet ik voor zijn deur opduiken? Ik weet niet wat ik ermee aanmoet
Misschien dat ik nog wat stukken mis om het verhaal duidelijk over te brengen maar dat kan ik altijd nog aanvullen.
donderdag 6 mei 2010 om 10:19
Pff.. ik weet niet heel goed op basis waarvan jij je verontschuldigingen maakt c.q. wil maken naar je vader toe... Ik zie hier nu niet echt dingen die jij verkeerd zou hebben gedaan...
Wat doet je vader pijn dan?
Zoals je het nu nl. omschrijft, lijkt het gewoon een kwestie van een vader die zijn dochter in de steek heeft gelaten (plat gezegd).... waar zou jij je dan voor moeten verontschuldigen?
Als dit echt het enige is wat jij hebt gedaan dan geloof ik dat je pubergedrag hebt vertoond om aandacht te krijgen van wie dan ook (want ook met je moeder ging het op een gegeven moment niet goed).
En als dit echt het enige is, wat je hebt gedaan dan snap ik het gedrag van je vader totaal niet eigenlijk.... zoals ik al aangaf dan lijkt het er meer op dat hij jou iin de steek heeft gelaten dan andersom... En dan geloof ik dat je meer hebt aan bijv. coaching of therapie en daarna kan kijken hoe je met je ouders kan omgaan.
Hoe is de relatie met je moeder nu?
Wat doet je vader pijn dan?
Zoals je het nu nl. omschrijft, lijkt het gewoon een kwestie van een vader die zijn dochter in de steek heeft gelaten (plat gezegd).... waar zou jij je dan voor moeten verontschuldigen?
Als dit echt het enige is wat jij hebt gedaan dan geloof ik dat je pubergedrag hebt vertoond om aandacht te krijgen van wie dan ook (want ook met je moeder ging het op een gegeven moment niet goed).
En als dit echt het enige is, wat je hebt gedaan dan snap ik het gedrag van je vader totaal niet eigenlijk.... zoals ik al aangaf dan lijkt het er meer op dat hij jou iin de steek heeft gelaten dan andersom... En dan geloof ik dat je meer hebt aan bijv. coaching of therapie en daarna kan kijken hoe je met je ouders kan omgaan.
Hoe is de relatie met je moeder nu?
donderdag 6 mei 2010 om 10:27
Wat een verdrietig verhaal Sazzefrazz. Je legt wel erg veel verantwoordelijkheid bij jezelf neer vind ik. Je was een kind. Op die leeftijd heeft een ouder nog de plicht om de 'zwaarste last' te dragen in een relatie. Ouders moeten hun kinderen leren hoe ze zich in een relatie met andere mensen moeten opstellen. Dat hebben jouw ouders zo te lezen helemaal niet gedaan. Dus zij lieten de bal vallen waardoor het moeizaam/slecht ging. En voor die fout wil jij je nu verantwoorden. Of eigenlijk zelfs bijna boete doen gezien het gemak waarmee je door het stof wil voor je vader.
Ik snap heel goed dat je graag een goede relatie wil met je vader. Maar je kunt geen goede relatie opbouwen met iemand door diens fouten op je te nemen.
Ik snap heel goed dat je graag een goede relatie wil met je vader. Maar je kunt geen goede relatie opbouwen met iemand door diens fouten op je te nemen.
donderdag 6 mei 2010 om 10:35
Ja, ik weet dat het lastig ligt, ik ben hem nog 400 euro schuldig voor een laptop. Dat is denk ik het ergste wat er is gebeurt?
Mijn vader is sociaal heel moeilijk, zijn hele familie valt uit elkaar door mensen die problemen hebben met sociaal zijn, zijn broer is ook verdwenen uit zijn leven door contact wat weggevallen is ( Zijn broer woont toevallig tegenover mij en hij heeft wel vaak genoeg vrienden over de vloer, alleen familie is een taboe... )
Mijn vader is ziek, hij heeft suikerziekte, zwaar. Hij is er slecht aan toe en is afgekeurd voor zijn werk, kan zijn huis niet meer betalen en staat misschien binnenkort op straat.
Waar ik bang voor is is dat er iets gebeurt en ik het niet weet. Ik weet nu nog waar hij woont, ik weet in wat voor auto hij rijd dus ik zie hem soms rijden en dan weet ik dat hij oké is. Ik ben bang dat ik hem echt uit het zicht ga verliezen.
Misschien is het dan niet mijn verantwoordelijkheid maar het is wél mijn vader.
Er is geen relatie met mijn moeder. Haar heb ik al 3 jaar niet meer gezien, ik spreek haar héél soms op msn. Maar daar houd het ook mee op.
Mijn moeder heeft een groot temperament en wat er met mijn vader gebeurt is is niks tegenover de situaties met mijn moeder helaas.
Mijn vader is sociaal heel moeilijk, zijn hele familie valt uit elkaar door mensen die problemen hebben met sociaal zijn, zijn broer is ook verdwenen uit zijn leven door contact wat weggevallen is ( Zijn broer woont toevallig tegenover mij en hij heeft wel vaak genoeg vrienden over de vloer, alleen familie is een taboe... )
Mijn vader is ziek, hij heeft suikerziekte, zwaar. Hij is er slecht aan toe en is afgekeurd voor zijn werk, kan zijn huis niet meer betalen en staat misschien binnenkort op straat.
Waar ik bang voor is is dat er iets gebeurt en ik het niet weet. Ik weet nu nog waar hij woont, ik weet in wat voor auto hij rijd dus ik zie hem soms rijden en dan weet ik dat hij oké is. Ik ben bang dat ik hem echt uit het zicht ga verliezen.
Misschien is het dan niet mijn verantwoordelijkheid maar het is wél mijn vader.
Er is geen relatie met mijn moeder. Haar heb ik al 3 jaar niet meer gezien, ik spreek haar héél soms op msn. Maar daar houd het ook mee op.
Mijn moeder heeft een groot temperament en wat er met mijn vader gebeurt is is niks tegenover de situaties met mijn moeder helaas.
donderdag 6 mei 2010 om 10:36
Jééé Zassefrazz!
Ik sluit me helemaal bij derest aan!
Voor zover ik kan lezen heb je niks verkeerd gedaan hoor, behalve een beetje puberen!? Maar dat hoort erbij!
Ik hoop dat je relatie met je opa en oma goed is en blijft en dat je steun aan ze hebt!
En jouw ouders; ik zal en mag niet oordelen maar zoek de fout niet bij jezelf meis! Iedere puber heeft het recht om een beetje te puberen, is geen reden voor een ouder om je maar op straat te zetten!
Ik sluit me helemaal bij derest aan!
Voor zover ik kan lezen heb je niks verkeerd gedaan hoor, behalve een beetje puberen!? Maar dat hoort erbij!
Ik hoop dat je relatie met je opa en oma goed is en blijft en dat je steun aan ze hebt!
En jouw ouders; ik zal en mag niet oordelen maar zoek de fout niet bij jezelf meis! Iedere puber heeft het recht om een beetje te puberen, is geen reden voor een ouder om je maar op straat te zetten!
donderdag 6 mei 2010 om 10:44
Ik begrijp uit je verhaal dat je je vader zielig vind omdat hij ziek is, afgekeurd e.d. Als hij wat meer verantwoordelijkheid had genomen voor zijn eigen leven waren dit soort dingen voor hem niet gebeurd en had hij gewoon nog contact gehad met alles en iedereen.
Maar omdat hij dingen niet op orde heeft, hoeft hij dat toch niet op jou af te wentelen en jij hoeft dat zeker niet op je te nemen.
Misschien dat je eens met je oom kan praten.
Het gaat niet echt om het sociaal zijn, maar om de familieband (die er niet is). Lijkt mij dat er daar vroeger thuis dingen zijn voorgevallen waardoor niemand contact met elkaar heeft en waardoor bijv. je vader zo met dingen om gaat.
Als je wat meer inzicht hebt in dat verleden, kun je op basis daarvan ook makkelijker begrijpen wat je voor de toekomst kunt doen (ook als je zelf een relatie en evt. een gezin wilt).
Daarnaast lijkt me iets als coaching of therapie om te gaan doen een goede voor je eigen toekomst (relatie en evt. gezin).
Maar je hoeft echt niet zijn fouten op je te nemen of je daar verantwoordelijk voor te voelen.
Maar omdat hij dingen niet op orde heeft, hoeft hij dat toch niet op jou af te wentelen en jij hoeft dat zeker niet op je te nemen.
Misschien dat je eens met je oom kan praten.
Het gaat niet echt om het sociaal zijn, maar om de familieband (die er niet is). Lijkt mij dat er daar vroeger thuis dingen zijn voorgevallen waardoor niemand contact met elkaar heeft en waardoor bijv. je vader zo met dingen om gaat.
Als je wat meer inzicht hebt in dat verleden, kun je op basis daarvan ook makkelijker begrijpen wat je voor de toekomst kunt doen (ook als je zelf een relatie en evt. een gezin wilt).
Daarnaast lijkt me iets als coaching of therapie om te gaan doen een goede voor je eigen toekomst (relatie en evt. gezin).
Maar je hoeft echt niet zijn fouten op je te nemen of je daar verantwoordelijk voor te voelen.
donderdag 6 mei 2010 om 10:45
Nouja, mijn ouders zijn niet helemaal de normale ouders.
Mijn moeder heeft een versie van Borderline maar weigert behandeling. Mijn moeder heeft een paar jaar geleden 2 herseninfarcten gehad & daardoor is haar gedrag versterkt dus de laatste jaren is het alleen maar erger geworden.
Puberen is inderdaad wat ik gedaan heb maar omdat mijn thuissituatie altijd extreem is geweest had ik niet verwacht dat het minder extreem zou lopen als ik het pubertje uit zou gaan hangen.
Mijn familiesituatie is nooit normaal geweest, verre van zelfs.
Mijn vader is agressief, elke keer werden dingen gegooid, kwamen er nieuwe gaten in de deuren en bij elk klusproject leerde ik nieuwe scheldwoorden. Mijn moeder is altijd degene geweest die de waarheid niet durfde te zien, die nooit iets fout deed maar eigenlijk wel een groot probleem vormde.
Na de scheiding dacht ik dat het beter zou worden maar het werd een werkelijke hel.
Mijn moeder wil ik ook niet meer spreken, zij geeft mij de schuld van alles wat gebeurt is en er zijn heftige dingen geweest in de tijd dat ik bij haar woonde. Maar mijn vader, ik heb het gevoel dat het allemaal niet zo bedoelt is maar dat hij het gewoon niet in de realiteit kan plaatsen wat hij doet en gedaan heeft. Ik heb het gevoel dat hij niet begrijpt & beseft wat hij doet...
Mijn moeder heeft een versie van Borderline maar weigert behandeling. Mijn moeder heeft een paar jaar geleden 2 herseninfarcten gehad & daardoor is haar gedrag versterkt dus de laatste jaren is het alleen maar erger geworden.
Puberen is inderdaad wat ik gedaan heb maar omdat mijn thuissituatie altijd extreem is geweest had ik niet verwacht dat het minder extreem zou lopen als ik het pubertje uit zou gaan hangen.
Mijn familiesituatie is nooit normaal geweest, verre van zelfs.
Mijn vader is agressief, elke keer werden dingen gegooid, kwamen er nieuwe gaten in de deuren en bij elk klusproject leerde ik nieuwe scheldwoorden. Mijn moeder is altijd degene geweest die de waarheid niet durfde te zien, die nooit iets fout deed maar eigenlijk wel een groot probleem vormde.
Na de scheiding dacht ik dat het beter zou worden maar het werd een werkelijke hel.
Mijn moeder wil ik ook niet meer spreken, zij geeft mij de schuld van alles wat gebeurt is en er zijn heftige dingen geweest in de tijd dat ik bij haar woonde. Maar mijn vader, ik heb het gevoel dat het allemaal niet zo bedoelt is maar dat hij het gewoon niet in de realiteit kan plaatsen wat hij doet en gedaan heeft. Ik heb het gevoel dat hij niet begrijpt & beseft wat hij doet...
donderdag 6 mei 2010 om 11:20
Ok dus je vader heeft een relatie gehad met een borderliner... en jij had een bordeline-moeder... Heftig!!
Ik denk dat er genoeg redenen zijn om eerst zelf hulp te gaan zoeken, voordat je contact met je vader gaat proberen te herstellen. Ik denk nl. dat wanneer je hulp hebt gehad dat je dan op een andere manier gaat proberen om het contact evt. te herstellen... dan dat je nu doet (en dus niet werkt). Je wilt er iets uit halen wat er nu (nog) niet in zit en misschien nooit gaat inzitten....
Heb je nog broers/zussen?
Ik weet niet wat je zelf voor ogen had in je eigen toekomst, maar je eigen verleden heeft daar heel veel invloed op.. Werk daar aan dan kun je voorkomen dat het in de toekomst met jouw relatie en kinderen ook zo afloopt.
Ik denk dat er genoeg redenen zijn om eerst zelf hulp te gaan zoeken, voordat je contact met je vader gaat proberen te herstellen. Ik denk nl. dat wanneer je hulp hebt gehad dat je dan op een andere manier gaat proberen om het contact evt. te herstellen... dan dat je nu doet (en dus niet werkt). Je wilt er iets uit halen wat er nu (nog) niet in zit en misschien nooit gaat inzitten....
Heb je nog broers/zussen?
Ik weet niet wat je zelf voor ogen had in je eigen toekomst, maar je eigen verleden heeft daar heel veel invloed op.. Werk daar aan dan kun je voorkomen dat het in de toekomst met jouw relatie en kinderen ook zo afloopt.
donderdag 6 mei 2010 om 11:41
Ik ben de enigskind. En momenteel ben ik idd hulp aan het zoeken maar dat komt vooral dat gewoon tot nu toe alles een puinhoop is. Door stomme fouten die ik zelf gemaakt heb heb ik veel problemen op de hals gehaald & alles is momenteel onduidelijk.
Mijn toekomst?
Momenteel durf ik daar nog niks over te zeggen, ik weet niet waar die ligt. Óf ik überhaupt iets ga bereiken.
Er is gewoon zó veel te doen in mijn leven wat op een rij gezet moet worden dat ik niet weet waar ik moet beginnen, ik heb volgende week een afspraak bij de dokter voor een doorverwijzing naar verdere hulp ik heb namelijk het gevoel dat ik in een depressie zit en ik kan het gewoon niet meer, werken hou ik niet vol en normale dingen zijn heel zwaar. Ik heb geen tussengevoelens meer ook, het is of heel slecht of heel goed, niks ertussenin dus dat is zeker iets waar ik aan wil werken.
Het rotte is dat ik voor mezelf wel op een rij kan zetten waar ik het gevoel heb dat het fout gaat maar niet eraan kan werken en na tijden van ontkenning op dat gebied ben ik eindelijk bereid die hulp te zoeken die ik nodig heb om alles op een rij te krijgen om normaal verder te kunnen.
Inderdaad misschien eerst de hulp afwachten voor ik wel/niet verderga met contact verkrijgen met mijn vader...
Mijn toekomst?
Momenteel durf ik daar nog niks over te zeggen, ik weet niet waar die ligt. Óf ik überhaupt iets ga bereiken.
Er is gewoon zó veel te doen in mijn leven wat op een rij gezet moet worden dat ik niet weet waar ik moet beginnen, ik heb volgende week een afspraak bij de dokter voor een doorverwijzing naar verdere hulp ik heb namelijk het gevoel dat ik in een depressie zit en ik kan het gewoon niet meer, werken hou ik niet vol en normale dingen zijn heel zwaar. Ik heb geen tussengevoelens meer ook, het is of heel slecht of heel goed, niks ertussenin dus dat is zeker iets waar ik aan wil werken.
Het rotte is dat ik voor mezelf wel op een rij kan zetten waar ik het gevoel heb dat het fout gaat maar niet eraan kan werken en na tijden van ontkenning op dat gebied ben ik eindelijk bereid die hulp te zoeken die ik nodig heb om alles op een rij te krijgen om normaal verder te kunnen.
Inderdaad misschien eerst de hulp afwachten voor ik wel/niet verderga met contact verkrijgen met mijn vader...
donderdag 6 mei 2010 om 12:07
Dikke knuffel voor jou!
Ik herken wel wat in je verhaal, en heb ook hulp gezocht omdat ik een enorm schuldgevoel had. Wat ik heb geleerd is dat ik geen schuld heb! Net zoals iemand anders ook al zei je was een kind, een kind heeft alles voor zijn ouders over en als dat dan mislukt (bijvoorbeeld omdat je ouders toch gaan scheiden) voel je je schuldig.
Ik heb heel voorzichtig contact met mn vader, maar wel op mijn voorwaarden en met mezelf op de eerste plaats! Hij moet beseffen dat ik nu volwassen ben en mijn eigen leven heb. Ik ben niet meer van hem afhankelijk en hij zal veel goed moeten maken om weer een plaatsje in mijn leven te krijgen.
Heel veel sterkte!
Ik herken wel wat in je verhaal, en heb ook hulp gezocht omdat ik een enorm schuldgevoel had. Wat ik heb geleerd is dat ik geen schuld heb! Net zoals iemand anders ook al zei je was een kind, een kind heeft alles voor zijn ouders over en als dat dan mislukt (bijvoorbeeld omdat je ouders toch gaan scheiden) voel je je schuldig.
Ik heb heel voorzichtig contact met mn vader, maar wel op mijn voorwaarden en met mezelf op de eerste plaats! Hij moet beseffen dat ik nu volwassen ben en mijn eigen leven heb. Ik ben niet meer van hem afhankelijk en hij zal veel goed moeten maken om weer een plaatsje in mijn leven te krijgen.
Heel veel sterkte!
maandag 10 mei 2010 om 01:45
Ik heb dinsdag een afspraak met mijn huisarts voor een doorverwijzing naar een psych.
Ik ben zó bang voor alles wat omhoog gaat komen in die gesprekken...
Hoop dat ik snel weer op de baan ben want de laatste tijd hou ik zelfs werken niet meer vol...
Zo'n gevoel alsof alles doorgaat en jij zelf stilstaat. En dat constant.
Altijd moe, elk moment op het punt staan van huilen, bij alles wat misgaat overdreven reageren. Ik herken mezelf niet meer terug.
Mijn vader gaat voorlopig inderdaad op een laag pitje, misschien dat ik met de psych wat door kan babbelen hoe ik dat aan kan pakken als ik eraan toe ben
Bedankt voor jullie woorden! Soms is het al genoeg om van buitenstaanders iets te horen, het stelt me gerust. Tuurlijk voel ik me nog steeds verantwoordelijk maar ik voel me minder schuldig om het even opzij te zetten voor nu en eerst aan mezelf te werken.
Ik ben zó bang voor alles wat omhoog gaat komen in die gesprekken...
Hoop dat ik snel weer op de baan ben want de laatste tijd hou ik zelfs werken niet meer vol...
Zo'n gevoel alsof alles doorgaat en jij zelf stilstaat. En dat constant.
Altijd moe, elk moment op het punt staan van huilen, bij alles wat misgaat overdreven reageren. Ik herken mezelf niet meer terug.
Mijn vader gaat voorlopig inderdaad op een laag pitje, misschien dat ik met de psych wat door kan babbelen hoe ik dat aan kan pakken als ik eraan toe ben
Bedankt voor jullie woorden! Soms is het al genoeg om van buitenstaanders iets te horen, het stelt me gerust. Tuurlijk voel ik me nog steeds verantwoordelijk maar ik voel me minder schuldig om het even opzij te zetten voor nu en eerst aan mezelf te werken.
maandag 10 mei 2010 om 02:15
Sazzefras ik vind het heel goed van je dat je hulp gezocht hebt. Je voelt denk ik te veel verantwoordelijkheid en zorg voor twee ouders die het niet naar jou waar konden maken. Ik snap dat je het eng vind om er open over te zijn, waarschijnlijk is jouw (overlevings) strategie lang geweest : ik zorg voor dat mijn vader het goed vindt ik zorg dat mijn moeder het goed vindt.
Zorg nu eerst dat jij jezelf goed vindt, zorg maar voor jou .
Dat is eng dat snap ik toch super dat je hulp hebt!
Zorg nu eerst dat jij jezelf goed vindt, zorg maar voor jou .
Dat is eng dat snap ik toch super dat je hulp hebt!
