Mijn verhaal [lege OP]

Ik ben geen vreemde van het forum. Ik kom niet zomaar uit de lucht vallen. Ik heb een vreemde vraag. Maar ik zou het heel fijn vinden als ik mijn levensverhaal met jullie mag delen. Ik ben geen twintig, dus zal dat in etappes willen doen, wil het leesbaar blijven. Ook omdat ik nog schrijvende ben. Maar ik zou het heel fijn vinden als een paar mensen het willen lezen. Dankjullie wel.

xx

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

.

.

Ik zie een melding van gateway? Weet iemand wat dat betekent?

Merys schreef: ↑

15-06-2021 13:11

Als je geen vreemde op dit forum bent, zoals je zegt, dat weet je dat.

Nee, wat is het? Een foutmelding? En wat gaat er fout dan?

dianaf schreef: ↑

15-06-2021 13:03

Gewoon een foutmelding. Gaat meestal op een gegeven moment weer weg.

TO, houd je er rekening mee dat door jouw verhaal hier te plaatsen, VIVA en aanverwachten het mag gebruiken voor allerlei doeleinden.

Hoezo zou viva dit mogen gebruiken? Of anderen? Dit is MIJN verhaal, niet van viva toch?

viva-amber schreef: ↑

15-06-2021 13:08

To, ik heb ook een geweldadige kindertijd gehad en onvoorspelbaar onbetrouwbaar gedrag van mijn ouders. Ik ben ook van dezelfde leeftijd als jij. Ik heb wel therapie gehad in mijn tienertijd, slachtofferhulp op mijn 21ste, later ook nog eens.

Ik begrijp niet zo goed wat je met het ophalen in detail wil bereiken.
Het komt een beetje over alsof de tijd voor verwerking er bij jou nooit echt geweest is. Houd er ook rekening mee dat bij de aanvang van de overgang het niet raar is dat er allerlei onverwerkte trauma's naar boven komen.

Mijn vraag is vooral: wat ga je doen om het een normale plek te geven in je leven en je geheugen. Je bent immers geen 4 meer maar 11 maal 4.

Zou de overgang ermee te maken hebben? Ik voelde me afgelopen week erg bozig. Ik vroeg me af of dit ook kwam door de overgang trouwens, want meestal denk ik daar nooit aan. Heb ook geen overgangsklachten, maar kon mijn boos-zijn niet verklaren.

Ik wil het graag een plek geven. Ik heb in mijn leven verschillende vormen van therapie gehad. Maar eigenlijk heb ik nooit gevoeld. Ik heb dit altijd als een verhaal over iemand gezien en niet als MIJN verhaal. Ik heb nooit echt een seconde tijd genomen om het te laten bezinken. Ik kon het opraffelen bij een therapeut, maar het ging niet over mij. En nu ben ik aan het schrijven en zoveel aan het huilen. Ik zie dingen ineens ook in een ander perspectief. Ik zie ineens ook hoe klein ik ben bij bepaalde gebeurtenissen en ik zie een klein meisje staan. En ik zie hoe eenzaam ze is en dat doet me nu ineens wél verdriet, waar dat er eerder nooit was. En dóór. Zo ging het altijd.

Maar ik wil niet dat Viva of anderen mijn verhaal kunnen gebruiken of misbruiken. Dus ik denk dat ik het ga verwijderen als dat echt zo is.

Felidaes schreef: ↑

15-06-2021 13:15

Heb je de voorwaarden gelezen voor je je aanmeleden voor het forum

Nee. Maar bedankt voor de waarschuwingen. Ik ga mijn verhaal deleten. Excuses.

In dit geval vind ik het niet erg om het verdriet te voelen, want die is goed beheersbaar voor mij. Ik word er gelukkig niet heel erg door beperkt. Hooguit dat ik een beetje op mijn eilandje zit en even een beetje afstand neem. Maar verder leef ik mijn normale leven. Het boos zijn vind ik stukken vervelender. Ik voelde me grimmig, onbegrepen, geiiriteerd en had zoiets, ik sluit mezelf op, voordat ik dingen stuk maak in mijn relaties en daar allemaal frustraties over de schutting flikker.

Safrat, de indeling is natuurlijk belangrijk als ik hiermee een boek zou willen schrijven, want dan moet het leesbaar zijn voor publiek. Hier heb ik het slechts zo geschreven, zoals het in mijn hoofd kwam en af en toe heb ik stukjes omgedraaid om het vloeiender te laten zijn. Als het een boek moest worden, heb je helemaal gelijk. Dan gaat het om schrijfstijl, opbouw etc.

Over de eerlijkheid van herinneringen: ik begon mijn verhaal dat dit aangevuld werd met opmerkingen van anderen. Dat zijn niet mijn herinneringen. Ik heb bijv. van mijn moeder veel opmerkingen gehoord. Over hoe dingen gelopen waren. Toen ik het later aan mijn vader vroeg, zei hij dat mijn moeder een dikke duim had en dat ze een gestoord mens was. Daarom kan ik niet anders, dan werken met de dingen die in mij zitten. Sommige kan ik geen context geven. Andere wel. Ik weet nl. voor het feit zeker dat mijn moeder is weggegaan toen ik een baby was. Mijn moeder heeft me dat verteld, haar vriendin heeft dat verteld, mijn oma heeft dat verteld en mijn vader ook. Alleen volgens mijn vader was dat niet vanwege gevaar, maar omdat mijn moeder een van haar zoveelste hysterische aanvallen had. Want die had mijn moeder vaak volgens mijn vader. En dan moest de arts gebeld worden, omdat ze kalmerende medicijnen nodig had.

Zoiets verzin ik niet zelf. Waarom zou ik dat bedenken? De herinnering aan mijzelf dat ik als peuter maar aan het wachten en wachten ben. Die zou gekleurd kunnen zijn. Want ik was erg jong. Misschien was het wachten maar een half uur of een uurtje en niet de gevoelsmatige uren. Maar zo schrijf ik het ook niet. Ik schrijf dat ik de auto zag wegrijden en ik op de bank voor het raam de auto de straat uit zie rijden. Ik heb zulke levendige herinneringen aan de gevels vd huizen tegenover ons en een specifiek huis in het bijzonder. Deze zijn niet verteld door anderen, maar door mij geabsorbeerd in mijn kijken.

Ik wéé uit verhalen van mijn vader én moeder dat mijn moeder vaak weg was wegens haar werk overdag in combinatie met geweld/hysterie vlucht (afhankelijk welke ouder je wilt geloven). Ik heb geen herinnering aan inspectie door de vriendin van mijn moeder. Dat is wat zij me verteld heeft en hoe ze daarbij mijn vader aantrof. Maar het zou ook niet waar kunnen zijn. Ik weet het niet, want dat is niet mijn herinnering, maar iemands uitleg naar mij.

Mijn verhaal is een mix van herinneringen en vertellers. Van de meeste vertelsels heb ik zelfs geen eigen of later aangemaakte herinnering. Die staan náást de flarden en korte situaties die ik me -vanuit mijn kinderbrein en interpretatie op die leeftijd- terug kan halen. De situatie op het ijs heb ik van mijn vader terug gehoord. Ik heb hem door therapie jaren later hiermee geconfronteerd. Hij deed er lacherig over. Ik moest er niet zo'n drama van maken, want het was maar voor een uurtje, hij had geen keus, want moest werken en hij had me toch bij andere kinderen achtergelaten. Nou dan?

Hoezo zou ik dat zelf verzinnen? Hooguit is de tijdsframe van een kind anders. Waar volwassenen de tijd zien vliegen als ze even snel weg moeten, ervaren peuters de tijd als een eeuwigheid. Dus dat ik het gevoel had dat ik daar wel 2 of 3 uur achtergelaten ben en mijn vader zegt dat het maar voor een uur was, dat schrijf ik dan ook niet op. Ik weet dat dat nl. eigen kleur kan zijn.

Net als mijn leeftijd. Ik weet het niet 100% zeker. Ik weet dat mijn moeder nl. aan het begin vd zwangerschap is weggegaan bij mijn vader en dat ik er daardoor niet meer woonde. En ik weet dat mijn vader tijdens de zwangerschap tot na de bevalling geen contact met mij en mijn moeder heeft gehad en dat kort daarop ons villa huis onder veiling verkocht is, wegens enorme schulden. Dat zijn opzoekbare feiten. Dat geeft een zeer korte tijdsspanne qua leeftijd, aangezien ik 3 jaar en 8 maanden scheel met mijn zusje. Dus dat geeft de optie gezien dat het wintertijd was: ik was net drie jaar of ik was net vier jaar. Maar volgens mij was het huis verkocht (ik ga het opzoeken) dus eigenlijk kan ik met redelijke zekerheid zeggen dat ik net 3 was. Mijn herinnering. En waarom kan ik zo jong dingen herinneren? Omdat ze nogal traumatisch waren denk ik. Ze hebben een behoorlijke impact gehad iig.