Psyche
alle pijlers
Mijn vriendin is mogelijk misbruikt, help!
zaterdag 6 juli 2019 om 09:18
Hoi allemaal, wellicht wat vreemd, een berichtje van een man op het Viva Forum maar ik hoop hier wat meningen te kunnen verzamelen over een groot probleem.
Sinds enkele maanden heb ik een ontzettend leuke en mooie relatie met mijn vriendin. We praten veel en hebben geen geheimen voor elkaar. Na een paar weken vertelde ze me dat ze onder behandeling van een psycholoog stond en sind langere tijd met een "burnout" ziek thuis zat.
Ze kon en kan het probleem niet goed beschrijven maar uit testen is gebleken dat ze een lichte vorm van borderline heeft.
Om een lang verhaal kort te maken, ik maak me enorme zorgen. Haar band met haar familie (vader en moeder en broer) is behoorlijk verstoord, haar vader controleerd haar bijna dagelijks en dit lijkt behoorlijk obsessief en zet haar enorm onder druk.
Haar broer heeft enkele jaren geleden psychische problemen gehad en heeft toen aan haar opgebiecht dat hij sexueel misbruikt is door hun vader echter heeft dat verhaal later weer ingetrokken en dacht dat hij deze beschuldigingen onterecht geuit had daar hij op dat moment enorm veel psychische problemen had.
Van de week vroeg ik haar of dat een mogelijkheid zou zijn en of dat niet een paar zwaarwegende problemen zou kunnen verklaren, veel uit haar jeugd lijkt te zijn "uitgewist" en ze kan zich weinig herinneren.
Ze vertelde me dat ze het niet weet maar zich wel wist te herinneren dat haar vader haar ooit zijn geslachtsdeel heeft laten zien en heeft laten zien hoe een man de voorhuid terug kon rollen. Educatie? Of toch meer?
Nou werd het dus echt bizar toen ze vertelde me dat zij dat moest doen bij hem!
Voor mij volstrekt onacceptabel en dit zet alles in een heel vreemd daglicht. Ik bedoel, welke vader doet zoiets bij zijn dochter? Ik ben zelf geen vader maar vind dat op zijn minst gezien "heel vreemd" en in mijn ogen onacceptabel gedrag.
Ik zit hier dus echt mee in mijn maag en weet echt niet wat ik hiermee moet!
Ik weet natuurlijk niet of dit ook echt gebeurd is maar het geeft me een erg onrustig gevoel.
Sinds enkele maanden heb ik een ontzettend leuke en mooie relatie met mijn vriendin. We praten veel en hebben geen geheimen voor elkaar. Na een paar weken vertelde ze me dat ze onder behandeling van een psycholoog stond en sind langere tijd met een "burnout" ziek thuis zat.
Ze kon en kan het probleem niet goed beschrijven maar uit testen is gebleken dat ze een lichte vorm van borderline heeft.
Om een lang verhaal kort te maken, ik maak me enorme zorgen. Haar band met haar familie (vader en moeder en broer) is behoorlijk verstoord, haar vader controleerd haar bijna dagelijks en dit lijkt behoorlijk obsessief en zet haar enorm onder druk.
Haar broer heeft enkele jaren geleden psychische problemen gehad en heeft toen aan haar opgebiecht dat hij sexueel misbruikt is door hun vader echter heeft dat verhaal later weer ingetrokken en dacht dat hij deze beschuldigingen onterecht geuit had daar hij op dat moment enorm veel psychische problemen had.
Van de week vroeg ik haar of dat een mogelijkheid zou zijn en of dat niet een paar zwaarwegende problemen zou kunnen verklaren, veel uit haar jeugd lijkt te zijn "uitgewist" en ze kan zich weinig herinneren.
Ze vertelde me dat ze het niet weet maar zich wel wist te herinneren dat haar vader haar ooit zijn geslachtsdeel heeft laten zien en heeft laten zien hoe een man de voorhuid terug kon rollen. Educatie? Of toch meer?
Nou werd het dus echt bizar toen ze vertelde me dat zij dat moest doen bij hem!
Voor mij volstrekt onacceptabel en dit zet alles in een heel vreemd daglicht. Ik bedoel, welke vader doet zoiets bij zijn dochter? Ik ben zelf geen vader maar vind dat op zijn minst gezien "heel vreemd" en in mijn ogen onacceptabel gedrag.
Ik zit hier dus echt mee in mijn maag en weet echt niet wat ik hiermee moet!
Ik weet natuurlijk niet of dit ook echt gebeurd is maar het geeft me een erg onrustig gevoel.
zaterdag 6 juli 2019 om 10:55
Jij gelooft het, maar het hoeft dus helemaal niet een probleem te zijn.radeloosnl schreef: ↑06-07-2019 10:50Dat kan inderdaad, mensen zijn verschillend, wat voor de 1 schokkend is is voor de ander normaal. Maar ik geloof wel dat als een vader zijn dochter vraagt even zijn voorhuid naar achteren te schuiven dat je dan wel een probleem hebt! Dat andere mensen dat misschien "normaal" vinden kan, maar ik vindt dit verwerpelijk...
Dat betekent niet dat niemand er ooit last van kan hebben, maar per definitie?
Maar nogmaals, jij moet er helemaal niks mee, praat haar in ieder geval geen trauma aan. Als ze er wel last van heeft zal ze uit zichzelf, voor zichzelf stappen moeten ondernemen.
zaterdag 6 juli 2019 om 10:57
radeloosnl schreef: ↑06-07-2019 10:50Dat kan inderdaad, mensen zijn verschillend, wat voor de 1 schokkend is is voor de ander normaal. Maar ik geloof wel dat als een vader zijn dochter vraagt even zijn voorhuid naar achteren te schuiven dat je dan wel een probleem hebt! Dat andere mensen dat misschien "normaal" vinden kan, maar ik vindt dit verwerpelijk...
Aan de manier waarop je reageert op verschillende forummers denk ik te lezen dat je dit allemaal uit je duim zuigt en kickt op de sensatie. Bah.
nounou
zaterdag 6 juli 2019 om 10:59
Ik zuig dit helemaal niet uit mijn duim. Weet ook niet hoe je daar bij komt. Ik reageer normaal op mensen die ook normaal reageren, je trekt wel heel snel conclusies....Zazamaenade schreef: ↑06-07-2019 10:57Aan de manier waarop je reageert op verschillende forummers denk ik te lezen dat je dit allemaal uit je duim zuigt en kickt op de sensatie. Bah.
zaterdag 6 juli 2019 om 11:00
Thankx, zal ik doen!Mevrouw75 schreef: ↑06-07-2019 10:55Jij gelooft het, maar het hoeft dus helemaal niet een probleem te zijn.
Dat betekent niet dat niemand er ooit last van kan hebben, maar per definitie?
Maar nogmaals, jij moet er helemaal niks mee, praat haar in ieder geval geen trauma aan. Als ze er wel last van heeft zal ze uit zichzelf, voor zichzelf stappen moeten ondernemen.
zaterdag 6 juli 2019 om 11:01
radeloosnl schreef: ↑06-07-2019 10:59Ik zuig dit helemaal niet uit mijn duim. Weet ook niet hoe je daar bij komt. Ik reageer normaal op mensen die ook normaal reageren, je trekt wel heel snel conclusies....
Waarom ga je dan amper in op mensen die zeggen dat je het moet laten, dit gewroet?
nounou
zaterdag 6 juli 2019 om 11:02
Ik "wroet" niet, integendeel, als dat mijn doel was was ik aan het wroeten, weet en wist gewoon niet goed wat ik ermee aan moet...Zazamaenade schreef: ↑06-07-2019 11:01Waarom ga je dan amper in op mensen die zeggen dat je het moet laten, dit gewroet?
zaterdag 6 juli 2019 om 11:03
Jazeker (even kort off topic) kan de ernst van de stoornis verschillen, van licht tot heel zwaar.
Borderline kent 9 kenmerken waarvan je tenminste minimaal 5 kenmerken moet hebben die je bijna dagelijks leven negatief beïnvloeden om goed te functioneren. Dat betekent dat er 256 combinaties mogelijk zijn, ook nog variërend van licht tot heel zwaar.
zaterdag 6 juli 2019 om 11:11
Oké dus zij begon erover. Vroeg of hij het normaal vond en daar heb je eerlijk op gereageerd. Lijkt me een normale reactie. Je gaat ook niet als iemand dit vertelt een vraagt zeggen dat jij geen therapeut bent en er niet over wil praten. Ze koos jou om het te uiten.radeloosnl schreef: ↑06-07-2019 10:49Zij is er over begonnen nadat ze het verhaal van haar broer vertelde. Ik vroeg toen of dat echt gebeurd was en hebben over haar broer gesproken en zij vertelde toen dat ze het niet weet maar zich wel heel ongemakkelijk voelt en zelf vermoedt dat hier in het verleden wel "dingen" zijn gebeurd. Ze wist zich dit voorval te herinneren en vroeg mij of dat "normaal" was. En heb mijn mening toen gegeven...
Verder begrijp ik echt heel goed dat ik geen therapeut ben en wil me daar ook niet actief mee gaan bemoeien, mijn "help" was dus eerder gericht op de vraag wat ik daarmee moet...
Als iemand dit aan mij zou vertellen zou ik vooral luisteren. Aangeven dat ik dat ook wel wil doen maar ook aangeven dat ik niet de juiste persoon ben om haar hiermee te helpen. Als ik dan wist dat ze al in therapie was zou ik haar vragen of ze daar over de band met haar vader praat en over de vragen waar ze mee zit. Ik zou haar vragen dit anders ook daar te delen. Een therapeut kan helpen om uit te zoeken welke herinneringen nu nog een rol spelen en hoe ze daarmee om kan gaan. Ook als ze twijfelt of haar herinneringen 'echt' zijn mag ze dat in therapie bespreken.
Dat ze er met jou over wil praten geeft aan dat ze er wel over denkt.
Ze kan in therapie ook bespreken welke rol vader nu nog in haar leven speelt. Vanuit daar zullen ze waarschijnlijk wel terug gaan naar haar jeugd.
zaterdag 6 juli 2019 om 11:12
Ja natuurlijk ben ik geschrokken, is een vreemd idee. Misschien is het ook wel de schrik en de onbekendheid dat ik gewoon echt niet weet/wist wat ik er mee moet. Natuurlijk wil je als partner het liefst iemand helpen maar dat is bij andere dingen natuurlijk makkelijker als dit thema. Lastig gewoon. Ik ga het thema niet actief aanspreken, laat dat aan haar over. Denk inderdaad dat dat het beste is...Poppy_del_Rio schreef: ↑06-07-2019 11:09Ik snap best dat je geschrokken bent.
Maar waarom denk je dat jij hier iets mee moet? Waarom roep jíj om hulp als je vriendin mogelijk is misbruikt?
zaterdag 6 juli 2019 om 11:12
radeloosnl schreef: ↑06-07-2019 11:02Ik "wroet" niet, integendeel, als dat mijn doel was was ik aan het wroeten, weet en wist gewoon niet goed wat ik ermee aan moet...
Het is als vriend of vriendin heel moeilijk om dit aan te zien, ik weet het, maar het is belangrijk om ervoor te zorgen dat je haar laat bepalen hoe en wanneer dit aan de orde komt, dus niet gaat zitten vragen, graven en wroeten. Als het allemaal echt zo is (dat weet je dus niet) moet het in haar tempo aan de orde komen, en dat jij je hier ongemakkelijk bij voelt is echt van ondergeschikt belang, en vooral jouw probleem. Belast haar hier niet mee.
Je zou haar daarmee onder druk zetten en als er echt misbruik is geweest staat ze al genoeg onder (innerlijke) druk.
nounou
zaterdag 6 juli 2019 om 11:14
Klopt, mooi beschreven. Weet je toen ze het vertelde wist ik me ook niet echt een houding te geven, want ja, hoe gedraag je je op zon moment. Ik wist het niet... Dus dan blijft alleen luisteren over... Bedankt voor je reactie!duizel schreef: ↑06-07-2019 11:11Oké dus zij begon erover. Vroeg of hij het normaal vond en daar heb je eerlijk op gereageerd. Lijkt me een normale reactie. Je gaat ook niet als iemand dit vertelt een vraagt zeggen dat jij geen therapeut bent en er niet over wil praten. Ze koos jou om het te uiten.
Als iemand dit aan mij zou vertellen zou ik vooral luisteren. Aangeven dat ik dat ook wel wil doen maar ook aangeven dat ik niet de juiste persoon ben om haar hiermee te helpen. Als ik dan wist dat ze al in therapie was zou ik haar vragen of ze daar over de band met haar vader praat en over de vragen waar ze mee zit. Ik zou haar vragen dit anders ook daar te delen. Een therapeut kan helpen om uit te zoeken welke herinneringen nu nog een rol spelen en hoe ze daarmee om kan gaan. Ook als ze twijfelt of haar herinneringen 'echt' zijn mag ze dat in therapie bespreken.
Dat ze er met jou over wil praten geeft aan dat ze er wel over denkt.
Ze kan in therapie ook bespreken welke rol vader nu nog in haar leven speelt. Vanuit daar zullen ze waarschijnlijk wel terug gaan naar haar jeugd.
zaterdag 6 juli 2019 om 11:16
Forceer niks.radeloosnl schreef: ↑06-07-2019 10:50Dat kan inderdaad, mensen zijn verschillend, wat voor de 1 schokkend is is voor de ander normaal. Maar ik geloof wel dat als een vader zijn dochter vraagt even zijn voorhuid naar achteren te schuiven dat je dan wel een probleem hebt! Dat andere mensen dat misschien "normaal" vinden kan, maar ik vindt dit verwerpelijk...
Ik ben zo’n meisje. Ik praatte in mijn slaap. Maar kon me overdag niet bewust iets herinneren. Mijn ex heeft het uit me getrokken en vanaf dat moment is mijn leven in een hel veranderend. De GGZ is een ramp en 3,5 jaar later heb ik hier nog steeds geen fatsoenlijke therapie voor. En die gast heeft me gedumpt want hij kon ‘t niet aan.
Laat het op haar tempo uit haar komen. Ben er voor haar.
zaterdag 6 juli 2019 om 11:16
radeloosnl schreef: ↑06-07-2019 11:12Ja natuurlijk ben ik geschrokken, is een vreemd idee. Misschien is het ook wel de schrik en de onbekendheid dat ik gewoon echt niet weet/wist wat ik er mee moet. Natuurlijk wil je als partner het liefst iemand helpen maar dat is bij andere dingen natuurlijk makkelijker als dit thema. Lastig gewoon. Ik ga het thema niet actief aanspreken, laat dat aan haar over. Denk inderdaad dat dat het beste is...
Dat denk ik ook, ja.
Je lijkt je bijna met haar te identificeren en met haar mee te lijden. Dat gaat haar niet helpen. Zíj is mogelijk misbruikt, zíj heeft psychische problemen, niet jij. Bovendien ben jij niet haar hulpverlener.
zaterdag 6 juli 2019 om 11:16
Wroeten en vragen ga ik zeker niet doen, hou van haar en dat is wel het laatste wat ik wil doen.Zazamaenade schreef: ↑06-07-2019 11:12Het is als vriend of vriendin heel moeilijk om dit aan te zien, ik weet het, maar het is belangrijk om ervoor te zorgen dat je haar laat bepalen hoe en wanneer dit aan de orde komt, dus niet gaat zitten vragen, graven en wroeten. Als het allemaal echt zo is (dat weet je dus niet) moet het in haar tempo aan de orde komen, en dat jij je hier ongemakkelijk bij voelt is echt van ondergeschikt belang, en vooral jouw probleem. Belast haar hier niet mee.
Je zou haar daarmee onder druk zetten en als er echt misbruik is geweest staat ze al genoeg onder (innerlijke) druk.
zaterdag 6 juli 2019 om 11:18
Dat spijt me enorm voor je en neem je raad aan! Al het goede voor jou gewenst natuurlijk!YellowLemon schreef: ↑06-07-2019 11:16Forceer niks.
Ik ben zo’n meisje. Ik praatte in mijn slaap. Maar kon me overdag niet bewust iets herinneren. Mijn ex heeft het uit me getrokken en vanaf dat moment is mijn leven in een hel veranderend. De GGZ is een ramp en 3,5 jaar later heb ik hier nog steeds geen fatsoenlijke therapie voor. En die gast heeft me gedumpt want hij kon ‘t niet aan.
Laat het op haar tempo uit haar komen. Ben er voor haar.
zaterdag 6 juli 2019 om 12:01
Ik kan mij ook heel goed voorstellen dat je enorm schrikt als je zoiets hoort en dat je je zorgen maakt om het welzijn van je vriendin. Wel is het vaak zo dat mensen die heftige dingen hebben meegemaakt als kind die dingen toen 'normaal' vonden (als in: geen vergelijkingsmateriaal van hoe dingen bij anderen gaan) en die gebeurtenissen ook als deel van wie ze zijn zijn gaan voelen. De verontwaardiging of schrik van anderen als je zoiets vertelt kan dan heel heftig overkomen en het rotgevoel over het verleden dan ook op een bepaalde manier aanwakkeren.
Wat ik jou zou aanraden is om steeds goed te kijken wat je vriendin van jou nodig heeft om hier voor haarzelf een weg in te vinden. Een luisterend oor? Prima. Acceptatie van hoe en wie ze is in het heden, zonder het verleden er steeds bij te halen? Ook prima. Wat ik vooral zou voorkomen is om jouw emoties of ontzetting hierover bij haar neer te leggen, of de vader te confronteren, of wat dan ook. Daarmee zet je haar gevoel alleen maar meer klem. Misschien is het feit dat ze nu naar jou toe een opening heeft gegeven aan zichzelf om dit onder woorden te brengen ook een opening om er op een later moment met een therapeut of een huisarts over te praten. En als jij niet weet wat jij met jouw gevoelens aanmoet dan kun je ook voor jezelf zoeken waar je daarmee terecht kunt. Ik vind het ook absoluut niet gek dat je er hier een topic over opent. Je kunt dan hier het een en ander kwijt en hoeft haar dan verder met jouw proces hierin niet te belasten.
Wat ik jou zou aanraden is om steeds goed te kijken wat je vriendin van jou nodig heeft om hier voor haarzelf een weg in te vinden. Een luisterend oor? Prima. Acceptatie van hoe en wie ze is in het heden, zonder het verleden er steeds bij te halen? Ook prima. Wat ik vooral zou voorkomen is om jouw emoties of ontzetting hierover bij haar neer te leggen, of de vader te confronteren, of wat dan ook. Daarmee zet je haar gevoel alleen maar meer klem. Misschien is het feit dat ze nu naar jou toe een opening heeft gegeven aan zichzelf om dit onder woorden te brengen ook een opening om er op een later moment met een therapeut of een huisarts over te praten. En als jij niet weet wat jij met jouw gevoelens aanmoet dan kun je ook voor jezelf zoeken waar je daarmee terecht kunt. Ik vind het ook absoluut niet gek dat je er hier een topic over opent. Je kunt dan hier het een en ander kwijt en hoeft haar dan verder met jouw proces hierin niet te belasten.
zaterdag 6 juli 2019 om 12:20
TO laat je niet gek maken door mensen die zeggen dat je je er niet mee moet bemoeien. Het lijkt mij niet vreemd dat ze dit eerst aan jiu verteld heeft en (nog) niet aan haar therapeut. Ik begrijp ook goed dat je het gevoel hebt dat je er iets mee moet.
Wees er gewoon voor haar als ze iets kwijt wil. Ga inderdaad niet lopen trekken. En adviseer haar om dit met haar therapeut te bespreken. En laat het haar inderdaad op haar eigen tempo doen.
Sterkte voor jullie allebei.
Wees er gewoon voor haar als ze iets kwijt wil. Ga inderdaad niet lopen trekken. En adviseer haar om dit met haar therapeut te bespreken. En laat het haar inderdaad op haar eigen tempo doen.
Sterkte voor jullie allebei.
zaterdag 6 juli 2019 om 20:54
zaterdag 6 juli 2019 om 21:10
Zo hallo zeg doe eens normaal. Ze deelt hier een hele pijnlijke ervaring, mocht je hier moeite mee hebben dan lees je maar rustig verder.
moderatorviva wijzigde dit bericht op 06-07-2019 21:37
Reden: 'quote' verwijderd
Reden: 'quote' verwijderd
10.27% gewijzigd
Liefhebben
is meer
lief
dan hebben
is meer
lief
dan hebben
